Myanmar Apyar Books Only [အပြာစာအုပ်]

ဆန္ဒ ( အခန်း ၂၁ )

ရေးသားသူ - htunye

အခန်း ၁ မှစပြီးဖတ်သင့်ပါတယ်။

“ဗျို့….ဦးအောင်ကျော်…..မပြီးသေးဘူးလားဗျ…အလှူအိမ်က ဝက်သားအိုးကြီးနှပ်ဖို့ လိုက်ရှာနေသဗျ…..” လိုးပွဲသဘင်ကြီးကို ခြိမ့်ခြိမ့်သဲသဲ တူပျော်နွဲရန် ဟန်ပြင်နေသော ဖြူလဲ့သွယ်နှင့် ဦးအောင်ကျော်တို့အဖို့ကား အရေးကောင်းမှ ဒိန်းဒေါင်းဖျက်ချေတော့၏။ ပတ်ဝန်းကျင်ကိုမေ့လျှော့စွာ ကာမအာရုံတွင် ယစ်မူးခံစားနေကြသော ဖြူလဲ့သွယ်နှင့် ဦးအောင်ကျော်မှာ အိမ်ရှေ့မှ အော်လိုက်သော မောင်ထွန်း၏ အသံကြောင့် လန့်ဖျပ်သွားရသည်။ “ငါလခွမ်းမှကွာ…” “ဟင်…လူ…လူ…လာတယ် ဦးကြီး…” ဦးအောင်ကျော်နှင့် ဖြူလဲ့သွယ်အသံတို့ တစ်ပြိုင်နက်တည်းထွက်လာရသည်။ ဦးအောင် ကျော်မှာ ကောင်းခန်းရောက်မှ ရောက်လာသော မောင်ထွန်းအား တီးတိုးဆဲရေးမိ၏။ ဆဲ ရေးမိသော်ငြား လီးတန်းလန်း မက်တပ်ရက်သား ခြေမကိုင်မိ၊ လက်မကိုင်မိ။ ရုတ်တရက် ဘာလုပ်ရမည်မသိ။ ဖြူလဲ့သွယ်မှာ လီးကိုဆုပ်ကိုင်ရင်း ငေးကြောင်နေရာမှ ရုတ်တရက် ထိုင်ချလိုက်သည်။ ထမင်းစားပွဲမှာ ကျောင်းမှ ရုံးစားပွဲတစ်ခုအား အဆင်ပြေသလို အသုံးပြုထားခြင်းဖြစ်ရာ သုံးထပ်သားများကို ဒူးပိတ်အကာအဖြစ်တပ်ဆင်ထား၏။ တံခါးဝမှ ကြည့်လျှင် စားပွဲအောက်ပိုင်းက်ုမမြင်ရ။ ဖြူလဲ့သွယ်အား မမြင်ရ။ မိန်းကလေးတို့၏ ရုတ်တရက်ဖြစ် ပျက်သောအခြေအနေတွင် ဖြေရှင်းနိုင်သော ဖြတ်ထိုးဉာဏ်ဟု ဆိုရပေမည်။ ဦးအောင်ကျော်လည်း ဖြူလဲ့သွယ်နည်းတူ ကုလားထိုင်ပေါ် ထိုင်ချလိုက်သည်။ ထမင်း စားပွဲပေါ်တွင် တွေ့သော စာအုပ်နှင့်ဘောပင်ကို ဆွဲကိုင်ယူလိုက်၏။ သို့ဖြစ်ရာ ဖြူလဲ့သွယ်မှာ ကုလားထိုင်ပေါ် ခြေကား၍ထိုင်နေသော ဦးအောင်ကျော် ပေါင်ကြား လီးငေါငေါကြီးရှေ့ ကျုံ့ကျုံ့ပုံ့ပုံ့လေး။ ကတုန်ကယင်…။ လီးကိုင်ထားသော လက်ပင် လွှတ်ရန်မေ့လျော့ရ၏။ သန်မာတောင့်တင်းလှသော လီးညိုထွားကြီးအား မော်ကြည့်ကာ အခစားဝင်နေသော မိန်းမပျိုလေးနှယ်။ အဖြစ်အပျက် အခြေအနေကား ရင်သိမ့်တုန်ဖွယ်။ စိတ်လှုပ်ရှားဖွယ်။ ခြေနှစ်ဖက်ကား လီးငေါ့ထွားကြီးဖြင့် ကုလားထိုက်ထက် ထိုင်နေသူက အထက်စီးဆန်ဆန်။ ခြေနှစ်ဖက်ကြား ပျပျဝပ်ဝပ်ကာ လူမိမှာစိုး ကိုယ်လေးကျုံ့တိုးကာ စိုးတထိတ်ထိတ် ထိုင်ရရှာသူ ဖြူလဲ့သွယ်မှာ အနေအထားအရပင် ရို့ကျိုးခြင်း သိမ်ငယ်ခြင်း လွှမ်းမိုးခံခြင်းစသော သဘောတို့ အပြည့်အဝ ထင်ဟပ်၏။ “အေး…မောင်ထွန်းရ…ခဏစောင့်လကွာ…. စာရင်းတွက်တာ ပြီးခါနီးပါပြီဟ…. ဆရာမလေး ပိုက်ဆံသွား ယူနေလို့” ဟန်မပျက်ပြောသော ဦးအောင်ကျော်အသံက တည်ငြိမ်လှ၏။ “အင်း..အင်း..ကျုပ်လည်း ဟင်းပို့စရာအိမ်တွေကုန်လို့ အလှူအိမ်ရောက်တော့မှ ဦးကြီး မရောက်သေးလို့ဆိုပြီး ကျုပ်ကို လိုက်အခေါ်လွှတ်လိုက်လို့ဗျ….” “အေး..အေး လာလကွာ……” ဖြူလဲ့သွယ် လက်တို့က ဦးအောင်ကျော်လီးပေါ်မှ ဖယ်ခွာ၏။ မောင်ထွန်းလာပါက အရှက်ကွဲချေတော့မည်။ ကြောက်ရွံလန့်ဖျပ်သော စိတ်တို့က ကြီးစိုးလာ၏။ ငုပ်တုပ်ကလေးထိုင်ရင်းမှ ဦးအောင်ကျော်ကိုလည်း စိုးရိမ်စွာမော့ကြည့်မိ၏။ တံခါးဝမှ အိမ်အတွင်း လျှောက်လာသော ခြေသံတို့ကိုကြားရ၏။ ဖြူလဲ့သွယ် တုန်လှုပ်လာရသည်။ အရှက်ကွဲချေတော့ မည်။ လီးတန်ကြီးကို မော်ကာကျော်ကာ ဦးအောင်ကျော့် မျက်ဝန်းဆီသို့ဘအားငယ်သော၊ အသနားခံသော အကြည့်ဖြင့် ကြည့်ရသည်။ ဦးအောင်ကျော် အောက်သို့မသိမသာငုံ့ကြည့်ကာ ပြုံးပြသည်။ ဖြူလဲ့သွယ်လက်ကိုစွဲယူ ကာ လီးပေါ်သို့ပြန်တင်၏။ ဖြူလဲ့သွယ် ရုန်းသော်လည်းမရ။ ရုန်းရင်းဆန်ခက်ဖြစ်မည် စိုး၍ လီးကို အသာပင်ဆုပ်ကိုင်ထားလိုက်ရသည်။ စိတ်ကတော့ ဗြောင်းဆန်အောင် ထိတ်လန့်မိ၏။ “အော်…မောင်ထွန်းရေ..ငါ့အိမ်က ဒယ်အိုးသွားယူပြီး အလှူအိမ်သွားနှင့်ကွာ၊ ငါ့စောင့်နေရင် ကြာနေလိမ့်မယ်၊ ငါလည်း စာရင်းလေး လက်စသပ်ပြီး လိုက်ခဲ့မယ်…” ဒီတော့မှ ဖြူလဲ့သွယ် သက်ပြင်းတိုးတိုးချမိ၏။ မျက်နှာရှေ့တည့်တည့်ရှိ လီးတန်ကြီးကို ဆုပ်ကိုင်ထားရာမှ အသံမထွက်စေရန် သတိထား၍ အသာထုပေးမိသည်။ ရွာသားတစ် ယောက်အား အနီးအနားတွင်ထား၍ ဦးအောင်ကျော်လီးအား ခိုး၍ကွင်းထုပေးနေ ရခြင်းဆိုသည့် အသိက စိတ်ခံစားမှု ရမ္မက်ကို အစွမ်းကုန် ထစေသည်။ “ပြီးရော…..ပြီးရော…ခင်ဗျားပဲ အမျိုးမျိုး….မြန်မြန်တော့လာဗျ….၊ ဦးကြီး မပါရင် အလှူရှင်က ကျုပ်ကိုပဲပြောမှာ…” မောင်ထွန်းက ပြောပြောဆိုဆို လှည့်ထွက်သွားသည်။ အစွမ်းကုန်ထနေရသော ကာမစိတ်ကြောင့် ဖြူလဲ့သွယ်မှာ လီးတန်ကြီးအား ညှစ်မိသည်။ လီးဒစ်ကြီးမှာ ကော့ပြူးလာရသည်။ လီးကြောပြိုင်းပြိုင်း ကွေ့ကွေ့ ထောင်ထောင် ထနေသည့် လီးတန်ကြီးကိုဘအနီးကပ်ကြည့်၍ အားရစိတ်၊ အံ့အားသင့် စိတ်ဖြင့် ပွတ်သပ်မိ၏။ မျက်စေ့တူရူရှိ လီးဒစ်ညိုညိုလုံးလုံး ထွားတုတ်တုတ်ကြီးအား အနီးကပ်မြင်နေရာ မသိ စိတ်၏စေ့စော်မှုကြောင့် လျှာဖျားလေးဖြင့် တို့ယက်မိလိုက်မိသည်။ ဒစ်လုံးညိုကြီး တစ်ဝက်အား ပါးစပ်အတွင်း သွပ်သွင်းစုပ်ယူမိ၏။ “အာ့ အင်း……” “ဟင်..ဦးကြီး…ဘာလဲ…ကျုပ်ခေါ်တာလားဗျ…..” မထင်မှတ်ထားသော အပြုအမူကြောင့် ဦးအောင်ကျော်ပင် နှုတ်မှ ညည်းညူသံ လွှတ်ကနဲ ထွက်ရသည်။ ဖြူလဲ့သွယ်မှာ ပါးစပ်လေးဟကာ လီးဒစ်လုံးကြီးအား တစ်ဝက်ခန့်စုပ်ငုံ ထားမိသည်။ ထွက်သွားပြီထင်သော မောင်ထွန်းစကားသံကြောင့် လီးဒစ်ကြီးအာ းငုံ့ထားလျှက်သားတန်းလန်း မလှုပ်ရဲဘဲရှိတော့သည်။ ပါးစပ်လေးအတွင်း လီးတန်းလန်းဖြင့် ဦးအောင်ကျော်အား စိုးရိမ်မျက်ဝန်းလေးဖြင့် မော့ ကြည့်မိသည်။ “အာ့..အေး…အေး……ဒယ်အိုးက မီးဖိုချောင်ထဲမှာကွ မတွေ့မဆိုးလို့..သေချာရှာဦး” “အင်းပါဗျာ…. ပြီးရော….မြန်မြန်လိုက်ခဲ့ဗျ” မောင်ထွန်းခြေသံတို့ ဝေးဝေးသွား၏။ ဖြူလဲ့သွယ်မှာ မိမိပါးစပ်ထဲ လီးဒစ်တစ်ဝက်ခန့်ဝင်နေသော လီးကြီးအား ထုတ်လိုက်သည်။ မသိစိတ်ကြောင့် အလို အလျောက်လီးကိုစုပ်လိုက်မိခြင်းအတွက် ရှက်ရွံ့မိသော်လည်း စိတ်ခံစားချက်အတိုင်း လုပ်လိုက်ရ၍ ကျေနပ်အားရသောစိတ်ကိုလည်း ခံစားရသည်။ သန်မာလှသော ယောကျ်ားတန်ဆာကြီးအား ထိထိမိမိ စုပ်ယူတွေ့ထိရသော ခံစားချက်က အသိစိတ်တစ်ခုလုံးကို ဗြောင်းဆန်စေသည်။ ဦးအောင်ကျော် အပြစ်ဆိုမည်ကိုလည်း စိုးရွံ့မိ၏။ ဖြူလဲ့သွယ်မှာ ငုပ်တုပ်လေးထိုင်ကာ သန်မာထွားကြိုင်းစွာ အရိုင်းဆန်လွန်းလှသော လီထွားကြီးအား ဆုပ်ကိုင်ရင်းမော့ကြည့်မိ၏။ “တော်သေးတာပေါ့ ဖြူလဲ့ရာ…ဖြူလဲ့က မပြောမဆို လီးစုပ်တာ ကျုပ်ဖြင့် ပါးစပ်က ညည်းမိရောပဲ” “ဟို…ဟို… ဖြူ…ဖြူ..လဲ့လည်း… စိတ်တွေလွတ် သွားတာ… ဦးကြီးလီးကို ကိုင်ထားရတာရော…အနီးကပ်မြင်နေရတာရော…ကိုမောင်ထွန်းလည်း ပြန်ပြီဆိုပြီး လုပ်မိလုပ်ရာ..စုပ်လိုက်မိတာ…..” ရှက်ရွံ့စိတ်လေးဖြင့် ဖြူလဲ့သွယ် အထစ်ထစ်အငေါ့ငေါ့လေး ဆင်ခြေပေးမိသည်။ “အင်းပါ…ရပါတယ်ကွ ဖြူလဲ့က လီးစုပ်ချင်တာလား…စုပ်လေ…အခု ဆက်စုပ်” ဦးအောင်ကျော် ပေါင်ကိုကားပေးသည်။ လီးကြီးကိုငေါ့သည်။ ဖြူလဲ့သွယ် ခေါင်းကို နောက်စေ့မှအသာကိုင်ထိန်းကာ လီးတံငေါ့ငေါ့ကြီးဆီသို့ အသာဖိသည်။ ဖြူလဲ့သွယ်မှာ လျှင်မြန်သော အဖြစ်အပျက်တို့ကြောင့် စကားပြောချိန်မရှိလိုက်။ လီးဒစ်ကြီး၏ တင်းပြောင်ပူနွေးသော အထိအတွေ့ကြောင့် နှုတ်ခမ်းပါးလေးကို အဟ လီးဒစ်လုံးကြီးက ပြွတ်ခနဲဝင်သည်။ ပါးစပ်လေးက အု…ကနဲ အသံထွက်သည်။ အသာဖိသည်ဆိုငြား ဖြူလဲ့သွယ်က ပါးစပ်ဟကာ လီးကိုစုပ်အယူနှင့်တိုက်ဆိုင်ကာ ပြွတ်ကနဲအသံမြည်ကာ လီးတစ်ဝက်ကျော်ခန့် ဖြူလဲ့သွယ်ပါးစပ်အတွင်း ထိုးဝင်တော့ သည်။ လီးဒစ်လုံးကြီး အာခေါင်ထောက်မှ လီးဝင်ရပ်တော့သည်။ “အို…ဟင့်…ပြွတ်…အု…ဝူး….အွင့် ဟွတ်…အွတ်…အု ဟူး’ ဟွတ်…အဟွတ်....” ဝင်လာသောလီးဒစ်လုံးကြီးအား ပါးစပ်ကိုအသေဟကာ ငုံရသည်။ မျက်လုံးအစုံက ဦးအောင်ကျော်ကို မော့ကြည့်သည်။ တုတ်ထွားသောလီးတန်ကြီးဝင်သာစေရန် ပါးစပ်ကို အစွမ်းကုန် ဟဖြဲပေးရသည်။ သို့တိုင် လီးကြောထောင်ထောင်တို့က နှုတ်ခမ်းပါးတွင် ရစ်ခွေပွတ်တိုး၏။ လီးတန်တစ်ဝက် ပါးစပ်အတွင်း ထိုးသွင်းစိုက်ငြား ကျန်လီးတန်တစ်ဝက်ကား အပြင်ဘက်တွင် တန်းလန်း။ ပါးစပ်ဖြူဖြူလှလှလေး အစွမ်းကုန်ဟပေးကာ လီးညိုမဲကြီး တန်းလန်းသွင်းထားသည့်မြင်ကွင်းမှာ လိုးသူ ခံသူမပြောနှင့်။ ဘေးမှကြည့်လျှင်ပင် ငေးမောအားကျ ကာမစိတ်ထရမည်မှာမလွဲ။ ဆိုတော့ လီးကို ကောင်းစွာ မစုပ်ဖူးသော ဖြူလဲ့သွယ်မှာ အာခေါင်ထိ တိုက်ရိုက်ထိုးဝင်သော လီးတန်ကြီး ကြောင့် မရှုနိုင် မကယ်နိုင် အသက်ရှုမှား၍ သီးရသည်။ ပျို့ရသည်။ “ဟွတ်…အဟွတ်..ဟွတ်…ဟင့်…ဟူး….ဟွတ်..” ချောင်းတဟွတ်ဟွတ်ဆိုးကာ ခေါင်းကိုရုန်း၍ ပါးစပ်အတွင်းသွပ်သွင်းတစ်စိုက်နေသော လီးတန်ကြီးအား ခါထုတ်ရသည်။ “ဟွတ်….ဦး..ကြီး….က..ဟွတ်…ဟင့်..ဟပ်…ဟွတ်..နင်…သွားတာ..ပဲ…ဟင့်….ဟွတ်..” ဖြူလဲ့သွယ်မှာတော့ မျက်ရည်စတို့ ဝေ့ဝေ့သီသီ သားရည်စိုရွှဲ ညိုမဲတုတ်ထွား အသည်းယားစရာ ငေါ့ငေါ့ခါသော ဦးအောင်ကျော်၏ လီးတန်ကြီးအား မျက်စောင်းလေးပင်ထိုးမိကာ ချောင်းတဟွတ်ဟွတ်ဆိုးရင်း ပြောမိသည်။ ဦးအောင်ကျော်မှာတော့ နူးညံ့လှသော အာခံတွင်း၊ အိစက်လှသော အထိအတွေ့.. ငယ်ငယ်ချောချော ပညာတတ်ဆရာမလေးပါးစပ်အတွင်း လီးတေ့သွင်းရသော ခံစားချက် ကြောင့် မာန်ထရသည်။ ကျေနပ်အားရ ရသည်။ လီးကပို၍ပင် ဟုန္းဟုန္းထရသည္။ “အီး….ကျစ်…လီးနင်သွားတာလား…ဖြူလဲ့ရာ….မစုပ်တတ်ပဲ အရမ်းစုပ်လိုက်တော့ ဒစ်က အာခေါင်ထိုးမိသွားတာ…ရှီး…ကောင်းလိုက်တာကွာ….” “ရှီး….ကျစ်…ဖြူလဲ့ရာ….လှလိုက်တဲ့ ပါးစပ်၊ အိထွေးနေတာ…ကျစ်…အိုး…လျှာ… လျှာ…ဖျားလေးနဲ့ ဒစ်ကိုကလိ..အင်း..အာ့.အ,. အိုး ရှီး…..ဒစ်အောက်ချေကို လျှာဖျားနဲ့ ထိုးထိုးကလိ….အား အိုး တော်လိုက်တာ ရှီး…..ဖြူလဲ့အား…” စမာန်ထကာ ကုလားထိုင်တွင် အခန့်သားထိုင်၍ လီးစုပ်ရရှာသူ ဆရာမလေးဖြူလဲ့သွယ် အား လီးစုပ်နည်းအထွေထွေကို သင်ကြားပေတော့သည်။ အားရဖွယ် ကောင်းလေစွ။ ဆရာမလေး ဖြူလဲ့သွယ်ကာ ထမင်းစားပွဲဘေးကြမ်းတွင် ငုပ်တုပ်လေးထိုင်၍ ကုလားထိုင်တွင် ပေါင်ဖြဲ၍ လီးကော့ပေးထားသော ဦးအောင်ကျော်လီးကြီးအား စုပ်ပေး နေရသည်။ စုပ်ပေးနေရသည်ဆိုသော်ငြား…မစုပ်တတ်သဖြင့် ပါးစပ်ထဲဝင်နေသော လီးဒစ်ကြီးအား ငုံထားရသည့်အနေအထားမှ ဦးအောင်ကျော်ပြောသည့်အတိုင်း ပါးစပ်ထဲတန်းလန်းဝင် နေသော လီးဒစ်အား လျှာဖျားလေးဖြင့် ယက်သည်တို့သည်။ ဒစ်အောက်ချေ ကိုထိုးမွှေသည်။ “စွိ..ပြိ..ပြိပလပ်..စွိ” “အိ..အု…ပြိ…ပလပ် ..ပြပ်…စွိ….စွပ် ဟင့်” လီးစုပ်သံတွေထွက်လာရသည်။ ဦးအောင်ကျော်မှာ အငြိမ်မထိုင်နိုင်။ ကော့ထိုးရုန်းကြွနေရတော့၏။ “ဟင်း…အီး…. ဖြူလဲ့က လီးတစ်ချောင်းလုံး မစုပ်တတ်သေးဘူးမလား… ဖြူလဲ့လက်တစ်ဖက်က လီးအရင်းကနေဆုပ်ကိုင်ထားရင်းထု…ဒါမှ အာခေါင်ကို လီးဒစ်အထိုးသက်သာမှာ….” ဖြူလဲ့သွယ်မှာလည်း ပါးစပ်ကို အစွမ်းကုန်ဟရင်း ဦးအောင်ကျော်ပြောသလိုလုပ်ရင်း တအိအိ တအုအု လေး ဖြစ်ရရှာသည်။ လက်တစ်ဖက်က ဦးအောင်ကျော်လီးတန်ကို ဆုပ် ကိုင်ကာ ကွင်းထုသည်။ ပါးစပ်လေးက လီးတစ်ဝက်ခန့်ကို စုပ်သည်၊ယက်သည်။ “စွိ..