){kind=link}
ဆန္ဒ ( အခန်း ၃၁ အဆက် )
(ခေတ်အခြေအနေနဲ့ အကြောင်းအမျိုးမျိုးကြောင့် သိပ်မရေးနိုင်လို့ ကြာနေရတဲ့အတွက် စောင့်ဖတ်နေရတဲ့သူတွေကို အားနာပါတယ်။ အပြီးထိရေးနိုင်ဖို့ ကြိုးစားပါမယ်) “ဟူး…သဲ…ရာ” မင်းသူမှာ ဦးအောင်ကျော်ခိုင်းသည့်အတိုင်း တဘက်ကိုချွတ်၍ တုံးလုံးဖြစ်နေသော ဖြူလဲ့ သွယ်ကို လီးအတောင်သားဖြင့် Tablet မှတစ်ဆင့် စူးစူးစိုက်စိုက်ကြည့်နေရသည်။ အစမှာပင် မင်းသူမှာ ဦးအောင်ကျော်စေခိုင်းသလို ဖင်ကုန်း၊ ဖင်ဖြဲ၊ စောက်ပက်ဖြဲ၍ ပြနေ ရှာသော ဖြူလဲ့သွယ်ကိုကြည့်၍ လီးထိပ်မှ လီးရည်ကြည်တွေ စီးကျရသည်။ နှစ်ဦးသားက အတိုင်အဖောက်ညီညီ။ ဖင်ကုန်း၍ ဖင်ဝစူပွသည်ထိ ယမ်းပြနေသော၊ စောက်ပက်လေးပြူးနေအောင်ဖြဲပြ နေသူ မှာ မိမိချစ်သူ အိန္ဒြေသိက္ခာ အပြည့်ရှိသော ဆရာမလေး ဖြူလဲ့သွယ်မှ ဟုတ်ပါလေစ။ အညာသားမုဆိုးဖိုကြီး၏ တဏှာစက်ကွင်းအတွင်း ဝပ်ဆင်းကျ၍ စေလိုရာစေ၊ ကပြနေ သူ ဒေါင်းပျိုမလေး ပမာ။ အရှက်လုံးဝကုန်နေရော့ထင်။ သည်အဖြစ်ကိုကြည့်ခြင်းအားဖြင့် ရွာမှာကတည်းက မည်သို့မည်မျှ အပေးအယူမျှမျှ လိုးဆော်ခဲ့ကြလေသနည်း။ မိမိကိုများ မပြောဘဲထား လေသလား။ လီးစုပ်၊ ဖင်နှိုက်ခံ၊ ပါးစပ်အလိုးခံ၊ လီးရည်ဖျန်းခံရသည်ဟုတော့ ပြောသည်။ သည်ထက်များပိုလေသလား….။ အတွေးများဖြင့် မင်းသူမှာ စိတ်ထန်သည်ကတဖက်၊ မနာလိုသည်က တစ်ဖုံ၊ ဖြူလဲ့သွယ် တဏှာရမက်ထလေလေ မိမိမှာလည်း ပို၍ထန်လေလေဖြစ်ရသည်တစ်မျိုးနှင့် လီးထိပ်မှ စီးကျနေသော လီးရည်ကြည်များကို လက်ဖြင့်သုတ်၍ ထုမိရပြန်သည်။ နို့လေးကော့၊ ဖင်လေးကော့၊ နို့လေးကိုင်ရင်း အလိုးမခံခင် ဖြူလဲ့သွယ်၏ စိတ်ပါလက်ပါ ဖြစ်နေသော အသွင်အပြင်ကို မျက်တောင်မခပ်တမ်းကြည့်မိသည်။ ဖြူလဲ့သွယ် ဖုန်းကို ယူလိုက်သည်ကို တွေ့ရသည်။ ခဏအကြာမှာပင် ရေချိုးခန်းမှ လီးတန်းလန်းဖြင့် ထွက် လာသော ဦးအောင်ကျော်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ မိမိဖုန်းမှ မက်ဆေ့ဝင်လာသည်ကိုတွေ့ လိုက်ရ၏။ ဖတ်ကြည့်လိုက်၏။ “ကို….သဲ..အလိုးခံရတော့မယ်၊ သိလား၊ သူသေးပေါက်သွားတယ်၊ ပြီးရင် လိုးတော့ မယ်တဲ့.. သူတုံးလုံးချွတ်ခိုင်းလို့ သဲက အခုတုံးလုံးလေး ဖြစ်နေပြီ သိလား၊ နို့တွေ လည်းအရမ်းယားနေပြီ၊ ခုနကတော့ သူကအရက်သောက်ရင်း သဲကို ဖင်ကုန်းခိုင်းလို့ ဖင်ကုန်းပြလိုက်ရတယ်၊ မက်တပ်ပါပဲ ကိုရယ်၊ အဲဒါသူက သဲစောက်ပက်နဲ့ ဖင်ပေါက်မြင်အောင် ကုန်းခိုင်းတယ်…သိလား…၊ သဲကို..ကိုယ့်ဘာသာ ဖင်ဖြဲခိုင်း၊ ခြေကား ခိုင်းပြီး နေခိုင်းတယ်ကွာ….အဲအချိန် သူကလေ… ကိုဝယ်ပေးတဲ့အရက်ကို သောက်ရင်း ကို့မိန်းမကို အရှက်ကုန်အောင် လုပ်ခိုင်းပြီး ကြည့်နေတာကွာ… သူခိုင်းသလို လုပ်ပြရတာ ရှက်လည်းရှက်တယ်…အရမ်းလည်းဖီလ်းတတ်တယ် ကိုရာ…. သဲလေ… အရမ်း ခံချင်နေပြီ… သဲ ခံနေတုန်း မှန်းပြီး ထုနေ နော်ကို…. ချစ်တယ်… .ဒါပဲနော်…ကို …သူ…ပြန်လာတော့မယ်” “ရှီး..ကျွတ်…သဲ…လိုးခံရတော့မယ်ကွာ…” မင်းသူညည်းညူရင်း ဘောင်းဘီကိုချွတ်ချလိုက်သည်။ မိမိအား တစ်လုံးမကျန် အမှန်အတိုင်းပြောသည်ဖြစ်ရာ မကျေမနပ်ဖြစ်နေသော စိတ်တို့ပျောက်သွားရသည်။ တဏှာရမ္မက်တို့ ထကြွလာရ၏။ “အား…..မုဆိုးဖိုကြီးခိုင်းသလို ကိုယ့်စောက်ပက် ကိုဖြဲ၊ ကိုယ့်ဖင် ကို ကိုယ်တိုင်ဖြဲ ပြရတာလား သဲရယ်….ကျစ်…ကျစ်…ထန်လိုက်တာ ကွာ…” မက်ဆေ့လေးကို အမြန်ရိုက်၍ ပို့လိုက်၏။ လီးထွားကြီးဖြင့် အလိုးခံရတော့မည့် ချစ်သူလေးအား ကြည့်ရင်း တောင်နေသောလီးအား ထုရသည်မှာ… …မဟာအရသာ။ Cuckold ယောကျ်ားတို့သာလျှင် ရရှိခံစားရရှိနိုင်၊ သိရှိနိုင်သော ချစ်မြတ်နိုးခြင်းနှင့် ထပ်တူဖြစ်ပေါ်သာ သိုဝှက်နက်နဲသော ကာမခံစားချက်။ တစ်ဆင့်ထက်တစ်ဆင့် မြင့်တတ်လာသော တဏှာ….