){kind=link}
ဆန္ဒ - ( အခန်း ၂၄ - ၂၅ )
ရေးသားသူ - htunye
“ဦးကြီးကလည်း အဲဒါက စိုစိုကြီးဆိုရင် ဖြူလေး က မနေတတ်လို့လေ”
“ဘာကစိုစိုကြီးတုန်း ဖြူလေးရ”
“အာ…ဦးကြီးကလည်း… ဖြူလေးဟာ ပြောတာ”
“ဘာလဲ ဖြူလေးဟာ ဆိုတာ၊ ကျုပ်က တုံးတော့ မသိဘူးကွ..”
ဒီတစ်ခါတော့ ဖြူလဲ့သွယ် မျက်စောင်းလှလှလေးထိုးရင်း
“အလကား…ဦးကြီးလား မသိတာ၊ ပြောစေချင်နေတာမလား..ဖြူလေးသိပါ့… ဖြူ…လေး….စောက်..ပက်…ကို ပြောတာပါရှင့်၊ ဟွန်း…..လူလည်ကြီး”
ဖြူလဲ့သွယ် အသံတိုးတိုးတုန်တုန်လေးဖြင့်ပြော၏။ သည်လိုစကားတွေကို ရှက်ရွံ့ခြင်းမရှိ လိုလိုချင်ချင်ပြောထွက်နေမိသည်။ ထိုသို့ပြောဆိုရခြင်းကိုလည်း တပ်မက်စွဲလန်းမိ၏။
“နေတတ်လား၊ မနေတတ်လား မေးလို့လား ဖြူလေးရဲ့၊ အပြစ်ရှိလား မရှိလား မေးတာလေ၊ မေးတာမဖြေတဲ့ အပြစ်ပါ ထပ်တိုးတော့မယ်တူတယ်ကွာ…”
“အာ..….သူ့ စိတ်ကြည့်ပဲ ရှိပါတယ်တဲ့ ရှင်၊ အပြစ်ရှိပါတယ်၊ အပြစ်ပေးတော်မူပါရှင့်”
ဖြူလဲ့သွယ်က ကလေးတစ်ယောက်လို အမူပိုသောရန်တွေ့သံလေးဖြင့်ပြောသည်။
“အင်း ဖြူလေးက လှတော့ မရိုက်ရက်ပါဘူး၊ အပြစ်ရှိတော့ အပြစ်ပေးမှ မှတ်မှာ၊ ဒါမှ နောက်ကို ပြောစကားနားထောင်မှာလေ၊ အခု ဖြူလေး ပင်တီ ဝတ်ထားလား”
“ဟုတ် ဝတ်ထားတယ်”
“ဘာရောင်လဲ ဖြူလေး”
“အင်း…ဘာပါလိမ့်….အော်…မီးခိုးရောင်…”
“ဒါဆို အဖြူရောင် သွားလဲလာခဲ့ မြန်မြန်နော်….တစ်ကနေ တစ်ဆယ်ထိ ရေမယ်၊ တစ်ဆယ် အတွင်း ပြန်မရောက်ရင်တော့ ရိုက်မယ်”
“အာ…ဦး..ကြီးကလည်း….”
“တစ်…..”
“ဦး..ကြီး…လို့ ဖြူလေး မလဲချင်ဘူး..လို့ ဆို”
“နှစ်…”
ဖြူလဲ့သွယ် စကားဆက်မပြောရဲတော့။ အိမ်ခန်းအတွင်း အပြေးဝင်ကာ ပင်တီအဖြူကို ရှာသည်။ ပင်တီအဖြူတွေက အပေလွယ်သဖြင့် ဖြူလဲ့သွယ်တွင် နှစ်ထည်၊ သုံးထည် ခန့်သာ ရှိသည်။ အနက်ရောင်တွေသာများသည်။ သိပ်မဝတ်သဖြင့် တော်တော်နှင့် ရှာမတွေ့။
“ရှစ်…”
အမှတ်စဉ်ရေနေသော ဦးအောင်ကျော်အသံကို ကြားရသည်။
ဝတ်ထားသော ပင်တီကိုချွတ်ကာ မနေ့က စောက်ရည်လှိုင်လှိုင်ပန်း၍ ချွတ်ထားသော ပင်တီ အဖြူ အဟောင်းလေးကိုပင် အလွယ် ယူဝတ်လိုက်သည်။
အဖြူရောင်အသားဖြစ်ရာ စောက်ပက်နေရာလေးက စိုအိနေသည်။ မသိမသာလေး လည်း ညစ်သယောင်ဖြစ်နေသည်။ မတတ်နိုင်၊ ကပျာကယာဝတ်ကာ ထဘီကို အမြန်ပြင် ရင်း အပြေးပြန်လာခဲ့ရသည်။
“တစ်ဆယ်”
“ရောက်ပြီ….ရောက်ပြီ…ဖြူလေးပြန်ရောက်ပြီ အချိန်မှီတယ်နော် ၊ အကြီးဖြစ်ပြီး မညစ် နဲ့…ဦးကြီး.ကိုး ကို ကျော်ရေတာ ဖြူလေး သိတယ်နော်……ဟွန်း…”
“ဟားဟား အလည်မလေးပဲ ဖြူလေးက အချိန်မှီ ပြန်ရောက်တယ်၊ အရမ်းတော်သကွာ ”
မည်သို့ပင်ဖြစ်စေကာမူ ဦးအောင်ကျော်၏ ချီးကျူးစကားကြောင့် ဖြူလဲ့သွယ် ပျော်ရ သည်သာ။ ဦးအောင်ကျော် ပြောသမျှ လိုက်လုပ်နေရသည်ကပင် ပျော်ရွှင်နေရသည်။ စိတ်လှုပ်ရှားဖို့ ကောင်းသလို ကျေနပ်နေရ၏။
“ဖြူလေးက ပြောမလို့ဟာ… ပင်တီအဖြူက အဟောင်းပဲရှိတာ…”
“ကဲ ဦးကြီးကို ပြစမ်း… ပင်တီ အဖြူ ဟုတ်မဟုတ်..စစ်ရမယ်”
“အာ…ပြဘူးကွာ…..ဟုတ်တယ်ဆို…”
“ပြစမ်းပါ ဖြူလေးရ”
ပြောမရအတူတူ ဖြူလဲ့သွယ် ထဘီလေးကို အသာဖြေသည်။ တစ်စောင်းလေးလှည့်ကာ ထဘီလေးကို အသာလျော့ချ၍ ပင်တီအဖြူရောင်လေးကို မြင်သာရုံ ပြရသည်။ ရှက်ရမ္မက်အား တသိမ့်သိမ့် ခံစားရ၏။
ရှက်လည်းရှက်ရသည်။ စိတ်လည်းလှုပ်ရှားရသည်။ အပျိုဆရာမလေး တစ်ဦး အညာသား မုဆိုးဖိုကြီး ဝတ်ခိုင်းသည့် ပင်တီအား အပြေးသွားဝတ်ကာ ပြရသည်ဆိုသော ခံစားချက် က ဖြူလဲ့သွယ်အဖို့ ပြောမပြတတ်အောင်ပင်။
ရို့ကျို့နာခံလိုသော ကာမဆန္ဒ စိတ်အခံကို ဦးအောင်ကျော်လို လူကြီးက ပါးနပ်စွာ တလွှာခြင်းခွာကာ နာခံတတ်သော ယုန်သူငယ်မလေးအသွင်သို့ ကျုံးသွင်းရာသို့ လိုက်ပါ နေရ၏။
ထိုသို့ လိုက်နာဆောင်ရွက်ရသည့် အတွေ့အကြုံအသစ်အဆန်းလေးများကိုလည်း နှစ်လိုရင်ဖိုစွာ ခံစားမိသည်။
“ရပြီနော်..ဦးကြီး”
ဖြူလဲ့သွယ် ထဘီကိုပြင်ဝတ်ရင်း ပြောလိုက်သည်။
“ပြန်လဲတော့မယ်….၊ ဖြူလေး အလှူပွဲသွားရမှာ နောက်ကျလိမ့်မယ်ဆို….”
“အင်း..မလဲရဘူး…၊ ဒီတိုင်းလေးသွား…”
“အာ… အရည်တွေလည်းစိုနေတာ ဖြူလေး မနေတတ်ပါဘူးဆို၊ အလှူပွဲသွားရမှာ လေကွာ….ဦး…ကြီး…နော်…သွားလဲမယ်နော်…..နော်..ဆို”
အသက်အရွယ်ကွာခြားမှုတွေကို ဖြူလဲ့သွယ် သတိမထားမိတော့။ ချွဲနွဲ့ ပြောမိသည်။ စောက်ရည်စိုသော ပင်တီဖြင့်တော့ အလှူပွဲမသွားလို။ လူကြားထဲ အနေခက်ရမည်။
“အပြစ်ပေးတာလေ ဖြူလေးရဲ့၊ ဒါမှ နောက်ဆို ကျုပ်စကား နားထောင်မှာ”
“ဟွင့်… အရမ်းနိုင်စားတာပဲ…ကွာ၊ ဒါဆို ဖြူလေးအနံ့တွေ ရလား ဟင်…ဦး….”
