ဆန္ဒ ( အခန်း ၁၁ မှ ၁၅ အထိ )
ရေးသားသူ - htunye
ကပ်ကိုး အပြာစာအုပ် ဖြစ်သည်။
အခန်း (၁၁)
တစ်မနက်ခင်းလုံး ကလေးတွေ ကို စာသင်လိုက်၊ ဆူလိုက်၊ ချော့လိုက်၊ ခြောက်လိုက် ဖြင့် ဖြူလဲ့သွယ် လုံးချာလိုက်နေသည်။ ကိုယ်တိုင်ကလည်း ကလေးတွေကို ချစ်သည်မို့ စေတနာထားကာ ပညာတတ်လေးများဖြစ်စေရန် ကြိုးစား၍ သင်ပေးနေခြင်း ဖြစ်သည်။ အာရုံမများနိုင် တော့။ နေ့ခင်း ထမင်းစားခေါင်းလောင်းထိုးချိန်တွင် ဖြူလဲ့သွယ် နဖူးမှ ချွေးတို့ပင် စို့ချေပြီ။ မျက်နှာဖြူဖြူလေးက ခပ်နွမ်းနွမ်း။
“မင်္ဂလာပါ ဆရာမ…နှုတ်ဆက်ပါတယ် ဆရာမ..”
“အေးကွယ်..မင်္ဂလာပါ.. သားတို့..သမီးတို့ အိမ်ကို တန်းတန်းမတ်မတ်ပြန်ကြ၊ ထမင်းစားပြီး ကျောင်းပြန်လာဖို့ နောက်မကျစေနဲ့နော်..”
ကုလားထိုင်တွင် ထိုင်ရင်း ဆွဲခြင်းအတွင်းမှ လက်ကိုင်ပုဝါလေးကို ထုတ်၍ ချွေးစို့နေသော မျက်နှာလေးကို ဖွဖွတို့၏။ ထိုစဥ်မှာပင် ရီရီဦး ရောက်လာခဲ့သည်။
ရီရီဦး နှင့် ဖြူလဲ့သွယ် ချစ်ကြ သံယောဇဉ်ရှိကြသည်မှာ တစ်ကယ့် ညီအစ်မ အရင်းများပမာ။ သည်ရွာလေးရောက်၍ တွေ့ရသည်မှာ တစ်နှစ်မပြည့်တပြည့် ဆိုသော်လည်း ပြောမနာ၊ ဆိုမနာ၊ အိမ်တွင်းရေးကိစ္စများထိ တိုးတိုးဖော် တိုင်ပင်တတ်သူ။
“ဖြူလဲ့ရေ…ပင်ပန်းနေပြီလား…ရီရီလည်း နောက်ကျနေတာနဲ့ ဖြူလဲ့ဆီမဝင်တော့ဘဲ အတန်းတစ်ခါတည်း ဝင်လိုက်တာ…”
“ပင်ပန်းတယ်လည်း မဟုတ်ပါဘူး ရီရီရယ်…ကလေးတွေက တစ်ယောက်တစ်ပေါက်ဆို တော့ ချော့တစ်ခါခြောက်တစ်လှည့်ပေါ့”
“ဟုတ်ပါ့…ဟုတ်ပါ့…ရီရီလည်း အတူတူပဲ…ကဲ .အိမ်ပြန်ကြမယ်လေဖြူလဲ့၊ ပြန်ရင်း ဖြူလဲ့ကို ပြောစရာလေးတွေရှိလို့…”
ဖြူလဲ့သွယ်နှင့်ရီရီဦး ဆရာမလေး နှစ်ယောက် ယှဉ်တွဲ၍ လမ်းလျှောက်လာကြသည်။
ယခုလို နှစ်ဦးယှဥ်တွဲ လျှောက်လာတော့… ညိုညိုချောချောနှင့် ဖြူဖြူ လှလှ ဆရာမလေး နှစ်ယောက်ပေမို့ မြင်သူတိုင်း လည်ပြန်ငေး ကြည့်ရသည်။
တစ်ရွာလုံးက လေးစားချစ်ခင်ကြရသော ဆရာမလေးများ ဖြစ်၍သာ ယောကျ်ားသားများ အနေဖြင့် အကြည့်ရိုင်းတွေ အရှိန်သပ်ကာ မျက်နှာလွဲကြရ၏။ လှပကြော့ရှင်း ဖြူစင်ဝင်း၍ အလှကြီး လှနေသော ရှိုက်ဖိုကြီးငယ် အသွယ်သွယ်တို့ကိုဖြင့် တခနတော့ ကြည့်မိကြသည်သာ။
မိန်းမသားများအဖို့ရာ လည်းလေးစားအားကျ အတူယူလိုစိတ်များဖြင့် ကြည့်ကြစမြဲ။ သည်လိုတွေ အကြည့်ခံရလောက်အောင်ပင် ဖြူလဲ့သွယ်နှင့်ရီရီဦး တို့က ချောနိုင်...လှနိုင်လွန်းကြ၏။ ဆရာမလေး နှစ်ဦး၏ အသွင်အပြင်ကို ယှဥ်ကြည့်ပါက...
ဖြူလဲ့နှင့်ရီရီက အရပ်ချင်း မတိမ်းမယိမ်း။ သို့ပေမင့် ရီရီက ရွှေဘိုနယ်ဖက်မှလာသူပီပီ ရွှေဘိုမင်းကြီးကြိုက် ပုံစံ ဟုဆိုရမည်။ ဖင် ဖွံ့ဖွံ့ထွားထွား၊ ရင် စွင့်စွင့်ကားကားကြောင့် ဖြူလဲ့ထက် ပုသယောင်ထင်ရသည်။ အသားက ညိုညို မျက်နှာလေးက ချစ်စဖွယ်။ ကလေးဆန်ဆန် မျက်နှာလေးကိုမှ ဖင် ကားကား ရင်ထွားထွားလေး။ ဖင်အစုံက လမ်းလျှောက်တိုင်း ဘယ်ညာ တစ်ဖုံ အထက်အောက်တစ်သွယ် အိတိအိတိ လှုပ်ခါနေသော်လည်း ရုပ်ဆိုးပန်းဆိုးမဟုတ်။ ယောကျ်ားသားများအဖို့ စွဲမက်ဖွယ် အတိ။ နို့ကထွားသည်ဆိုခြင်းထက် ထွေးထွေးအိအိ။ ပြည့်ပြည့်ဖြိုးဖြိုး။ မောက်မောက်ကြွားကြွား ရှိလှ၏။
ညိုညိုချောချော တောင့်တောင့် တင်းတင်းလေးဖြစ်သည့်အပြင် ကလေးဆန်ဆန်မျက်နှာလေးကိုမှ sexyကျကျ ကိုယ်နေဟန်ထား၊ တပတ်ရစ်ဆံထုံးလေး ထုံးထား သည်ဆိုတော့ ယောကျ်ားမှန်လျှင် နှစ်ခါပြန်ကြည့်မိမည်သာ။
ဖြူလဲ့သွယ်ကျတော့ ရီရီဦး နှင့်ယှဥ်လျှင် ရင်ကသေး၏။ လက်တစ်ဆုပ်ကျော်ခန့် တင်းတင်းမာမာ။ ကျစ်ကျစ်ရစ်ရစ်။
မင်းသူ တစ်လက်ကိုင်ကိုမှ ညင်သာနူးညံ့စွာ ကိုင်တတ်သူမို့ တင်းတင်းရင်းရင်း။
ရင်သေးလို့ ဖင်ကျတော့ ကြီးသလားဆို မကြီး၊ လုံးလုံးကျစ်ကျစ် နုနုတစ်တစ်လေး။ သို့သော် ခါးကသေးသေးသွယ်သွယ်မို့ ဖင်ကကြီးသယောင်ရှိသည်။ အသားကဖြူဖြူ မျက်နှာလေးကျ လူကြီးဆန်ဆန် အိန္ဒြေသိက္ခာ ရှိသည့် အသွင်။
နှုတ်ခမ်း ဖူးဖူးသွယ်သွယ်လေးက မြင်ရသူအဖို့ မရိုးမရွ တပ်မက်ချင်စရာ။ အိန္ဒြေ သိက္ခာ နှင့်ယှဥ်တွဲသော ရစ်မူးရင်ခုန်စေသောအလှ။ အမျိုးသမီးများတွင် တွေရခဲသော တည်ငြိမ်ခြင်းနှင့်တတ်ကြွခြင်းအား ပူးတွဲပိုင်ဆိုင်သောအလှ။ဖြူဖြူသွယ်သွယ် ကျစ်ကျစ်တစ်တစ် နုနုဖွံ့ဖွံ့။ ကောတ်ကြောင်းလှလှဖြင့် ရစ်မူးဖွယ်ရာအလှ။ ဆံပင်ကို ကျစ်ဆံမြီးလေးကျစ်၍ ဆံညှပ်လေး ညှပ်ကာ ကပိုကရိုလိုလို တွဲရရွဲလေး ထုံးထားသည်။ ဆိုရလျှင် အလှကား တစ်ယောက်တစ်မျိုးစီ။
ဆရာမလေး ရီရီဦးကို ညိုချောလေးမို့ လည်ပြန်ငေးရသည်ဆိုလျှင်.....ဆရာမလေး ဖြူလဲ့သွယ်ကား ဖြူဖြူလှလှ မို့ ကြည့်မဝ ဟု ဆိုရမည်သာ။
“ရီရီ့ ယောကျ်ားက စွမ်းသဟေ့…ရီရီဆို တောင့်တင်းနေတာပဲကွာ” ဟု ဖြူလဲ့က မကြာခန စ တတ်သည်။ သည်လိုဆိုတိုင်း
“ဟိဟိ…ယောကျ်ားလက်ချက်မဟုတ်ဘူးဖြူလဲ့ရ..မောင်နဲ့မရခင်ကတည်းက ဖင်တွေ၊ ရင်တွေကြီးလာတာ…ဘဲဟောင်းကြီး လက်ချက်လေ....ကြားကား…ကြားကား…ဟိ… စစ်ကျန်ကားကြီး စီးခဲ့မိလို့ကွ…ဟီး..ဟီ….။
ရီရီဦးကား မသိသူဆို စကားနည်းသလောက် ဖြူလဲ့သွယ်လို ခင်မင်သူ … သံယောဇဥ် ရှိသူမျိုးကျတော့လည်း မရှက်တမ်း စသလို နောက်သလို စကားပြောပွင့်လင်း၏။ အိမ်ထောင်သည်ဖြစ်၍လည်း ပါလိမ့်မည်။
“ရီရီရယ်…တိုးတိုးပြောပါ၊ တကတည်း သူ့စလိုက်ရင် အဲလိုကြည့်ပဲ၊ ပေါက်တီးပေါက်ရှာ စစ်ကျန်ကား တဲ့၊ မဟုတ်တရုတ်တွေ”
“ဟားဟား…ဖြူလဲ့ နို့လေးတွေ ဖင်လေးတွေက သေးသေးကျစ်ကျစ်လေး၊ ဘာလဲ ကိုမင်းသူက မစွမ်းဘူးလား….ရီ.လိုဖြစ်ချင်ရင်ပြောနော် Train ပေးမယ့်သူရှိတယ်.. ရီရီ လက်မှတ်ဖြတ်ပေးထားရမလား..စစ်ကျန်ကားကြီး ဟိ….” ရီရီက စသလိုလို၊ အတည်လိုလို ပြောတတ်သည်။
“အမလေး တော်ပါပြီ ဒေါ်ရီရီ…သည်တိုင်းကောင်းပါတယ် ....ကြီးလာမှ အင်္ကျီ ဘောင်းဘီတွေ ထပ်ဝယ်နေရပါ့” ဖြူလဲ့သွယ်က အလန့်တကြားပြောရ၏။ မတော်လျှောက်လုပ်မှ၊ မိရီမက မလွယ်။ ဆရာမဆိုသော်လည်း တစ်ခါတစ်လေ စိတ်ထင်တိုင်း လုပ်မိလုပ်ရာ လုပ်တတ်သူ။
ထိုသို့ဆိုတိုင်း
“ဖြူလဲ့ဟာတွေကြီးလာလို့ မတော်ရင် ရီရီ့ဘော်လီတွေ ပင်တီတွေယူဝတ်လေ.....ကဲ..လာကွာ ကြီးအောင်လုပ်ပေးမယ်...... မေအိုင်ဟပ်ယူ..မေအိုင်ဟပ်ယူ” တကြော်ကြော်အော်ရင်း ဖြူလဲ့နို့လေးတွေ ဖင်လေးတွေ ကို လိုက်ညှစ်တတ်သူ။
ဖြူလဲ့ပြေးရသည်ပေါ့။
နောက်ဆုံးတော့ ဖြူလဲ့ပဲ အရှုံးပေးရသည်သာ။ စောင်ခြုံထဲ လုံအောင်ကွေးနေရင်း အပေါ်မှ တတ်ခွ၍ စနေသည့် ရီရီ အား တွန်းရ ကန်ရ လုံးထွေးရသည်မှာ အမော။
တစ်ရွာလုံး၏ ချစ်ခင်လေးစားခံကြရသူများဖြစ်ရာ အိန္ဒြေသိက္ခာ တစ်ခွဲသားကြီး ဖြင့် တစ်နေကုန် နေကြရသည်။ အသက်အားဖြင့် ၂၀ စွန်းစွန်းသာရှိရာ နှစ်ဦးတည်း ရှိချိန်တွင်တော့ ကလေးသာသာပင်။ ဖြူလဲ့နှင့် ရီရီ တို့ ဆက်ဆံရေးကား ထိုသို့ပင် ပြောမနာဆိုမနာ။ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း၊ တိုးတိုးဖော်။
အိမ်အပြန် လမ်းလျှောက်နေရင်း ရီရီဦးက စကားစသည်။
“ဒီလို ဖြူလဲ့ရယ်၊.. ရီရီ အမျိုးသားက နောက်တစ်ပက်ထဲမှာ နိုင်ငံခြား ထွက်တော့မှာ၊ စီစဥ်ထားတာထက် တစ်လလောက် စောသွားတာကွာ အဲဒါ.. ”
“ပြောလေ ရီရီ” ဖြူလဲ့သွယ်က စကားထောက်ပေး၏။
“အဲဒါ.. လေယာဉ်စောင့်ရင်း အချိန်ရတာနဲ့ ရီရီဆီလိုက်လာတာ ဖြူလဲ့ရယ်…. တနင်္လာ၊ အင်္ဂါ၊ ညအိပ်ပြီး ဗုဒ္ဓဟူးညနေကို ရီရီတို့ ပြန်မယ်လေ”
“ဟင်..ကြာဿပတေးနဲ့ သောကြာ ရီရီ ကျောင်းမလာတော့ဘူးလား”
ရီရီက ပြုံးရင်း…
“ဟော..ဟော…ဖြူလဲ့တစ်ယောက်တော့ ကိုမင်းသူက ဘယ်လိုများ လုပ်ထားလည်း မသိဘူး၊ မျက်လုံးလေးလည်း ညိုလို့…ရုံးပိတ်ရက်တွေလည်း မသိနဲ့ ဟီး…ဟီး..…ကြာဿာပတေးနေ့က ရုံးပိတ်ရက် လေ… သောကြာနေ့တော့ ရီရီ ခွင့်ယူမယ်ကွာ… ဖြူလဲ့က ရီ.အတန်းကို ကူထိန်းပေး”
ဖြူလဲ့သွယ်လည်း မခံပါ
“အမယ်…ဗိုင်းနာမ ရီရီ…ဖြူလဲ့က သူ့လို ယောကျ်ားနဲ့ပျော်မြူးနေ …ဘာညာ လုပ်နေတာမဟုတ်ပါဘူးနော်.. ရီရီသာ..ဟွန်း..မပြောချင်ဘူး…. ကဲပါ…ရီ.အတန်းကို ဖြူလဲ့ ကူထိန်းပေးပါမယ်ကွာ၊ စိတ်ချလက်ချသွား…ဟုတ်ပြီလား”
“ဟီး မောင်က အိုဗာဆီးထွက်ဖို့ကိစ္စလုံးပန်းနေတော့ ဘာဆိုဘာမှ မဘာရပါဘူးတဲ့ရှင်၊ ပြီးတော့ ဖြူလဲ့ရာ တနင်္လာ၊ အင်္ဂါ နှစ်ညကို မောင့်ကို ရီရီအခန်းမှာ ထားလို့ ဖြူလဲ့ အဆင်ပြေမလား၊ အဆင်မပြေရင်တော့ မောင်နဲ့ ရီရီ ရွာထဲက အိမ်တအိမ်အိမ်မှာ ခဏ သွားနေပါ့မယ်”
ဖြူလဲ့ ချက်ခြင်း အဖြေမပေးနိုင်။ အိမ်လေးက အိပ်ခန်း ၃ ခန်းပါသည်။ ဝင်ဝင်ချင်း အခန်းက ရီရီ အခန်း။ ဖြူလဲ့က အလယ်ခန်း။ ရီရီနှင့်ကပ်လျက်။ ဟိုဘက်အစွန် ဆုံးခန်းက ပြောင်းသွားသော ဆရာမတစ်ယောက်အခန်း။ လူမနေတော့။ တိုလီမိုလီ ပစ္စည်းများထားရင်း စတိုခန်းလိုလို ဖြစ်နေ၏။
အခန်းသုံးခန်းအား တောဓလေ့မို့ ဝါးထရံများဖြင့် ကာရံထားသည်။ မူလက စာသင်ခန်းအား ဖြူလဲ့တို့ ဆရာမလေးတွေနေရန် အခန်းဖွဲ့ထားသည်ဖြစ်ရာ မြို့ပေါ် တိုက်ခန်းတွေလို အလုံအခြုံမဟုတ်။
ထို အခန်းသုံးခန်းနှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင်တွင် ဘုရားခန်း၊ ဧည့်ခန်း၊ ရေချိုးခန်းနှင့် အိမ်သာတွဲလျက်… ။ မီးဖိုကား အိမ်နောက်တွင် အဖီဆွဲထား၏။
“အင်းပါလေ…ဖြူလဲ့ အနေကြပ်ရင် ရီရီတို့ပဲ ရွာထဲမှာအဆင်ပြေသလို နေလိုက်ပါမယ်” ဖြူလဲ့သွယ် တိတ်ဆိတ်နေ၍ထင်။ ရီရီက ခပ်လေးလေး ပြောသည်။
“အာ…မဟုတ်တာ ရီရီရာ… အချင်းချင်း အားနာစရာမဟုတ်တာကိုး၊ ဖြူလဲ့တွေးနေတာ.. စတိုခန်းဘက်ကို ဖြူလဲ့ ပြောင်းနေရမလား တွေးနေတာ၊ ဖြူလဲ့နဲ့ရီက အခန်းကပ်ရပ်ဆိုတော့ ရီရီတို့ မလွတ်မလပ် ဖြစ်နေမှာဆိုးလို့..”
ဖြူလဲ့က ခပ်တွေးတွေးစဉ်းစား၍ ပြောသည်။ ရီရီ လျှာလေးတစ်လစ်ဖြင့်..
“ဖြူလဲ့က သိပ်ချစ်ဖို့ကောင်းတာပဲ…ဟီး မရှက်တမ်းပြောရရင် မောင်က အိုဗာဆီး မထွက်ခင် ရီ.ကိုတမုန်းဆွဲသွားမယ် ကြုံးဝါးပြီး လိုက်လာခဲ့တာ ဖြူလဲ့ရေ ဟီး..ဟီး. ရွာထဲ သွားနေလို့လည်း အဆင်မပြေပါဘူးကွာ….ဖြူလဲ့နဲ့ဆို ပြောမနာဆိုမနာ ဘာမှ သိပ်ပြီး ရှက်စရာ၊ အားနာစရာမလိုတော့ဘူးလေ…၊ ရီရီလည်း မောင်မသွားခင် အားရအောင် နေလိုက်ချင်သေးတာ… ဖြူလဲ့ရဲ့၊ ရီရီတို့က အဆင်ပြေပါတယ်၊ ဒါဆို ရီရီတို့နေလိုက်မယ်နော်၊ နှစ်ည တော့ ဖြူလဲ့ စောစောအိပ်ချင်ယောင်ဆောင်ပေးပါကွာနော်. ဟီး ဟီး. ”
ရီရီကတော့ ဒီလိုပင်။ ဖြူလဲ့အား ချစ်သလို စကားကို ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းပြောတတ်သည်။
“ဟုတ်ပါပြီ ဒေါ်ရီရီရေ…ဖြူလဲ့ကထားဦး၊ တစ်ရွာလုံးလန့်အောင်တော့ ငလျင်မလှုပ်စေ နဲ့ဦး…..ဟွန်း”
“ဟီး…မပြောတတ်ဘူး ဖြူလဲ့ရာ၊ ဖြူလဲ့အတွက်လည်း Live Show ပေါ့ ဟိဟိ… Live Show ကြည့်ရင်း ကိုမင်းသူနဲ့ ဖုန်းပြောရင်း…ဒန်………တန့်…..တန့်…”
“ဟဲ့…ရီရီ….ဗိုင်းနာမ…လမ်းမကြီးမှာ တိုး..….”
မျက်နှာခြင်းဆိုင်မှ ပေါက်ပြားကြီးထမ်း၍ လမ်းလျှောက်လာသူ တစ်ယောက်ကြောင့် ဖြူလဲ့သွယ် စကားမဆုံးလိုက်။
ထိုသူကား ဦးအောင်ကျော်…..။
ဆရာမလေးနှစ်ဦး မျက်နှာပိုးသတ်လိုက်ကြ၏။ အနားရောက်လာသော ဦးအောင်ကျော် မှပင် နှုတ်ဆက်စကားဆိုသည်။
“ဆရာမလေးတို့ပျော်လို့ရွှင်လို့ပါလား၊ ထမင်းစားပြန်တာလား ဆရာမလေး”
စကားဆိုသော်လည်း အကြည့်က ရီရီဦး၏ မျက်နှာဆီ၌သာ၊ မကောင်းတက်၍သာ ဆရာမလေးတို့ဟု ပထမဦးစွာနှုတ်ဆက်သော်လည်း ဒုတိယအကြိမ်တွင်မူ ဆရာမလေး ရီရီဦးကိုသာ ရည်ရွယ်နှုတ်ဆက်သည့်သဘော။
“ဟုတ်တယ် ဦးကျော်…..အဲ ဦးကြီးအောင်ကျော်၊ ထမင်းစားပြန်လေ”
ရီရီဦးက ရင်းနှီးစွာ စကားပြန်၏။
“ဟားဟား…ရပါတယ်ဆရာမလေးရာ၊ ကျုပ်ကို ဘယ်လိုခေါ်ခေါ် ရပါတယ်ဗျာ၊ ဒါနဲ့ ဆရာမလေး အမျိုးသားအလည်ရောက်နေတယ်ကြားပါ့၊ ဧည့်သည်ကို ကျုပ်တို့ရွာက ဧည့်မခံနိုင်ဘဲဖြစ်နေတာ အားနာပါတယ်ဗျာ၊ ညနေတော့ ဆရာမလေးအမျိုးသားကို ဧည့်ခံဖို့ လုပ်ကြရမယ်ဗျို့”
“ကျွန်မအမျိုးသားက နိုင်ငံခြားမသွားခင် ဒီရွာလေးကို အလည်လိုက်လာတာပါ အထွေအထူးလုပ်မနေပါနဲ့ အားနာစရာကြီးရှင်….”
“ဘယ်ဟုတ်ပါ့မလဲ ဆရာမလေးရာ၊ သေသေချာချာ ဧည့်ခံရမှာပေါ့၊ ကျုပ်တို့ရွာလေးအပေါ် ဆရာမလေးကျေးဇူးတွေက အများကြီးဟာ”
“ကျေးဇူးပါရှင်”
“ကဲ..စကားကောင်းနေတာနဲ့ ဆရာမလေးတို့ထမင်းစားနောက်ကျနေမယ်၊ သွားကြပါဗျာ၊ ညနေမှ တွေ့ပါမယ် ဆရာမလေး”
ဦးအောင်ကျော် ရီရီဦးအား နှုတ်ဆက်စကားဆို၍ ထွက်သွားသည်။ ဖြူလဲ့သွယ်အား ရှိသည်ဟုပင်မထင်သည့်သဘော၊ တစ်ချက်ကလေးမျှပင် မကြည့်ချေ။ ဖြူလဲ့သွယ်ကား နားထောင်သမားသပ်သပ်၊ အပိုလူလိုပင်။
“ဦးအောင်ကျော်နဲ့စကားကောင်းနေတာ ရီရီတို့လည်း နောက်ကျနေမယ်၊ သွားရအောင် ဖြူလဲ့ရေ၊ မောင်လည်းစောင့်နေလောက်ပြီ”
ရီရီဦးကလော်ဆော်၏။ ဖြူလဲ့သွယ်စကားမဆို တိတ်တဆိတ် လိုက်လာခဲ့သည်။ စိတ်ထဲတွင်မတော့ ဦးအောင်ကျော်အား နည်းနည်းလေးမှ မကျေနပ်။ ဘာကိုမကျေနပ် သည်ဆိုတော့လည်း ရေရေရာရာမသိပေ။
အိမ်ရောက်တော့ ဥက္ကာကျော်က ထမင်းပွဲကို အဆင်သင့်ပြင်ထား၏။
“စားကြ၊ ရီရီလည်း စား၊ ဖြူလဲ့ကိုလည်း ထည့်ပေးဦး ရီရီ၊ မောင်လည်း တစ်ယောက်တည်း ပျင်းနေတာနဲ့ မထူးပါဘူးဆိုပြီး ချက်ပြုတ် ပြင်ဆင်ထားတာ၊ ဖြူလဲ့ လည်း အားမနာနဲ့နော် စား…”
ဥက္ကာဖြိုးကား ဖြူဖြူ ချောချော လူရည်သန့်တစ်ဦးပင်။ အပေါင်းအသင်းဆန့်သော ပညာတတ် ခေတ်လူငယ်တစ်ဦးပီသစွာ တစ်ခဏချင်းမှာပင် ဖြူလဲ့သွယ်နှင့် ခင်မင်ရင်းနှီးသွားရသည်။
“စား….ဖြူလဲ့ရေ…မောင်ကစိတ်ကူးပေါက်မှ တစ်ခါတစ်လေချက်ကျွေးတာ၊ ခုက ဖြူလဲ့မျက်နှာကြောင့် ရီရီပါ သူ့လက်ရာစားရတော့တာပဲ”
“ကို ဥက္ကာက ဟင်းချက်တော်သားပဲ ဖြူလဲ့ချက်တာထက်တောင် ကောင်းနေသေး”
“ဟား…ဟား ဒါဆို ချက်ကျွေးရတဲ့သူ အားရှိတာပေါ့ဗျာ၊ ရီရီကတော့ သူ့သူငယ်ချင်း အကြောင်း ပြောပြောနေတာနဲ့ ရင်းနှီးနေပါပြီ၊ အခု အပြင်မှာတွေ့တော့ ရီရီ ပြောတာ မမှားဘူး ချောချောလှလှ သဘောကောင်း မနေကောင်းဆိုတာ သိရပါပြီဗျာ”
“အမလေးတော်…ကြည့်စမ်းဖြူလဲ့ရေ…ယောကျ်ားတွေ မကောင်းဘူးတွေ့လား .မိန်းမဘေးထားပြီး ဖြူလဲ့ကို မြှောက်နေလိုက် တာ၊ မောင်ရေ…အမြှောက်တွေလျော့… .ဖြူလဲ့က ပိုင်ရှင်ရှိပြီးသား ဟွင်း…နံပတ်ထိုးပြီးသားကြီးရှင့်…..”