ပြိ…ပြွတ်..ပလပ်…ပြိ…အင့်…အု …အိ…အ” လက်တစ်ဖက်ကလီကိုင်ထားရာ အာခေါင်လီးထိုးသက်သာ၍ လီးမပျို့ လီးမင်တော့သော် လည်း.ထုပေးနေသည်ဖြစ်ရာ လီးဒစ်ကြီးမှာ တပြုပြုတအုအု ဖြင့် ပါးစပ်အတွင်း ဝင်ချီ ထွက်ချီ။ ဆိုရလျှင် လီးဒစ်မှာ ဖြူလဲ့သွယ်ပါးစပ်အတွင်း စိတ်ရှိသလို မွှေထိုးနေသည်နှင့် တူတော့၏။ “အား..ဖြူလဲ့..ဟား…..ကျစ်….ကောင်း…ကောင်းတယ်ကွာ….လျှာလေးနဲ့ ဒစ်ထိပ်ကို ထိုး…အိုး...ရှီး…အား…” လီးတန်ကြီး၏ ဆွဲငင်အား၊ ခိုင်းစေသံ၏ ပိုင်နိုင်မှု၊ လီးစုပ်ရခြင်း၏ ရှက်ရွံ့မှုကဲသော ကာမအရသာ၊ မိမိအပြုအစုကြောင့် ဦးအောင်ကျော်၏ မာန်ထနေသော အသွင်အပြင်တို့ ကြောင့် ဖြူလဲ့သွယ်မှာ ဦးအောင်ကျော်ပြောသလို ပါးစပ်ထဲရှိလီးဒစ်အား အစွမ်းကုန် လျှာ ဖြင့်ယက်ပေးမိသည်။ သင်လွယ်တတ်လွယ်သော သဘာဝကြောင့် လက်တစ်ဖက်မှ လီးတန်ကြီးကို ဆုပ်ကာကွင်းထုပေးမိ၏။ ပါးစပ်မှလည်း လီးဒစ်ကြီးအားငုံ့ကာ လျှာဖြင့် ထိုး၍တစ်ဖုံ၊ ယက်၍တစ်နည်း ကစားပေး၏။ ထိုသို့အချောအလှဆရာမလေး၏ ငုပ်တုပ်လေးထိုင်ကာ ပါးစပ်လှလှနုနုညံ့ညံ့လေးဖြင့် လီးဒစ်စုပ်ရင်းကွင်းထု ပေးခြင်းကိုခံစားနေရသော မုဆိုးဖိုကြီး ဦးအောင်ကျော်အဖို့ နတ်ပြည်ကို အရှင်လတ်လတ်ရောက်ရသည်နှင့်မခြားတော့…။ လီးစုပ်ခံရသူ၏ ကျေနပ်အားရ စမာန်ထသော တရှီးရှီး တတောက်တောက် စမာန်ထ၍ ညည်းညူသံ၊ လီးစုပ်ရသူ ဆရာမလေး၏ အုအုအိအိ စိစိစွပ်စွပ် ပါးစပ်အတွင်း လီးဝင် ထွက်ခြင်း၏ အသံတို့ကား မြိုင်မြိုင်ဆိုင်ဆိုင်။ ဆိုတော့ လိုးမည်ဆိုခြင်းအမှုအား ခေတ္တ မေ့ကာ လီးစုပ်ခြင်းတွင် သာယာကျေနပ် ကာမဆန္ဒများ တလိပ်လိပ်တတ်ရတော့၏။ ဦးအောင်ကျော်ကား အငြိမ်မနေနိုင်။အားရလှပေခြင်း။ မာန်ထလှပေခြင်း။ ဖြူလဲ့သွယ်ပါးစပ်လှလှအတွင်း မာန်သွင်းထိုးဝင် နေသည့် မိမိလီးညိုမဲကြီးအား အားရပါးရ ကြည့်ရသည်ကိုက ကာမတဏှာ၏ မဟာအရသာ…။ ဦးအောင်ကျော်အနေဖြင့် ပူနွေးသန်မာ ညိုကာရစ်ခွေ ကြီးပေဒစ်လုံး စုံစုံကိုင်သွင်း အာခံတွင်းထိ မွှေးမွှေအိအိ ထိတွေ့အရသာ လီးသွင်းရသည်မှာ ကံထူးလှပေ၏။ လီးဒစ် တစ်ခုလုံး ကျဉ်စိမ့်ကာ အကောင်းကြီးကောင်းရ၏။ လီးရည်ကြည်တွေ တစိစိ စိမ့်ထွက်ရသည်။ ထိုနည်းတူစွာ ဖြူလဲ့သွယ်မှာလည်း သွယ်သွယ်လှလှ ပါးစပ်လေးဟကာ မာမာတောင်တင်း လီးညိုမဲကြီးအ သွင်းခံရခြင်းတွင် ရင်တဖိုဖို တအိုအို တအုအု တဝုဝု တအီအီ မြည်သံလှိုင်ထ တတ်ကြွရမ္မက် ခံရခက်ချေတော့သည်။ ခံရခက်ပေငြား မငြင်းဖယ်နိုင်။ ပါးစပ်ဟကာ အလိုတူအလိုပါ လီးသွပ်ခံရှာသည်။ သူ့ခမျာလည်း တစ်မျိုးတစ်ဖုံ ကောင်းရရှာသည်ကိုး။ မိမိပေါင်ကြား ကျုံ့ကျုံ့လေးထိုင်ကာ မိမိလီးအား မဆန့်မပြဲ အာခံတွင်းအတွင်း ကြိုးစားသွင်း၍ လီးစုပ်နေသော ဖြူလဲ့သွယ်အားကြည့်ကာ ဦးအောင်ကျော် လီးစမာန်ထရသည်။ ဖင်ရှုံ့ကာ လီးကိုကော့ထိုးမိသည်။ ဖြူလဲ့သွယ်မှာ လက်ဖြင့် လီးကို ဆုပ်ထား၍သာ တော်တော့၏။ မဟုတ်က လီးဒစ်လုံးကြီးကား ဖြူလဲ့သွယ်၏ နောက်စေ့မှ ပေါက်ထွက်လေမလားဟုပင် ထင်မိသည်။ သို့တိုင်ငြား လီးဒစ်ကြီးက အာခေါင်နုနုလေးအား ရက်ရက်စက်စက် ထိုးမိ၏။ “အိ ဝု…အု…အား အဟွတ်…ဟွတ်…ဟွတ်…ရှီး အဟင့်…..ဟွတ်…ဟွတ်” အာခံတွင်းတိုင် လီးဒစ်ထိုးသွင်းခံရသည်ဖြစ်ရာ လီးသီးရသည်။ လီးနင်ရသည်။ ရုန်းရသည်။ ဖယ်ရသည်။ ဦးအောင်ကျော် ပေါင် တဖျပ်ဖျပ်ပုတ်ကာ ချောင်းတဟွတ်ဟွတ် ဆိုးရ၏။ လီးပျို့ခြင်း၊ လီးနင်ခြင်း… ကာမသုခ၏ ခံရခက်သော ဝေဒနာ...။ လီးဒစ်က လည်း အောင်ခေါင်နုနုကိုသွား၍ ထောက်သည်ကိုး…..။ ထို့သို့ မျက်ပြူးဆန်ပြာဖြစ်ရသော လီးသွင်းခံအမျိုးသမီးအဖြစ်ကို အပေါ်စီးမှကြည့်ရခြင်းကိုက လီးသွင်းသူ အမျိုးသားအဖို့ မာန်တတ်ဖွယ်ကာမအရသာကို ခံစားရ၏။ ပိုင်စိုးခြင်း အရသာကို ခံစားရ၏။ ပါးစပ်အတွင်း လီးသွပ်ခံ ဖြူလဲ့သွယ်မှာလည်း ခံစားရသော ကာမအရသာက မလျော့။ ရသာအစုံပေးသော လီးထိပ်ဖူးကြီးအား မဆန့်မပြဲ အာဖြဲငုံရသည်။ မိမိချစ်သူမှ အမြတ်တနိုးနမ်းသော ပါးစပ်လေးက တခြားလီးကြီး၏ အာသာဖြေရာ လီးသွင်းပေါက်လေး ဖြစ်ရရှာသည်ဟုသော အသိက ထူးခြားသော ကာမဆန္ဒ ကို ဖြစ်စေသည်။ သွင်းသောလီးကို ပါးစပ်လေးဖြဲကာ ခံယူရသည်။ အဆုံးစွန် ခံစားရခြင်း....။ ရိုးစင်းသောကာမစိတ် ခံစားမှုမှ လွန်မြောက်သော ထွေထူးဆန်းပြားသည့် တဏှာ နယ်အတွင်း ချည်းနင်း ဝင်ရောက်ခြင်း။ အမြတ်တနိုးတန်ဖိုးထားရာ ပါးစပ်လေးအား လီးလိုးပေါက်သဖွယ် လီးအာသာဖြေရာအဖြစ် ဖန်တီးခံယူရခြင်းကပင် လွှမ်းမိုးခြယ်လှယ်ခံ ကာမအရသာကို ရရှိခံစားရသည်။ ပါးစပ်အတွင်း လီးတန်သွင်း၍ လီးပျို့ရ နင်ရသည်ပင်လျှင် ပါးစပ်အတွင်း လီးသွင်းခံရသူ၏ ပြုနေကြ၊ ဖြစ်နေကြ ဓမ္မတာ။ ဖြူလဲ့သွယ် ဦးအောင်ကျော် ပေါင်ကိုထုသည်။ ရိုက်သည်။ ချောင်းဆိုးရသည်။ လီးနင်ရ သည်။ တံတွေးတို့ နှုတ်ခမ်းဖျားမှ စီးကျရသည်။ “ဟွတ်…အင့်….ဦး…ကြီး….နော်….ဟင့်….ဟွတ်…..သူများ….ကို ဟွတ် ဟွတ်…. အရမ်း…ပဲ…ဟွတ်..ဟင့်” လီးနင်၊ လီးသည်း၍ ချောင်းတဟွတ်ဟွတ်ဆိုးရင်း လီးနင့်သောအသံလေးဖြင့်ပြောရ သည်။ ထိုသို့ လီးပျို့၊ လီးနင့်၊ လီးသီးရသော ဒုက္ခမမည်သော ကာမသုခဝေဒနာတို့ကြောင့် ဖြူလဲ့သွယ်မှာ လီးမစုပ်တော့၊ လီးဒစ်မငုံတော့...လီးသွပ်မခံတော့ဟု ထင်က မှားချေမည်။ ပါးစပ်အတွင်း လီးသွင်းခံရခြင်း အမှုကို လိုလိုချင်ချင် ခံရှာသူ အမျိုးသမီးတို့ကား ထိုထိုမည်သော ကာမသုခဝေဒနာကို ပင် ထက်သန်စွာ ခံစားကြသည်။ လီးပျို့သည့်ခဏ ချောင်းဆိုးရသည်။ အသက်ကို လုရှုရသည်။ သီးရသည်။ နင်ရသည်။ ထိုသည်ခဏ လီးသွင်းသူ အမျိုးသား၏ လုပ်ဆောင်မှုက အရေးကြီးလှပေသည်။ တစ်ခြားမကြည့်နှင့်……ဦးအောင်ကျော်ကိုပဲကြည့်….။ ........... ဖြူလဲ့သွယ် ခေါင်းလေးကို ဖွဖွပွတ်သည်။ လီးပျို့ကာ ချောင်းတဟွတ်ဟွတ်ဆိုး၍ သိမ့်သိမ့်တုန်နေသော ဖြူလဲ့သွယ်၏ လည်ကုတ် လေးကို ဖွဖွရွရွ နှိပ်ပေးသည်။ ပါးပြင်လေးများအား ရွရွပွတ်သပ်၏။ “ဥုံဖွ….ဖွ….ဟား…..ဖြူလဲ့ရာ…စိတ်ထိန်းမရလို့ဖြူလဲ့ရာ..အရမ်းထန်လို့ကွာ…ဖွဖွ… .ဖြူလဲ့လေး အရမ်းသီးသွားတာလား….ကျွတ်…ကျွတ်…သနားစရာကွာ….ကျစ်….ကျုပ်တစ်သက် လီးစုပ်ခံလာတာ ဖြူလဲ့လောက် လီးစုပ်ကောင်းတာ မတွေ့ဖူးဘူး…ရှီး…. ဖြူလဲ့ပါး စပ် နဲ့ တွေ့မှ ကျုပ်လီးလည်း ထိန်းမရတော့တာ…ဖွဖွ နင်သွားလား ဖြူလဲ့….ဖွဖွ” လီးနင်၍ ဝေ့သီကျသော မျက်ရည်စတို့အား လက်ကြမ်းကြီးဖြင့် အသာ သုတ်ပေးသည်။ ဖြူလဲ့သွယ်မှာ တွန့်ကနဲ….။ နဖူးလေးအား ရွတ်ခနဲ နမ်းသည်။ ဖြူလဲ့သွယ်မှာ ချောင်းလေးဆိုးရင်း……။ မျက်စောင်းလေးထိုးရင်း….။ အသက်ကို ပုံမှန်ဖြစ်အောင် မနည်းရှုရင်း.....။ မိမိအား ပျို့နင့်သီးစေသော လီးတန်ကြီးအား မျက် စောင်းလှလှလေးထိုးမဆုံး…..။ “ချစ်စရာလေး ဖြူလဲ့ရာ…..ဖွဖွ…တော်ပါပြီကွာ ဖြူလဲ့လို အချောအလှ ဆရာမလေးကို မလုပ်ရက် တော့ပါဘူး..” သည်လို ချုပ်ပင့်မြှောက်စကားလေးများက ဖြူလဲ့သွယ်လို မိန်းမသားအဖို့ ကြည်နူး ကျေနပ်ရသည်သာ။ လီးနင့်ပျို့ရသော်လည်း မရှက်တမ်းဝန်ခံရလျှင် ထိုအရသာကိုပင် ဖြူလဲ့သွယ်မှာ စွဲလန်းရသည်။ စောက်ပက်လေးကလည်း သူ့အပေါက်တွင်းလီးသွင်းခံရသလို စောက်ရည်မိုးတို့ ဖြိုင်ဖြိုင်သွန်ဖြိုးရသည်။ တစ်ခွသိမ်ငယ်သော ကာမဆန္ဒတွင် ရူးရူးမူး မူး စွဲစွဲလန်းလန်း…။ ပွတ်သပ်နှိပ်နှယ် ချော့ပွတ်မှုများကလည်း အသည်းခိုက်စရာ။ မြှောက်ပင့်သော စကားလုံးများကလည်း ဘဝင်တွေ့စရာ။ ပျို့သည် နင်သည်ဆိုငြား လီးတန်တုတ်ထွားကြီး၏ မာကြောပူနွေးသော အထိအတွေ့ကို နှုတ်ခမ်းဖျားလေးက လိုလား၏။ ပါးစပ်လေးက တပ်မက်၏။ “ဟွတ်….ဟွန့်…တော်..ပါ…လူဆိုးကြီး…ကဲ.လာ… ဖြူလဲ့ထပ်လုပ်ပေးပါမယ်…သူများပါးစပ်ကို အရမ်းတော့ ကော့မထိုးနဲ့နော်…ဟွင့်…..ဒီတစ်ခါ….အရမ်းထိုးရင် တစ်ခါတည်း ကိုက်ဖြတ်ပစ်မှာ..ဟွန်း….” ဆိုတော့ ဖြူလဲ့သွယ်မှာ……သည်သို့သာပင် ဆိုမိတော့၏။ “ဟီး…ဖြူလဲ့က လှလည်းလှ အရမ်းလည်းလိမ္မာတာ၊ စုပ်ကွာ..ဖြူလဲ့ စိတ်ကြိုက်စုပ်..” ဦးအောင်ကျော်အပြောအဆို၊ အပြုအမူ များကြောင့် ပါးစပ်အားလီးဖြင့်နင်အောင်ထိုးလိုးခြင်းအမှုမှာ ပပျောက် သွားရသည့်အပြင် ထပ်မံပင် လီးစုပ်ပေးဖို့ ဖြူလဲ့သွယ်ကိုယ်တိုင် ဆိုမိသည်။ တောင့်တင်း သန်မာလှသော ယောကျ်ားတစ်ယောက်၏ လီးအား ပါးစပ်အတွင်း လီးပျို့နင်အောင် အသွင်းခံပြီးပါက နောက်တစ်ကြိမ်ထပ်မံအသွင်းခံဖို့ရာ မခက်တော့။ ထို့အတူ ပါးစပ်လိုးရန်လည်း မခက်တော့။ မိုင်ထောင်ချီခရီးအား ခြေတစ်လှမ်းဖြင့် အစပြုရသည်ဟု ဆိုကြသည် မဟုတ်ပါလား….။ ဖြူလဲ့သွယ်ကိုင်တိုင်လည်း ထိုသို့ လီးတန်တောင့်တောင့်တင်းတင်းကြီးအား စုပ်ပေး၍ လီးပိုင်ရှင် တွန့်တွန့်လူးနေရသည် အဖြစ်ကို မြင်ရသည်မှာ ရမ္မက်တတ်ကြွလွန်းလှသည်။ တစ်နည်းဆိုရသော် မိမိ၏ကောင်း မွန်သော အပြုအစုကြောင့် အဆိုပါယောကျ်ား၏ ရမ္မက်ထန်သည်ကို မြင်ရသော မိန်းမ တစ်ယောက်၏ ဂုဏ်ယူဖွယ် စိတ်ထားဟုဆိုရသော် မှားမည်မထင်။ စုပ်သည်…လီးတန်ကြီးအား အငမ်းမရစုပ်သည်။ အသံတွေမြည်သည်အထိ စုပ်သည်။ ဖြူလဲ့သွယ်ကား လီးစုပ်ခြင်းအမှုတွင် ဆရာမကျသော်လည်း တပည့်အဆင့်မကတော့ပြီ။ “ပြွတ်…စွပ်….စွပ်…အိ…ပလပ်ပြပ်….စွိ…စွိ…” “ရှီး…အား…” တစ်ကြိမ်စုပ်ဖူးသည်မို့ လီးဒစ်လုံးကြီးက ပြွတ်ခနဲ ဖြူလဲ့သွယ်ပါးစပ်ထဲဝင်သည်။ အိခနဲ လေသံလေးတော့ထွက်၏။ လျှာဖျားလေးဖြင့် လီးဒစ်ညိုညိုလုံးလုံး ကြီးအား ထိုးမွှေယက်သည်။ ကစားသည်။ ကလူသည်။ မြူသည်။ လီးကြောများအား နှုတ်ခမ်းပါးလေးဖြင့် ဖိပွတ်သည်။ ဒစ်ထိပ်မှ စိမ့်ထွက်သော အရည်တို့ အား လျှာဖျားဖြင့် တို့ကစား၏။ တပြပ်ပြပ်ယက်၏။ “ပြိစွိ…စွပ်…အင့်..အိ…ရှီး….ပြပ်” “အိုး…အီး…ဖြူ…ဖြူလဲ့…အား…ကျစ်…တောက်….ရှီး….” လီးဒစ်ငုံကာ တမြုံ့မြုံ့ စုပ်၏။ လီးတန်တဝက် မဆန့်မပြဲသွပ်ကာ လီးကြောများထနေသော လီးတန်ကြီးအား သွားများဖြင့် မနာစေပဲ တဇက်ဇက် ကိုတ်၏။ မသင်ရဘဲတတ်သော လီးကိုတ်ပညာ....။ ဦးအောင်ကျော် တွန့်တွန့်လူးချေပြီ။ အရိုင်းဆရာမလေး၏ မစုပ်တတ်စုပ်တတ်သော လုပ်တတ်သလိုလုပ်သော လီးစုပ်မှုတွင် ဝါရင့်သမ္ဘာရင့် လိုးသတ်ရင့်နေသော ဦးအောင်ကျော်မှာ တညည်းညည်း တညူညူ….။ ခေါင်းတမော့မော့...လီးတကော့ကော့...။ ဖင်တကြွကြွ လီးကတရွရွ....။ ဖြူလဲ့သွယ်လည်း ဦးအောင်ကျော်ပေါင်ကြားခေါင်းဝပ်ကာ ၁လီးဒစ်လုံးကြီးအား ချိုချဉ်ကဲ့သို့ မြိန်ရေယှက်ရေ စုပ်ပေးမိသည်။ သွားရည်တွေပင် ပါးစပ်မှ စီးကျသည်။ လီးရည်ကြည်အချို့ကိုလည်း မျိုချမိသည်ထင်။ လီးရည်ကြည်အရသာ၊ ဖိုအနံ့ ဖိုအရသာ ညှီတီတီ ငန်တံတံအချို့ကို အသိအာရုံ တွင် ခံစားမိသည်။ အစပထမ ရွံမိ၍ ထွေးကာထုတ်ငြား လီးမှထွက်သော ကာမရှေ့ပြေး လရည်ကြည်များ အထွက်များသည့်အခါ လီးစုပ်ရင်း အသက်ရှုရင်း မျိုချမိ၏။ ထင်သလို အနံ့မဆိုး...