ပြောသာပြောနေရသည်။ ပင်တီကိုပြရခြင်း၊ ပြောစကားနားထောင်ရခြင်း၊ စိတ်လှုပ်ရှား ကျေနပ်ရခြင်းတို့ကြောင့် ဖြူလဲ့သွယ် စောက်ပက်လေးက အရည်လေးတွေ စိမ့်ကျနေ ရတော့၏။ အနံ့တွေရမည်ကိုတော့ စိုးရိမ်မိ၏။
“ဘာအနံ့မှ မရပါဘူးကွ၊ စောက်ရည်ရွှဲတဲ့ ပင်တီလေးဝတ်ထားတာ ဦးကြီးကလွဲပြီး ဘယ်သူမှ မသိဘူး…ဟုတ်ပြီလား၊ လိမ္မာရဲ့ သားနဲ့…ဒီတိုင်းလေးပဲသွား…ပါ ဖြူလေးရ”
“ဟုတ်…….ဆိုးလိုက်တာကွာ….ပြီးရော၊ ပြီးရော သူများ နေရခက်အောင် သိပ်လုပ် တာပဲ… …သွားပြီနော်..ဦးကြီး.”
“ဟား..ဟား…ကဲ သွားတော့ သွား..၊ မြန်မြန်ပြန်လာ….ဖြူလေးစောက်ပက်စိုစိုအိအိ လေးဖြစ်နေတာ ဦးကြီးကလွဲ ဘယ်သူမှ မသိပါဘူးကွ….”
အရှက်တွေကတော့ တဖြည်းဖြည်းချင်းကွာချေပြီ။ ဘယ်လိုတွေ ဆက်ဖြစ်ဦးမည်ကို ဖြူလဲ့သွယ်မတွေးတတ်။ တွေးလည်းမတွေးချင်ပါ။ လက်တလော ခံစားရရှိနေသော ကာမအရသာတွင်သာ ရင်ဖိုစိတ်လှုပ်ရှား ပျော်ပါးစီးမျော နေသည်မဟုတ်ပါလား။
လွှမ်းမိုးခြယ်လှယ်ခံရခြင်း၊ စကားအတိုင်းလိုက်လုပ်ရခြင်းတို့နောက်ပါးမှ ကပ်ပါလာသော ကာမစိတ်ခံစားမှု့ကြောင့် နို့လေးများပင် တင်းလာရသည်။
စိုစိယားစိမ့်သော စောက်ပက်ဖောင်းဖောင်းရွရွလေးဖြင့် အလှူပွဲသို့ သွားရချေ ဦးမည်။ မည်သူမျှ မသိသော်လည်း၊ မိမိဘာသာသိသည်။ နောက်…..ဦးအောင်ကျော်လည်း သိပေ ၏။
ကာမစိတ်တို့က တတိတိတတ်ရသည်။ နဂိုစိုသော ပင်တီလေးက ပို၍ပင် စိုအိ လာသယောင်။
ရှက်စိတ်ကဲသော ရမ္မက်ဇော….။
လုံခြုံသော စိတ်ခံစားမှု။
နာခံခြင်းဖြင့် ရရှိသော နှစ်သိမ့်ကျေနပ် သိမ်မွေ့သည့် ခံစားမှု။
ချစ်သူ့ဆန္ဒ ပြည့်ဝစေရန် ပြုလုပ်ပေးနိုင်သော ခံစားချက်….။
ကိုယ်တိုင်လည်း တတ်တတ်ကြွကြွ လိုလိုလားလား။
မုဆိုးဖိုအညာသား လူကြီး၏ ကျွမ်းကျင်ပိုင်နိုင်စွာ စေလိုရာစေသော အခြေအနေ…။
အရာအားလုံးကား ကွတ်တိကျနေချေသည်။ လိုလားသူ၊ ဆောင်ရွက်သူ၊ စေခိုင်းသူ တို့မှာ သူ့နေရာနှင့်သူ။ အံဝင်ခွင်ကျ။ အဆင့်သင့်။
လုံလုံခြုံခြုံ၊ စိတ်လည်းချရဆိုတော့ ဖြူလဲ့သွယ်တစ်ယောက် ဦးအောင်ကျော်၏ လက်ခုပ် တွင်းမှရေပမာ၊ သွန်လိုသွန်၊ မှောက်လိုမှောက်၊ သောက်လိုသောက် ဖြစ်နေရသည်မှာ မဆန်းလှ။
.............
ရွာအလှူဖြစ်ပေရာ တစ်ရွာလုံး မီးခိုးတိတ်။
ကြီးကြီးငယ်ငယ်၊ ပျိုပျိုအိုအို မှန်သမျှ အလှူအိမ်တွင် စုရုံးနေသည်မှာ ကြက်ပျံမကျ။
ဖြူလဲ့သွယ် ထိုင်နေသည့် စားပွဲကား အထူးစားပွဲဆိုရမည်။ ရွာလူကြီးများ၊ ရွာမျက်နှာဖုံး များ၊ လူကြီးသူမများနှင့် တစ်ဝိုင်းတည်း။
ရွာနှင့်ကလေးများအပေါ် စေတနာထားသော ဆရာမလေးဖြစ်ပေရာ အလှူရှင်သာမက တစ်ရွာလုံးမှ လိုလေသေးမရှိ ဧည့်ခံရာ ဖြူလဲ့သွယ်ပင် မနေတတ်၊ မထိုင်တတ်ဖြစ်ရ၏။
ဘယ်သူမျှမသိသော်လည်း ပေါင်စုံခွကြား စောက်ပက်လေးက စိုအိနေရသည်ကလည်း တစ်ပိုင်းဆိုတော့ ဖြူလဲ့သွယ်မှာ နေမထိ၊ ထိုင်မသာ။
“ဟွင့်….ဆိုးလိုက်တာ..သူများကို စိတ်ထအောင် အရမ်းလုပ်တာပဲ”
ဖြူလဲ့သွယ်မှာ ဟန်မပျက်စကားပြန်ပြောနေရသော်လည်း ဦးအောင်ကျော်ကိုသာ သတိရရင်း မကျေမနပ်ဖြစ်မိရတော့သည်။ မကျေမနပ်ဖြစ်ရင်း စောက်ပက်လေးကလည်း ရွစိစိ အိအိစိုစို ဖြစ်ရပြန်သည်။
“လှလိုက်တဲ့ ဆရာမလေးနော်”
“ကျက်သရေရှိလိုက်တာ…ဖြူဝင်းပြီး လှချက်က”
“အသားကဖြူဖြူ၊ လှကလည်းလှ၊ ဝတ်တတ်စားတတ်နဲ့ ပညာတတ်ဆရာမလေးဆို တော့ အကုန်ပြည့်စုံနေတာပါပဲ”
အထက်ပါစကားများကား ဖြူလဲ့သွယ်ရောက်သည်တွင် ရွာသူ၊ ရွာသားများအကြား တီးတိုးပြောဆိုနေသော စကားများ ဖြစ်တော့သည်။
ဦးအောင်ကျော်ပြောသလို ကာလသားများပင်မက ရွာသူများပင် ဖြူလဲ့သွယ်အလှကို လည်ပြန်ငေးမော ချီးကျူးမိကြသည်။
ရွာသားများအဖို့မူ ပြောစရာမလို။ လည်ပြန်ကြည့်သည်။ ငေးသည်။ ခိုးကြည့်သည်။ သို့ သော် မည်သူမျှ ထိကပါး၊ ရိကပါး မပြောနှင့် စကားပင်ရဲရဲမဆိုဝံ့ကြ။
တစ်ရွာလုံး၏ အလေးထားရာ ဆရာမလေး မဟုတ်ပါလား။
အနှီဆရာမလေးကား ဦးအောင်ကျော်၏ တဏှာဆိုင်းချက်အတွင်း ကပြဖျော်ဖြေနေရ သော တဏှာသန်သည့် ဆရာမလေး အဖြစ်သို့ ရောက်နေမှန်း မည်သူမျှမသိရှာ။
လူပုံအလယ်တွင် တင့်တောင်းတင့်တယ် ထိုင်နေရသော်လည်း စိတ်က ဦးအောင်ကျော် ဆီရောက်၍ စောက်ပက်လေးယား…ပင်တီလေးစို….တဏှာပိုနေရမှန်း မသိကြ။
“ဆရာမလေး…သုံးဆောင်ပါရှင်…ဝက်သားစားတယ်မလား၊ ဦးအောင်ကျော် နှပ်တဲ့ ဝက်သားအိုးကြီးချက်ကတော့ ဒီနယ်တစ်ကြော နာမည်ကြီးရှင့်”
အလှူ့ရှင်က လောကွတ်စကားဆို၏။
ဦးအောင်ကျော်အသံကြားရသည်ကိုကပင် ဖြူလဲ့သွယ်စိတ်က လှုပ်ရှားရသည်။
“ဟုတ်ကဲ့…စားပါတယ် ရှင့်”
ဟန်မပျက်ပြောရ၏။
“ဒါနဲ့လေ…ညက မောင်ထွန်းပြောလို့ ဆရာမလေး အားနာနေရတာ”
“ဟင်….ဘာ…ဘာ…လို့လဲရှင့်”
ဖြူလဲ့သွယ်မှာ ကိုယ့်အကြောင်းနှင့်ကိုယ်ဆိုတော့ ထိတ်ထိတ်ပြာပြာ ဖြစ်ရ၏။
“ဪ ဆရာမလေးရယ်…၊ ဆရာမလေးတို့ ကျောင်းကိစ္စ မပြီးသေးဘဲ၊ ဦးအောင် ကျော် ကို အတင်းခေါ်ခိုင်းမိသလို ဖြစ်လို့ပါဆရာမလေးရယ်၊ ကျွန်မတို့က မသိလို့ပါ၊ သိရင် အတင်းမခေါ်ပါဘူးရှင်၊ အဲဒါလေ ဦးအောင်ကျော်ကလည်း ဆရာမလေးလာရင် သေချာ တောင်းပန်လိုက်ဦး….တစ်ခြားကနေလာပြီး ရွာအကျိုးလုပ်ပေးနေတဲ့ ဆရာမလေး အားနာစရာဆိုပြီး ပြောသွားလို့ပါ”