ဆင့်ကဲ..ဆင့်ကဲ…အဆုံးမရှိ…..။ မင်းသူမှာတော့ ရင်တစ်ခုလုံး တဒုန်းဒုန်း တဒိုင်းဒိုင်း။ နှမြောခြင်းနှင့် ကျေနပ်ခြင်း။ စိုးရိမ်ခြင်းနှင့် အားရခြင်း။ ဝမ်းသာခြင်းနှင့် တဏှာထခြင်း။ ပြင်းပြသော တဏှာစိတ်နှင့် သိမ်ငယ်စိတ်ရောစွက်သော ရမ္မက်စိတ်။ ကတုန်ကယင်ဖြစ်ရသည်။ ရင်တစ်ခုလုံးဗြောင်းဆန်နေရသည်။ လေထဲလွင့်သလိုဖြစ်ရ သည်။ ခံစားချက်ပေါင်းစုံက အသိစိတ်တို့တွင် တစ်လှည့်စီ။ စက္ကန့်မလပ်…တရစပ်။ မင်းသူလီးထိပ်မှ လီးရည်ကြည်တို့ကား စိမ့်လျက်သား။ ++++++++++++++++++ ဖြူလဲ့သွယ်မှာ မင်းသူ၏ ဖုန်းမက်ဆေ့ကို ကပျာကယာဖတ်ရသည်။ မင်းသူလည်း ထန်၍ အားရကျေနပ်နေကြောင်း သိလိုက်ရ၍ စိတ်တွေပိုထန်လာရ၏။ မင်းသူဆီ မက်ဆေ့ ပြန်ပို့လိုက်၏။ “ကိုကလည်းကွာ….သူက သဲလိုးတော့မယ့်သူလေကွာ…သဲတို့ရဲ့ ဘူးလ်ကြီးလေကွာ… သဲက သူလိုးမယ့်သူဆိုတော့ သူခိုင်းသလို လုပ်ပြရတာပေါ့…ကိုက မကြိုက်လို့လား ဟွန့်…” “တောင်….” မင်းသူဆီမှ မက်ဆေ့ ချက်ခြင်း ပြန်ဝင်လာသည်။ “ကြိုက်ပါတယ်…သဲရ….သဲကအရမ်းထန်တာကွာ….ကိုက ပိုထန်နေတာ သိလား” “ဟိ..ပြီးရော…ကိုရဲ့ ခု သဲက သူ့အလိုးခံရတော့မှာလေ၊ ဘာနေနေ ခုလောလောဆယ် တော့ သဲကို သူပိုင်တာပေါ့…သူလိုးမယ့် စောက်ပက် သူလုပ်ချင်တာလုပ်မှာပေါ့ကိုရဲ့ မဟုတ်ဘူးလား….ကိုကလည်း ပေးလိုးထားမှတော့ ဘာမှပြောမရတော့ဘူးလေ..နော်..၊ သူလိုးသမျှ သဲကခံမှာပဲ၊ နောက်မှ သူ့လီးကြီးနဲ့ ဘယ်လိုခံရလဲ ပြောပြမယ်သိလား၊ ကိုကို ကပ်ကိုးလေး….ဟိ…၊ ဟော… သူထွက်လာပြီ… …သဲ..အလိုးခံရ တော့မယ်…. မက်ဆေ့မပို့နဲ့တော့.” ဖြူလဲ့သွယ် ဖုန်းကိုချလိုက်သည်။ ပေါင်လေးကိုလိမ်၍ စောက်ပက်လေးကို ကွယ်သည်။ နို့နှစ်လုံးကို လက်ဖြင့်ဖုံးပိုက်မိသည်။ ယောကျ်ားတစ်ဦးရှေ့တွင် ကိုယ်တုံးလုံးနေရသည့် ခံစားချက်ကြောင့် မိန်းမသဘာဝ လုပ်မိလုပ်ရာ လုပ်လိုက်ခြင်း။ မင်းသူနှင့် တဏှာထထပြောထားသည်ဖြစ်ရာ စောက်ပက်က စောက်ရည်တို့ စိုနစ်နေရသည်။ “ဟား..ဟား…လိုးတော့မှာပဲကိုး…ဖြူလေးက ရှက်နေသေးတယ်” ဖြူလဲ့သွယ်ကိုကြည့်ကာ ဦးအောင်ကျော် ခပ်ပြုံးပြုံး ပြော၏။ “ဦးကြီးကလည်း…လိုးတာ…လိုးတာပဲ.. ရှက်တာက ရှက်တာပဲကိုး…” ဦးအောင်ကျော် စကားမဆို…တော့။ ဖြူလဲ့သွယ်အနီးသို့သွားသည်။ ဖြူလဲ့သွယ်ကို ရင်ခွင်ထဲဆွဲသွင်းသည်။ ဖြူလဲ့သွယ်အရပ်မှာ ဦးအောင်ကျော်၏ပုခုံးမရှိတရှိဖြစ်ရာ ဦးအောင်ကျော်ရင်ခွင်ထဲတွင် ပျောက်နေရတော့သည်။ ဦးအောင်ကျော်လက်နှစ်ဖက်က ဖြူလဲ့သွယ် ဖင်နှစ်လုံးကို ဆုပ်ချေသည်။ ညှစ်သည်။ နယ် သည်။ ဖြူတင်းသော ဖင်နှစ်ခြမ်းကို နီရဲလာသည်အထိ ဆုပ်နယ်သည်။ ဦးအောင်ကျော်ကား ဖြူလဲ့သွယ် ဖင်လုံးလေးများ အားပါးတရ ဆုပ်နယ်ချေတော့၏။ ဖင်ကိုင်ကြမ်းသည့် သဘော။ “ဟင့်..အင့်…အ..အား..ကျစ်…” ဖင်သားနှစ်ခြမ်းဆီမှ ရှိန်းတိန်းဖိန်းတိန်း ခံစားချက်နှင့်အတူ ဖြူလဲ့သွယ် အော်ညည်းသည်။ ဦးအောင်ကျော်ကို တင်းတင်းဖက်သည်။ ဦးအောင်ကျော် ရင်ခွင်ထဲသို့ ခေါင်းကိုတိုးဝင်ကပ်သည်။ ယောကျ်ားအနံ့၊ ဖိုအနံ့ကို မက်မက်စက်စက်ရှု ရှိုက်ရင်း ဖင်ကိုင်ခံရ၏။ “အာ့…..ဦး…ကြီး…” ကပိုကရိုထုံးထားသောဆံပင်ကိုဖြည်၍ နောက်မှဆွဲခံရသည်တွင် ခေါင်းလေးမော့လာရ သည်။ အာ့ကနဲ အော်ရပြန်သည်။ “ပြွတ်…..ပြွတ်…စွိ…စွပ်…..” မော့နေသောမျက်နှာလေးအား လျှာကြမ်းကြီးဖြင့် အယက်ခံရသည်။ နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေး အား စုပ်ယူခံရသည်။ အရက်နံ့ခပ်ပြင်းပြင်းကို ဖြူလဲ့သွယ် ခံစားမိသော်လည်း ခေတ္တမျှ သာ။ ဖိုနံ့ပြင်းသော အနမ်းများအား မွတ်သိပ်စွာ ခံစားရသည်။ နှုတ်ခမ်းချင်းဂဟေဆက်မျှ ပူးကပ်နေသည်။ ဦးအောင်ကျော်ကိုယ်တိုင်လည်း လှပလွန်းသော နှုတ်ခမ်းပါးလေးနှင့် နူးညံ့လှသောလျှာ လေး၏ ရမ္မက်ထန်သော တုံ့ပြန်မှုတွင် တဏှာရာဂ စိတ်များ ထသထက်ထ လာရ၏။ တံတွေးချင်းပေါင်းကူး၊ လျှာခြင်းပွတ်ထိုး၊ နှုတ်ခမ်းချင်းဖိစုပ်၊ အနမ်းချင်းဖလှယ် သည်မှာ ဖြူလဲ့သွယ် အသက်ရှုခက်၍ မောရသည်အထိ။ “ပြွတ်..