။ အရသာမပြင်း။ လီးရည်နံ့ ယဥ်လာခြင်းကတစ်ကြောင်း ထွေးထုတ်ချိန်မရသည်က တစ်ဖုံ....ဆိုတော့ တမင်မဟုတ်ပေမင့် အလိုက်သင့်ဝင်သော လီးရည်ကြည်နှင့်သားရည်များကို ရံဖန်ရံခါ မျို၍သာချမိ၏။ ဦးပေါင်ကျော် လီးဒစ်ကြီးကို သရက်စေ့စုပ်သလို အလျှင်မပြတ်စုပ်ပေးသည်။ ပါးစပ်လေးအတွင်းဝယ် ချစ်ဇောဟုန်အရည်တို့ ပြည့်ပြည့်တင်းတင်းဖြင့် ပါးလေး ဖောင်း၍နေရှာသည်။ “အင်း…ဟင်း….ဖြူလဲ့…ရာ…အာ့ ကျစ်….ပါးစပ်လေးထဲ အရည်တွေပြည့်နေတာလား..” “အိ..ပြပ်..ဝုတ်….အ..ဟ…ဟုတ်…” ဖြူလဲ့သွယ်အသံလေးက မပီမသ။ “အား….ကျစ်…အပြင်မထွက်စေနဲ့…ရှီး….” ဖြူလဲ့သွယ်မှာ ကြာရှည်စွာ ပါးစပ်လေး မစေ့နိုင်ရှာ…။ အာညောင်းသည်တွင် ပါးစပ်တွင်းမှ ချစ်ရည်ကြည်တို့ အပြင်မထွက်စေရန် ပါးစပ်လေးဟ ခေါင်းလေးမော့ရရှာသည်။ သို့တိုင် အရည်တို့က ပါးစပ်မှသည် မေးဖျားဆီသို့ တစ်စွန်းတစ် စ ထွက်ကျရ၏။ အသက်ကို လုကာ၊ ခိုးကာ ရှုရသည်။ လီးဒစ်ကြီးက ဟထားသောပါးစပ်အပေါ် ကန့်လန့်ဖြတ် တင်နေရာ…ဝင်သက်တိုင်းတွင် လီးဒစ်ကြီးအနံ့တို့ကို မွတ်သိပ်စွာ ရှု ရှိုက်နေရသကဲ့သို့။ ဖြူလဲ့သွယ်၏ ထွက်သက်တိုင်းတွင်လည်း ဦးအောင်ကျော်မှာ လီးဒစ်ကြီးက နွေးထွေးသော ထွက်လေတို့ကို လီးသိမ့်တုန်အောင် ခံစားရမိသည်။ ဖြူလဲ့သွယ်မှာ ကုန်းပေါ်ရောက်သော ငါးလေးပမာ….။ ပါးစပ်လေးဟ၊ ခေါင်းလေးမော့ ကာ အရည်အပြည့်တို့ မထွက်စေရန် ထိန်းရင်း လီးနံ့ရှုကာရှိုက်ကာ ဖုတ်လိုက်ဖုတ်လိုက် ဖြစ်ရသည်။ စောက်ပက်လေးကလည်း ရှုံ့ရှုံ့ပွပွဖြင့် တစ်မူထူးသော ကာမအရသာကို ညှစ်ရင်း ခံစားသည်။ ဦးအောင်ကျော်လည်း မနေနိုင်။ မိမိလီးတောင်ကြီးအောက် ပါးစက်လေးဟကာ လီးအားမော်ဖူးသလို ဖြစ်နေသော ဖြူလဲ့သွယ်အား ရမ္မက်ထန်ထန်ကြည့်၏။ ပါးစပ်အတွင်း အရည်အပြည့်ဖြစ်ကာ ဖလူးဖလူး တဂူးဂူး တဝူးဝူး ခေါင်းလေးမော့ကာ အသက်ရှုရရှာသော ဖြူလဲ့သွး် နှုတ်ခမ်းပေါ် လီးတင်သည်။ လီးတန်က နှာခေါင်းပေါ်မှသည် နဖူးဆီတိုင်...။ လီးဥနှစ်လုံးကလည်း မေးဖျားတွင်တွဲကပ်လျက်။ ဆိုရသော်...ပါးစပ်လိုး၍ လီးနင့်ကာ အနားပေး အသက်ရှုချိန် ပေးရာတွင် ဖြူလဲ့သွယ်မျက်နှာလေးအား လီးဖြင့် ထိုးပွတ်ချော့မြူခြင်း။ မျက်နှာဖြူဖြူလှလှလေးအား လီးမဲကြီးဖြင့် ထိုးခြင်းဖြစ်ပေသည်။ ဖြူသွယ်ချောလှသော ဆရာမလေး၏ လီးစုပ်ပေးမှု တွင် မပြီးစေရန် ထိန်းရသည်။ လီးက အဆမတန်ယားယံ၍ သုတ်ထွက်ချင်ပြီဖြစ်ရာ ဖူးဖူးငေါ ငေါကြွ၍ တောင့်တင်းနေခြေပြီ။ လီးဒစ်ကို ပါးစပ်ပေါ်တင်ထားရာမှ ဟပြဲပြဲနှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးအား ဒစ်ဖြင့်ထိုးပွတ်သည်။ လီးဒစ်ဖြင့် နှုတ်ခမ်းနီစိုးသည့်နှယ်…။ “ဟူး….ဟင့်…အာ….အင့်..” ဖြူလဲ့သွယ်မှာ မော့မော့လေးဖြင့် နှုတ်ခမ်းသွယ်လေးအား လီးထိုးခံရသည်တွင် တုန်ကနဲ ဖြစ်ရသည်။ ပါးစပ်တွင်းမှ အရည်အချို့ အာခံတွင်းသို့ ဖြတ်သန်းကာ လည်ချောင်းဆီသို့ စီး ဆင်းသည်။ ညှီစို့ချိုအီ….မွှန်ထူရသည်။ “ဟင်း..ဟင်း..အိ…အု…ဝု…အွတ်…. ”လည်ချောင်းထဲ ယားယံရသည်။ သီးသလိုလို ၊ အသက်ရှုမဝသလိုလို ဆန့်ငင်ဆန့်ငင်ဖြစ်ရသည်။ သည်လူကြီးအားလီးစုပ်ပေး၍ ထွက်လာသောအရည်တို့အား သောက်သုံးနေရသည် ဆိုသည့် အသိက မကြုံစဖူး ထက်သန်သော စိတ်ဆန္ဒကို ဖြစ်စေသည်။ ထိုသည်ခဏ ဦးအောင်ကျော်က လီးဒစ်ကို ပါးစပ်လေးအတွင်း ဇွပ်ကနဲထိုးသွပ်ပြန်၏။ ဖြူလဲ့သွယ်မှာ မျက်နှာလီးထိုးခံရင်း အမောဖြေလို့မှမဝသေး ပါးစပ် လီးတပ်ခံရပြန်သည်။ လီးဆို့ခံရပြန်သည်။ သာမာန်အချိန်တွင် အပြောဖြစ်ပင် လက်ခံနိုင်စရာမရှိသော လုပ်ရပ်တို့မှာ တဏှာထကြွသောင်းကျန်းနေချိန်တွင်မတော့ ပို၍တစ်ခွ ပက်စက်လေ ပို၍အရသာရှိလေလေ....။ “ဇွပ် ပြွတ်..ပြိ…အိ…….အူး….ဟွတ်…အု…အင့်” ချွဲကျိသော သားရည်နှင့်လီးရည်ကြည်တို့ပေါင်းစုနေသော ဖြူလဲ့သွယ်ပါးစပ်လေးအတွင်း လီးဝင်သည်ဖြစ်ရာ ထိုအရည်တို့က ပါးစပ်လေးအတွင်းမှ လျှံကြ၏။ ထိုးသွင်းသော လီးတန်တွင်လည်း အရည်တို့က စိုစိုရွှဲရွှဲ ဖြစ်နေရသည်။ “အိုး…..ကျစ်..ဖြူလဲ့..အား…မြေမကျစေနဲ့ ကျစ်…ရှီး..” ရေခဲချောင်းမှ စီးကျသောအရည်တို့အား မြေကျမခံသကဲ့သို့ ဦးအောင်ကျော် လီးမှထွက်သောအရည်နှင့် ဖြူလဲ့သွယ်၏သားရည်တို့ စုပေါင်းရစ်ခွေ စီးကျလေသည့် အရည်တို့က လီးတန်တစ်လျှောက် အမျှင်တန်းတော့သည်။ ထန်လွန်းသည်ဖြစ်ရာ ဦးအောင်ကျော်လီးမှ လီးရည်ကြည်တို့က အဆက်မပြတ်ထွက်၏။ လီးထိုးခံ ဖြူလဲ့သွယ်ပါးစပ်လေးကလည်း သားရည်တို့အဆက်မပြတ်ထွက်၏။ ဆိုတော့ ကားအရည်များကား ဖြူလဲ့သွယ် နှုတ်ခမ်းနှင့်ထိစပ်နေသော ဦးအောင်ကျော် လီးဒစ်မှတစ်ဆင့် လီးတန်သို့စီးဆင်းသည်။ အမျှင်တွဲကာတန်းသည်က တန်းကျသည်။ လီးတန်မှတစ်ဆင့် လီးမွှေးအုံမဲမဲအတွင်း စီးဆင်းသည်က စီးသည်။ ထိုလီးမွှေးအုံမဲမဲ ကြီး စိုရွှဲသည့်နောက် လီးဥများထိတိုင်စီးကာဆင်းကာ စိုရွှဲ၏။ ပါးစပ်လိုးသူ ဦးအောင်ကျော်က လီးနှင့်ပါးစပ်ပေါင်းစုံရာမှ ထွက်သောအရည်များအား မြေကျမခံခိုင်းမှတော့ ပါးစပ်အလိုးခံရသူ ဖြူလဲ့သွယ်မှာ လီးတန်တစ်လျှောက် တွဲရရွဲ အမျှင်တန်းသော ချစ်စမ်းရေကြည် ချွဲကျိကျိတို့အား လျှာဖြင့်သပ်ယူ စုပ်ယူသည်။ လီးတန်ကိုယက်ကာ စုပ်ယူသည်။ တစ်နည်းဆိုရမူ လီးတန်အားယက်ခြင်းပင်။ လီးတန်မှ တွဲရရွဲကျသော အရည်မျှင်တန်းတို့အား လျှာကိုအစွမ်းကုန်ဆန့်တန်းကာ ခံယူ သည်။ လျှာဖြင့်ခံပြီးနောက် လီးတန်အောက်သို့ လျှာကိုအပြန့်လိုက်ယက်ကာ ဒစ်ဖျားဆီသို့တိုင် ယက်၏။ ဒစ်ဖျားရောက်လျှင် ပြွတ်ကနဲစွပ်ကနဲ ဒစ်လုံးကိုငုံ့၏။ မြုံ့၏။ အရည်များကားထပ်မံ၍ လီဒစ်မှသည် ပြန်၍စီးပြန်သည်။ သည်တော့ ဖြူလဲ့သွယ်မှာ လျှာထုတ်၍ လီးရည်ကြည်များကို ခံလိုက်၊ လီးကိုယက်လိုက်၊ ဒစ်ကိုငုံလိုက်ဖြင့် လီးစုပ်၊ လီးယက်၊ ဒစ်ငုံ သံသရာလည်တော့သည်။ ဦးအောင်ကျော်လီးတန်ကြီးပင် အရည်လူးကာ နူးနူးပွပွဖြစ်လာသယောင်ယောင်။ လီးဥတွင် အမျှင်တန်းသော အရည်တန်းများကိုမူ လျှာဖြင့်စုပ်သပ်ယူရသည်မှာ မရွံ့မရဲမို့ လက်ဖြင့်ပင့်မဆုပ်ဖွ၏။ ဦးအောင်ကျော်က လီးဥ မစုပ်ခိုင်းသဖြင့်လည်းပါ၏။ သည်အချိန်တွင် လီးကိုသာမက ဥနှစ်လုံး စုပ်ငုံခိုင်းလည်း ဖြူလဲ့သွယ်မှာ စုပ်မိမည်သာ...။ ဦးအောင်ကျော်၏ လဥ နှစ်လုံးမှာ ဖြူလဲ့သွယ် လက်ကလေးဖြင့် ပွတ်သပ်ဆုပ်နယ်မှု့ကြောင့် အရည်တို့စိုရွှဲကာ ပြောင်ပြောင်တင်းရတော့သည်။ ဖြူလဲ့သွယ် လက်နုနုလေးများ၏ လီးဥပွတ်သပ် ဖွဖွရွရွ ခံရသဖြင့် ဦးအောင်ကျော် ဖင်ရှုံ့ကာ လီငေါ့ရင်း စုပ်သပ်ရ၏။ လီးမွှေးအုံမဲမဲကြမ်းကြမ်းများကြား ဖြူလဲ့သွယ့် လက်ဖျားလေးများတိုးပွတ်ကစား၏။ လှပသော လီးစုပ်ခြင်း ကာမတဏှာ၏ စိတ်ထစရာ အပြုအမူများ…။ ကာမပညာ၏ စိတ်ထန်စွာပြုမူမှုများက သင်ပေးစရာမလို။ ဖြူလဲ့သွယ်မှာ လီးစုပ်ခြင်းသာ မက လီးယက်ခြင်းအမှုကိုပါ အချိန်ကိုက် ပြုမူတတ်လေပြီ။ လီးမှထွက်သော ကာမရှေ့ ပြေးလီးရည်ကြည်နှင့် သားရည်တို့ကား ပါးစပ်ထဲတွင် အပြည့်အသိပ်။ မေးဖျားတွင်လည်း စိုစိုရွှဲရွှဲ။ နှုတ်ခမ်းသွယ်သွယ်ပါးပါးတွင်လည်း ပေပေလူးလူး။ လီးစုပ်သံက တပြပ်ပြပ်။ လီးမြုံ့သံက တစွပ်စွပ်။ လီးကိုတ်သံက တဇပ်ဇပ်...။ လီးပိုင်ရှင် ဦးအောင်ကျော်မှာ အဘယ်နည်းနှင့်မျှ ငြိမ်၍ လီးစုပ်လီးယက် ခံနိုင်ပါတော့မည်နည်း…။ ဖြူလဲ့သွယ် ခေါင်းလေးအား လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ဆုပ်ကိုင်သည်။ နတ်မှောင်သောဆံနွယ် တို့အား စု၍ဆုပ်သည်။ ဖင်ကိုကြွသည်။ လီးကို ငေါ့ခနဲငေါ့ခနဲထိုးသည်။ ပါးစပ်လိုးသောလီးက ပက်စက်တစ်ခွ အားရပါးရ ထိုးသွပ်လိုးသည်။ ပါးစပ်လေးဟုမမြင် စောက်ပက်အသွင် ထင်မှတ်ကာ လိုးသည်။ သွပ်သည်။ နဲ့သည်။ မွှေသည်။ လီးလိုးခံပေါက်ဖြစ်သော ပါးစပ်လေးကလည်း အားကျမခံ။ သူ့နည်းသူ့ဟန် သူ့မာန်ဖြင့် တုံ့ပြန်သည်။ တအုအု မြည်သည်။ တဝုဝု အော်သည်။ လိုးသောလီးကို ပါးစပ်ဟကာ ဆီးကြိုသည်။ ပြွတ်ကနဲ လိုးဝင်သော လီးဒစ်အား လျှာဖျားက ထွေးပွေ့သည်။ အရည်တို့ပြည့်သိပ်နေသော ပါးစပ်လေးအတွင်း လီးတန်ကြီး တရစ်ချင်း ထိုးအသွင်းခံရသည့်အခါ… “ပလွတ်…ပြွတ်..စွပ်…စွိ..စွိ” “အွတ်…အိ…အု….အု..” “ပြိ..စွပ်…အွင့်…တောက်..ရှီ…အိ…အု….ပြွတ်..စွိ ဖွပ်…စွပ်…ပလွတ်…အု…အိ..” အရည်တို့က…နှုတ်ခမ်းစွန်းမှ စီးကျသည်။ လီးဝင်သံ မြည်လွန်းလှသည်။ အရည်တို့က မေးဖျားမှသည် ရင်ဘက်ဆီသို့ပင် အမျှင်တန်းကာ စီးကျ တော့သည်။ လီးဝင်ချောလွန်းလှသည်။ ပါးစပ်လိုးသွင်းသော လီးတန်ကြီးကလည်း အရည်တို့ဖြင့် ပြောင်မဲညိုရွှဲ တောင့်တင်းကာ ပါးစပ်လေးအား ခွဲ၍ဝင်တော့၏။ ဖြူလဲ့သွယ်မှာ လက်ဖြင့်လီးကိုဆုပ်ကိုင်ထားသည့်ကြားမှ လီးတစ်ဝက်ခန့်မရှိတရှိ ပါးစပ် အတွင်းသို့ ထိုးဝင်သည်။ လီးဝင်ခံရသော ပါးစပ်လေးက တအုအု မြည်သည်။ လက်ဖြင့် ဆံပင်ဆွဲ၍ ခေါင်းကို အသာ ချုပ်ကိုင်ခံထားရာ… အုအု အိအိ ဖြင့် ပါးစပ်အတွင်းဝင် နေသော လီးတန်ကြီးအား လေဖြင့်ဖိအားပေးသလို တပျို့ပျို့ဖြစ်ရသည်။ လိုးသွင်းသောလီးမှာ ပါးစပ်လေဖိအားကြောင့် စောက်ပက်လိုးသည်နှင့်မခြား ကော့ထိုးပင့်ထိုး ပါးစပ်လေးအား မွှေလိုးတော့၏။ လိုးလေ လီးပျို့လေ..အရသာရှိလေ...။ “အူး...အိ စွပ် ပြိ...ဖူး....အု အု ဝု အင့် အိ အအ အု ဝု အူး..” တဏှာထန်ထန် ပါးစပ်အလိုးခံရသည်။ လီးတန်တဝက် လွှတ်မပေးရဲဘဲ ဆုပ်ကိုင်ထား၍သာ ဖြူလဲ့သွယ်မှာ ပါးစပ်အလိုးခံနိုင်တော့သည်။ သို့မဟုတ်က လီးတချောင်းလုံးဝင်လျှင် လည်မျိုအထိ လီးထိုးစို့ခံရပေလိမ့်မည်။ သို့ဖြစ်ရာ လိုးသောလီးအား အတင်းပင်ဆုပ်ထားရတော့သည်။ အသက်ရှူမှားရသည်။ လီးစုပ်ရခြင်း၊ လီးယက်ရခြင်း မဟုတ်တော့။ ပါးစပ်အား လီးဖြင့် အလိုးခံရခြင်း…..