Myanmar Apyar Books Only [အပြာစာအုပ်]

ဆန္ဒ - ( အခန်း ၃၁ ) ကပ်ကိုး စာအုပ်

ဖြူလဲ့သွယ် ကားနောက်ခန်းသို့ ပြောင်း၍ ထိုင်သည်။ မင်းသူမှာ ကားမောင်းရင်း လီးတောင်ရ၏။ ကပ်ကိုးအရသာကို ထိထိမိမိခံစားရ၏။ ဖြူလဲ့သွယ်မှာလည်း ထို့နည်းတူစွာ….။ “ကို…သဲ အလိုးခံရမှာ ထန်လားဟင်…” “အရမ်းထန်တယ်…သဲရာ…” “သဲလေ…သူ့လီးကြီးနဲ့ခံရင်လေ…ကို့ထုနေ..နော်…သိလား…ကို့မယားလေး သူများလီးကြီးနဲ့ ခံရတော့မှာ ရင်ခုန်တယ် ကိုရယ်….” “အား…သဲ..ကိုရောပဲကွာ…. အရမ်းထန်နေတာ..” “ကို…ကို…ဟိုမှာရပ်….၊ အဲလူကြီးပဲ ဦးအောင်ကျော်လေ….ကို့မိန်းမကို ဒီညအသေလိုး မယ့်လူကြီးလေ ကိုရဲ့….” ဖြူလဲ့သွယ်က ရှေ့မလှမ်းမကမ်းတွင် ရပ်စောင့်နေသော အသားညိုညို အသက်ကြီးကြီး လူကြီးအား ညွှန်ပြရင်းပြောသည်။ မင်းသူမှာ မိမိချစ်သူလေးအား လိုးတော့မည့်လူကြီး အားကြည့်ရင်း ရင်တုန်လှိုက်မောလာရသည်။ ထိုလူကြီးအနား မရောက်ခင် ကားရပ်လိုက် ၏။ “ကို…သဲ ခေါ်လိုက်တော့မယ်နော်” မင်းသူခေါင်းညိတ်ပြသည်။ ပြတင်းမှန်လေးကို ဖွင့်ပေးလိုက်၏။ “ဦး..ဦးကြီး….ဖြူလေး….ဒီမှာ” ဖြူလဲ့သွယ် ကားပြတင်းပေါက်မှ ခေါင်းလေးထုတ်ကာ အသံပေးရင်း လှမ်းခေါ်၏။ ဖြူလဲ့သွယ်အသံကြားတော့ ဦးအောင်ကျော် အနည်းငယ် အံ့အားသင့်ရင်း ကားအနား လျှောက်လာ၏။ “ဖြူလေး…ကားငှားလာတာ ဦးရဲ့…လာလေ….” “အော်….” ဦးအောင်ကျော်ပြုံးရင်း ဖြူလဲ့သွယ်ဖွင့်ပေးသော တံခါးမှနေ၍ ကားပေါ်တတ်ထိုင်၏။ ဖြူလဲ့သွယ်နှင့် ဦးအောင်ကျော်ကား နောက်ခန်းတွင် ပူးကပ်၍ထိုင်နေကြသည်။ မင်းသူ မှာ ကားမောင်းရင်း ရင်တွေ တဒိန်းဒိန်းခုန်နေရသည်။ “ကျုပ်က စောင့်နေတာ၊ ပေါ်မလာ မလာနဲ့လေ၊ ကားနဲ့ဆိုတော့ ဘယ်သူပါလိမ့်လို့ကွ” ဖြူလဲ့သွယ်ဘေးနားကပ်ထိုင်ရင်း ကားမောင်းနေသော မင်းသူအား အကဲခပ်ရင်း ဦးအောင်ကျော်က ပြောသည်။ “ဟုတ်….