“အာ…ရီရီကလည်း” ဖြူလဲ့ထမင်းလုတ်ပင် နင်သလို ဖြစ်သွားရ၏။
“ဟော..ရီကလည်း သိပ်မစပါနဲ့ ဖြူလဲ့ရှက်နေပြီ၊ ထမင်းကောင်းကောင်းစားပါစေ”
ဥက္ကာဖြိုးကပင် ဝင်၍တားရသည်။ ရီရီကတော့ လျှာလေးတစ်လစ်ဖြင့် ရီ၍သာနေ၏။
“ဟုတ်တယ် ကိုဥက္ကာရေ၊ ကိုဥက္ကာမိန်းမက အဲလိုပဲ ပေါက်တက်ကရ သိပ်ပြော၊ သိပ်စ တတ်တာ၊ ဖြူလဲ့ဖြင့် အရည်ထူနေပြီ သိလား”
“အမယ်၊ ဖြူလဲ့ကို ချစ်လို့ ရီရီ က စတာပါနော်”
စားရင်းသောက်ရင်း ထမင်းဝိုင်းလေးကား စိုစိုပြည်ပြည်ရှိလှသည်။ ရီမောသံ၊ စနောက်သံ တို့ဖြင့် ပျော်ရွှင်စွာ။ ရီရီတို့လင်မယားကိုကြည့်၍ ဖြူလဲ့ပင် အပျော်တွေကူးစက်သွားရ သည်။ ရှိန်မနေတော့ဘဲ ခပ်နောက်နောက်ပင် ပြန်၍ ပြောဖြစ်သည်။
ထမင်းစားပြီး ဥက္ကာဖြိုး အသင့်ဖျော်ထားသည့် သံပုရာရည်အေးအေးလေးကို သောက်ရင်း ရီရီက
“ဖြူလဲ့ရေ၊ ရီရီတော့ ခဏနားဦးမယ်ကွာ၊ ကျောင်းသွားရင် ဖြူလဲ့သွားနှင့်လိုက်နော် နောက်ကလိုက်ခဲ့လိုက်မယ်”
“ရီရီကလည်း ဖြူလဲ့လည်း နားပါစေ၊ အားနာစရာကွာ” ဥက္ကာဖြိုးက ဝင်၍ ဟန့်ပြောပြောသည်။
“အမလေး ဒေါ်ရီရီ..ငါးစိမ်းမြင်တော့ ငါးကင်ပစ်ပြီပေါ့လေ၊ မနှင်လဲသွားမှာပါတော်၊ ကျုပ်ကသူများလင်မယားကြား ကန့်လန့်ကန့်လန့်မနေတတ်ပေါင်၊ သံပုရာရည်လေးတော့ ကုန် အောင်သောက်ပါရစေတော်…” ဖြူလဲ့သွယ်က သောက်လက်စ သံပုရာရည်ခွက်ကို ချရင်း ပြန်၍ စ လိုက်၏။ ရီရီက ငြိမ်မခံပါ။
“သူများလင်မယားကြား ကန့်လန့်ကန့်လန့် မနေတတ်ရင် အလယ်မှာဝင်လှဲလေ ဖြူလဲ့ရဲ့ ရီရီတို့ အိပ်ယာက ကျယ်ပါ့ ဟီး…ဟီး..မောင်ကရော လက်ခံတယ်မလား ဟီး..”
“အဲတော့….” ဖြူလဲ့သွယ် သည်လိုသာ ပြောနိုင်တော့သည်။ ရီရီအား ထပ်၍မစရဲတော့။ ရီရီအား စနောက်တိုင်း မိမိပင် နောက်ဆုံး အရှုံးပေး၍ ပြေးရသည်။ ယခုလည်း ထိုနည်းတူ။
“မနောက်ပါနဲ့တော့ ရီရယ်၊ ဖြူလဲ့လည်း ရှက်နေပြီကို”
ဥက္ကာဖြိုးက အားနာစွာဆိုသည်။ ဖြူလဲ့သွယ် မနေရဲတော့ပါ။
“သွားပြီ ကိုဥက္ကာ၊ ရှင့်မိန်းမကို ရှင်ပဲထိန်းတော့၊ မဟုတ်ရင် လူလည်း ရစရာမရှိတော့ဘူး”
ဖြူလဲ့သွယ် ခပ်မြန်မြန်ပြော၍ ခပ်မြန်မြန်ထွက်လာလိုက်သည်။ ရီရီစကားက ယခုပင် အိပ်ယာပေါ်ရောက်နေချေပြီ။ အနှောင့်မလွတ် အသွားမလွတ်။ ထပ်ပြောလျှင် မလွယ်၊ ပိုဆိုးတော့မည်။
“ရစရာ ရှိပါတယ် ဖြူလဲ့ရ၊ ခုမှ အိပ်ယာပေါ်လာလှဲခိုင်းသေး၊ ရီရီတို့ကို ကြောက်လို့ ပြေးပြီမလား…ဟီး..ခုလို အလိုက်တသိရှောင်ပေးလို့ ကိုမင်းသူနဲ့ မြန်မြန်ပေါင်းရပါစေ..”
ဒါတောင် ရီရီစကားသံက နောက်မှလိုက်ပါလာခဲ့သေး၏။ တတ်လည်းတတ်နိုင်သည့် ရီရီ၊ အစအနောက်သန်သည့် ရီရီပင်။
ဘာပဲပြောပြော ဖြူလဲ့သွယ်၏ တင်းကြပ်၍ မကျေမနပ်ဖြစ်နေရသော စိတ်တို့ ပြေလျော့ သွားသည်ကား အမှန်။ ရီရီတို့ကတော့ အပြောနှင့်အလုပ်တကယ်ပင်ညီသည်။ နေ့ခင်း ခနအားချိန်ပင် အပြတ်ကဲနေတော့မည်ဟု တွေးမိသည်။ ကောင်းတော့လည်း ကောင်း သည်။ ရီရီတို့ လင်မယား နေ့ခင်းအပြတ်ကဲထားတော့ ညကျ မကဲနိုင်ပါက နားအေးပါးအေး အိပ်နိုင်မည်လေ။
ကိုဆိုလျှင် မိမိကို တစ်ချီကောင်းလိုးပြီးပါက တစ်နေ့စာ လုံလောက်သွားချေပြီ။ ထပ်မတောင် တော့သလို ထပ်လည်းမပူဆာတော့။ ရီရီတို့လင်မယားလည်း ထိုသို့ပင် ဖြစ်မည်ထင်ပါ သည်လေ။ ဖြူလဲ့သွယ် အတွေးနှင့်လမ်းလျှောက်လာရင်း ချစ်သူအားသတိရကာ ဖုန်းခေါ် လိုက်သည်။
“ကို…ဘာတွေလုပ်နေလည်း…သဲ ကို ဖုန်းလည်းမဆက်ဘူး”
“သဲရေ..ကိုက ထမင်းစားရင်းနဲ့ဖုန်းခေါ်မလိုပဲသဲရေ..အဲဒါ သဲ ပို့ထားတဲ့ မက်ဆေ့တွေဖတ် နေတာနဲ့ စျာန်ဝင်သွားလို့ မခေါ်ဖြစ်သေးတာ”
“ဟွန့်…ဒါမျိုးဖတ်ရရင် သဲကို မေ့တယ်ပေါ့လေ ကိုကိုကပ်ကိုးကြီးက ဟင်းနော်…သဲ ပြောစရာရှိတယ်ကွ”
“ဟား..ဟား…သဲ ပြောလေ”
“ရီရီပေါ့…သူ့ယောကျ်ားအလည်လိုက်လာတယ်ကိုရ၊ နိုင်ငံခြားမသွားခင်လေးကို အမုန်းဆွဲခြင်လို့တဲ့ ကိုရေ ကဲချက် ရီရီတို့များ”
“ဟုတ်လား သဲရ အဲဒါ”
“အဲဒါကိုရာ နှစ်ညအိပ်ကို အခုသဲတို့ဆီမှာပဲနေမှာပေါ့၊ ရီရီကတော့ ပြောပါတယ်၊ သဲ အဆင်မပြေရင် ရွာထဲကတစ်အိမ်အိမ်နေမယ်လို့တော့၊ အဲလိုကျ သဲက ဘယ်ကောင်း မလဲ ကိုရာ”
“အင်းပေါ့..သဲရ သူ့အခန်းမှာပဲ နေမှာမလား”
“သူ့အခန်းပေါ့ကိုရာ ဒါပေမယ့်ကွာ သဲတို့အခန်းတွေက ဝါးထရံကာတွေကိုရ၊ ကြားနေရင် အနေခက်ပါတယ်ကွာ”
“ဟား…ဟား..သဲရာ နှစ်ရက်တည်းပဲ သည်းခံနေလိုက်ပါ ခဏပဲကိုး”
“သည်းခံနေပါတယ်ကိုရ၊ အဲဒီ မိရီမလေ…သဲကို ဘာပြောတယ်မှတ်လဲ….Live 8Show ကြည့်ရင်း ကိုနဲ့နေတဲ့…”
“ဟေ…မဆိုးဘူးပဲ သဲရ…ဟီး…ဒီခါတော့ ရီရီတော်တယ်..”
“အွန်း….တော်တယ်လုပ်နေ အဲဒီပေါက်တက်ကရမက သူတို့လင်မယားနဲ့ လာအိပ်တဲ့ စသလိုလို နောက်သလိုလို ပြောနေတယ် ကိုရေ….ကို့မိန်းမကို ခေါ်နေတာ သိရဲ့လား.ဟွင့်…”
ဖြူလဲ့သွယ် စကားက မင်းသူကို စိတ်လှုပ်ရှားစေ၏။
“ဟေ…ဘယ်လို… သဲ”
“ကို.ခဏ..”
ဖြူလဲ့သွယ် မင်းသူနှင့် ဖုန်းပြောနေရင်းချလိုက်၏။ မလှမ်းမကမ်းတွင် ခေါင်းငုံ့၍ ပေါက်တူးအား မြေဆောင့်နေသော ဦးအောင်ကျော်ကို တွေ့လိုက်ရသောကြောင့်။ ဖုန်းကို ဆွဲခြင်းလေးအတွင်းထည့်လိုက်သည်။ ခန္ဓာကိုယ်အနေအထားကို ပြင်လိုက်၏။ ထဘီကို ဆန့်ဆန့်ရပ်ရပ် ပြင်ဝတ်လိုက်သလို အင်္ကျီတို့ကို ဆွဲချ၍လိုက်သည်။ ဘေးဘယ်ညာသို့ မသိမသာလှည့်ကြည့်၍ လူရှိမရှိ သေချာ အကဲခပ်လိုက်သည်။
လူမရှိသည်မှာ သေချာသည်။ ဦးအောင်ကျော်ရှေ့နားသို့ ရောက်တော့မည်။
ဦးအောင်ကျော်ကား ခြေသံကြား၍ ပေါက်တူးအရိုးအား ကျောက်တုံးဖြင့် ဆောင့်နေရာမှ ရပ်၍ တစ်ချက်လှည့်ကြည့်၏။
ဦးအောင်ကျော် ကြည့်လိုက်သည်နှင့် ဖြူလဲ့သွယ်ဖင်ကို အနည်းငယ်နောက်ပစ်၍ ခြေနှစ်ဖက်အား မော်ဒယ်များ ကဲ့သို့ မျဉ်းတစ်ကြောင်းတည်းပေါ်တွင် လမ်းလျှောက်သလို တစ်လှမ်းချင်းစီ လျှောက်လိုက်သည်။ ဖင်လုံးလေးက တင်းတင်းကျစ်ကျစ်လေး ထဘီစိမ်းလေးအောက် တွင် လှိုင်းထသလိုလို။ ထဘီးစိမ်းလေးအောက်မှ ပေါ်နေသော ပင်တီရာ ထင်းထင်းလေးက တမျိုးတဘာသာ တဏှာကြွချင်စရာ။
နို့လေးအစုံကို သိသိသာသာ ကော့၍ ဟန်မူကျော့ကျော့လျှောက် လိုက်မိသည်။
ကိုယ်ဟန်သော့သော့ ခေါင်းလေးမော့ကာ ရင်လေးချီ၍ တစ်လှမ်းပြီး တစ်လှမ်း။
ဘယ်ခြေလှမ်းက ဘယ်ဖက်ဖင်လုံးလုံးလေးက နိမ့်တုန်မြင့်တုံ တစ်မျိုး၊
ညာခြေလှမ်းက ညာဖက် ဖင်သားတစ်တစ်လေးက ဘယ်ညာယိမ်းသည့်တစ်သွယ်။
မြင်သူလှိုက်ဖိုစေမည်မလွဲ။
မသိစိတ်က မိမိကို အဖတ်ပင်မလုပ်သော ဦးအောင်ကျော်ကို ရှိသည့်အလှများ ထုတ်ပြ၍ ကြွားဝါသည့်သဘော။ တစ်နည်းမြူဆွယ်ခြင်းပင်။ မိန်းကလေးတို့သဘာဝ တစ်ရွာလုံးက တစ်လေးတစ်စား ပျူပျူငှာငှာ ဆက်ဆံကြသည်။ ထိုလူကြီးက မိမိကို နည်းနည်းမှ ဂရုမ စိုက်တော့ စိတ်ကမကျေနပ်ချင်။
ထိုအထဲ ချစ်သူက ထိူလူကြီးလိုးသည်ဟု ပြော၍ ညတိုင်း ဖုန်းပြော၍ လိုးသည်ကို သဘောကျနေသည်။ မိမိကလည်း စိတ်တွေထန်၍ ထိုလူကြီးလိုးသည်ကို မှန်း၍ခံရင်း အရည်တွေ ထွက်ရသည်။ အပြင်တွင်တော့ ထိုလူကြီးက မိမိအား နည်းနည်းမှ အဖက်မလုပ်တော့ ခံပြင်းစိတ်ဖြင့်လုပ်မိလုပ်ရာ လုပ်လိုက်ခြင်းဖြစ်၏။ မိမိအား သတိထားစေလိုခြင်းကြောင့်။
ထိုသို့ လုပ်ပြမိခြင်းကို ရှက်စရာဟု ဖြူလဲ့သွယ် တွေးမိပါသည်။ မကောင်းသော မိန်းမများ ဖောက်သည်ရှာသောအခါ လုပ်ပြသောပုံစံများအနက်မှ တစ်ခုဟု ထင်မြင်သိထား၏။ သို့ပင်ငြား အပေါစားနှယ် လုပ်ပြခြင်းကပင် စိတ်ကိုလှုပ်ရှားစေသည်။
“ငါက ဖာသည်မလေးလို ဦးအောင်ကျော်ကို ဖင်တွေရင်တွေ ကော့ကောတ်ပြပြီး မြူဆွယ်နေရတာလား....ဟင့်”
ထိုအတွေးကြောင့် လမ်းလျှောက်နေရင်းကပင် အဖုတ်အတွင်းသားလေးတွေ စိုစွတ် ယားယံမှုကို ခံစားမိ၏။ နို့သီးထိပ်လေးတွေ စူတင်းလာသလိုလို၊ ဖျစ်ပဲညှစ်ပစ်လိုက်ချင်သလိုလို။
ဖြူလဲ့သွယ် မိမိ၏ မသိစိတ်တွင် ပုန်းကွယ်လျှိုးနေသော အမှောင်ဘက်ခြမ်း၏ ဆန္ဒတစ်ခုကို သတိထားမိလိုက် သည်။ မိမိ၏ အရှက်တရားများကို နင်းချေခံရလျှင်…… အနိုင်ထက်စီး ပြုမှုခံရလျှင်၊ အပေါစားဆန်ဆန် ပြုမှုမိလျှင် ထကြွလာသော ကာမစိတ်။
ရှက်နေရင်းကပင် ရင်ခုန်ရသည်။ ရင်ခုန်ရသည့် ခံစားချက်ကိုပင် သဘောကျ စွဲလမ်းမိပြန်၏။ သဘောကျစွဲလန်းမှုကြောင့်ပင် အသိစိတ်ကိုကျော်လွန်ကာ ခံစားမှုကိုဦးစားပေးကာ လုပ်မိပြန်၏။ ခက်တော့သည်။ သည်လူကြီးကိုမှ စိတ်ဆန္ဒတွေက ခံစားထကြွမိသည့်အဖြစ်။
အတွေးပေါင်းစုံဖြင့် ဖြူလဲ့သွယ် တလှမ်းခြင်း လျှောက်နေသော်လည်း ဦးအောင်ကျော်က တစ်ချက်မျှသာ ငဲ့ကြည့်၏။ ဖြူလဲ့သွယ် လမ်းလျှောက်သည့် အမူအယာဟန်ပန် ပြောင်းလဲသွားသည်ကို သတိထားမိပါသည်။ သတိထားမိမည်ပေါ့။ ဦးအောင်ကျော်က ဟို အဝေးဆီမှပင် ဖြူလဲ့သွယ် လမ်းလျှောက်ရင်းဖုန်းပြောလာသည်ကို မြင်နေရသည်။ တမင် ပင် မသိချင်ယောင်ဆောင်၍ ပေါက်တူးရိုးအား ပြင်သည့်နှယ် ဟန်ဆောင်နေခြင်း ဖြစ်၏။
ဦးအောင်ကျော်ကား မကြမ်းကျေသူပီပီ ဖြူလဲ့သွယ် သူ့အပေါ်တွင် မကျေမနပ် အလို မကျဖြစ်နေသည်ကို သတိထားမိသည်။
ဟိုတစ်နေ့က ဖြူလဲ့သွယ်ရှေ့တွင် အပျို၊ အအိုတစ်သိုက်နှင့် လယ်ထဲအသွား ပရောပရီရေားထွေးကာ ရီရီမောမော ပြောဆို ပြီးနောက် အကဲခပ်ကြည့်တော တစ်ယောက်တည်း ခဲကိုခြေဆောင့်၍ အလိုမကျ သော အသွင်ကို မြင်ရသည်။ ရင်ခုန်ချင်စရာ….. ဖင်လေးပင် ခပ်တုန်တုန် ဖြစ်သွားသည်လေ။ လိုးပစ်လိုက်ချင်စရာလေး။ မပတ်သက်တော့ပါ ကတိပေး ထား၍သာ ရှေ့ဆက်ချင်စိတ်ကို
ထိန်းထားခဲ့ရသည်။
ကနေ့လည်း ဆရာမလေး ရီရီဦးအား အလေးထားပြောဆို၍ ဖြူလဲ့သွယ်ကို ခပ်ကင်းကင်း နေခဲ့သည်။ မကျေမနပ်အမူအရာ အထင်းသား။ ယခုလည်း ဟန်ပန်အမူအရာပြောင်းသွားပုံ၊ ဖင်ကော့ကော့ ရင်မော့မော့ လေးဖြစ်အောင် တမင် လမ်းလျှောက်၍ မိမိအား မကြည့် ကြည့်စေရန် လုပ်လေပြန်ပြီ။ ဒီပိုးဖလံလေးကတော့ မီးကိုမှတိုးချင်နေ သည်။ တမင်ရှောင်ပေးမှ တမင်ပင် တည့်တည့်လာတိုးနေ သလိုပင်။
ဖြူလဲ့သွယ်၏ လုပ်မိလုပ်ရာ မြူဆွယ်သောဟန်ပန် လမ်းလျှောက်ပုံကား ဦးအောင်ကျော် စိတ်အစဉ်ကို လှုပ်ရှားစေသည်။ ထို့အတူ ကလေးဆန်သော ဖြူလဲ့သွယ်အမူအရာလေးများအား သဘောကျ၍ တစ်ချက်ပြုံးရင်း ဂရုမစိုက်သည့်ဟန်ဖြင့် ပေါက်တူးကိုသာ ပြင်နေလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။
တစ်ကယ်တော့ ဦးအောင်ကျော်လို အတွေ့အကြုံရင့် လိုးပါးဝနေသူအဖို့ ဖြူလဲ့သွယ် စိတ်ခံစားချက်များကို သေချာသိပါသည်။
အသက်အရွယ်အရ သွေးသားဆာလောင်မှုကို ငတ်မွတ်နေသူ။
အလိုးခံထားဖူးပြီးသား ဖြစ်၍ပင် မခံရသည်မှာကြာ၍ စိတ်ဆန္ဒတွေ ပြင်းပြနေသူ။
အလုပ်အကိုင်အရရော၊ ပတ်ဝန်းကျင်အနေအထားအရ ရော အိန္ဒြေသိက္ခာအပြည့်ဖြင့် နေရသော်လည်း စိတ်ဆန္ဒ၏ အမှောင်ဘက်ခြမ်းမှာကား ရိုကျိုးနာခံလိုစိတ် အပြည့်ရှိသူ။
အိပ်ယာထက်တွင် ကြိုးဆွဲရာသို့ ပျော်ရွှင်တပ်မက်စွာ လိုက်ပါကပြမည့်သူ။
ဖြူလဲ့သွယ် အားထိုသို့ ကောတ်ချက်ချမိသလို လိုးလည်း လိုးချင်မိပါသည်။ သို့ပေမင့် သနားစိတ်လေးလည်းရှိနေသေး၏။ ထို့ကြောင့်ပင်လျှင် ဖြူလဲ့သွယ် ကိုယ်တိုင် ရှေ့မဆက်လိုဟု ပြောသည့်ချိန်မှစကာ ရှောင်ဖယ်၍ ခပ်ကင်းကင်းနေ ပေးခဲ့ခြင်းပင်။ ဒါကိုပင်လျှင် ဆရာမလေးမှာ အလိုမကျ ဖြစ် ရပြန်သည်။ မိန်းကလေးတွေ စိတ်ကလည်း အခက်သား။
သူ့အဖို့ လိုးစရာ မိန်းမ မရှား။ ဖြူလဲ့သွယ်အား လိုးမည်ဆို သိပ်ဖန်တီးဆရာမလို။ ကရုဏာစိတ်နှင့်အတူ ဖြူလဲ့သွယ်၏ လွန်ဆွဲနေသော စိတ်ကို သိ၍သာ သူမအား လိုးရန် မကြံတော့ခြင်း ဖြစ်၏။
ဒါကိုပင် ဒီကလေးမက ဟန်ရေးတပြပြ လိုလားပါသည် ပူဆာနေချေပါကောလား။ ကဲ...သည်လိုဆိုမှတော့ ဆရာမလေးဆန္ဒ သူမအလိုရှိသလောက် ဖြည့်ဆည်းပေးရသေးသပေါ့။ ဦးအောင်ကျော် ဆုံးဖြတ်လိုက်၏။
ဖြူလဲ့သွယ် စိတ်တိုရချေပြီ။ မိမိအလှတွေကို လှုပ်ခါကော့ပြလျက် ထိုလူကြီး ဂရုစိုက်စေရန် အရှက်ကုန် လုပ်ပြမိသည်။ ဒါကို ဒင်းက တစ်ချက်မျှသာငဲ့ကြည့်ကာ ခပ်ပြုံးပြုံးလုပ်၍ သူမကို အဖက်မလုပ်။ ဒီအပြုံးသည်ပင် လှောင်ပြုံးပြုံးတာ ဖြစ်ချေမည်။ မတူမတန်သလို ခြင်းပင်။ ခံပြင်းစိတ်များက တလှိုက်လှိုက်ထလာရသည်။
မျက်လုံးထောင့်မှ နောက်နားခပ်စောင်းစောင်းတွင် ကျန်ခဲ့သော ဦးအောင်ကျော်ကို ခိုးကြည့်မိသည်။
“အိုး……”
ဖြူလဲ့သွယ် တီးတိုးရွတ်ဆိုမိသလို ခြေလှမ်းများပင် မှားသွားရသည်။
လှိုက်ဖိုရင်မောသော ခံစားချက်တို့က အသွေးအသားတစ်လျှောက်ပျံ့နှံ့လာရသည်။
ဖိုအထိအတွေ့ အလိုးခံလိုသော ကာမဆန္ဒတို့ ထကြွလာရည်။
ကြည့်ဦးလေ….။ ဦးအောင်ကျော်က မြေပြင်တွင် စောင့်ကြောင့်ထိုင်လျက် ပေါက်တူးရိုး ကို စိတ်ဝင်တစား ပြင်ဆင်နေသည်။ ဦးအောင်ကျော်၏ ခပ်တိုတို ပုဆိုးစအောက်မှ လီးညိုထွား ငေါတောတောကြီးက အတောင်လိုက်ကြီး ပြူးထွက်နေသည်။
ဦးအောင်ကျော်ကတော့ ပေါက်တူးရိုးပြင်ခြင်းကလွဲ၍ ဘာမှ စိတ်မဝင်စားသည့်အသွင်။ ဆရာမလေးဖြူလဲ့သွယ်အဖို့မှာကား ရင်တုန် လှိုက်မော၍ မျက်တောင်မခပ်မိဘဲ တစ်ခနမျှ ငေးမောကြည့်မိသည်။
“သည်လူကြီးက အမြဲလို လီးကြီးတောင်မက်နေတာပဲလား၊ လီးကြီးကလည်း ကြောက်စရာ တုတ်တုတ်ကြီး၊ အို... ငါ့လက်ကောတ်ဝတ်လောကိတောင် ရှိမှာ....ဟင့်... ထိပ်ကြီးကလည်း ပြူးပြောင်နေတာ အလုံးကြီးလို ည်ုညိုရဲရဲကြီး....ဒါကြီးနဲ့သာ အလိုးခံရရင် အားးး....”