။ ဆရာမလေးဖြူလဲ့သွယ်ကား မုဆိုးဖိုအညာသားကြီး၏ ပါးစပ်ပါကင် ဖွင့် လိုးကျင့်ခြင်းကို အလိုတူ ကြည်ဖြူစွာ…ခံနေရရှာပြီတည်း။ ဦးအောင်ကျော် အနေဖြင့် ကုလားထိုင်ပေါ်တွင် ပေါင်ကားထိုင်ကာ ဖြူလဲ့သွယ် ပါးစပ်လိုးရာတွင် ခေါင်းလေးကိုလက်ဖြင့် ထိန်းထားသည်ဆိုသော်ငြား မည်ကာမတ္တာ။ ဖြူလဲ့သွယ်မှာ ပါးစပ်အတွင်း လီးသွင်း မခံလိုက အသာထိန်းကိုင်ထားခံရသော ခေါင်းကို တစ်ချက်ယိမ်းယုံမျှဖြင့် လီးကျွတ် နိုင်ပေသည်။ သို့သော် ဖြူလဲ့သွယ်မရုန်း… ပါးစပ်လေးကို ဟကာ၊ ဖြဲကာ လီးသွင်းခံ၏။ ဦးအောင်ကျော်ကား မာန်သွင်း၍ လီးကို ကော့ထိုး လိုးသည်။ ပါးစပ်အတွင်း ဝင်သည်မဝင်သည် ဂရုမစိုက်။ လီးဒစ်မာမာလုံးလုံးညိုညိုကြီးက ဖြူလဲ့သွယ် နှာခေါင်းကို ထိုးမိသည်အခါထိုးမိ၏။ နှုတ် ခမ်းကို ထိုးသည့်အခါလည်းရှိ၏။ လိုးပေါက်ချော်ကာ ပါးကို လီးထိုးမိသည်လည်း မရှား။ ငါးချက်လောက် ဖင်ကော့လိုးမှ လိုးပေါက်ဖြစ်သော ပါးစပ်လှလှလေးအတွင်း သုံးချက် ထက်ပို၍မဝင်။ ဆိုတော့ကား ဦးအောင်ကျော်မှာ ဖြူလဲ့သွယ်၏ ပန်းရောင်သန်းသောမျက်နှာလှလှနုနု ထွဋ်ထွဋ်လေးကို လီးညိုမဲကြီးဖြင့် ထိုးနေသလို ဖြစ်တော့၏။ အစပထမ ဖြူလဲ့သွယ်မှာ လိုးပေါက်တည့်အောင် ပါးစပ်လေးကိုသာ အစွမ်းကုန်ဖြဲဟ ပေး၏။ ပါး၊ မျက်နှာ၊ နှာခေါင်း မှသည် နောက်ဆုံး နဖူးအထိ မျက်နှာအနှံ့ လီးထိုးပွတ် ခံရသည့်အခါမှ ဦးအောင်ကျော်၏ ဆန္ဒသဘောကို စောကြောမိ၏။ သည့်နောက်တွင်မူ ပါးစပ်အတွင်း လီးတန်ကြီး တည့်မက်စွာ ဝင်စေရန် ဖြူလံ့သွယ်မှာ ပါးစပ်ဖြဲပေးရုံသာမက ဆုပ်ကိုင်ထားသော လက်ဖြင့် လိုးသောလီးအား လီးဝင်လမ်းကြောင်းတည့်ပေးရ၏။ သူ့အလိုအလျောက်ဖြစ်သော၊ သိသော ကာမပညာရပ် များပင်တည်း။ လိုးပေါက်ပါးစပ်လေးအား တစ်ဝက်သာသာဝင်သည့် တိုင် ပါးစပ်ထဲတွင် အပြည့်အနင့်…။ ထို့အပြင် လဥနှစ်လုံးက မေးဖျားသို့ တဖပ်ဖပ် ရိုက်ပုတ်နေသေး၏။ သုံးလေးချက်ပါးစပ်လိုး တစ်ချက်နှစ်ချက် မျက်နှာထိုးဖြင့် ဖြူလဲ့သွယ်မှာ အုအုအိအိ ညည်းကာ လီးလမ်းကြောင်းကို ရစ်သန်မှန်မှန် အလှည့်ကျ လမ်းကြောင်းပြပေးရသည်။ အပေါ်စီးဆန်သော ဦးအောင်ကျော်၏ အပြုအမူများတွင် နောက်ကျမကျန်စေရန် အောက်စည်းမှနေရင်း ဒရောသောပါး လိုက်ရသည်။ စောက်ပက်တွေလည်း ယားလှပြီ။ လီးသန်သန်မာမာကြီးအား စုပ်နေရ၊ မြင်နေရ၊ ပါးစပ်အလိုးခံရ၊ မျက်နှာလီး ပွတ်ခံရပါလျှက် သူ့အလှည့်မရောက်၍ အလိုမကျသည့် ထင်။ စောက်ပက် လေးမှာ တရှုံ့ရှုံ့ငိုတော့၏။ စောက်ရည်တို့က သွင်သွင်စီး၏။ စောက်ပက်နှစ်ခြမ်းကြား လီးသန်မာကြီးအားထည့်ကာ အားပါးတရညှစ်လိုက်လိုသော စိတ်တို့က တားမရ၊ဆီးမရ။ ထိုးထည့်မခံရသည့်အခါ စောက်ပက်အတွင်းသားတို့က အလို မကျ ရှုံ့ကာ၊ပွကာ အချင်းချင်း ပွတ်မိစေရန် အားတင်းညှစ်ရသည်။ မျက်နှာလီးထိုး၊ ပါးစပ်လိုးခံရင်း စောက်ရည်အနှစ်တို့ ထွက်ကျရပါသော ဆရာမလေး ဖြူလဲ့သွယ်။ ဦးအောင်ကျော်ကား ဆရာမအချောအလှလေးအား မျက်နှာကိုပေါင်ကြားကပ်၊ ပါးစပ်လီးထည့် လိုးရသည်ဖြစ်ရာ အစွမ်းကုန် ရမ္မက်ထန်တော့သည်။ တောတ်တခေါက်ခေါက်၊ အံတကြိတ်ကြိတ် ဖင်တကော့ကော့ဖြင့် နူးညံ့သော ပါးစပ်လေး ၏ အရသာကို လီးမှတဆင့် ထိထိမိမိ ခံစားသည်။ ဘောမဲမဲနှစ်လုံးကလည်း အရည်တို့ စိုစိုရွှဲသည့်အပြင် ဖြူလဲ့သွယ် မေဖျားတို့ကလည်း အရည်များ ပေလူးနေရာ….ဖြူလဲ့သွယ်မှာ တဖပ်ဖပ်တစွိစွိဖြင့် မေးဖျားကို ဘောဖြင့်အရည်ပွတ်လူးနေသလို ခံရရှာသည်။ “ပြွတ်…စွပ် ဖပ်..ပြပ် ပြိ..အိ..အို…အု ဝု…ဟူး…” “အား…ကျစ်…တောက် ရှီး….အိုး ဖြူလဲ့…” “ပြွတ်…စွပ် ဖပ်..ပြပ် ပြိ..အိ..ဇွိ….စွိ..ဖပ်..” ပါးစပ်လီးဝင်သံ…မေးဖျား လဥပွတ်သံ…ကျေနပ်အားရသံ…တအုအုခံစားရသံများက ရစ်သန်မှန်မှန်။ ဘေးမှကြည့်လျှင်ကား ဖြူလဲ့သွယ်ကိုယ်တိုင် မိမိပါးစပ်အတွင်း လီးကိုင်သွင်းယူ ကြည်ဖြူစွာ အလိုးခံနေသလိုပင်။ တကယ်တော့လည်း ဟုတ်ပေသည်။ အစပထမသာ ဦးအောင်ကျော်က လီးကော့ထိုး ပါးစပ်လိုးသည်။ ခနအကြာ လီးကော့မပေးတော့သည့်အခါ ဖြူလဲ့သွယ်ကိုယ်တိုင် လီးတန်ကို ဟပ်၍ ငုံသည်။ ခေါင်းကိုရှေ့တိုးနောက်ငင်ပြုကာ လီးကို ပါးစပ်အတွင်း ဝင်စေထွက်စေသည်။ ပါးစပ်အလိုးခံခြင်းကို ကိုယ်တိုင်ပြုစေ၏။ လီးပျို့ခြင်းကို ကိုယ်တိုင်လုပ်ယူခံစား၏။ ပါးစပ်လီးလိုးခံရခြင်းကြောင့် မျက်နှာလေးမှာ ရမ္မက်သွေးများတတ်ကာ ပန်းနုရောင်သန်းရသည်။ အလှပိုရသည်။ စောက်ပက်မှအရည်တို့က ထဘီကွတ်သည်ထိ ထွက်ရသည်။ မိန်းကလေးအားဖြင့် တတ်စွမ်းသမျှ လီးကိုစုပ်ယူသွင်းရသည်ဖြစ်ရာ ငြိမ်၍ ခံနေသော ဦးအောင်ကျော်မှာ ကောင်းလှသော်လည်း အားမရ။ တစ်တစ်ခွခွလိုးချင်ရပြန် သည်။ “အား….ကျစ်…ကျစ်…ရှီး….အသက်ရှု ရှု ဖြူလဲ့….နှာခေါင်းက ထိန်းရှု အာ အ…” ဦးအောင်ကျော်မှာ လီးဒစ်အားသွားဖြင့်ပွတ်ခြစ်ခံရ၍ ကျိန်းနာသွားသော်လည်း ပါးစပ် အတွင်းလီးသွင်းရသော ခံစားမှုကြောင့် ကြာရှည်မညည်းညူနိုင်အားပဲ ဖြူလဲ့သွယ်အား လီးတန်းလန်းပါးစပ်သွင်းရင်း အသက်ရှုတတ်စေရန် ပြောသည်။ ပါးစပ်အတွင်းလီးတန်းလန်းစိုက်ဝင်ကာ ခေါင်းလေးယမ်းနေသော ဖြူလဲ့သွယ် ငြိမ်သွား ရသည်။ နှာခေါင်းဖြင့် အသက်ရှုသည်။ ပါးစပ်အတွင်းတစ်နေသောလီးကြီး၏ ဖိသိပ်မှုက အနည်းငယ်အသားကျလာသည်။ အသက်ရှုဝလာသည်ဖြစ်ရာ ပျို့ခြင်းဆို့ခြင်းမှ သက်သာ လာ၏။ “ဟင်း…..ဟူး…..ဟင်း…အိ..အု..အု…အ..အ..စွိ.” ပါးစပ်အတွင်းမှလီးတန်ကြီး၏ ငေါ့တော့သောလှုပ်ရှားမှုကို အာခံတွင်းက ထိထိမိမိ ခံစားရ၏။ ဦးအောင်ကျော် ပေါင်ကြားမှ လီးတန်းလန်းငုံထားရင်း မျက်လုံးလေးဝင့်ကာမော့ကြည့်၏။ ဘာဆက်လုပ် ရမည်မှန်းမသိသောအကြည့်။ “ရှီး….ကောင်းတယ် ဖြူလဲ့ရာ….ပြွတ်…” ဦးအောင်ကျော် ညည်းညူရင်း လီးတန်ကိုစွဲထုတ်သည်။ ဖြူလဲ့သွပ်ပါးစပ်လေးမှ ပြွတ်ခနဲ မြည်ကာ ပါးစပ်လေး ဟဟလေး ဖြစ်၍ ကျန်ခဲ့သည်။ “အား ဟား…..ထန်လိုက်တာ ဖြူလဲ့ရာ…ပါးစပ်လေးဟထား…အင်း….အင်း…ဟုတ်ပြီ ရှီး…လျှာလေး ထုတ်စမ်း….ကွာ” “အို…ဟင့်…” ဖြူလဲ့သွယ်မှာ ပါးစပ်လေးတွင် အရည်တို့စိုရွှဲကာ လျှာလေးထုတ်လျက်သား..ပါးစပ်လေး က ခပ်ဟဟ။ “ဟူး…..အရမ်းလှတယ်ကွာ ဖြူလဲ့ပါးစပ်လေး…ရှီး….လီးထည့်ရမှာတောင် နှမြောစရာ ကွာ ..ငါလိုး ပါးစပ်လေး…တောတ်….ဟင်း…” ဦးအောင်ကျော်စကားကြားမှ လီးထပ်ထည့်ခံရဖို့အတွက် စေခိုင်းခြင်းဖြစ်ကြောင်း သိရသော ဖြူလဲ့သွယ်မှာ ကာမစိတ်တွေဟုန်းဟုန်းထရသည်။ “အပေါ်နှုတ်ခမ်းလေးကို သွားလုံအောင်ဖုံးစမ်း ဖြူလဲ့ရ…ဒါမှ လီးသွင်းတဲ့အခါ အပေါ်သွားအောက်သွားက လီးကိုမခြစ်မိမှာ…. ဖြူလဲ့ရ” ယခုမှလီးစုပ်ဖူးသော ဆရာမလေးဖြူလဲ့သွယ်မှာ ဦးအောင်ကျော်ပေါင်ကြား ကျုံ့ကျုံ့လေး ထိုင်ကာ လီးငေါကြီးရှေ့တွင် ပါးစပ်လေးဖြဲဟပေးရ၏။ လျှာနီနီလေးထုတ်ကာ အောက်သွားလုံအောင်ဖုံးရင်း ထုတ်ပေးရ၏။ အပေါ်နှုတ်ခမ်းကို ဆန့်ကျုံ့ရင်း ပါးစပ်သွင်းမည့်လီးအား အပေါ်သွားတို့ မခြစ်မိစေရန် ပြုလုပ်ပေးရသည်။ ရမ္မက်ထန်လွန်းလှပေခြင်း။ အရှက်ကုန်လွန်းလှပေခြင်း။ ပါးစပ်လိုး သူရော အလိုးခံသူပါ တဏှာထကြွလှပေခြင်း…။ “အင်း…တော်လိုက်တာ ဖြူလဲ့ရာ…ကိုင်း…ကျုပ်လီးကိုကိုင်လိုက်….နောက်ပြီး လျှာပေါ် တင်လိုက်…အင်း…အိုး ရှီး….အ,,အား….နေဦး…..မသွင်းနဲ့ဦး…. လီးဒစ်ပေါ် အောင်လုပ်ပြီး ဒစ်အခြေကို လျှာနဲ့ထိုးယက်….အိ…..အိုး…….ကျစ်” ဖြူလဲ့သွယ်မှာ စိတ်ညို့ခံရသူပမာ။ လီးတန်ကြီးကို လက်ဖြင့်ဆုပ်သည်။ ပါးစပ်ရှိရာဆွဲတေ့သည်။ သွင်းသည်။ မသွင်းနဲ့ဦးဆို၍ လီးဒစ်ကို ပါးစပ်မှ ပြန်ထုတ်သည်။ လျှာပေါ်သို့ တင်သည်။ ဒစ်မဲလုံးအောက်ခြေ လီးသိုင်းကြိုးနေရာကို လျှာဖြင့် ပွတ်မိသည်။ ဦးအောင်ကျော်မှာ တအီးအီးညည်းရင်း တွန့်တွန့်လူးရသည်။ ဦးအောင်ကျော် မာန်ထလေ ဖြူလဲ့သွယ်ကျေနပ်လေပင်။ လီးဒစ်ဖူးကြီးပေါ်အောင် လီးအရေပြားများကို လက်ဖြင့်ဆွဲလှန်သည်။ လီးဒစ်ညိုညို လုံးကြီးနှင့် လီးတန်အဆက်နေရာ အထစ်ထစ် အတစ်တစ်တို့အား လျှာဖျားလေးစု၍ ထိုးသည်။ မွှေသည်။ ကလိသည်။ ယက်သည်။ စုပ်သည်။ ဦးအောင်ကျော်လီးထိပ်ဖူးကြီးကား ငေါ့ငေါ့တုန်သည်။ လီးဒစ်အကွဲထိပ်မှ လီးရည်ကြည် တို့ ဖြူလဲ့သွယ်ပါးစပ်အတွင်း သွယ်တန်းစီးဆင်းသည်။ ဒစ်လုံးညိုညိုထွားထွားကြီးကာ နီနီရဲသော လျှာလေးပေါ်တွင် အခန့်သား…။ မြင်ရသူအဖို့ တတ်ကြွလွန်းသော ရမ္မက်ထန်စောသော မြင်ကွင်း။ “ဟူး…..ဖြူလဲ့ရာ…..ရှီး…..စိမ့်နေတာပဲ…အီး….ရပ်..ရပ်….တော့….လျှာကို လီးနဲ့ ပုတ်ဦး…. .အိုး…..” ဦးအောင်ကျော် ကောင်းလွန်းလှ၍ ညည်းညူမိသည်။ ဒစ်တစ်ခုလုံး ကျဉ်စိမ့်အီ နေအောင် ဖြူလဲ့သွယ် လျှာဖျားလေး၏ အစွမ်းကို ခံစားရသည်။ ရပ်ခိုင်းရသည်။ သို့မဟုတ်က လီးမစုပ်ဖူးသော ပါးစပ်ပါကင်ဆရာမလေး၏ လျှာဖျားအစွမ်းတွင်လီးရည် ထွက် တော့မည်။ တစ်မျိုးခိုင်းရ ပြန်သည်။ “ဖပ်…ဖပ်…ဖပ်..စွပ်. ဝိုး…ဟင့်….ဦး…ကီး…ရယ် ဟင့်” ဖြူလဲ့သွယ်မှာလည်း အသိစိတ်ပျောက်ကာ ကာမဘီလူးစီးသည်ဖြစ်ရာ ခိုင်းသည့်အတိုင်း သဝေမတိမ်း….။ သူကပင် ကွန့်လိုက်၊ ညွန့်လိုက်သေး၏။ လျှာထုတ် ပါးစပ်ဟ၍ လီးတန်ကိုင်ကာ လီးဒစ်ဖြင့် ကိုယ်တိုင်ပုတ်နေရသော ဖြူလဲ့သွယ်အသံမှာ မပီမသ။ လျှာဖျားနုနုလေးက လီးဒစ်မာမာကြီး၏ ရိုက်ပွတ်မှုကြောင့် ပါးစပ်အတွင်းပြန်၍ဝင်၏။ ပြန်ထုတ်ရပြန်သည်။ မသင်ရပါဘဲ လီးဒစ်ကို လျှာဖြင့်ယက်သည်။ ပြန်ထုတ်ကာ လီးဒစ် အားလျှာပေါ်တင်သည်။ ဦးအောင်ကျော်မှာ တအီး.အီး..တအားအား…။ ဖြူလဲ့သွယ် လျှာလေးမှာ လီးဒစ်ရိုက်သံကြောင့် တဖပ်ဖပ် တစွပ်စွပ်။ ဦးအောင်ကျော် ဖင်ကော့ကြွသည်။ လီးတန် တဝက်မရှိတရှိ ပါးစပ်အတွင်းသို့ လျှောဝင်သည်။ သွားနှင့်မထိမတိုက်ဆိုတော့ လီးသွင်းရသည်မှာ အရသာရှိလှသည်။ သွင်းရသည့်အပေါက်ကလည်း ပါးစပ်။ ဆရာမလေးဖြူလဲ့သွယ်ပါးစပ်လှလှလေး….။ လီးလိုးခံပါးစပ်လေးကလည်း လီးဒစ်ကြီးအတေ့တွင် သွားများဖုံးအောင် နှုတ်ခမ်းအစုံကို ကျုံ့ကာပေးနေသည်မှာ လိုးချင်စရာ ကောင်းလွန်းတော့သည်။ လီးထိုးသွင်းရာတွင် အခုအခံမရှိစေရန် လီးတန်ကြီးအောက်မှ လျှာကို အစွမ်းကုန် ဆန့်ထုတ်၏။ လိုးသော လီး အား အောက်သွားများ မထိစေရန် ပြုလုပ်ပေး၏။ အပေါ် နှုတ်ခမ်းကလည်း ကျုံ့၍ သွားများဖုံးရန် ပြုလုပ်ပေးထားရာ..လီးကြောကြီးများမှာ နှုတ်ခမ်းသားများအား ထိထိမိမိ ပွတ်တိုက်ကာ လီးဒစ်ကြီး အာခေါင်သို့တိုင်း သွင်း၍ လိုး မိသည်။ “အွတ်…အု…….အိ…ဟင့်…” လီးဒစ်ကြီးက အခုအခံမရှိ ပါးစပ်အတွင်း လျှောခနဲဝင်သည်။ ဖြူလဲ့သွယ် မျက်လုံးလေး ပြူးလာရသည်။ မျက်ရည်လေးဝဲလာ၏။ ရုန်းကန်ခြင်းကာမရှိ။ သင်ထားသည့်အတိုင်း နှာ ခေါင်းဖြင့် အသက်ကိုရှုသည်။ ပါးစပ်မှ လေတချို့ အလိုအလျောက်ထွက်သည်။ “ဟူး…..ဝု…အု…အင့် ဟင့်…” ပူနွေးသောလေ၏အထိအတွေ့ကို လီးဒစ်ကြီးမှ တစ်ဆင့် ဦးအောင်ကျော်ခံစားမိသည်။ ကောင်းလွန်းလှသော အရသာ။ ပါးစပ်လီးသွင်းခြင်း၏ အတတ်ပညာ။ လီးတန်ကို အသာ ထုတ်၏။ လီးကြောအချို့က ဖြူလဲ့သွယ်နှုတ်ခမ်းပါးလေးကို ပွတ်ဆွဲထွက်၏။ “အီး…ဖြူလဲ့ရယ်….ရှီး…ကျစ်…ကျစ်..လီးအထုတ် အသက်ရှုထား ဖြူလဲ့” “အင့်…ဟင့်…ဦ. ကြီး ဟင့်…ဟုတ်….ဟုတ်..” ပါးစပ်ဟလျက်သား အသက်ကို အလုအယက်ရှုသည်။ မဝခင် လီးဒစ်ကြီးက နှုတ်ခမ်းဝကို ထိသည်။ ပါးစပ်ကို အစွမ်းကုန်ပြန်ဟပေးရပြန်သည်။ လီးသွင်းခံရပြန်ချေပြီ။ “အိ…အု …ပြွတ် စွိ..အု ဝု…အု….အ….” ပါးစပ်တွင်း လီးတန်တဝက်အသွင်းခံ၍ လီးစိမ်ခံရပြန်သည်။ လီးတန် တစ်ဝက်ဆိုသော် ငြား တုတ်ထွားလွန်း၍ ပါးစပ်လေးအား အစွမ်းကုန်ဖြဲဟပေးရ၏။ ထိုးသွင်းသော လီးဒစ်မှာ အာခေါင်မထိတထိသာရောက်သည်ဖြစ်သည့်အပြင် အသွင်းခ ံဖူးထား၍ အနေရ မခက်လှ။ ထူးဆန်းစွာပင် ပါးစပ်လီးသွင်းခံရင်း စောက်ရည်သွင် သွင်စီးရ၏။ ပါးစပ်ကိုလီးစိမ်ခံရင်း အသက်ရှုရသည်။ ပြန်ထုတ်သည်။ လီးအထုတ် အသက် အဝရှုရသည်။ တစ်ကြိမ်…နှစ်…ကြိမ်….