ဖြူလေး…နည်းနည်းနောက်ကျနေတာနဲ့ ကားငှားလာလိုက်တာလေ ဦးကြီး… ဘာစားပြီးပြီလဲ…တစ်ခါတည်းသွားတော့မလား” ဖြူလဲ့သွယ် ကားမှန်မှတစ်ဆင့် နောက်သို့ မသိမသာအကဲခပ်နေသော မင်းသူအား တစ်ချက် ပြုံးကြည့်ရင်း ဦးအောင်ကျော်ကို မေးသည်။ “အင်း…နောက်ကျရင် ဘာလုပ်မယ်ဆိုတာ သိတယ်နော်...ဖြူလေးကိုပဲ…စား…....” “ဟာ…လူတွေနဲ့…….ကွာ..ဦး…ကြီးနော်” ဦးအောင်ကျော်စကားမဆုံးခင် ပေါင်ကို လိမ်ဆွဲ၍ ဖြူလဲ့သွယ်ပြောသည်။ မင်းသူရှိနေ၍ ရှက်သလိုလိုဖြစ်ရသည်။ စိတ်ကလည်း ထန်ရသည်။ အနည်းငယ်လည်း ရှိုးတိုးရှန့်တန့် ဖြစ်ရသည်။ “ဟားဟား…ဘယ်သွားမလဲ၊ ရတယ်လေ…ဒီနား..နီး.နီးနားနား…နေရာပေါ့..” မင်းသူ ရင်ထိတ်သွားသည်။ သူစီစဉ်ထားသော ဟိုတယ်မဟုတ်ပါက….။ “ဖြူလေး စီစဉ်ထားတယ်၊ အဲဒီပဲသွားမယ်….ကို…ကို…ဘယ်သူ ကားဆရာ… “……” ဟိုတယ်ကို မောင်းပေးပါ” ဖြူလဲ့သွယ်ယောင်၍ ကိုဟု ခေါ်မိသလိုဖြစ်သွားသည်။ နာမည်မသိသလိုဖြင့် ကားဆရာ ဟုရောချလိုက်ရသည်။ လိုးချင်နေသူ ဦးအောင်ကျော် သတိမထားမိ၍ တော်ပေသေး၏။ “ဟုတ်….ဟုတ်….ရ…ရ..ပါတယ်” မင်းသူကိုယ်တိုင်လည်း ရင်ခုန်လွန်း၍ ရူးများသွားနိုင်ပါသည်။ မိမိချစ်သူလေးနှင့် အညာသားမုဆိုးဖိုကြီးတို့ လိုးကြဆော်ကြရန် မိမိကိုယ်တိုင် ဟိုတယ်သို့ ကားမောင်းပို့ပေး နေရသည် မဟုတ်ပါလား။ ကားနောက်ခန်းတွင်တော့ ဦးအောင်ကျော်က ဖြူလဲ့သွယ် လက်ကလေးအား ဆုပ်ကိုင်လျက်။ တို့ထိ ကိုင်တွယ်လျက်။ မကြာခင် လိုးကြ၊ ခံကြ တော့မည်သူနှစ်ဦး။ တရားဝင်ပိုင်ရှင် ချစ်သူဖြစ်သော မင်းသူမှာ ကားမောင်းရင်း ချစ်သူနှင့် ချစ်သူအားလိုး မည့်လူကြီးအား လိုးမည့် ဟိုတယ်ဆီ ကားမောင်းပို့ပေးနေတော့၏။ “ဟို ကားဆရာ..မောင်ရင်လေး.. လမ်းမယ် ဆိုင်တစ်ခုခု ခဏရပ်ပြီး… .အရက်တစ်လုံးလောက် ဆင်းဝယ်ပေးစမ်းပါ…ရော့ ရော့ ပိုက်ဆံပါ ယူသွား” ဦးအောင်ကျော် ပိုက်ဆံအချို့ကိုထုတ်၍ မင်းသူအားခိုင်းသည်။ မင်းသူမှာ အီလည်လည်ခံစားချက်ဖြင့် မိမိချစ်သူအားလိုးမည့် လူကြီးအတွက် အရက် ဆင်းဝယ်ပေးရသေး၏။ “ဦးကြီးကလည်းကွာ….