ပြွိ…စွိ ပလပ်..ဟင်း….ကျစ်…ဦး....ကြီး….အိ….မော…မော…တယ်” ရမ္မက်သံတစ်ဝက်၊ မောသံတစ်ဝက်ဖြင့် ဖြူလဲ့သွယ်မှာ စကားသံသဲ့သဲ့မျှသာ ထွက်နိုင်ရှာ ၏။ သည်တော့ ဦးအောင်ကျော်အနမ်းတို့က နယ်မြေပြောင်းသည်ပေါ့။ ပါးစပ်မှသည်မေးဖျား၊ ထိုမှတစ်ဆင့် ရင်ညွန့်ဆီသို့။ သည့်နောက်တွင်တော့ နို့အုံလေးအား လျှာဖျားဖြင့် မထိ ခလုတ် ထိခလုတ်လေး ယက်သည်။ ဖင်ကိုင်ကြမ်းသလောက် နို့စို့ညင်သာသည်။ နူးနူးညံ့ညံ့။ မထိတထိ။ သာသာဖွဖွ။ ရွရွမွမွ။ ဖြူလဲ့သွယ်မှာ ကော့တွန့်ယိမ်းခါညည်းညူရ၏။ နို့သီးခေါင်းလေး ထောင်၍ ယားယံလာရ သည်။ ဦးအောင်ကျော် ပါးစပ်ဖြင့် အယက်ခံချင်စိတ်တို့ တားမနိုင်ဆီးမရ။ ကော့ကာ ကော့ကာ ပေးမိသည်။ သို့သော် ဦးအောင်ကျော်ကား နို့သီးခေါင်း နီးတာရဲလေးကို စို့မလိုလိုဖြင့် ကျော်ကာ လည် ပင်းလေးအား အသာအယာ စုပ်သည်။ ယက်သည်။ “ပြပ်….ပလပ်…ပြိ….ပြွတ်…” “အို့..ဟင့်…အ..အ..ဦး…ဦး….ယား…ယား…တယ်ဆို..နို့စို့ပေး….လို့” တဏှာထန်ထန် အသံလေးက တုန်တုန်ယင်ယင် တိုးတိုးသာသာ။ လျှာကြမ်းကြီးက ရင်ညွန့်နုနုဆီ အပြားလိုက်ယက်ခံရ၏။ “အိုး…ရှီး…ကျစ်…ဦး…ကြီး…အား…” ဖြူလဲ့သွယ် တွန့်ကာနွဲ့ကာ အော်ညည်းမိရသည်။ မည်သူမျှ ဂရုစိုက်စရာမလို။ စိတ်လွတ်လက်လွတ် ညည်းတွားရင်း ရင်ဘက်လေးကိုကော့ကာပေးရ၏။ “စို့…စို့ပေး…နို့စို့ပေးလေ…ဦးကြီး….ရှီး…” တောင်ပူစာပမာ လုံးတင်းခုံးထနေသော အသားစိုင်နုနုအိအိထိပ်မှာ စူစူတောင်တောင် နီညိုရဲသော နို့သီးခေါင်းလေးကို နှုတ်ခမ်းဖြင့် ဆွဲစုပ်ခံရသည်။ “အဟင့်….ကျစ်…ဦး….ရယ်…..ကောင်းလိုက်တာ…စို့ပါ..စို့….လို့ ဟင့်” “ပြွတ် ပြိ…ပလပ်. စွိ…စွိ” စို့သည် ဦးအောင်ကျော် လျှာကြမ်းကြီးက နို့သီးထိပ်ကို ထိုးကလိ၍ စို့သည်။ ကလေး နို့စို့သလို တပြွတ်ပြွတ်စို့သည်။ လျှာထိပ်ဖြင့် နို့သီးကိုထိုးသည်။ “အာ…ဟင့်…ပြပ်..အို့….စွိ..စိ..ဇွ…အီး..ဦး…..ပြပ်…အား…….ဟင့် ဟင့်..အင်း…အ.” ဖြူလဲ့သွယ်မှာ နို့သီးနီတာရဲလေးအား ကျားလျှာပမာ ကြမ်းရှသော လျှာကြီးဖြင့် အယက်ခံ အစို့ခံ ရသည့်အခါ ကော့ထိုးကာ ရင်ကော့၍ ညည်းညူအော်ဟစ်ရတော့၏။ “အိုး..ကျစ်…ရှီး…ဦး…ဦး….ကိုက်ပေးပါလားဟင်….ဖြူ…ဖြူလေး…နို့သီးခေါင်းတွေ အရမ်းယား…လို့….ဟင့်…ဦးရယ်…” ဖြူလဲ့သွယ်မှာ ဦးကြီးဟုပင် မဆိုတော့။ ဦးဟုပင် အလိုလိုပြောင်း၍ ခေါ်မိသည်။ ထို့အတူ တစ်ဆင့်ခြင်းဖြင့် မိမိဆန္ဒရှိသလို ပြောသည့်အတိုင်းလုပ်ပေးသည့် ဦးအောင်ကျော်၏ အပြုအမူများကို နားလည်လာမိသည်။ ပြောရလျှင် ဦးအောင်ကျော် လိုင်းသွင်းပေးသည့် အတိုင်း ပျော်ဝင်ခြင်း၊ လိုင်းဝင်လာခြင်းပင်။ နို့စို့ ခိုင်းရသည်။ နို့ကိုက်ခိုင်းရသည်။ ထန်ရလွန်း၍ အရှက်ကုန် ရမ္မက်ထန် ဆန္ဒကို မိန်းမသားတန်မယ့် ဖွင့်ဟပြောရသည်။ သည်သို့ အရှက်ကုန်အောင် ပြောဆိုပြမူခံရသည်ကိုကပင် ဖြူလဲ့သွယ်လို မိန်းမသားအဖို့ အလွန်တရာ တဏှာထန်၍ ရမ္မက်ဆန္ဒ ထကြွသောင်းကျန်းရသည်ပင်။ စကားမဆုံးခင်ပင် ဦးအောင်ကျော်က နို့သီးကို သွားဖြင့် ကြိတ်သည်။ ဖွဖွကြိတ်သည်။ “ပြွတ်….” “အီး…ဦး…ရဲ့…အိုး…..ကောင်း..တယ်…ဟင့် ဦး…လို့ဆို…ဟင့်…ဟင့်” ဖြူလဲ့သွယ်မှာ ညည်းတွားအော်ဟစ် တွန့်ထိုးနေရုံသာ တတ်နိုင်တော့၏။ ဦးကြီးဟုပင် မပြောနိုင်ရှာ….ထက်သန်သော ရမ္မက်စိတ်နှင့်အတူ ဦးဟု ပြောင်း၍ ခေါ်မိသ ဦးအောင်ကျော် ကား စကာမဆို။ ညာနို့ကိုစို့သည်။ ကိုတ်သည်။ ခဲသည်။ ယမ်းခါသည်။ ဘယ်နို့အုံကို ဖွဖွညှစ်သည်။ “အူး….