သုံးကြိမ်…မှ သည် လေးငါးဆယ်ကြိမ်။ လီးသွင်းလီးထုတ်၊ အသက်အောင့် အသက်ရှု၊ ဖြူလဲ့သွယ် အထာကျချေပြီ။ ပါးစပ်အလိုးခံ ရခြင်း၏ ထူးဆန်းသော အပြုခံကာမအရသာကို ခံစားရရှိသည်။ “ပြွတ်..အင့်..အို စိစိ…” “ဟူး….အု…အု..အိ..ရှီး” “အိုး ကောင်းလိုက်တဲ့ပါးစပ်..ကွာတောက်…ငါလီး…အိစက်နေတာပဲ…ကျစ်..” “ရှီး..အ အင့် အုအု…ဦး…ကီး…ဟင့် အု..အိ…ဝု.ဟူး…အု အု…အီး…အင့်..ဝု” “ဟူး…….အာ …တောက်..ဟင်း..ဖြူလဲ့ရာ…အခုမှ တကယ့်ခွေးမလေနဲ့ ပိုတူတယ်… တအုအု..တဝုဝုနဲ့….တောက်….ခွေးမလေးပါးစပ်က အသေကောင်း ဟား” တစ်ခွလှသည်။ အရိုင်းဆန်လွန်းလှသည်။ ထိုသို့ ပါးစပ်အတွင်းလီးသွင်းသူက ပြောတော့ ဖြူလဲ့သွယ်မှာ ရှက်ရွံရမ္မက် လှိုင်လှိုင်တတ်ရသည်။ တကယ်တော့လည်း ဦးအောင်ကျော်ပြောသလို ပါးစပ်က လီးသွပ်သည်နှင့် သူအလိုလို တအုအု တဝုဝုမြည်သံထွက်ရသည်။ ထိန်းထား သော်လည်းမရ။ ခက်သည်ကား ထိုသို့ ဦးအောင်ကျော်ပြောလေလေ တဏှာစိတ်က ထိန်းမရအောင် ကြွရလေဖြစ်သည်။ ပါးစပ်လီတန်းလန်းဖြင့် စောက်ရည်လှိုင်လှိုင်ကျရတော့သည်။ “အို…တကယ်ပဲ ခွေးမလေးလို အသံမြည်နေတာပါလား၊ သူ့ရဲ့ ခွေးမလေးဖြစ်နေတာ လား…ဟင့်” ဖြူလဲ့သွယ် ဆက်မတွေးနိုင်။ ပျို့လုမတတ် လီးစိမ်ခံရသည်။ တစ်ခါတစ်ရံ လီးဒစ်က အာခေါင်ထောက်မိသည်။ မျက်ရည်များပင် စီးကျရသည်။ “အားးးးကျစ်..ကြိုက်လား ဖြူလဲ့ အအ ပါးစပ်အလိုးခံရတာ..အ” “အူး….ဝု …ဝူး….အိ အု…..အု…အာ့…ဝုတ် ဝုတ်..ကြိုက်..ရယ်.” လီးတန်းလန်းဝင်ရင်းစကားပြောရသဖြင့် မပီသ။ ဟုတ်က ဝုတ် ဖြစ်ရ၏။ ခွေးမကလေး တအီအီညည်းရင်း ဟောင်သည်နှင့်ပင် တူချေတော့၏။ “ဟား....အားး..ခွေးမလေး တဝုတ်ဝုတ်နဲ့ကွာ….ရှီး….ကျစ်..ဟောင်နေတာလား ကွာ...” ဖြူလဲ့သွယ် အဖြစ်မှာ ပါးစပ် လီးလိုးခံ၍ တဏှာထန်ရာမှ ခွေးမလေးဟုပင် အပြောခံရသည့်အဖြစ်။ တကယ်လည်း တဝုဝု တဝုတ်ဝုတ် မြည်ရသည်ကိုး....။ သို့သော် မငြင်းဖယ်မိ။ ဦးအောင်ကျော် လီးဆွဲထုတ်လိုက် တိုင်း ဟာတာတော့ ခံစားချက်ဖြင့် ပြန်သွင်းစေရန် မျော်လင့်မိသည်။ ပါးစပ်လေးကို ဟဖြဲ ကာ လီးအသွင်းအား ငံ့လင့်ရသည်။ လီးသွင်းသည်နှင့် အသက်အောင့်ကာ လီးစိမ်ခံသည်။ ထုတ်ထားသော လျှာဖြင့် လီးကြော တို့အား ပင့်ယက်သည်။ လီးကတန်းလန်းပါးစပ်သို့ စိုက်ဝင်သည်။ ပျို့ကာနီးမှ လီးထုတ်ခံ ရသည်။ သည်တွင် ဖြူလဲ့သွယ် ပါးစပ်တွင်းမှ သားရည်တို့ကား နှုတ်ခမ်းဖျားမှ သွယ်စီးကာ ဦးအောင်ကျော်ဒစ်ကြီးနှင့်ဆက်နေတော့သည်။ ဆိုရလျှင် လီးထုတ်ထား သော်ငြား လီးဒစ်နှင့် ဟပြဲပြဲလေးဖြဲပေးထားသော ပါးစပ်လေးကား သွားရည်၊ လီးရည်ကြည် စေစေးတို့ အမျှင်မပြတ် သွယ်တန်းလျက်သား။ မေးစေ့တွင်ပေပွနေသော အရည်တို့ကိုမှ မသုတ်အား..။ လီးထုတ်ပေးသည့်ခဏ အသက် ကို အဝရှုရသည်။ လီထုတ်တိုင်းပင် အသက်ကိုအဝရှုခွင့်ကားမရ။ လီးက ပြန်သွင်းခံ ရပြန်သည်။ “အူး…အွတ်….အိ…အု..စွိ..ဝု…” “ရှီး…လီးကွာ…ကောင်းချက်…အင့်…အင့်” “ပြွတ်စွပ်…အု ဝု..ဝု…ဟင့်…” “စွိ…ဟူး…အ…မ…လေး…ဦး..ကြီး…အု…အု ဝုး….အူး…” ပါးစပ်အတွင်းလီးသွင်းသံ၊ လီးထုတ်သံ၊ လီးသွင်း၍မြည်သံ ပျို့နင့်သံ၊ မာန်ထ၍ လီးသွင်းသံတို့မှာ ငြိမ်သက်သော ညအခါတွင် ထင်ထင်ရှားရှား….။ (အဆင်​ပြေသလို ​ရေးထားသည့်အတွက် စာရှည်ရှည် မဖတ်လိုသူများ၊ ဝုန်းဒိုင်း အခန်းများကို ဖတ်လိုသူများအတွက် ​ထိုအခန်းများမပါ ​သေးပါ​ကြောင်း ကြိုတင် ​အသိ​ပေးရပါသည်။ ဖတ်၍အဆင်မ​ပြေ၊ ပျင်းရိ၊ အီ​နေပါက လည်း အ​ရေးအသားမ​ကောင်း၍သာ ဖြစ်ပါသည်။ ​ဝေဖန်အား​ပေးသူများ အား ​ကျေးဇူး တင်ရှိပါသည်။) “အီး..ကျစ်…အား…ဖြူလဲ့…အား ခွေးမလေး…လား..ကွာ….ကျစ်…အား အမြီးလေး… လှုပ်စမ်း..အား…” လီးကြီးမှာ တဆက်ဆက်တုန်ရင်း ထန်သောစိတ်နှင့်အတူ တစ်ခွစီးမိုးသောစကားကြမ်း တို့ကို ပြောသည်။ “အွတ်..အူး အု…ဝု…ဝင်..ဟင်…အု…ဘာ…ရဲ…အု..အီး…..ဟင်… ဝူး…ကြီး…အီး” လီးတန်ကြီးတစ်ဝက်ပါးစပ်တန်းလန်းတစ်ဝင်မှတော့ ဖြူလဲ့သွယ်မှာ မပီမသပင် ပြောရ တော့သည်။ မိမိကိုယ်ကိုလည်း ဦးအောင်ကျော် လိုင်းသွင်းသလိုပင် ခွေးမလေးဟု စိတ် တွင်ခံစားမိသည်ခဏ ကာမစိတ်တွေက စူးစူးဆစ်ဆစ် ဖြစ်ဖြစ်ဖျိုးဖျိုး ခံစားမှုအရသာက တိုး၏။ သို့သော် ဦးအောင်ကျော် ပြောသည်ကိုနားမလည်။ ဘယ်လိုလဲဟု ပြန်မေးမိသည်။ လီးခွံ့ ခံထားရ၍ မပီမသ။ ဦးအောင်ကျော်က မဖြေ…။ ခြေထောက်ဖြင့် ဖြူလဲ့သွယ်ဖင်လေးကို ထိုးပွတ်သည်။ “အီး….ဟင့်….အင့်..အု…” ဖြူလဲ့သွယ် နားလည်ချေပြီ။ နားလည်သည့်နည်းတူ လီးကို ပါးစပ်မှမဖြုတ်ဘဲ ဖင်လေး လှုပ်သည်။ အမြီးမပါသော်လည်း အမြီးပါသကဲ့သို့။ ဖင် တစ်တစ်လေး ဘယ်ညာယိမ်းကာ နွဲ့ကာ ဦးအောင်ကျော် အလိုကျ လှုပ်ခါပြမိသည်။ “အိုး…….လှလိုက်တာ ဖြူလဲ့ရာ…..ကျစ်…ထန်တယ်ကွာ…….ငါလိုးမ ခွေးမလေး…” “ဟင့်…အိ…အီး…အ…အ…ဦး…ဦး…ကြီးကလည်း…ခွေး…မလေး….မ.မ.. အိ အု…အု…” လီးခဏအထုတ်တွင်သာ ဖြူလဲ့သွယ် စကားပီပီသသ ပြောနိုင်သည်။ ခွေးမလေး မဟုတ်ပါကိုပင် အဆုံးထိ ပြောခွင့်မပေး..။ ဦးအောင်ကျော်က လီးပြန်ခွံ့ရာ ပါးစပ်ကလေး ဟ၍ ခံယူရင်း တအိအိ တအုအု ဖြစ်ရပြန်သည်။ ပါးစပ်လိုးခြင်း လီးသွင်းခြင်းမှာ မကြုံဖူးသူရော၊ မခံဖူးသူရောအဖို့ ရွံရှာစက်စုပ်ဖွယ်ဟု ထင်ရသည်။ ဖြူလဲ့သွယ်လို ဆရာမလေးအဖို့ သာ၍ဆိုးတော့သည်။ ချစ်ရသော ချစ်သူ အား ပါးစပ်အလိုးခံမည့်နေနေသာသာ လီးပင်မစုပ်ပေးဖူးခဲ့။ တကယ်တမ်း မကြမ်းကြေသူ ဦးအောင်ကျော်နှင့်တွေ့သည့်အခါမှ လီးစုပ်ပေးရသည်သာ မက ပါးစပ်အားပင် လီးဖြင့်ထိုးကာ လိုးခံရတော့သည်။ ချစ်သူမှ အမြတ်တနိုး နမ်းရှိုက်သော ပါးစပ်လေးကို စောက်ပက်ကဲ့သို့ လီးဖြင့်ထိုးသွင်း ဆွဲနှုတ် အလိုးဖြုတ်ခံရတော့သည်။ လီး အာသာဖြေရာ လိုးပေါက်အဖြစ် အသုံးပြုခံရသည်။ မိမိကို‌ ခွေးမလေးဟုပင် ပြောဆိုကာ စိတ်ရှိသလို ပါးစပ်လေးအား လီးဖြင့်ထိုး လိုးချင် တိုင်းလိုးခံရသည်ကိုပင် စိတ်မဆိုး။ ရမ္မက်တန်ခိုးကား အံ့ဩဖို့ ကောင်းလေစွ။ ကာမဆန္ဒအစပျိုး၍ ရမ္မက်တိုးလာပြီဆိုလျှင်ကား ပို၍တစ်ခွလေ ခံရခက်လေ။ ပို၍ ညစ် ပက်လေ ပို၍ထိလေ။ ပိုင်ပိုင်နိုင်နိုင် ပြောဆိုဆက်ဆံလေ စောက်ပက်ပို၍ရွရလေ ဖြစ် သည်လား မပြောတတ်။ ကာမတဏှာဆိုသည်မှာ ထူးဆန်းပေသည်။ လိုလိုလားလားပင် ပါးစပ်အတွင်း လီးသွင်းခံ မိသည်။ ရွံရှာဖွယ်ဟု မမြင်မိတော့။ တတ်ညီလက်ညီ နှစ်ဦးပေါင်းစပ်၍ သီကုံးတီးခတ်ရ သော၊ သီဆိုရသော တေးသွားတစ်ပုဒ်ဟုပင်ထိမိတော့သည်။ အလိုးခံရုံသပ်သပ်မဟုတ်။ လီးဝင်လီးထွက် ချိန်ညှိကာ အသက်ရှုရသည်။ လိုးသောလီး သွားဖြင့်မခြစ်စေရန် ပါဝင်ကူညီ အလိုးခံရသည်။ ကိုယ်တိုင်တတ်ညီလက်ညီ ရစ်သန်မှန်မှန် ပါဝင်လှုပ်ရှားရသည်ဖြစ်ရာ တဏှာရမ္မက်က အစွမ်းကုန် ထရ၏။ ပါးစပ်အတွင်း လီးသွင်းခံရခြင်း၏ ထိမိသော ကာမအရသာကို ခံစားမိသည်။ သိမ်ငယ် ခြင်းလည်းမမည်။ ရှက်ရွံ့ခြင်းလည်းမဟုတ်။ စက်ဆုပ်သည်လည်းမထင်။ မိမိ၏ပါးစပ် လေးကို အလိုးခံသည့်အပေါက်လေးသဖွယ် ပြုလုပ်ပေးခြင်းကိုက စောက်ရည်ထွက်ရသည်။ ထိုအပေါက်လေးအား လိုးသည့်အခါ လိုးသောလီးကြီး၏ တဏှာထထ ပြင်းပြပုံ များကို မြင်ရလေ ခံရသည်မှာ အားရှိလေ…..လေ။ သခင်ကိုမြင်သော ခွေးမလေး အမြီးယမ်းသည့်နှယ်…။ လီးတန်ကြီးပါးစပ်အသွင်းခံရ၍ ကျေနပ်ရွှင်ပြစွာ ဖင်လေးလှုပ်ပြရသည်မှာလည်း တင်စီးခံရလွန်းသော ကာမဆန္ဒကို အစွမ်းကုန် လိုက်လျောပေးနေသော လီးဆာ၊ လီးငတ်နေသော မိန်းကလေးတစ်ဦး သဖွယ်ပင်။ ထူးထွေးအံ့ရောတည်း။ ဆရာမလေး ဖြူလဲ့သွယ်အဖို့ ထိုသို့ပြုမူခံရ၊ ဆက်ဆံခံရသည်ကို ပင် အသွေးအသားက တောင့်တနိုးကြားရသည်။ အနာနှင့်ဆေးတိုက်ဆိုင်သည့်နှယ်။ ဆရာမလေးပီပီ အမြဲတန်းဆရာလုပ်နေကြ ဆရာမလေး ဖြူလဲ့သွယ်။ ချစ်သူအပေါ် အမြဲပင် ဆိုးနွဲ့၍ အနိုင်ယူနေကြ ဆရာမလေး ဖြူလဲ့သွယ်။ တစ်ရွာလုံးမှ လေးစားမှုကို ခံယူနေကြ ဆရာမလေး ဖြူလဲ့သွယ်။ ရွာသားမပြောနှင့် သူကြီးအစ၊ ရွာဦးကျောင်းဆရာတော်အဆုံး “ဆရာမလေး၊ ဆရာမ လေး” နှင့် တလေးတည်းလေး၍ အရေးပေး ခံနေကြ ဆရာမလေး ဖြူလဲ့သွယ်။ ဖြူဖြူချောချောသွယ်သွယ်၊ အိန္ဒြေသိက္ခာအပြည့် ဆရာမလေး ဖြူလဲ့သွယ်..။ အမြဲတမ်း အရေးပေး၊ အလေးပေး၍ သည်ရွာတွင် အရေးကြီးပုဂ္ဂိုလ်နှယ် ပြုမူဆက်ဆံခံနေကြ ဆရာမလေး ဖြူလဲ့သွယ်…။ အနှီ ဆရာမလေး ဖြူလဲ့သွယ်ကား ကာမသွေးများ ထကြွသောင်းကျန်းသည့်အခါ ဦးအောင်ကျော်လို အသက်ကြီးကြီး အညာသားမုဆိုးဖို လီးကြီးအောက်တွင် ပျပျဝပ်ဝပ်၊ ရို့ရို့ကျို့ကျို့ သိမ်သိမ်ငယ်ငယ် စွဲစွဲလန်းလန်း ဖြစ်ရသည်မှာ အံ့ဩသင့်စရာ ကောင်းလှ သော်လည်း တစ်ကယ်တန်းတွင်တော့ မထူးဆန်း။ လူ့ဘုံ လူ့သဘာဝ မိမိတွင် မရှိသောအရာကို စွဲလန်းတပ်မက်မိသည့်သဘော။ အားလုံးက ရိုသေလေးစား အလေးထားဆက်ဆံခံရာမှ တစ်စုံတစ်ဦးက အထက်ဆီးမှ အမိန့်ပေး စေခိုင်းရာတွင် အထူးအဆန်းဖြစ်ကာ တပ်မက်သည့်သဘောပင်။ တစ်ရွာလုံး၏ အသည်းကျော် ဆရာမလေးကိုမှ ခွေးနှင့်နှိုင်း၍ ညစ်ညစ်ပက်ပက်ဆိုပါက သာမန်ချိန်တွင်သာ ဖြစ်က သူကြီးထိပ်တုံးတွင် နှစ်ပေါက်ချေတော့မည်။ သို့မဟုတ်က အရိုးတစ်ခြား အသားတစ်ခြားဖြစ်ချေမည်။ ဦးအောင်ကျော်က တစ်ဆင့်ခြင်း တစ်ဆင့်ခြင်း။ ကာမဆန္ဒကို လှုပ်နိုး၍ တဏှာအဆင့် ကို တဖြည်းဖြည်းမြှင့်လာရာ ညစ်ပက်တစ်ခွသော စကားကို မဆိုထားနှင့် ဆရာမလေး ဖြူလဲ့သွယ်၏ အမွန်အမြတ်ဖြစ်သော၊ အစာစားရာ ပါးစပ်ကိုပင် လီးဖြင့်လိုးကာ လီးအရသာခံ နေလေပြီ။ ကာမပညာတွင် အရိုင်းသာသာ ဆရာမလေးအား လီးခွံ့ပေးကား လီးစုပ်၊ လီးယက် ခြင်းများ သင်ပေးကာ လီးယဉ်စေလေပြီ။ ယဉ်ရုံမက ပါးစပ်အတွင်း အထာတကျ လီးသွင်းကာ အာခေါင် ဒစ်ထောက်သည်အထိ လိုးနေချေပြီ။ အပေါ်စီးမှ အမိန့်ပေးချေပြီ။ ထိုသို့ အပေါ်စီးမှ စေခိုင်းရာတွင်လည်း ရိုးရိုးမဟုတ်။ မိန်းမပျက်လိုတစ်မျိုး၊ ခွေးမလေးလိုတစ်ဖုံ အရှက်ကုန်အောင် ဖင်နှိုက်၊ ဖင်ရိုက်၊ ဖင်ဖြဲ ကို ပိုးစက်ပက်စက် လုပ်ခံရခြင်း။ ထိုသို့ပြုကျင့် ခံရခြင်းတွင် စောက်ရည်လှိုင်လှိုင်ပန်းရခြင်း။ လီးစုပ်ရခြင်း၊ ပါးစပ်လိုးခံရခြင်း၊ လူရှိမရှောင်…ခိုးကား လီးစုပ်ရန်ခိုင်းစေခံရခြင်း….ထိုသို့ အထက်စီးမှ ဆက်ဆံခံဖူးခြင်း မရှိရာ ဆရာမလေး ဖြူလဲ့သွယ်မှာ ထိုသို ဆက်ဆံ ခိုင်းစေ ခံရခြင်းတွင် ထူးထူးခြားခြား သာယာမိတော့၏။ ကျေနပ်မိတော့၏။ ထိုသို့ ခိုင်းစေ၊ ပြုကျင့် အမိန့်ပေးသူမှာလည်း မိမိ၏ ဂုဏ်သိက္ခာကို မထိပါး မစော်ကား။ လူရှေ့သူရှေ့တွင် တလေးတစား။ ကာမဆက်ဆံ ခိုင်းစေသည့်အခါတွင်သာ သခင်တစ် ဦးသဖွယ် စိတ်ကြိုက်ဆော့ကား ပြုကျင့်သည် ဖြစ်ရာ ဖြူလဲ့သွယ်မှာ ရုန်းမထွက်နိုင်။ ကာမအာရုံ အသစ်အဆန်းများတွင် လိုလိုချင်ချင် သက်ဝင်ခံစားမိတော့၏။ ယခုသော် ဦးအောင်ကျော်မှာ ခုံပေါ် ခြေကားပေါင်ဖြဲ လီးကော့ပေးရုံမျှသာ… ဖင်ကြွ၍ပင် လီးသွင်းခြင်းအမှုကိုမလုပ်တော့…။ လက်ကလည်း ဖြူလဲ့သွယ်ခေါင်းအား ထိန်းသည်ဆိုရုံသာ….