ဆန္ဒ ( အခန်း ၁ မှ ၅ အထိ )
ရေးသားသူ - htunye
ကပ်ကိုး အပြာစာအုပ် ဖြစ်သည်။
“ကဲ….သားတို့သမီးတို့ ပိတ်ရက်မှာ ဖုန်းဘဲသုံးမနေကြနဲ့ စာလည်းလုပ်ကြဦးနော်”
“ဟုတ်ကဲ့ပါ ဆရာမ”
“အေးအေး အိမ်ကိုသေချာပြန်ကြနော်”
“ဟုတ်ကဲ့ပါဆရာမ မင်္ဂလာပါဆရာမ နှုတ်ဆက်ပါတယ်ဆရာမ”
ကလေးတွေကို နှုတ်ဆက်၍ ဆရာမလေး ဖြူလဲ့သွယ် ကျောင်းထောင့်ရှိ အိမ်သို့ ရွှင်မြူးစွာ ပြန်လာခဲ့လိုက်သည်။ ကနေ့ ဆရာမလေး ဖြူလဲ့သွယ် တတ်ကြွနေရသည်။ သောကြာနေ့ ပေကိုး…။ ကျောင်းထောင့်ရှိ အိမ်သို့ရောက်တော့ အခန်းဖော် ရီရီဦးက အထုပ်အပိုးတွေ ပြင်ပြီးနေလေပြီ
“အမယ် ရီရီကတော့ ပြန်ရမယ်ဆိုတော့ပျော်နေလိုက်တာ၊ ဟင်းဟင်း သိနေတယ်နော်”
အခန်းထဲသို့ဝင်ရင်း ဖြူလဲ့သွယ်က စလိုက်၏။
“အမလေး သိပါတော် သိပါ၊ ပိတ်ရက်လေး အိမ်ပြန်ရတာလေ ဖြူလဲ့ရဲ့”
ရီရီဦးက အထုပ်တွေမရင်း ပြန်ပြောသည်။
“ဟွင်း…အိမ်တဲ့ ယောကျ်ားဆီဆို ယောကျ်ားဆီပေါ့ ရီရီရဲ့ ဖြူလဲ့ကူသယ်ပေးပါမယ် ယောကျ်ားကထွက်မပြေးပါဘူးနော်… သိပ်ကဲမလာနဲ့နော် ပြန်ရောက်မှ ဟိုတပတ်ကလို နေမကောင်းဘူး ဖြစ်နေရင် မသနားဘူးနော်”
ရီရီဦးကဆိုင်ကယ်စက်နှိုးရင်း
“ဟီး…ကဲမှာပဲ တစ်ပတ်မှတစ်ခါတွေ့ရတာကိုး၊ ဖြူလဲ့သာ တယောက်တည်းဆိုပြီး… ဖုန်းကြီး အထဲဝင်မယ်နော်”
“ ဘယ်ထဲဝင်ရမတုန်း ရီရီရ”
“ကိုမင်းသူ ညတိုင်းပြောပြောနေတဲ့ ညီမလေးရဲ့ ညီမလေးထဲ ဟီးဟီး”
“ဟာ..ရီရီ ဗိုင်းနာ…”
ဖြူလဲ့သွယ် စကားမဆုံးသေးခင် ရီရီဦးက ဆိုင်ကယ်ကို ဝူးခနဲ စက်နှိုးထွက်ရင်း လျှာလေး ထုတ်ကာ
“ဘာတဲ့ သောကြာည ညီမလေးကို ဆံပင်ညှပ်ထား ကိုအဝစားမယ် သဲ ဆိုလား.. သွားပြီ ဖြူလဲ့ရေ….”
ဖြူလဲ့ မျက်နှာလေးရဲသွားရ၏။ သူ့ကိုစတာ ကိုယ်ပဲပြန်ခံရတယ်။ ရီရီဦးက အိမ်ထောင် သည်ဖြစ်တဲ့အပြင် ပြောမနာဆိုမနာ အခန်းဖော်ဆိုတော့ အပြောအဆိုရဲတင်း ပွင့်လင်း သည်။ ဖြူလဲ့ပြန်မပြောနိုင်။ မနေ့က ရီရီအိပ်ပြီ ဆိုပြီး ကိုနဲ့ ဖုန်းပြောနေတာ ရီရီ ကြား သွားတာဖြစ်မည်။ ကြည့်စမ်း…ရှက်လိုက်တာ။ ပြန်လာမှ တွေ့မယ် ဒင်းတော့။ ဖြူလဲ့ အိမ်ထဲပြန်ဝင်လာရင်း ရီရီဦး စနောက်မှ အမွှေးရိတ်ရမည့် ကိစ္စကို သတိရမိသည်။ အမွှေး မရိတ်ခင် အောက်ပိုင်းတုံးလုံးလေးဖြစ်ရင် ကို က ဖုန်းအရင် ဆက်ခိုင်းထားသည် မလား….။ တွေးရင်း ပေါင်ကြား အဖုတ်လေးမှ ယားယံမှုနှင့်စိုစွတ်မှုကို ခံစားရသည်။ ကိုက ဘာတွေအဆန်းထွင် ဦးမည် မသိ။ စိတ်လှုပ်ရှားမှုနှင့်အတူ အိမ်တံခါးပိတ်၍ ကျောင်းစိမ်းထဘီကိုချွတ်၊ စိုစွတ်စွတ် ပင်တီလေးကို ချွတ်ကာ အဖုတ်လေးကို လက်ဖြင့်အုပ်၍ ချစ်သူ ကို့ဆီ ဖုန်းဆက် လိုက်၏။ အတော်ကြာမှ ဖုန်းကိုင်သည်။ ဖြူလဲ့ သွယ်စိတ်မရှည်စွာဖြင့်
“ဟဲလို…ကိုအကြာကြီး ဖုန်းမကိုင်ဘူး…သဲ ပြန်ရောက်ပြီ”
“ဟဲလို..ဟဲလို” တဖက်မှ ထူးသံကြားရသည်။
“သဲလေ ကိုရိတ်ခိုင်းတာ အခုရိတ်မလို့၊ ကိုက သဲအမွှေးမရိတ်ခင် ဖုန်းဆက်ဆိုလို့ ဆက်လိုက်တာ ကိုရဲ့၊ အခု ကိုခိုင်းသလို အောက်ကတုံးလုံး…”
ဖြူလဲ့သွယ်စကားမဆုံးသေး…
“ဟဲလို၊ ဟဲလို ခန၊ ဟော မင်းသူလာပြီ၊ ဟေ့ကောင် ရော့ မင့်ဖုန်းလာတာ”
“ဟင်….” ဖြူလဲ့သွယ် နှုတ်မှ ထွက်သွားရသည်။
“ဟဲလို သဲ”
“ကို….ခုနဘယ်သူလဲ ကိုမဟုတ်ဘူးလား”
“ကို့သူငယ်ချင်း ထူခန့် လေ၊ ကိုတို့ အလုပ်ကိစ္စနဲ့ ဆိုင်ထိုင်နေတာ၊ ကို တွိုင်းလက် ဝင်နေတုန်း ဖုန်းကျန်ခဲ့လို့..”
“အာ…ကိုရာ ရှက်လိုက်တာ၊ သဲတော့ သေတော့မှာပဲ၊ ဒါပဲ ဟင့် ဟင့်”
ဖြူလဲ့သွယ် ကတုန်ကယင်ဖြစ်ကာ ရှက်ရှက်ဖြင့် ဖုန်းချလိုက်သည်။ ဟင်….. အုပ်ကိုင် ထားသော အဖုတ်လေးမှ အဖြူအရည်လေးတွေ စီးစီးထွေးထွေး။ ရှက်ရသည့်ခံစားချက် နောက်မှ ကပ်လိုက်လာသည့် စိတ်လှုပ်ရှား တုန်ယင်လှိုက်မောမှု၊ ဆာလောင်မွတ်သိပ်မှု၊ တောင့်တမှု တစုံတရာ။ ဒီလိုရှက်ရွှံ့မှုက မခံစားဖူးသော အမျိုးအမည်မသိသော အရသာ။
တုန်ယင်နေသော လက်အစုံ၊ ဖောင်းကြွစိုစွတ်နေသော အဖုတ်စေ့စေ့လေး၊ အမွှေးလေး တွေကို ဆပ်ပြာမြှပ်ဖြင့် ဆွတ်လိုက်သည်နှင့် ကော့တတ်လာသည့် တင်အစုံ၊ လက်သီး ဆုပ်ခန့် နို့နှစ်လုံးက တင်းမာနေသလို ယားယံစွာ ချွန်စူနေသော ပန်းနုရောင် နို့သီးခေါင်း လေးနှစ်လုံး၊ မနေနိုင်တော့။ ယားယံနေသော နို့သီးခေါင်းလေးတွေကို သက် သာလို သက်သာငြား လက်အစုံဖြင့် ဆုပ်အညှစ်..
“အား…..ရှီး…..ကျစ်..” မျက်လုံးအစုံကိုမှိတ်၍ ညည်းညူမိသည်။
“ကြည့်စမ်းပါဦး ကို့ သူငယ်ချင်းက ငါအဖုတ်မွှေးရိတ်တော့မှာ သိနေပြီ၊ ပြီးတော့ တုံးလုံးဖြစ်နေတာ ရော ပဲ..ဟင့်..ရှက်လိုက်တာ…အင့်..အာ့..ဟင့်.ကို …ကို .အား အ .အ”
ဒီလိုတွေးမိလေ ခံစားမှုအရှိန်က တဟုန်ထိုးတိုးလေပင်။ မွတ်သိပ်တောင့်တမှုက အတိုင်းအဆမရှိ၊ ဆုပ်ကိုင်နေသော နို့အစုံကို တင်းတင်းညှစ်မိသည်။ လက်တစ်ဆုပ်သာ သာရှိသော နို့အုံသားထဲထိ လက်ချောင်းများနစ်ဝင်မတတ်။ နို့သီးထိပ်တွေကို ဆွဲကာ၊ ဆွဲ ကာ၊ နို့အုံကို နယ်ဆုပ်ညှစ်လိုက်၊ တရစပ်….မနားမိ
“အာ့……ကောင်း…လိုက်.. တာ..အ ရှီး၊ အင့်. အ အ ကျစ်”
ပါးစပ်မှ အသံပေါင်းစုံရေရွတ်မိသည်။ လှိုင်းလုံးများသဖွယ် တစ်လိမ့်ပြီးတစ်လိမ့် တတ်လာသော ခံစားမှုနောက်သို့ အသိစိတ်လွတ်ကာ လိုက်ပါနေဆဲ။ ဖျစ်ညှစ်နေသော လက်အစုံကြောင့် ယားယံမှုတို့ အနည်းငယ်သက်သာသွားရသော်လည်း၊ ကျိန်းစက် နာ ကျဉ်မှုက ပေါင်ကြားမှ စောက်ပက်လေးကို ပေါက်ထွက်မတတ် ဖောင်းကြွစူလန် စေသည်။
“ကို့ သူငယ်ချင်းက ငါစောက်မွှေးတွေရိတ်နေမှာ သိနေပြီ။ ကိုရိတ်ခိုင်းလို့ ရိတ် တာလည်းသိနေပြီ…..အို…ရှက်တာ ဘယ်လိုကြီးလဲ အဖုတ်က ယားလိုက်တာ၊ ဟင်..ဆရာမလေး လုပ်နေပြီးတော့ ရည်းစားခိုင်းလို့ အမွှေးရိတ်ရတာ၊ မရိတ်ခင် ပြောပြ ရတာတွေ သိနေမှာ..အာ့…အင်း..အအ ကျစ်..” အံကိုတင်းတင်းကြိတ်မိသည်။ ဆီးစပ်ကို အားယူကာ တစ်ကိုယ်လုံးအားတွေစု၍ ပေါက်ထွက်မတက် အဖုတ်လေးကို သွန်ညှစ်လိုက် မိသည်။ လက်ကလည်း နို့တွေကို အားဖြင့် ဆုပ်ညှစ်ထားရင်း၊ အိပ်ယာ ထက်မှာ ဖင်ကို ကော့ကြွ ထိုးတွန်းလျက်။ အဖုတ်အတွင်းမှ အရည်တွေကို သူ့အလိုလိုညှစ်ကာညှစ်ကာ ထုတ်မိသည်။ အိမ်သာထဲသွားဖို့ တွေးမိသော်လည်း ကောင်းလွန်း နေသော ခံစားမှု့ကို မပျက်စီးစေချင်။ ခြေမတွေ ကုပ်၊ ဖင်ကိုကြွ၊ နို့ကို ဆုပ်၍၊ ဆုပ်၍။ ဖင်က အိပ်ယာနှင့်လွတ်နေရသည်။ ပြန်မကျ။ အရည်နွေးနွေးတွေ ပန်းထုတ်မိသည်။ ဗိုက်ပေါ်ကို တချို့၊ ပေါင်တွေပေါ်မှာ ခပ်နွေးနွေး၊ အိပ်ယာပေါ်မှာ ညှီ စို့စို့ ရမ္မက်ရည်တွေ စိုရွှဲလျက်….