ဟား….ကျစ်….အာ့…မ..လေး….ရှီး….” “ပလပ်…အီး…..ဟင့် ပြွတ်….ပြိ….စွိ….” “အာ့…ဘယ်…..ဘက်နို့သီး…ယားနေပြီ…ဟင့်…ဦး……” ညာနို့သီးကို ပါးစပ်တွင်မြုံ့ရင်း ဘယ်နို့သီးထိပ်တည့်တည့်ကို လက်ဖြင့်တောတ်သည်။ “ဒါလေးလား…..ကွ..ယားနေတာ…..ဖောက်….” “အား…….အ…မ….လေး….ဦး….ရဲ့” ဘယ်နို့ထိပ်မှ စူးရှကျိန်းစပ်သော ခံစားချက်ကြောင့် ဖြူလဲ့သွယ် အားကနဲအော်ရင်း တွန့်ထိုးရုန်းကန်မိသည်။ ထိုတွင် ညာနို့သီးခေါင်းမှာ မြုံ့ကိုတ်ထားသော ဦးအောင်ကျော် ပါးစပ်မှ အတင်းဆွဲထုတ်သလို ဖြစ်ကာ ပြင်းပြကျိန်းစပ်သော အရသာကြောင့် အ..မ..လေး..တရသည်။ “အွင့်…ကျွတ်..ကျွတ်….ထိ…လိုက်တာ….ဦး…ရယ်..” ဖြူလဲ့သွယ်မှာ ဖွဖွလေးသာ အော်နိုင်ရှာတော့သည်။ နာတော့နာသည်။ သို့သော် ကောင်းလွန်းသော တဏှာနှင့်တွဲဖက်သော နာရခြင်း။ ထိုနာရခြင်းကိုပင် နှစ်ခြိုက်စွာ ခံစားရသည်။ ထပ်မံလိုလားရသည်။ တဏှာတွင် အနာဆင့်တော့ တွန်းထိုးကော့အော်သော်လည်း ရုန်းခြင်းမမည်။ နာလိုခံခက် ရမ္မက်တတ်လျက် ကျေနပ်အားရ မျည်ရည်စို့မျှ ပြုကျင့်ခံရခြင်းပေတည်း။ ဖြူလဲ့သွယ်အဖို့ ချစ်ရသော မင်းသူ၏အလိုးခံဖူးသော်လည်း ရမ္မက်တတ်၍ အော်ညည်း သည့်ခဏ မင်းသူမှ ဖွဖွညင်သာ အရှိန်လျော့၍ ဆက်ဆံသည့်အခါ တတ်သည့်ဆန္ဒက ပြန်၍ကျခဲ့ရသည်။ လိုလားသည်က ဆန္ဒဖြစ်သည့်ခဏ အထိန်းအကွပ်မဲ့စွာ တွန့်လူးရုန်း ကန် ခံလိုက်ချင်ရဲ့။ ထိုသို့ တွန်းထိုးရုန်းကန်သည်ကလည်း မခံလို၍မဟုတ် ပြင်းပြသော ဆန္ဒကြောင့်သာ။ ရုန်းကန်တွန့်ထိုးသော မိမိအား မင်းသူမှ ချုပ်ကာကိုင်ကာ အရိုင်းဆန်ဆန် မာန်ပါပါ ဆောင့်ကာလိုးခြင်းကို ခံလိုသည်။ မင်းသူကား ချစ်သောစိတ်ဖြင့် ယုယကြင်နာဆက်ဆံ သည့်အခါ အနာနှင့်ဆေးကား မတည့်လှ။ ချစ်သည့်စိတ်ဖြင့် ဆန္ဒကို ချွန်းအုပ်ရသည်။ ယခုမူကား ဘူးလ်မည်သော လိုးသက်ရင့် မုဆိုးဖို ဦးအောင်ကျော်ကြီး၏ လက်တွင် ဆရာမလေးဖြူလဲ့သွယ်မှာ အနာနှင့်ဆေးတည့်တည့်ကြီးတိုးရ၏။ ရုန်းရ၏၊ တွန်းရ၏။ ကန်ရ၏။ ခံရ၏။ နာကြင်စူးရှမှုအား အာသာပြင်းပြင်းခံစားရ၏။ ရူးရူးမူးမူး အော်ရ၏။ အစပထမညင်သာ သော်လည်း ဆန္ဒပြင်းပြသည့်ခဏ မညှာမတာ ပြုမူခံရ၏။ ဒါသည်ပင်လျှင် ဆရာမလေး ဖြူလဲ့သွယ် လိုလားသော ကာမအရသာ။ တစ်နည်း ချစ်သူမှ မပေးစွမ်းနိုင်သော ကာမအရသာ။ ထိုအရသာကို ချစ်သူမှ အထူးလက်ဆောင် စီစဉ်ပေးမှုဖြင့် တခြားလီးမှရသည့် ခံစားချက် မှာ တုနှိုင်းဖွယ်ရာမရှိ။ ကာမလှိုင်းတွေက တရိပ်ရိပ်တိုးနေရသည်။ ဦးအောင်ကျော်၏ အရိုင်းဆန်ဆန် ယောကျ်ားဆန်ဆန် ပက်ပက်စက်စက်ဆက်ဆံခြင်းတွင် ပျော်မွေ့ခံစားရ သည်။ မင်းသူအား မေ့သည်အထိ။ ဒါသည်လည်း အပြစ်မဆိုသာ။ အဘယ်မိန်းမသားမျှ ကာမပညာတွင် ဆယ့်နှစ်ကြိုး အောင်၍ အနု၊ အကြမ်း၊ အရှက်၊ အကြောက် ခံစားမှုမျိုးစုံပေးနိုင်စွမ်းသော ဦးအောင် ကျော်လို ကာမမှော်ကဝေလက်မှ လွတ်နိုင်ပါအံ့နည်း…။
ဖြူလဲ့သွယ် ရုန်းကန်သော်ငြား ညာနို့သီးခေါင်းကား ဦးအောင်ကျော်ပါးစပ်မှ မလွတ်ချေ။ နို့သီးခေါင်း ရှည်စူလာရသည်။ တင်း၍ကျိန်းလာရသည်။ ဤတွင် တအီအီလေး ညည်းတွားရင်း ညာနို့အုံကို ဦးအောင်ကျော်ပါးစပ်ဝသို့ တေ့ကပ်ပေးရ၏။
စူးရှကျိန်းစပ်သော ခံစားချက်က သက်သာလာရသည်။ ဦးအောင်ကျော်ကား ဖြူလဲ့သွယ်၏ လုံးအိသော ညာနို့အုံကို ဖွဖွ ဆုပ်ချေကာ နို့သီးခေါင်းလေးကို လျှာဖြင့်ထိုးကလိ၏။
“အို့…အမေ့…ကောင်း…လိုက်….တာ….ဟင့်”
တင်းဖောင်းသောနို့သီးခေါင်းကို လျှာဖျားလေးဖြင့် ထိုးကလိရာတွင် ဖြူလဲ့သွယ်မှာ တွန့်ယိမ်းမိ၏။
“ပြွတ်…..”
“ဟင့်….ဦး..ရယ်”
ဦးအောင်ကျော်ပါးစပ်မှ ညာဘက်နို့သီးခေါင်းက ပြွတ်ကနဲ ထွက်လာရသည်။
“ပြပ်..ပလပ်..”