လက်မောင်းတလျှောက်ကြက်သီးဖုလေးများပင် ထလာရသည်။
လည်ပင်းများခြောက် အာခေါင်များ ပူလာရသည်။
ယားယံလှိုက်ဖိုမှုများ က ခန္ဂာကိုယ်အနှံ့အပြားမှ တစ်စစ်စစ်ဖြင့်။
လမ်းလျှောက်ရင်း ပေါင်ကြားမှ ဖောင်းကြွလာသော စောက်ပက်လေးအား ပေါင်နှစ်ဖက်စေ့ချိန်လေး အပြေးအလွှား ညှစ်ရသ ည်။
စောက်ပက်ဖောင်းဖောင်းလေးက အရည်လေးတွေ စိမ့်ကျလာသေး၏။
ပင်တီဂွကြားပင် စိုစွတ်လာရသည်။ ကော့ထိုးတွန့်လိမ် အော်ညည်းချင်စိတ်ကို ထိန်းရသည့်အတွက် နှုတ်ခမ်းလေးကို ကိုတ်ထားရသည်။
လမ်းလျှောက်နေရင်း ပြီးလုလု။
လက်ဖြင့် ခဏမျှ ပွတ်လိုက်လျှင် ပြီးတော့မည်။
ဟူး ကနဲ သက်ပြင်းချကာ ခပ်ကြမ်းကြမ်းပွတ်လိုက်ချင် စိတ်ကို ထိန်းရသည်။ မျက်နှာ ဖြူဖြူလေးကား ရဲလာသလို ချွေးစလေးတို့ စိုလာရ၏။ ကာမရမ္မက် ထိန်းရခက်လှပါလား။
တစ်ကယ်တော့ ဦးအောင်ကျော်ကား ဆုံးဖြတ်၍ ဒီယုံမြင်၍ ဒီခြုံထွင်လိုက်ခြင်းသာ။ ဖြူလဲ့သွယ် မကျေမနပ်ဖြင့်ခိုးကြည့်လိမ့်မည်ဟုတွေးသည်။ ကြည့်လျှင် သူ့လီးကြီးကို အမှတ်တမဲ့ သဘော မြင်စေရန် တမင် ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်၍ ပြထားခြင်းပင်။ မကြည့်လည်း အရင်း။ သည်သဘောဖြင့် လီးညိုထွားကြီးကို တမင်ငေါပြထားခြင်း။
ဖြူလဲ့သွယ်၏ အာမေဋိတ်သံတိုးတိုး၊ ခြေလှမ်းများပျက်သွားခြင်း၊ ခေတ္တရပ်၍ ငေးမော ကြည့်ခြင်းများကို ဦးအောင်ကျော် သတိထားမိ၏။ သို့သော် ဘာဆိုဘာမှ မသိ၊ စိတ်မဝင်စားသည့် အသွင်။ ဖြူလဲ့သွယ် မလှမ်းမကမ်းသို့အရောက်မှ.....
“ဆရာမလေး”
မထင်ထားသော အချိန်တွင် ဦးအောင်ကျော် ဆီမှ အသံထွက်လာသည်။ ဖြူလဲ့သွယ် ကိုယ်လုံးလေး ဆတ်ခနဲ တုန်သွားရ၏။ အနည်းငယ်တော့ ကျေနပ်သွား ရသည်။ မျက်နှာလှည့်ကာ မေးဆတ်ပြ၏။ ဘာလဲ ပြော ဆိုသည့်သဘော။ ပို၍ကျေနပ်သော ခံစားမှုကို ခံစားမိသည်။ သူချေတော့ ကိုယ်ချေသည်လေ။
ဦးအောင်ကျော် ရီချင်စိတ်ကို မြိုသိပ်လိုက်ရသည်။ သည်ဆရာမလေးနှယ် ကလေးကလည်းဆန်သည်။ ခံချင်တာလည်း တပိုင်းသေတော့မည် ဟုသာ ခပ်ရိုင်းရိုင်း ပြောရပေတော့မည်။
“ဆရာမလေးကို စကားမပြောဖို့ရာပါဘဲ၊ ဒါပေမယ့် ဆရာမလေး အရှက်ရစေမယ့် ကိစ္စဆိုတော့ ကျုပ်လည်း မပြော မဖြစ် ပြောရတော့တာပါပဲ၊ တစ်မျိုးလည်း မထင်ပါနဲ့၊ စေတနာ သက်သက်ပါ”
ဦးအောင်ကျော် နိဒါန်းချီတော့ ဖြူလဲ့သွယ် စိတ်ဝင်စားမိသလို မျက်မှောင်လည်း ကျုံ့လိုက်မိသည်။ အာပလာ တွေ လာပြောနေသည်ဆိုသော သဘော။
“ဆရာမလေးဟာက အရည်တွေ ဖင်မှာ ကွတ်စိုနေတယ်၊ ထဘီလှည့်ဝတ်ပါဦး”
ဦးအောင်ကျော် ပြောပြောဆိုဆိုလှည့်ထွက်သွားသည်။ မျက်နှာပေးက ပြုံးတုံ့တုံ့။ ဖြူလဲ့သွယ်အား မှတ်ပလား ဆိုသည့်သဘော။
“အာ.....”
ဖြူလဲ့သွယ် အရှက်ကုန်ရပြန်ပါပြီ။ မျက်နှာလေးက နီနီရဲရဲ။ ရမ္မက်သွေး ကြောင့်လား အရှက်သွေး ကြောင့်လား မပြောတတ်။
သည်လူကြီးနှင့်တွေ့တိုင်း
အရှက်ပိုစရာ တခုမဟုတ် တခုကြုံရသည်။ စိတ်လှုပ်ရှားရင်ခုန်ရသည်။ ကာမစိတ်တွေ နိုးကြားထကြွလွန်းရသည်။ ဒါကိုပင် သာယာမိပြန်၏။
သည်ကြားထဲ ကျေနပ်မှု ကိုလည်း ခံစားရသေး၏။ ဒီလူကြီး သူမဖင်ခိုးကြည့်လို့ သိတာပေါ့၊ သူများတွေ သိပြီး သူမရှက်မှာစိုးလို့ ပြောတာပေါ့။ ဘာနေနေ သူမကို အဖက်မလုပ်သလိုနေပေမယ့် ကြည့်နေ ဂရုစိုက်နေတာပေါ့။
“ဟင်...ဒါဆို သူမ ဖင်ကိုကြည့်ပြီး သူ့လီးကြီး တောင်နေတာပေါ့....အာ... ရှက်လိုက်တာ”
ရှက်ယောင်လွှမ်းသော ကျေနပ်ခြင်း။
ဖြူလဲ့သွယ်အဖို့မှာကား……ငါးမြှားချိတ်အား ပါးစောင်တွင် ဟပ်မိသောငါးလေးပမာ။ ငါးမြှားသူ စိတ်အလိုကျ ကြိုးတန်းလန်းလေးဖြင့် ဖမ်းလျှင်လည်း ခံရမည်သာ။ မဖမ်းသေးဘဲ ကြိုးလျော့ပေးက ကူးပြေးရပြန်သည်။ လွတ်သော်ကား မလွတ်။ ကြိုးအားတင်းတင်းဆွဲက ယက်ကန်ယက်ကန် ကြိုးဆွဲရာဆီ ပါရပြန်၏။ လှိုက်ဖိုမောစွာ ခံစားရသည်။
ဦးအောင်ကျော်ဆိုသည့် အညာသားကြီး၏ ငါးမြှားကြိုးသို့ ဖြူလဲ့သွယ်မည်သော ဆရာမလေးကား တမင်ပင် ဟပ်လေရော့သလား။
ထိုသို့ ကြိုးတန်းလန်းဖြင့် ရင်ခုန်လှိုက်မော ဆော့ကစားခံရခြင်း ကိုပင် ဖြူလဲ့သွယ်တစ်ယောက် တောင့်တလိုလားနေခြင်းပေလား။
………
အခန်း (၁၂)
ဦးအောင်ကျော်ပြောတော့ ရမ္မက်စိတ်မွှန်သောရှက်စိတ်ဖြင့် ထဘီကို ကပျာကယာ လှည့် ၍ ဝတ်ခဲ့ရသည်။ ဟုတ်တော့လည်း ဟုတ်သည်။ ဖင်နောက်တွင် ကွတ်စိုနေသည်က သိသိသာသာ။ မိမိ၏ ကာမဆန္ဒကို ဖော်ညွှန်းပြဆိုနေခြင်းပင်။
သို့တိုင်အောင်ပင် အဆုံးထိမပြီးလိုက်ရခြင်း၊ ထိတွေ့မှုကိုလိုလားပါလျက် အထိအတွေ့ မခံရခြင်းတို့ကြောင့် စောက်ပက်လေးကား ဆန္ဒပြလေရောသလား။ ရှက်ရွံ့ရခြင်း၊ ကျေနပ်မိခြင်းတို့ စိတ်လှုပ်ရှားခြင်းတို့ကြားမှ အရည်လေးတွေက တစိမ့်စိမ့်ကျရ၏။
အသိစိတ်ဖြင့် ထိန်းချုပ်မှုကို လက်မခံသော ကာမဆန္ဒ၏ အလိုအလျောက်တုန့်ပြန်မှု။ အတွင်းခံပင်တီတစ်ခုလုံး စိုရွှဲနေရ၏။ စေးကပ်စေးကပ်ဖြင့် ခံစားချက်တစ်မျိုးဖြစ်ရသည်။
ကျောင်းရောက်တော့ ဆရာမများ၏ အိမ်သာသို့ အမြန်ပြေးရ၏။
သည်ကြားထဲ ကျောင်း အုပ်ဆရာကြီးနှင့်ဆုံ၍ ကျောင်းပြုပြင်ထိန်းသိမ်းရေး အကြောင်း ပြောသည်ကို ရပ်၍နား ထောင်ရသေးသည်။ ဂနာမငြိမ်သော မိမိအခြေအနေ ကြောင့် ဆရာကြီးက ခပ်မြန်မြန် စကားဖြတ်၍ တော်သေးသည်။
အိမ်သာထဲရောက်မှ သက်ပြင်းရဲရဲချနိုင်တော့သည်။ ထဘီကိုချွတ်ပစ်လိုက်ရသည်။ ကွတ်စိုနေသောနေရာကိုကြည့်တော့ အဖုတ်လေးကား ဖောင်းဖောင်းတင်းတင်း စိုစိုရွှဲရွှဲ။ လက်ဖြင့် အသာပွတ်ကာ နမ်းကြည့်လိုက်တော့ ညှီသလို လို အနံ့လေး။ စိုရွှဲနေသော ပင်တီကိုချွတ်တော့ စေးကပ်နေသောကြောင့်ထင်။ စောက်ပက်နှင့်ကပ်နေရာမှ ခွာလိုက်သော စူးရှရှအရသာကို ခံစားရ၏။ တွန့် ၍သွားရသည်။ အဖုတ်လေးက စူးစူးဆစ်ဆစ်။ ယားယံခြင်း၊ ထိုးသွင်းခံလိုခြင်း၊ ညှစ်ပစ်လိုက်လိုခြင်း…ခံစားချက်တွေက အစိုးမရ၊ ထိန်းချုပ်မရတော့။
“ကျစ်” ဟုပင် တိုးတိုးသာသာ စုပ်သပ်မိသည်အထိ။ စောက်ပက်အတွင်းသားလေးတွေပါ တဆစ်ဆစ် တုန်လာရသလိုလို။
ပင်တီကို အသင့်ပါလာသော လက်ကိုင်ပဝါဖြင့် သုတ်၍ ဘေးနားတွင်လွှားကာ အခြောက်ခံရ၏။ အိမ်သာထဲတွင် ဖင်တုံးလုံးလေး ဖြစ်နေသော အခြေအနေက တစ်မျိုးဘာသာ စိတ်ကြွစရာ ခံစားချက်ပင်။
နို့သီးခေါင်းတွေက ဘော်လီအောက်တွင် ဆူကြွနေလေသလား မပြောတတ်။ ယားယံလွန်းလှသည်။ ဆုပ်ညှစ် ဖျစ်ညှစ် ခံလိုက်ချင်သည်။ ပါးစပ်ဖြင့်ကိုက်ခံ၍ လျှာဖြင့် ယက် ခံချင်စိတ်တွေက ထိန်းမရ။ ကာမစိတ်တွေက တလိပ်လိပ် တတ်ချေပြီ။
ဆရာမလေးတန်မယ့် ကျောင်းအိမ်သာထဲတွင် အလိုးခံချင်စိတ်ကြောင့် ဖင်တုံးလုံးဖြစ် နေသော အခြေအနေကပင် ရမ္မက်ဆန္ဒကို တိုးကြွစေ၏။
ရင်ဖုံးအင်္ကျီ ကြောင့် ချွတ်၍မလွယ်သောကြောင့်သာ မချွတ်တော့။ မဟုတ်လျှင် ကိုယ်တုံးလုံးချွတ်၍ ကာမအရသာကို ပြင်းပြင်းပြပြ ခံစား ပစ်မိပေမည်။
ယခုလည်း ရင်ဖုံးပေါ်မှ နို့အစုံကို လက်ဖြင့် တင်းတင်း ညှစ်မိ၏။
“အာ့…. ဟင့်… ကျစ်”
အားမလို…အားမရ ညည်းညူ ရပြန်၏။ ရင်ဘက်ကို ကော့ရပြန်သည်။ စူးစူးရှရှ ခံစားမှုက ပို၍ပို၍ ညှစ်မိနယ်မိ၏။
အိမ်သာထဲ ကျောင်းစိမ်းလုံခြည် ချွတ် ဖင်တုံးလုံးလေး ကိုမှ ရင်ဖုံးပေါ်မှနေ၍ မိမိနို့ မိမိပြန်ချေ..နယ်ကာ နာကျင်မှုရောသော စူးစူးရှရှ ခံစားမှုကို တပ်မက်စွာ လိုလားခံစားနေရ သော ဆရာမလေး ဖြူလဲ့သွယ်….။
“ကို့ဖုန်းကိုပင် ချ၍ ဦးအောင် ကျော်လို မုဆိုးဖိုအညာသားကြီးအား ဖင်ကော့ရင်ကော ့ပြခဲ့ရသည့်အဖြစ်။ သူ့လီးကြီးကို ကြည့်၍ အလိုးခံခြင်နေသောအဖြစ်။ ဖာသည်မလေးလို အလိုးခံဖို့ မြူဆွယ်နေရသော အဖြစ်။”
“သုံးလေးကြိမ်ဖုန်းခေါ်ထားသော ကို့ ဖုန်းအား ပြန်မခေါ်နိုင်သေးပဲ ဟိုလူကြီး လီးကြီး အား တွေး၍ မှန်း၍ အလိုးခံချင်းလွန်း၍ စောက်ပက်ယားလှသော ကြောင့် မနေနိုင်တော့ဘဲ ကျောင်းအိမ်သာထဲတွင်ပင် ဖင်တုံးလုံးချွတ်၍ စောက်ပက်ပွတ်ရ တော့သည့် အဖြစ်။”
“ဟင့်….”
သည်လိုတွေ ရှက်ရှက်ရွံ့ရွံ့ သိမ်သိမ်ငယ်ငယ် တွေးမိလေတော့ အလိုးခံလိုသော စိတ်က ဗျောင်းဆန်အောင် ပြင်းပြလာရသည်။ ကာမဒီရေတွေ တစ်လှိမ့်လှိမ့် တတ်ချင်တိုင်းတတ်တော့သည်။
ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်၍ အာတာတာ စိုတိုတိုစောက်ပက်လေးကို ပွတ်ရသည်။
လက်နှင့် စောက်ပက်အထိ တွင်
လူက ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ရာမှ တဆက်ဆက်တုန်ကာ ဖင်တကြွကြွ ဖြစ်ရသေး၏။
“ရှီး…ကျစ်..ကျစ်… ပွပ် ပြပ် ”
အံလေးကြိတ်… တရှီးရှီး တကျစ်ကျစ် စုပ်သပ် မျက်လုံးလေးမှိတ်ကာ ဦးအောင်ကျော် လီးကြီးကို မြင်ယောင်ရင်း လက်က စောက်ပက်ကို တပြပ်ပြပ်မြည်သည်ထိ ပွတ်မိသည်။
“အာ…ဟင့်.. လီးကြီး….အို့..ဦးကြီး…လီး…အာ့”
သည်လိုမှန်းပွတ်တော့ စောက်ရည်တွေ တစွပ်စွပ်ထွက်ရသည်။ ဘယ်ဘက်လက်ကို နောက်ကိုထောက် ပေါင်ကိုကား…စောက်ပက်ကို ကော့မိသည်။ ညာ လက်ကလည်း စောက်ပက်ကို နေရာလွတ်မကျန် တစွပ်စွပ် ပွတ်ရင်း နှိုက်ရင်း..ကောင်းလိုက်သည်ဖြစ်ခြင်း။
“အားး ကောင်းတယ်…ဟင့်… ဦးကြီး…လီးကြီး လိုးပေးပါ..ဟင့်… ကောင်းလိုက်…တာ. အ..”
စောက်ပက်နှခမ်းသား လေးကို အသာဖြဲတော့ အဖြူအနှစ်အချို့က စီးကျလာ၏။ စောက်ပက် အကွဲကြောင်းအပေါ်နားမှ စောက်စေ့လေးက ဖုတုတုငေါက်တောက်တောက် ကလေး။
“အို….သည်စောက်စေ့လေးကို ဦးကြီး လီးဒစ်မာမာကြီး ထိုးလိုက်ရင်……အားးးး”
လက်ဖြင့်ဖွပွတ်တော့ ခန္ဓာကိုယ်က ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ရင်းကပင် တုန် တုန် သွားရ၏။ ဆီးပဲသွားလိုက်ချင်သလိုလို….စောက်ပက်အတွင်းသားတွေက အလိုလိုပင် ညှစ်ကာပွတ်ကာ။ အရည်ကြည်လေးတွေကလည်း စိမ့်ကာစီးကာ။
“ရှီး….” မျက်လုံးအစုံကိုမှိတ်။ နှုတ်ခမ်းလေးကို ကိုတ်၍။ ခေါင်းလေးမော့ကာ။ ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်လျက်မှ အဖုတ်လေးကို ပွတ်၊ စောက်စေ့လေးကိုချေ။ အတွေးထဲတွင် မကြာခင်ကမြင်ခဲ့ရသော ဦးအောင်ကျော်၏ လီးကြီး…။
...............
အားပေးဝေဖန်ပေးကြပါသော တစ်ဦးချင်းစီကို
ကျေးဇူးတင်ပါတယ်။ အတတ်နိုင်ဆုံး ဆက်ရေးပြီး၊
တင်ပေးနိုင်ဖို့ ကြိုးစားပါမယ်။
အခန်း (၁၃)
စောင့်နေရသူအဖို့ အချိန်ကုန်သည်မှာ နှေးလွန်းသည်ဟု ထင်ရသည်။ ဆရာမလေး ဖြူလဲ့သွယ်တစ်ယောက်လည်း ထို့အတူ။ တငွေ့ငွေ့လောင်မြိုက်နေသည့် ကာမဆန္ဒကို ဖြေဖျောက်ဖို့ရာ ကျောင်းဆင်းချိန်ကိုစောင့်ရသည်မှာ ကြာလွန်းလှပေသည်။
စာသင်ရ သည်မှာလည်း စိတ်မပါ။ လွတ်လွတ်လပ်လပ်လည်း မလှုပ်ရှားရဲ။ အတွေးထဲတွင် လောလောလတ်လတ် တွေ့မြင်ခဲ့ရသော ဦးအောင်ကျော့် လီးညိုထွားကြီးက ကြီးစိုးနေ၏။
မြင်မြင်သမျှ ဦးအောင်ကျော့်လီးတံထွားထွားကြီးနှင့် ယှဉ်မိသလိုပင်။ ဘောဖျက်ကို ကိုင်တော့ ဦးအောင်ကျော့်လီးကြီးက ဒါထက်မလျော့ဟု တွေးမိသည်။ ထိုသို့တွေးသည့် ခဏ စောက်ပက်အတွင်းသားလေးတွေက ယားယံမှုနှင့်အတူ စိုးစိုးဆတ်ဆတ်ညှစ်မိ ပြန်သည်။
သည်တော့ အရည်လေးတွေက အလိုက်မသိ ထွက်ပြန်၏။ စောက်ပက်လေးတခုလုံး စောက်ရည်တွေနှူးထားသလို စိုစွက်ပွယားရပြန်သည်။ အနေခက်လှပါဘိခြင်း။ ထုံးစံအ တိုင်း အတန်းနောက်သွားကာ ထဘီကိုလှည့်ပတ်ဝတ်ရ၏။
ကလေးတွေဖြစ်၍သာ တော်သေးသည်။ မိမိ၏ အချစ်ရေကြည်အနံ့ စူးပျပျညှီသင်းသင်း အနံ့ကိုပင် မိမိကိုယ်တိုင်ခံစား ရမိသည်အထိ။ သည်အနံ့ကို ဦးအောင်ကျော်ကတော့ မွှေး သည်ဆိုပါလား…။
“ဟင့်…ဘာလို့ ဒီလူကြီးအကြောင်းပဲ တွေးနေရတာတုန်း..”
ဖြူလဲ့သွယ် မကျေမနပ် တွေးမိသည်။ အသိစိတ်ဖြင့်ထိန်းချုပ်မိပြန်သည်။ သို့သော်…အသိစိတ်ကား အသိစိတ်၊ ဆန္ဒကား ဆန္ဒ မတူပါ။ မတွေးပါဟု ဆိုကာမှပင်.. ရီရီယူလာသော ပန်းသီးနီတာရဲ လေးကို ကိုက်စားလိုက်သည်။
“အိုး…သူ့လီးဒစ်ကြီးက ညိုညိုရဲရဲ တုတ်တုတ်ကြီး၊ ဒီပန်းသီး လောက်တောင်ရှိမလား မသိ…ဟင့် ဒစ်လုံးကြီးက ဖူးဖူးထွားထွားကြီးနော်…ဘာလို့အဲလောက်ကြီးနေလဲ.. ဟင့်..ဟင့်..သူ့လီးဒစ်ကြီးဆို ငါ့ပါးစပ်လေးနဲ့တောင်ဆန့်ပါ့မလား…အို..ဘာတွေတွေးနေ ရတာလဲ…သူ့လီးနဲ့ ငါးပါးစပ်လေး ဘာဆိုင်လို့….ကျစ်…ငါ့ပါးစပ်လေးနဲ့တောင် မဆန့်ရင် ငါ့စောက်ပက်လေးထဲ သူ့လီးကြီးသွင်းရင်…..အား……အရမ်းကြီးတစ်စို့ကြပ် ပြီး…မဆန့်မပြဲကြီးနဲ့ အော်နေရမှာ….ဟင့်….ကြီးလိုက်တဲ့ လီးထွားညိုကြီး”
ဆရာမလေး ဖြူလဲ့သွယ် ပန်းသီးလေးအား ကိုက်မစားနိုင်တော့ပါ။ ကလေးများအား သင်္ချာအတွက်ခိုင်း၍ အတန်းနောက်သို့ သွား၍ ပန်းသီးလေးအား..လျှာဖြင့်သပ်လိုက် ယက်လိုက်…နှုတ်ခမ်းလေးဖြင့်စု၍ စုပ်လိုက်နမ်းလိုက်….အတွေးထဲတွင်ခံစားမြင်ယောင် နေမိသည်က ဦးအောင်ကျော်၏ လီးကြီးကိုသာ…။
ကာမနတ်၏ဖမ်းစားခြင်းကို ခံရသော ယုန်သူငယ်မလေးအဖို့ သည်လိုဆိုတော့လည်း အချိန်တွေက အကုန်မြန်လှသည်။ အတန်းထဲကလေးတွေကြား ဦးအောင်ကျော်လီးကြီး ကိုမှန်း၍ စုပ်ပေးနေသည်။ မြင်ခဲ့ရသော လီးတန်ကြီးကို မက်မက်မောမော စုပ်ပစ်လိုက် ချင်၏။
“ဟင့်…ကို့လီးတောင် တစ်ခါ၊ နှစ်ခါပဲ စုပ်ပေးတာ၊ ရွံလို့ စုပ်မပေးခဲ့တာ၊ ခုမှ ဒီလူကြီး လီးကိုအတွေးဖြင့် စုပ်ပေးနေတာပါလား၊ နောက်ပြီး သူက တခြားစောက်ပက်တွေ ပတ်လိုးနေတဲ့ လီးကြီး…အို..ဟင့်..မသိဘူး..စုပ်ပေးမှာပဲ ရှီး..”
သိမ်သိမ်ငယ်ငယ်လေးတွေး၍ ရှက်ရှက်ရွှံ့ရွှံ့မှန်းမိလေ…ကာမဆန္ဒတွေက မြင့်လေလေ။ ကျောင်းစိမ်းထဘီလေးမှာလည်း လှည့်၍ဝတ်မရအောင် အရည်လေးတွေက စိုစိုထိုင်း ထိုင်း။ ကျောင်းဆင်းခေါင်းလောင်းထိုးမှပင် ခံစားမှုအတွေး အာရုံတို့က လက်တွေ့ကမ္ဘာ သို့ပြန်ရောက်၏။
ကလေးတွေကို နှုတ်ဆက်၍အရင်ပြန်လွှတ်ရသည်။ ပစ္စည်းလေးများအား ခြင်းထဲသို့ ထည့်နေစဉ် ရီရီဦး အတန်းဝသို့ ရောက်လာ၏။
“ဖြူလဲ့ရေ…ပြန်ကြရအောင်လေ”
“ဟိုလေ…ရီရီ..အရင်ပြန်နှင့်ပါလား..၊ ဖြူလဲ့ ကလေးတွေရဲ့စာ စစ်စရာလေး ကျန်နေလို့”
ရီရီဦးနှင့်အတူပြန်၍မရကြောင်း ဖြူလဲ့အသိ။ ကလေးတွေက ကာမအရည်၏ရနံ့ကို မသိ သော်လည်း ရီရီက မသိဘဲနေမည်မဟုတ်။ ရီရီသိလို့ကတော့ ဘယ်လောက် စ မည်မသိ။
“အော်..ရတယ်လေ ဖြူလဲ့ရဲ့၊ ရီရီစောင့်နေမယ်လေ”
“အမလေး…ပြန်နှင့်ပါရီရီရာ..ကိုဥက္ကာစောင့်နေတယ်မလား”
ဖြူလဲ့က အလောတကြီးပြောရသည်။ မဟုတ်ပါက ရီရီဦးက အတန်းထဲဝင်တော့မည်။
“ဟီး.ဟီး..ဟုတ်တယ် ဖြူလဲ့ရဲ့ မောင်ကစောင့်နေတာ.ဆောင့်လည်းဆောင့်ချင်နေပြီ ဆိုပဲ…ဟိ.. ရီရီပြန်နှင့်မယ်..ဖြူလဲ့လာရင် ဖုန်းလေးအရင်ဆက်နော်. တော်ကြာ…ဟိ..”
ရီရီဦးက ထုံးစံအတိုင်း လျှာလေးတစ်လစ်ထုတ်ကာ ခပ်ပျော်ပျော် ပြော၏။
“ကဲပါ…ဒေါ်ရီရီ..ကြွကြွ…စောင့်တာကြာလို့ ပြောနေမယ်…ဖြူလဲ့ ဖုန်းဆက်လိုက်မယ် ဟုတ်ပြီလား..”