အလှူရှင်က ရှည်လျားစွာရှင်းပြရင်း တောင်းပန်စကားဆို၏။ သည်တော့မှ ဖြူလဲ့သွယ် သက်ပြင်းချနိုင်တော့၏။
“မဟုတ်တာ…ရှင်…၊ ရပါတယ်.. အလှူအတွက်က အရေးကြီးပါတယ်၊ ကျွန်မတို့ ကျောင်းက ခုံပြင်မယ့်ကိစ္စက ကျောင်းပိတ်ရက်မှာ လုပ်လို့ရပါတယ်ရှင့်”
အလှူ့ရှင်နှင့်စကားအပြတ်တွင် ပြန်ရန်ဟန်ပြင်လိုက်သည်။
“ဗျို့…ဆရာမလေး…၊ နေရထိုင်ရ အဆင်ပြေရဲ့လားဗျ…၊ ကျွန်တော်လည်း ရွာထဲသာရေးနာရေးကိစ္စတွေနဲ့ ကျောင်းမရောက်ဖြစ်ဘူးဗျာ”
ရွာလူကြီး ဦးစံဖေက ပြောသည်။ ဒီတော့ ဖြူလဲ့သွယ်မှာ ပြန်၍မဖြစ် အလိုက်အထိုက် ပြောရပြန်၏။
“ဟုတ်ကဲ့.အဆင်ပြေပါတယ်ရှင့်”
“လိုတာရှိ ပြောပါဗျာ…၊ ဟေ့ကောင်တွေ ဆရာမလေးကို မနှောက်ယှက်ရဘူးနော်… ကြားလို့ကတော့ ထိပ်တုံးစာပဲ…ကြားကြလား…”
ရွာလူကြီးပီပီ အဟိန်းအဟောက်လေးကလည်း ရှိသေး၏။ ဖြူလဲ့သွယ်ကို ပြောရင်း အနီးအနားရှိ ရွာသားများကိုလည်း ဟိန်းဟောက်လိုက်သေး၏။
ဦးစံဖေ မပြောလည်း မည်သူမျှ ဖြူလဲ့သွယ်ကို ထိပါးရဲသည်မဟုတ်ချေ။ ဦးအောင်ကျော်က တော့ခြွင်းချက်…။
“ဆရာမလေး….တစ်ခုခုဆို ကိုအောင်ကျော်ကိုသာပြောလိုက်၊ ကျွန်တော်လည်း ကိုအောင်ကျော်ကို သေချာမှာထားပါတယ်၊ ကိုအောင်ကျော်နဲ့က အိမ်ခြင်းနီးတော့ အမြဲ တွေ့မှာလေ၊ ကိုအောင်ကျော်က ဒီရွာမှာ လူကြီးပီပီ အနေအေးပါတယ်၊ သာရေးနာရေး လည်း ထိပ်ဆုံးကဆိုတော့ တစ်ခုခုဆို သူ့အားကိုးရတာပါပဲ”
အမလေး ဦးအောင်ကျော် ဋီကာ…ကြားရပြန်ချေပြီ။ ဦးစံဖေ ကြိမ်းသော ကာလကား တွေက ဖြူလဲ့သွယ်အား စေ့စေ့မကြည့်ရဲ။ သေချာအပ်ထား၊ ပြောထားသော ဦအောင် ကျော်ကပင် သူမအား စိတ်ကြိုက်ပုံသွင်း ပျော်ပါနေသည်ကိုသာ သိပါက…။
“ဟုတ်ကဲ့ရှင့်…ဦးကြီး…အောင်ကျော်…က ဂရုစိုက်ပါတယ်…ရှင့်”
ဂရုစိုက်ပါသည်။ စိုက်လွန်း၍ သူမပါးစပ်လေးကိုပင် လီးဖြင့်ထိုးစိုက်ပြီးပြီ မဟုတ်ပါလား။ သိပ်မကြာခင်တွင်လည်း သူမစောက်ပက်လေးကို သူ့လီးကြီးဖြင့် စိုက်ချေတော့မည်။
ဖြူလဲ့သွယ်မှာ ထိုသို့တွေးရင်း စောက်ပက်လေးက ရွစိစိဖြစ်လာရသည်။ မြန်မြန်ပြန်လာ ဆို သော ဦးအောင်ကျော်စကားကိုလည်း သတိရမိ၏။
“ဟို…ဖြူလေး…..လဲ့…..ဖြူလဲ့ ပြန်လိုက်ဦးမယ်ရှင့်…၊ စာသင်ခုံတွေ ပြင်တဲ့ကိစ္စရှိသေး လို့ပါ…”
ဦးအောင်ကျော်အကြောင်း စဉ်းစားမိရင်း မိမိကိုယ်မိမိ ဖြူလေး ဟုပင် ယောင်၍ ပြောလု မတတ်ဖြစ်ရသည်။ အမြန်ပြင်၍ နှုတ်ဆက်ကာ ပြန်လာရ၏။ မပြန်၍လည်း မဖြစ်ချေ။ သည့်ထက်ကြာပါက စောက်ရည်တို့စိမ့်ကျလွန်း၍ လူပုံအလယ် ထဘီကွတ်ကာ မထရဲ ဘဲ ဖြစ်ရတော့မည်။
++++++++++++++++++++++++++++++
“ဗျို့…ဆရာမလေး ပြန်လာပြီလားဗျ”
အိမ်ရှေ့တမာပင်ရိပ်တွင် သစ်သားများကို လွှဖြင့်ဖြတ်နေသော ဦးအောင်ကျော်က လှမ်း၍ နှုတ်ဆက်သည်။ ဖြူလေးဟု မခေါ်သဖြင့် ဖြူလဲ့သွယ်ပင် အနည်းငယ် ကြောင်သွား၏။
ရှေ့တူရူမှ လျှောက်လာသူများကို သတိထားမိမှ ဆရာမလေးဟု ခေါ်ခြင်းကို နားလည် တော့၏။
“ဟုတ်ကဲ့၊ စာသင်ခုံတွေ ပြင်ရတာ အဆင်ပြေရဲ့လား ရှင့်”
ပြောဆိုနေကြမဟုတ်ဘဲ လူကြီးဆန်ဆန်ပြောရသည်က ဖြူလဲ့သွယ် လျှာပင်ယားချေ သေး၏။ သည်လူကြီးနှင့်က နှစ်ကိုယ်ကြား တစ်တစ်ခွခွ ညစ်ညစ်ပက်ပက် ပြောဆိုရသည်က အကျင့်ဖြစ်နေသည် မဟုတ်ပါလား..။
ရွာသူရွာသားအချို့ ဖြူလဲ့သွယ်နှင့်ဦးအောင်ကျော်ကို နှုတ်ဆက်၍ အလှူအိမ်သို့ သွားလေ ပြီ။
“ဟီး…ဦးကြီးက…ဆရာမလေးလို့ ခေါ်တော့ တစ်မျိုးကြီးဖြစ်နေတာ”
“ဟား..ဟား….လူရှေ့သူရှေ့ဆိုတော့ ဆရာမလေးပေါ့…နှစ်ယောက်တည်းရှိရင်တော့…”
“ဘာ…ဖြစ်လဲ.. ပြောပါဦး”
“လင်မယားပေါ့ ဖြူလေးရ….ဟားဟား”
ဦးအောင်ကျော်က သဘောကျစွာ ရယ်ရင်းပြော၏။
“အမယ်…လျှောက်ပြော…ဘယ်သူကများ သူ့မယားလို့ ပြောဖူးလို့တုန်း ဟိဟိ… ရှက်လည်း မရှက်ဘူးကွာ….လူကြီးဖြစ်ပြီး”
ဖြူလဲ့သွယ်မှာ ဦးအောင်ကျော်နှင့် ထိုသို့ လွတ်လပ်ပေါ့ပါးစွာ ပြောဆိုရသည်ကိုက ပျော်ရွှင်ရသည်က အမှန်။
“အော်…မှားလို့….မှားလို့…လင်မယား မဟုတ်ဘူး…လိုးမယား…လိုးမယားလေး..ကွ.. သိပြီလား…ဟင်း..”
ဦးအောင်ကျော်ကလည်း မခေပါ။ တမင်ပင် အံကြိတ်၍ ကြိမ်းဝါးသောအသံဖြင့် ပြော သည်။
“အာ..သွား…တဆိတ်ရှိ…၊ ဒါကြီးပဲ…ဟွင့်…ဖြူလေးဖြင့် ကြောက်တောင်လာပြီ… အဝတ်သွားလဲလိုက်ဦးမယ်…တကယ်ကွာ….လူကြားထဲ ဘောင်းဘီကစိုပြီး နေရခက်တာ အရမ်းပဲ…သိရဲ့လား…”
ကိုယ်ကစသော်လည်း ကိုယ်ပင်ပြန်ခံရသည့် ဖြူလဲ့သွယ် အဖြစ်ပါပေ။
“အင်း..သွား..သွား ဖြူလေး…၊ ပင်တီမချွတ်ခဲ့နဲ့…”
ဖြူလဲ့သွယ် မျက်စောင်းလေးထိုးသည်။ ခြေလေးစောင့်၍ လမ်းလျှောက်သည်။ မကျေနပ် သည်ကို ပြသခြင်း။
သို့သော် ခြေစောင့်၍ တုန်တုန်ထနေသော ဖင်တို့ကို ဦးအောင်ကျော်၏ အကြည့်စူးစူးတို့ ဖြင့် ကြည့်ခံရသည့်ခဏ ဖင်လေးရှုံ့မိရသည်။ စောက်ပက်လေးကရွရသည်။ ကပျာကယာ ပင် အိမ်အတွင်းသို့ အပြေးဝင်မိသည်။
စောက်ရည်စိုစွတ်သော ပင်တီဟောင်းလေးကို မချွတ်ဘဲ ဦးအောင်ကျော်ဆီ ပြန်လာမည် ကတော့ ပြောစရာပင် လိုမည်မထင်။
++++++++++++++++++++++
“မောင်တို့ အညာမှာကွယ်..ဘာ..ဘာတွေ ပေါတယ်….ပင်ထနောင်းပင်…..”