။ ထိရုံမျှသာ...။ ဖြူလဲ့သွယ်ကိုင်တိုင်ပင် ဦးအောင်ကျော်ပေါင်ကြား ကြမ်းလေးပေါ် ကျုံ့ကျုံ့လေးထိုင်၍ ရှေ့တူရူရှိ လီးမက်တောင်ကြီးအား ပါးစပ်ဖြင့်ဟပ်ကာ ငုံစုပ်သွင်းယူသည်။ ခေါင်းလေးနှိမ့်ကာ ပါးစက်အတွင်း လီးကိုသွတ်သွင်းယူ၍ ပါးစပ်လိုးခြင်းအမှုကို မိမိဘာသာပြုနေရတော့၏။ တစ်နည်း လီးက ပါးစပ်လိုးခြင်းမဟုတ်တော့…ပါးစပ်လေးက လီးအား ပြေးပြေးဟပ်၍ စုပ်ခြင်း လိုးသွင်းယူခြင်း…။ လိုးသောလီးနားလျှင် ခံသောပါးစပ်ကတလှည့် လိုးသွင်းယူခြင်း။ သူ့ဟာနှင့်သူ အချိန်တကျ။ စည်းချက်ညီညီ။ သူ့အလှည့် ကိုယ့်အလှည့် မှန်မှန်..။ လီးတဝက်သာသာ ဝင်သော်လည်း လီးပျို့ခြင်းကို မိမိဘာသာ အာသာငမ်းငမ်း လုပ်ယူရ၏။ လီးငတ်မလေးသဖွယ် မြိန်ရေယှက်ရေ စုပ်ယူမိ၏။ လီးပျို့သည့်အခါတိုင်း ပါးစပ်အတွင်းမှ လီးကြီးက ငေါ့ငေါ့လှုပ်၍ လီးပိုင်ရှင် ဦးအောင် ကျော် တရှီးရှီး စုပ်သပ်၍ လီးစမာန်ထသည်ကို မြင်ရသည့်အခါ ကျေနပ်အားရစိတ်ဖြင့် လီးပျို့စေရန်ပင် လီးဒစ်ကြီးကို အာခေါင်သို့ တိုး၍တိုး၍ ထိုးရသည်။ ပျို့လာလျှင်ထုတ်….အသက်ရှု ပြန်စုပ်..နှဲ့သွင်း…. စသည်တို့တွင် ဖြူလဲ့သွယ်မှာ မနားရ။ လီးတစ်ချောင်း ပါးစပ်အတွင်းသွင်းယူခြင်းသုခတွင် ဗျာများရ၏။ လီးပျို့လီးနင့်၍ တအုအု တဝုဝုဖြင့် အသက်ရှူမှား သားရည်အစီးသားကျစေရန် မိမိကိုယ် တိုင်ပင် လီးကို အငမ်းမရ အာခေါင်ထိတိုင် စုပ်ယူမိတော့၏။ လီးပျို့လွန်းမက ပျို့သည့်အခါမှ ဒစ်လုံးကို အသာငုံ၍ တဟွတ်ဟွတ် ဒစ်ငုံရင်း ချောင်း ဆိုးရသည်။ ထိုအခါ ပါးစပ်အတွင်းမှ သားရည်၊ အကျိရည်တို့မှာ လီးဒစ်ပေါ်တွင် စိုစိုရွှဲ၏။ မိမိ လီးငုံ၍ ချောင်းဆိုးတိုင်း ဦးအောင်ကျော် လီးဥနှစ်လုံး ကျုံ့၍ လီးကြီး ငေါ့ငေါ့လာ သည်ကို ခံစားရသည့်အခါ မကြာခဏပင် လီးငုံ၍ ချောင်းဆိုးပေးမိသည်။ အရည်တို့အားလည်း မြေသို့မခစေရ။ ဘောပွတ်၊ လီးယက်ခြင်းများကလည်း သူ့အလိုလို အချိန်ကျသည်နှင့် အထာတကျ။ မည်သို့ပြုလုပ်စေကာမူ များလွန်းသော ချစ်ရည်များက သွယ်သွယ်တန်းလျက် မြေသို့ လည်းကျ၏။ ဖြူလဲ့သွယ် ဝမ်းအတွင်းသို့လည်း ကျ၏။ ဖြူလဲ့သွယ်မှာ မထူဆန်းတော့၊ တမင် မျိုချမယူသော်ငြား ဝင်လာသောအရည်တို့အားလည်း ထွေးကာမထုတ်၊ အလိုက်သင့်ပင် စုပ်ယူမျိုချမိသည်။ ဦးအောင်ကျော်ကား ခေါင်းကြီးမော့ လီးကြီးငေါ့ကာ မျက်လုံးမှိတ်လျှက် အချောအလှဆရာမလေး၏ လီးစုပ်လီးမှုတ် လီးယက် ဘောပွတ်မှုတို့တွင် နတ်စည်းစိမ်တမျှ ကာမသုခ ခံစားနေရသည်။ ပါးစပ်မှလည်း တရှီးရှီး… တကျစ်ကျစ်…..။ ဖြူလဲ့သွယ်မှာ ဦးအောင်ကျော်ပေါင်ကြားတွင် တအုအုတဝုဝုမြည်သည်အထိ လီးထွားကြီးအား အငမ်းမရစုပ်ယူသွင်းရသည်။ တဏှာ၏ စေ့ဆော်မှုကြောင့် စောက်ရည်များလည်း ရွှဲရွှဲကျရသည်။ စောက်ပက်ယားမှုက မခံစားနိုင်။ နှုတ်မှ ဖွင့်ဟဆိုမိတော့၏။ “ဦး…ဦး…ကြီး….လိုး….လိုး….လိုးကြမလား…ဟင်….လိုးကြရအောင်လေ.........နော်... .... ..နော်၊ ဖြူ.........ဖြူ………လဲ့လေ.....…အရမ်း..ယားပြီး…ခံချင်နေပြီ..... .ဟို.....ဟို… ကိုမောင်ထွန်း… ..ပြန်……လာရင်ရော.. ဘယ်လို လုပ်မလဲ ဟင်…” ဒွန်တွဲသော စိတ်ဖြင့်မေး၏။ စောက်ပက်လိုးခြင်း၏ ဆုံးဖြတ်ပိုင်ခွင့်ကို ဦးအောင်ကျော် အားပေး၏။ ဦးအောင်ကျော်သဘောအတိုင်း ဖြစ်မည်ဆိုခြင်း။ အရှက်ကွဲ မည်ကို လည်းစိုးရိမ်၏။ ခံလည်း ခံချင်၏။ မဆုံးဖြတ်နိုင်ရှာ။ လီးတန်ကြီးကို ပါးစပ်ဝတေ့ကာ ဖြူလဲ့သွယ် တွေတွေကလေး ဖြစ်နေရတော့သည်။ “အင်း..အခြေအနေက ကျုပ်မသွားရင် လာခေါ်ကြဦးမှာ၊ တောက်….ဒီအချိန်မှာကွာ…၊ အလှူဝက်သားအိုးကြီးချက်ကလည်း ဒီပတ်ဝန်းကျင်ရွာတွေမှာ ကျုပ်ပဲလိုက်ချက် ပေးနေကြ ဖြူလဲ့ရ၊ တော်ကြာ လာခေါ်ရင် လိုးရင်းတန်းလန်း ဖြစ်မှာပဲ” ဖြူလဲ့သွယ်မှာ အလိုမကျသော မျက်နှာလေးဖြင့် လီးကိုဆုပ်ကိုင်ရာမှ လွှတ်လိုက်၏။ ထိုင် ရာမှ ထ၏။ စကားမဆို။ မျက်နှာလေးက ခပ်အိုအို။ “ဖြူလဲ့ရ…ဦးကြီးက မလိုးချင်လို့ မဟုတ်ပါဘူးကွ၊ ဖြူလဲ့လေးကို သေချာလိုးချင်လို့၊ နောက်ပြီး အရှက်မကွဲစေချင်လို့…ကဲပါ…နောက်ရက်ကျ သေသေချာချာ လိုးပေးမယ် ဟုတ်ပြီလား…. စိတ်တိုမနေပါနဲ့ကွ” အလိုးခံချင်လျက် မခံရ၍ စိတ်အလိုမကျ စူပုတ်နေသော ဖြူလဲ့သွယ်။ လီးကိုစုပ်သာစုပ်…အလုပ်မခံရ၍ မကျေမနပ်ဖြစ်ရသော ဖြူလဲ့သွယ်။ လီးတုတ်ထွားကြီးအား သေချာကွင်းထုစုပ်ပြီး၊ ပါးစပ်ပါ အလိုးခံပြီးကာမှ အဆုံးစွန် ကာမခရီးဖြစ်သော စောက်ပက်အလိုးခံရခါနီးမှ ပုတ်ချခံရသော ဖြူလဲ့သွယ်မှာ အလိုမကျ ဖြစ်နေရသည်မှာ အထင်းသား။ သို့သော် ဦးအောင်ကျော်ပြောနေသည်မှာ လည်း မှန်နေသည်ဖြစ်ရာ မငြင်းဆန်နိုင်။ မိမိအကျိုးအတွက် မလိုးသေးသည်ကိုလည်း နားလည်မိ၏။ “အင်း…ပါ… ဖြူလဲ့သွယ်အသံက ဖျော့တော့အလိုမကျသောအသံလေး။ ဦးအောင်ကျော် ခေတ္တစဉ်းစားသည်။ “ကဲ…စူပုတ်မနေနဲ့တော့ ဖြူလဲ့…ခပ်မြန်မြန်လိုးပေးမယ် ဟုတ်ပြီလား၊ ကျုပ်ကလည်း အရမ်းလိုးချင်နေတာပါကွ..ကဲ…မလိုးခင်..လီးကိုတစ်ချက်လောက် အားရပါးရ စုပ်လိုက်ဦးဖြူလဲ့ရာ…..” “ဟုတ်…ဦးကြီး…” ဖြူလဲ့သွယ် မျက်နှာအိုအိုလေး ဝင်းဝင်းပပ ဖြစ်တော့သည်။ တတ်ကြွစွာပင် ဦးအောင်ကျော် ခြေထောက်ကြား ဆောင့်ကြောင့်လေးထိုင်ကာ လီးတန်ထွားကြီးကို ရွရွနမ်း၏။ လီးဒစ်ကို လျှာဖျားဖြင့်ယက်သည်။ စုပ်သည်။ ပါးစပ်အတွင်း တံတွေးများစုကာ ဦးအောင်ကျော် လီးတန်ကြီးအား ဟပ်၍ ငုံသည်။ လိုးပေးတော့မည့် လီးကြီးအား ယုယုယယပင် စုပ်ငုံ ယက်ကာ ပြုစု၏။ “ပြွပ်…ပလပ်..စွိ…..အု…အီ…အား…ကျစ်….စွိ စွိ အုအု” အလိုးခံရတော့မည်ဖြစ်ရာ လီးပျို့ခြင်းကို ဂရုမထားနိုင်။ ခပ်မြန်မြန်စုပ်၏။ သည်တစ်ချီ လီးစုပ်ပေးပြီးက ပေါင်ကြားမှ မို့မို့ဖောင်း၍ ဖောင်းဖောင်းရွ၊ ဖောင်းဖောင်းရွ၍ ရွရွယား နေသော စောက်ပက်လေးအလှည့်ရောက်တော့မည် မဟုတ်ပါလား…။ လီးတန်ကြီးကား ဖြူလဲ့သွယ်၏ သားရည်များ စိုရွဲပြောင်လက်နေသည်။ လီးစုပ်သံ၊ လီးပျို့သံ၊ ကျေနပ်စွာ ညည်းညူသံများက မြိုင်မြိုင်ဆိုင်ဆိုင်။ အညာသားမိုဆိုးဖို ဦးအောင်ကျော် လီးညိုထွားကြီးနှင့် ဆရာမလေး ဖြူလဲ့သွယ်၏ ပါးစပ်လှလှလေးကား လိုက်ဖက်ညီစွာ ပနံသင့်လှ၏။ ယခုတော့ အဆိုပါ အကြောပြိုင်းပြိုင်းထသော လီးညိုထွားကြီးမှာ လိုးပေါက်ပြောင်းကာ ဆရာမလေးဖြူလဲ့သွယ် ပေါင်ကြားမှ ရွစိတတ်၍ ဖောင်းကားစိုအိနေသော စောက်ပက် မိုမို့ဖောင်းဖောင်းလေးအား လီးရာဟောင်းလောင်းဖြစ်စေရန် လိုးကျင့်ချေတော့မည်။ “ဗျို့……ဦးအောင်ကျော်….လာဗျ….ခင်ဗျားကြီး စောင့်နေကြပြီဗျ…” အိမ်ရှေ့ဆီမှ ဦးအောင်ကျော်အား အော်ခေါ်သော အသံထွက်လာ၏။ မောင်ထွန်းအသံ။ စိန်ကောင်းကျောက်ကောင်းရောင်းနေရာတွင် ဆေးရိုးသည်က ကန့်လန့်ခံနေခြင်း။ သည်ညအဖို့ ဖြူလဲ့သွယ်နှင့်ဦးအောင်ကျော်အတွက် မောင်ထွန်းကား စေတန်နတ်ဆိုး။ အဖျက်အမှောင့်သမား အကြီးစားပင်။ ဖြူလဲ့သွယ် စိတ်ပျက်မိသည်။ သည်ညအဖို့ အလိုးမခံရဖို့ သေချာနေ ချေပြီ။ စုပ်နေသော လီးကိုပင် ဆက်မစုပ်ပဲ ပါးစပ်မှ ထုတ်မိသည်။ သုံးထပ်သား စားပွဲပိတ် ဒူးကာကို ခေါင်းမှီကာ စိတ်ပျက်လက်ပျက် ဖြစ်ရသည်။ ဦးအောင်ကျော်မှာလည်း ထိုနည်းတူတူ။ “တောက် အရေးထဲ…ကွာ…..” တီးတိုးညည်းရင်း…..၊ “လာပြီဟေ…ဆရာမလေး အားနာစရာကွာ….ငါ့လာခေါ်တာလည်း ဒမြတိုက်သလိုပါပဲ လားဟ…….မောင်ထွန်းရ” “တိုက်တိုက်ပဲ ဦးကြီးရေ…အလှူရှင်က ဦးကြီးမပါ ပြန်မလာနဲ့တဲ့ဗျ…” မောင်ထွန်းအသံနှင့်ခြေသံကနီးလာ၏။ စိတ်ပျက်နေသော ဖြူလဲ့သွယ် မျက်လုံးပြူး ရပြန်သည်။ သည်ပုံစံ သည်အနေအထားဖြင့် မောင်ထွန်းများ တွေ့လိုက်ပါလျှင်ဖြင့်…။ “အေးဟေ့….ငါ့မလည်း ဆရာကြီးက ခုံတွေပြင်ခိုင်းလို့ သစ်စာရင်း၊သံစာရင်း တွက်နေ ရတာ…အချိန်တန်…လာမပေါ့ဟ…” “အင်းပါ..ကဲ ကျုပ်ကူတွက်ပေးပါမယ် ဗျ..” “အောင်မာ မင်းလိုငဒူက..ဟေ့…ဟေ့..ဆရာမလေးအိမ်ထဲ ဆေးလိပ်ကြီးဖွာ ဝင်မလာနဲ့ အရူးရ…အဲတံခါးဝမှာ သောက်ရင်းစောင့်နေ..” “ပြီးရောဗျာ…ပြီးရော…မြန်မြန်သာလုပ်..၊ ဆရာမလေးရေ….အားတော့နာတယ်ဗျာ..၊ ဒီလူကြီးက တစ်ခုခုဆို၊ အဲလိုပဲ တမေ့တမောရယ်၊ မလောများ မလောရင် ဖင်ကျောက်ချ နေတတ်တာမို့လို့ လောပေးနေရတာပါဗျာ၊ ကန်တော့ပါ ဆရာမလေးရေ….” မောင်ထွန်းက ဦးအောင်ကျော်ကိုပြောရင်း တစ်လက်စတည်းပင် အိမ်အတွင်းသို့တစ် ချက်ကြည့်ရင်း ဆရာမလေး ဖြူလဲ့သွယ်အား လှမ်းအော်ပြောကာ ခွင့်တောင်းရင်း တောင်းပန်စကားကိုဆို၏။ “အေး..ခဏစောင့် မြန်မြန်လုပ်မယ်..၊ မင်းအသံပြဲကြီးနဲ့ အော်မနေနဲ့ မောင်ထွန်းရ၊ ဆရာမလေးက သူ့အခန်းထဲ ဘုရားရှိခိုးချင် ရှိခိုး၊ နားချင်နားနေမှာ…ငြိမ်ငြိမ်စောင့်နေ လကွ….” “အင်းပါ..ဦးကြီးကလည်း ဆူမယ်ဆိုတာကြည့်ပဲ….” ဦးအောင်ကျော် မောင်ထွန်းကို ခပ်ငေါက်ငေါက်လေးဆိုသည်။ ဆရာမလေးနှင့် ကိုင်ပေါက် တော့မှ မောင်ထွန်း ဇက်ကလေး ပုကာ ငြိမ်သွားသည်။ အိမ်ရှေ့ လှေကားတတ်တွင် ထိုင်ချကာ ဆေးလိပ်ကို တွင်တွင် ဖွာနေတော့၏။ မြန်မြန်လုပ်မယ်ဆိုသော ဦးအောင်ကျော်ကား တံခါးဝကျောပေးကာ ထိုင်ရင်း ဆေးပြင်းလိပ်ဖွာနေသော မောင်ထွန်းအား တစ်ချက်ကြည့်သည်။ မိမိလီးတန်ကြီးအောက် စိတ်ပျက်လက် ပျက်၊ စာပွဲကျောမှီ ထိုင်နေသော ဖြူလဲ့သွယ်အား တစ်ချက်ကြည့်သည်။ မောင်ထွန်းဆီမှကြည့်က မိမိတို့အောက်ပိုင်းသို့ မည်သို့မျှ မမြင်နိုင်။ ဦးအောင်ကျော် ဖြူလဲ့ သွယ်အား တစ်ချက်ပြုံးကြည့်သည်။ ပါးစပ်အား လက်ဖြင့်ကပ်၍ တိုးတိုးဟူသော အမူ အရာလုပ်ပြသည်။ ဖြူလဲ့သွယ် နားမလည်။ ဦးအောင်ကျော်အား မေးဆတ်၍ အသံတိတ် မေး၏။ ဘာလဲဆိုသည့်သဘော။ ဦအောင်ကျော် မဖြေပါ။ ဖြေမည့်အစား ဖြူလဲ့သွယ် ဆံပင်ကိုဆုပ်ကိုင်သည်။ ဖြူလဲ့သွယ် မျက်နှာကို သူ့လီးကြီးဆီ ဆွဲကပ်၏။ “အိုး……” လီးလိုးမခံရ၍ စိတ်ပျက်လက်ပျက်ဖြစ်နေသော ဖြူလဲ့သွယ် စိတ်လှုပ်ရှားရတော့သည်။ တံခါးဝမှ မောင်ထွန်းရှိနေပါလျှက် လီးစုပ်ခိုင်းခြင်း။ ခိုး၍ လီးစုပ်ပေးရခြင်း။ ခိုးစားရသော အသီးကား ပိုချိုသည်လား မပြောတတ်။ စိတ်လှုပ်ရှားမှု၊ ရင်ခုန်မှု၊ လူမိမည် စိုးသောခံစားချက်၊ လူရှိပါလျှက် လီးခိုးစုပ်ရခြင်းများက တန့်သလို ဖြစ်နေသော ဖြူလဲ့သွယ်၏ ကာမစိတ်အစုံကို တဟုန်ထိုးလှုပ်နိုး၏။ ပါးစပ်က ဟသည်။ နှုတ်ခမ်းအိအိအစုံကို စုကာစုကာ လီးဝင်ကောင်းရန်ပြုမူသည်။ ဒစ်ကြီးရှိရာ နှုတ်ခမ်းစုစုထွေးထွေးလေးက ပြေး၍ ထိုးသည်။ ဦအောင်ကျော်သင်ထားသလို လီးသွင်းခံရန် နှုတ်ခမ်းအနေအထားပြင်သည်။ မိမိကို ကာမအရသာအစုံစုံပေးသော လီးညိုထွားကြီးအား သွားဖြင့်မခြစ်မထိမိစေရန် ပါးစပ ်လေးကို လီးသွင်းခံရန်အသင့်အနေအထား ပြင်၏။ အသံမထွက်စေရန် သတိထား၍ ဖြေညှင်းစွာ လီးတန်ကြီးကို ပါးစပ်အတွင်း သွပ်ယူသည်။ တံခါးဝမှ ကိုမောင်ထွေး၏ အသံကိုလည်းနားစွင့်ရသည်။ လီးဒစ်ကြီးက ပါးစပ်အတွင်း ပြည့်နင့်စွာဝင်၏။ လျှာဖျားဖြင့် ဒစ်နေရာအနှံ့ကို ကလိ၏။ အာခေါင် ဒစ်မထောက် မထိုးစေရန် သတိထားရ၏။ လီးပျို့ကမလွယ်။ ရှေ့က မောင်ထွန်းကြားရ ပေမည်။ “ပြွတ်…ပြပ်……စွိ…ပလပ်….” သည်လောက် ဂရုတစိုက်လီးစုပ်သည့်ကြားမှ တပြွပ်ပြွပ် လီးစုပ်သံက တစ်ချက်တစ်ချက် ထွက်ရသေးသည်။ “ပြီးခါနီးပလား ဦးအောင်ကျော်ကြီးရ” မောင်ထွေးအသံက စိတ်မရှည်တော့ဟန်။ “အေးအေး….