ရီရီဦး ရယ်ရယ်မောမောဖြင့် ထွက်သွားသည်။ ဖြူလဲ့သွယ် နားလည်ပါသည်။ မကြာခင် ယောကျ်ားနှင့်ခွဲရမည်ဆိုတော့ အတူရှိနေချိန်လေး ပျော်ပါးချင်မည်လေ။
မိမိသည်ပင် သည်ရွာလေးကို မလာခင်ညက ကို့အား အတင်းပူဆာ၍ ၂ ခါလိုးခိုင်းရသည်ပင်။ ကိုက သူ့ပုံစံအတိုင်း တစ်ချီကောင်းလိုး၍ အနားယူနေသည်။ မိမိက ခွဲရမည်အချိန်ကြာသော ကြောင့် ကို့အား အတင်းထပ်၍ လိုးခိုင်းခဲ့သည်မဟုတ်ပါလား။
ကို ဆိုမှ နေ့ခင်းက ဖုန်းပြောရင်းတန်းလန်း ဦးအောင်ကျော်ကိုတွေ့၍ ဖုန်းချလိုက်သည်။ ကိုပြန်ခေါ်တော့ အိမ်သာထဲ ဦးအောင်ကျော်လီးကို မှန်း၍ စောက်ပက်လေးပွတ်နှိုက်နေ၍ မကိုင်ဖြစ်။ ပြန် လည်းမခေါ်ဖြစ်ခဲ့။ အခုမှ ကို့ ဆီ ဖုန်းပြန်ခေါ်ရမည်။
“ဟဲလို…ကိုရေ…ကြားလား..ကြားလား…ကို…ကို ရေ.”
ချစ်သူအား ချွဲနွဲ၍ခေါ်လိုက်သည်။
“ဟော..သည်ကောင်မလေး ဘာတွေဖြစ်.. နေ့ခင်းက ဖုန်းချသွားတာ…ဘာမှန်းမသိ… ခနနေ ကိုပြန်ခေါ်တော့လည်းမကိုင်နဲ့ သဲရ…အလုပ်တွေများနေတာလား”
“ဟိ…များတာပေါ့ကိုရဲ့.. အခု..ကိုက ဘယ်မှာလည်း….သဲက အတန်းထဲမှာ တစ်ယောက်တည်း၊ မိရီမပေါ့…သူ့ယောကျ်ားက ဆောင့်ဖို့စောင့်နေတာဆိုလို့ သဲက မပြန်သေးဘဲနေတာ…နောက်ပြီး”
“ဟေ…ကိုက နေ့ခင်းအလုပ်က အပြင်ထွက်ရတော့ တစ်ခါတည်း အိမ်ပြန်လာတာလေ၊ ဟားဟား…ရီရီတို့တော့ အဆောင့်ခံနေရပီပေါ့လေ…ကိုလည်းသဲကိုဆောင့်ချင်ပြီ..နေ့ခင်းက အိမ်မှာ ဖုန်းပြောရင်း သဲကို အေးအေးဆေးဆေးဆောင့်မလို့ကွာ…ဟားဟား.. နောက်ပြီး ဘာဖြစ်လဲသဲရ”
“ဟိဟိ..သဲအဖုတ်လေးတွေက အရည်တွေအရမ်းထွက်နေတော့ ရီရီသိရင် စ မှာလေ… သိမှာကိုရ.. သဲအရည်တွေထွက်တာ အများကြီးပဲ.. လာကွာ..သဲကို လာဆောင့်ပေး ကိုရာ”
“ဟေ…ဘယ်လိုဖြစ် သဲ အရည်တွေ ထွက်နေတာလဲ”
“ဟင့်…ကိုရာ…ပြောရမှာ သဲရှက်တယ် ကိုစိတ်ဆိုးမှာလည်း ကြောက်တယ်”
“ဟော…ကို့ ဘာရှက်၊ ဘာကြောက် ဟိ…စိတ်ဝင်စားလာပြီ ပြောကွာ သဲ”
“အင်း ကို….ဒီလိုကွာ..ကို့ဖုန်းချလိုက်တာက ဦးအောင်ကျော်ကို မြင်လိုက်လို့..သူကကွာ သဲက ကြောက်လို့ ရှေ့ဆက်မတိုးဖို့ ပြောကတည်းက သဲကို အဖက်မလုပ်တော့တာ ကိုသိသား..သဲ မကျေနပ်ဘူးကွာ..”
“အဲဒီတော့…”
“တွေ့တော့ကွာ….သဲလေ..သူ့ကို မြူဆွယ်သလိုကွာ.လမ်းလျှောက်ပြမိတာ..ဟင့်..သဲလေ ရှက်လည်းရှက်တယ်..စိတ်တွေလည်း အရမ်းကြွနေတာ ကို သိလား”
“ဟင်..သဲ အဲလူကြီးကို ဖင်တွေကော့ ရင်တွေကော့ လျှောက်ပြတာလား..သဲရာ…ရှီး.. သဲက သူ့မှန်းမှန်းအလိုးခံပြီး အပြင်မှာပါ သူ့အလိုးခံချင်နေတာနေမယ်..သဲရာ ကျစ်..”
“အင့်..ဟုတ်တယ်ဆို…ကိုရာ..သဲလေ..သူ့ကို အပျက်မလေးလို မြူဆွယ်ပြမိတာလေ.. သူ့အလိုးခံချင်တာ ကိုရာ..သဲအရမ်းဆာနေပြီ သိလား.ကို…သဲလေ..အဲလိုလုပ်ပြရတာ အရမ်းစိတ်တွေကြွပြီး အဖုတ်တွေယားနေတာပဲ ကိုရာ..ဟင့်..သဲကို ချစ်သေးရဲ့လား… ဟိုလူကြီးလိုးတာခံချင်ပြီး နို့တွေဖင်တွေလှုပ်ပြမိတာ ကိုရယ်…သဲရှက်လိုက်တာဆို.. ကို ရော ထုနေပြီလား ဟင့်….သဘောကျလားကို..သဲလုပ်ပြမိတာတွေလေ..ဟင့်..ကျစ်..”
ဖြူလဲ့သွယ် ဖုန်းပြောရင်း အတန်းပြင်ကိုဝေ့ကြည့်ကာ ထဘီပေါ်မှ စောက်ပက်လေးကို ပွတ်လိုက်သည်။ လူက တုန်တုန်၍ အဖုတ်လေးက တရစပ်ညှစ်မိ၏။ မင်းသူနှင့်ဖုန်းပြော ရင်း အဖုတ်ပွတ်ရသည်မှာ အရသာရှိလွန်းလှသည်။ ဦးအောင်ကျော်ဆိုသည့် လူကြီးအား သိမ်ငယ်ရှက်ရွံ့ဖွယ်လုပ်ပြမှုကြောင့် ထန်ရသည်။ သည်အကြောင်း ကို့အားပြောပြတော့ ပို၍ထန်ရသည်။ ကိုကသဘောကျတော့ ပို၍ ပို၍ ထန်ရ၏။
“ရှီး..အား..သဲရာ ထုလို့ကောင်းလိုက်တာ..အရမ်းသဘောကျတယ်…ချစ်တာပေါ့….သဲက အလိုးခံချင် လို့ မြူဆွယ်နေရတာလေ…ရှီး…ကိုလည်း သဲကို အဲဒီလူကြီး လီးနဲ့ဆောင့်လိုးစေချင်တယ်ကွာ… အ..အာ..သဲရာ… လီးအရမ်းတောင်နေပြီ..အဲဒီလူကြီး သဲ ဖင်တွေ အားရပါးရကြည့်နေမှာပေါ့..”
ဖြူလဲ့သွယ် ထန်ရသလို မင်းသူလည်း ထန်ရသည်သာ။ ဖြူလဲ့သွယ်ပြောသမျှ စိတ်ကူး တွင်မှန်း၍ လီးကိုတင်းတင်းဆုပ်ကာ ထု ရသည်။ လီးထိပ်က ယားယံ၍ အရည်ကြည်တွေ စိမ့်ထွက်လာချေပြီ။ ရည်းစားလူလု အူနုကျွဲခတ် ဆိုပေမင့် လူကမလုပဲ မိမိကိုယ်တိုင် ရည်းစားကို ကြည်ကြည်ဖြူဖြူပေးလိုး၍ ခံစားရသောအရသာက အူနုကျွဲခတ်မဟုတ် ပေမယ့် အသည်းနုနုကို ပုရွက်ဆိတ်တတ်သလို တရွရွ တသသ၊ ဖြူလဲ့သွယ်စောက်ပက် လေးအား ထိုအညာသားကြီးတတ်ခွလိုးပါက…ထိုသို့တွေးသည့် ခဏ လီးထိပ်မှ လရည်ဖြူဖြူလေးများ တစိမ့်စိမ့် ထွက်ရသည်။
ချစ်သူအား…ပညာတတ်လူရည်တတ် ငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ်ကောင်လေး နှင့်သာ လိုးစေချင်သည်။ ဦးအောင်ကျော်လို အသက်ကြီးကြီး မုဆိုးဖိုအညာသား လီးကြီးထိုးခွဲလိုး သည်ကိုတော့ သဘောမကျ။
သို့သော် ချစ်သူက အနေနီးသော ထိုလူကြီးလီးအား သဘောကျနေသည် ထင်ရ၏။ မိမိကိုယ်တိုင်လည်း သာမန်အချိန်တွင် သဘောမကျသော်လည်း ကာမဘီလူးစီးနေသည့် အချိန်တိုင်း ထိုမုဆိုး ဖိုအညာသားလီးကြီး ချစ်သူ့စောက်ပက်လေးထဲ ထိုးခွဲလိုးဖြဲနေသည် ဟု အကြိမ်ကြိမ် ပြော၍ မှန်း၍လိုး၍မဝနိုင် ဖြစ်ရသည်သာ။ နှမြောတသစိတ်၊ မနာလိုစိတ်၊ အားရသော စိတ်၊ သိမ်ငယ်မှုအနည်းငယ်ရောသောပျော်ရွှင်ရသည့်စိတ်၊ ချစ်သူနှစ်ဦးကြား ထူးထွေ ဆန်းပြား ရင်တုန်လှိုက်ဖို ချစ်သည်ထက်ပိုသော စိတ်ခံစားမှု… ခံစားရသော စိတ်အစဉ်ကား ဖော်ပြ၍မရနိုင်။
ရင်တွေခုန်ရသည်။ တစ်ကိုယ်လုံး တုန်ယင် စူးရှ၍ တဒိတ်ဒိတ်သွေးတိုးနေသည့် လီးကား အစွမ်းကုန်တောင်မက်လျက်။ မိမိချစ်သူ ပညာတတ်ဆရာမလေးအား ထိုလူကြီးမှ ပြုစားထားလေရောသလား၊ မဟုတ်သေးပါ။ မိမိကိုပင်ပြုစားထားသည်ပင်။ မိမိပင် သည်လိုခံစားနေရမှတော့ ချစ်ရသော သဲ ဆိုလျှင် ကား… လက်တွေ့ တွေ့မြင်နေရသော သဲ အဖို့ သာ၍သာ၍ ခံစားရခက်ချေမည်။
“သူကြည့်မကြည့်တော့ မသေချာဘူးကိုရာ..သဲတော့ သူ့လီးကြီးကို ငေးကြည့်မိတာပဲ.. ပုဆိုးတိုတိုဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ပြီး ပေါက်တူးလားမသိ…ပြင်နေတာ…ကိုရယ်..သူ့လီးကြီး ကလေ ညိုထွားပြီး တုတ်တုတ်ခဲခဲကြီး…ဟင့် ဒစ်ကြီးကအာပြီး ပြူးရဲနေတာ..သဲလေ ငေးကြည့်မိတာ အဖုတ်လေးတွေတဆစ်ဆစ်နဲ့ ယား လိုက် တာဆိုတာလေ…ရှီး..”
ဖြူလဲ့သွယ် အသံလေးက တိုးညှင်းမောလျစွာ..။ အနိမ့်အမြင့်မမှန်တော့…။ ခံစားရခက် သော ကာမဆန္ဒတို့နောက် အပြေးလေးလိုက်နေရသည့် အသွင်။ တဖြည်းဖြည်းပွင့်ထွက် လာသော စိတ်အခြေအနေတို့၏ ပြယုဂ်အဖြစ် စကားလုံးတို့က ဗွင်းဗွင်းရှင်းရှင်း။
“အာ..အ..ကောင်းတာ..ရှီး..ပြီးခါနီးနေ..သဲ..ကျစ်…သူ့လီးကြီးက အရမ်းကြီးလား.. ကို့လီး နဲ့ဆိုဘယ်လိုနေ”
“ရှီး..အာ…ကိုကလည်း…ကလေးလီးနဲ့ လူကြီးလီးလိုကွာတာပေါ့.လို့….သဲအထင် သဲလက် ကောတ်ဝတ်လောက်တုတ်မယ်ထင်တယ်…ဟင့်..ဟင့်..ကို..သဲ အဲဒီလီးကြီးနဲ့ ခံ ချင်……တယ်ကွာ….…သိလား ကို သူက တခြားစောက်ပက်တွေ လည်းပတ်လိုးနေတာတဲ့.. သဲလည်းသူ့လီးကြီးနဲ့ ခံချင်လိုက် တာကို ရယ် … ခံ ရမလား လို့…ကို… နော်…”
ဖြူလဲ့သွယ်အပြောတွင် မင်းသူမျောရသည်လေ။ ချစ်သူက မိမိလီးအား အညာသားကြီး လီးနှင့် ယှဉ်၍ အပြောအဆိုခံရတော့ လီးက မာသထက်မာ..အရည်တွေက စိမ့်သည်ထက် စိမ့်ရသည်။ ဖြူလဲ့သွယ်၏ လီးချင်းယှဉ်၍ နှိမ့်ချပြောသည်ကိုပင် မသိစိတ်က သဘောကျ နေသည့်သဘော။
“အား…အီး…ခံကွာ..သဲ..အား….ပြီး တော့…မယ်..”
“ဟင့်..ကို မပြီးနဲ့ဦး ထိန်းထား…ရှီး…အားး ကို…သဲအလိုးခံနေရင် ကိုက ခုလိုထုနေမှာ ပေါ့နော်…ကိုရယ်….သဲယားလိုက်တာ..ဦးကြီး…လီးကြီးနဲ့ ခံမယ်နော်…”
“အင်းပေါ့…သဲ ဟိုလူကြီးကုန်းနေတဲ့ချိန် ကိုက မှန်းပြီးထုနေမှာကွာ…သဲရယ်..ရှီး”
“အ..ကျစ်..ကို..ကိုလို့….သူ့လီးကြီးက ကို့လီးလေးထက် ၂ ဆမက ကြီးတာကွာ… သဲ စောက်ပက်လေးကို သူလိုးရင်…အရမ်းပြဲမှာလားဟင်…”
“အာ့ ကျစ်..သဲရာ…သဲစောက်ပက်သေးသေးလေး
သူ့လီးကြီး မဆန့်မပြဲ တစ်နေမှာ..အီး....ရှီး....”
“ဟင့် ဟင့် ကိုရာ…..အဲလူကြီး သဲကို အသေလိုးရင်လေ သဲကလည်း သူ့လီးကြီးရှေ့ ဖင်လေးကုန်းပြီး ခံမှာနော် ကို…”
“အိုး...ထိတယ်ကွာ အအ သဲက ခွေးမလေးလို
လေးဘက်ကုန်းလေ..အဲလူကြီးက လီးကြီးတန်းလန်းကြီးနဲ့ သဲဖင်ကိုတတ်ခွ ပြီး ဆော်မှာ...ဘွတ် ဘွတ် ဖောင်းဖောင်းနဲ့ အားရနေမှာ အိုးးး သဲ..အအ သဲလေး လူးခါအော်ပြီး နောက်ကနေခွလိုးခံရမှာ...ကျစ်”
.”အဲဒီအချိန် ကိုက လီးသေးသေးလေး ကိုင် ထုနေမှာပေါ့နော်..ဟင့်..ကိုရာ…သူ လိုးပြီးလို့ ကိုလိုးရင် သဲစောက်ပက်က အကျယ်ကြီး ဖြစ်နေမှာပေါ့နော်..ကို..”
“အိုး….သဲရယ်.. ကျစ်..ကို သဲကို အရမ်းလိုးချင်နေပြီကွာ”
“ဟင့်..ကိုကလည်း...သဲက သူ့အလိုးခံနေတာလေ.. ကိုက လိုးလို့ဘယ်ရမလဲ.... ကို့လီးသေးသေးလေက သဲ အလိုးခံတာ မှန်းပြီးထုနေနော်..နော်..”
“အား...ကျစ်... သဲရာ အရမ်းကောင်းနေပီ”
ဖြူလဲ့သွယ်၏ အပြောတွင် မင်းသူ၏ ရမ္မက်ဇောတွေက မြင့်သထက်မြင့်လာရသည်။ ပြင်းပြသော ခံစားချက်နှင့်အတူ ချစ်သူအား မုဆိုးဖိုအညာသားကြီး တတ်ခွလိုးသည်ကို မှန်းကာ တောင့်တင်းနေသည့်လီးက အထွဋ်အထိပ်သို့ ရောက်ကာနီးချေပြီ။
“ဒါနဲ့....နေ့ခင်းကလေ ကိုက သဲကိုဆောင့်လိုးချင်တာဆို.. ကိုကဆောင့်လိုးချင်နေတုန်း… ကို့မိန်းမကလေ…ဦးအောင်ကျော်လီးထွားထွားကြီးကို မှန်းပြီး အိမ်သာထဲမှာ ပွတ်နေတာကိုရဲ့…ဟင့်….အာ.…ရှီး…ကျစ်…”
“အားး..သဲ ကို ထွက်တော့မယ်..ရှီး”
“ သဲလေ…ဖင်တုံးလုံးချွတ်ပြီး ကျောင်းအိမ် သာထဲ သူ့လီးကြီးကို မက်တပ်ကုန်းလိုးတာမှန်းခံပြီး စောက်ပက်လေးနှိုက်နေတာ ကိုရာ…ရှီး…အ..အ..အဲချိန် ကိုက သဲကိုလိုးချင်လို့ လီးသေးသေးလေးတောင်ပြီး စောင့်နေတာပေါ့..ဟင့်…ဟင့်”
“အအ ကျစ်..သဲ အအ…”
“ကိုသဲကို မလိုးရဘူးလေလို့….သဲစောက်ပက်က ဦးအောင်ကျော် လီးကြီး လိုးဖို့လေ ကိုရဲ့..ဟင့်..”
“ရှီး..ကျစ်..အား..ထုလို့ကောင်းတာ သဲရယ်… သဲစောက်ပက်လေးက ဟိုတောသားကြီး လိုးဖို့လားကွာ….အား…”
ဖြူလဲ့သွယ် လည်း စာသင်ခန်းထဲတွင် ထိုင်ရင်း စောက်ပက်လေးအား ထဘီပေါ်မှ ပွတ်မိသည်။ ပြောရင်းပြောရင်း အရှိန်တတ်လာတော့ အားမရ။
လူလည်းရှင်းသည်မို့ အိမ်သာမသွားတော့ဘဲကျောင်းစိမ်းထဘီလေးကိုဖျေလျော့ကာ စောက်ပက်လေးအား လက်ဖြင့်ထိထိ မိမိ နှိုက်တော့သည်။ ကောင်းလှသည်ဖြစ်ခြင်း။ ဖြူလဲ့သွယ် ဆတ်ကနဲတုန် ခါးကလေးပင် မကိကော့သွားရသည်။
“အင်း.အာ…ကို…..ဆို…ဟင့် …အားးးးးးကျစ်…….ကို မကြိုက်ဘူးလား….ကိုပေးတဲ့စာတွေထဲကလိုလေ….ကိုကသဲ စောက်ပက်လေးယားအောင်လုပ်ပေးနေတာ…သဲကစောက်ပက်ယားလာပြီး…ဟိုတောသားမုဆိုးဖိုလီးကြီးဆီ သွားသွားကုန်းပြီး အလိုးခံနေတဲ့ ဆရာမလေးလေး..ဟင့်”
“ ကိုရယ်…သဲ ရင်တွေတုန်လိုက်တာ…သူ့လီးကြီး ကုန်းချင်တယ် ကိုရယ်….ဟင့်…စုပ်လည်းစုပ်မယ်နော် က်ု..ကျစ်... ကိုရယ်...သဲပါးစပ်လေးက သူ့လီးကြီးဆန့်ပါမလားလို့ ကိုလို့ ဟင့်...”
ဖြူလဲ့သွယ်၏ ရမ္မက်လွှမ်းသော အသံတို့အဆုံးတွင်…မင်းသူ မထိန်းနိုင်တော့… ထုနေ သောလက်က လီးကိုတင်းတင်းဆုပ်၍ မြန်မြန်ထုလိုက်သလို၊ မျက်လုံးအစုံကိုမှိတ်၊ ဖြူလဲ့ သွယ်ပြောစကားများကို နားထောင်ပုံဖော်ရင်း ခန္ဓာကိုယ်က တွန့်လိမ်ကော့ထိုးကာ လီးထိပ်မှ သုတ်ရည်ဖြူဖြူတို့ တဖျောဖျော ပန်းထွက်ရတော့သည်။
“ရှီး..သဲ..အ…အင်း….ကျစ်…အာ အာ ကျစ်.. ကောင်း…လိုက်..တာ ကွာ”
မင်းသူ၏ တုန်ယင်မောဟိုက်သော အသံတို့က ဆန္ဒရမ္မက်၏ ပြည့်ဝသော အခြေအနေကို အတိုင်းသား သိနိုင်၏။
“ဟော…ကို…မပြီးသေးပါနဲ့ဆို…ပြီးသွားပြီလား….သဲလည်းပြီးချင်တာကွာ..စာသင်ခန်းထဲမှာဆိုတော့ အားရပါးရ နှိုက်မရလို့ကွာ”
“သဲပြောတာနဲ့ အရမ်းထန်ပြီး ပြီးသွားတာသဲရ..အရည်တွေအများကြီးကွာ… ကောင်းလိုက်တာ…ဟီး…”
“ဟွင့်…သူပဲကောင်း…ကိုရဲ့ သိလား…သဲလေ…ကနေ့ စာကောင်းကောင်းမသင်နိုင်ဘူး. ဟိုလူကြီး ဟာကို မြင်မြင်နေတာ..ဟိ..”
“ဟော...ကို့မိန်မကတော့ကွာ....အရမ်းဆာနေပြီထင်တယ်... ကိုလာလုပ်ပေးမှနဲ့တူတယ်ဟေ့”
“ဟီး..နည်းနည်းပါကိုရဲ့၊ သွားပါ လာဖြင့်မလာဘဲ၊ အေးနော် ဘာတဲ့ ခုနကပြောတယ် မုဆိုးဖိုအညာသာကြီးလိုးတာသွားခံဆို”
“ချစ်လို့ ထန်အောင်ပြောတာလေ သဲရ... သဲက သူ့အလိုး ခံချင်နေပြီလား”
“ကိုကလည်း…ဒီလို ပြောဆိုနေမှ သဲက မခံချင်ဘဲ နေမလားလို့ဆို ဟွန့် ...ခံချင်ပါသတဲ့ရှင်၊ သဲကို ချစ်သေးရဲ့လား…ကိုမဟုတ်ဘဲ တခြားလီးကြီး မှန်းပြီး ခံချင်နေတာလေ…”
“အရမ်းချစ်တယ်ကွာ…ဘယ်လိုလဲမသိကွာ…သဲကို တခြားသူလိုးတာတွေးရင် အရမ်း ထန်လာတာ…အမှန်ပြောရရင် အဲလို မုဆိုးဖိုအညာသားကြီး လိုးတာကိုတော့ သဲကို မခံ စေချင်ဘူး..အူတိုတာလား ဘာလားမသိကွာ၊ ဒါပေမယ့်.. သူလိုးတာတွေးရင် အရမ်းကို ထန်တာကွာ…ဘယ်လိုကြီးမှန်းကို မသိတာ”
“ဟိ..ဟိ..သဲလည်း ကို့ချစ်တယ်..အော်…ကိုကလည်း ဘယ်သူလိုးလိုး ကို့လီးမဟုတ်ရင် တခြားလီးပဲလေကွာ.. ကိုပိုထန်ရင် ပြီးတာပဲ..သဲလည်းလေ…ဦးအောင်ကျော် အလိုးခံတာတွေးရင် ထန်တယ်…နောက်ပြီး…”
ဖြူလဲ့သွယ်စကားမဆက်ဘဲ ရပ်နေလိုက်သည်။
“နောက်ပြီး..ဘာဖြစ်လည်းသဲရ”
“ကို…သဲ ကိုအထင်မသေးရဘူးနော်…သဲလေ..ကို့ အရမ်းချစ်တယ်..ဒါပေမယ့် ဦးအောင်ကျော်အလိုးခံချင်လို့ အပျက်မလေးလို မြူဆွယ်မိတာကိုရာ…စိတ်တွေက အရမ်းကို ကြွထနေတာပဲကိုရာ…သဲလေ..အိမ်သာထဲ နှိုက်ရင်း ဦးအောင်ကျော်ရဲ့ အလိုးခံမလေးလို့ မှန်းနေတာ…အရမ်းဖြစ်တာကွာ….ကိုလိုးတုန်းကထက်ကို ထန်တာ.. ဘာဖြစ်လို့ဖြစ်မှန်းကို မသိဘူးကိုရာ”
“အိုး….ရှစ်..သဲရာ…ကို့လီးပြန်ထလာပြီကွာ”
“အမယ်…လီးသေးသေးလေးက တောင်နေတာပေါ့လေ…ကို့ချစ်သူ ဆရာမလေးက မုဆိုးဖိုကြီးလီးကြီး ဆာနေတာကို သဘောကျနေတဲ့ ကိုကို ကပ်ကိုးလေးလား ဟင်ကိုရဲ့. ဟုတ်တယ်မလား ကို..နော်”
ဖြူလဲ့သွယ့်စကားတွေက တဖြည်းဖြည်း မင်းသူအား မထိတထိ နှိမ့်ချနေသယောင်။ စိတ်တွေကထန်လွန်းသည့်နောက် သာမန်အချိန်တွင် မပြောထွက်သော စကားလုံးတို့က လွယ်လင့်တကူ ထွက်လာရ၏။ မင်းသူ အကြိုက်ကိုသိ၍ ပြောသည်ဆိုသော်ငြား ဖြူလဲ့သွယ် ကိုယ်တိုင်ပြောဆိုရသည်ကို သဘောကျသည်လည်းပါ၏။ စိတ်ကလည်း ထရ၏။
“ဟီး…ဟုတ်တယ်ကွာ…ဆက်ပြောဦးသဲရာ…သဲပြောတာလေးတွေ နားထောင်ပြီး….ကို ထုချင်သေးတယ်”
“ဟွန့် ပြောပုကွာ…ဘာ…သဲ လဲ ကွာ….သဲ မဟုတ်ဘူးကွာ…ကိုကိုက ကပ်ကိုးလေး လေ…ဒါဆို သဲက ဘာလဲကွာ”
“ဟားဟ… ဟုတ်တယ် သဲက ဟေ့ာဝှိုက်ကြီး….ကိုကိုကပ်ကိုးလေးရဲ့ ဟော့ဝှိုက်ကြီး ကွာ…ကိုကိုက…ကိုကို့ပိုင်တဲ့ စောက်ပက်လေးကို မုဆိုးဖိုအညာသားကြီး ပေးလိုးတဲ့ ကပ်ကိုး၊ ဟော့ဝှိုက်ကြီးက အညာသားလီးကြီးဆာပြီး အလိုးခံချင်နေတဲ့ သဲ လေ ကွာ…သိပြီလား အရူးမလေး…အတော်ကြားချင်နေ…..သဲ.ရာ.ပြောရတာ ထန်လိုက် တာ… ပြောရင်း ထုနေတာ ကိုက”
“အင်း..ထုကွာ..၊ သဲလည်း အဲလိုပြောရတာ အားရနေတာကွာ… ကိုရဲ့ တွေးကြည့်လေ ကို့ချစ်သူက အဲဒီအညာသားကြီး ပတ်လိုးနေတဲ့ စောက်ပက်လေးတွေထဲ ပါချင်နေ တာကွာ၊ သူပတ်လိုးနေတဲ့ ကောင်မလေးတွေထဲက တစ်ယောက်ကွာ၊ သူလာလာလိုးမှာ စောင့်မျှော်နေရတဲ့ စောက်ပက်ယားမလေးလေ ကိုရာ… ဟင့်… ကို့လီးသေးသေးလေး မခံချင် လို့ လီးကြီးကြီး မုဆိုးဖိုကြီး အလိုးခံချင်နေတာလေ..ဟော့ဝှိုက်ကြီး ဟင့်…ကိုရယ်…ရှီး…”
“အား…သဲရယ်…ကို့ချစ်သူက သူ့အလိုးခံမလေး…သူအလိုးခံဖို့ စောက်ပက်လေးယားပြီး မျှော်နေရတဲ့ ဆရာမလေးလား ကျစ်….ကျစ်..”