တူရိုက်သံ၊ သစ်သားဖြတ်သံတို့နှင့်အတူ သီချင်းညည်းကာ ချွေးအရွှဲသားဖြင့် ပုဆိုးတိုတို ဝတ်ထားသော ဦးအောင်ကျော်မှာ ခုံတွေကို ပြင်နေ၏။
ထဘီစိမ်းအဟောင်းလေးနှင့် အိမ်နေရင်း တီရှပ်အနီရောင်လေးကို ဝတ်ထားသော ဆရာမလေး ဖြူလဲ့သွယ်ကား ဦးအောင်ကျော်အနီး သစ်သားချောင်းလေးအား ဖင်ခု၍ ထိုင်နေ၏။
“လူတွေကဖြင့် ကိုအောင်ကျော်…ကိုအောင်ကျော်နဲ့ တကျော်ထဲ ကျော်နေတာပဲ၊ ပြောသေးတယ်…ကိုအောင်ကျော်ကိုအပ်ထားတယ်..၊ ဂရုစိုက်ရဲ့လားတဲ့…ဟွန်း..မပြော ချင်ပါဘူးတော်…သူတို့ကိုအောင်ကျော်ကြီး ဂရုစိုက်ချက်က….”
ကလေးတစ်ယောက်လို ပွစိပွစိဖြင့် ရွာသူကဲ့သို့ ဖြူလဲ့သွယ် ပြောနေသည်။
ဦးအောင်ကျော်က သစ်သားဖြတ်ရင်း ပြုံးသည်။
“ဘာဖြစ်လဲ…ဖြူလေးရဲ့ ဂရုစိုက်ချက်က….”
“တော်ပါ…ဂရုစိုက်ပါတယ်တော် လို့ ပြောခဲ့တာပေါ့…၊ ဟွန်း…သူဂရုစိုက်ချက်က သူများ တစ်ကိုယ်လုံး ရစရာကို မရှိတော့ပါဘူးတော်…”
ဖြူလဲ့သွယ်လေသံက ရွာသူမလေးဟန်ပန်အပြည့်။
“ဟားဟား…ဖြူလေးက တစ်ကယ့်ရွာသူလေသံအတိုင်းပဲကွာ…စိတ်ထလာပြီ….. …အင်း…ကျုပ်ကလည်း စိုက်တယ်လေ…ဖြူလေးပါးစပ်လေးကို လီးစိုက်ပေးတယ်လေ …ခနနေရင် ဖြူလေး စောက်ပက်ကို လီးစိုက်ပေးဦးမှာလေ…”
ဦးအောင်ကျော်ကား အတုံးလိုက် အတစ်လိုက် ပြောသည်။ ဒါကိုပင် ဖြူလဲ့သွယ်မှာ ကြောက်လန့်ရင်ဖို စိတ်လှုပ်ရှားရသည်။ ရင်တုန်ရသည်။ စောက်ပက်ကလေး ယားရ ရွရသည်ပင်။
“အာ…ညစ်ပက်လိုက်တာကွာ…”
ဖြူလဲ့သွယ်ကြောက် ရွံ့ရွံ့လေးပြော၏။
“ကိုယ့်မယားကို ကိုယ်ညစ်ပက်တာ ဘာဖြစ်လဲကွ၊ လိုးရင် ဒီထက်ညစ်ပက်ဦးမှာ ဖြူလေးရ”
ဦးအောင်ကျော် ပြောဆိုပုံက ပိုင်ပိုင်နိုင်နိုင်။ တစ်တစ်ခွခွ။
တစ်ခွသော စကားများကြောင့် ဖြူလဲ့သွယ်မှာ အသည်းတဖိုဖို။ စကားပင် မဆိုနိုင်။
“ညက ရေးခဲ့တဲ့စာ ဖတ်ရလား”
ဖြူလဲ့သွယ်ခေါင်းညိတ်ပြသည်။
“ဘာတဲ့လဲ….”
ဖြူလဲ့သွယ် ကိုယ်လေး တုန်တုန်ယင်ယင် ဖြစ်လာရသည်။
“ဟို ဟို မ…နက်ဖြန်..ဖြူ…ဖြူ လဲ့…စောက် စောက်..ပက်ကိုအသေ..လိုး လိုး..မယ် တဲ့”
အထစ်ထစ်အငေါ့ငေါ့ ပြောရ၏။ စိတ်ဆန္ဒတွေ ထကြွလာရသည်။
“အင်း….လိုးချင်ပြီ….အခု လိုးကြမယ်…ဖြူလေး၊ ဒီမှာကြည့်စမ်း မနက်ကတည်းက ဖြူလေးကို လိုးချင်လို့ တောင်နေတဲ့ လီးကြီး….”
ဦးအောင်ကျော်က ပုဆိုးအောက်စလွှတ်ကာ လီးတန်ကြီးထောင်နေသည်ကို ပြသည်။
ဖြူလဲ့သွယ် အာခေါင်တွေ ခြောက်လာရသည်။
“ဟုတ်…ဟို…ဟို… ဖြူ…ဖြူလေး…လေ..”
“ဘာဖြစ်လဲ….ဖြူလေးက..အလိုး မခံချင်ဘူးလား”
“မ…မဟုတ်…ဟုတ်..ပါဘူး၊ ခံ…ခံ…ချင်ပါတယ်…ဟိုဟာ….လေ…ဖြူလေး..ကြောက် တယ်…”
“ဘာကြောက်စရာရှိလို့လဲ ဖြူလေးရ၊ ကျုပ်က ကောင်းအောင်လိုးပေးမှာလေ၊ ဖင်နှိုက် တာ၊ စောက်ပက် ခြေမနဲ့ကလိတာတွေ မကြိုက်ဘူးလား…၊ လီးနဲ့လိုးရင် အဲဒီထက် ပို ကောင်းမှာလေ ဖြူလေးရ”
ဦးအောင်ကျော်က ဖြစ်ခဲ့သမျှကို အစဖော်ကာ ပြောသည်။ ဦးအောင်ကျော်က မာန်ထ၍ အားရပါးရပြောသလောက် ဖြူလဲ့သွယ်မှာ အထစ်ထစ် အငေါ့ငေါ့ ဖြစ်ရသည်။ တစ်ကယ် ခံရတော့မည်ဆိုတော့ ကြောက်ရ၏။ မင်းသူနှင့် ပြောထားသည်ကလည်း ရှိသေး၏။
“ကြိုက်…ကြိုက်တယ်…ဖြူလေးလေ….ဦးကြီးလီးနဲ့လည်း ခံချင်တယ်…၊ ဒါပေမယ့် လေ…ဖြူလေး…ပြောရင် စိတ်ဆိုးမှာလား….ဟင်”
ဖြူလဲ့သွယ် လေသံလေးဖြင့်ပြောသည်။ ဦးအောင်ကျော် စိတ်ဆိုးမည်ကို မလိုချင်။ သို့ဖြစ် ရာ စကားပလ္လင်ခံ၍ မေး၏။
ရိုက်လက်စ သံကို ဒုန်း ခနဲ လက်စသပ်ရိုက်သည်။ ဖြူလဲ့သွယ် ကိုယ်လေး တွန့်ခနဲ ဖြစ်သွားရသည်။ တူကို ချသည်။
“ပြောလေ ဖြူလေး…ကျုပ်က စိတ်မဆိုးပါဘူးကွ၊ ဖြူလေး စိတ်ထဲရှိတဲ့အတိုင်းပြော..၊ ဦးကြီး နားထောင်ပေးမယ်”
ဖြူလဲ့သွယ် ဦးအောင်ကျော် မျက်နှာကို မဝံ့မရဲလေး မော့ကြည့်ရင်း
“ဖြူလေး… စကားမှားရင် စိတ်မဆိုးပါနဲ့နော်…၊ တစ်ကယ်က ဖြူလေးလေ..ဦးကြီးလိုး တာအရမ်းခံချင်နေတာ…ဟို…ရက်တွေကဆို…လိုးလိုက်ပါတော့လို့တောင် အမြဲဆု တောင်း နေရတာပါ..၊ ဒါပေမယ့်…”
“အင်း…ပြောပါဖြူလေးရ….ဘာနေနေ ဖြူလေးစိတ်တိုင်းကျ ဦးကြီးလုပ်မှာပါ၊ စိတ်လည်းမဆိုးဘူး ဖြူလေး စိတ်ချစမ်းပါကွ”
ဦးအောင်ကျော်စကားတွင် ဖြူလဲ့သွယ် အားတတ်ရသည်။
“ဟိုကွာ…ဦးကြီးက ဖြူလေး အပြင် လိုးနေကြ မိန်းမသုံးယောက်ရှိတယ်မလား…၊ ဦးကြီးကို ယုံပါတယ်…ဒါပေမယ့်လေ…ဖြူလေးကို မလိုးခင် ဆေးစစ်ပေးပါလားဟင်၊ နော် ဦးကြီး..စစ်ပေးမယ်မလား ဟင်”