ရှီး….ငါလခွေး….ပြီး…တော့….မယ်….ဟ၊ ခဏစောင့်စမ်းပါဟ….၊” ဦးအောင်ကျော် အဖြေက ခဲတစ်လုံးဖြင့် ငှက်နှစ်ကောင်ပစ်ခြင်း။ မောင်ထွေးကိုရော လီးခိုးစုပ်နေရသော ဖြူလဲ့သွယ်ကိုရောပါ။ သို့ပေမင့် ဖြူလဲ့သွယ်မှာ ဦးအောင်ကျော်အနေဖြင့် မိမိအားပြောသည်ဟု မထင်ပေ။ လီကြီးက သာမာန်ထက်ထူးစွာ တင်းပြောင်မာလာမှန်းတော့သိ၏။ မင်းသူနှင့်အလိုးခံဖူး သော်လည်း မင်းသူက တတ်ထွက်သာသာဖြစ်ရာ… ဘယ်အချိန်ပြီး လိုက်သည်ပင် မသိ။ စောက်ပက်အတွင်း ချောကျိနွေး၍ မင်းသူ တဟူးဟူးတဟဲဟဲ ဖြစ်တော့မှ ပြီးမှန်သိရသူ။ ဆိုတော့ယောကျ်ားတန်ဆာလီးတန်မှ သုတ်လွှတ်ခြင်းကို မမြင်ဖူးရာ ဦးအောင်ကျော် ပြီးတော့မည်ကို မသိချေ။ ဦးအောင်ကျော်ကား ပြီးချင်၍ တဏှာပြင်းပြထန်လွန်းလှသော်လည်း အရိုးခံဆရာမလေး ဖြူလဲ့သွယ်အား ကရုဏာသနားစိတ်အခံလေးကလည်းရှိ၏။ သူလိုးသည့်မိန်းမများအား သူသာ မပြီးလျှင်နေ….။ အလိုးခံမိန်းမများအား သုံးလေးချီပြီးအောင် လိုးဆော်ပြီးမှ သူက ပြီးတတ်သူ။ သို့ဖြစ်ရာ သုတ်လွှတ်ခါနီးတွင် ဆရာမလေး ဖြူလဲ့သွယ် ပါးစပ်မှ လီးတန်ကို ဆွဲထုတ်၏။ မောင်ထွန်းရှိနေ သည် ဖြစ်ရာ..ခပ်ကြမ်းကြမ်းတော့မထုတ်၊ အသာပင်ချော့၍ ထုတ်သည်။ ဖြူလဲ့သွယ်မှာမူ သည်အခြေအနေကိုမသိ။ ဦးအောင်ကျော် လီးအထုတ်တွင် နှုတ်ခမ်းအစုံ ကိုတင်းတင်းစေ့ကာ လီးကို ဖိစုပ်သည်။ လျှာဖျားက ဒစ်ထိပ် သုတ်လွှတ်ပေါက်ကို ဖွဖွ ထိုးကလီသည်။ လက်တစ်ဖက်က ဘောကို ရွရွပွတ်၍ ဆုပ်နယ်သည်။ “အီး….” အပွဲပွဲနွှဲလာသူ ဦးအောင်ကျော်…ယခုမှ အီးကနဲ ညည်းရသည်။ ပြီးလုဆဲဆဲ နုထွေအိစက် သော နှုတ်ခမ်းအစုံဖြင့် ထုတ်ခွင့်မပေးဘဲ စုပ်ခံရသည့်အခါ….။ ဒစ်ထိပ် သုတ်လွှတ်ပေါက်ကို လျှာဖျားနုနုလေး အထိုးခံရသည့်အခါ….။ လီးဥများကို နုနုရွရွ ပွတ်ဆုပ်ခံရသည့်အခါ…..။ ထန်းမထားနိုင်။ အကြောပေါင်းတစ်သိန်း တွန့်လိမ်ကာ လီးကြီးဆန့်ငင်ဆန့်ငင်ဖြစ် ရသည်။ ခြေဖျားလက်ဖျားတို့ ကွေးကောတ်သည်။ ဖင်ကြီးကြွသည်။ လီးဥတို့ ကျုံ့ကာကျုံ့ကာ ဖြစ်သည်။ မျက်လုံးအစုံကိုမှိတ်ကာ အသည်းဘဝင်ခိုက်အောင် ကောင်းလွန်းသည့် သုတ်လွှတ်ခြင်း ကာမအထွဋ်အထိပ်ကို ခံစားသည်။ ဖြူလဲ့သွယ် ဦးအောင်ကျော်၏ ထူးခြားသော အပြုအမူကို သတိထားမိသည်။ မသိစိတ်က သုတ်လွှတ်တော့မည်ဟု သဘာဝအသိဖြင့် သိသော်လည်း သေချာရေရာမသိ။ လီးကိုသာ အထုတ်မခံ နှုတ်ခမ်းအစုံဖြင့် တင်းတင်းဖိစုပ်ထားရာ……။ လီးတစ်ချက်အငေါ့တွင် သုတ်ရည်ပူနွေးနွေးတို့က ဗြစ်ကနဲ ဗြစ်ကနဲ အာခေါင်သို့တိုင် အရှိန်ဖြင့် အပန်းခံရ၏။ သုတ်လွှတ်သူလည်း ကျယ်ကျယ် မညည်းရဲ။ အံကြိတ်၍ ငေါ့ငေါ့ပန်းသည်။ သုတ်ပန်းခံ ပါးစပ်ပေါက်လေးကလည်း အသံမထွက်အား။ အိ ဟုသာ အလန့်တကြား မြည်ကာ ပန်းသောသုတ်ရည် ဖြူနှစ်နှစ်များကို အာခံတွင်းမှ ပူနွေးစွာ ခံစားရ၏။ ညှီစို့စို့ ပူပူနွေး ငန်ပျပျ အရသာက လည်ချောင်းမှတစ်ဆင့် ခံစားရ၏။ လီးမှထွက်သော သုတ်ရည်များကား သေးပန်းသကဲ့သို့ တဗြစ်ဗြစ် တရှီးရှီး….။ ဦးအောင်ကျော် ထွက်သော သုတ်ရည်တို့ကား လီးထွားသလောက် များလှပေသည်။ လီးသန်သလောက် သုတ်ထွက်ပြင်းလှ၏။ မီးသတ်ပိုက်မှ ထွက်သောရေများပမာ။ ဖြူလဲ့သွယ်မှာ အာခေါင်တိုက်ရိုက် အပန်းခံရသော သုတ်ရည်တချို့တဝက်မှာ မရည်ရွယ်ဘဲ လည်ချောင်းထိဝင်၏။ ယခင် မျိုချရသော လီးရည်ကြည်နှင့်မတူ။ ပို၍ အနံ့ ပြင်းသော ပို၍ ချွဲကျိသော ပို၍ငန်ပျသော အရသာကြောင့် ခေါင်းကို အလန့် တကြား နောက်သို့ဆုတ်၏။ လီးတန်ကြီးက ပါးစပ်တွင်းမှ ကျွတ်၏။ ပါးစပ်မှ ကျွတ်သော်ငြား ဦးအောင်ကျော်ကား လရည်လွှတ်ခြင်းမူ မရပ်။ လီးတန်ကြီး တဇတ်ဇတ်တုန်ငေါ့ကာ သုတ်ရည်များက တဖြောဖြောထွက်၏။ ထွက်သောသုတ်ရည်များကား ဖြူလဲ့သွယ်၏ မျက်နှာအနှံ့…။ လီးဒစ်ထိပ်မှ ပန်းထွက်သော သုတ်ရည်ပူပူနွေးနွေးတို့ကို ရိပ်ခနဲမြင်၏။ နဖူးပြင်တွင် ပူခနဲဖြစ်ရသည်။ ထိုမှတဆင့် မျက်လုံးအစုံပေါ် သုတ်ရည်ပန်းရာ ကမန်းကတန်း မျက်လုံးမှိတ်ရသည်။ မှောင်အတိကျရသည်။ နဖူး…တည့်တည့် နှင့် မျက်စေ့အပေါ် လရည် လွှမ်းသည့်အခါ သို့ မျက်နှာလေးကို ဘယ်သို့စောင်း၏။ ညာနားထင်…ညာပါးပြင်တွင် လီးရည်ချောင်းစီးတော့သည်။ ကပျာကယာ ညာသို့တိမ်း၏။ ထိုအခါ ဘယ်ပါးပြင်တစ်ခုလုံး ပူနွေးစိုစွတ်သော အကျိရည်တို့ အရှိန်ဖြင့် အပန်းခံရပြန် သည်။ မခံစားနိုင်… ခေါင်းလေးငုံ့ရသည်တွင် ဆံသားနက်နက် ဦထိပ်တွင် သုတ်ရည်ဖြူတို့ အဖွေးသား လီးရည်ဖြန်းခံရတော့၏။ ဖြူလဲ့သွး်အဖြစ်မှာ မျက်နှာအနှံ့၊ ဦးခေါင်းထက်တို့အား သုတ်ဖြန်း၍ လီးရည်စမ်းခြင်း ခံနေသည့်နှယ်။ ပူနွေးညှီပျသော သုတ်ရည်များ မျက်နှာပေါ်သို့ တဖျန်းဖျန်းအပန်းခံရ၏။ ပါးစပ်အတွင်းမှလည်း သုတ်ရည်တို့ စီးထွက်၏။ သုတ်ရည်စင်သော မျက်လုံးအစုံကို မှိတ်ကာ သုတ်ရည်ကို မနားတမ်းအပန်းခံရသည်။ လီးတန်ကြီးက တုန်တုန်နေရာ..ဆံနွယ်များတွင်လည်း သုတ်ရည်တို့ စင်သည်။ သုံးထပ်သား ဒူးကာများတွင်လည်း သုတ်ရည်တချို့ ပေကျံသည်။ ဖြူလဲ့သွယ်မျက်နှာလေးကား ပြောစရာမလို။ သုတ်ရည်ဖြိုင်ဖြိုင်အပန်းခံရသည်။ သုတ်ရည် မထိသော နေရာလွတ်ပင် မရှိ။ မျက်နှာတစ်ပြင်လုံး သုတ်ရည်လှိုင်လှိုင်ဖုံးတော့ သည်။ မေးဖျားမှ ကျသော သုတ်ရည်တို့က ရင်ညွန့်ပေါ်ကျသည်။ လည်ပင်းထိတိုင် သုတ် ရည်စီးကား ရင်နှစ်မွှာကြားတိုင် ကျရသည်။ သုတ်ရည်အဖြူနှစ်တို့က အတစ်လိုက်။ နှာခေါင်းအတွင်း သုတ်ရည်စင်၍ အသက်ရှုမဝဖြစ်ကာ နှာခေါင်းကိုပင် တရှုးရှုးညှစ်ထုတ် ရသည်။ တံခါးဝနားရပ်စောင့်သူ ကိုမောင်ထွေးမသိစေရန်လည်း ခိုးလုပ်ရသေးသည်။ ဖြူလဲ့သွယ်လို အချောအလှ ဆရာမလေး၏ ပါးစပ်အား လိုးရင်း သုတ်ပန်းရခြင်း၊ မျက်နှာအနှံ့ လီးထိုး၍ သုတ်ပန်းရခြင်း စသည့် တစ်ခွအားရသော ကာမအရသာကြောင့် ဦးအောင် ကျော် သုတ်လွှတ်သည်မှာ အတော်ကြာ၏။ ဖြူလဲ့သွယ်မှာ သုတ်ရည်မျိုချမိခြင်း၊ မျက်နှာ ွင် လီးရည်ဖျန်း၍ အပန်းခံရခြင်း တို့ကြောင့် မျက်လုံးအစုံ မှိတ်ထားသော်ငြား လီးရည် ထိသည့်အခါတိုင်း တုန်တုန် သွားရသည်။ စောက်ပက်လေးကို ညှစ်ရသည်။ တစ်ခါ… နှစ်..ခါ…သုံး…ခါ…လေး..ခါ…မှသည် …။ အဆတ်မပြတ်။ ဦးအောင်ကျော် ဟူးခနဲ သက်ပြင်းချ၍ နောက်ဆုံလက်ကျန် လီးရည်များကို ဇစ်ကနဲ၊ ဇစ်ကနဲ လီးကိုညှစ် ထုတ်အပြီးတွင် ဖြူလဲ့သွယ်မှာ သုတ်ရည်အလူးလူးဖြင့် စောက်ဖုတ်လေးမှာ ပြီးလုပြီးခင်…။ ပြီးသည်ဆိုငြား လီးသန်လှသော ဦးအောင်ကျော်၏ လီးကြီးမှာ မပျော့သေး။ အမာလျော့သော်လည်း တင်းတင်းငေါငေါဖြင့် လီးထိပ်တွင် သုတ်ရည်အမျှင်တန်းကာ ဆရာမလေး ဖြူလဲ့သွယ် ၏ သုတ်ရည်လူးသော ပါးပြင်နားတွင် ငေါ့တော့လှုပ်တုပ် ရှိချေ၏။ ဆရာမလေး ဖြူလဲ့သွယ်မှာလည်း လီးရည်တစ်ချက်ဖြန်းခံရတိုင်း စောက်ပက်ကို ရှုံ့နေအောင် ညှစ်ရသည်ဖြစ်ရာ ပြီးလုပြီးခင် ဖြစ်ရသည်။ သုတ်ရည်ချောင်းစီး ပြီးသည့်တိုင် ပျော့မသွား၊ သေးမသွားသော လီးရည်အမျှင်တန်းသော လီးညိုမဲချောင်း ကြီးအား လီးရည်များဖုံးနေသော မျက်လုံးလေးအား ပုတ်ခပ်ရင်း ဝိုးတဝါးကြည့်ရ၏။ လီးကိုကြည့်သလို လီးပိုင်ရှင်ကိုလည်း လီးရည်များကြား အသနားခံသလို ကြည့်ရ၏။ ပြီးချင်လွန်း၍ အသနားခံသောအကြည့်။ ပြီးဆုံးခြင်းကာမဆန္ဒကို အထွဋ်အထိပ်ခံစားပြီးနောက် ဦးအောင်ကျော်မှာ ဖြူလဲ့သွယ်ကို သနားကရုဏာသက်စွာ ငုံ့ကြည့်မိသည်။ မျက်လုံးအစုံမှိတ်လျက် သုတ်ရည်လူးသောမျက်နှာလေးကား ပါးစပ်လေး မဟတဟပွင့် ကာ ပြီးလုဆဲ ကာမဆန္ဒ၏ ပြင်းပြသော သုခဝေဒနာကို ခံစားနေရသော ဆရာမလေး ဖြူလဲ့သွယ်မှာ သနားစဖွယ်…။ တံခါးဝရှေ့ မောင်ထွန်းမှာ ဆေးလိပ်တိုကို ပြင်းပြင်းဖွာနေဆဲ…။ “ဖြူလဲ့…ပြီးချင်နေတာလား…” ဦးအောင်ကျော် အခြေအနေကိုသဘောပေါက်စွာ နှုတ်ခမ်းလှုပ်ရုံ လေသံလေးဖြင့် မေးသည်။ “…ဟင့်….အင့်….ဟင်း……” ဖြူလဲ့သွယ် မဖြေနိုင်…စောက်ပက်လေးအား အငမ်းမရညှစ်ရင်း ခေါင်းလေးသာ ညိတ်ပြ မိသည်။ ပါးစပ်လေးကလည်း မစေ့နိုင်ရှာ။ အဖျားတတ်သလိုပင် အသံတတ် ညည်းရရှာ ၏။ အသံထွက်၍ ကိုမောင်ထွန်း သိမည်ကိုလည်းရှက်ရပါသည်။ ရှက်ရွံ့မှုနှင့်အတူ ပြီးလိုသောဆန္ဒတို့ကလည်း ထိန်းမနိုင် သိမ်းမရ။ ဦးအောင်ကျော် တစ်ချက်တွေးသည်။ သည်အချိန် ဖြူလဲ့သွယ်စောက်ပက်လေးအား တစ်ချက်လောက် ထိုးထိပေးရုံဖြင့် ဖြူလဲ့သွယ် အကောင်းကြီးကောင်းကာ ပြီးချေမည်။ သို့သော် ကုန်း၍လက်ဖြင့် စောက်ပက်နှိုက်၍ကားမရ..။ မောင်ထွန်းရှိချေသည်။ အမူအရာ ပျက်ချေမည်။ ဖြူလဲ့သွယ်ကိုလည်း အထွဋ်အထိပ်ခံစားစေလိုသည်။ တစ်နည်းသာရှိတော့၏။ “ပြီးရင် မအော်နဲ့..ဖြူလဲ့” လေးသံတိုးတိုးလေးဖြင့်ပြောသည်။ မျက်လုံးပေါ်သုတ်ရည်ဖုံး၍ ဝိုးတဝါးဖြစ်နေသော ဖြူလဲ့သွယ် နားလည်ကြောင်း အသာအယာ ခေါင်းညိတ်ပြ၏။ ထို့နောက်…. ဖြူလဲ့သွယ်၏ ပေါင်သားနုနုအကြား… ပေါင်စုံဖွေဖွေးအကြား… နီနီရဲရဲ ပြဲပြဲအာအာ… စိုစိုရွှဲရွှဲ…စေ့စေ့ဖူးဖူး ဖောင်းဖောင်းတင်းသော စောက်ပက်လေးအား ဦးအောင်ကျော်၏ အညာသား ခြေမကြမ်းကြမ်းကြီးထိုးပွတ်ခြင်းကို ခံစားရသည်။ “အီး….အမေ့” ထိန်းထားသော်ငြား အသံတိုးတိုးလေးကတော့ ထွက်ရသည်။ ကတုန်ကယင်ဖြစ်ရသည်။ စိတ်လှုပ်ရှားခြင်း ကြီးစွာဖြစ်ရသည်။ မိမိ၏ စောက်ပက်လေး အား ခြေမဖြင့် ထိုးပွတ်ကလိပေခြင်း…..။ အမလေး…လေး….စောက်ပက်ကို ခြေမနဲ့ထိုး တာပါလား……။ မကြုံစဖူး ကာမအရသာထူးတွင် ခြေမရော၊ ဘာရော မတွေးနိုင်အား…။ ဟင်း….ခြေမကြမ်းရှရှကြီး…. အိုး….ပေါင်ကြား ထိုးပြန်ပြီ….။ အာ.ဟာ…အ…..အ စောက်ပက်လေးပေါ် ပွတ်နေတာ…။ အီး…အမေ့…ဟင့်…ယားလိုက်တာ..အာ့လာ.လာ…..ကောင်း လိုက်တာ….။ “ဟင့်….အင့် ကောင်း…..တယ်……..အာ့….” ဖြူလဲ့သွယ်ခမျာ မနေနိုင်ရှာ။ ပိတ်ထားသောလက်အောက်မှ ပါးစပ်လေးလှုပ်ရုံ ညည်းမိရတော့သည်။ ကြာရှည်လည်း မတွေးနိုင်။ ခြေမကြမ်းကြီးကပေးသော အရသာတွင် စောက်ပက်နုနုလေးမှ မူးမူးမေ့မေ့ ခံစားရ၏။ လှိုက်ဖိုတုန်ရင်စွာပင် ပေါင်လေးကားကာ စောက်ပက်လေးကို ခြေမဖြင့် ကောင်းစွာ ထိုးကလိနိုင်စေရန် ပြုလုပ်ပေးမိရ၏။ နွားများနှင့်အပြိုင်ရုန်းကန်လုပ်ရှားသော မုဆိုးဖိုအညာသား လယ်သမားကြီး၏ ကျားလျှာပမာ အသမာအပြိုင်းပြိုင်းထ ကြမ်းရှိသော ခြေမကြီးက ဆရာမလေး ဖြူလဲ့ သွယ်၏ မို့မောက်ဖောင်းတင်းသော စောက်ပက်သားနုနုလှလှလေးကို ထို့တိရာတွင် ဖြူလဲ့သွယ် ….အီး…ခနဲ ဖြစ်ရသည်။ ညည်းရသည်။ အမလေးလေး တရသည်။ သည်အနေအထားကို သိသော ဦးအောင်ကျော်က ဖြူလဲ့သွယ်၏ သုတ်ရည်လွှမ်းသော နှုတ်ခမ်းအစုံကို လက်ဖြင့် ဖိပိတ်၏။ “အို….