“ဟင့်…ဆရာမလေး မဟုတ်ဘူး..ကို့ချစ်သူက သူ့အလိုးခံမလေး….သူလိုးချင်တိုင်းလိုးတဲ့ အလိုးခံမလေးပေါ့လို့…ဟင့်…ကို….လိုးချင်တိုင်းအလိုးခံရတာဆို သဲက ဖာသည်မလေး ပေါ့.. နော်. ကို…ကို….သဲက…အဲဒီလူကြီးရဲ့ ဖာ….သည်…မ….လေး လား..ဟင့်..အား အ ရှီး”
“အား…သဲ…ထန်တာ..အာ ကျစ်…သဲက ဖာသည်မလေး အဲလူကြီးရဲ့ အလိုးခံဖာသည်မ လေး လေ..အား…သဲ ကို ထပ်ပြီးချင်နေ…”
“အတူတူပဲ ကိုရာ…သဲလည်း ထိုင်ရင်း ပေါင်စေ့ပြီး စောက်ပက်လေးညှစ်နေတာ အရည်တွေအရမ်းထွက်…လက်နဲ့မနှိုက်ဘဲကို ပြီးချင်နေတာ…အတူပြီးမယ်ကိုရာ..နော်”
“အ..အား ကျစ်ကျစ်…ပြီးမယ်..သဲ ညှစ် ညှစ် ဖာသည်မလေး ဟိုလူကြီးရဲ့ ဖာသည်မလေး ညှစ်ကွာ….”
“ဟင့်..ကို..အ.အား. သဲလေ သူ့လီးကြီးကိုမှန်းပြီး ပန်းသီးကိုမစားဘဲ စုပ်နေတာကိုရဲ့ …ဟင့်..သဲမရတော့..အား…ကို..ကို..အား သဲကို ပေးလိုးပါတော့…သဲ ခံချင်လှပြီ အားအား…ရှီး…ဟင့်…သဲ သူလိုးတိုင်း ခံချင်တယ်ကို…အား…”
“ရှီး…သဲရယ်…အား…ထွက်ပြီ…အိုး…ကျစ်…ကျစ်..ကောင်းလိုက်တာကွာ”
“ဟင့်..အီး….ကို…သဲ….ပြီး…..နေ……အား အမလေး…..အ..ရမ်း….ထိ.. တယ်….ကွာ”
ချစ်သူနှစ်ဦး၏ ကာမဆန္ဒ ဒီရေမှာ တစ်လှိမ့်ပြီးတစ်လှိမ့်။ အတောမသတ်နိုင်သော ဆန္ဒ များကား တစ်ဆင့်ပြီးတစ်ဆင့် မြင့်မြင့်လာချေပြီ။ ခံစား၍ကောင်းသော ရမ္မက်နောက် အပြေးလိုက်ရင်း ပွင့်လင်းလာသည့် အပြောအဆိုဆက်ဆံရေးကြား ချစ်ဇောဟုန်များ ထိုးကြွလာသည့်နည်းတူ နွေးထွေးပွင့်လင်းသော အချစ်များကား ပို၍ ခိုင်မြဲလာသည်ပင်။
တစ်ဦး၏ဆန္ဒကို တစ်ဦးကဖြည့်ဆည်းပေးသောအချစ်..
ခွင့်လွှတ်နားလည်မှုရှိသောအချစ်…
ဖောက်ပြန်ခြင်းမမည်သောအချစ်…
ဖုံးကွယ်မှုမရှိသော အချစ်….
ဖြည့်ဆည်းပေးလိုသောအချစ်…
နှိမ့်ချရိုကျိုးမှုအနည်းငယ်စွတ်သော တစ်ဦးနှင့်တစ်ဦးဖေးမကူညီအားပေးသောအချစ်…
အစွမ်းကုန်ခံစားစေလိုသောအချစ်…
လွတ်လပ်ပျော်မြူး၊ချုပ်နှောင်ခြင်းမရှိသောအချစ်..
မျှဝေခံစားသောအချစ်…
သစ္စာခိုင်မြဲသော အချစ်…
အဆုံးစွန်ပျော်ရွှင်ခံစားစေလိုသောအချစ်...
ထိုသို့အချစ်အားလုံးကို ကိုယ်စားပြုသော…. ဖော်ညွှန်းဆိုလျှင် တုယှဉ်မသာ
အရာရာထက် ပို၍ထူးခြားဆန်းပြားသော ရမ္မက်တဏှာကို ပျော်ရွှင်လွတ်လပ်စွာ ခံစားရစေသော Cuckold & Hotwife အချစ်…
ထိုထိုမည်သော ရောင်စုံအချစ်ပင်လယ်ကြောတွင် ဖြူလဲ့သွယ်နှင့်မင်းသူတည်းဟူသော ချစ်သူနှစ်ဦးမှာ တူစုံပျော်မြူး ကူးခပ်နေသည်မှာ မမောနိုင်မပန်းနိုင်။ ဘယ်သောင်ဘယ် ကမ်း၊ ဘယ်လမ်း ဘယ်နေရာ ရောက်သည်မသိ။ စိတ်လည်းမဝင်စားနိုင်အား…ခံစား ရသည့်ရမ္မက် တဏှာပစ်ချက်တို့က ထိထိမိမိ။
ရေစီးကြောင်းမည်သော ပတ်ဝန်းကျင်အခြေအနေကလည်း ဆွဲခေါ်နေသည်။ ဆိုတော့ ကာ မဖြစ်နိုင် ထင်ရသော အချစ်ကမ်းခြေသို့ ချစ်သူနှစ်ဦး ပျော်ပျော်မြူးမြူး ကူး၍ တစ်သွယ်၊ မျော၍တစ်ဖုံ တူစုံတွဲလျက် ကပ်မှန်းမသိ ကပ်ချေတော့မည်။
မြင့်တတ်လာသော စိတ်အခြေအနေ၊ ပွင့်လင်းလာသော အချစ်တို့ကား စိတ်ကူးယဉ် ကမ္ဘာမှ လက်တွေ့အခြေအနေဆီသို့ တစ်ကမ်းပြီးတစ်ကမ်း…တစ်လှမ်းပြီး တစ်လှမ်း...။ မျှော်မှန်းသည်ထက် စောစွာ….။ မြန်စွာ…။ ချစ်ဇောရမ္မက်တို့က ထက်သန်စွာဖြင့်…။
................
အခန်း (၁၄)
စာသင်ခန်းထဲတွင် မင်းသူနှင့်ဖုန်းပြောရင်း စိတ်ဆန္ဒတို့ ပြေသင့်သလောက် ပြေခဲ့ရသည်။ ထိုစဉ်မှာပင် ရီရီဦးဆီမှ ဖုန်းဝင်လာ၏။
“ဖြူလဲ့ရေ..ဖုန်းခေါ်နေတာမရလို့…ပြန်လာတော့လေ…မြန်မြန်လာ”
“အင်း..ရီရီ”
အဝတ်အစားတို့ကို ဆန့်ဆန့်ရပ်ရပ် ပြင်ရသည်။ ထဘီကို လှည့်၍ဝတ်ရသည်။ ချစ်ရည်နံ့ တို့ကို သဲ့သဲ့ရ၏။ မတတ်နိုင် အပြန်တွင်မှ ရေချိုးရမည်။ နဖူးမှ ချွေးစို့စို့ကို အသာသုတ်ရသည်။ မိမိကိုယ်မိမိ သေသေချာချာ စစ်ဆေးပြီး ကျေနပ်မှ ဆွဲခြင်းလေးကို ဆွဲကာ အိန္ဒြေရရ ပြန်လာခဲ့၏။ ယခုသော်ကား ကာမရမ္မက်စီးနေသည့် ဖြူလဲ့သွယ် မဟုတ်တော့။ အိန္ဒြေရှိရှိ၊ သိက္ခာအပြည့်ဖြင့် ကျက်သရေရှိစွာ နွမ်းလျလျ လှပနေသော ဆရာမလေး ဖြူလဲ့သွယ် အသွင်။ စာရေးဆရာမကြီး ကြည်အေး၏ စာအတိုင်းဆိုရပါက နွမ်းလျအိမ်ပြန်…..။
အိမ်ရှေ့အရောက်မှာပင် ရယ်မောစွာ စကားလက်ဆုံကြနေသည့် အသံတို့ကို ဦးစွာကြားရ ၏။ အိမ်ထဲသို့ လှမ်းအဝင် ဖြူလဲ့သွယ် ခြေလှမ်းတို့ တုန့်ကနဲရပ်တန့်သွားရသည်။ ဧည့် ခန်းထဲတွင် ရီရီဦး၊ ဥက္ကာဖြိုးနှင့်အတူ ထိုင်၍စကားပြောနေသူကား ဦးအောင်ကျော်…။
ထိုဦးအောင်ကျော်ကား ဖြူလဲ့သွယ်တို့ချစ်သူနှစ်ဦးကြား စိတ်ကူးဖြင့် အကြိမ်ကြိမ်မှန်း၍ အလိုးခံနေသောသူ….။ ဖြူလဲ့သွယ်တစ်ကိုယ်တည်း သူ့လီးကြီးအားမှန်း၍ စောက်ပက် လေးနှိုက်ကာ အာသာဖြေရသူ။ ဖြူလဲ့သွယ်အား ကိုယ်လုံးတီးမြင်ဖူးသလို ဖြူလဲ့သွယ် ဖင်အားလည်း ကိုင်ဖူးသူ။ သူ့လီးကြီးအား ဖြူလဲ့သွယ်အားမြင်စေ၍ အာသာငမ်းငမ်း ငေးမောစေသောသူ။ တစ်နည်း ဖြူလဲ့သွယ် စိတ်ကူးထဲတွင် ဦးအောင်ကျော်အလိုးအား ဖာသည်မလေးလိုပင် မှန်း၍ ခံစားနေရသူပင်။
ထိုသို့ ဦးအောင်ကျော်အား မမျှော်လင့်ဘဲ ရုတ်တရက် တွေ့လိုက်ရတော့ ရှက်ရွံ့မှုနှင့်အတူ ခြေလှမ်းတို့ရပ်သွားရသည့်နည်းတူ ကတုန်ကယင် ဖြစ်သွားရသည်မှာ မဆန်း။
“ဖြူလဲ့ရေ..ရီရီတို့စောင့်နေတာ…ဦးကြီးက ရီရီတို့ကို စားစရာတွေလာပေးရင်းနဲ့ ရွာထဲ လှည့်ပြမလို့လေ.. ဖြူလဲ့ပါ တစ်ခါတည်းလိုက်ခဲ့ကွာ”
“ဟို…ဟို..”
“ဟိုမနေပါနဲ့ ဖြူလဲ့၊ ကျွန်တော်လည်း မပြန်ခင်၊ ရီရီတို့ဖြူလဲ့တို့လည်း ရွာကိုသာ ရောက်နေတာ ဒီရွာဝန်းကျင် သိပ်မရောက်သေးဘူးမလား၊ သွားကြအောင်ပါ”
ဥက္ကာဖြိုးကပါ ဝင်ပြော၏။
“ဟို…ဖြူလဲ့ ပင်ပန်းနေလို့ပါ…”
“ကဲပါ..ဆရာမလေးလည်း လိုက်ခဲ့ပါဗျာ၊ ကျုပ်တို့ရွာအကြောင်း ရှင်းပြပေးမှာ ဗဟုသုတရ တာပေါ့”
ဦးအောင်ကျော်က ဖြူလဲ့မျက်နှာကို စေ့စေ့ကြည့်ရင်း အေးအေးသက်သာ ပြောလိုက် သည်။ လိုက်ကိုလိုက်ခဲ့ရမည်ဟု ဖြူလဲ့သွယ်အား ပြောဆိုညွှန်ကြား နေသည့်အသွင်။ ဖြူလဲ့သွယ် ငြင်းဆိုနိုင်စွမ်းမရှိ။ အမိန့်နာခံတတ်သော ကလေးငယ်လေးတစ်ယောက် သဖွယ်။ ဦးအောင်ကျော် အကြည့်အောက်တွင် ဖြူလဲ့သွယ် မျက်လွှာလေးချရင်း
“ဟုတ်…ဟုတ်ကဲ့…ဖြူလဲ့ ရေချိုးလိုက်ဦးမယ်၊ ခဏစောင့်ပေးကြပါ”
ဖြူလဲ့သွယ်၏ တိုးညှင်းဖျော့တော့သော အသံအဆုံးတွင် ဦးအောင်ကျော် ခေါင်းကို မသိမသာ ညိတ်ပြလိုက်၏။ ထိုအခြေအနေကို အခြားသူများ သတိမထားမိဟု ထင်သော် လည်း ရီရီဦးမှ မသိမသာအကဲခပ်နေသည်ကို ဖြူလဲ့သွယ် မသိပေ။
ဖြူလဲ့သွယ် ကိုယ်လေးကျုံ့ကာ ဦးအောင်ကျော် ရှေ့မှ ခေါင်းလေးငုံ့၍ ဖြတ်လျှောက်လိုက်သည်။ မျက်လုံးစွန်းမှ ဦးအောင်ကျော်၏ နှာခေါင်းရှုံ့၍ အနံ့ခံနေသည့်ဟန်ကို မြင်လိုက် ရသည်။
ရှက်ရွံ့စိတ်နှင့်အတူ စောက်ပက်လေးမှ အမည်မဖော်နိုင်သော ဝေဒနာတစ်ရပ်ကို ခံစားလိုက်ရသည်။ ဖင်လေးကိုရှုံ့၊ စောက်ပက်လေးကို တင်းတင်းလေးညှစ်ကာ ခပ်မြန်မြန်ပင် အခန်းသို့ ဝင်လိုက်ရသည်။
ဒီလူကြီး မိမိစောက်ရည်အနံ့တွေကို ရနေသည့်ပုံ။ မိမိအနံ့တွေကိုလည်း မွှေးသည်ပြောဖူး ၏။ သူ့ရှေ့တွင်ပင် စောက်ပက်လေးကို လက်ဖြင့်မထိပါဘဲ သူ့လီးကြီးကြည့်၍ စောက်ရည်ထွက်အောင် ညှစ်ပြဖူးသည်လေ။ သည်တော့ သိမည်မလွဲ။
“အို..ဟင့်..ဒီတစ်ခါလည်း နေ့ခင်းက သူ့လီးကြီးကြည့်မိပြီး ငါ့စောက်ပက်လေးယားပြီး အရည်တွေထွက်နေတာ သိနေမှာပေါ့….အာ…ရှက်လိုက်တာ….ခုလည်း အတင်းလိုက် ခိုင်းနေပြန်ပြီ..ပြောပုံကိုက အမိန့်ပေးသလိုနဲ့ လူကြီးကိုက ဟင်း…..”
ဖြူလဲ့သွယ် သိစိတ်ကတော့ မကျေနပ်ချင်။ သို့ပေမင့် ခန္ဓာကိုယ်က လျင်မြန်စွာပင် ရေမိုးချိုး၍ သနပ်ခါးပင်လူးနေချေပြီ။ မသိစိတ်ကတော့ ဦးအောင်ကျော်ပြောစကားကို နာခံရသည်မှာ သာယာကျေနပ်မှုကို ခံစားရသလိုပင်။
“မောင်ရင်လေးရေ…ဒါမျောက်ချေးခါးကြော်…အားရှိတယ်ဗျ၊ တခါတလေမှရတာ၊ ကျန်းမာ ရေးလည်း ကောင်းတယ်ဗျ၊ စိမ်းရွှေရွှေအနံ့တော့ရသဗျ၊ လတ်လတ်ဆက်ဆက် ဆိုတော့ လေ”
ဦးအောင်ကျော်၏ ဥက္ကာဖြိုးအားပြောနေသောအသံကလွင့်ပျံ့လာသည်။ ဦးအောင်ကျော် ကား သဘောရိုးဖြင့်ပြောသော်လည်း အနာရှိ၍စပ်ရသော ဖြူလဲ့သွယ်ခမျာ တွန့်ကနဲ။
“ဟွန်း.မုန်းလိုက်တာ” ဖြူလဲ့သွယ် နှုတ်ခမ်းပါးလေးမှ အသံမထွက်သော ပွစိစိအသံလေး။
သည်နောက်တွင်တော့ ဖြူလဲ့သွယ် ရေမိုးချိုး၊ သနပ်ခါးရေကျဲလေးမြန်မြန်လိမ်းကာ လေးယောက်သား ရွာထဲသို့ ထွက်လာခဲ့ကြသည်။ လမ်းတစ်လျှောက် နှုတ်ဆက်ကြသော ရွာသူ၊ရွာသားများအား ပြန်လှန်နှုတ်ဆက်ရသည်ကိုက အလုပ်တစ်ခုပင်။
“ဟောဒီ ရွာဦးစေတီက ဖော်တော်ဦးစေတီပေါ့ဗျာ…အလောင်းစည်သူမင်းကြီး ဖော် တော်နဲ့တိုင်းခန်းလှည့်လည်တော့ တည်ထားခဲ့တဲ့ ရှေးဟောင်းစေတီပေါ့..၊ ဆုတောင်း ပြည့် ရှေးဟောင်းစေတီပေါ့”
ဦးအောင်ကျော်ကား ဥက္ကာဖြိုးနှင့်ဘေးချင်းယှဉ်ရပ် စကားတပြောပြောဖြင့် လမ်းလျှောက် နေ၏။ သူတို့နောက်တွင်တော့ ရီရီဦးနှင့် ဖြူလဲ့သွယ်။
“ဦးကြီးရဲ့ ဖောင်တော်သွားအောင် မြစ်လည်းမရှိဘဲ” ရီရီဦးက စကားထောက်၏။
“အော်…ဒီလိုဆရာမလေး….အရင်ကတော့ မြစ်ကမ်းနဘေးပေါ့ဗျာ၊ အခုတော့ မြစ် ကြောင်းတွေပြောင်းတော့ မြစ်က ဟိုအဝေးခပ်လှမ်းလှမ်းရောက်သွားတာဗျ..ကဲ ဘုရားဖူး လိုက်ကြဦး…”
ဘုရားမှအဆင်း ကုန်းခြေတစ်ခုအရောက် ဦးအောင်ကျော်က စကားဆက်၏။
“အရင်တုန်းက ကျုပ်တို့မြန်မာပြည်မှာ စစ်တပ်ရယ်လို့ ဘယ်တိတိပပ ရှိမလဲဗျာ၊ တိုင်းရေးပြည်ရာ စစ်မက်ရေးရာကြုံလာမှ ထောင်ပြုမြို့၊ ရာပြုမြို့၊ ဆိုပြီး မြို့ရွာအလိုက် စစ်သည်အင်အား စုစောင်းကြတာကိုး…စစ်သည်တစ်ထောင်ပေးရရင် ထောင်ပြုမြို့၊ တစ်ရာဆို ရာပြုမြို့ လို ဆိုကြတယ်မလား…”
ဦးအောင်ကျော်က ရှည်လျားစွာပြောရင်း နားလိုက်၏။
“ဦးအောင်ကျော်က ဗဟုသုတ ပြည့်စုံတာပဲ၊ ကျွန်တော်တို့ အခုမှပဲသိတော့တယ်.. ဆက်ပါဦးဗျာ” ဥက္ကာဖြိုးက ပြောသည်။
“ကျုပ်တို့ရွာက အဲဒီခေတ်က ရာပြုမြို့ပေါ့ဗျာ၊ ခုတော့ မိုးလေဝသမကောင်း၊ မြစ်ကြောင်း ပြောင်းနဲ့ စီးပွားရေးမကောင်းတော့ ရွာသာသာ အဆင့်ဖြစ်သွားတာကိုး”
အားလုံး စိတ်ဝင်တစားနားထောင်နေကြောင်းသိမှ ဆက်၍
“ဆိုတော့ ဟောဒီကုန်းက ခံတပ်ကုန်းလို့ဆိုတယ်၊ ကုန်းပေါ်မှာတော့ အုတ်ကျိုးအုတ်စ လက်စလက်နတွေတော့ ရှိပါသေးတယ်လေ…မြစ်ကလည်း ဒီကုန်းခြေမှာ ဆိုတော့ မြစ် ကြောင်းကလာမယ့် ရန်သူတွေကို ဟန့်တားတိုက်ခိုက်ဖို့လို့ ဆိုကြသတဲ့”
ဦးအောင်ကျော်စကားများကား ချက်ကြလက်ကြရှိ၏။ ကုန်းပေါ်အရောက်တွင်လည်း ပြောသလိုပင် အုတ်ကျိုးအုတ်စ ကျင်းစကျင်းနများက အထင်းသား။
“ပြောကြတာတော့ဗျာ…တရုတ်တွေမြစ်ကြောင်းကချီလာရင် ဒီကနေစီးတိုက်တာဆိုပဲ.. သေနတ်ဝန်ဦးကောင်းတို့ ဘာတို့ အတော်အားထားခဲ့တဲ့ ခံတပ်ဆိုပဲ၊ ဟုတ်မဟုတ်က သေချာတော့လည်း မပြောနိုင်ဘူးပေါ့လေ….အော်…ဒါနဲ့ ဟောဟိုက ကုန်းငယ် ငယ်လေးကတော့ စစ်သည်ကုန်းတဲ့ဗျာ…ဒါကတော့ ကာလသားတွေ ပါးစပ်ရာဇဝင်ပါ”
ခံတပ်ကုန်းနှင့်မလှမ်းမကမ်း ကုန်းပြေပြေ တစ်ခုပေါ်ရှိ ပြိုလဲနေသော အဆောက်အဦ ပျက်တစ်ခုကို ညွှန်ပြရင်းဆိုသည်။
“ဘယ်လို ဦးအောင်ကျော်ရ…ဒါကခံတပ်ကုန်း…ဟိုက စစ်သည်ကုန်း”
ဦးအောင်ကျော်စကားကို နားမလည်သော ဥက္ကာဖြိုးကမေးလိုက်သည်။ ဒီတစ်ချက်ကိုတော့ဖြင့် ဖြူလဲ့သွယ်တို့ လည်း နားမရှင်း။ ဦးအောင်ကျော်စကားကိုသာ နားစွင့်မိသည်။
ဦးအောင်ကျော်ကား စကားမပြန်၊ ရီရီဦးနှင့်ဖြူလဲ့သွယ်တို့အား တစ်ချက်ကြည့်၏။ သည် နောက်မှ ဥက္ကာဖြိုးနားနားသို့ကပ်၍
“…………………………………..”
“အော်…ဟား..ဟား…ဟုတ်ပါ့ ဦးအောင်ကျော်ရာ..ဟားဟား”
ဥက္ကာဖြိုးက အားရပါးရ ရီသလို ဦးအောင်ကျော်မျက်နှာကလည်း ပြုံးတုံ့တုံ့။
“ဘာလဲ..ဘာပြောတာလည်း ရီရီတို့လည်း ပြောလေ ဦးကြီး”
“ဘာမှ မဟုတ်ပါဘူး ဆရာမလေးရာ…ကဲပါ မှောင်စတောင်ပြုနေပြီ…ဆရာလေးတို့ လည်း ပင်ပန်းနေရောပေါ့ ပြန်ကြရအောင်”
သိချင်သည်ကို မသိလိုက်ရ၍ ဖြူလဲ့သွယ်နှင့်ရီရီဦးတို့ မကျေနပ်ချင်။ သို့သော် မှောင်စလည်းပြုနေသည်မို့ မမေးတော့ဘဲ ပြန်ခဲ့ကြတော့သည်။ ညစာစားတော့ ရီရီက တို့ကနန်းဆိတ်ကနန်းသာ။ ဖြူလဲ့သွယ်နှင့် ဥက္ကာဖြိုးတို့ကတော့ လမ်းလျှောက်ပြီး ဗိုက်ဆာသည်နှင့် အတော်လေးစားလိုက်ကြ၏။
ဥက္ကာဖြိုးပါလာသည့် ဝိုင်လေးသောက်ရင်း စကားတပြောပြောနှင့် ညက တဖြည်းဖြည်းနက်လာခဲ့သည်။
“ဟဲ့..ရီရီ..စားလေ..အစားပုတ်မက ခုမှ ဟိုတို့ဒီတို့နဲ့”
ဖြူလဲ့သွယ်က ပြော၏။
ရီရီကသူ့ထုံးစံအတိုင်း လျှာလေးထုတ်ကာ
“စားချင်တာပေါ့ ဖြူလဲ့ရာ..ဟိ.. ဒီထက်ကောင်းတာတွေစားမှာဆိုတော့ မစားသေးတာ နော်…မောင်”
ရီရီက ဥက္ကာဖြိုးကိုပါ မေးငေါ့၍ ရယ်ရင်းပြော၏။
“ဟော…မိန်းမကလည်းကွာ…အလကားနေ ဖြူလဲ့ အနေခက်အောင်”
7“ရိုးနေပါပြီ ကိုဥက္ကာရယ်….ဖြူလဲ့က ဒင်းဒဏ်ခံရတာ အရေထူနေပြီးသား….ရှင့်”
ဝိုင်အရှိန်လေးနှင့်ဆိုတော့ စကားတွေက သွက်လှသည်။ ဖြူလဲ့သွယ်ကိုယ်တိုင် သည်လို ပြောတော့ ဥက္ကာဖြိုးလည်း စကားပြောတွေ ရဲလာ၏။ ဝိုင်တန်ခိုးကြောင့်လည်းပါ၏။
“ဟီးဟီး…ဟုတ်တယ်မောင်ရဲ့…ဖြူလဲ့ကိုစနေကြ..နေ့ခင်းကတောင် ကျောင်းမှာ ကောင်းခန်းရောက်တုန်း ရီ စလို့ မကျေမနပ် ဖြစ်နေရှာတာ မောင်ရဲ့…ဟီး..ဟီး..”