“ဟား..ဟား…ဘာပါလိမ့်လို့ ဖြူလေးရာ…၊ ကျုပ်က မိန်းမတွေပတ်လိုးနေလို့ ဖြူလေးကိုလိုးရင် ရောဂါတွေကူးမှာ စိုးရိမ်တာလားကွ”
ဦးအောင်ကျော်က ခပ်တင်းတင်းဆိုသည်။
“ဟို…မဟုတ်..မဟုတ်ပါဘူးဆို၊ ဖြူလေးကို စိတ်မဆိုးရဘူးလို့ ပြောထားတယ်လေ ဟင့်..ဖြူလေး ငိုမိတော့မယ်…ဟင့်..အင့်”
ဖြူလဲ့သွယ် ရှိုက်ရင်း ပြော၏။ တစ်ကယ်ပင် ဦးအောင်ကျော်စိတ်ဆိုးမည်ကို မလိုလားသည့် ခံစားချက်ကြောင့် မျက်ရည်များပင် ဝေ့သီတွဲခိုလာရသည်။
“ဪ ဖြူလေးရ၊ မငိုပါနဲ့ကွ၊ စိတ်ဆိုးလို့မဟုတ်ဘူးလေ၊ သဘောကျလို့…၊ ဖြူလေးက ကလေးလေးလိုပဲကွာ…ကြောက်တတ်လိုက်တာလွန်ရော.. ဟော..မငိုပါနဲ့ဆိုမှ ငိုပြန်ပြီ မရှက်ဘူးလား…ကွ…ဟေ”
ဦးအောင်ကျော်ပြောမှပင် ဖြူလဲ့သွယ် တကယ်ငိုတော့သည်။ ငိုချင်လျှက် လက်တို့ဆိုသည်ကား မှန်ချေတော့၏။
“ဟင့်..အင့် ဟီး….ပြောသားပဲကို….ဖြူလေးကို စိတ်မဆိုးရပါဘူးဆို အီး..ဟီး…ဟီး…. ခုနတုန်းက စိတ်ဆိုးပြီး ဟီး…ဟင့်….အခုမှ လာချော့နေတာ…ဟီး..သွား…လာမပြောနဲ့ ငိုမှာပဲ….ဟီး…အီး…အီး…”
“မငိုပါနဲ့ ဖြူလေးရ”
ဦးအောင်ကျော် ပြောသည်။ မရ။ ငိုမြဲ။ ငိုဆဲ….။
“ဟော…ဟိုမှာ လူတွေလာပြီ……”
ငိုနေသော ဖြူလဲ့သွယ် တိကနဲတိတ်သည်။ မျက်ရည်စတို့ကို သုတ်ရင်း ဘေးဘယ်ညာသို့ ကြည့်သည်။
“ဘယ်မှာလည်း…..”
“ဒီမှာလေ…ဒီမှာ…”
ဦးအောင်ကျော်က သူ့ကိုယ်သူ ရင်ဘတ်ပုတ်ပြ၏။
“အာ….စိတ်ပုတ်…တာ…သူများငိုနေတာကိုး…..”
ဖြူလဲ့သွယ် မှာ ဆက်ငိုရမလို၊ ရီရမလို။
“ဟားဟား…အညာမိသွားပြီ ဖြူလေးတော့၊ ကဲပါ…ဦးကြီးက စတာပါ…၊ ခုနတုန်းက လည်း တစ်ကယ် စိတ်မဆိုးဘူး၊ ရီချင်တာ ဖြူလေးကို၊ ဦးကြီးလိုးတာလည်း ခံချင်တယ်၊ ရောဂါကူးမှာလည်း ကြောက်နေတာလေး မြင်ရတော့လေ”
“ဟင် တကယ်စိတ်မဆိုးဘူးလား၊ ဖြူလေးက ဦးကြီး စိတ်ဆိုးလို့ ဆေးမစစ်တော့ဘူး ထင်ပြီး ဝမ်းနည်းသွားတာ….”
“ကဲပါ….ဦးကြီး နားလည်ပါတယ်၊ ဦးကြီးကလည်း တစ်ခြားသူတွေ လိုးနေတာဆိုတော့ နားလည်ပါတယ်ကွာ၊ ဖြူလေးသဘော ဟုတ်ပြီလား…၊ ဖြူလေးမလိုးခင် ဆေးစစ်ပေး မယ်၊ ဦးကြီးကလည်း ဦးကြီးကြောင့် ဖြူလေး ဘာမှစိုးရိမ်သောက မဖြစ်စေချင်ပါဘူး ကွာ၊ နှစ်ယောက်တည်းရှိရင်သာ လုပ်ချင်တာလုပ်၊ ပြောချင်တာပြော..တာ၊ လူရှေ့ သူရှေ့ ဖြူလေး သိက္ခာကျအောင် ဘယ်တုန်းကများ လုပ်ဖူးလို့လဲကွ”
“ဟိ….ပြီးရော…၊ တကယ်နော်….ဦး..ကြီး.”
“အင်းပေါ့ ဖြူလေးရ”
မျက်ရည်စလေးတွေနှင့် ပြုံးရင်း ဖြူလဲ့သွယ် ပျော်မြူးရသည်။ ဖြူလဲ့သွယ်နှင့် မင်းသူတို့ ချစ်သူနှစ်ဦး ကြံစည်ထားသော ကိစ္စအောင်မြင်ချေတော့မည်။ ဆေးစစ်မည့် ရ လဒ်ကတော့ ကံအပေါ်တွင်သာ မူတည်တော့၏။
တိမ်ပုတ်တို့ကင်းစင်သော လပမာ ဖြူလဲ့သွယ်မျက်နှာမှာ ရွှင်ပြပြနှင့် ဝင်းပပ။
ထိုစဉ်
“မင်းကိုလွမ်းလိုက်တာ…..” ဖြူလဲ့သွယ်ဖုန်းမှ ဖုန်းခေါ်သံမြည်လာ၏။
“ဦးကြီး….ဖြူလေး.....ဖုန်းခဏပြောလိုက်ဦးမယ်နော်”
အခန်း (၂၅)
ဖြူလဲ့သွယ် ဖုန်းလေးကိုင်၍ အိမ်ထဲသို့ ဝင်၍ ဖုန်းပြောသည်။
“ဟိ…အဆင်ပြေတယ်ကိုရဲ့… ဆေးစစ်မယ်တဲ့”
“……”
“ဟီး…အင်းဆို…ဖြူလေး…အဲ…သဲပဲလေ ဆရာမကြီးလေ…”
“………”
“ဖြူလေးလို့ မှားပြောမိတာ ဟိဟိ၊ ကဲပါ လူတစ်ကိုယ်လုံးတောင်ပေးထားမှ စကားလေးမှားပြောတာ အူတိုမနေနဲ့ကွာ…..”
“…………”
“အင်းပါ၊ မခံပါဘူး….ကိုရ၊ နည်းနည်းတော့ ဟိုလုပ်ဒီလုပ် လုပ်ခံရလောက်တယ်၊ ဟေ… စိတ်ထနေတာလား….ကိုရယ်၊ သဲလည်း တူတူပဲ၊ သိလား သဲလေ အခု သူက ပင်တီအစို လေးဝတ်ခိုင်းလို့ ဝတ်ထားရတာ…သိလား”
“………..”
“အင်းဆို…..အလှူလဲ အဲဒါဝတ်သွားရတာပဲလေ၊ တစ်မျိုးကြီးကွာ တစ်ချိန်လုံးစိုစိပြီး ယားတာ မနေတတ်ဘူး…ဟိဟိ၊ သူ့ဟာကြီးအကြောင်း ခေါင်းထဲအချိန်ပြည့်ရောက် နေတာပါဆို…. …ပြန်ချင်နေတာက ရောက်ကတည်းက..၊ ”
“…………”
“အမယ်…ကိုကတော့လေ သူ့မယားအလိုးခံရမှာတတ်ကြွနေတယ်…ကွာ ဟွန့်”
“…………..”
“အင်း၊ မန္တလေး၊ ”……..” ဟိုတယ်၊ ရှေ့တစ်ပတ်သောကြာလား အင်း၊ အင်း…သူ့ တစ်ရက်ကြိုလာခိုင်းရမှာလား၊ အင်း…ကို…”
“……………”
“ကိုရယ်…ဟင့်..တစ်မျိုးကြီးကွာ…ကိုသေချာတယ်နော်…၊ …အင်းကို…ဒါပဲနော်…သူ့ ပြောရဦးမှာ ပေါ့၊”
“………”
“သိလား….ကို့မယားလိုးမယ့်လူကြီးဆီ သွားမှာလေ ဟိဟိ”
“…………”
“ဟာ…..ကိုနော်…ညစ်ပတ်တာ ဟွန့်…ဟုတ်ပါသတဲ့ရှင့်….လိုးမယ့်လီးကြီးဆီ သွားရမှာပေါ့… ခစ်ခစ်… ဟိတ်….မထုရဘူးနော်…ကို…. ဟွန့်..…ဒါပဲနော်ကို… အာဘွား….မွမွ….အရမ်းချစ်….”
..................................