ဘာလို့ အရက်တွေသောက်မှာလဲ….” “အရက်လေးသောက်လိုက်၊ ဖြူလေးကို ဆော်လိုက်နဲ့…ဟား…ဟား…” “အို…ကွာ….” ဖြူလဲ့သွယ်တော့ မည်သို့နေမည်မသိ။ ကြားလိုက်ရသော မင်းသူအဖို့ကား ကယောင် ခြောက်ခြား…။ +++++++++++++ ဟိုတယ်နှင့်နီးလာလေလေ မင်းသူမှာ ကတုန်ကယင်ဖြစ်လာလေလေ။ နောက်သို့လည်း မသိမသာခိုးကြည့်မိ၏။ ဖြူလဲ့သွယ်မှာလည်း မျက်လုံးလေးအဝိုင်းသား။ ချစ်သူကိုယ်တိုင်က ကားမောင်း၍ အညာသာမုဆိုးဖိုကြီးန၏ အလိုးခံရရန် ဟိုတယ်ဆီ လိုက်ပို့ပေးခံရသောအဖြစ်။ စိတ်တွေ က ကယောင်ခြောက်ခြား။ တုန်တုန်ယင်ယင်။ ဦးအောင်ကျော်ကတော့ ဘာမှမသိရှာ။ အေးအေးလူလူပင်။ တစ်ချက်တစ်ချက် ဖင်ကို ခိုး၍ ညှစ်လိုက်သေး၏။ လက်လေးကို လည်း ဆွဲယူကာ ပုဆိုးပေါ်မှနေ၍ လီးကိုကိုင်ခိုင်းထားသေး၏။ နောက်ကြည့်မှန်မှ ခိုးခိုးကြည့်နေသော မင်းသူလည်း မသိမဟုတ် သိမည်သာ။ ချစ်သူရှေ့ တခြားလီးကြီးအား ဆုပ်ကိုင်နေရသည်ဆိုသော အသိကပင် စောက်ပက်လေး ကို တဆစ်ဆစ်ရွစေသည်။ ဆိုတော့ ဦးအောင်ကျော် လီးကြီးကို သေချာဆုပ်၍ လီးဒစ်လေးအား ညှစ်ပေးမိသည်။ ဖြူလဲ့သွယ်မှာ တဏှာစိတ်၊ ရှက်ရွံ့စိတ်၊ ကျေနပ်စိတ်များနှင့်အတူ လူက အိပ်မက်မက် နေသကဲ့သို့။ ဦးအောင်ကျော်ကတော့ ဖြူလဲ့သွယ် ဖင်အောက်လက်ကို မရမကထိုးထည့်သည်ဖြစ်ရာ ဖြူလဲ့သွယ်မှာ ဖင်ကြွပေးလိုက်ရသည်။ “အို ဟင့်….” ဖြူလဲ့သွယ်ဆီမှ ညည်းညူသံက မင်းသူအား တွန့်ကနဲ ဖြစ်သွားစေသည်။ အကြောင်းရင်းက ဖြူလဲ့သွယ်ဖင်အောက်ရောက်သွားသောလက်က ဖင်ကိုဆုပ်ညှစ်ရုံမက ဖင်အကွဲကြားနှင့် စောက်ပက်လေးအား ထိုးကလိခြင်းကြောင့်။ ဖြူလဲ့သွယ်မှာ နှုတ်ခမ်းလေးကိုတ်၍ မညည်းစေရန် ထိန်းရသည်။ လက်ကလည်း လီးကို တင်းတင်းဆုပ်မိသည်။ ဦးအောင်ကျော်အား မျက်စောင်းလှမ်း၍ထိုး၏။ သို့သော် အနီဦးအောင်ကျော်ကား