“ဟူး……..”
ကော့ထိုးနေသော ဖင်အစုံကို မနည်းထိန်းရသည်။ ဒူးတွေက မခိုင်ချင် တုန်နေသည်။ နို့ အစုံမှာ လက်အရာတွေ နီရဲနေ၏။ အသက်ကို မနည်းမှန်အောင်ရှုရ၏။ စောက်ပက်လေး ထဲမှ အရည်တွေက တစ်စက်စက်ကျနေဆဲ၊ ပေါင်အစုံမှာလည်း ရွှဲနေသည်။ ကို နဲ့ အပြင် မှာလိုးခံရတာထက် ပိုကောင်းနေသည်မှာ ပန်းထွက်နေသော အရည်တွေက သက်သေ၊ တစ်ခါမှ ဒီလောက်မကောင်းစဖူး။ စောက်ပက်လေးကို မထိဘဲ ဒီလိုပန်းထွက်အောင် ပြီးရသည့် ခံစားမှုက ဘယ်လိုများပါလိမ့်။ ရှက်စရာကောင်းသည့် အဖြစ်အပျက် ကြောင့် ပေလား။ ဆရာမလေး ဖြူလဲ့သွယ်ကား ထိန်းထားသည့်ကြားမှ အဖုတ်အတွင်းသား တွေ ရှုံ့လိုက်ပွလိုက် ညှစ်နေဆဲ။
…………………………………………………………………………
အခန်း (၂)
ဖြူလဲ့သွယ် တစ်ယောက် အိပ်ကောင်းကောင်းနှင့်အိပ်နေရာ ညနေ ၆ နာရီခန့် မင်းသူ ဖုန်းဆက်မှ နိုးတော့သည်။
“အဲဒါပဲကိုရာ… ကို့သူငယ်ချင်းက အကျင့်မကောင်းဘူး သဲပြောတာနားထောင်နေတာ”
“ဟားဟား..ဖြစ်ရလေသဲရာ..ထူးခန့်က ဖုန်းအဆက်မပြတ်လာနေလို့ ကိုင်ပြီး ကို တွိုင်းလက်သွားတာပြောမလို့ကို သဲက တရစပ်ပြောတာတဲ့”
“ဟွင်း….ကိုက ရီနေ သဲဖြင့် ရှက်လိုက်တာ ကိုထူးခန့် အကုန်ကြားသွားလားမသိဘူး”
“ဟား….ဟား… ထူးခန့်က သူဘာမှမကြားဘူးတဲ့…အောက်ကတုံးလုံးလေး အအေးပက် ဦးမယ်နော်တဲ့ ဟီး ဟီး”
“အာ….ကို့….ရှက်ပါတယ်ဆို…မုန်းလိုက်တာ”
“ဟား ဟား..နောက်ပြီး အမွှေးကို ထိပ်လေးကိုစုစုလေးချန်ထားပြီး ရိတ်ပါလားတဲ့ သဲရ”
“ဟာ…ကို..ပေါက်ကရကွာ..တကယ်သဲရှက်ပါတယ်ဆို ကိုက စနေ..ဟင့် သဲ ငိုလိုက်မှာ”
“ဖွ ဖွ…မငိုပါနဲ့ကွ ကိုကချစ်လို့ စတာပါ ကဲပါကွာ ဖုန်းချပြီး V call ပြောရအောင် သဲ စောက်ပက်လှလှလေး လွမ်းလှပြီကွ”
“ဟုတ် ကို ဖုန်းချပြီး လိုင်းတတ်လာမယ်နော်”
မည်သို့ ဖြစ်သည်မသိ ဖြူလဲ့သွယ် ရင်တွေလှိုက်ဖိုနေရသည်။ ညနေက နို့တွေညှစ်ရင်း အရည်တွေပန်း၍ ပြီးထားသော်လည်း ယခု ကိုနှင့်ဖုန်းပြောရင်း သွေးသားဆန္ဒ၏ ဆာ လောင်မွတ်သိမ့်မှုကို ခံစားရသည်။ ကို့ကို တိုင်ပြောမှ ပိုဆိုးသည်။ ကိုက စနောက်၍ ပြော လေ ပို၍စိတ်လှုပ်ရှားလေ ဖြစ်ရသည်။ အဖုတ်လေးပင် စိုစွတ်ယားယံလာရသည်။ ကျောင်းစိမ်းလုံခြည်လေး နှင့် အိမ်နေရင်းဝတ် တီရှပ်ပွပွတထည်ကိုဝတ်၍ လိုင်းဖွင့်၍ ကို့ကိုခေါ်လိုက်သည်။
“ကို…ကို…သဲကို မြင်ရလား… ကို့ကိုမြင်ရပြီ.. မွှ မွှ…ချစ်တယ်”
“အင်း…သဲ.. မြင်ရပြီ…ဟော ဆံပင်တွေရှုပ်ပွနေတာပဲ အိပ်နေတာလား..အိပ်ပုတ်မလေး ပါကွာ”
“ဟီး….ရှက်လို့ ကို့စောင့်ရင်းအိပ်ပျော်သွားတာ ကိုရဲ့”
“ဟုတ်ပါပြီဗျာ…အိပ်တော့ အားရှိတာပေါ့၊ အားရှိတော့ အများကြီးခံတာပေါ့သဲရ နော်”
“သွား…အာတိုင်းဒါကြည့်ပဲ ဟွင်း…”
“ချစ်တာကိုးသဲရ၊ ကဲပါ အခု သဲ ထဘီချွတ်ပြီး စောက်ပက်ကတုံးလေးပြတော့ကွာ၊ ဒီမှာ ကို့ကောင်ကြီးက တင်းနေပြီ”
မင်းသူက ပြောပြောဆိုဆို ပုဆိုးချွတ်၍ တောင်နေသော သူ့လီးကို လက်ဖြင့်ဆုပ်၍ ပြ၏။ ဖြူလဲ့သွယ် လျှာကလေးထုတ်ကာ ထဘီချွတ်ရင်း
“ကို့ ဟာက ကြီးနေပြီ၊ ဟိ ကြောက်စရာကြီး သမီးကြောက်…ကြောက်.. ”
စနောက်ရင်း ဖုန်းကင်မရာကို ပေါင်ကြားစောက်ပက်ရှိရာသို့ သေချာချိန်ရင်း ပေါင်ကိုကား ၍ စောက်ပက်ကို သေချာမြင်စေရန် ဖြဲလိုက်သည်။ မီးအိမ်ကို အနားသို့ယူ၍ စောက်ပက် အား သဲသဲကွဲကွဲမြင်စေရန် အနေအထားပြင်လိုက်၏။ တစ်ပတ်တစ်ခါ မင်းသူနှင့် ပြနေကြ၊ လိုင်းပေါ်မှ လိုးနေကြဖြစ်၍ သေချာမြင်ရမည့် အနေအထားကို သိနေပြီ မဟုတ် ပါလား။
မင်းသူက လီးကို လက်ဖြင့်စွရင်း
“ဟော..သဲစောက်ပက်မွှေးတွေ မရိတ်ရသေးပါလား”
“ဟုတ်တယ်ကို သဲ အိပ်ပျော်လို့ မရိတ်ရသေးတာ”
“ဟီး…သဲ…ခါတိုင်းရိတ်သလို အပြောင်မရိတ်ဘဲ ထူးခန့်ပြောသလို စောက်ပက်ထိပ် နားမှာ အမွှေးအစုလိုက်လေးချန်ပြီးရိတ်ပါလား ကိုပုံပို့လိုက်မယ်”
ဖြူလဲ့သွယ် စောက်ပက်လေး ဆစ်ခနဲ ဖြစ်သွားရသည်။
“အာ…ကိုရာ..ရိတ်ချင်ပု…ကိုကကွာ..သဲအရှက်ရစရာ ဖြစ်တာကို သဘောကျ အူမြူးနေ ဟွင့်….ညစာငတ်ချင်နေတာလား…”
ပြောသာ ပြောလိုက်ရသည်။ မျက်လုံးက မင်းသူပို့ထားသည့် နိုင်ငံခြားသူ၏ အမွှေးရိတ်ထားသည့် စောက်ပက်ပုံကိုကြည့်ပြီးနေပြီ….။ ကိုက သူအရှက်ရစရာ အဖြစ် အပျက်ကို စိတ်မဆိုးပဲ ပို၍ထန်နေသလားမသိ….။ ဆရာမလေး ဖြူလဲ့သွယ်တစ်ယောက် မင်းသူ ပြသည့်ပုံထဲကအတိုင်း စောက်ပက်မွှေးလေးတွေကို ရိတ်ချေပြီ…။
………………………………………………..
“ဟင့်…အင့်… ကိုရာ…အရမ်း..ခံချင်နေပြီ…လို့ ကျစ်…”
“အား…လှလိုက်တဲ့ စောက်ပက်လေး သဲရာ..အမွှေးထိပ်က စုစုလေး ပွတ်ပြီး သဲအဖုတ် လေးထဲ လီးကြီး ထည့်လိုးချင်တယ် သဲ ရာ…ရှီး…”
“အာ့..ဟင့်..ကို လိုးပေး..ကောင်းတယ် ..အ..အာ.. သဲ လက်ထည့်ပြီးညှစ်ချင်တယ်…”
“အား..ရှီး…သဲ… ဘယ်ထဲထည့်မှာလည်း ထူးခန့်ပြောသလို ရိတ်ထားတဲ့ အဖုတ်လေး ထဲကိုလား…အား သဲ..လီးအရမ်း တောင်နေတယ်ကွာ…”
“အာ…ဟင့်..ဟင့်..ကို့ …ဘယ်လိုကြီးလည်းကွာ…သဲ..စိတ်ထဲတစ်မျိုးကြီးပဲ အား..အင့်..”