“အာ့…ဦး….ရယ်….ဟင့်…မထုတ်ပါနဲ့ ပြန်စို့ပေးပါ….ဆို”
ဖြူလဲ့သွယ် ရင်ကိုကော့၍ နို့ကို ဦးအောင်ကျော်ပါးစပ်ဆီသို့ အတင်းတေ့ကပ်၏။ မျက်နှာကိုနို့ဖြင့်ပွတ်သလိုဖြစ်ရာ တင်းအိသော နို့အုံပင် ကားရ၏။
ဦးအောင် ကျော်ပါးစပ်ကား ဘယ်နို့သီးခေါင်းစူစူရဲရဲလေးအား ပြပ်ကနဲငုံ့စို့ပြန်၏။
ဖြူလဲ့သွယ်မှာ ဦးအောင်ကျော်၏သဘောကို နားလည်လာရသည်။ ကိုယ်တိုင်ပင် ဦးအောင်ကျော်ပါးစပ်မှ နို့သီးပြုတ် အောင်ဆွဲထုတ်ပေးရမည်။ စူးကျိန်းသောအရသာကို ကိုယ်တိုင်သိသိဖြင့် ဖန်တီးရယူရမည်။ သို့မှသာ တစ်ဖက်သို့ ပြောင်းစို့ခံရမည်။ ကာမ သဘောကို နှုတ်မှ ထုတ်ပြောစရာမလို။ နှစ်ဦးသား အပေးအယူမျှသည်တွင် အရာရာကား အံဝင်ခွင်ကျ။
“စွပ်….စွိ….ပြွတ်….ပြု….ဖွတ်…”
သည်တစ်ခါတော့ ဖြူလဲ့သွယ်မှာ ဘယ်နို့အုံတစ်ခုလုံး ဦးအောင်ကျော်ပါးစပ်အတွင်း ဝင်လု မတတ် အားဖြင့် စုပ်ခံရပြန်သည်။
“အီး……ကျစ်….ဟင့်…ဟင့်…..အား..”
ဖြူလဲ့သွယ် အော်သည်။ အသံကုန်အော်သည်။ ဘယ်နို့အုံတစ်ခုလုံး ဦးအောင်ကျော်ပါး စပ်အတွင်း ဝင်နိုင်သမျှဝင်သည်။ တင်းသည်။ ကျိန်းသည်။ ရုန်းသော်ငြား မလွတ်။ တွဲအိ သော နို့အုံပင် ဆန့်ရှည်သည်။
“အီး…ဦးရဲ့…ရှီး…အာ့…အာ့ ကောင်း….အာ့…ဟင့်”
ဦးအောင်ကျော်ကား ပါးကြီးခွက်နေအောင်ဆုပ်သည်။ ဝင်နိုင်သမျှဝင်အောင်ပါးစပ်ကြီးကို အစွမ်းကုန်ဟသည်။ ဖြူလဲ့သွယ် နို့အုံတစ်ဝက်ခန့်ပင် ဝင်သည်။ လေဖြင့်စုပ်သည့်ဒဏ် ကြောင့် နို့အုံမှာ ဖောင်းတင်း၍ နီရဲလာရ၏။
မခံနိုင်။ ဖြူလဲ့သွယ် မခံနိုင်ပါ။ လေစုပ်ခွက်ဖြင့်စုပ်သကဲ့သို့ ဆူးဆူးဆစ်ဆစ်ဖြင့် ဘယ်နို့အုံ တစ်ခုလုံး ပုရွတ်ဆိတ် ရာထောင်ချီ၍ ကိုတ်သလိုလို။ နာသလိုလို။ ယားသလိုလို…။ မခံစားနိုင်။
ဦးအောင်ကျော် ပုခုံးကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့်ဆုပ်သည်။ တွန်းသည်။ ရုန်းသည်။ အော်သည်။ ညည်းသည်။ သို့ပေငြား နို့အုံကား ဦးအောင်ကျော်ပါးစပ်တွင် စူပါဂလူးဖြင့်ကပ်သလို။ မကွာ။ မြဲမြံလှသည်။ စုပ်ခံရချက်က ပြင်းလှသည်။
အားဖြင့်ရုန်း၍နို့အုံကို ခွာသော်ငြား မကွာသည့်အခါ….နို့အုံကို ဆွဲဆန့်သကဲ့သို့ ဖြစ်ရပြန် သည်။ ဆူးဆူးဆစ်ဆစ် ခံစားရသလို တင်းတင်းဆန့်ဆန့် ဆွဲဆန့်ခြင်းကိုလည်း ခံရပြန် သည်။ အံကြိတ်သည်။ ခေါင်းကိုမော့သည်။ နို့အုံကိုဆွဲထုတ်သည်။
“အ…မ…လေး…ဦးကြီး ရဲ့…အိုး…..….အား…….အီး……ဟင့်”
ကျိန်းစူး ဆန့်တင်းသော်ငြား လွှတ်ပေးရန်မဆိုမိ။ မိမိနို့ကို မိမိပြန်ကြည့်မိသည်။ နို့အုံအခြေမှ ကြွကာ ဆန့်ထွက်နေသည်။ ဦးအောင်ကျော်ပါးစပ်အတွင်း နို့အုံကြီးက တန်း လန်းတစ်နေသည်။ ထိုအထဲ ပါးစပ်ထဲမှ နို့သီးခေါင်းကို ကျားလျှာလို စူးရှသော လျှာကြီးက တဖျပ်ဖျပ်ဖြင့် ထန်းလျက်ခွေးယက်သလို အယက်ခံရပြန်သေး၏။
“အင့်….ဟင့်…နို့…အုံ….ကြီး….ဆန့်….နေ….ပြီ….ရှီး အား……ပြပ် ကောင်းတယ်… ဟင့်…အင့်….အွင့်….ထိ….ထိ….အား…...”
ညည်းတွားသည်။ အော်ဟစ်သည်။ ဦးအောင်ကျော်က ပါးစပ်အတွင်းမှ နို့သီးခေါင်းကို လျှာဖြင့် တဖြပ်ဖြပ် အထက်အောက်ယက်သည်။ နို့သီးခေါင်းစူစူမှာ ယားစိမ့်ရ၏။
ဖြူလဲ့သွယ် နို့လွတ်ရန် အရုန်း၊ ဦးအောင်ကျော် နို့သီးအယက်နှင့်တိုက်ဆိုင်စွာ ….ဘယ်နို့အုံမှာ ပါးစပ်မှ ပြုတ်ထွတ်သည်။
“ဖွပ်……..”
ဖွပ်ကနဲ လေသံပင်ထွက်၏။
“အိုး……..အာ့…..အ့”
ပါးစပ်လေအားဖြင့် စုပ်ယူထားရမှ ရုတ်တရတ်အလွတ်တွင် နို့အုံသွေးစီးသည့် စူးစူးဆစ်ဆစ်အရသာကို ဖြူလဲ့သွယ် အရူးအမူးခံစားရသည်။ မနေနိုင်ရှာ…။
“ဟင့်…ဦး….ကြီး…..ပြန်…စို့…ပေး…ပါ…လား…..ယား…ယား….တယ်…မ…နေ…တတ်လို့…ပါနော်”
ဖြူလဲ့သွယ်မှာ တတွတ်တွတ်ပြောရသည်။ ရှက်ကြောက်စရာမလို။ အပေးအယူမျှသော ဦးအောင်ကျော်၏ နို့စို့ခြင်းကို အစွဲကြီးစွဲရသည်။ နို့ကို ပါးစပ်အတွင်းမှ အတင်းထိုး၍ တေ့ ပေးသည်။ သို့သော် ဦးအောင်ကျော်က နို့အုံမစုပ်သေး…..။ ညာနို့အုံကို လက်ဖြင့်ပုတ်၍
“ဖြူလေး… ….ကြည့်စမ်း…နို့လေးတွေ တစ်ဖက်နဲ့တစ်ဖက် မတူတော့ဘူး…”
ပါးစပ်ဝသို့ အတင်းတေ့ပေးသော နို့ကို မစို့သေးဘဲ ဦးအောင်ကျော်က ပြောရင်း ဘယ်နို့ လေးကို အသာလှုပ်၍ ကိုင်ပြသည်။ ဟုတ်ပေ၏။
ဖြူလဲ့သွယ်၏ ဘယ်နို့နှင့်ညာနို့ကား ပုံစံမတူတော့။
ညာနို့အုံကား နီရဲ၍ နို့သီးခေါင်း စူတစ်နေသော်လည်း ပုံမှန် အတိုင်းသာ။ နို့သီးခေါင်းကတော့ ကိုတ်စို့ဆွဲခါထားသည့်ဒဏ်ကြောင့် အနည်းငယ်စူ ထွက်နေရသည်။
ထူးသည်ကား ဘယ်နို့….။ နို့အုံကား အိအိပုံ့ပုံ့။ တစ်ဝက်ခန့်မှစကာ နို့အုံကား ပုံစံခွက်တွင်း သွပ်သွင်းထားသလို၊ လေစုပ်ခွက်ဖြင့် စုပ်ထားသလို.. စူထွက်ရဲအာ နေရသည်။ ဦးအောင်ကျော်မှ မလွှတ်တမ်း အားဖြင့် စုပ်ယူထားသည်ဖြစ်ရာ….