အွတ်…အီ..အု..အ..” ဖြူလဲ့သွယ်မှာ ကိုမောင်ထွန်းကိုလည်း သတိမရနိုင်။ မိမိစောက်ပက်အုံကို ဦးအောင်ကျော် က ခြေမဖြင့် ထိုးပွတ်ခြင်းကို ခံစားသိရသည်နှင့် တစ်ပြိုင်နက် ညည်းညူသည်။ နူးညံ့သော စောက်ပက်အုံက ဆစ်ကနဲဆစ်ကနဲညှစ်၏။ ပေါက်ကွဲလု မီးတောင်လို….။ စောက်ရည်းများက စောက်ပက်ဝတွင် ပြူတစ်ပြူတစ် စီးကျ၏။ ဦးအောင်ကျော်ခြေသလုံးကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ဆုပ်ကိုင်၏။ တင်းတင်းညှစ်၏။ မလုပ်စေ ချင်သော သဘောမဟုတ်။ ပြီးရင် အားယူခြင်း။ အစွမ်းကုန် ပြီးလိုခြင်းသဘော။ စောက်ပက်အတွင်းထိ ခြေမကြီး ဝင်စေလိုခြင်းသဘော။ ထိုသဘောကိုနားလည်သော ဦးအောင်ကျော်…။ စောက်ပက်နှုတ်ခမ်းသားများကို ခြေမဖြင့် အမြှောင်းလိုက် ထိုးပွတ်ရာမှ ငေါက်တောတ် ထ နေသည့် စောက်စေ့လေးကို ခြေမဖြင့် ထိထိမိမိထိုး၏။ စောက်ပက်အကွဲကြောင်းကြီးအား ခြေမဖြင့် မဝင်တဝင် တိုးလို့တစ်လစ် ထိုး၏။ စောက်စေ့ပြူးပြူးအား ခြေမခြေညှိုးဖြင့် ညှစ်၏။ စောကပက်အတွင်းသားနုနုကို ခြေမကြမ်းကြီး တို့လ်ု့တစ်လစ် အထိုးခံရသည်တွင် ဖြူလဲ့သွယ် စောက်ပက်က ကျေနပ်အားရ အငမ်းမရညှစ်၏။ ခြေမကော ဘာကော ဂရုမထားနိုင်အား….။ ယားယံသော စောက်ပက်၏အလိုကို လိုက်ရသည်။ ထိုးတစ်သောခြေမကို အားကိုးတကြီးဆီးညှစ်၏။ ရေနစ်သူအဖို့ ကောတ်ရိုးတမျှင်သည်လည်း အားထားရာ ဆွဲကိုင်ရာ..။ စောက်ပက်ယား၍ ပြီးချင်သူ ဖြူလဲ့သွယ်မှာလည်းဘစောက်ပက်အတွင်း ထိုးသွင်းသော အရာမှန်သမျှ ကျေးဇူးတင်ရာ ..အားထားရာ…။ ဦးအောင်ကျော် ခြေမကြီးမှာစောက်ပက်ယားမှုကို ဖြေဖျောက်ပေးသည့် ကယ် တင်ရှင်ပမာ….။ ဦးအောင်ကျော် ခြေထောက် စောက်ပက်အား လွတ်လွတ်လပ်လပ် ထိုးပွတ်ကလိ နိုင်စေရန် ပေါင်ကားပေး၏။ ဖင်ကြွပေး၏။ စောက်ပက်အတွင်းသားတို့ ယားယံရွထလှသည်ဖြစ်ရာ...စောက်ပက်ပေါက်ဝ ထိုးကလိသော ခြေမကြီးအား ဖင်ကော့ကာကြွကာနဲ့ကာ စောက်ပက်အတွင်း ဝင်စေရန် ပြုမူမိ၏။ ညှစ်သည်။ လိုလိုလားလား ညှစ်သည်။ ဖင်ကိုကြွ၍ ခြေမတစ်ခုလုံး စောက်ပက်အတွင်း ဝင်စေရန် စောက်ပက်ကို ကော့ကော့ပေးသည်။ ဦးအောင်ကျော် ခြေမက စောက်မွှေးငုတ်တို တို့အား ထိုးဖွ၏၊ ပေါင်စုံကို ထိုး၏။ စောက်ပက်အုံ မို့ဖောင်းဖောင်းအား ခြေဖဝါးဖြင့် ပွတ်၏။ ဘယ်စောက်ပက်ခြမ်းအား ခြေမ ညာစောက်ပက်ခြမ်းအား ခြေညှိုး ပြိုင်တူဖိကာ စောက်ပက်နီအာအာလေးအားဖြဲသည်။ ပြုသမျှသော အပြုအမူတွင် ဖြူလဲ့သွယ်မှာ အံကိုသာတင်းတင်းကြိတ်၍ စောက်ရည်တို့ တရှီးရှီး စီးထွက်ရသည်။ ခြေသလုံးသားတို့အား လက်နှစ်ဖက်က တင်းတင်းစုပ်ကာ သုတ်ရည်လူးသော မျက်နှာလေးက ဦးအောင်ကျော်အားဘငံ့လင့် ခွင့်တောင်းသောအကြည့်ဖြင့် မော်ကြည့်၏။ ထိုအကြည့်ကို ဦးအောင်ကျော်နားလည်သည်။ ခေါင်းဆတ်ပြသည်။ ခွင့်ပြုသည့် သဘော....။ စောက်စေ့အား ခြေမ ခြေညှိုးကြား ညှပ်ကာ ခပ်ကြမ်းကြမ်းလေး လိမ်ညှစ်သည်။ ပါးစပ်ပိတ်ထားသော်လည်း ဖြူလဲ့သွယ်မှာ အိ......ကနဲ မြည်ရသည်။ ဟပြဲနေသော စောက်ပက်လေးက စွိစွိ ဇစ်ဇစ် အသံမြည်သည်။ နူးညံ့တင်းမာသော စောက်စေ့အား ကျားလျှာခြေမကြီးနှင့် ခြေညှိုးတို့ ညှစ်ခံရသည်တွင် ဖြူလဲ့သွယ်မှာ မိုးမြေသိမ့်သိမ့်တုန်သော ငလျင်ကြီးလှုပ်သည့်ပမာ ခန္ဓာကိုယ်တစ်ခုလုံး သွပ်သွပ်ခါအောင် တုန်ရသည်။ စောက်ပက်မီးတောင်ကြီး ပေါက်ကွဲချေပြီ။ စောက်ရည် ချော်ရည်ပူတို့ ပန်းထွက်သည်။ စောက်ပက်အုံတစ်ခုလုံး အကြောဆွဲကာ တစ်ဆက်ဆက်တုန်သည်။ ဆုပ်ညှစ်ထားသော ဦးအောင်ကျော်ခြေသလုံးညိုညိုကြီးပင် အရာထင်အောင် အတင်း ဆုပ်ညှစ်သည်။ ညနေက ဖင်နှိုက် ဖင်ရိုက် ဖင်ကလိခံ၍ ပန်းသောစောက်ရည်တို့ထက် များဖို့သာရှိ၏။ မလျော့။ ကောင်းလွန်းသောခံစားချက်ကလည်း ပြောစရာစကားလုံးမရှိ။ ဥပမာ ဆိုရလျှင် ညနေက ပြီးသော ပြီးခြင်းမှာ ဝက်သားနီချက်ကို ဗိုက်ဆာဆာနှင့်စားရသည်ဆိုက... ယခုပြီးချင်းမှာ...ဝက်သားနီချက်ကိုမှ ငါးပိချက်တို့စရာအစုံနှင့် မြိုးမြိုးမြက်မြက်ကလေး စားရခြင်းဟု ဆိုရချေမည်။ ယားလွန်းသော စောက်ပက်ကို ကြမ်းရှသော ခြေမဖြင့် စူးစူးရှရှ အပွတ်ခံရခြင်း...။ နီရဲရဲ စောက်ပက်နှစ်ခမ်းသားနှစ်ဖက်အား ခြေမဦးဖြင့် ဇောင်းလျှောပွတ်တိုး ထိုးကလိ ခံရခြင်း။ ငေါက်တောတ်ထသော စောက်စေ့အား ခြေညှိုးခြေမဖြင့် အညှစ်ခံရခြင်း.....။ လူရှိပါလျက် စောက်ပက်အား ခြေမဖြင့် ထိုးစွခံရခြင်း...။ အရိုင်းဆန်လှခြေင်း.....။ တစ်ခွပက်စက်လှခြေင်း.....။ ဆရာမလေး ဖြူလဲ့သွယ်မှာ တစ်ကိုယ်လုံး တွန့်တွန့်လူးနေရသည်။ ကော့ပျံနေရသည်။ လူးလွန့်နေရသည်။ ကြမ်းပေါ်ထိုင်နေသော ဖင်မှာ လေပေါ်မြှောက်၍ ပေးရသည်။ စောက်ပက်ကိုပွင့်ကားနေစေရန် ပေါင်ကို ဖြဲကားပေးရသည်။ ပိတ်ထားသောလက်ကို စေ့စေ့ကိုတ်သည်။ မအော်မိရန် ကြိုးစားသည်။ မရ။ အော်ချင်စိတ် ကြောင့် ဦးအောင်ကျော်လက်ကို ကိုတ်သည်။ စောက်ပက်ကိုခြေမဖြင့်ပွတ်ထိုးကလိသည့် အရသာတွင် ကာမဆန္ဒ အရိုင်းစိတ်တို့ ပွင့်ထွက်ကာ အကောင်းကြီး ကောင်းရသည်။ အညှစ်ကြီး ညှစ်ရသည်။ စောက်ရည် တဗြစ်ဗြစ် စီးထွက်သည်။ အသံမထွက်ရဲ….မအော်ရဲ..မညည်းရဲ။ ခိုး၍ကောင်းရသည်။ ခိုး၍ ပြီးရသည်။ ခိုး၍ ညည်းရသည်။ ကောင်းပေစွ။ ကောင်းလွန်းပေစွ.......။ မောင်ထွန်းမက..မောင်ထွန်းအဖေရှိပစေတော့...ဂရုမစိုက်နိုင်အား....။ ယားရွသော စောက်ပက်အတွင်းသားတို့အား စောက်ရည်တို့ အရှိန်ဖြင့် ပွတ်တိုးထွက်သည်တွင် စောက်ပက်အယားပြေရသည်။ ထိုအယားပြေသော ခံစားချက်အား ထပ်ခါထပ်ခါ ခံစားရစေရန်... ရှိသမျှအားတို့ဖြင့် စောက်ပက်လေးအား ညှစ်ရသည်။ စောက်ရည်နှစ်တို့ ပန်းထုတ်ရ၏။ ကောင်းလှပေခြင်း... အားရလှပေခြင်း....ပြည့်ဝလှပေခြင်း....ကျေနပ်ရပေခြင်း...။ တလောကလုံးသိလိုက သိစေတော့.....ကောင်းလွန်းသည့် အရသာကြောင့် စောက်ရည်တို့ တရှီးရှီး.... ပန်းထွက်သည်။ စောက်ရည်ထွက်သံကိုမူ မထိန်းထားနိုင်.....။ ရှီးကနဲ ရှီးကနဲ....စွိကနဲ စိကနဲ...။ ဗြိကနဲ ဗြစ်ကနဲ....။ ကောင်းလွန်းသောခံစားချက်ကာမအရသာကြောင့် တဟီးဟီးပင် ငိုမိသည်။ အရသာပြည့် ဝစွာခံစားလွန်းရ၍ အော်ညည်းမရသည့်အဆုံး တသိမ့်သိမ့်တုန်ကာ ရှိုက်ကာ လုပ်မိလုပ် ရာ ငိုမိသည်။ ကောင်းလွန်းလှ၍ ငိုမိခြင်း။ ဆန္ဒပြည့်ဝ၍ ငိုမိခြင်း။ စောက်ပက်ဖောင်းဖောင်းလှလှလေးမှာ အတွင်းသားနီတာရဲတို့ပွင့်အာသည့်တိုင် ညှစ်ကာ ဖြဲကာ စောက်ရည်ပန်းရတော့သည်။ ခိုး၍ပြီးရသည်ကြောင့်လား…..။ တစ်စိမ်းရွာသားတစ်ယောက် အနီးအနားတွင် ရှိနေပါလျက် ချစ်သူမဟုတ်၊ ရည်းစား မဟုတ်…မုဆိုးဖို အညာသားကြီးအား အရှက်မရှိစွာ… .လီးစုပ်လီးယက်၊ လီးငုံပေးရခြင်း၊ ခိုး၍လီးစုပ်ပေးရခြင်းကြောင့်ပေလား…။ ပါးစပ်အတွင်း အလိုးခံရင်း သုတ်လွှတ်ခံရခြင်း.. လီးရည်အချို့အား သောက်သုံးမျိုချရ ခြင်း၊ မျက်နှာအနှံ့ သုတ်ပန်းခံရခြင်းကြောင့်ပေလား…..။ ထိုထိုကိစ္စအဝဝတို့ကို အားပါးတရပြုကျင့်သွားသူ အသက်ကြီကြီး မုဆိုးဖိုကြီး၏ ခြေမ ကြမ်းကြမ်းကြီးဖြင့် စောက်ပက်နုနုလေးအား ထိုးပွတ်ကလိခံရခြင်းကြောင့်ပေလား..။ အဆိုပါအကြောင်းအရာတို့ပေါင်းစုံသွားခြင်းကြောင့်ပေလား မပြောတတ်။ ဆရာမလေး ဖြူလဲ့သွယ်ကား စားပွဲဒူးကာအခြေတွင် စောက်ရည်တဖျန်းဖျန်းထွက်ကာ အကောင်းကြီး ကောင်းရသည်….။ ကာမပြီးမြောက်ခြင်းအရသာ၏ အထွဋ်အထိပ်ခံစားချက်ကို ပေါင် လေးဖြဲကာ စောက်ပက်တွင်းမှ လက်ကျန်အရည်တို့ အမျှင်မပြတ် ညှစ်ထုတ်မိသည်။ ဦးအောင်ကျော်ကား လီးတန်မတောင့်မတင်းကြီးတွင် ပေကျံနေသော အရည်တို့အား ဖြူလဲ့သွယ်၏ လက်ကလေးကိုဆွဲကိုင်ကာ သုတ်သည်။ ခြေဖမိုးတွင် ပေကျံသော စောက်ရည်နှစ်တို့အား ထဘီဖြင့် သုတ်ပွတ်သည်။ စာရေးထားသော စာရွက်လေးတစ်ရွက်အား ဖြူလဲ့သွယ်၏ သုတ်ရည်လူးနေသော နဖူးလေးတွင် ကပ်လိုက်သည်။ “မောင်ထွန်းရေ….သွားကြမယ်ဟေ့…ဆရာမလေးစောင့်နေရင် ကြာလိမ့်မယ်… ဗျို့ ဆရာမလေး…ကျုပ် လိုတဲ့ပစ္စည်းစာရင်း စားပွဲပေါ်တွက်ထားခဲ့တယ်ခင်ဗျ…အလှူအိမ် သွားစရာရှိလို့ သွားလိုက်ပါဦးမယ်….မနက်မှပဲ ခုံတွေစပြင်ပါမယ်ခင်ဗျ…” ဦအောင်ကျော်ကား မောင်ထွန်းအား ပြောရင်း….အိပ်ခန်းအတွင်းသို့ကြည့်ကာ ဟန်ပါ ပါဖြင့် ရိုရိုသေသေ လှမ်း၍ အော်ရင်း ပုဆိုးပြင်ဝတ်ကာ ထွက်သွား၏။ ခုနက ပါးစပ်လီးထည့်ကာ သုတ်ပန်းသည်ထိလိုးသွားသူ၊ မျက်နှာအနှံ့ သုတ်ဖြန်းသွားသူ၊ စောက်ပက်လေးအား ခြေမဖြင့် ထိုးကလိသွားသူမှ ဟုတ်ပါလေစ...။ ဦးအောင်ကျော်အသံကား ရိုသေလေးစားမှုအပြည့်.....။ တံခါးပိတ်သံကြားရသည်။ “ဟူး…..အာ့ ဟ…အ…ဟင့်…အ…..အ” ပါးစပ်ကလေး ဟစိဟစိဖြစ်ကာ ပြီးမြောက်ခြင်း ကာမအရသာကို ခံစား၏။ မာရသွန်အပြေးပွဲကို ဆင်နွှဲထားရသူလို ဖြူလဲ့သွယ် သက်ပြင်းချကာ ခြေပစ်လက်ပစ် ထိုင်ချလိုက်မိသည်။ မျော့ကျသည်။ ပျော့ကျသည်။ အဝတ်စကို လွှတ်ချသည်နှယ် သုတ်ရည်အလူးလူး စောက်ရည်အလူးလူးဖြင့် ခွေခွေမှီမှီလေး ဖြစ်ရသည်။ ဆရာမလေး ဖြူလဲ့သွယ်ကား မျက်နှာအနှံ့ သုတ်ရည်အလူးလူး၊ ဆံနွယ်အထက် သုတ်ရည်များပေ ကပ်ရင်း စားပွဲအပိတ်ဒူးကာအား ခေါင်းလေးမှီနေရသည်။ ပေါင်လေးကားကာ ကြမ်းပြင်အထက်ဖင်ချထိုင်ရင်း အသက်ကို မျှင်းမျှင်းရှုရသည်။ ယခုတိုင် အမျှင်မပြတ် စီးထွက်နေသော စောက်ပက်လေးကိုလည်း တစ်ချက်တစ်ချက် ဇိုးဇိုးဆတ်ဆတ် ညှစ်မိသည်။ ပါးစပ်လေးဟကာ အသက်ရှုရသည်။ မျက်နှာအထက်မှ ပါးစပ်အတွင်း တအိအိစီးဝင်သော လီးရည်အနှစ်များကိုပင် ထွေးထုတ်ရန် အားမရှိ။ လျှာလေးဖြင့်သာ လီးရည်များအား တွန်းထုတ်ရင်း တဖူးဖူး တဂူးဂူးဖြင့် ချွဲကြပ်သလို အသက်ရှုရသည်။ ချွဲကြပ်ခြင်းကားမဟုတ်... အာခေါင်ကပ်သော လီးရည်နှစ်၊ လည်ချောင်းအတွင်း စီးဝင်ငသောလီးရည်အချို့....ပါးစပ်အတွင်း ရှိနေသော လီးရည်တို့ကြောင့်သာ။ ရှိသမျှအားအင်...ရှိသမျှအသိတို့ကား ပေါင်ကြားမှ စောက်ပက်ဆီတွင်သာ စုဝေးတော့၏။ မျက်နှာနဖူးထက်တွင် သုတ်ရည်ကို ကော်ကဲ့သို့သဘောထား ကပ်သွားသည့် ဦးအောင်ကျော် ရေးထားသည့် စာရွက်ကိုမှ မဖယ်အား… ပြီးမြောက်ခြင်း ကာမသုခတွင် ငြိမ်ငြိမ်သက် သက် မလှုပ်မယှက် ခံစား၊ စံစားနေမိသည်။ ဖြူလဲ့သွယ် တစ်ကိုယ်လုံး လှုပ်သည့် အရာဟူ၍ တစ်ချက်တစ်ချက် ဆက်ကနဲတုန်သည့် စောက်ပက်ကလေး….။ ထိုစောက်ပက် ကလေးမှ ဖင်ကြားထိ စီးကျနေသော စောက်ရည်များ….။ အသက်ရှုသည့်ခါတိုင်း လွင့်လွင့်နေသော နဖူးတွင် ကပ်နေသော စာရွက်ကလေး….။ ထိုအရာ သုံးခုမှတစ်ပါး ပကတိငြိမ်သက်စွာ ကြီးမားသော ကာအအရသာကို ကျေနပ်အားရ တသိမ့်သိမ့်ခံစားသည်။ ထိုစာရွက်လေးပေါ်တွင် ဦးအောင်ကျော်ရေးထားခဲ့သော စာများကိုသာ ဖြူလဲ့သွယ် မြင်ပါလျှင်မူ….. မနက်ဖြန်ဆိုသောအချိန်ကို ပြေး၍သာသွားချင်မိမည်မှာ မလွဲ။ ထိုစာရွက်လေးပေါ်တွင် မညီမညာရေးထားသော စာလုံးများကား… “မနက်ဖြန်…….ဖြူလဲ့……..စောက်ပက်ကို…….အသေလိုးမယ်” ဟူသတည်း…..။ 

အခန်း ၂၂ ဖတ်ရန်