ခေါင်းကြီးမော့ မျက်လုံးကြီးမှိတ်ကာ ဖီလ်းခံနေတော့ ၏။ လီးကိုင်ခံရခြင်း၊ ဖင်ကိုင်၍ စောက်ပက်အားကလိခြင်းတို့ကိုမူ မရပ်ချေ။ ဖြူလဲ့သွယ်မှာကား ကနာမငြိမ်။ စောက်ပက်တယားယား အသည်းတဖိုဖို။ စောက်ရည် စိုစိုရွှဲတော့၏။ သည်အဖြစ်အပျက်တွေကို သိနေမြင်နေရသော မင်းသူမှာ ကားမောင်းရင်းပင် လီးကို မသိမသာ ဆုပ်ကိုင်ရသည်။ လီးကအဆမတန် တင်းတောင်း၍ ယားလွန်းလှသည် မဟုတ်ပါလား။ ကားလေးက ဟိုတယ်ရှေ့ ငြိမ့်ခနဲ ထိုးရပ်သည်။ ထိုအခါမှ ဖြူလဲ့သွယ်မှာ လီးကိုဆုပ်ကိုင်ရာမှ ကပျာကယာလွှတ်လိုက်ရ၏။ ထိုသည်မှဧည့်ကြိုလေးက ကားနောက်ခန်းတံခါး ကိုဖွင့်ပေးသည်။ တံခါးဖွင့်သံနှင့်အတူ မင်းသူရင်ထဲ ဒိန်းကနဲ မြည်သွား၏။ ဦးအောင်ကျော်ဆင်းသည်။ ဖြူလဲ့သွယ်ကား မဆင်းရဲ။ ထဘီက ဖင်တွင်အရည်ကွက်၍ စိုနေမည်မှာ အသေအချာ။ ဖြူလဲ့သွယ်အား ကားခပေးပြီးပြီလားမေး၏။ ဖြူလဲ့သွယ် စကားမပြောနိုင်ရှာ။ အယောင်ယောင်အမှားမှား ခေါင်းခါပြ၏။ “ဦးကြီး…ခဏ” ဖြူလဲ့သွယ် ဦးအောင်ကျော်ကို အနားသို့ခေါ်သည်။ တိုးတိုးလေးကပ်ပြောလိုက်၏။ “ဟား..ဟား…အင်း…ဖြူလေး…” ဦးအောင်ကျော်က ကားပေါ်မှ ဖြူလဲ့သွယ်အဝတ်ထုပ်ကို ယူ၍ Bell Boy လေးအားပေး လိုက်သည်။ “ရော့..ကလေး…ဒါယူသွားနှင့်….ဟို…ကားဆရာ..မောင်ရင်လည်း ခနဆင်းကွာ…ရော့ ကားခ..လာယူလိုက်” တစ်သောင်းတန်တစ်ရွက်ကို မင်းသူအားကမ်းပေးသည်။ မင်းသူမှာ အူလည်လည်ဖြင့် ဆင်းလိုက်ရသည်။ “ရော့..ရော့…ငါတူလေး၊ ပြန်အမ်းမနေနဲ့တော့” မင်းသူ အောင့်သက်သက်ဖြင့်ယူထားလိုက်ရသည်။ ဖြူလဲ့သွယ် ရီချင်လွန်း၍ နှုတ်ခမ်းကို ကိုက်ထားရသည်။ ရှက်ကိုးရှက်ကန်းခံစား ချက်များနေရာတွင် ရီချင်စိတ်လေးများဝင် ရောက်လာသည်ဖြစ်ရာ အနည်းငယ် နေသာထိုင်သာရှိလာရ၏။ ကားပေါ်တွင်ပင် ထဘီကို လှည့်၍ ဝတ်လိုက်ရသည်။ ဦးအောင်ကျော်က ဖြူလဲ့သွယ်လက်ကိုဆွဲ၍ ဧည့်ကြိုကောင်လေး ခေါ်ရာ Reception ဆီသို့ သွားသည်။ မင်းသူမှာ ရင်တွေတုန်ရသည်။ စိတ်တွေ လှုပ်ရှားရသည်။ မိမိချစ်သူအားလိုးရန် ပိုင်ပိုင်နိုင်နိုင် လက်ဆွဲ ခေါ်သွားသည့် ပုံရိပ်ကို ငေးကြည့်မိရင်း နှမြောသလိုလို၊ အူတိုသလိုလိုဖြင့် လီးကတောင်ရသည်။ လက်ဆွဲခေါ်ခြင်းက လိုးဖို့ရာ ခေါ်ဆောင်ခြင်း။ မိမိမယားအား၊ မိမိစီစဉ်ပေးသောအခန်းတွင်လိုးရန်၊ မိမိရှေ့တွင်ပင် လက်ဆွဲ၍ ခေါ်သွားခြင်း။ ဖြူလဲ့သွယ်၏ တင်းရင်းစွင့်ကားသော ဖင်လုံးနှစ်လုံးမှာ လမ်းလျှောက်လိုက်တိုင်း နိမ့်တစ်ခါ မြင့်တစ်လှည့်။ ယိမ်းကာတစ်မျိုး နွဲ့ကာတစ်ဖုံ။ အော်..ငါ့မိန်းမဖင်အိုးလေး ဟိုလူကြီးတက်ခွတော့မှာပါလား ဆိုသည့်အတွေးက မင်းသူရင်ထဲ မီးရှုးမီးပန်း ဖောက်သ ကဲ့သို့။ ဖြူလဲ့သွယ်မှာ ဦးအောင်ကျော်လက်ကို တင်းတင်းဆုပ်ထားရသည်။ လက်ကချွေးတွေ ပြန်ရသည်။ နောက်သို့ မသိမသာ ငဲ့ကြည့်တော့ မင်းသူ တွေတွေလေးစိုက်ကြည့်နေသည် ကိုတွေ့ရသည်။ စိတ်ထဲ ဝမ်းနည်းသလိုလို ခံစားမိ၍ ခြေလှမ်းက တုန့်ခနဲ ဖြစ်ရသည်။ မင်းသူက လက်ကိုဝိုင်း၍ အိုကေ ဟု အသံတိတ်ပြောမိသည်။ “ဖြူလေး ကားပေါ်ပစ္စည်းကျန်ခဲ့လို့လား” “ဟင်….ဟင့်…အင်း… ဖုန်းကျန်သလားလို့ပါ….ဖုန်းကလက်ထဲမှာရယ်…ဟီး…မေ့လို့” အယောင်ယောင်အမှားမှားဖြင့် ဖြူလဲ့သွယ် ကမန်းကတန်းပြောရသည်။ ဦးအောင်ကျော်က ဖြူလဲ့သွယ်လက်ကိုတင်းတင်းဆုပ်ကာ ဆွဲခေါ်၏။ ဖြူလဲ့သွယ် တွန့် ဆုတ်၊ တွန့်ဆုတ်ဖြင့် Reception ဆီသို့ ရောက်သွား၏။ Reception တွင် မတူညီသော လူနှစ်ဦး၏ ပုံပန်းသဏ္ဌန်၊ အသက်အရွယ်၊ အသွင်အပြင် တို့ကြောင့် ငေးမောကြည့်ခြင်းကို ခံရသည်။ ဦးအောင်ကျော်က မသိချေ။ ဖြူလဲ့သွယ်မှာတော့ မျက်နှာကလေးနီနီဖြင့်ပင် Checkin ဝင် ရသည်။ မှတ်ပုံတင်ပေးတော့လည်း လက်ကလေးကတုန်တုန်ရီရီ။ ရင်ထဲတွင်တော့ ငလျင်လှုပ်နေရသည်။ အခန်းသို့ရောက်လျှင် အလိုးခံရတော့မည်။ မင်းသူကလည်း မိမိအလိုးခံဖို့သွားသည်ကို