ရီရီက အတည်ပေါက်နှင့်စသည်။
“ဟော…ဘယ်လို ကောင်းခန်းတုန်း ဖြူလဲ့ရ ပြောပါဦး”
ဥက္ကာဖြိုးက စိတ်ဝင်တစားမေးသည်။
“ မောင့် ပြောလိုက်ရမလား ဖြူလဲ့”
ဖြူလဲ့ရှက်ရှက်နှင့် မျက်နှာလေးရဲကာ
“အာ…တော့်မိန်းမ လျှောက်ပြောနေတာ ကိုဥက္ကာ...မီရီမ…သေဖို့သာပြင်”
ဒီလိုမျိုးအနှောင့်အသွားမလွတ် စတော့ ဖြူလဲ့ရှက်ရသည်သာ။ လက်က ရီရီ၏ ခါးကို ဆိတ်ဆွဲလိုက်၏။ တောသဘာဝ စောစောအိပ်ကြသည်မို့ ရွာလေးကား တိတ်ဆိတ် ငြိမ်သက် နေချေပြီ။
ရွာဦးကျောင်းမှ တုံးမောင်းခေါက်သံပင် ၉ ချက်ကြား ရချေပြီ။
“ဟော..ကိုးနာရီတောင်ရှိပြီ၊ အိပ်ကြအောင် ဖြူလဲ့ရေ…”
ရီရီဦးစကားအဆုံးတွင် ဖြူလဲ့သွယ် ပြုံးသည်။ အားရပါးရ ပြုံးလိုက်ရင်း
“မအိပ်သေးပေါင်ဘူး မိရီမ ရယ်၊ ခုမှ စကားပြောကောင်းတုန်း၊ ဝိုင်သောက်ကောင်းတုန်း ရှိသေး…ဟုတ်တယ်မလား ကိုဥက္ကာ..”
ရီရီကို မျက်စေ့တဖက်မှိတ်ပြောင်ပြကာ ဥက္ကာဖြိုးကိုပါ စစ်ကူတောင်းသလို ပြောလိုက်၏။ သည်တော့ ဥက္ကာဖြိုးလည်း မနေသာ။
“အင်း…ဟုတ်သား…ရီ ရဲ့၊ ခဏနေပါဦးကွာ”
“ဟုတ်တယ်..အစောကြီးရှိသေးတာကိုးနော် ကိုဥက္ကာ”
“အမလေးတော်..နှစ်ယောက်သား အတိုင်အဖောက်ညီနေကြတာ ဟွန်း…မောင်နော်.. မိန်းမစကားကြ နားမထောင်ဘဲ ဖြူလဲ့စကားကြ နားထောင်နေတယ်ပေါ့လေ…ဟွန်း.. ယောကျ်ားတွေများ မကောင်းပါဘူးတော်….”
ရီရီဦးက တမင်လုပ်ယူထားသော ဒေါသသံဖြင့် ပြောသည်။ ရီရီဦးပြောလေ ဖြူလဲ့သွယ် ရီလေ။ ဥက္ကာဖြိုးလည်း မချိသွားဖြဲ ပြုံးလေပင်။
“မှတ်ပလား မိရီမ..သူများကို နှောင့်ယှက်တာ သူ့အလှည့်ကြ ဟီး..ဟီး..” ဝိုင်ခွက်ကို မော့သောက်ရင်း ဖြူလဲ့သွယ်က စသည်။ နှုတ်ခမ်းတွင် ပေနေသော ဝိုင်စက်များကို လျှာ ဖြင့်သပ်လိုက်၏။ ငေးကြည့်နေသော ဥက္ကာဖြိုး စိတ်ထဲ မရိုးမရွ ဖြစ်သွားရသည်။
“ဟော.. ရီက ဖြူလဲ့ ကိုဘာများနှောင့်ယှက်လို့တုန်းကွ..” အနားတွင် ထိုင်နေသော ရီရီဦးအား ဖက်လိုက်ရင်း ဖြူလဲ့သွယ်ကို စိုက်ကြည့်ကာ ရီဝေဝေလေးတေးတေးအသံဖြင့် ဥက္ကာဖြိုးက မေး၏။
“ဟီး..ဟီး..ပြောမယ် မောင်ရေ...ဒီလို မောင်ရာ.. ဖြူလဲ့က ကျောင်းအိမ်သာထဲကွာ..ဟိုဟာလုပ်နေတာကွာ ဟိ…..ရီက ရှုးပေါက်ချင်လို့ တခါးခေါက်တာ…ဟီး.. ဖြူလဲ့က ကောင်းခန်းရောက်ကာနီးလေး ရီက တမင်နှောက်ယှက်တာ ထင်နေတာ မောင်ရဲ့ ဟီး…”
သာမန်အချိန်တွင် ရှက်စရာစကားများဖြစ်သော်လည်း ယခုလိုရီဝေဝေ အနှောင့်မလွတ် အသွားမလွတ် စကားများပြောနေကြသောချိန်တွင် ဖြူလဲ့သွယ် မျက်နှာလေး ရဲသွားသည် မှ အပ အလွန်အကျွံမရှက်တော့။ ပြောမနာဆိုမနာ သူငယ်ချင်းလည်းဖြစ်၊ စနေကြလည်း ဖြစ်၊ ရှက်နေ၍လည်း ရီရီက မပြောဘဲနေမည်မဟုတ်။ သည်တော့လည်း ပြောပြီး ပြီးသည့် သဘော ဖြူလဲ့သွယ်လည်း ထူးပြီးရှက်မနေတော့ပေ။
“ဿြေ်….သိပြီ..သိပြီ… ရီက သွားနှောင့်ယှက်တာကိုး…ဒါမလို့ အခု ဖြူလဲ့က ရီကို ပြန် နှောင့်ယှက်တာပေါ့လေ..ဟားဟား…..ရီကလည်းကွာ…ဖြူလဲ့ကို အားနာစရာ..ကောင်း နေတဲ့ဟာကို… နော်..”
“အမလေး..ရှင့်မိန်းမလား…တမင်ကိုနှောင့်ယှက်တာ အသိသာကြီး…ဒင်းအကြောင်း မသိခက်မယ် ကိုဥက္ကာရဲ့၊…ခုတော့ ဒင်းဝဋ်လည်ပြီ…..ဖြူလဲ့တို့က မအိပ်ပေါင်၊… တစ်ညလုံး သောက်ပြီး စကားပြောမှာရှင့်..ဟွန်း…”
ဖြူလဲ့သွယ်စကားက အိမ်သာထဲတွင် အဖုတ်ပွတ်၍စိတ်အာသာဖြေနေသည်ကို ဝန်ခံသည့်သဘော။ သို့ပေမင့် မူးတူးတူးဖြစ်နေသည့်အချိန်တွင် ယေကျ်ားတစ်ယောက် အား ဒီအကြောင်း သိသွားစေသည်ကပင် ရင်တုန်ချင်စရာ ဖြစ်ရ၏။ ဖြူလဲ့သွယ် စိတ်ထဲတွင် မရိုးမရွ ခံစားရ၏။ အဖုတ်ကလေးက ရိုးတိုးရွတ ဖြစ်ရ၏။ ရှက်စိတ်လွှမ်းသော ကာမအရသာဟု ဆိုရမည်။
“ဖြူလဲ့ အစုတ်ပလုတ်မ… ဝဋ်လည်မှာ”
“လည်ပစေ..လည်ပစေ..ဟိ…မှတ်ပြီလား မိရီမရဲ့”
“ကဲပါ…ရီ ရော ဖြူလဲ့ရော..လာ ချီးယား…..”
ဖန်ခွက်ချင်းတိုက်သံ၊ စကားပြောသံ၊ ရီမောသံတို့ဖြင့် စကားဝိုင်းလေးကား လှုပ်ရှား တတ်ကြွလွန်းလှသည်။
“မောင်…ညနေကလေ..ဦးကြီး..ဟိုလေ ဦးအောင်ကျော်…မောင်နားကပ်ပြောတာ ဘာလဲ.. ခံတပ်ကုန်းနဲ့ စစ်သည်ကုန်း ဆိုတာလေ”
“ဟုတ်တယ် ဖြူလဲ့လည်း သိချင်နေတာ ကိုဥက္ကာ…ဦးကြီး က ဘာပြောတာလဲ”
ဦးအောင်ကျော်အား ဦးကြီးဟုခေါ်လိုက်သည်ကို ဖြူလဲ့သွယ်နှင့်ရီရီဦး အကြည့်ချင်းဆုံမိ ကြသည်။ တစ်စုံတစ်ရာကို အချင်းချင်း သိနေကြသည့်နှယ်။
“ဟားဟား….ရီတို့ ဖြူလဲ့တို့ မေးလို့ ပြောတာနော်…. ခံတပ်ကုန်းက စစ်သည်တွေ ရန်သူကို ခုခံတဲ့ကုန်းတဲ့…စစ်သည်ကုန်းက …..အင်း…သူတို့ မိန်းမတွေ စစ်သည်တွေကို လာလာကုန်းကြတဲ့ နေရာတဲ့၊ ဟိုလိုလုပ်ကြတာကွာ…. ဒါမို့လို့ စစ်သည်ကုန်း…လို့ ကာလသားတွေ အပြောင်အပျက် ပြောကြတာတဲ့…”
“ဟော…ပေါက်တတ်ကရတွေ မောင်ရာ”
“အင်းလေ..ရီရီရယ်..”
ပေါက်တတ်ကရဟုဆိုသော်ငြား..ရီရီဦးလက်က ဥက္ကာဖြိုးလီးအား ပုဆိုးပေါ်မှ အုပ်ကိုင် လိုက်၏။ဒါသည်ကား ကာမအချစ်ပွဲ၏ ဆင်နွှဲတော့မည့် အချက်ပေးသံ။
ဥက္ကာဖြိုးလည်း လီးကတောင်နေချေပြီ။ မိန်းမဖြစ်သူရှေ့ထား၍ ဖြူလဲ့သွယ်အား မထိခလုတ် ထိခလုတ်ပြောနေရသောကြောင့် ဖြစ်ပေမည်။ ဆိုရလျှင် ရီရီဦးလည်း စိတ်ပါနေသည်သာ။ ထိုနည်းတူစွာ ဖြူလဲ့သွယ်ကိုယ်တိုင်လည်း ထိုသို့ ပြောဆိုနေရခြင်းကိုပင် သာယာနေမိသည်ပင်။
“မောင်……ဟိ….ရီတို့လည်း အခန်းကုန်းလေးထဲ သွားရအောင်ကွာ..နော်….ကဲ မိဖြူလဲ့ လိုက်နှောက်ယှက်ချင် သပဆို ရီရီတို့အခန်းလိုက်ခဲ့ကွာ..မောင်လည်း ဖြူလဲ့ကိုခေါ်ချင်တယ်မလား..”
ရီရီဦးစကားက ပွင့်လင်းသည်။ ဥက္ကာဖြိုးက စကားမဆို ရီရီဦးအားဖတ်ရင်း ဖြူလဲ့သွယ် အား ရီဝေစွာ ကြည့်၏။ ဖြူလဲ့သွယ် ကားတိတ်ဆိတ်လျက်။ ခဏနေမှ
“နေပါဦး ရီရီရယ်၊ စားစရာတွေ ကုန်အောင်စားပါဦး၊ ဖြူလဲ့တို့ပဲစားနေတာ ရီရီက တညနေလုံး ဘာမှလည်း မစားဘူး၊ စားလေ ရီရီရဲ့”
“ဟီး..စားလို့မရဘူး ဖြူလဲ့ရ..”
“အစားပုတ်မက ခုမှ၊ ဘာလို့ စားမရတာလည်း”
ရီရီဦးက ဥက္ကာဖြိုးကိုကြည့်သည်။ ဥက္ကာဖြိုးက ခေါင်းညိတ်ပြ၏။
“မောင်က ဒီည ရီရီအနောက်ကို လုပ်မှာ၊ ရီရီကို ဖင်လုပ်မှာကွာ၊ မနေ့ကတည်းက အစာမာတွေ ဘာမှ မစားပဲ ဝမ်းရှင်းထားတာ ဖြူလဲ့ရ၊ ဒါမို့လို့ မနက်က ဖြူလဲ့ဆီက ဝမ်းပျော့ဆေးတွေ တောင်းစားထားသေးတယ်လေ”
ရီရီဦးက ဥက္ကာဖြိုး လီးကို ပုဆိုးပေါ်မှ ဆုပ်ကိုင်ရင်း ပြောသည်။
ရီရီဦးစကားက ဖြူလဲ့သွယ်ရင်ကိုတုန်စေသည်။ ဖင်လုပ်မည်ဆိုသည့်စကားက ဖြူလဲ့သွယ် အဖုတ်လေးကို ယားစေ၏။ ဖင်ဝလေးပင် မသိမသာ ညှစ်မိသည်။
“အမလေး….ဒီဖင်ပေါက်လေးထဲ လီးကြီးထိုးသွပ် လိုးမှာတဲ့လား…ဟင့်…ကြောက်စရာ” ဖြူလဲ့သွယ် စိတ်ထဲမှ ပြောမိသည်။ ပါးစပ်ကတော့
“အာ…ရီရီကလည်းကွာ…ပေါက်ကရ..”
“ပေါက်ကရမဟုတ်ဘူး ဖြူလဲ့ရဲ့ ကျွန်တော်က တကယ်လုပ်မှာ… အရင်ကလည်း လုပ်နေကြ....ကဲ..ရီ သွားသွား..ဝမ်းလေးဘာလေးရှင်းအောင် အိမ်သာလေးဘာလေးသွားတော့ ဒီမှာကြည့်…..မောင့်ညီလေးက ဆန္ဒပြနေပြီ”
ဒီမှာကြည့်ဆိုကာ မက်တပ်ရပ်ပြသော ဥက္ကာဖြိုး၏ ပုဆိုးအောက်မှ ငေါထွက်ဖောင်းနေ သော လီးအရာကြီးအား ရီရီဦးသာမက ဖြူလဲ့သွယ်ပါ ကြည့်မိသည်သာ။ ကြည့်မိတော့ လည်း ကာမဆန္ဒတွေက ထကြွလာရသည်။
သုံးဦးသား မူးယစ်နေခြင်း၊ ဆိတ်ကွယ်ရာတွင် ဖြစ်နေခြင်း၊ ရီရီဦးကိုယ်တိုင် လိုလာစွာ ဖိတ်ခေါ်နေခြင်း၊ ဥက္ကာဖြိုးကလည်း ဖြူလဲ့နှင့်ရီရီအား အတူလိုးလိုခြင်း စသည့် စသည့် အခြေအနေတွေက ဖြူလဲ့သွယ်၏ ကာမရမ္မက်ကိုခံစားလိုသည့်သွေးသားဆန္ဒများက ပြင်းပြင်းပြပြ ထကြွရသည်။
ဥက္ကာဖြိုး၏ လီးကို ခိုးငေး ငေးကြည့်နေရင်း ဦးအောင်ကျော် လီးကြီးကို သတိရမိသည်။ ဥက္ကာဖြိုး လီးက ဦးအောင်ကျော်လီးလောက်မကြီးသည်မှာ သေချာသည်။ ဦးအောင်ကျော် လောက်မကြီးပေမယ့် ချစ်သူ ကို့ထက်တော့ကြီးလိမ့်မည်။
ဦးအောင်ကျော်လီးကြီး ကတော့ ညိုညိုမဲမဲ ထွားထွား တုတ်တုတ်ကြီး၊ ဥက္ကာဖြိုးကတော့ အသားဖြူသူမို့ လီးက သိပ်မညိုလောက်၊ ဖြူလဲ့သွယ်တစ်ယောက် ကာမစိတ်၏ စေ့ဆော်မှုနှင့်အတူ ချစ်သူအပါအဝင် ယောကျ်ားသုံးယောက်၏ လီး အရွယ်အစားများအား နှိုင်းယှဉ်ကြည့်မိ၏။ မည်မျှကြာ သွားသည်မသိ….။
“ဟိတ်…ဖြူလဲ့ ဘာတွေငေး..တွေးနေတာလဲ ဟိဟိ..မောင့်ဟာကြီး ငေးကြည့်နေတာ လား.. ရီရီတောင် အိမ်သာကပြန်လာပြီ…မောင်ကလည်း ဖြူလဲ့ကြည့် ချင်တာ သေချာတော့မပြဘူး..ဟီးဟီး…ကြည့်ကြည့် ဖြူလဲ့…ဟီး”
အိမ်သာမှ ပြန်လာသော ရီရီဦးက ဇိုးကနဲဇက်ကနဲ ဥက္ကာဖြိုး၏ ပုဆိုးကို ချွတ်ကာ တောင် မက်နေသော လီးကို ဆုပ်ကိုင်ရင်း ပြောလိုက်သည်။
“အာ..ကွာ…. ရီရီ မကောင်းဘူးကွာ..”
ကလေးရှက်တော့ငို၊ လူကြီးရှက်တော့ ရီ ဆိုပေမင့် ဖြူလဲ့သွယ် မရီနိုင်ပါ။ ဥက္ကာဖြိုးလီးရှိရာမှ အကြည့်လွဲကာ ပန်းရောင် မျက်နှာ ရဲရဲလေးကို ငုံ့ရင်း တိုးတိုးညင်သာ ပြော၏။ မျက်စေ့ထောင့်စွန်းမှတော့ ခိုးကြည့်မိပါသည်။ ရီရီဦးလက်လေးဖြင့် ဆုပ်ထားသော ဥက္ကာဖြိုးလီး ရဲရဲတောင်တောင်ကြီးမှာ အသည်းတုန် ရင်ဖိုစရာ။
“ကဲ..ရီရေ… ဖြူလဲ့ကို မစပါနဲ့တော့ကွာ…ကိုတို့အခန်းထဲသွားကြမယ်… ဖြူလဲ့လည်း နားပါ…မအိပ်ချင်သေးလို့ စကားပြောဦးမယ်ဆိုရင် ကျွန်တော်တို့အခန်းထဲလိုက်ခဲ့လို့ ရပါတယ်၊ ရီရီက နားလည်ပါတယ်”
ဥက္ကာဖြိုးက ပုဆိုးကို ပြင်ဝတ်ရင်း ပြောလိုက်သည်။ ရီရီဦးအား ဖင်လိုးတော့မည်။ ဖြူလဲ့ သွယ်လည်း ဆန္ဒရှိပါက လိုက်ခဲ့နိုင်သည်။ တစ်နည်းဆိုရသော် အလိုးခံချင်ပါက အခန်းထဲလိုက်ခဲ့ လိုးပေးမည်ဟု ဆိုသည့်သဘော။ သုံးဦးသား သည်စကားအသွား အလာကို သိသည်သာ။ တစ်ခဏမျှ ငြိမ်သက်သွား၏။
“ဖြူလဲ့သဘောပါ…ရီရီတို့က စိတ်ချရပါတယ်၊ ဘယ်သူမှ မသိစေရပါဘူး၊ နောက်ပြီး ဖြူလဲ့နဲ့ ရီရီက ညီအစ်မတွေပဲဟာ၊ မောင်လုပ်မှာ သဘောတူတယ်၊ မောင်လုပ်ပြီးတော့ ရီနဲ့ ဖြူလဲ့က တစ်ကယ့် မယားညီအစ်မ ဖြစ်သွားမှာ ဟီးဟီး”
ရီရီဦးက မြူဆွယ်စကားဆိုသည်။
ဖြူလဲ့သွယ် စိတ်တွေယိုင်လာရသည်။ သို့သော် ကိုမသိဘဲ ဘာကိုမျှ မလုပ်ချင်။ နောက်ပြီး ဥက္ကာဖြိုးက သူများလင်။ သူ့မယားရှေ့ သူ့လင်လိုးတာခံ ရလျှင်…။ နောက်ပြီး တွေ့တာ ရက်ပိုင်းသာရှိသေးသော ယောကျ်ားတစ်ယောက်၏ အလိုးခံရလျှင်။
အို… နှစ်ယောက်တစ်ယောက်လိုးခံရမှာပေါ့။ လီးတစ်ချောင်းတည်း သူငယ်ချင်း ဆရာမလေးနှစ်ယောက်အတူတူ အလိုးခံရ မည်ဆိုသည်က အို…..…ဟင့်..။
ဖြူလဲ့သွယ် ဆက်မတွေးနိုင်တော့။ ဆန့်ကျင်ဘက်လိင်၏ အထိအတွေ့ အလိုးကို ခံစားလိုသည့် ဆန္ဒက ကြီးမားလာရသည်။
ရီရီဦးအား ရီဝေဝေ ကြည့်ရင်း ဥက္ကာဖြိုးအား မရဲတရဲ တစ်ချက်ငဲ့ကြည့်ကာ တိုးညှင်းတုန်ရီသော အသံလေးဖြင့်
“ဖြူလဲ့..ဖြူလဲ့… ကို့ဆီ ဖုန်းဆက်လိုက်ဦးမယ်နော်…ကိုဥက္ကာနဲ့ရီရီ အရင်သွားကြပါ… ဖုန်းဆက်ပြီးမှ…လိုက်…..လာ……မလား…..လို့…”
ဖြူလဲ့သွယ်စကားက ငြင်းဆန်သည်လည်းမဟုတ်၊ လိုက်မည်ဆိုခြင်းလည်းမမည်။
သို့သော်……..
ချစ်သူဆီ ဖုန်းဆက်ပြီး လိုက်ခဲ့ပါမည်။
ချစ်သူဆီ ဖုန်းဆက်ပြောပြီးနောက် လာ၍အလိုးခံပါမည်ဆိုသည့် အဓိပ္ပါယ်ဆန်ဆန်။
ထို့အတွက်ကြောင့်ပင် ဥက္ကာဖြိုးအား ရဲရဲမကြည့်ဝံ့ခြင်းပေလား……။
တစ်နည်းဆိုရသော် လိုးမည့်သူအား အလိုးခံရတော့မည့် မိန်းကလေးအနေဖြင့် ရှက်ရွံ့စွာ မကြည့်ဝံ့ခြင်းလည်း ဖြစ်နိုင်သလို ပုဆိုးအောက်မှ တောင်မတ်နေသော လီးကြီးကြောင့် မကြည့်ရဲသည်လည်း ဖြစ်နိုင်သည်။
သူ့မယားနှင့်အတူတူ သူ့လင်၏အလိုးခံမည် ၊ မခံမည်ကတော့ ဖြူလဲ့သွယ်မှတစ်ပါး တစ်ခြားမည်သူမျှ မသိနိုင်ပါ......။
....................
အခန်း (၁၅)
ဖြူလဲ့သွယ် အိပ်ခန်းလေးထဲဝင်ကာ မင်းသူအားဖုန်းခေါ်သည်။ ဖုန်းမကိုင်။ စိတ်ဆန္ဒတွေက ပြင်းပြလွန်းသည့်အတွက် ဖုန်းမကိုင်သည့် မင်းသူအား ဒေါသပင်ထွက်ရ ၏။ တစ်ကြိမ်၊ နှစ်ကြိမ်…သုံးကြိမ်….။ ဖုန်းဝင်သော်လည်း မကိုင်။
“ဟင်း…ကိုကလည်းကွာ..အရေးအကြောင်းဆို ခေါ်ကိုမရ”
မကျေမနပ်တီးတိုးရွတ်ဆိုမိသည်အထိ။
မင်းသူအားဖုန်းခေါ်၍ ရီရီနှင့်ဥက္ကာဖြိုးတို့ လင်မယားဖြင့် တူယှဉ်ပျော်မည့်အကြောင်း ပြောလျှင် မင်းသူ လက်ခံမည်ဟု ယူဆသည်။
ကိုယ်တိုင်လည်း ဆန္ဒရမ္မက်က တောင့်တလွန်းလှပြီ။ အခြေအနေတွေကလည်း လုံခြုံမှု ရှိသလို အဆင်သင့်နေ၏။
မင်းသူဖုန်းမကိုင်သည်က ခက်နေရသည်။ မပြောဘဲနှင့်လည်း မပျော်ပါးခြင်။ သစ္စာဖောက်သလို ခံစားရ၏။ ဆိုတော့ တတ်ကြွသည့်စိတ်မှ အလိုမကျ ဒေါသစိတ်သို့ ကူးပြောင်းသည်မှာမဆန်း။ မကိုင်သော ဖုန်းကိုသာ ဆက်တိုက်ခေါ်နေရင်းမှ ကုတင်ပေါ်ချ၍ အပေါ့သွားမည်ဟု အထွက်….
“အို…………”
ဧည့်ခန်းမှ မြင်ကွင်းကား ရင်တုန်လှိုက်ဖိုစရာ…
သဲအူကြိုးပြတ် စိတ်ဇောရမ္မက် တတ်ကြွစရာ...