ဖုန်းချပြီးနောက် ဖြူလဲ့သွယ်တစ်ယောက် ရေအေးအေးလေးဖြင့် သံပုရာရည်ဖျော်သည်။ မကြာခင်ရက်ပိုင်း မိမိ၏ ကာမဆန္ဒကို ဖြည့်ပေးမည့် ဦးအောင်ကျော်အတွက် သဒ္ဒါပိုစွာ သေချာ ဖျော်သည်။ အချိုအငန်ကို မြည်းစမ်းသည်။ ဆားကလေးပင် နည်းနည်းထည့် လိုက်သေး၏။
စိတ်ကျေနပ်မှ ပေါ့ပါးမြူးထူးသော ငှက်မလေးနှယ် ဖြူလဲ့သွယ်မှာ အိမ့်ရှေ့ တမာပင်ရိပ်ရှိ စာသင်ခုံများ ပြင်နေသော ဦးအောင်ကျော်ရှိရာသို့ ယူလာ၏။
“ဦးကြီးရော့…သံပုရာရည်သောက်ရင်းနားဦး….ဖြူလေးကိုယ်တိုင်ဖျော်လာတာနော်..”
တူ၊ လွှ တို့ကို အသာချရင်း ဖြူလဲ့သွယ် ပေးသော သံပုရာရည်ခွက်ကို ယူသည်။ တမာပင် ကို ကျောမှီကာ ခြေပစ်လက်ပစ်ထိုင်ချသည်။ နေ့လည်၊ နေ့ခင်းမို့ အသွားအလာနည်း လှသည်။ နေကလည်း ပူလှ၏။
“ဟူး……ရင်ထဲကို အေးသွားတာပဲ၊ ကောင်းလိုက်တာ ဖြူလေးရာ…ကျေးဇူးပဲ”
“ဖြူလေးက စေတနာနဲ့ ဖျော်ပေးတာကိုး ကောင်းမှာပေါ့လို့…”
“ဟားဟား…ဟုတ်ပါ့ ဖြူလေး နို့လေးသာစို့လိုက်ရ ပိုကောင်းမှာ”
“အယ်….”
ဖြူလဲ့သွယ် မျက်စောင်းထိုးရပြန်သည်။
“ဟား…ဟား…”
ဖြူလဲ့သွယ်ပုံစံလေးကိုကြည့်၍ သဘောကျစွာရယ်သည်။
“တော်ပါ…လူကြီးတန်မယ့် လျှောက်ပြေနေတာပဲ၊ ဖြူလေးက နို့မှ မထွက်တာကိုကွာ”
“အင်းလေ…မထွက်တဲ့ နို့သီးသေးသေးလေးကို စူထွက်အောင် တပြွတ်ပြွတ်စို့ပစ် လိုက်ချင်တာ…ဖြူလဲ့နို့သီးလေးတွေက ပန်းရောင်လေးတွေလေ….”
“အာ…ကွာ…ဦး…ကြီးကလည်း”
ဦးအောင်ကျော် အပြောတွင် ဖြူလဲ့သွယ်မှာ တကယ်နို့စို့ခံရသည့်နှယ် နို့သီးခေါင်းလေး တွေမှာ ဘော်လီအောက်တွင် ထောင်ထလာရသည်။ နို့အုံလေးလည်း တင်းလာရ၏။ နေပူရှိန်နှင့် ရမ္မက်ရှိန်နှင့်ရောကာ မျက်နှာလေးမှာ ပန်းနုရောင်သန်းလာရသည်။
“အစကတော့ ဒီနေ့ပဲ ဖြူလေးကို လိုးမလို့ပဲ၊ ခုတော့ ဆေးစစ်ပြီးမှ လိုးရတော့မှာပေါ့လေ”
ဦးအောင်ကျော်က တစ်ကိုယ်တည်းရေရွတ်သလိုပြော၏။ သည်လိုဆိုတော့လည်း ဖြူလဲ့ သွယ် စိတ်မကောင်း။
“ဖြူလေးလည်း ခံချင်တာပေါ့လို့၊ ခနပါ ရှေ့တစ်ပတ်ဆို ဆေးစစ်လေ၊ ပြီးရင် ဖြူလေးကို လိုးလို့ရပြီလေ၊ အဲဒီခါကျ ဒီမှာ မလိုးဘူးလေ၊ မန္တလေးမှာ…ဟိုတယ်မှာ လိုးကြမယ်လေ ဦးကြီးရဲ့၊ ဦးကြီး လိုးချင်သလောက်လိုးလေ နော်…၊ စိတ်ကြိုက်လိုးလေ၊ ဖြူလေးလည်း ခံမှာပဲလေ…နော်…”
အလိုးခံရမည့်သူကပင် ချော့ရသေးတော့၏။ အလိုးခံမည့် အစီအစဉ်ကို ပြောပြရသည်။
“အင်းလေ…တစ်ပတ်ဆိုတော့လည်း သိပ်မစောင့်ရပါဘူး၊ စောင့်ရတာပေါ့၊ အမလေးကွာ လိုးဖို့အရေး မန္တလေးထိသွားရမှာပေါ့ ဟုတ်လား….တန်အောင်လို့ ဖြူလေး တစ်ကိုယ်လုံး ဖွတ်ဖွတ်ကြေအောင် လိုးပစ်မယ်ကွာ…တောတ်”
“ဟာ ခုကတည်းက ကြိမ်းဝါးနေ…...ကြောက်လာပြီဟင့်….၊ ဦးကြီးကလည်း… ဒီမှာလိုးရင် ဖြူလေးအော်တာနဲ့ တစ်ရွာ လုံးသိမှာလေ၊ ဒါကြောင့် အေးအေးဆေးဆေး လိုးလို့ရအောင် မန္တလေးက ဟိုတယ် တစ်ခုခု သွားကြမယ်လေ…နော်၊ ဟိုကျမှ ဦးကြီး စိတ်ကြိုက် လုပ်…၊ ဖြူလေးကိုတော့ ညှာပေးပါနော်…ဦးကြီးဟာက အကြီးကြီး….”
မျက်လုံးလေး ကလယ်ကလယ်ဖြင့် ဖြူလဲ့သွယ် ကြက်သီးထစွာ တောင်းပန်ပြောလေး ပြောရ၏။
“ဟား.ဟား…အင်းပါ ဖြူလေးရ…ညှာတော့ညှာမှာပါ…ကွာ၊ ဒါနဲ့ ဖြူလေးသာ အဆင်ပြေရင် ဖင်ပါလိုးမယ်”
ဖြူလဲ့သွယ်မှာ ဖင်ကျိန်းရ၏။ ဖင်ဝကလည်း စူစူပွပွဖြစ်ရ၏။
“အာ…ဦးကြီးကလည်း…ဖြူလေးက ဖင်..မခံဖူးဘူးလေ….ဟို…စောက်ပက်ပဲ အားရ အောင်လိုးပါနော်…၊ ဦးကြီး..အားမရသေးရင် ဖြူလေး ပါးစပ်လဲလိုးလေ…ဖြူလေး ဖင်မခံ ရဲလို့လေ နော်..”