နှမြောသလိုလိုဖြင့် တတ်ကြွစွာပင် ငေးကြည့် ကျန်ခဲ့သည်။ ချစ်သူ့သဘောတူညီချက်ဖြင့်ပင် တစ်ခြားလီးကြီးခေါ်လိုးရာ ပါလာရသည့် အဖြစ်။ ထိုအထဲ စူးစမ်းသလို ကြည့်သော ဟိုတယ်ဝန်ထမ်းများ၏ အကြည့်ကလည်း ရှက် အားပိုရသေး၏။ စူးစမ်းသည့်အကြည့်များကိုတော့ အပြစ်မဆိုချင်။ ဦးအောင်ကျော်က အသက်ကြီးကြီး အသားညိုညို တောသာကြီး။ မိမိက ဖြူဖြူသွယ်သွယ်၊ ငယ်ငယ် နုနု။ မဆိုင်….ဘာမှမဆိုင်။ ထိုသို့ဘာမှ မဆိုင်သည့်လူသားနှစ်ဦး လက်ချင်းတွဲ၍ ဟိုတယ်လာ သည်ဆိုတော့…….။ သူတို့အနေဖြင့် အတွေးများစရာပင်။ သားအဖလို့လည်း မဆိုနိုင်ရာ။ တစ်ခုသာရှိတော့သည်။ လိုးဖို့ဆော်ဖို့ လာကြခြင်း။ ဟိုတယ် ဝန်ထမ်းများအဖို့ ထိုအဖြစ်အပျက်များမှာ နေ့တဓူဝ ကြုံတွေ့နေရသည့် ကိစ္စရပ် များဖြစ်ရာ အထူးအဆန်းမဟုတ်လှ။ သို့သော် ဖြူလဲ့သွယ်နှင့်ဦးအောင်ကျော်တို့၏ ကွာခြားချက်ကြောင့် သတိထားမိစရာဖြစ်ရသည်။ ပြုံးချင်ချင် ဖြစ်ကြသည်။ ရှက်မျက်နှာ ဖြူနီရဲလေးနှင့် ဖြူလဲ့သွယ်မှာ မင်းသူကိုသာ စိတ်တိုချင်မိသည်။ “သူ့ကြောင့် ပေါ့…ဟွန့်…။ ဒီလိုဟိုတယ်ကြီးမှာ အလိုးခံခိုင်းစရာလား…။ ခုတော့ သူများတွေက ပြုံးစစနဲ့ ကြည့်နေကြပြီ……ဟွန့်…ကိုကကွာ…” ဖြူလဲ့သွယ်မှာ အတွေးမဆုံးနိုင်ရှာ…. “ရပါပြီရှင်….၊ အခန်း……ပါ၊ဒီနေ့တစ်ရက်စာ အခန်းခ ရှင်းပြီးသားပါ၊ ရပ်ထပ်တိုးမယ်ဆိုရင်တော့ ကြိုပြောပေးပါရှင်၊ အခု အခန်းကို လိုက်ပို့ပါမယ်ရှင်၊ လိုအပ် တာ ရှိရင် Reception ဖုန်း ၀၀၀ ကို ဆက်နိုင်ပါတယ်ရှင်…” Bell Boy မှ ဦးဆောင်၍ ခေါ်သွား၏။ သည်တော့မှ ဖြူလဲ့သွယ် သက်ပြင်းချရတော့ သည်။ ဒါတောင် Reception မှ တီးတိုးပြောသောအသံလေးများကား….. “အသက်ကွာတယ်နော်…သားအဖတာ့ မဖြစ်နိုင်ဘူး..” “ဟိဟိ..ဟိုဟာ..