ဥက္ကာဖြိုးက ပုဆိုးချွတ်ကာ ကုလားထိုင်တွင် ပေါင်ကား၍ထိုင်နေသည်။ ရီရီဦးမှာ ကြမ်းပြင်တွင်ကျုံ့ကျုံ့ကလေး….. ဥက္ကာဖြိုးပေါင်ကြားထိုင်၍ ထောင်မတ်နေသော လီးတန် ကြီးကို စုပ်နေခြင်းဖြစ်၏။
ဖြူလဲ့သွယ်တစ်ယောက် အိမ်သာသို့မသွားနိုင်တော့၊ တံခါးဝလေးတွင်ရပ်၍ ရီရီဦးတို့ လင်မယား၏ အချစ်ပွဲကို ငေးကြည့်မိ၏။
“ပြွတ်..ပြိ..ပလပ် ပြိ ပြိ”
ရီရီဦးပါးလေးခွက်ကာ ဥက္ကာဖြိုး လီးဒစ်ကြီးကို အားရပါးရစုပ်နေသည်။ ကလေးငယ်လေး ရေခဲချောင်းကို မက်မက်စပ်စပ် စုပ်နေသည့်အလား...။
လက်တစ်ဖက်က ဂွေးဥလေးတွေကို ပွတ်သပ်ကာ ကျန်လက်တစ်ဖက်က လီးတံအရင်းကို တင်းတင်းဆုပ် ထားသည်မှာ တန်ဖိုးရှိပစ္စည်းတစ်ခုကို တယုတယ ကိုင်တွယ်နေသည့်နှယ်။
ထဘီလှန် အလိုးခံဖူးသည်ကလွဲ၍ ကာမကိစ္စတွင် ဆယ်ကျော်သက်သာသာ အတွေ့အကြုံမရှိသော ဖြူလဲ့သွယ်အဖို့ မျက်စေ့ရှေ့တည့်တည့်တွင် အပြာကားကြည့်နေရသည့်အလား။
လီးစုပ်ခြင်းဟူသည် ညစ်ညမ်းခြင်းမဟုတ်..ကာမအမှုကိစ္စ လိုးကြဆော်ကြရာတွင် မိန်းကလေးအဖို့ တတ်မြောက်ထားသင့်သော ပညာရပ်ပါလားဟု တွေးမိသည်။
ချစ်သူနှင့် လိုးကြစဥ်က မင်းသူ မှ လီးစုပ်ခိုင်းဖူးသည်...။ မိမိမှ စုပ်မပေးခဲ့။ ရှက်သည်လည်းပါသည်။ မစုပ်တတ်သည်လည်း ပါသည်။ မင်းသူမှ သေချာစွဲဆောင်စည်းရုံး သင်မပေးတတ်သည်လည်းပါမည်။ သည်တစ်ခါတော့ သေချာလီးစုပ်ပေးမည်ဟုစဥ်းစားရင်း ရီရီဦး၏ လီးစုပ်ပုံ လီးစုပ်နည်းများကို သေချာကြည့်ကာ သင်ယူမှတ်သားနေမိ၏။
ဟော...... လီးတံကြီးတလျောက် လျှာနဲ့ယက်ပြီ...။
လီးဒစ်ကြီး နမ်းပြီ....။
အို.......ပါးစောင်ထဲလီးကြီးထိုးငုံနေပါလား..။ အို ရီရီပါးစောင်မှာ လီးဒစ်ရာကြီး။အာ..အသဲယားစရာကြီး....။
ဟင့် .....လီးတန်ကြီးကို နှုတ်ခမ်းလေးစုပြီး စုပ်သွင်းပြန်ပြီ။...အမလေး...လီးတဝက်ကျော် ပါးစပ်ထဲရောက်နေပေါ့...ဟင့် ပါးစပ်ထဲ လီးတန်းလန်းကြီး.......အိုးးး ဘလိုကြီးလဲကွာ.... လီးစုပ်ရတာ အဲလောက်ကောင်းနေကြလား...။
ဖြူလဲ့သွယ် ကြည့်ရင်း ထန်သထက် ထန်ရသည်။
ထို့နည်းတူစွာ ရီရီဦးတို့မှာလည်း.......။
“အား..ကျစ်…ကျစ် ကောင်းလိုက်တာ ရီရာ..အိုး…စုပ် စုပ်… ရီ စိတ်ကြိုက်စုပ်..ကျသ် ကျစ်…”
ဥက္ကာဖြိုးက မျက်လုံးမှိတ် ခေါင်းမော့ရင်း ရီရီဦးဆံပင်လေးတွေကို ဆုပ်ကာ ညည်းညူနေ၏။
လီးစုပ်ခံရ၍ ဖီလ်းတတ်နေသည့်အမူအရာက အထင်းသား။
“အီး...ရှီးးး ကျစ်.... ကြိုက်လား ရီ... လီးစုပ်ရတာ အားးး...အိုး...”
“အွင်း…ပြိ အိ စွိ ပလပ်ပြပ်..ပြပ် ကြိုက်….ပြိပြိ တယ်…..”
လီးဒစ်ကြီးငုံထားသော ရီရီဦး ဖြေသံက မပီမသ။ သားရည်တွေက လီးတံထိပ်မှ စီးကျလာ ရသည်။ လက်တစ်ဖက်ဖြင့် လီးတံတလျှောက် သားရည်တွေရွှဲနေအောင် သုတ်လိမ်းရင်း
ရီရီဦးလျှာလေးက မင်းသူလီးဒစ်ထိပ်မှ အကွဲရာလေးကို ဖွဖွကလိ၏။
“အိုး…အား…ရီ..ကျစ်..”
မင်းသူမရတော့ ဖင်ပါကြွလာကာ ရီရီဦးပါးစပ်လေးထဲသို့ လီးကိုထိုးထည့်သည်။
“အု..အွတ်..အာ့ အဟွတ်..ဟွတ်”
“အမလေးး......လေး...အဟွတ်...”
အသံကျယ်ကျယ်နှင့် တီးတိုးသံလေးက ရှေ့ဆင့်နောက်ဆင့်ထွက်လာရသည်။
ပထမအသံကား ရုတ်တရက် လီးတန်တချောင်းလုံး ပါးစပ်ထဲဝင်၍
ရီရီဦးတစ်ယောက် လီးပျို့သွားရာမှ ထွက်သောအသံ။ လီးနင့်သောအသံ။
အမလေး လေးး..အဟွတ် ဆိုသော အာမေဋိတ်သံကား ချောင်းကြည့်နေသော ဖြူလဲ့သွယ်ထံမှ။ ပါးစပ်ထဲ လီးတန်ကြီးတချောင်းလုံး ဝင်သွားသောကြောင့် အံ့သြ လနိ့ဖြတ်စိတ်ဖြင့် ထွက်လာသောအသံ။
အဟွတ်ဆိုသော နောက်ဆက်တွဲချောင်းဟန့်သံမှာ
ရီရီဦးနေရာဝင်ခံစားမိနေရာမှ မိမိပါးစပ်ထဲ လီးတချောင်းလုံးဝင်သလို ဖြစ်၍ ချောင်းဟန့်မိခြင်းပင်။
တစ်စုံတစ်ရာကို အာရုံစူးစိုက်ခံစားနေရာမှ ကိုယ်တိုင်ဖြစ်နေသလိုခံစားမိခြင်းဖြစ်၏။ ဓါတ်ကူးသည့်သဘော၊ စီးမျောခံစားသည့်သဘောဟုဆိုရမည်။ ရုပ်ရှင်ကြည့်ရာတွင် မင်းသားမင်းသမီးနေရာမှ ဝင်၍ခံစားသည့်သဘော။
ကြည့်နေဆဲမှာပင် ရီရီဦးတယောက် ခေါင်းကိုအတင်းရုန်းကာ ပါးစပ်မှလီးတန်ကြီး ထုတ်ကာ ချောင်းတဟွတ်ဟွတ်ဆိုးနေသည်။
“အဟွတ်..ဟွတ်..မောင်က မပြောမဆို..အတင်းထိုး..ဟွတ်.ဟွတ်..ပျို့သွားတာပဲကွာ”
“ရီ လီးစုပ်တာ အရမ်းကောင်းလို့ မထိန်းနိုင်တာ ဆောရီး …ရီရာ….”
လင်မယားနှစ်ဦး ပတ်ဝန်းကျင်ကို သတိမထားသလို အချစ်ပွဲကို ဆင်နွှဲနေသည်။
ကြည့်နေရသော ဖြူလဲ့သွယ်အဖို့ မျက်တောင်ပင်မခပ်မိ။ ရီရီဦး စိတ်ဆိုးပြီး လီးမစုပ်တော့ဟု ထင်လိုက်မိသည်။ဒါဆို လိုးတော့မလား မသိ။ စောက်ပက်လေးမှ အရည်တွေ စိုရွှဲကာ ပေါင်လေးလိမ်ကာ အသေအချာပင်ကြည့်နေမိသည်။ ဆယ်ပေပင်မဝေး သော အနေအထားမို့ မြင်ကွင်းက ထင်ထင်ရှားရှား။
တစ်ကယ်တော့လည်း ရီရီဦးတို့လင်မယားကား ဖြူလဲ့သွယ်ကြည့်နိုင်စေရန် တမင် ဧည့်ခန်းတွင် ချစ်ဗျူဟာခင်းနေခြင်းပင်။ ဥက္ကာဖြိုးကလည်း ဖြူလဲ့သွယ်လို ပိန်သွယ်သွယ် အချောအလှလေးကို လိုးချင်သည်။ ရီရီဦးကလည်း ဖြူလဲ့သွယ်ကို လင်တော်မောင်လိုးသည်ကို ကြည့်ချင်သည်။
ဆိုတော့ ဖြူလဲ့သွယ်ကို မြူဆွယ်သည့်သဘော ဧည့်ခန်းတွင်ပင် ချစ်တလင်းခင်း လိုက်ကြခြင်း။ ဖြူလဲ့သွယ် အခန်းဝဘေးမှ ရပ်ကာ ကြည့်နေသည်ကို ရီရီဦးတို့လင်မယား အစကတည်းက သိ၏။
ရီရီဦးအနေဖြင့် အစက အပရိကမြူဆွယ်သည့်သဘောသာ ဧည့်ခန်းတွင် ဖတ်ယမ်းနှိုက် ပွတ်လောက်သာ လုပ်မည်တွေးထားသော်လည်း လင်တော်မောင်က အရမ်းထန်နေသည်။ မိမိ ကိုယ်တိုင်လည်း ဖြူလဲ့သွယ်ကြည့်နေသည့်အတွက် လီးစုပ်ရသည်မှာ ပုံမှန်ထက်ပို စိတ်ပါနေတော့ စိတ်ကိုလွှတ်ပေးလိုက်မိ၏။
ဖြူလဲ့သွယ်အဖို့ကာ ချစ်နည်းလမ်း အဖုံဖုံကို ရင်တခုန်ခုန် အဖုတ်တယားယား အားပါးတရငေးကြည့်မိတော့သည်။
“ကဲလာ..ဟောဒီကောင်ကြီးက ရီပါးစပ်ကိုလိုးချင်နေတာမလား၊ မောင်ထကွာ”
ရီရီဦးက လီးပျို့၍ချောင်းဆိုးပြီး အသက်ပုံမှန်ရှုနိုင်သည်နှင့်ပြော၏။ သည်စကားသံက မင်းသူတစ်လက်ကိုင် လှေကြီးထိုးရိုးရိုး မီးပိတ်လိုးသည်သာခံဖူးသော လီးဆာနေသည့် ဖြူလဲ့သွယ်အား အကြီးအကျယ် ရင်ခုန်စေသည်။
“ဟင်…ရီရီက လီးစုပ်ပေးရုံမကဘူး ပါးစပ်ကိုပါလိုးခိုင်းတာ…အိုး…ဘယ်လိုကြီး ပါလိမ့်နော်. စိတ်မဆိုးတဲ့အပြင် .ဟင့်..ပါးစပ်ကို လီးကြီးနဲ့လိုးမှာတဲ့နော်…ဟင့်”
ဖြူလဲ့သွယ်တွေးမိသည်။ သားရည်လေးပင်စိုလာ၍ လျှာလေးသပ်၊ တံတွေးမျိုချလိုက်မိသည်အထိ။
အချဉ်စားနေသော လူတစ်ယောက်ကိုမြင်သော ဘေးလူတစ်ယောက်အဖို့ ပါးစပ်ချဉ်ကာ သားရည်များ စိုလာ သကဲ့သို့။ အခုက အချည်မဟုတ်…လီး… လီးစုပ်နေခြင်း....။ ကာမမီးတောက်လောင်နေသည့်အချိန်တွင် ရီရီ နေရာတွင် မိမိရောက်နေ သလိုလို။
ဖြူလဲ့သွယ်ကြည့်နေစဉ် ဥက္ကာဖြိုးက လီးကြီးတယမ်းယမ်းဖြင့် မက်တပ်ထလိုက် သည်။ ဖြူလဲ့သွယ်အကြည့်တွေက ဥက္ကာဖြိုးလီးဆီမှ မခွာနိုင်။ ရီရီဦးစုပ်ပေးထားသဖြင့် သားရည်တွေစိုရွှဲနေသည်။ ထန်နေ တောင်နေသည်မို့ လီးကြီးက ငေါငေါထောင်ထောင်၊ လီးကြော များပင် အထင်းသား။ စိုစိုရွှဲ မတ်မတ်တောင် ထောင်ထနေသည့် လီးကြီးက ငေးချောင်းကြည့်နေသော ဖြူလဲ့သွယ်အား တည့်တည့်ချိန်နေသယောင်။
ဖြူလဲ့သွယ် ပါးစပ်လေးဟ မိသည်။ လီးဒစ် ရဲရဲ ငေါ့ခနဲတုန်တုန်နေသည့် လီးတန်ကြီးကို ကြည့်၍ တံတွေးတွေမြိုချမိသည်။ ရီရီ လိုပင် လီးကြီးကို အားရပါးရ စုပ်လိုက်ချင်စိတ်တွေက တားမရ။
ရီရီဦးက ထိုင်ခုံကိုကျောမှီကာ ဖြူလဲ့သွယ်ကြည့်နေရာဘက်သို့ မျက်နှာမူ၍ ကြမ်းပေါ် ထိုင်လိုက်သည်။ ဆံပင်များအား လက်ဖြင့်သပ်ကာ ခေါင်းကို ခပ်မော့မော့လေးလုပ်ကာ ထိုင်ခုံပေါ်သို့ ခေါင်းမှီလိုက်သည်။ ပါးစပ်လေးအား လီးသွင်းလိုးခံရန် အသင့်အနေအထား။
“ပါးစပ်ဟထား ရီ…”
ဥက္ကာဖြိုးက ရီရီ ဘက်လှည့်ကာ လီးကို ဆုပ်ကိုင်ပြောရင်း ပုဆိုးကို လုံးကာ ရီရီဦးခေါင်းမှီရာ ခုံနောက် ခုလိုက် သည်။ ပါးစပ်ကို အပီအပြင် လိုးတော့မည့်သဘော။
“မောင် ဖြေးဖြေးနော်..စစချင်း တစ်ဆုံးကြီး မလိုးနဲ့ဦး၊ ခစ်ခစ်..မောင်ဒီည အရမ်းထန် နေ..ဖြူလဲ့ကို လိုးချင်နေလို့မလား”
ရီရီက မျက်လုံးလေးတစ်ဖက်မှိတ်ကာ ခပ်ကျယ်ကျယ်လေးပြော၏။ ဥက္ကာဖြိုးလည်း နားလည်ပါသည်။
“အင်း..ဟုတ်တယ်ကွာ ဖြူလဲ့ကိုလည်း လိုးချင်တယ်၊ ရီကိုလည်းလိုးချင်တယ်၊ နှစ်ယောက်စလုံးကို အသေကျုံးလိုးချင်တယ်ကွာ”
စကားသံတွေကပီပီသသ။ ထို့အတူ ဖြူလဲ့သွယ်ကိုယ်လေး ဆတ်ခနဲတုန်သွားရသည်က လည်း သိသိသာသာ။
ရီရီဦးတို့လင်မယားအနေဖြင့် ခုချိနိထိ ဖြူလဲ့သွယ် ထွက်မလာသေးသည့်အပေါ် ဝေခွဲမရဖြစ်နေသည်။ ဖြူလဲ့သွယ်စိတ်ပါနေသည်ကိုလည်း သိ၏။
လုံခြုံစိတ်ချစွာ ပျော်မြူးနိုင်မည့်အခြေအနေ။ ချောင်းကြည့်နေရင်း စီးမျောခံစားနေသော ဖြူလဲ့သွယ် ထွက်မလာသည့်အတွက် မလိုးသေးဘဲ စောင့်နေခြင်းဖြစ်သည်။
“ကဲ လီးလိုးပေါက်လေးဟ...ရီ…လျှာလေးပါထုတ်ထားကွာ၊ မောင့်လီးနဲ့ ရီ လျှာလေး ပွတ်ချင်လို့”
ပြောပြောဆိုဆို ဥက္ကာဖြိုးက ရီရီဦးအပေါ်မိုးရပ်ကာ လီးဒစ်ကြီးဖြင့် ပါးတွေကို တဖပ်ဖပ် ရိုက်လိုက်သည်။
“အို..ဟင့်..မောင်က ထန်လိုက်တာ၊ ဖြူလဲ့ကိုလိုးချင်ရင် ရီကို ဖြူလဲ့လို့သဘောထားလိုး လေမောင် ခစ်ခစ်…”
“အိုး…ဖြူလဲ့လား…ပါးစပ်လေးဟထားကွာ ဖြူလဲ့ပါးစပ်သွယ်သွယ်လေး မောင့်လီး ထည့်လိုး ရင် အုအုနဲ့ ဖြစ်နေမှာ”
ဥက္ကာဖြိုးနှင့်ရီရီဦးတို့လင်မယားမှာ လိုက်ဖက်ညီစွာ ရိုးပလေးဆန်ဆန် ပြောဆိုနေကြသည်။
ဥက္ကာဖြိုးအပြောတွင် မိမိကိုပြောသကဲ့သို့ ဖြူလဲ့သွယ်တစ်ယောက် ယောင်ယမ်း၍ ပါးစပ်လေးဟကာ လျှာလေးထုတ်မိသည်။ မိမိရှေ့တွင်ပင် ရီရီအား မိမိဟုသဘောထား၍ လိုးတော့မည်မှာ မကြုံစဖူး တဏှာရမ္မက်ထူးပင်။ လိုးသည်ကလည်း ပါးစပ်ကို။ လီးတန်ငေါငေါကြီးဖြင့် မျက်နှာလေးကို ပွတ်သပ် ရိုက်နေသည်က ကြောက်စရာ အသဲယားစရာ။ မိမိမှာ လီးပင်သေချာမစုပ်ဖူးသေးပဲ ပါးစပ်အလိုးခံရမှာလားး ဟင့်....အမလေးနော်.....။တွေးလည်းတွေး.သည်။ အကြည့်တွေလည်းမလွတ်စေရ...။
ရီရီဦးမှာတော့.....ဥက္ကာဖြိုးပေါင်ကြားမျက်နှာအပ်ကာ
တောင်တောင်ရွှဲရွှဲ လီးတန်ကြီးဖြင့် မျက်နှာအနှံ့ ထိုးပွတ်ခံနေသည့် ရီရီဦး ပုံစံက ကျုံ့ကျုံ့ပုံ့ပုံ့လေး။
သိမ်ငယ်လွှမ်းမိုးမှုအတိပြီးသော ခြေထောက်ကြားထိုင် လီးတန်ကြီးအောက် မျက်နှာလေးမော့၍ လီးနှင့်မျက်နှာလေး ထိုးပွတ် ခံရမှုက ဖြူလဲ့သွယ်အဖို့ အားကျစွာ ခံစားလိုလှသည်။
ဖြူလဲ့သွယ်ကား စိုးမိုးချယ်လှယ်ခံလိုခြင်း၊ ရှက်ရွံ့သိမ်ငယ်စွာ ပြမုမူဆက်ဆံခံရခြင်း၊ ရိုကျိုးလိုက်နာလိုခြင်း ရောယှက်သော ကာမတဏှာ ကို မသိစိတ်မှ လိုလားတောင့်တသူ ဖြစ်လေသည်။
ဒါကိုလည်းအပြစ်မဆိုသာ။ လောကသဘာဝ မိန်းကလေးတိုင်းလိုလိုတွင် လွှမ်းမိုးခံရခြင်းအား သာယာကျေနပ်သော စိတ်က အနည်းနှင့်အများရှိကြသည်။ အခြေအနေ အချိန်အခါ၊ လွှမ်းမိုးသူနှင့် စိတ်ခံစားချက်တို့အပေါ်မူတည်၍ ဖွင့်ထုတ်ခံစားခြင်း၊ ထိန်းချုပ်ထားရခြင်းတို့သာ ကွာခြားပေ၏။
ဆိုတော့ကာ... လက်တွေ့ ရှင်းရှင်းဗွင်းဗွင်း မြင်နေရသည့် မျက်နှာ လီးပွတ်၊ ပါးစပ်လီးထိုး လိုးသည့် မြင်ကွင်းကြောင့် ဖြူလဲ့သွယ် ကိုယ်တိုင် ဝင်၍ ပါးစပ်အလိုးခံချင်သလို ဖြစ်မိသည်မှာ သဘာ၀ကျပေသည်။ မိန်းကလေးဟူသမျှ ရမာမက်တက်ကြွ၍ သူသူကိုယ်ကိုယ် အနည်းနှင့်အများ စမ်းချင်စိတ် ဖြစ်ကြမည်သာ။
ဥက္ကာဖြိုးက လီးဒစ်ကြီးကို ရီရီဦးနှုတ်ခမ်းအား နှုတ်ခမ်းနီဆိုးသကဲ့သို့ ပွတ်ထိုးသည်။ ထွက်လာသော လျှာပေါ်တွင် လီးတန်ကိုတင်ကာ တဖက်ဖက်ရိုက်သည်။
“ဖက်..အင့်..ဖက် ဖက်..အိုး လှလိုက်တဲ့ပါးစပ်လေး ဖြူလဲ့ရာ ရှီးရှီး…”
“ဝိုဝုကာ..အိ အင့်….ဝူလဲ့….ပါးဝပ်ထဲ ရီး …ထည့်…ဝေး” ရီရီဦးက ဖြူလဲ့သွယ်အနေဖြင့် ကိုဥက္ကာ ဖြူလဲ့ပါးစပ်ထဲ လီးထည့်ပေး ဟုပြောသည်။ ပါးစပ်ဟ လျှာထုတ်ကာ လီးဖြင့် ပွတ်ခံနေရသည်မို့ စကားတွေက မပီ။
ဖြူလဲ့သွယ် တယောက် စိတ်အထကြီးထရသည်။ စောက်ပက်အရွကြီးရွရသည်။ စောက်ရည်အကျကြီးကျရသည်။
ပါးစပ်လေးဟ လျှာလေးသပ်ရင်း ရှေ့တူရှုမှ ပါးစပ်လိုးပွဲတွင် နစ်မျောခံစားနေမိ၏။ ရီရီ လိုပင် လီးငေါငေါကြီးဖြင့် မျက်နှာအနှံ့ အပွတ်ခံလိုက်ချင်သည်။ လျှာထုတ်ကာ လီးပုတ်ခံလိုက်ချင်သည်။ ဥက္ကာဖြိုး သာ မိမိကို ပါးစပ်လိုးလျှင်...... အားးးး.... ကျစ်...။ သိမ်ငယ်ရှက်ရွံစွာဖြင့် လိုးမည့်လီးအတွက် ပါးစပ်ကိုဟပေးရမည်ပေါ့....ဟင့်....ဟင့်...။
“အိုး ကျစ်…..စွိ အု…အိ အု…ဟွတ်”
ဥက္ကာဖြိုးကရီရီဦးဆံပင်တွေကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ဆွဲချုပ်ရင်း မျက်နှာလေးအား ပေါင်ကြားဆွဲကပ်၊ လီးတန်ကြီးကို ပါးစပ်လေးထဲ တအိအိ ထိုးလိုးသည်။ လီးတန်တဝက် ကျော်ဝင်သည်။ လီးဥနှစ်လုံးက ရီရီဦးမေးဖျားတွဲရရွဲ။
“အု အွတ် ဝု အု ဟွတ်..အု”
ရီရီဦး လက်နှစ်ဖက်က ဥက္ကာဖြိုးဖင်တွေကို ဆုပ်ကိုင်သည်။ တအုအု တဝုဝု လီးသွပ်ခံရသည့်တိုင် တွန်းဖယ်ခြင်းမဟုတ်။ ပွတ်သပ်နေခြင်း၊ အားပေးနေသည့်သဘော၊ လီးဆက်ထည့်ဆိုသည့်သဘော။
“အိုး..ရှီး တောက်..ကောင်းလိုက်တဲ့ပါးစပ် ဖြူလဲ့ရာ၊…အသက်အောင့်ထား လီးကအာခေါင်ထောက်နေပြီ တဆုံးလီးလိုးသွပ်မှ အာခေါင်ကျော်ပြီး စောက်ပက်လိုးသလို ပါးစပ်လေးအဝင်အထွက်လိုးကောင်းမှာ”
ပြောပြောဆိုဆို လီးတန်ကြီးကို နှဲ့ကာ တရစ်ချင်း အာခေါင်ကိုဖြဲ လီးသွင်းသည်။
“အွိ အု..အု..စွိ အွင့်”
“တောက်..အိုးးး ရှီး ကောင်းလိုက်တာကွာ ဖြူလဲ့ပါးစပ်လိုးရတာ...အင့် အင့်....ကွာ..အိုးးး”
ပါးစပ်လီးလိုးသံတွေက တအိအိတအုအု။ မျက်နှာလေးအား ပေါင်ကြားခွ၍ ပါးစပ်လေးအား လီးထည့်လိုးနေသော ဥက္ကာဖြိုး ၏ မာန်ထ သံတွေက တရှီးရှီး တအားအား...။
ကြည့်ရှုခံစားနေသော ဖြူလဲ့သွယ်မှာ လည်း သနားစရာ။ တကယ် မခံစားရပါဘဲ အလိုလို အသက်အောင့်မိရသည်။ မဆန့်မပြဲ ပါးစပ်လီးတန်းလန်းအသွင်း ခံနေရသော ရီရီဦးနေရာတွင် မိမိကိုယ်တိုင် ပါးစပ်လီးသွင်းခံရသကဲ့သို့ အုအုဟုပင် မပီမသ တိုးတိုးမြည်မိသည်။ စောက်ပက်ကလည်း အဆမတန် ယားယံစွာ အရည်တွေ တစိစိ ထွက်ရသည်။ စိတ်တွေထ ရွ နေသည်မို့ ဥက္ကာဖြိုးမှ ရီရီဦးအား မိမိအမှတ်ဖြင့် ပြောဆိုလိုး ခံရသည်ကိုပင် ကျေနပ်မိ၏။
ရီရီဦးကတော့ အသက်အောင့်ကာ တိုးဝင်လာသော လီးဒစ်ကို မျိုချသည်။ အခက်အခဲမရှိ သော်လည်း တစ်ပျို့ပျို့ လီးဆို့ခံရသောပါးစပ်က သားရည်တွေတွဲကာစီးကာကျရသည်။ လီးမထုတ်ပေးသေးသဖြင့် အသက်အောင့်ကာ လီးကိုငုံရသည်။
“အိ… အု စွိ..ပြွိ ဝု့ အွတ်..အင့်”
ရီရီဦးခမျာ တတိတိ အာခေါင်ထောက်ကျော်၍ လည်မျိုထိ ထိုးသွင်းလာသည့် လီးဒစ်ကြီးကြောင့် ပါးစပ်မှ သံစုံမြည်လာရသည်။ သို့သော် ရုန်းဖယ်ခြင်း မပြုရုံမက နှုတ်ခမ်းလေးကို ခပ်ဝိုင်းဝိုင်းစုကာ လီးတန်တွင် စုကပ်ပေးနေ၏။
ဥက္ကာဖြိုးလည်း ကျေနပ်အားရစွာ လီးကို တရစ်ချင်း လိုးသွင်းရာ တအုအုတပြိပြိ တဝုဝု တအိအိ ဖြင့်လီးတဆုံး ဝင်လေပြီ...။ လမွှေး များက ရီရီဦး နှာခေါင်း မေးဖျားတို့ဖြင့် ထိကပ်နေ၏။
ရီရီဦး မျက်ရည်တွေပါဝေ့လာ သည်အထိ ဥက္ကာဖြိုးက လီးမထုတ်ဘဲ လည်မျိုထိ လီးစိမ်ဆဲ။ လည်မျိုညှစ်အားကြောင့် ခံစားရသော တင်းကြပ်သည့်လီး၏အရသာကို ခံစားဆဲ။
ဖြူလဲ့သွယ်မှာ လီးတချောင်းလုံးပါးစပ်ထဲသွပ်ထားသည့်မြင်ကွင်းကို ရမက်ထန်စွာ ကြည့်နေဆဲ။
ရီရီဦး မျက်နှာနီရဲလာရသည်။ အသက်ရှုမဝတော့။
“အု ဝူး…ဟွတ်..အု အု” ရီရီဦး လက်က ဥက္ကာကျော် ဖင်ကို တရစပ်ပုတ်သည်။
ဥက္ကာကျော် လီးကို ဖြည်းဖြည်းချင်းဆွဲထုတ်သည်။ တွင်းဝမှ ထွက်သော မြွေကြီးနှယ်။ လီးတစ်ချောင်းလုံး သားရည်နှာရည်၊ လည်ချောင်းမှထွက်သော အကျိချွဲရည်တွေ စိုရွှဲလျက်သား ထွက်လာသည်။ လီးဒစ်ထိပ်ကြီး ထွက်လာသည်။
“အို…ဟင့်…ထွက်ပြီ…ထွက်နေပြီ လီးတန်ကြီး ပါးစပ်ထဲက ထွက်နေ...အို...ကွာ....ဟင့်. ရီရီလို.... ခံကြည့်ချင်တယ်. အမလေး..နော်...ငါ့ပါးစပ်လေးထဲ လီးကြီးပြည့်နေမှာလား.... အုအု နဲ့ ဖြစ်နေရမှာလား အို..... ဟင့် ဟင့်......”