“အိုး…သဲ ဟုတ်တယ်လေ ထူးခန့်ပြောသလိုရိတ်ထားတဲ့ အဖုတ်လေ၊ အဲလိုပြောရင် အဖုတ်ထဲလည့်ထည့်ညှစ်ခိုင်းမယ်ကွာ…အား ပြော သဲ.သဲ..ရှီး…”
“အို….ကို့..ဟင့် ဟုတ်…တယ်.. ကိုထူးခန့် ပြောသလိုသဲ စောက်ပက်မွှေးလေးတွေ ရိတ်ထားတာ….ကို ရယ် အား…ကောင်းတယ်..စွိ… အီး..အာ့ အာ့ ဟင့်”
ဖြူလဲ့သွယ်တစ်ယောက် အိပ်ယက်ထက်ဝယ် ကော့ထိုးနေရသည်။ စိတ်လှုပ်ရှားမှု၊ ရင်ဖိုမှု စသည့် ခံစားချက်ပေါင်းများစွာဖြင့် ပေါင်လေးကိုအတင်းကားကော့၍ စောက်ပက်လေး ထဲသို့ လက်နှိုက်၍ လိုးမိသည်။
“အား…သဲ ကောင်းတယ်..ကျစ်…အား..သဲ အဖုတ်မွှေးစုစုလေးဖြစ်နေတာ ထူးခန့်သိ နေမာပဲ..အအာ့”
“အီး..ကျစ်..ကို ..သဲ အရမ်းခံချင်တယ်…လာ လိုးပေးကွာ…ဟင့် အရမ်း ထန်နေပြီ ဆို…”
“သဲ..ကို့လီးကြည့်စမ်း…အရမ်းတောင်နေပြီ..အိုး…သဲ အဖုတ်ထဲ လီးကြီးထည့်လိုး မယ်ကွာ…ဖောင်းဖောင်းနဲ့မြည်နေအောင်”
“အား..ကို ဆောင့်ပေး..ဟင့်…ဟင့် ဆောင့်ပါကိုရဲ့..”
“အင်း..အား သဲ အအားး ရှီး..သဲရာ…သဲစောက်ပက်လေးကို ထူးခန့်မြင်ပြီးရင် လိုးချင်နေမှာ နော်”
“ဟင့်..အ…ကို လိုးပေး..အာ့ ရှက်တယ်. ကို့ အာ့ အာ့”
“ကျစ်…သဲ..အား ထူးခန့်ကလိုးမှာပဲကွာ…သဲကရှက်ရှက်နဲ့ ခံရမှာ သိလား…”
မင်းသူကွင်းတိုက်ရင်းအပြော ဖြူလဲ့သွယ် တကိုယ်လုံးတုန်ယင်လာရသည်။ အဖုတ် အတွင်းမှ လှိုက်မောတုန်ယင်မှုက တစ်ကိုယ်လုံးကို ပျံ့နှံ့လာသည်။ ပေါက်ကွဲလု မီးတောင်လို ခံစားမှုက ကောင်းလွန်းလှသည်။ ဗိုက်သားတွေ တွန့်လာရသည်။ ပေါင်ကြောတွေထောင်လာသလို ဖင်က အိပ်ယာထက်မှကြွတက်လာသည်။ စောက်ပက် လေးက အရည်တွေ တစိမ့်စိမ့် ဖောင်းကား၍ ပေါက်ကွဲရန်အသင့်ဖြစ်နေချေပြီ….။
“အိုး..ကို ရယ် ကောင်း လိုက်တာ လိုးပါ လိုး..ပေး..သဲ ပြီးတော့…..မယ်”
“သဲ…မျက်လုံးမှိတ်…သဲကို ထူးခန့်တတ်လိုးနေတယ်၊ ထူးခန့်လီးကြီး သဲ စောက်ပက် လေးထဲ တစ်ပြဲခွဲလိုးနေတာ တွေးပြီး ညှစ်..အား..ကို လဲပြီးတော့မယ်..ညှစ်..ညှစ် သဲ.. ပါးစပ်ကပြော..ထူးခန့်လီးကြီးနဲ့ လိုးနေတာ ပြော ပြော..ညှစ်..အား”
“အီး ကျစ်…ဟင့် ကို..ရယ်...ကိုထူး…ခန့်…လီး. ဟင့် ကြီးနဲ့ လ..လ..လိုး နေတာ”
ဖြူလဲ့သွယ် မရတော့… ပါးစပ်မှ အသံထွက်အောင်ပြောရင်း ကိုထူးခန့်လီးကြီး ဟု ပြောမိ သည်နှင့် စောက်ပက်က အလိုလိုညှစ်ကာ အရည်တွေပန်းမိသည်။ မျက်လုံးကို မှိတ်၍ ကို့ သူငယ်ချင်းဖြစ်သူ ကိုထူးခန့်ရုပ်ပုံကို မြင်ယောင်မိသည်။ ဗလတောင့်တောင့် ထွားထွား… သူ့လီးကြီးက မိမိစောက်ပက်လေးထဲ…လိုး…လိုး
ကို့ ကိုသတိမရတော့၊ အသိစိတ်ကိုမထိန်းချုပ်နိုင်။ ပါးစပ်က ကို ထူးခန့်လီးကြီး…နဲ့ လိုး.. လိုး ဟု တတွတ်တွတ်ရွက်ကာ ဖင်ကို အစွမ်းကုန် ကော့မ၍ ပေါင်ကိုဖြဲကားကာ လက်နှစ်ချောင်းပူးကို တစ်ဆုံးထိုးနှိုက်လိုးမိရင်း ခန္ဓာကိုယ်ထဲမှ ရှိသမျှအရာဟူသမျှ အဖုတ်ပေါက်လေးမှတစ်ဆင့် ညှစ်ထုတ်လိုက်မိသည်။ လက်တစ်ဖက်က နို့အစုံကို ခပ်ကြမ်းကြမ်းဆုပ်ညှစ်မိသည်။ တားဆီးမရသော ခံစားမှု၊ ဆာလောင်မှုတစ်စုံတစ်ရာ၊ ရှက်အားပိုရခြင်း၏ ပြင်းပြသောရမ္မက်၊… ကို ကိုယ်တိုင်က သူ့သူငယ်ချင်းနဲ့လိုးခိုင်းနေ သည့် တောက်လောင်လွန်းလှသော တဏှာစိတ်များ…..အိုး……တစ်သိမ့်သိမ့် တုန်ယင် ကာ ကောင်းလွန်းလှသော ခံစားချက်ကလွဲ၍ ဘာမှမသိတော့… ကောင်းလွန်းလို့ စောက်ပက်လေးက တရစပ်ညှစ်မိသည်။ ညှစ်မိလေ ကောင်းလေ၊ ကောင်းလေ ညှစ်မိ လေ၊ ကို့ သူငယ်ချင်းက တတ်လိုးနေတာ အား အရမ်းကောင်းတယ်,…အို ကိုကလည်း လိုးခိုင်းနေတာလား ကိုလည်း အရမ်းထုနေတာ လီးကြီးကလည်း အရမ်းကြီးတာ ဟင့်..ကိုရော ငါ့လို ထန်နေတာလား…ငါ့ကို သူများနဲ့ပေးလိုးတာ ကိုက ထန်နေတာ လား၊ ဟင့် ငါကရော သူများနဲ့လိုးတာမှန်းတာနဲ့ အရမ်း ခံချင်လာတာလား…အို မသိတော့ဘူး… အလိုးခံချင်တာပဲသိတယ်…အာ့ အ အ ဟင့် ကိုထူးခန့် လီးကြီးနဲ့ အလိုး ခံချင်တာ..အာ အာ့…
“အား,,,ကို ထူးခန့်လီးကြီး…နဲ့ လိုး.. လိုး..အား…..”
အားကနဲလည်ချောင်းသံဖြင့် အော်ကာ ဖင်ကြီးကော့၍ တဆက်ဆက်တုန်ကာ စောက်ရည်များက လှိုင်းလုံးများသဖွင် ဆက်ကာဆက်ကာကော့၍အပန်း…
မင်းသူလည်း “သဲ..အား သဲ စောက်ပက်လေး ထူးခန့် တတ်လိုးနေတာ..အိုး…အာ့း အား” ညည်း၍ လီးထိပ်မှ သုတ်ရည်တွေကို အပြိုင်ပန်းထုတ်လိုက်ကြသည်။ ချစ်သူနှစ်ဦးသား အဆုံးစွန်သော ခံစားမှုကိုယ်စီဖြင့် မျက်လုံးကိုယ်စီမှိတ်၊ အတွေးပုံရိပ်ကိုစီဖြင့် စောက် ပက်နှင့် လီးတို့မှ အရည်တွေ စိုကာ ရွှဲကာ ပန်းကာဖြင့်။ မမျှော်လင့်သော ဖုန်းခေါ် ဆိုသံ တစ်ခုက ဖုံးကွယ်နေသော ခံစားချက်တစ်စုံတစ်ရာကို ပွင့်လင်းလာစေခဲ့သည်။
စွဲလန်းမိသော ချစ်ခြင်းတရား၏ ထူးဆန်းသော ခံစားချက်များဖြင့် ဆရာမလေး ဖြူလဲ့ သွယ်နှင့်မင်းသူတို့ ချစ်သူနှစ်ဦးသား မိုးအလင်းခက်သော တစ်ညတာကို ချစ် ရမ္မက်တရား များ ဖုံးလွှမ်းကာ ချစ်ရည်တူရွှဲ အပြိုင်နွှဲခဲ့ကြသည်မှာ လင်းကြက်တွန်သံကြား၍ အရှေ့ဆီမှ ရောင်နီထွန်းလုလု…။
…………………………………………………..