နို့သီးခေါင်းစူထွက်ခြင်းမဟုတ်။ နို့သီးခေါင်းအောက်ခြေ နို့အကွင်းနီတာရဲလေးပင်မက။ နို့အုံသားတစ်ဝက်ခန့်မှစကာ စူစူချွန်ကာ ဖောင်းဖောင်းကြွနေ၏။
အားပါးတရ နို့စုပ်ခံရ၍ ပုံစံမမှန်၊ ပုံပျက်လုလုနို့ကို ကြည့်ရသည်ကိုက ဦးအောင်ကျော်အတွက် အရသာ။
ဦးအောင်ကျော်ပြောမှ ဖြူလဲ့သွယ်ပင် ကိုယ့်နို့ကို ကိုယ်ပြန်ငုံ့ကြည့်၍ လန့်ရ၏။
“ဟင်….ဖြူလေး…နို့….နို့…ဘာဖြစ်…သွား….တာလဲ…ဟင်”
“အော်…မလန့်ပါနဲ့ဖြူလေးရ….အားနဲ့နို့စုပ်လို့ စူထွက်နေတာလေ…စုပ်ကာစ ခဏပါ၊ နောက်ကျ ပုံမှန်ပြန်ဖြစ်မှာပါ၊ နည်းနည်းတော့ နို့စူ၊ နို့တွဲပြီး နို့အကျင့်ခံထားရတာတော့ သိသာတာ ပေါ့ကွာ”
“ဟင့်…..သူ့အားကြီးနဲ့ ဖြူလေးနို့တွေကို အတင်းစုပ်တာကိုး…လို့…ဟွင့်”
ဦးအောင်ကျော်ကို မျက်စောင်းကလေးထိုး၍ ပြောသည့် ပုံစံလေးက ချစ်စဖွယ်….။ ထိုသို့ပြောရင်း ဖြူလဲ့သွယ်မှာ စူထွက်ရဲအာနေသော ဘယ်နို့ကလေးကို သူမ၏ လက်က လေးဖြင့် အသာကိုင်အကြည့်…
“ကျစ်..ကျစ်…ဦး….ရယ်…ကျိန်းလိုက်တာ ဟင့် ဟင့်….”
ကိုယ်ခန္ဓာလေး တွန့်ကာနွဲ့ကာ ညည်းညူရင်း ပြောမိသည်။
“ဟား..ဟား… ဖြူလေးက မကြိုက်လို့လားကွ”
“ဟင့်…….ကြိုက်တာတော့ ကြိုက်တာပေါ့လို့…ထိတာနဲ့ စူးစူး… ဆန့်ဆန့်ကြီး… ဦး…ကြီးက သိပ်လုပ် တတ်တာပဲကွာ…သူများနို့လေး အထိတောင်မခံနိုင်တော့ဘူးလို့.”
“ကဲ ပုံစံတူအောင် နောက်တစ်ဖက် လုပ်ပေးမယ်…လာခဲ့စမ်း ဖြူလေးရာ…ဟောဟိုက အရက်ခွက်လေးပါ ယူခဲ့ကွာ…”
ဦးအောင်ကျော်ကား ဆိုဖာခုံပေါ် အခန့်သားထိုင်ရင်း ဖြူလဲ့သွယ်အားပြောလိုက်သည်။
ဦးအောင်ကျော်မှာ အဝတ်အစားအပြည့်အစုံဝတ်လျက် ကုလားထိုင်တွင် အခန့်သား။
ဆရာမလေးဖြူလဲ့သွယ်မှာ နို့တုံးလုံး၊ ဖင်တုံးလုံး…။ စောက်ပက်စိုစိုယားယား၊ နို့တစ်ဖက် စူထွက်၊ နို့တစ်ဖက်ရဲအာနေရသည်။ နို့စို့ခံရန်အတွက် ဦးအောင်ကျော်အနီး လျှောက်သွား ရသည်။ လက်တစ်ဖက်တွင် အရက်ခွက်လေးအားကိုင်လျက်။
ခြေတစ်လမ်းလှမ်းတိုင်း ဘော်လီအထိန်းမရှိသောနီရဲနေသော နို့အစုံက အိအိပုံ့ပုံ့ လှုပ်လှုပ် လှုပ်လှုပ်။
လိုးမည့်သူနှင့် အလိုးခံမည့်သူ အတူတူကိုမှ အလိုးခံရမည့် မိမိက အဝတ်ဗလာ ကိုယ်တုံးလုံး။
လိုးမည့်သူက မိမိနို့တွေ၊ ဖင်တွေ စောက်ပက်တွေကို ဆိုဖာခုံတွင် အခန့်သားထိုင်ကာ ကြည့်နေသည်။ မိမိက သူ့အတွက် အရက်ခွက်ကိုင်ကာ သွားပေးရသည်။ နို့စို့ခံသွားရ သည်။
အနေအထားက ကွဲကွဲပြားပြား။
စေခိုင်းသူနှင့် ဆောင်ရွက်သူ။
ဦးဆောင်သူနှင့်လိုက်ပါသူ။
အို….သည်အနေအထားတွေကိုက ဆရာမလေးဖြူလဲ့သွယ်အဖို့ ရို့ကျို့စွာခံယူလိုသော ကာမစိတ်ဆန္ဒအမှောင်ခြမ်း၏ လိုအပ်နေသော ကွပ်လပ်လေးပင် မဟုတ်ပါလား။
ဖြူလဲ့သွယ်ယူလာသော အရက်ခွက်ကို ဦးအောင်ကျော် တစ်ကျိုက်မော့၏။
“ဟား…..ကောင်းလိုက်တဲ့အရက်…ဟို ကားသမားလေး ဘယ်ဆိုးလို့….အရက်ကောင်း ဝယ်တတ်သားပဲ…ကဲ ဖြူလေးနို့လေးတွေ မြည်းရအောင်..”
“ဟင့်….”
မေ့လျော့နေသော ချစ်သူအား သတိရမိသည်ခဏ ဖြူလဲ့သွယ် ကာမဆန္ဒက တစ်မျိုးတစ်ဘာသာ ကူးပြောင်းရသည်။ ကိုယ်လေးက တွန့်သွားရ၏။
ဖြူလဲ့သွယ် နို့စို့ခံရတော့မည်။ တိတိကျကျဆိုရလျှင် နို့စုပ်ခံရတောမည်။ အတိအကျဆို လျှင်ကား ညာဘက်နို့အား ပုံစံပျက်ပျက် စူစူထွက်စေရန် နို့စုပ်ကျင့်ခံရချေတော့မည်။
မင်းသူတော့မည်သို့နေမည်မသိ။ ဖြူလဲ့သွယ်မှာတော့ ချစ်သူဝယ်ပေးသောအရက်ကို တစ်ခြားလူကြီးမှ သောက်၍ နို့စို့အမြည်းခံရတော့မည်ဆိုသည့် အသိက ကာမစိတ်ကို ပြင်းပြင်းထန်ထန်ဖြစ်စေသည်။
ဆိုဖာခုံတွင် ပေါင်ကားထိုင်နေသော ဦးအောင်ကျော်ပေါင်ကြားဝင်ရပ်သည်။ ခါးလေး ကိုင်းကာ ညာနို့လေးကို ဦးအောင်ကျော်ပါးစပ်ဝသို့ တေ့ပေးသည်။
“စို့…စို့…တော့လေ..ဦးကြီး…”
“စိတ်ချ….ဖြူလေးနို့ကို ကလေးအမေနို့လိုဖြစ်အောင် စို့မယ်..”