ပေါ့” “ဟဲ့…ဧည့်သည်ကြားပါမယ်…တိုးတိုး” ကြားပါသည်။ ဖြူလဲ့သွယ်ကြားပါသည်။ ဟိုဟာဆိုသည့် အပြောကိုလည်းသိပါသည်။ မိမိ အလိုးခံဖို့လာသည့် အဖြစ်ကို သူများတွေသိနေသည့် အဖြစ်က ရှက်စရာ။ တစ်ဖက်တွင် လည်း ရမ္မက်ထစရာ။ ဖြူလဲ့သွယ် မျက်နှာကလေး ရှက်သွေးနီနီလွှမ်းတော့၏။ စောက်ပက်ကလေး ရွရွစိစိ စိုစိုရွှဲတော့၏။ ကြာရှည်ဖင်ကုန်း၊ ဖင်ဖြဲထား၍ ပြင်ပလေအေးအေးနှင့်ထိတွေ့သော နေမထိ လေမထိ ဖင်ဝနီနီစုစုလေးက ရှုံ့အာ၊ ရှုံ့အာ စူပွ လာရသလို၊ စောက်ပက်ကလည်း ယားယံလာရ၏။ တစ်နည်းဆိုရသော် အလိုးခံလိုခြင်း၊ လီးဆာခြင်းပင်။ “ဖြူလေးက လိုးချင်စရာလေးကွာ…တောက်” “ကဲပါ…ခုလိုးရပြီပဲကိုး…ဟွင့်..….ရေမြန်မြန်ချိုးလေ…ဦးကြီး..သွားလေ” “တော်ပြီ…မချိုးတော့ဘူး…..လိုးတော့မယ်၊ သေးတော့ပေါက်လိုက်ဦးမယ်…ဖြူလေး တုံးလုံးချွတ်ထားနှင့်” “ဟုတ်….” ဦးအောင်ကျော် နှစ်ခွန်းမဆိုရ။ ဖြူလဲ့သွယ် တဘက်လေးကို ချွတ်လိုက်သည်။ ဖွေးဖြူသွယ်လျသော ကိုယ်လုံးလေးကား မိမွေးတိုင်းဖမွေးတိုင်း။ ကိုယ်တုံးလုံးလေး..။ နို့နှစ်လုံးကား တင်းတင်းရင်းရင်း၊ မို့မို့မောက်မောက်။ နို့သီးနှစ်လုံးကား စူစူချွန်ချွန်။ သိမ်ကျင်သောခါး၊ စွင့်ကားသောတင်၊ သွယ်စင်းသောပေါင်တံ၊ လုံးဝန်းသောဖင် တို့ကား ဖြိုးဖြိုးမောက်မောက်၊ ကော့ကော့ကောတ်ကောတ်။ သေးသွယ်သောခါးကြောင့် ဖင်နှစ်လုံးကား ကြီးသယောင်ယောင်။ ဖြူလဲ့သွယ်မှာ မိမိနို့များကို ငုံ့ကြည့်သည်။ ရင်ဘက်ကိုလှုပ်ကြည့်၏။ နို့နှစ်လုံးကား အိအိ လှုပ်လှုပ်။ ဦးအောင်ကျော် နို့ကိုင်ကျင့်ပေးထားသည့်အတွက် ယခင်က တင်းရင်းသော နို့ နှစ်လုံးကား ယခုအခါ အနည်းငယ် အိအိတွဲတွဲ။ နို့နှစ်လုံးကို လက်ဖြင့် အသာပင့်မကြည့်မိသည်။ နို့သီးခေါင်းနီတာရဲရဲ၊ စူစူလေးများကို တို့ ကြည့်မိသည်။ ခဏအကြာတွင် ထိုနို့လေးများ အကိုင်အစုပ်ခံရချေတော့မည်။ ဖြူလဲ့သွယ် ဖုန်းကိုလှမ်းယူလိုက်၏။ မင်းသူဆီ မက်ဆေ့ပို့နေစဉ် ဦးအောင်ကျော် ပြန်ထွက်လာ၏။

ဆက်ပြီးဖတ်ရန်...