အခန်း (၃)
ထူးခြားဆန်းပြားသော ကာမအာရုံတွင် ဖြူလဲ့သွယ်နှင့်မင်းသူတို့ ချစ်သူနှစ်ဦး ပျော်ရွှင်မြူး စွာ ကူးခက်ခဲ့ကြသည်။ နှစ်ဦးသား အဆုံးစွန်ချစ်ခဲ့လိုးခဲ့ဖူးသော်လည်း ညကကဲ့သို့ တတိယလူတစ်ဦးကို အစားထိုးမှန်း၍ ဖုန်းပြောရင်းလိုးရသည့် ခံစားချက်ကလည်း တစ် မျိုးတစ်ဘာသာ ဆန်းသစ်ထူးခြားသော ခံစားမှုကို ခံစားရသည်သာ။ နှစ်ဦးသား မရည် ရွယ်ပါဘဲ ကာမအာရုံ၏ခေါ်ဆောင်ရာသို့ တစ်စိုက်မက်မက်လိုက်ပါစီးမျောရင်း ဖွင့်မပြော သော်လည်း တစ်စုံတစ်ရာကို ပွင့်လင်းစွာသိနေကြသလိုပင်။ ချစ်လိုက်ကြ ပြောလိုက်ကြ ဖြင့် တစ်ညလုံးနီးနီး ဖုန်းပြောရင်း လိုးကြသည်မှာ အာရုံအသစ်အဆန်းတွင် ပျော်မွေ့စွာ ခံစားခဲ့ကြသည် မဟုတ်ပါလား။ ငယ်တုန်းရွယ်တုန်း သွေးသားကောင်းတုန်းဆိုတော့ လည်း အကြိမ်ကြိမ်ပြီးသည့်နောက် အိပ်လိုက်သည်မှာ တစ်ချိုးတည်း။ ဖြူလဲ့သွယ်ဆို အင်္ကျီပင် ပြန်မဝတ်နိုင် အရည်တစိုစို ထဘီစိမ်းလေး ရင်ပေါ်လွှား၍ အိပ်လိုက်သည်မှာ နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက်…..။
“ဒေါက်….ဒေါက်…..ဒေါက်…ဆရာမ…ဆရာမ…”
တံခါးခေါက်သံနှင့်ခေါ်သံကြားသည့်တိုင် ဖြူလဲ့သွယ် တော်တော်နှင့်မနိုး၊ အိပ်မှုံစံမွှားဖြင့် ယောင်နန ဖြစ်နေသေးသည်။ အိပ်ယာပေါ်ထိုင်၍ နာရီကြည့်တော့ နေ့ခင်း ၁၁ နာရီ ကျော်ချေပြီ။
“ဆရာမ….ဆရာမ….ဆရာမ” တရစပ်အော်ခေါ်နေသည့် ကလေးမလေးအသံကိုကြား ရပြန်သည်။
“အေး..အေး…ဘယ်သူလဲကွယ်”
“သမီး တတိယတန်းက စုစုထွေးပါ ဆရာမ၊ အိမ်က ဘုန်းကြီးကျောင်းဆွမ်းချိုင့်ပို့လို့၊ ဆရာမကိုပါ လာပို့တာပါ ဆရာမ”
ဒီရွာလေးက ဒီလိုပင်။ ဖြူလဲ့သွယ်တို့ ဆရာ၊ဆရာမတွေကို လေးစားချစ်ခင်ကြသည်။ ဦးစားပေးကြသည်။ အမြဲလိုလို ဟိုအိမ်သည်အိမ်မှ တစ်ခုခု လာပို့ပေးကြသည်။ ကလေး မလေဆိုတော့လည်း ဆံပင်ကိုလက်ဖြင့်သပ်၊ ကျောင်းစိမ်းလုံခြည်ကို ရင်ရှား၍ ထွေထွေ ထူးထူး ပြင်မနေဘဲ တံခါးဖွင့်၍ ယူလိုက်သည်။
“ကျေးဇူးတင်ပါတယ်လို့ သမီးအဖေအမေတို့ကို ပြောလိုက်နော်”
“ဟုတ်ကဲ့ပါ ဆရာမ၊ သမီးချိုင့်ကို ညနေမှ ပြန်လာယူပါမယ် ဆရာမ၊ အခုပြန်လိုက်ဦး မယ်၊ သမီးသူငယ်ချင်းတွေနဲ့ ကစားနေလို့ပါဆရာမ”
ဆရာမလေး ဖြူလဲ့သွယ် ပြုံးလိုက်မိသည်။ ဒါကြောင့်မို့ သည်ကလေး သူမနိုးမချင်း တကြော်ကြော်အော်ခေါ်နေသည်ကိုး။ အဆော့မက်သည့် အရွယ်မို့ပေလား။ စတီးချိုင့် လေးကိုဆွဲ၍ တံခါးပိတ်မည်အပြု။
“ဗျို့..ဆရာမလေး….”
ခေါ်သံကြောင့် ခေါင်းပြူကြည့်လိုက်တော့ ကျောင်းဘေးအိမ်နားက ဦအောင်ကျော် ကို ကွမ်းဝါးရင်း အပြေးလေးလျှောက်လာသည်ကို တွေ့ရသည်။ ဦးအောင်ကျော်က အသက် ၅၀ ကျော် မုဆိုးဖိုကြီး၊ တစ်ကိုယ်ရေတစ်ကာယသမား၊ တောသူတောင်သား ရိုးရိုးအေးအေးနေပြီး ကျောင်းနံ ဘေးတွင်နေသည့်အလျှောက် ပေါင်းနှုတ်မြေရှင်းမှစ၍ ဟိုဟို သည်သည် ကျောင်းကိစ္စ၊ ဆရာ/ဆရာမတို့ ကိစ္စများကို အမြဲလိုကူညီပေးနေသူ။ သည်တော့ ဆရာမလေးဖြူလဲ့ သွယ် တံခါးမပိတ်တော့ဘဲ စောင့်နေလိုက်၏။
“ရှိမှ ရှိပါ့မလားလို့ ဆရာမလေးရာ၊ လယ်ထဲမာ ငါးခူတွေ လတ်လတ်ဆက်ဆက်ရတာ၊ ဆရာမလေး စားစေချင်လွန်းလို့ဗျာ၊ ရော့ ရော့ ဆရာမလေး”
ပြောပြောဆိုဆို နှီးကြောဖြင့်သီလာသော ငါးတတွဲကို လှမ်းပေး၏။ ဖြူလဲ့သွယ်လည်း လူကြီးပဲလေ စောင့်ခိုင်းရမှာ အားနာပါတယ်၊ နောက်ပြီး သိနေ ကူညီပေးနေကြ လူပဲ ဆိုသည့် အတွေးဖြင့် စတီးချိုင့်လေးကို ရင်ဘက်ရှေ့ကွယ်၍
“ဟုတ်..ဟုတ် ဦးကြီးအောင်ကျော်၊ ကျေးဇူးနော်”
ဦးအောင်ကျော် အံအားသင့်စွာ ဆရာမလေးဖြူလဲ့သွယ်ကို ငေးကြည့်မိသည်။ နံမည်နှင့် လိုက်သော ဖြူဖြူလှလှ၊ သွယ်သွယ်တင်းတင်းရှိလှသော ကိုယ်လုံးလေး၊ ထဘီအစိမ်း လေးရင်ရှား၍ စတီးချိုင့်လေးဖြင့်ကာထားပုံက အသည်းယား၊ အူလှိုင်ရင်ခုန်စရာ။ ထို့အ ပြင် နှစ်ပေါင်းများစွာကြာပြီးကတည်းက မရတော့သည့်အနံ့တစ်ခု၊ မှတ်မှတ်ရရ လွန်ခဲ့ သောဆယ်နှစ်က မိန်းမဖြစ်သူ ရုတ်တရက်ဆုံပါးကတည်းက မရတော့သည့် အနံ့တစ်မျိုး၊
အချစ်ရည်ဆိုသောရနံ့၊ ဦးအောင်ကျော်နှာခေါင်းဖြင့် သေချာအနံ့ခံကြည့်သည်။သေချာပြီ ဒါဆို ဆရာမလေး….တွေမိသည်နှင့်ပေါင်ကြားက တင်းမာလာရသည်။
“ပေးလေ၊ ဦးကြီးအောင်ကျော်၊ ရေချိုးမလို့ လုပ်နေတာ” ဆရာမလေး ဖြူလဲ့သွယ် ခပ်ဆတ်ဆတ်ဖြင့် အရှက်ပြေ ပြောလိုက်သည်။ ဖိုမဆိုတော့ သည်လောက်တော့ သိသည်လေ။
“ဟုတ်..ဟုတ် ဆရာမလေး” ဦးအောင်ကျော် ရှက်ကိုးရှက်ကန်းဖြင့် ငါးတွဲကိုလှမ်းပေး လိုက်သည်။ ဖြူလဲ့သွယ်ယူ၍ တံခါးပိတ်မည်အလုပ် လှုပ်ရှားမှုကြောင့်ထင်သည် ငါးတို့က တဖျပ်ဖျပ်လူးခါကုန်ကြ၏။
“အ..မ…လေး…. ….ပ…လုတ်…တုတ်… စောက်”
ဆရာမလေးဖြူလဲ့သွယ် အလန့်တကြားဖြစ်သွားရသည်။ ပါးစပ်ကယောင်ယမ်းထွက် သလို၊ ငါးတွဲကလည်း လွှတ်ကျသွားရသည်။ စတီးချိုင့်ကလည်းလွတ်၍ ချိုင့်အနားနှင့် ရင်လျှားထားသော ထဘီစိမ်းလေး ချိတ်ကာ ကွင်းလုံးကျွတ်ကျသွားရသည်။
ဖြူဖွေးသော ကိုယ်လုံး၊ ပြေပြစ်သော အချိုးအဆစ်၊
လက်သီးဆုပ်ကျော်ခန့် နို့လုံးလုံးလေး၊ နို့အုံသားလေးတွေက လက်ညှစ်ရာ အစင်းရာတို့က ထင်ထင်ရှားရှား။ နိူ့သီးလေးတွေက စူစူထွားထွား…။
ဝမ်းဗိုက်သာ ဖြူပုံ့ပုံ့လေး….၊ ချက်လေးက ထင်းထင်း၊
ထိပ်စုစုလေးသာရှိသော စောက်ပက်မွှေးလေး၊ ပေါင်ကြားက ဖောင်းစစ စောက်ပက်လေး က မသဲမကွဲ …/
ရုပ်ရှင်အနှေးပြကွတ်တွေလို တစ်ခုခြင်း၊ တစ်ချပ်ခြင်း…ဦးအောင်ကျော် ကျောက်ရုပ်ကြီး လို မလှုပ်မယှက် ငေးကြည့်နေဆဲ။
“ဟင့်…ငါး… ငါး အ ရှင်တွေ…ကြောက်….တယ်”
ဆရာမလေး ဖြူလဲ့သွယ် အဖြစ်အပျက်တွေ သတိမထားမိ ကြောက်စိတ်တွေကြီးစိုးကာ မျက်နှာကို လက်ဖြင့်အုပ်၍ ခုန်ဆွခုန်ဆွလေး ဖြစ်နေရသည်။ သည်တော့ အလိုက်ကမ်း ဆိုးမသိသော နို့ လုံးလေး နှစ်လုံးက အိပဲ့အိပဲ့လှုပ်လာရသည်။ ပေါင်ကြားမှ စောက်ပက် လေးက မမြင်ဝံ့၊ မြင်ဝံ့။ မပြူး တပြူး…ဦးအောင်ကျော် တစ်ခဏမျှ အသက်မဲ့သွားရသည်။ မျက်တောင်မခက်မိ။ အတော်ကြာမှ
“ဆ ဆ..ရာ….မ…ဟို…ဟို ထဘီ…..ကျွတ်….”