“ဟင့်…..ဦး…ကြီး…..နော်…..အင့်…..”
“ဖွီး…….”
ဦးအောင်ကျော်မစို့သေး…ညာနို့ပေါ်သို့ ပါးစပ်အတွင်းမှ အရက်အနည်းငယ်ကို ထွေးထုတ် လိုက်သည်။
“အို…ဦး…ရယ်…”
စိတ်အလိုတူ ရမ္မက်ကူသောအခါ သူလုပ်သမျှ အကောင်းဖြစ်ရသည်။ လက်ညှိုးညွှန်သမျှ ရေဖြစ်ရသည်။ ဖြူလဲ့သွယ်မှာလည်း ထိုနည်းနှင်နှင်။ ညာနို့အုံလေးပေါ် အရက်စက်ရော သောတတွေးများအထွေးခံရသည်ကိုပင် စောက်ပက်ကလေးဆစ်ကနဲ ဖြစ်ကာ ဦးရယ် ဟုပင် ညည်းမိ၏။
“ပြွတ်…ပလပ်….စွိ…ဇွိ…”
ဦးအောင်ကျော်လျှာကြမ်းကြီးက နို့သီးမာမာတစ်တစ်လေးအား အပြားလိုက်ယက်သည်။ ဖြူလဲ့သွယ်မှာ ကော့ပျံရ၏။
“အာ့…ပါး….အမေ့…….ဟင့်…..အင့်….အင့်…”
လျှာအဖျားလိပ်၍ ညာနို့သီးအခြေရှိ နို့ကွင်း ပန်းနီရောင်လေးအား ပတ်ပတ်လယ် အထိုးခံရပြန်သည်။
“အို့…ဟင့်….အင်း….အ….ရှီး….ဦး…ရာ….ဟား….”
ဖြူလဲသွယ် မျက်လုံးလေးမှိတ်ရင်း ဗလုံးဗထွေး ညည်းညူသည်။ ချစ်သူကိုလည်း သတိမရနိုင်တော့။ နို့သီးဆီမှ ယားယံမှုက တစ်ကိုယ်လုံးသို့ပျံ့နှံ့ကာ ယားယံသလိုလို။ အသည်းတွေယားသလိုလို။ အူတွေကလီစာတွေပင် ရိုးတိုးရွတဖြစ်သလိုလို။
အဆိုးဆုံး ကား စောက်ပက်ကယားယံခြင်း။ တစ်ခုခုအထိုးခံခြင်သလိုလို အပွတ်ခံချင် သလိုလို၊ အကိုင်ခံချင်သလိုလို….။ လိုလိုတွေသာများတော့သည်ဖြစ်ရာ ညည်းညူ အော်ဟစ်ရင်း သာ ကာမဆန္ဒ သဘောကျလိုလားမှုကို ပြသရသည်။
အလိုးခံအမျိုးသမီးသဘာဝ လီးသွင်းခံရပါက နှစ်သက်လိုလားမှုကိုပြသရန် စောက်ပက် အတွင်း စိုက်သွင်းလိုးသော လီးအား ညှစ်ကာတစ်မျိုး၊ ပင့်ကာတစ်ဖုံ အမျိုးမျိုးအဖုံဖုံ ပြု လုပ်နိုင်၏။
သို့သော် ယခုမူကား ဖြူလဲ့သွယ်မှာ လီးသွင်းမခံရသေးသည်ဖြစ်ရာ စောက်ပက်ယားမှုကို မဖြေဖျောက်နိုင်ရှာ…။ တွန့်ထိုးယိမ်းနွဲ့ကာ စောက်ပက်ကိုသာ တွင်တွင်ညှစ်ရရှာသည်။
“ဟင့်..အင့်…အွင့်…ဦး…ရဲ့…ရှီး…ခု..နကလို….စုပ်ပြီး…ကိုက်ပါ…ဦးရဲ့….ဟင့်…”
ဦးအောင်ကျော်မှာ ဖြူလဲ့သွယ်လိုအင်ကို သိသည်။ ပြောနေစရာမလို။ သည်လိုသည်လို အထာနပ်၊ အလိုက်သိ ထိထိမိမိလုပ်ပေးနိုင်သည့်အတွက်ပင် ဖြူလဲ့သွယ်လို ဆရာမလေး အဖို့ ဦးအောင်ကျော်လို အညာသားမုဆိုးဖိုကြီးလီးကိုစွဲလန်းနေရခြင်းပင်။
ဦးအောင်ကျော် ပေါင်တစ်ဖက် ဖြူလဲသွယ်ပေါင်ကြားထိုးသည်။ ဖြူလဲ့သွယ် ပေါင်လေးကား၍ စောက်ပက်လေးပြူးရသည်။ ထိုစောက်ပက်ပြူးပြူးစိုစိုလေးက ဦးအောင်ကျော်ပေါင်ပေါ်ထိထိမိမိ။ ဖြူလဲ့သွယ် နှုတ်ခမ်းလေးကိုတ်သည်။ ဖင်ကြီးနွဲ့ကာ စောက်ပက်ဖြင့် ဦးအောင်ကျော်ပေါင်ကိုပွတ်သည်။ ပုဆုံးခံနေသည် ဖြစ်ရာ အားမရ။
“ဦး….ပုဆိုးကြီး ချွတ်လိုက်မယ်နော်…..”
ဖြူလဲ့သွယ်မှာ ပြောပြောဆိုဆို ဦးအောင်ကျော် ပုဆိုးကိုချွတ်သည်။ ပေါ်လာသောလီးတန်ကြီးကို လက်ရဲဇက်ရဲပင် ဆုပ်ကိုင်သည်။
လီးညိုထွားကြီးနှင့် ဖြူသွယ်သောလက်ကလေး ပနံသင့်ပေစွ။
တောင့်ထွားသော လီးတန်ကြီးအား ဆုပ်ကိုင်ရသူ ဖြူလဲ့သွယ်မှာ အားပါးတရရှိလှသည်။
ဖြူသွယ်နူးညံ့သောလက်ကလေးဖြင့် လီးအားဆုပ်ကိုင်ခံရသူ ဦးအောင်ကျော်မှာ လီးတန်ကြီး တငေါ့ငေါ့ဖြစ်ရသည်အထိ။
“ရှီး…ဦးကြီး….ရယ်…လီးကြီးက ဖြူလေးလက်ထဲ ရုန်းနေလိုက်တာ…ကွာ..ကျစ်…”
တဏှာသံလေးဖြင့်ပြောသော ဖြူလဲ့သွယ်အသံလေးမှာ တိုးလျသော်လည်း အားပါးတရ ရှိလှသည်။
“ဟား….ရုန်းနေတာမဟုတ်ဘူး ဖြူလေးရ၊ ဖြူလေး လီးကိုင်တာကောင်းလို့ လီးတန် ငေါ့ငေါ့နေတာ….တောက်…ငါလိုးမ ဖြူလေးရာ…”
“အို့….ဟင့်..”