ဖြူလဲ့သွယ်မှာ ဦးအောင်ကျော်နှင့် တဏှာထစရာ စကားတစ်တစ်ခွခွတို့ကို နှစ်ကိုယ်ကြား ပြောရသည်ကိုက အရသာတစ်မျိုး ခံစားရသည်။ သဘောလည်းကျမိသည်။ လိုးခြင်း၊ စောက်ပက်၊ လီး၊ ဖင် စသည့် စကားတို့ကို စိတ်လိုလက်ရ ပက်ပက်စက်စက် ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ပြောမိသည်။
ပြောရင်း ချစ်သူအား မက်ဆေ့ပို့လိုက်သည်။ မိမိထန်သလို မင်းသူအား ထန်စေကောင်းစေချင်ပါသည်။ သူပိုင်သော မိမိအား မလိုးဘဲ တစ်ခြားလူကို ပေးလိုးထားမှတော့ သည်လောက်တော့ ထန်စေကောင်းစေချင်မိ၏။
“ကိုရေ.....ဟိုလူကြီးနဲ့ လိုးမယ့်အကြောင်းတွေ ပြောနေကြတာ....ဟိ....သဲကို ဘယ်လိုလိုးမယ် ဘာညာကွာ....ဟိ...ကြောက်စရာကြီးသိလား... နောက်မှအသေးစိတ် ပြောပြမယ်ကွာ... အခု သဲကလေ သူနဲ့ အဲဒီအကြောင်းတွေ ပြောရင်း ဖီလ်းတတ်နေတာ...ကိုရ..နို့သီးလေးတွေ စူတောင်ပြီး စောက်ပက်လေးကယားနေတာကိုရာ...ဒါပဲနော်..ကို”
ဖြူလဲ့သွယ် မက်ဆေ့ပို့အပြီးမှာပင် ဦးအောင်ကျော်က စကားဆက်၏။
“ဟော ဖြူလေးဖင်ထဲတောင် လက်ထည့်ပြီးမှပဲ၊ ဖင်လည်း လိုးလို့ရမှာပဲ၊ အင်းပါ၊ အဲဒါ လိုးတော့မှ ဖြူလေးသဘော၊ ဖြူလေး ဖင်မခံချင်ရင် မလိုးဘူး ဟုတ်ပြီလား”
“ဟီး…ပြီးရော.. ဖြူလေးဖင်အပျိုကို ဖွင့်ချင် နေတာမလား ဟွင့်..မသိခက်မယ်၊…သူများ ချစ်သူတောင်မလိုးတဲ့ဖင်လေးကို သူ့လီးအကြီးကြီး သွင်းပြီး မညှာမတာလိုးချင်နေတာ သိပါတယ်နော်….ဖြူလေး…ကြောက်တယ်နော်…ဦးကြီး”
ဖြူလဲ့သွယ်မှာ ဖင်ခံရမည့်အရေးအတွက် ကြောက်လန့်တကြား ပြောမိသည်။
ဖြူလဲ့သွယ်အပြောတွင် ဦးအောင်ကျော်လီးကြီးမှာ ပေါင်ကြားမှ ငေါက်တောတ်ထလာ ရသည်။
“အင်း.ဘာနေနေ ဒီရက်ပိုင်း ဖြူလေး အပူအစပ်လျှော့စားထားကွာ၊ မနက်တိုင်း ဝမ်းမှန်မှန်သွားအောင်လုပ်၊ ရေများများသောက်ထား၊ အစာမာတွေမစားနဲ့၊ တစ်ကယ်လို့ ဖြူလေးကို ဖင်လိုးဖြစ်ရင် အဆင်ပြေအောင် ကြိုပြင်ထားကွ ဟုတ်ပြီလား.. .ဦးကြီးလိုးခဲ့သမျှ မိန်းမတွေ အကုန်လုံး အပေါက်စုံအောင်လိုးပေးတာကွ”
“အင်းပါ…ပြင်တော့ပြင်ထားပါမယ်၊ ဖင်မခံရဲဘူးဆို…ဖင်တော့မလိုးပါနဲ့ ဦးကြီးရဲ့၊ ဖြူလေးဖင်က အပျိုလေး၊ သူ့လီးကြီးက နည်းတာမဟုတ်ဘူးကွာ၊ ဖြူလေးဖင်ပြဲလိမ့် မယ်ရှင့်…ဟွန့်…..သူများကို မညှာမတာ…..ဟွန်း လူဆိုးကြီး… မထင်ရဘူးတော်… .မိန်းမတွေ ပတ်လိုးနေတဲ့ လူဆိုး ကြီးပါ ကွာ… ၊ ဦးကြီး လိုးနေတဲ့မိန်းမ တွေအကြောင်း ဖြူလေး ပြောပြကွာ …”
ဖြူလဲ့သွယ်မှာ ရီရီဦး ဖင်လိုးခံနေပုံကို မြင်မိသည်။ ဖင်လိုးမခံခင် ရီရီဦး အစားရှောင်၍ ပြင်ဆင်နေပုံများကို သတိရမိ၏။ ရီရီဦးနေရာတွင် သူမ၊ ဥက္ကာဖြိုးနေရာတွင် ဦးအောင် ကျော်…..။ ဦးအောင်ကျော် လီးတန်ကြီးသာ သူမဖင်ကိုခွ၍ ဖင်ဝသွပ်လျှင်ဖြင့်….. အမလေးလေး…..ဆက်မတွေးရဲ။
အတွေးဖြင့်ပင် စိတ်တွေ ယောင်ယက်ခက်ရ၏။
ဦးအောင်ကျော်..ဆေးပြင်းလိပ်ကို မီးညှိသည်။ အားရအောင်ဖွာသည်။ ဆေးလိပ်ငွေ့များ ကို မှုတ်ထုတ်လိုက်ရင်း… ဖြူလဲ့သွယ်ကိုကြည့်ကာ
“ ပထမတစ်ယောက်က ဦးကြီးမိန်းမပေါ့ကွာ…သူ့လိုးတာပေါ့…၊ အဲ…သူဆုံးသွားပြီး တစ်နှစ်လောက်ကြာတော့ နောက်တစ်ယောက်နဲ့ စလိုးဖြစ်တာပဲ၊ အဲဒီတစ်ယောက်က မိန်းမဘက်က စပ်ရင် ဆွေမျိုးခပ်လှမ်းလှမ်းတော်တာပေါ့၊ မိန်းမရဲ့ တူမ သုံးလေးငါး ဝမ်းကွဲ လောက်ပေါ့…၊ ဒီလိုပဲ လိုးဖြစ်သွားတာ”
“အမယ်… အဒေါ်ရော တူမရော အပိုင်လိုးတာပေါ့လေ”
“မိန်းမ ဆုံးပြီးမှ လိုးဖြစ်တာပါကွာ၊ တတိယတစ်ယောက်ကြတော့…အင်း တစ်နှစ်ကျော် လောက် လိုးပေးလိုက်တယ်၊ ငယ်ငယ်ထန်ထန်တောင့်တောင့်ဆိုတော့ လိုးမယ်ဆိုတာနဲ့ ကုန်းပြီးသားကွာ…၊ အဲဒီတုန်းကတော့ နှစ်ယောက်ကို အလှည့်ကျ လိုးပေးရတာပဲ ဖြူလဲ့ရ”
“ဟင်…စွံလိုက်တာ ဦးကြီးရာ…ဘယ်သူတွေလဲဟင်..”
ဖြူလဲ့သွယ် စိတ်ဝင်တစားမေးသည်။
“မိန်းမနဲ့ သူညီမက ရွာသူတွေဆိုတော့ ခပ်ရိုးရိုးပဲ ကြိုက်ကြတာ၊ တတိယတစ်ယောက် ကတော့ အပေါက်စုံကြိုက်တာ၊ အသေလိုးပေးမှာ အားရတာ ဖြူလဲ့ရ၊ ဖင်လိုးခံရတာ လည်း တော်တော်ကြိုက်တာ…အင်း သူ့ဖင်ကိုလည်း ဦးကြီးပဲ ပါကင်ဖောက်ပေးခဲ့ရ တာလေ”
ဦးအောင်ကျော်က မဖြေ။ သူပြောလိုသည်ကိုသာ ပြော၏။
“ဟွင်း….တော်ပါ သူ့လိုးတာ သတိရနေတာမလား…၊သွား..သူ့ပဲသွားလိုးတော့…ဖြူလဲ့ မခံတော့ဘူး”
ဖြူလဲ့သွယ် မကျေမနပ်ပြောမိ၏။
“ဟေ…ဖြူလဲ့ပဲ ပြောပြဆိုလို့ ပြောတာပါကွ၊ အဲဒီတစ်ယောက်က ယောကျ်ားယူသွား တော့ မလိုးပေးဖြစ်တော့ဘူးလေ….၊ လိုးမယ်ဆိုရင်တော့ ရပါတယ်၊ သူလည်း ခံချင်ရှာ ပါတယ်၊ ဒါပေမယ့် သူ့အိမ်ထောင်နဲ့သူဆိုတော့ မလိုးတော့ပါဘူးလေ ဆိုပြီး နေလိုက်တာကွ”
“ဟွန့်…မယုံဘူးကွာ…”
“အင်း ကလင်ဒါကျဆိုရင်တော့ ဖြူလေးလည်း ဖင်ခံရတာ ကြိုက်မယ်ထင်တာပဲ၊ ပထမ မယားနှစ်ယောက်က တစ်မျိုး၊ တတိယလိုးမယားနဲ့ ဖြူလေးတို့က တစ်မျိုး ဆိုတော့ လေ”
“တော်ပါ လူဆိုးကြီး…အဲဒီတတိယ မယားက ဘယ်သူလဲ..ဖြူလေးသိချင်တယ်”
“ဟား..ဟား… အရမ်းစပ်စုတာပဲကွာ….အဲဒါမလို့ ဦးကြီး တတိယလိုးမယားနဲ့ စတုတ္ထ လိုးမယားက တူတယ်လို့ပြောတာ..ဟားဟား….၊ ကဲ သူများအကြောင်း စပ်စုမနေနဲ့၊ သူတို့တွေအ ကြောင်း ဘယ်သူ့မှ မပြောဘူး၊ အဲလိုပဲ ဖြူလေးအကြောင်းလည်း ဦးကြီးက ဘယ်သူ့မှ မပြောဘူးကွ”
“နေပေါ့…..ဖြူလေးကဖြင့် ဦးကြီးမပြောလဲ သိသားပဲ”
“ဟေ…ဘယ်လိုသိ”
“မိန်းမချင်းပဲ သိတာပေါ့…ဟိ..မပြောဘူးကွာ…ဦးကြီးတောင် မပြောတာ”
ဖြူလဲ့သွယ် လျှာလေးထုတ်၍ ပြောင်စပ်စပ်လေးပြောသည်။ ဦးအောင်ကျော် စိတ်တွေ ဖို့သို့ဖပ်သပ် တလှပ်လှပ်ဖြစ်ရသည်။
“မပြောနဲ့ကွာ…လာ စာသင်ခန်းဘက်သွားရအောင်”
“အင်း..စာသင်ခုံတွေပြင်ဖို့လား..ဦးကြီး”
“မဟုတ်ဘူး…ဖြူလေးနို့ စို့မလို”
“အို……ဦး….ကြီး….က…လည်း....”
စာသင်ကျောင်းဖက် ထွက်သွားသော ဦးအောင်ကျော်၏ ကျောပြင်ကို ရီဝေစွာ ငေးကြည့်မိသည်။ တင်းကျစ်သော နို့အုံမှ အမည်မသိသော ခံစားချက်ကို ခံစားမိ၏။ သူ့နောက်လိုက်သွားက နို့စို့ခံရချေမည်။
“ကို...သဲနို့တွေစို့မလို့တဲ့..သဲရဲ့စာသင်ခန်းထဲခေါ်နေပြီ...သဲအခုသွားလိုက်မယ်နော်...ကိုသိအောင်ပြောပြတာ....ခနနေရင် သဲနို့လေးတွေ စို့ခံနေရပြီ..အဲအချိန် ကိုမှန်းထုနေနော်..”