ဦးအောင်ကျော် လက်ညှိုးထိုးပြသော အောက်ဆီသို့ ကြည့်လိုက်မိတော့မှ မိမွေးတိုင်း၊ ဖမွေးတိုင်း ဖြစ်နေသော မိမိ ကိုယ်ကိုမြင်ရသည်။ ဟင်…. နို့အုံကညှစ်ထားသည့် အစင်းရာတွေ…လက်ဖြင့်ကွယ်လိုက်သည်။ ပေါင်တံလေးကို စေ့လိုက်မိသည်။ အလို အလျောက်တုံ့ပြန်မှု။ အို…စောက်ပက်မွှေးလေးတွေ ပုံဖော်ရိတ်ထားတာ မြင်တော့မှာပဲ..အတွေးက နို့ဆီမှ ဖုံးအုပ်ထားသော လက်တွေကို စောက်ပက်လေးပေါ် ရောက်စေသည်။ နို့တွေကို ဖွင့်ပြလိုက်မိသလိုပင်၊ ဟင့်….ဦးအောင်ကျော်ကိုကြည့်လိုက် တော့ အကြည့်တွေက စူးစူးရဲရဲ၊ လုပ်မိလုပ်ရာ ထိုင်ချလိုက်မိသည်။ အိုး… ဒူးလောက်ထိ တို တိုဝတ်လာသော ပုဆိုးက လယ်ထဲရေစပ်စပ် ငါးဆင်းဖမ်းလာတော့ ခပ်စိုစို ခပ်ကပ်ကပ် အပေါ်ပိုင်းစွပ်ကျယ်ကို ခေါင်းပေါင်းထားသော ခပ်ညိုညိုတောင့်တောင့် အညာသားတောသားကြီး၏ ပေါင်နှစ်ချောင်းကြားမှ ငေါငေါထနေသည့် လီးချောင်ကြီးက ဆရာမလေး ဖြူလဲ့သွယ် မျက်နှာနှင့် တစ်တန်းတည်း…။
“ဆရာမလေး…ကန်တော့ ကန်တော့.. ရော့ ရော့ ထဘီဝတ်ဦး..”
ဦးအောင်ကျော်က ဖြူလဲ့သွယ်ခြေရင်းပုံနေသော ထဘီစိမ်းလေးကိုကောတ်ယူပေး သည်။ ဦးအောင်ကျော်လက်တွေက ဆရာမလေး ဖြူလဲ့သွယ်၏ ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်နေသော တင်ပါးလေးကို ထိမိသည်။ နှစ်ဦးသား တုန်ကနဲ…။
ဦးအောင်ကျော်တစ်ယောက် ထဘီကောတ်မ၍ ပေးရင်း ထဘီမှ လက်တွင်ပေလာသည့် အရည်တစ်ချို့ကို မသိမသာနမ်းမိသည်။ မလွဲတော့,..ဆရာမလေးတစ်ယောက်တည်း အရည်ထွက်အောင် လုပ်နေသည်ပင်၊ ပြုံးလိုက်မိသည်။
“ဘာပြုံးတာလဲ…လူကို ငါးအရှင်တွေနဲ့ခြောက်တယ်၊ အဲဒါ ငါးကပေတဲ့ အရည်တွေ”
ဖြူလဲ့သွယ် ရှက်ရှက်ဖြင့် အော်မိသည်။
“ဟုတ်ပါတယ်၊ ဟုတ်ပါတယ်..မရှက်ပါနဲ့ ဆရာမလေးရာ၊ ကျုပ် ဘာမှ မမြင်ပါဘူး… ငါးအရည်တွေကလည်း ချောကျိပြီးမွှေးသလိုလိုနော်၊ ကဲပါလေခနနေ ငါးတွေကိုင်ပေး ပြီးမှ လာပေးမယ်၊ ဆရာမလေးလည်း လုပ်စရာရှိတာပြီးအောင်လုပ်ပါ အအေး မိ နေပါ မယ် … ထ..ထ ဆရာမလေး”
ခြေရင်းတွင် ကျနေသော ငါးတွဲကို လှမ်းယူသည်။ ပုခုံးသားစိုင်လေးကို ဆုပ်မ၍ ထူသည်။ ဆရာမလေးဖြူလဲ့သွယ် တွန့်သွားရသည်။ ငြင်းတော့ မငြင်းမိ၊ ဆွံ့အနေမိသည်။ ဦးအောင်ကျော်အပြောတွေက တစ်စုံတစ်ခုကို သေသေချာချာသိနေသလိုလို၊ အရှက် တွေလည်း ကွဲလှပါပြီလေ။
ရင်အုပ်တွေက ကြေးနီညိုရောင် တင်းတင်းရင်းရင်း။ အဆိုးဆုံးက ပေါင်ကြားမှ ငေါထွက် နေသည့် အချောင်းကြီးက ရေစိုလုံချည်နှင့်ကပ်နေ၍ လမ်းလျှောက်တိုင်း ငေါငေါ ယမ်းယမ်း တောင်နေခြင်းက သိသိသာသာ။ ခဏနေပြန်လာပေးမည်ပြောသွားသည်။
ဆရာမလေးဖြူလဲ့သွယ် ခံစားချက်ရောင်စုံ၊ စိတ်ရောင်စုံဖြင့် လေးပင့်စွာထလိုက်မိသည်။ ဟော ..စောက်ပက်အတွင်းသားလေးက စူးစူးစစ်စစ်ဖြင့် အရည်လေးတွေ စိမ့်စိုနေပါလား။
...............................
အခန်း (၄)
ဦးအောင်ကျော် ငါးတွဲကိုယူကာ မလှမ်းမကမ်းရှိ အိမ်သို့ပြန်လာခဲ့သည်။ အတွေးတွေက တသီတသန်း…။ မမျှော်လင့်ဘဲ မြင်လိုက်ရသော မြင်ကွင်းများကို အဖန်တလဲလဲပြန် လည်မြင်ယောင်မိသည်။ သွေးသားဆန္ဒတွေက ပြင်းပြင်းပြပြတောင်းဆိုလာသည်က ပေါင်ကြားမှ မက်ထောင်နေသည်က သက်သေ။ စင်စစ်ပြောရလျှင် ဦးအောင်ကျော်ကား မိန်းမတွေအကြောင်းနောကြေနေသူသာ။ မိန်းမဖြစ်သူဆုံးပါးသွားကတည်းက နောက် အိမ်ထောင်မပြုတော့ဘဲ ရွာထဲမှ မိန်းမ သုံးယောက်ခန့်ကို တိတ်တဆိတ် ကြိတ်၍စား နေသူ။ ဦးအောင်ကျော် စားနေမှန်း မည်သူမျှမသိကြ။ သည်ကိစ္စတွင် ဦးအောင်ကျော်က စည်းကမ်းရှိသည်။ နှုတ်လုံသည်။ မိန်းမတွေစိတ်ကိုနားလည်၍ စိတ်လုံခြုံမှုပေးသလို စိတ်ကျေနပ်မှုအပြည့်အဝပေးသည်။ နောက် သူစားနေကြ အမျိုးသမီး သုံးယောက်၏ နာမည် အစွန်းအထင်း မရှိစေရ။ သည်လိုဆိုတော့ ထိုအမျိုးသမီး သုံးယောက်မှာ ဦးအောင်ကျော်၏ အထိအတွေ့ အပြောအဆို အယုအယတွင် မျောပါကာ ဦးအောင်ကျော် ဆန္ဒရှိတိုင်း ကာမပင်လယ်ကြောမှာ ပျော်ရွှင်စွာမျောပါနေခဲ့သည်မှာ နှစ်ပေါက်လုနေပြီ။ ယခု ဆရာ မလေး ဖြူလဲ့သွယ်၏ ပကတိအလှကို တွေ့ခဲ့ချေပြီ။ ဆရာမလေးတစ် ယောက်တည်း ဆန္ဒရမ္မက်တွေကို ဖြေဖောက်နေကြောင်း ဆရာမလေးထဘီကို ကိုင်လိုက်စဉ်က ပေစွန်းခဲ့သော အရည်များကသက်သေ။ မတော်တဆလိုလိုထိ ကိုင်လိုက်စဉ် တုန်တတ်သွားသည့် ကိုယ်လုံးလေးက ပြင်းပြင်းပြပြလိုလားမှုကို ဖော်ညွှန်း နေသည် မဟုတ်ပါလား။ ထိုသို့ဆိုလျက် ဦးအောင်ကျော် ဘာလို့ဆက်၍ရှေ့မတိုးခဲ့ သနည်းဟု တွေးစရာ၊ မေးစရာရှိ၏။ သာမန်လူဆိုပါကတော့ ချဉ်ချဉ်တူးတူး မူးပြီးရော ဇွတ်တရွက်ကြံစရာရှိ၏။ ဦးအေင် ကျော်ကား ထိုသို့မဟုတ်။ လဘက်ကောင်းစားလိုလျှင် ပလောင်တောက်တက်နှေးရ သည်မဟုတ်ပါလား။ သူ့အတွေးတွေသာရှိသေး၏။ မှန်မမှန် မသိသေး။ ပိုမိုသေချာအောင် လုပ်ရပေဦးမည်။ သူ့အတွေးသူ့အကြံ သူဖန်မည်ဆိုပါက လေးချောင်းမြောက်သော သူ့၏လက် သုံးတော်တောင်ဝှေးလေးကား ဆရာမလေး ဖြူလဲ့သွယ် ဖြစ်လာမည်မဟုတ် ပါလား။
ဆရာမလေး ဖြူလဲ့သွယ်တစ်ယောက် ကျောက်ရုပ်ကြီးပမာ ဦးအောင်ကျော်ထွက်သွားရာ ကို ငေးကြည့်နေဆဲ။ တုတ်တုတ်ခိုင်ခိုင် ဂင်တိုတိုဖြင့် ပုဆိုးကို ခြေသလုံးပေါ်ဒူးနားထိ ခပ် တိုတိုဝတ်ထားသည်။ ရင်အုပ်ကားကား အသားညိုညို အသက်ငါးဆယ်ကျော်သာဆိုပေ မင့် သန်သန်မာမာကြီး။ သန်သန်မာမာဆို သူ့ပေါင်ကြားက ငေါထွက်နေတာကြီးက နည်း တာကြီးမဟုတ်။ အမလေး….အနီးကပ်မြင်လိုက်ရတာ ပုဆိုးအောက်ငေါထောင်နေတာ ငရုတ်ကျဉ်ပွေ့ထက်မလျော့…ဟင့်…အဲဒါကြီးက ငါ့ဟာလေးတွေမြင်လို့ ဖြစ်လာတာ.. ငါကလဲ ဘလိုဖြစ် နမော်နမဲ့ သူ့ရှေ့ ကိုယ်တုံးလုံးဖြစ်ရတယ်လို့.. သိပ်ရှက်စရာကောင်း တာပဲ။ ငါ့နို့တွေပေါ်က လက်နဲ့ညှစ်လို့ နီရဲနေတာမြင်သွားလား မသိ…အို ထဘီမှာပေ နေတဲ့ အရည်တွေတောင် သူနမ်းလိုက်သေးတယ်ထင်ရဲ့…ဒုက္ခပါပဲ…အမွှေးရိတ်ထားတာ လည်း မြင်တော့မှာပါပဲ….ဟင်း…..အရေးထဲ..အရည်တွေက စိမ့်နေသေး.. မဖြစ်သေး ပါဘူးလေ.. ပြန်လာလို့ ဒီပုံစံနဲ့ပဲ ဖြစ်နေရင်ခက်သေး….။
ဖြူလဲ့သွယ် ထမင်းချိုင့်ကိုယူ၊ ဟင်းတွေလှယ်လိုက်၏။ အညာထုံးစံ ဟင်းတွေကစုံလှ သည်။ အသားဟင်း၊ ပဲဟင်း၊ ငါးပိချက်၊ တို့စရာအစုံ….သခွားသီးကိုမြင်တော့ အနီးကပ် မြင်လိုက်ရသည့် ဦးအောင်ကျော်ပေါင်ကြားက ခပ်ငေါငေါကြီးကို ဖျပ်ကနဲသတိရလိုက် သည်။
“အို….ဒါပဲ မြင်ယောင်နေ…ဟိ..အင်းလေ..သူ့ဟာက တုတ်တုတ်ခဲခဲကြီးပဲဟာ..”