ဦးအောင်ကျော်၏ထန်လွန်းသော အဆဲသံလေးနှင့် ကြိမ်းဝါးသံကြောင့် ဖြူလဲ့သွယ်အဖို့ လီးကိုင်ထားသော လက်လေးအား တင်းတင်းဆုပ်ကာ ကွင်းထုပေးမိသည်။ ဆိုရသော အဆဲအဆိုနှင့် ပစ်ပစ်နှစ်နှစ် အပြောဆိုခံရခြင်းတွင် စိတ်မဆိုးရုံမက စိတ်လှုပ်ရှားစွာ တဏှာဆန္ဒ လှိုင်လှိုင်ထရပါသည်ဆိုသော သဘောပင်။
လီးတန်ကြီးမှာ ညိုထွားတောင့်တင်းလွန်းရာ ဖြူလဲ့သွယ်ဆုပ်ကိုင်သောလက် အပေါ်တွင် တစ်ဝက်ကျော်ခန့် ပြူးအာလျက်။
ခြေဖျားထောက်၍ ပေါင်ကြားမှ ပုဆိုးကို အောက်ထိ ဆွဲချွတ်သည်။ အလျင်အမြန်ပင် ပေါင်ညိုညိုကြီးပေါ် စောက်ပက်နီတာပြဲလေးကို ဖိကပ် သည်။ ပွတ်သည်။ ပေါင်ကြီးကို စောက်ပက်က အငမ်းမရပွတ်သည်။
“အိုး…အင့်…ပြိ…အား….ကောင်းတယ်…ဦးရယ်…ဟင့်…ကျစ်….အင့်…အာ…အ,..လီး ကြီးကလည်းကွာ…ညိုတင်းနေ ရှီး…..ဟင့်…တုတ်လိုက်တာ…ဟင့််….”
စောက်ပက်လိုအင်ဆန္ဒ ခေတ္တအပြည့်တွင် နို့သီးယားမှုက တစ်ဖန်ပြန်ထသည်။ ဆိုရလျှင် ဖြူလဲသွယ်မှာ ဦးအောင်ကျော်ပေါင်ပေါ် စောက်ပက်ခွပွတ်ရင်း ငရံ့ပြာလူးဖြစ်ရသည်။ ထိုင်ရမလို၊ ထရမလို။ မျောက်မီးခဲကိုင်မိသလိုလို…။
“ကျစ်…ဦး….ကြီး…ဟင့်..ယား…ယား…တယ်…ကျစ်..…နို့သီးလေး ကိုက်ပေး….ဆို”
လက်ဖြင့်ဆုပ်ထားသော လီးညိုထွားကြီးကို မလွှတ်ချင် လွှတ်ချင်ဖြင့် လွှတ်သည်။ ရင်ဘက်လေးကို ကော့ကာပေးရသည်။ နို့ကိုက်ခံလိုစိတ်ဖြင့် တောင်းဆိုရသည်။
“ပြွတ်…ဇွိ….”
“အီး…….အား…..ဟင်း….”
ဖြူလဲ့သွယ်မှာ ညာနို့သီးခေါင်းကို သွားဖြင့် ဇက်ကနဲ အကြိတ်ခံရသည်။
ဖြူလဲ့သွယ် ခေါင်းလေးပင် ခါထွက်ရသည်။
အီးကနဲ အားကနဲ အသံကုန်အော်ညည်းသည်။ အံကြိတ်၍ နို့ကြိတ်ကိုက်ခံရမှုကို ခံစားသည်။
နူးညံ့သော နို့သားစိုင်အတွင်း သွားက နစ်ဝင်လုမတတ်။
စူးနစ်ကျိန်းနာမှုက အလျှင်မပြတ်။ တိုးသထက်တိုးလာသည်။
“အား…အီး….အင့်…ဟင့်…ဦး…ဦး…ရဲ့…အား…ဟား….”
ကယောင်ကတန်းညည်းသည်။ အော်သည်။ ကော့နေသော ရင်မှာ ကုန်းကွရသည်။ နို့ကို ဦးအောင်ကျော်ပါးစပ်မှ ဆွဲချွတ်သည်…။ မကျွတ်။ ဆွဲချွတ်လေ ပိုနာလေလေ…။
စောက်ပက်ကလည်း ဦးအောင်ကျော် ပေါင်ကို ဖိပွတ်လေ။ လက်ကလည်း လီးညိုထွားကြီးအား တင်းတင်းဆုပ်ကိုင်လေ။
“ဟူး……ဦး….ဦး….ဟင့်…ကျွတ်…အီး….”
နို့ကိုဆွဲလေ နို့မှာ ရှည်၍ဆန့်လေ နာလေဖြစ်ရာ။ နို့ကို မရုန်းရဲဘဲ ငြိမ်ငြိမ်လေး နေရပြန်၏။ သည်တွင် ဦးအောင်ကျော်က နို့သီးခေါင်းကို သွားကြားညှပ်ကာ လွှဆွဲသလို ခေါင်းကိုဘယ်ညာယမ်းကာ တစွိစွိဆွဲသည်။
“အား………အ….မ……လေး…..ဦး……ရဲ့…ဟီး….ဟီး…အီး….အင့်..အင့်”
ဖြူလဲ့သွယ် ငယ်သံပါအောင်ညည်းရင်းဦးအောင်ကျော်ပါးစပ်အတွင်းမှ နို့ကို ဖြည်းဖြည်း ချင်း ဆွဲထုတ်သည်။
နို့သီးခေါင်းလေးကား သားရေကွင်းကိုဆွဲသည့်အခါဆန့်လာသည့်နှယ် နို့အုံခြေမှ ဆန့်ကာ တင်းကာ စူကာ ရှည်လာရသည်။
နာကျင်စူးရှမှုက အတောမသတ်။ ညည်းသံတွေလှိုင်လှိုင်ထသည်။ အော်သည်၊ ဟစ်သည်။ တွန့်သည်၊ ယိမ်းသည်။ မခံနိုင် မျက်ရည်များပင် ဝေ့သီလာသည်။
“အား….ဦး…ကြမ်းလိုက်…တာ ဦးရဲ့…ဟင်း…အင့် ဟင့် ဟင့်…..အီး…..လွှတ်….. .လွှတ်ပေး……..ပါဦး……အား…..”
ငိုသံတစ်ဝက်ညည်းညူရင်းပြောတော့မှ နို့သီးလေးက ဦးအောင်ကျော်သွားကြားမှ ပြွတ်ခနဲလွတ်ရ၏။
“အိုး…….ဟား….ဟင့်….ကျွတ်,..ကျွတ်…ဦး….ရယ်… ….”
ဖြူလဲသွယ် စုပ်သပ်သည်။ နဂိုမူလထက် သိသိသာသာရှည်ထွက်နေသော ညာဘက်နို့သီး စိုစိုပြောင်ပြောင်လေးကိုငုံ့ကြည့်သည်။
“ဟင့်…ဦး…ကြီး….ဖြူလေး…နို့သီးခေါင်းလေး ရှည်လာတာလား…ဟင့်”
“အင်းလေ…ဖြူလေးကို အမြဲနို့စို့ခံရလို့ နို့ခေါင်းရှည်နေတဲ့ ကလေးအမေနို့တွေလို ဖြစ်အောင် ကျင့်ပေးတာ….လှလိုက်တဲ့ နို့ကွာ,…..တောက်…”
ဦးအောင်ကျော်က ပြောပြောဆိုဆို မတရားအစုပ်ခံ၊ အကိုက်ခံ ဆွဲဆန့်ခံထားရသော ညာနို့သီးခေါင်းလေးကို ဖွဖွကလေး အာငွေ့ပေး၍ ငုံ့၏၊ မြှုံ့၏။
………………………………….
Post a Comment