ဖြူလဲ့သွယ် မက်ဆေ့ပို့လိုက်သည်။ ခွင့်တောင်းခြင်းထက် အသိပေးခြင်းသဘော...။ သည်လိုပြောခြင်းကပင် မင်းသူအဖို့ အကောင်းကြီးကောင်းရသည်ပင်....။
မင်းသူမှာ ဖြူလဲ့သွယ်မက်ဆေ့ကိုဖတ်၍ လီးတောင်လာရသည်။
စာသင်ခန်းထဲတွင် အညာသားကြီး၏ နို့စို့ခံနေရမည့် ချစ်သူလေးအား မှန်းကာ ကွင်းထုရမည်။ ဟို မုဆိုးဖိုကြီးကတော့ မိမိချစ်သူလေး၏ နို့လှလှလေးကို အားပါးတရ စားသုံးတော့မည်......။
“သဲရယ်...ထန်လိုက်တာ....ကိုယ်စာသင်တဲ့အခန်းထဲမှာပဲ နို့့တုံးလုံးပြရ...အစို့ခံရမှာပေါ့နော်.....အဲလူကြီးက အရမ်းတော်တယ်နော်..သဲ...စိတ်ထအောင် လုပ်တတ်တယ်..... အလိုးတော့မခံနဲ့နော်သဲ.....သွားသွား...နို့စို့ခံဖို့ သွားလေ သဲ...”
မင်းသူမှာလမက်ဆေ့ကို ကပြာကယာပြန်ပို့ပြီးနောက် မျက်လုံးအစုံကိုမှိတ်၍ ကွင်းထုသည်။ မှိတ်ထားသောမျက်လုံးထဲတွင် ဖြူလဲ့သွယ်မှာ ရင်ဘက်လေးကော့ကာ နို့တွေအစို့ခံနေရရှာ၏။ အသံစုံညည်းနေ၏။ နို့သီးအထိခံရက စိတ်ထသော ချစ်သူလေးမှာ... ယခုမူ အညာသားကြီးပါးစပ်ထဲ နို့လေးဝင်ကာ လူးခါနေရလေမလား....။
မင်းသူအတွေးများနေစဥ် ဖြူလဲ့သွယ်မှာ မင်းသူမက်ဆေ့ကို ဖက်ရ၏။
တခြားလူနို့စို့ဖို့အရေး ချစ်သူကိုယ်တ်ူင်က လိုလားသည့်အပေါ်. စိတ်က ပို၍ထရသည်။
မိမိကိုယ်တိုင်လည်း မလိုက်သွားရန် ငြင်းဆန်လိုသော အင်အားလည်းမရှိ။ နို့တွေက တင်းနေချေပြီ။ ခုတော့ ချစ်သူကလည်း ခွင့်ပြုသည်။ သွားရုံသာ....။ နို့စို့ခံရုံသာ....။ စို့ရုံတော့ စို့မည်မထင်။ နို့တွေ ဆုပ်နယ် ညှစ်ချေမည်။ အင်း.... လီးများ စုပ်ပေးရဦးလေမလား....။ အို..... ကြုံသမျှပေါ့.....။ စုပ်ပေးဖူးပြီးသားပဲဟာ....။
ဖြူလဲ့သွယ်တွေးရင်း ထိုင်ရာမှ ဖြေးညှင်းစွာထကာ ဦးအောင်ကျော်နောက်သို့ နှေးကွေးစွာ လိုက်ပါသွားမိသည်။
နို့စို့ခံ လိုက်သွားရသည်ဟူသော အသိစိတ်ကြောင့် ရှက်ရွံ့မိသော်လည်း တစ်ခြားဖက် တွင် ခံစားလိုသောစိတ်တို့က တားမနိုင်ဆီးမရ။
အိမ်မက်ထဲလမ်းလျှောက်သူကဲ့သို့။
ကျောင်းပေါက်ဝတွင် ဦးအောင်ကျော်က ရပ်စောင့်နေ၏။
“ဖြူလေးစာသင်ခန်းကိုသွားကြမယ်…ရှေ့ကသွား ဖြူလေး..”
ဖြူလဲ့သွယ် ခေါင်းလေးညိတ်ပြမိသည်။
မိမိစာသင်ရာအခန်းတွင် နို့စို့ခံဖို့ရာ ရှေ့မှ ဦးဆောင်သွားရသည့်အဖြစ်ကိုက တဏှာရမ္မက်တို့ ထကြွရသည်။
နောက်မှ လိုက်လာသော ဦးအောင်ကျော်ကို ငဲ့ကြည့်မိသည်။ ပေါင်ကြားမှ ထိုးထိုး ထောင်ထောင်ထွက်နေသော လီးတန်ကြီးက ပုဆိုးပေါ်တွင် သိသိသာသာ။
“အို…”
သူမဖင်ကိုကြည့်ရင်း လီးတောင်နေခြင်းပါလား…။ ရင်ဖိုစိတ်လေးနှင့်အတူ ဘေးဘီဝဲယာ သို့ စိတ်မလုံဘဲ ကြည့်မိသည်။
“နေ့လည်နေ့ခင်း အသွားအလာရှင်းပါတယ်၊ အလှူအိမ်မှာ လူတွေရောက်နေမှာဆို တော့ ခါတိုင်းထက် ပိုရှင်းတယ် ဖြူလေး…..၊ စိတ်မပူနဲ့.. ဘယ်သူမှ ကျောင်းထဲလာလေ့မရှိပါ ဘူး၊ လာခဲ့ရင်တောင် ခုံပြင်ဖို့ လာကြည့်တာလေ….၊ ဖြူလေးနို့ကို အေးအေးဆေးဆေး စို့လို့ရပါတယ်…”
အကြံပိုင်သော ဦးအောင်ကျော်။ စာသင်ခုံပြင်ရန်အကြောင်းပြုပြီး ဆရာမလေးဖြူလဲ့ သွယ်အား ဖင်ရိုက်၊ ဖင်နှိုက် ပြီးချေပြီ။ ပါးစပ်လီးသွင်းလိုး၍ မျက်နှာလီးရည်ဖျန်းပြီးလေ ပြီ။ စောက်ပက်လေးအား ခြေမဖြင့်ကလိ၍ စောက်ရည်ဖြိုင်ဖြိုင်ထွက်စေခဲ့ပြီ။ ယခုလည်း ဆရာမလေးဖြူလဲ့သွယ်နို့အစုံအား စိတ်တိုင်းကျ စို့ချေတော့မည်။
မိမိစာသင်နေကြ အခန်းရှေ့တွင် ဖြူလဲ့သွယ် ခြေစုံရပ်မိ၏။
“ဒါ….ဖြူလေး စာသင်ခန်းလား”
“ဟုတ်…”
ဦးအောင်ကျော် တံခါးတစ်ဖက်ကိုဖွင့်လိုက်သည်။
“ဝင်လေ ဖြူလေး…ဒီနေ့တော့ စာသင်ခန်းမဟုတ်တော့ဘူး နို့စို့ခန်းပေါ့”
“အာ……ကွာ…”
တံခါးပေါက်ဝ ရပ်နေသူ ဦးအောင်ကျော်အား ပွတ်တိုး၍ အခန်းတွင်းသို့ ဝင်နေသူ ဖြူလဲ့ သွယ်မှာ အာ ကနဲ ဖြစ်ရသည်။ မိမိစာသင်ခန်းတွင်ပင် နို့စုံ့ခံရမည်ကြောင့်လား….။ တောင်မတ်နေသော လီးတန်ကြီးကို ပေါင်ဖြင့် ထိုးမိခြင်းကြောင့်လား….. ဆိုသည် ကတော့ ဆရာမလေး ဖြူလဲ့သွယ်သာ အသိဆုံး ဖြစ်ပေလိမ့်မည်။
ဖြူလဲ့သွယ်မှာ စာသင်ခန်းတွင် ငေါင်စင်းစင်းလေး ရပ်နေရသည်။ ဦးအောင်ကျော်ကား တံခါးကိုပိတ်လိုက်သည်။
ဖြူလဲ့သွယ်ကိုယ်လုံးလေးကို သိမ်းကြုံး၍ အဖက်ခံလိုက်ရသည်။ ဦးအောင်ကျော်၏ ရင်ခွင်ကျယ်ထဲတွင် ဖြူလဲ့သွယ်၏ ကိုယ်လုံးလေးမှာ ဖုံးကွယ်ပျောက်နေရသည်။
ချွေးနံ့တို့ကို ခပ်ပြပြရှုရှိုက်မိသည်။ မျက်လုံးလေးကို မှိတ်ထားမိ၏။ နို့အစုံမှာ ဦးအောင် ကျော်ဗိုက်တွင် ထိကပ်ပိနေအောင် ဖက်ထားခြင်းခံရသည်။
ဦးအောင်ကျော် လီးတန်ကြီးမှာ ခိုးလိုးခုလုဖြင့် ဗိုက်သားတို့အား ပုဆိုးအောက်မှ ထိုးထောက်နေ၏။ ပူနွေးတင်းမာသော လီး၏ အထိအတွေ့ကို အဝတ်အစားများခံထား သည့်ကြားမှ ထိတွေ့ ခံစားရမိသည်။
ဆရာမလေး ဖြူလဲ့သွယ်ကား မိမိစာသင်ရာ စာသင်ခန်းတွင်ပင် မိမိထက် အသက်နှစ်ဆကျော်ကြီးသော အညာသား မုဆိုးဖိုကြီး၏ နို့စို့ခြင်းကို ခံရချေတော့မည် တည်း…။
.....................။
အရေးအသားလေးကောင်းတယ်
ReplyDelete