လျှာကလေးထုတ်ကာ တစ်ကိုယ်တည်းပြောမိသည်။ အတွေးတွေကို အတင်းရပ်လိုက် ရသည်။ မိမိပေါင်ကြားထဲမှ တစိုစိုတစိမ့်စိမ့်ဖြစ်နေသည့် အဖုတ်ကလေး ယားယံရွ တရိုးတိုး ဖြစ်နေမှုကား ထိန်းမရ။ ရေအမြန်ချိုးလိုက်သည်။ သနပ်ခါးလိမ်း၊ ပြင်ဆင် နေ လိုက်သည်။ ဦးအောင်ကျော်ပေါ်မလာ၊ အိမ်ရှေ့သို့ ကွတ်ကြည့်ကွက်ကြည့် ကြည့်မိသည်။ ဖြူလဲ့သွယ် မိမိစိတ်ကိုယ် မိမိအံ့ဩမိသည်။ ပထမတစ်ခါ ကို့သူငယ်ချင်း ကိုထူးခန့်ကို မှား၍ အမွှေးရိတ်မည့်အကြောင်းပြောမိသည်။ စိတ်တွေလှုပ်ရှား၍ ဆန္ဒရမ္မက်တွေ ပြင်းပြ ခဲ့ရသည်။ သည်အကြောင်း ကိုနှင့်ပြောတော့ ထူးထူးဆန်းဆန်း ကိုကပို၍ထန်နေသည်။ ကိုက ကိုထူးခန့်အဖြစ်ပင် ဖုန်းပြောရင်းလိုးကြတော့ အကြိမ်ကြိမ်ပြီးခဲ့ကြရသည်။ ယခု မိမိ၏ ကိုယ်လုံးတီးအလှကို အညာသားကြီးအား အရှက်ကုန်မြင်စေခဲ့လေပြီ။ ဤသည် ကိုပင် မိမိ၏ အဖုတ်ကလေးက အရည်တွေတစိမ့်စမ့်ကျနေရသည်။ မျက်စေ့ထဲတွင် လည်း ထိုအညာသားကြီး၏ ပုဆိုးအောက်မှ ဖွံ့ဖွံ့ထွားထွား ငေါထနေသော လီးတံကြီးကို မကြာခဏ သတိတရ မြင်ယောင်နေမိသည်။ ကို့ကိုပြောပြလျှင် ဘယ်လိုနေမည်မသိ။ အတွေးတွေကို ဇွတ်ရပ်ကာ ထမင်းစားလိုက်သည်။ ဦး အောင်ကျော်လာမှပဲ တည် တည်ငြိမ် ငြိမ်ရင်ဆိုင်တော့မည်။ အင်း…ကျော်မကောင်းကြား မကောင်း မဖြစ်အောင် ကိုယ့်စိတ်ကို ထိန်းဦးမှပါပဲလေ၊ ကိုယ်က ဆရာမပေမို့လား…. ။ ထမင်းစားရင်း သခွားသီးကို ဂျွတ်ခနဲနေအောင် စားလိုက်၏။ ဟိ….ဦးအောင်ကျော်ဟာကြီး…နဲ့..တူ.။
မတွေးပါဘူးဆိုမှ…တွေးဖြစ်လိုက်သည်။ ရင်ထဲပင် ကတုန်ကယင်ဖြစ်သွားရသည်။ သို့ သော် အတွေးမဆုံးလိုက်….။
“ဆရာမလေး…ဆရာမလေး…ဗျို့..ဆရာမလေး..”
“အို…”
ကတုန်ကယင်ဖြစ်ရုံမက ဆတ်ကနဲပင် ဖြူလဲ့သွယ်တစ်ယောက် ဖြစ်သွားသည်။ လက်မှ သခွားသီး ပြုတ်ကြသွားသလို အဖုတ်အတွင်းသားလေး ဆစ်ခနဲလှုပ်သွား၏။ သူခိုးလူမိဟုဆိုရလေမလား……။ ပါးစပ်မှ အိုဟုပင် ယောင်၍ တ မိရသည်အထိ…။
အခန်း (၅)
“ငါးတွေ ကိုင်ပြီး လာပေးတာ ဆရာမလေး ရေ..အော်…ထမင်းစားနေတာလား”
ဦးအောင်ကျော်က ရယ်ရယ်မောမာ ပြော၏။
“ဟုတ်….ဟုတ် ဦးကြီး..” ဖြူလဲ့သွယ် ဖြေသံက တွန့်ဆုတ်ဆုတ် တိုးလျလျ။
“စားပါ ဆရာမလေးရာ..စားပါ၊ ဒီမှာ ငါးတွေ ဆရာမလေး၊ ထမင်းစားရင်းတန်းလန်းနဲ့ဆို ကျုပ်ပဲ မီးဖိုနားသွားထားလိုက်ပါမယ်”
အိမ်အတွင်းသို့ ဦးအောင်ကျော်က ပြောပြောဆိုဆိုဝင်လိုက်သည်။ ဖြူလဲ့သွယ်လည်း ယောင်နနဖြင့် နောက်မှ လိုက်သွားမိသည်။
“ဒီမှာပဲ ထားခဲ့လိုက်ပြီ ဆရာမလေး၊ ပြန်တော့မယ် ဆရာမလေးရေ၊ ယာခင်းဘက် သွားရမှာဆိုတော့လေ ” ဦးအောင်ကျော်ကား ဘာမှမဖြစ်သကဲ့သို့ ပကတိ အေးဆေးစွာ။ ဖြူလဲ့သွယ်လည်းမနေသာ
“ရပါတယ် ဦးကြီး၊ ထမင်းစားပါဦး”
“တော်ပါပြီ ဆရာမလေးရာ၊ ကျုပ်တို့ တောသားတွေက ဒီအချိန်စားပြီးတာကြာပေါ့၊ အင်း..ရေနွေးကြမ်းလေးတော့ ခဏသောက်ဦးမယ်” ဦးအောင်ကျော်က ပြန်ရန်ဟန်ပြင်ရာ မှ ထမင်းဝိုင်းသို့ငဲ့ကြည့်ကာ ဓာတ်ဘူးကိုမြင်၍ စကားစကာ ထိုင်လိုက်သည်။ ဒီတော့ ဖြူလဲ့သွယ်လည်း ဝင်ထိုင်၍ စားလက်စ ထမင်းကို ဆက်၍စားလိုက်သည်။ တို့ကနန်း ဆိတ်ကနန်းသာ။
“ဆရာမလေးက အစားနည်းတယ်နော်…ဒါမလို့ လှနေတာနေမယ်”
“ရှင်..”
“ဪ.. အစားနည်းတော့ မဝတော့ဘူးလေ၊ ခန္ဓာကိုယ်က ချပ်ချပ်ရပ်ရပ်နဲ့ ဗိုက်ဆို လည်း အဆီမရှိနဲ့ လှတယ်ပြောတာ ဆရာမလေးရဲ့”
ဖြူလဲ့သွယ် မျက်နှာလေး နီမြန်းသွားရသည်။ ခေါင်းလေးငုံ့ကာ ထမင်းများကို ဇွန်းဖြင့် အဓိပ္ပာယ်မဲ့ မွှေနေမိ၏။ စကားမဆိုမိ။
“တစ်ကယ်ပြောတာဆရာမလေးရ၊ ကျုပ်ဖြင့်လေ ဒီတစ်သက် ဆရာမလေးလို လှတာ မျိုး မတွေ့ဘူးပေါင်ဗျာ”
ဖြူလဲ့သွယ် ရှက်သည်ဆိုပေမယ့် ကျေနပ်မိသည့် အရိပ်ယောင်ဖြင့် ပြုံးလိုက်မိသည်။ ဘယ်သူမဆို ကိုယ့်အလှကို ချီးကျူးသည်ဆိုက ကျေနပ်မိမည်သာပင်။
“ဦးကြီးက မြှောက်တတ်သားနော်”
“အလို..ဘုရားပေးပေး ကျမ်းပေးပေးပါဗျာ၊ ကျုပ်ကညာမပြောပါဘူး၊ အမြင်အတိုင်း ပြောတာပါ ဆရာမလေးရ၊ ဗီဒီယိုထဲက မင်းသမီးတွေထက်တောင် ပိုလှသေး”
“ကဲပါ၊ ဟုတ်ပါပြီ ဦးကြီးပြောတာနဲ့ ဖြူလဲ့ဖြင့် ထမင်းတောင် မစားနိုင်ဘဲ ဝ သွားပြီ”
“ဟား…ဟား ဒါကရေနွေးပဲရှိသေးလို့နော်”
“ဟီး…ဟုတ်လား ဦးကြီး၊ ဒီလိုဆို ရေနွေးတင်မကပါဘူးနော်၊ ဖြူလဲ့ လဘက်သုပ် ကျွေးပါမယ်ရှင်”
“လဘက်သုတ်ပါ စားရတော့မဟေ့၊ ဒါနဲ့ ဆရာမလေးနဲ့ အိမ်ထဲနှစ် ယောက်တည်း ဆိုတော့ သူများအမြင်မသင့်ဖြစ်မယ်၊ ဦးကြီးက ရေနွေးကြမ်းအိုးယူပြီး အိမ်ရှေ့ တမာပင်အောက်က စောင့်နေမယ်လေ၊ ဖြူလဲ့ က လဘက်သုတ်ပြီး လိုက်ခဲ့လေ”
စကားပြောရင်းဆိုရင်း လွတ်လပ်ပေါ့ပါးလာရသည်မို့ မိမိကိုယ်မိမိ ဖြူလဲ့ ဟု ပင် ရင်းရင်းနှီးနှီး ပြောဆိုမိသည်အထိ။ မိမိဘက်ကို ထည့်တွေးပေးသည့်အချက်ကို ဦးအောင်ကျော်ကို အမှတ်ပေးမိသည်။ ဆိုတော့ ဦးအောင်ကျော်၏ ဆရာမလေး အစား ဖြူလဲ့ ဟုခေါ်ခြင်းကို မငြင်းဆိုမိ။
ပို၍ ရင်းနှီးလာသည်ပင် ခံစားရ၏။ ဦးအောင် ကျော်စကားတွင် သာယာကျေနပ်မိ သည်ဆိုတော့ ဖြူလဲ့သွယ် စေတနာ ပိုမိသည်။ ရင်းနီးစွာပြောဆိုမိသည်ပင်။
“စိတ်ချ၊ ငရုပ်သီးစပ်စပ်လေး သုပ်ပေးမှာ ဟွန်း…”
“ဟုတ်ပါပြီ ဗျာ၊ ဆရာမလေးက လူလည်းလှ၊ သဘောလည်းကောင်းဆိုတော့ ဘယ်လိုသုပ်သုပ်၊ ဘယ်လိုကျွေးကျွေး အကုန်စားပစ်မှာ”
ရေနွေးကြမ်း သောက်ရင်း ဦးအောင်ကျော် စဉ်းစားမိသည်။ သည်ဆရာမလေးက ဘယ်လို လဲ မတွေးတတ်။ မနက်ခင်းပိုင်း မြင်ကွင်းကို ပြန်မြင်ယောင်မိတော့ ဆာလောင်မွတ်သိပ် မှုဖြင့်အတိပြီးသော မိန်းကလေးဟု ကောက်ချက်ချမိသည်။
လုံးတစ်နေသော နို့တင်းတင်း အစုံတွင် ဖျစ်ရာညှစ်ရာ အမှတ်အသားများ၊ စူထွက်နေသော နို့သီးခေါင်းတစ်စုံ၊ တိတိရိရိ ညှပ်ထားသော စောက်ပက်မွှေးလေးများ။ တွေးမိသည်နှင့် ပေါင်ကြားက ထောင်ကားလာ ရသည်။
ဟော…အခုကျတော့ ပတိဖြူစင်ရိုးသားစွာ၊ အိန္ဒြေသိက္ခာ ရှိရှိ တည်တည်ကြည် ကြည်။ အင်းလေ..မတွေးတတ်တော့ပါဘူး။ ဆက်တွေးချိန်လည်းမရတော့။ ဖြူလဲ့သွယ် လဘက်သုပ် ပုကန်လေးကိုင်၍ လာချေပြီ။
ဦးအောင်ကျော် အမှတ်တမဲ့ ထကာ လဘက်ပုကန်ကို လှမ်းယူလိုက်သည်။ သိသိသာသာ ဖောင်းကားငေါထွက်နေသည်ကို သတိမထားမိ။ သူက သတိမထားမိပေမင့် ဖြူလဲ့သွယ် က သတိထားမိသည်။ “ဟင်…” ဟု ပင် ယောင်၍ ပါးစပ်ကထွက်မိ၏။
“ဘာ..လို့လဲ ဆရာမလေး”
“ဟို..ဟို..ကြက်..ကြက်သွန်ဖြူ မေ့ခဲ့လို့” ဖြူလဲ့သွယ် အယောင်ယောင်အမှားမှားဖြင့် ဦးအောင်ကျော်အောက်ပိုင်းမှ အကြည့်ကို လွဲ၍ အထစ်ထစ်ငေါ့ငေါ့ ပြောမိသည်။
ဦးအောင်ကျော်ကား လူပါး။ အခြေအနေကို ရုတ်ခြည်းသဘောပေါက်သည်။
“မလိုပါဘူး ဆရာမလေးရာ၊ ဒီမှာထိုင် ပါ၊ ထိုင် ပါ”
ပြောပြောဆိုဆို ပုဆိုးကို ပြင်ဝတ်လိုက်သည်။ ပုဆိုးဖြန့်ဝတ်ချိန်..ဒီမှာထိုင်ပါ ဆိုသော ညွှန်ပြမှုကြောင့် ဖြူလဲ့သွယ် အကြည့်တို့က ထိုင်မည့်နေရာသို့အကြည့်…ကွက်တိ။
လျှပ်တစ်ပြတ်ဆိုသော်လည်း ထင်ထင်ရှားရှား။
တစ်ခဏဆိုသော်လည်း ကွက်ကွက် ကွင်းကွင်း။
တစ်ထပ်တည်းသော ပုဆိုးအောက်မှ
အချောင်းလိုက် လေးဆယ့်ငါးဒီဂရီ ထောင်မက်နေသော အတန်ကြီး၊
မြင်သာ ထင်သာရှိသော အတုတ်၊ အတိုင်းအထွာတို့က အထင်းသား။
ဦးအောင်ကျော် အသွင်ကား ဖြူလဲ့သွယ်အား ကပျာကယာ ကြိုဆိုသည့် အသွင်။ ဖြူလဲ့သွယ် ရင်ထဲဗလောင်ဆူသွားရသည်။ အကြည့်ကို ချက်ချင်းမလွဲဖယ်နိုင်။ တည်ငြိမ်နေသော စိတ်အစဉ်က ယောင်ယက်ခပ်သွားရသည်။
အိပ်မက်ယောင်သူလို ဦး အောင်ကျော်ညွှန်ပြရာသို့ ထိုင်လိုက်မိသည်။ ဦးအောင်ကျော် မျက်နှာမှာ အပြုံးလေး တစ်ချက်က ဖျပ်ခနဲ။
“ကောင်းလိုက်တဲ့ လက်ရာဗျာ၊ လူလေးကလည်းလှ စေတနာလည်းပါ၊ သဘောဖြူ မနောဖြူ ဆရာမလေး ဆိုတော့ ရွာမှာ ဆရာမလေးဆိုပြီး နာမည်ကြီးနေတာ အလကား မှ မဟုတ်တာ”
“….”
ဦးအောင်ကျော် စကားတွေပြောသလောက် ဖြူလဲ့သွယ်မှာ စိတ်ကို မနည်းတည်ငြိမ် အောင် စုစည်းနေရသည်။ အနေအထိုင် ပက်စက်သည်လားမပြောတတ်။ တင်ပျည်ခွေ ထိုင်နေသော ဦးအောင်ကျော် ပေါင်ကြား ခပ်ငေါငေါကြီးအား မကြည့်မိအောင် ထိန်းနေ ရင်း တစ်ချက်တစ်ချက် ခိုး၍ကြည့်မိသည်။ အာခေါင်တွေခြောက်၊ ရင်တွေပူလာရသည် အထိ။
ဦးအောင်ကျော်ကား ဘာမျှမသိသလို။ လဘတ်သုပ်စားလိုက်၊ စကားပြော လိုက်ဖြင့်။
“ကျုပ်ဖြင့်ဗျာ ငါးတွေ မသတ်ရက် သတ်ရက်နဲ့ သတ်လာပေးရတာဗျ”
“ဟင်…ဘာလို့ ဦးကြီး”
ဦးအောင်ကျော်က ဖြူလဲ့သွယ်ကို စူးစူးရဲရဲကြည့်လိုက်သည်။ ဖြူလဲ့သွယ် ကိုယ်လုံးလေး ကျုံ့သွားရ၏။ ခဏကြာမှ
“ဒီကောင်တွေကြောင့် ဆရာမလေးကို ကိုယ်တုံးလုံး မြင်ရတာကိုဗျ”
ဦးအောင်ကျော်က အတုံးလိုက်အတစ်လိုက် ပြောချလိုက်သည်။
“ အာ…ဦးကြီးကလည်း၊ တိုးတိုးပြောပါ၊ သူများတွေကြားမှ”
ပြောရင်း ဖြူလဲ့သွယ် ဘေးဘယ်ညာကို မလုံမလဲ ကြည့်မိသည်။
“ဟား..ဟား ဒီအချိန် ဘယ်သူမှ မရှိပါဘူး ဆရာမလေးရ၊ ကျုပ်က ဆရာမလေး ဖြစ်နေပုံ သဘော ကျလို့ စတာပါ၊ စိတ်ချပါဗျာ ဘယ်သူ့မှ မပြောပါဘူး၊ ကျုပ်ကြောင့် ဆရာမလေး သိက္ခာ မကျစေရပါဘူးဗျာ၊ ညာပြောရင် မြွေစိမ်းကိုတ် သေရပါစေရဲ့”
“ဟွန်း…ပြီးရော” ဖြူလဲ့သွယ် မျက်စောင်းထိုးရင်း စိတ်လက်ပေါ့ပါးစွာ ပြောလိုက်၏။
သည်လိုနှင့် အချိန်အတော်ကြာတွင်ဖြူလဲ့သွယ်ကား ဦးအောင်ကျော်၏ ချော့လိုက် မြောက်လိုက် မထိတထိ ပြောလိုက်နှင့် စကားကြောတွင် မျောပါနေ၏။ လောကီသားပေမို့ မြှေက်သည့် အခါ ကျေနပ်သလို ချော့တော့လည်း သာယာမိသည်ပင်။ မထိတထိ ပြောသည့်အခါတွင်လည်း ရင်တဖိုဖို…..။
အညာတောရွာ နေ့ခင်းမို့ လူခြေတိတ်လှသည်။ လယ်ထဲယာထဲ ရောက်သူရောက် ၊ နေပူပူမို့ အိမ်ထဲနားသူကနား.....စာကလေးအော်သံ တကျိကျိ ပင် ကြားနေရသည်.။
“ကျုပ်သိသား…ဆရာမလေး တုံးလုံးလေးဖြစ်သွားတာ ကျုပ်မြင်လို့ ရှက်နေတာ၊ ကျုပ် လျောက်ပြောမှာ စိုးရိမ်နေတာမလား၊ အပြောခက်နေလို့ ကျုပ်ဘာသာ ပြောရတာပါ၊ ကျုပ်သေတဲ့အထိ ဒီအကြောင်းဘယ်သူမှ မပြောဘူး…အဲ..တစ်ယောက်တော့ ပြောမယ်”
“ဟင်…ဘယ်သူ့ပြောမှာလဲ..” ဖြူလဲ့သွယ် အလန့်တကြား။
“ဟား..ဟား.. ဆရာမလေးကိုပဲလေ”
“အွင်း…..ဦးကြီးကလည်း…”
ဒုတိယမ္မိ မျက်စောင်း။ အရှက်ပိုသည်လား အကဲပိုသည်လား။
ဟော သည်လူကြီး ပေါင်ကြားငေါငေါကြီး ဆတ်ခနဲလှုပ်နေသည်လား။ အာ…ကြည့်မိ ပြန်လေပြီ။
“ဆရာမလေးရေ ကျုပ် ယာထဲသွားဦးမယ်၊ စောစောပြန်လာမယ်လေ၊ ရေနွေးကြမ်း တိုက်ဦးမယ်မလား၊ ဒီတစ်ခါ ငါးတွေမပေးတော့ပါဘူးဗျာ၊ တုံးလုံးလေးထပ်မြင်ရရင် သိဝိ မင်းကြီး ရူးတာထက်ပိုဆိုးရော့မယ်….ဟား..ဟား”
“တော်..တော်..ဒီတုံးလုံးဆိုတာကြည့်…”
တတိယံမ္မိ မျက်စောင်း။ အရှက်လည်း ပိုရသည်။ အကဲလည်းပိုရသည်။
နောက် ပေါင်ကြားက စောက်ဖုတ်လေးလည်း စိုနေရပါပြီလေ။
ဖြူလဲ့သွယ် အခြေအနေ ကို ကြည့်ရင်း ဦးအောင်ကျော် နောက်တစ်ဆင့် ထိုးစစ် မြှင့်လိုက်သည်။
“ဆရာမလေး…”
ဦးအောင်ကျော်က ထရင်းခေါ်လိုက်သည်။ ခြေနှစ်ဖက်ကို အနည်းငယ် ကားလိုက်သည်။ နေရောင်ထိုးသော ပုဆိုးပါးပါးအောက်မှ မြင်ရသော သန်မာတောင့် တင်းသော၊ တုတ်ခိုင်ထွားကျိုင်းသော တောသား၊ အညာသားကြီး၏ ယောကျ်ားအင်္ဂါကား ထင်းခနဲ၊ ရှင်းခနဲ။
ဖြူလဲ့သွယ် အကြည့်က မော့၍မော့၍။ သို့သော် ဦးအောင်ကျော် မျက်နှာဆီသို့ မရောက်ခင် လမ်းခု လတ်တွင် ရပ်တန့်သွားရသည်။ အကြည့်ကို မလွဲဖယ်မိ။
ဆွဲငင်အား တစ်ခုလို ငေးတေးတေး၊ ဆန္ဒရမက် ထိန်းချုပ်ခက်သည့်ပုံစံလေး။
နှုတ်ခမ်းလေးကို မသိမသာ ကိုတ်လိုက်ရင်း ခေါင်းလေးဆက်လိုက်၏။ ပြောဆိုသည့် အသွင်။
“ကျုပ်ယာထဲက ပြန်လာရင် မနက်က အရည်လေးတွေစိုနေတဲ့ ကျောင်းစိမ်းထဘီလေး ဝတ်ထားပါလား၊ ဆရာမလေးက အဲဒီ ကျောင်းစိမ်းထဘီလေးနဲ့ သိပ်လိုက် သိပ်လှတာ၊ နောက်ပြီး…… ဖြူလဲ့ဆီကထွက်တဲ့ အရည်လေးတွေက သိပ်မွှေးတာပဲ”
“……..”
ဆရာမလေး ဖြူလဲ့သွယ် စကားမဆိုနိုင်ပါ။
ရှက်အားလည်းပိုရပါသည်။
အကဲလည်းပိုရပါသည်။
စောက်ပက်လေးကလည်း စိုနေရပါပြီ။
တားဆီးထားသည့် ဆန္ဒရမ္မက်တွေလည်း ပြိုရပါသည်။
သည်ထက်ဆိုးသည်ကား ဦးအောင်ကျော် စိုက်ကြည့်နေသည့် ရင်သားတွေက ယားသလိုယံသလိုလို။ အားမလိုအားမရ ဖျစ်ညှစ်ပစ်လိုက်ချင်သလိုလို။
ပေါင်လေးနှစ်ဖက်က အလိုလို စေ့၍ စေ့၍။ ခံစားနေရသော ယားယံလိုလားမှုကို ပြေလိုပြေငြား။ စိတ်အစဥ်က ထိန်းချုပ်မှုမှ လွတ်လုလု။
ပုဆိုးအောက်ဆီမှ ဦးအောင်ကျော်လီးကြီးကို တစိုက်မက်မက်ကြည့်မိရင်း လက်နှစ်ဖက် ကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင်ဆုပ်မိသည်။ စောက်ပက်လေးကို ရှုံ့လိုက်ပွလိုက် ညှစ်လိုက် လုပ်မိသည်။ စောက်ပက်အတွင်း သားတွေက အချင်းချင်းပွတ် တိုက်မိသည်။
ပို၍ယားယံ ပို၍တပ်မက်လိုလားမှုက တစ်ကိုယ် လုံးပျံ့နှံ့နေရသည်။
ဦးအောင်ကျော် ဖြူလဲ့သွယ်ပုံစံကို စိမ်ပြေနပြေကြည့်၏။ ကျားသခင်က သားသမင်လေးကို ဆော့ကစားနေသည့်နှယ်။ ထို့နောက်
ဘေးဘယ်ညာသို့ လှည့်ကြည့်ကာ
“ဆရာမလေး သိတယ်မလား၊ ဆရာမလေး တုံးလုံးဖြစ်တာမြင်ပြီး ကျုပ်လီးကြီး အမြဲ တောင်နေတာ ကြည့်လေ”
“အို……..”
ပုဆိုးစကို မသိမသာဖြေချ၍ ထုတ်ပြသည်။ ခဏဆိုမှ ခဏလေး။
လီးထိပ်ကြီးက ရဲသလိုမဲသလို သံပုရာသီးလုံးခန့်ထက် ကြီးဖို့ရာရှိမည် မလျော့။ လီးထိပ် အကွဲကြောင်းကြီးက အရည်ကြည် စိမ့်လို့။
လီးတန်တုတ်တုတ်ကြီးကိုမှ လီးကြောတွေ အပြိုင်းပြိုင်းထလို့။ မြွေဟောက်ကြီး ပါးပြင်း ထောင်နေသလိုလို။ ဖြူလဲ့သွယ် စိတ်ညှို့ခံရသလို လီးထွားညိုကြီးကို တမေ့တမော ကြည့်နေမိသည်။
ဦးအောင်ကျော်က လီးတန်ညိုညိုထွားထွားကြီး ဆက်ခနဲ တစ်ချက်ငေါ့ကာ
“နို့လုံးလုံး တင်းတင်းလေးကို ကိုက်စို့ပစ်ချင်တာ၊ ထိပ်က နို့သီးကလည်းဆူနေတာပဲ၊ ဖြူလဲ့ အရမ်းလီးဆာနေတာမလား၊ လီးဆာနေလို့ ကိုယ့်နို့ကို ပြန်ညှစ်နေတာလေ…”
“ဟင့်..အ…မ..ဟုတ်”
“ဟုတ်ပါတယ်လေ…နို့မှာ လက်ရာတွေ ထင်းနေတာ....အခုတောင် ဆရာမလေး ကျုပ်လီးကြီး ကြည့်ပြီး စောက်ပက်ညှစ် နေတာမလား၊ လီးဆာပြီး အလိုးခံချင်နေမှန်း သိနေတာပဲ ဖြူလဲ့ရာ၊ စိတ်ကိုလွှတ်လိုက် ညှစ်ပစ်လိုက်စမ်း…အားရပါးရညှစ်ပစ်စမ်းကွာ”
“အင်း…..ဟင့်..ကျစ်…အ”
‘’ ဆရာမလေးရဲ့ စောက်ပက်လှလှလေး ယားပြီး ညှစ်နေတာမလား... ကျုပ်ကလွဲ ဘယ်သူမှ မသိပါဘူးဗျာ... ဟုတ်တယ်ဆို ခေါင်းလေးငြိမ့်ပြစမ်း ဆရာမလေး”
ဖြူလဲ့သွယ် မရှက်နိုင်တော့။ နှုတ်ခမ်းလေးကို တင်းတင်းစေ့ကိုက်မိသည်။ အကြည့်တွေက ရီဝေဝေ…။ ခေါင်းလေး မသိမသာ ညိတ်ပြလိုက်မိသည်။ ဝန်ခံလိုက်သည့်သဘော...။ အညာသား လူကြီးအား စောက်ပက်ယားနေပါသည်...ညှစ်နေပါသည် လို့ ပြောလိုက်ခြင်းပင်။ တားဆီးမရသော စိတ်ဆန္ဒတွေကို ချွန်းဖွင့်ပေးလိုက်ခြင်း....။
“….စိတ်တွေလွှတ်ပေးလိုက် ဖြူလဲ့
ရှက်စရာမလိုဘူး….အချင်းချင်း အကုန်သိနေ မြင်နေမှပဲ….”
အသိစိတ်က ဦးအောင်ကျော် စကားသံတွေအား အလိုလိုနာခံနေမိချေပြီ….။ ရှက်တာက အဆုံးစွန်ထိ။ သို့သော် အရှက်တရားနှင့်အတူ ကပ်ပါလာသည့် ပြင်းပြလွန်းသော ရမက်တဏှာက အဆုံးစွန် ၏ တစ်ဖက်ကို ကျော်နေလေပြီ။
ဝမ်းဗိုက်ကို အားယူကာ တစ်ကိုယ်လုံးအားတွေကိုစုစည်းရင်း စောက်ပက်လေးကိုအားပြု၍ တဆစ်ဆစ် ညှစ်လိုက်မိသည်။
တွန့်ကာ..တွန့်ကာ၊ တုန်ကာဖြင့်..။
“လှလိုက်တာ…ဆရာမလေး လီးဆာပြီး စောက်ပက်ယားနေတဲ့ ပုံစံလေး.... ဟောဒီ လီးချောင်းကြီး စောက်ပက်ထဲ သွပ်ခံနေတာတွေးပြီး အပြီး ညှစ်ချစမ်း”
“ဟင်း….အင့်…ကျစ်..အား..”
ရှိုက်ဖိုသံစုံ တိုးလျ မြည်ကာ…ငြိမ်သက်စွာ…။ အသက်ကို လု၍ရှုဆဲ...မောဟိုက်ဆဲ..မျက်နှာကလေး နီရဲ ချွေးလေးစို့စို့ ရှိနေဆဲ.....ဖြူလဲ့သွယ် မျက်လွာလေးချနေသည်...ဦးအောင်ကျော် ကို မကြည့်ရဲ...
“ဆရာမလေး..ပြီးသွားပြီ မလား၊ အနံ့လေးက သင်းနေတာပဲ၊..ဘာမှရှက်စရာမလိုဘူး ဆရာမလေး၊ လူပဲလေ စိတ်ဆန္ဒတွေရှိတာ သဘာဝပါပဲ၊ ဘယ်သူမှလဲမသိဘူး၊ ကဲ ထ. ထ. ပုကန်တွေသိမ်းပြီး အားရှိအောင်အိပ်လိုက်၊ အော်… အရည်လေးတွေ မဆေးနဲ့ ဒီအတိုင်း လေးနေနော်၊ ညနေကျုပ်ပြန်လာရင် မနက်က လုံခြည်စိမ်းလေး ဝတ်ထား ဖြူလဲ့၊ ဟုတ်ပြီနော် ဆရာမလေး”
ဦးအောင်ကျော်အသံက တိုးညှင်းသည်။ ဒါပေမယ့် ပြတ်သား၏။ တောင်းဆိုသည်တော့မဟုတ်။ လုပ်ကိုလုပ်ရမည် ဆိုသော ပုံစံမျိုး။ လုပ်ခိုင်းထားသည်ပင်။
“…..”
ဖြူလဲ့သွယ် ခေါင်းညိတ်လိုက်မိသည်လား……မသိတော့။
ကောင်းကင်ယံတွင် အစိမ်းရောင် စွန်လေးတစ်စင်းကား
ဟိုမှသည်သို့…
ဘယ်မှညာသို့….
အထက်ဆီမှ အောက်ဆီသို့….
စုန်ဆန်လူးကာ ကြိုးတန်းလန်းဖြင့် စွန်လွှတ်သူကြိုးဆွဲရာဆီသို့
ယိမ်းကာနွဲ့ကာ…
လူးကာလွန့်ကာ….
တွန့်ကာနွဲ့ကာ…
မူရာမော့မော့ ဟန်ပန်ကြော့ကြော့လှပစွာဖြင့်။
လေယူရာတိမ်း၊ ကြိုးဆွဲရာယိမ်းရင်း ဟန်ချက်ညီစွာ ကျော့ကာမော့ကာ လှလှပပ…။
ဆရာမလေး ဖြူလဲ့သွယ်သည်လည်း…….။
…………..
အခန်း ( ၆ မှ ၁၀အထိ ) ဒီလင့်ကိုနှိပ်ပြီးဖတ်ပါ။
Post a Comment