အမြင်ရမ္မက်ကို ခံစားရခက်စွာ တောင့်တလိုလား အတွေးများနေရသည့် ဖြူလဲ့သွယ် အဖြစ်။
ရီရီဦးမတော့ ကုန်းပေါ် ရောက်သော ငါးနှယ် ပါးစပ်ဟက အသက်ကိုလုလုရှုနေရသည်။ ပါးစပ်မှစီးကျသော သားရည်တန်းကာ အမျှင်မပြတ် ဥက္ကာဖြိုးလီးဒစ်ထိပ်နှင့် သွယ်တန်း လျက်သား။ ကာမအနုပညာ၏ မှော်ဆန်စွာ လှပသော ပန်းချီကားတစ်ချပ်နှယ်။
ကြည့်နေသော ဖြူလဲ့သွယ် အသက်မရှုမိ၊ မိမိပါးစပ်မှ လီးကြီးထွက်သကဲ့သို့၊ သားရည် တွေပင် ပါးစပ်ထောင့်မှ စီးကျလာရ၏။ ရီရီဦးနှင့်အတူ ပါးစပ်အလိုးခံဖို့ ပြင်မိသည်။...စိတ်တွေက ထိန်းမရတော့....သို့သော်.... သိပ်ချစ်ရသော ကို့အားမပြောဘဲ..မလုပ်ချင်။ ကိုခွင့်မပြုပဲ လုပ်ရမည်ကို ၀န်လေးနေမိသော စိတ်က သွားမည်ဟန်ပြင်သော ခြေလှမ်းတို့ကို ရပ်စေ၏..
ရီရီဦး အသက်ကို အငမ်းမရရှုသည်။ ဥက္ကာဖြိုးက သားရည်များ စိုနေသည့် လီးဖြင့် မျက်နှာအနှံပွတ်သည်။ နှာခေါင်း၀သို့ လီးတေ့ပေးသည်။ လီးကိုနမ်းခိုင်းရှုခိုင်းခြင်းဖြစ်၏။ သည့်နောက် ပါးစပ်ပြန်ဟခိုင်း၍ လီးသွင်းပြန်သည်။
လီးတဆုံး၀င်ထားသော အပေါက်လေးက လျောခနဲ။
လီးတဝက် ပါးစပ်တန်းလန်းထိုးရင်း ခနရပ်သည်။ ရီရီဦးက မော့အကြည့်
“ဖြူလဲ့ပါးစပ်လေးကို စောက်ပက်လိုးသလို လိုးမလို့ ” ဥက္ကာဖြိုးက တစ်တစ်ခွခွကြီး ပြော၏။ ဥက္ကာဖြိုးလည်း ထန်ချေပြီ။
“အို...ငါ့ပါးစပ်လေးကို စောက်ပက်လို လိုးမှာတဲ့လား ရှီး...ကျစ်...ကြောက်စရာကြီး အာ့့ အ....ရီလို အုအု ဝုဝုနဲ့ လီး၀င်ရင် အသံတွေမြည်နေမှာ.... အမလေး...ရှက်စရာကြီး....နောက်ပြီး ကိုဥက္ကာ လီးအောက် မော့နေရမှာ....အိုး.......” ဖြူလဲ့သွယ် တယောက် ဥက္ကာဖြိုးအပြောတွင် စီးမျော ခံစားနေရသည်။ ပါးစပ်ထဲ လီးသွင်းအလိုးခံရတာ အဲလောက်ကောင်းသလား....ထန်ရသလား.....။ တကယ်သာဆို ခုထက်ပိုထန်မာလား...။
“ကောင်းလိုက်တဲ့ လီးလိုးပေါက်…အားး……….ရှီး…..အိုး .. လီးထည့်လိုးမှတော့ စောက်ပက်ပဲပေါ့ကွာ... ဟင်...တောက်...ဖြေစမ်းဖြူလဲ့... အခုလီးသွင်းခံနေတာ ဘာလဲ...”
ဥက္ကာဖြိုးက ခပ်ကြမ်းကြမ်းမေးသည်။
“အု...အောက်ဟပ် အု အွတ်အွတ်...ဝု့.. ရူဝဲ့ ဝေါက်ပက်..အု”
ပါးစပ်ထဲ လီးတန်းလန်းစိုက်ခံထားရသော ရီရီဦးမှ ဖြူလဲ့စောက်ပက် ဟု ဗလုံးဗထွေးဖြေသည်။ ထို့အတူ ကြည့်နေသောဖြူလဲ့သွယ်လည်း
“ဟင့်. ကိုဥက္ကာလိုးနေတာ ..ဖြူလဲ့စောက်ပက်လေးပါ....” တီးတိုးဖြေမိသည်။ မိမိပါးစပ်လေးအား စောက်ပက်သဖွယ် အလိုးခံ အနှိုင်းခံ အပြောခံရခြင်းကိုပင် သာယာမိရသည်။ ကျေနပ်ရသည်။ စောက်ပက်အတွင်းတဆစ်ဆစ်ယားရသည်။
“ကဲကွာ တောက် အို အု....စွိ ဖွပ် အု ဝု ဝု... ဇွိ အွတ်
အု အိုး.... ဘွတ် အင့် အု အု ဝု”
လီးတန်ကြီးကား ရီရီဦး ပါးစပ်လေးထဲ အဝင်အထွက် ကြမ်းကြမ်းဖြင့် လိုးတော့သည်။
လက်တဖက်က ဆပင်ကိုဆုပ်ကိုင် လက်တဖက်က လည်ပင်းကိုဆုပ်ကိုင်ကာ အားရပါးရ လိုးခြင်း ဖြစ်ရာ ညည်းညူသံ မာန်သွင်းသံ ပါးစပ်ထဲ လီး၀င်သံ လီးပျို့သံများဖြင့် လိုးပွဲကာ မာန်ပါလှတော့သည်။
“အိုး......အမလေး..လေး..တကယ်ကြီး စောက်ပက်လိုးသလို ဆောင့်လိုးတာကြီး... ဟင့် ပက်ပက်စက်စက်ကြီးကွာ....အို.....ရှစ်...
” ကြည့်ရင်း ဖြူလဲ့သွယ်မှာ ကိုယ်တိုင် လီးပျို့ခံရသည့်နှယ် တတွေးမျိုချရသည်။
ပက်ပက်စက်စက် အားရပါးရ လိုးခြင်းဖြစ်ရာ ရီရီဦးခမျာ ကြာကြာမခံနိုင်။ လက်နှစ်ဖက်က ကြမ်းကို ခပ်ကြမ်းကြမ်းပုတ်ကာ ရုန်း၏။ သည်တော့မှ ဥက္ကာဖြိုးက လီးထုတ်ပေးသည်။
ဖုတ်လှိုက် ဖုတ်လှိုက်ဖြင့် ရီရီဦးမှာ အတော်ကြာ အမောဖြေရ၏။
“ရလား ရီ... မောင် အရမ်းလိုးမိ....”
ဥက္ကာဖြိုးစကားမဆုံးခင် ရီရီဦးက ဥက္ကာဖြိုးဂွေးဥနှစ်လုံးကို လှမ်းဟပ်၍ စုပ်လိုက်သည်။ ဥက္ကာဖြိုး ထန်သည်မှာ ရီရီဦး ကိုမမှီ။
“ရှီး ….အိုး …….” ဥက္ကာဖြိုး တွန့်ခနဲဖြစ်ကာ အားရစွာ ညည်းညူလိုက်ခြင်း။
“ဟင့်….အို ဂွေးဥတွေ စုပ်ပြန်ပြီ...ရှီး” ရီရီဦး၏ လဥနှစ်လုံးကို စုပ်ငုံလိုက်သောကြောင့် ဖြူလဲ့သွယ် ထံမှ အံ့ဩသင့် ရင်ခုန်စွာ အသံထွက်လာခြင်း။
“ပြွတ်..စွိ…ပြွတ်..စွိ…စွိ.ပလပ်” ရီရီဦးမှ တပြပ်ပြပ်တစွိစွိ ဖြင့် လဥများကို စုပ်သံယက်သံ များ ထွက်လာခြင်း။
ဘော နှစ်လုံးကို ငုံသည်။ လျှာဖြင့်ထိုးသည်။
တလုံးခြင်းစုပ်သည်။
လျှာအပြားလိုက်ထုတ်ကာ ဘောနှစ်လုံးကိုယက်သည်။ စုံလင်လှသည့် လီးစုပ်နည်းများပင်။
“အိုး…အား…ရှီး ကောင်းလိုက်တာ..ရီ..မောင်မရတော့..လိုးချင်ပြီ ထ”
“ပြွတ်…ဟင့်.. စုပ်လို့ မဝသေးဘူး..မောင်ရယ်”
နောက်မှစုပ်…ပြောပြောဆိုဆို လီးကို အတင်းဆွဲထုတ်ကာ ရီရီဦး ကိုယ်လုံးတစ်တစ် လေးကို မကာ လေးဘက်ကုန်းသကဲ့သို့ ပြင်သည်။
ရီရီဦး၏ ဖင်လုံးထွားထွားညိုညို လေးက လေပေါ်ထောင်လျက်သား။
ခါးနှိမ့်
ဖင်ကော့
ခေါင်းဝပ်
ပေါင်ကား
စောက်ပက်ဖြဲ နှိုက်
ဖင်ဖြဲ
ဖင်ဝတည့်တည့် ထွီကနဲတံတွေးထွေး
လီးအရင်းမှကိုင် အပေါ်စီးမှ လီးဒစ်ဖူးကြီးဖြင့် ဖင်ဝစူစူဟဟလေးတေ့
မြင်ကွင်းက ပယ်ပယ်နယ်နယ်.....။
တစ်ဆင့်ခြင်း ရုပ်ရှင်အနှေးပြကွက်သဖွယ်…။ ပြုလုပ်သွားပုံက အစီအစဉ်တကျ။ အနေအထားက ရှင်းရှင်းလင်းလင်း ပြတ်ပြတ်သားသား။ နှစ်ယောက်သားကလည်း အတွဲညီညီ.. ။
ဖြူလဲ့သွယ်ရှေ့မလှမ်းမကမ်းတွင် ရီရီဦး၏ စောက်ပက်မို့မို့ဖောင်းဖောင်းညိုညိုလေးကား အပြူးသား၊ အရည်တွေက စိမ့်ကျလျက်၊
ဖင်လုံးထွားထွားကြီးကြားမှ ဖင်ပေါက် ညိုညို စူစူလေးကား မဟတဟ စူတူတူပွတတ။ အာတိအာတာ...။ ဖင်လိုးခံဖူးခြင်း၏သရုပ်သဏ္ဍန်။
ဥက္ကာဖြိုးက လီးတန်ဖြင့် ဖင်ကြီးကို တဖပ်ဖပ်ရိုက်လိုက်၊
လီးဒစ်ကြီးဖြင့် စောက်ပက်လေးပွတ်လိုက်၊
ဖင်အကွဲကြောင်းတစ်လျှောက် လီးတန်စိမ်ကာ ဖင်နှစ်ခြမ်းကို လက်ဖြင့်ဖိကာ ဖင်ပေါက်စူစူအား လီးတန်နှင့်ပွတ်လိုးလိုးလိုက်
ဖင်ဝစူစူလေးအပေါ် ထွီကနဲတံတွေးထွေးချလိုက်
လီးဒစ်ဖြင့် သာသာဖွဖွ ဖင်ဝထိုးကာ တံတွေးဆွတ်လိုက် ဖြင့်။
ဖင်မြောင်းကြား လီးကြီး လျောလျောထိုးလိုက်။
လီးကြောတွေက ဖင်စုစု စူစူ ဟဟပွင့်ပွင့်လေးအား ပွတ်လိုက် ရိုက်လိုက်။
ဖင်လိုးခြင်းအနုပညာ၏ အစပထမ နူးဆွ၍ ဖင်ကြောလျော့ခြင်း။ ဖင်လိုးခံမည့်မိန်းကလေးအား ထန်သောရမ္မက် ကုန်သောအရှက် ဖြစ်စေရန် ပြုလုပ်ခြင်း။
ရီရီဦးခမျာ..တဟင့်ဟင့် တအင့်အင့်ညည်းညူကာ ဖင်ကြီးယိမ်းကာယမ်းကာနွဲ့ကာ ဖင်အလိုးခံခြင်လှပေပြီ။ ကြည့်နေရသော ဖြူလဲ့သွယ်မှာလည်း ထို့နည်းတူစွာ။ ရီရီဦးက ဖင်ဖွင့်ကာ လီးကိုငံ့လင့်ပေမင့် ဖင်အပျိုဖြစ်သော ဖြူလဲ့သွယ်ခမျာ ဖင်ကြောရှုံ့ကာ ဖင်၀ကို တင်းတင်းကြပ်ကြပ် ရှုံ့ညှစ်နေမိသည်။ လက်တွေ့ခံရသူသာမက ကြည့်နေသူ ဖြုလဲ့သွယ်ပါ ရင်တဖိုဖို ဖင်ပေါက်လေးစိုတိုတိုယားတားတား...။
“ဟင့်..လိုးတော့လေ မောင် ထည့်တော့လို့…ရီ ခံချင်လှပြီ ဟင့်..”
“ရှီး…မောင်လိုးမှာ ရီမဟုတ်ဘူးလေ... ရီသူငယ်ချင်း ဖြူလဲ့လေ....”
“ဟင့် လိုးကွာ မောင်... ရီ ဖြစ်ဖြစ် ဖြူလဲ့ ဖြစ်ဖြစ် မောင် လိုးချင်တဲ့သူလိုးကွာ ဟင့်... လိုးပါ ဖြူလဲ့ကို လိုးပေးပါ ကိုဥက္ကာ”
ရီရီဦးက ဥက္ကာဖြိုးအကြိုက်လိုက်၍ လီးရှိရာ ဖင်ယမ်းရင်း ပြောသည်။ ဖင်ယားလွန်းလှ၍ လီးဝင်လိုဝင်ငြား ဖင်ကိုယမ်းကာ နောက်ပြန်ဆောင့်မိခြင်း။
လီးဒစ်ရှိရာ ဖင်ဆောင့်ပါလည်း ဖင်ပေါက်ဘေးသား ခရေပွင့်ပမာ စူစူအာသည့် ဖင်ဝပတ်လယ်ကိုသာ လီးနှင့်ထိုးမိသည်။ ဖင်ပေါက်သို့ကား မဝင်။
သည်တော့ ဖင်ခံချင်လှပြီဖြစ်သော ရီရိဦးခမျာ အားမလိုအားမရ။ ကုန်းကုန်းကွကွ.....။
“အို့ အ ဟင့်....မောင်.... ရယ်....အင့် လုပ်...လုပ် ပါတော့...ရီ ဖင်ထဲ လီးထည့်ပေးတော့ နော်.... မောင်...လို့ နော်.....ဟင့်...”
ဖင်လိုးမည့် လင်တော်မောင်အား တောင်းပန်ခယ ဖင်လိုးပေးရန် တောင်းပန်ရ၏။ ဒါသည်ကားထုံးစံ။ ဖင်ခံဖူးသူအဖို့ ဖင်ပေါက် လီးတေ့ပြီး အသွင်းမခံရမခြင်း... လီးသွင်းပေးရန် တပူပူတဆာဆာ ပြောရသည်။ တကယ်တန်း လီးသွင်းဖင်ချခံရလျှင်လည်း နာကြင်မှုရောသော ကာမအရသာဖြင့် ဖင်လိုးမည့်လီးအား ဖြည်းဖြည်း လိုးရန်ဆော်ရန် ညည်းညူတောင်းပန်ရသည်သာ။ သည်လိုဖြင့် တောင်းပန်ရင်း ညည်းညူရင်း တင်းကြပ်နာကျင်ခံရခက်ခြင်း ကျေနပ်အားရခြင်းတို့ဖြင့် ဖင်ဆော်ခံရ၏။ ဖင်ခံရခြင်း အမှုကို စွဲလန်းရ၏။ နောင်သောအခါ ကာမဆက်ဆံ အလိုးခံသည့်အခါတိုင်း တစ်ချီတစ်မောင်းတော့ ဖင်ပေါက်ဟောင်းလောင်းဖြစ်အောင် ခံမိကြသည်။ ဖင်ထဲလီးသွင်းမခံရတာ ကြာလျှင် ဖင်၀စူစူပွပွဖြင့် လိုးမည့်လီးအား တောင့်တမျော်လင့်မိကြသည်သာ။ အမျိုးသမီးတစ်ဦး ဖင်လိုးခံခြင်း မခံခြင်းကား ပဲ့ကိုင်သူ အမျိုးသား၏ လိုးခြင်း စွဲဆောင်ခြင်းပေါ်သာ မူတည်ပေသည်။
ဖင်လိုးခံမိနိးကလေး၏ အရှက်ကုန် ရမ္မက်ထန် ဖင်ထဲလီးသွင်းရန် အပြောကိုကြားပါက ဖင်လိုးမည့် ယောကျ်ားသား ဘယ်လိုများ စိတ်ထိန်းနိုင်ပါမည်နည်း။
“ အားးး တောက် ..လှလိုက်တဲ့ဖင် ဖြူလဲ့ရာ... ဖင်စလိုးရမယ်... ကဲ...... ဖြူလဲ့ ဖင်ကုန်းရင်း စောက်ပက်ကို လက်နဲ့ပွတ်စမ်း... ဖျန်း...ဖျန်း....”
ဖင်ထောင်ကုန်း၍ ညိုထွားစွင့်ကားနေသည့် ရီရီဦး၏ ဖင်နှစ်ခြမ်းအား တဖျန်းဖျန်း ခပ်စပ်စပ် ရိုက် ရင်း ပြောလိုက်သည်။ ပြောလိုက်သည်က ရီရီဦးကိုသာ။ သို့သော်....
“အ....အာ့... မောင်ရယ် ဟင့်... ထပ်ရိုက်ပေး.....ဆို...လီးလည်းသွင်း....ဟင့်...မောင်ရယ်..... ” ဖင်နှစ်ခြမ်း အတီးခံရသော ရီရီဦးက ဖင်လေး ဘယ်ညာ ယမ်းကာ ရမ္မက်သံနှင့်ညည်းညူကာ လက်တစ်ဖက်က စောက်ပက်ဆီသို့။ ဖင်ထောင်ကုန်းကာ ဖင်ပေါက် လီးတေ့ခံရရင်း ကိုယ့်စောက်ပက်ကို ကိုယ်ပြန်ပွတ်နေရသည့်အနေအထား။
သို့သော်...ဥက္ကာဖြိုး၏ အမိန့်သံဆန်ဆန်စကားက ခဲတစ်လုံးတည်းပစ်၍ ငှက်နှစ်ကောင်မှန်ခြင်း ဖြစ်တော့သည်။
.........
အိပ်ခန်းဝမှ ဖြူလဲ့သွယ်အဖို့ ဥက္ကာဖြိုးစကားသံ အဆုံးမှာ စိတ်ညှို့ခံရသူပမာ....။
ထဘီလေးက ခြေရင်းအစုံ ကွင်းလုံပုံကျ....။
ခြေထောက်လေးကားလိုက်သည်။
မက်တပ်ရပ်ရာမှ ခါးကိုကိုင်းလိုက်သည်။
လက်တဖက်က ဘေးနားရှိ စားရေးစာပွဲပေါ်လက်ထောက်သည်။ ခေါင်းမှောက်၀ပ်သည်။
ခါးကို ခွက်သည်။
ခြေကိုကွသည်။
ဖင်ကိုကော့သည်။
မက်တက်ကုန်းသည့်ပုံစံ......။ ကုန်း၍ကွ၍......။
ဒါတင်မကသေး
လက်တစ်ဖက်က ပေါင်ကြားမှ စိုရွှဲနေသည့်၊ ဖောင်းတင်းနေသည့်၊ စောက်ပက်မို့မို့ဖောင်းဖောင်းအာအာလေးဆီသို့...။ ဥက္ကာဖြိုး ခိုင်းသလို ဖင်ကုန်းရင်း စောက်ပက်ကို လက်ဖြင့် ပွတ်တော့သည်။
ပထမဦးစွာ...ဆီးအုံကို လက်ထိပ်လေးများဖြင့် လျောတိုက်ဖွထိုး.....။ ကျွမ်းကျင်လှသော စန္ဒယားဆရာ၏ လက်ကလေးများသဖွယ် စည်းချက်ညီစွာပြေးလွှားလှုပ်ရှား......။
စောက်ပက်အုံ....
ပေါင်ဆုံကြား...
စောက်ပက်နှုတ်ခမ်းသား လေး နှစ်ဖက်
စောက်စေ့ လုံးလုံးမာမာလေး....
တချက်တချက် ဖင်၀စေ့စေ့ နီရဲလေးအား လက်ညှိုးထိပ်လေး ဖွဖွတို့ သာသာဖိ....
အိကနဲ....အိကနဲ....တွန့်ကာ တုန်ကာ ယိမ်းနွဲ့စွာ... ယားယံစွာ...။
“အို...အားးး အီး ဟင့် ရှီးးး ကျစ်..အာ အ့...ဟင်း....အမေ့........”
ကိုယ့်စောက်ပက်ကိုနှိုက် ကိုယ့်ဖင်ကိုပွတ်ရင်း အမေ့ တရသည်။ ခံစားမှုက အားကောင်းလွန်းသည်။ ဖြူလဲ့သွယ် ကိုယ်က တွန့်ကနဲ ခါကနဲ။ ညည်းသံလေးတွေ ထွက်ရသည်။
ဘာကိုမျှ မသိတော့....။ အသိစိတ်ထိန်းချုပ်မှုမှ လွတ်ချေပြီ...။ မျက်လုံးအစုံမှိတ်ထား၍ မှောင်အတိကျနေချိန်တွင် စိတ်အာရုံက ဖင်ပေါက်ဝတတွေးထွေး၍ လီးဖြင့် ပိုင်ပိုင်နိုင်နိုင် တေ့ဖိထားသောမြင်ကွင်း.......။ ဖင်ကုန်းခံနေသော မြင်ကွင်း။
ထ်ုမြင်ကွင်းကြောင့် ကာမစိတ်တွေ ထကြွရသော်လည်း မိမိကိုယ်တိုင်မူ ဖင်လိုးခံရခြင်းထက် စောက်ပက်ကိုသာ ပို၍အလိုးခံခြင်မိသည်။ တစ်ခါမျှမခံဘူးျသာကြောင့် စ်ုးရွံ့လှ၏။လူတစ်ကိုယ်အကြိုက်တစ်မျိုးစီမို့ ဖင်လိုးခံရမည်ကို ကြိုက်မည်မကြိုက်မည် မသေချာ။ သေချာပေါက်ကြိုက်မည်ဖြစ်သော စောက်ပက်လေးသာ အလိုးခံလိုစိတ် ပြင်းပြစွာ ဖြစ်ရသည်။
“အား...မောင်.....လိုး လိုး..ဟင့်...အို...ကိုဥက္ကာ လိုး ဖြူလဲ့ကို လိုးပေး...လီးကြီးနဲ့ ဟင့်...ကျစ်..”
ညည်းညူသည်။ ခြေတွေက ပို၍ကွရသည်။ ဖင်ကပို၍ကော့လာရသည်။ အားမရ....။
ပွတ်နေသော...လက်ခလယ်က စောက်ပက်လေးထဲ ဘွိ စွိ ကနဲ ဖြည်းညှင်းစွာ တိုးဝင်သည်။ ပထမ လက်ထိပ်ကလေး...နောက် လက်တဆစ်ထိ..တအိအိ တတိတိ ၀င်သည်။ ဝင်လေ ကောင်းလေ ညှစ်လေ ပို၍ ထန်ရလေ....။ဆာလောင်တောင့်တနေသော စောက်ပက်လေးက တိုးဝင်လာသော လက်ချောင်းလေးကို အငမ်းမရ ညှစ်၏။ ခါးလေးပင်ကုန်းကာ ကုန်းကွကွ။ ခံစားရသည့် အရသာက အတိုင်းအဆမရှိ။ ကိုယ်တိုင် မိမိစောက်ပက်လေးထဲ လက်သွင်း၍ ရယူရသော ကာမအရသာ.....။
“အီးးး...ဝင်ပြီ.... ဟင့် လီး....လီးးး..ကြီးး ဟင့်.. ကိုဥက္ကာလီးကြီးဝင်ပြီ...အာာအာ့ ဟင့်ဟင့်...”
ဖြူလဲ့သွယ် လက်က တစွပ်စွပ် အဝင်အထွက်အဖုတ်ကိုနှိုက်ကာနှိုက်ကာ လိုးသည်။ ဆီးခံကိုအားပြုကာ အဖုတ်ကို ညှစ်သည်။ ထိမိလွန်းလှသည်။
အဖုတ်က ယားလွန်းလှသလို...ဖင်ပေါက် နီရဲလေးကလည်း စူစူစေ့စေ့...။ ဖင်၀စူစူလေးမှာ ရေထိပန်းပမာ လန်းဖြာလှသည်။ ဖင်အပျိုဖြစ်သည့်အထဲ အသားဖြူ၍ သန့်ရှင်းလှသူမို့ ဖင်ပေါက်လေးကား နီနီစွေးစွေး စုစုထွေးထွေး....။ ကုန်းဖြဲထားသော်ငြား ပွင့်ခြင်းအာခြင်း အလျင်းမရှိ။ စေ့စေ့စီးစီး...... လီးဖြင့်သာ ဖင်ဖွင့်ခံရလျှင်......။
သို့တိုင်ငြား ဖင်ကိုကား မနှိုက်ရဲ၊ ဖင်အပျို တံခါးဝကို ထိကာတို့ကာ ပွတ်ရုံမျှ ဖင်ကြောစိမ့်ရသည်။ ဖင်ဝအပျို ခရေပန်းကို ရင်တဖိုဖို ထိကာစမ်းမိတော့ ဘယ်ဝှေ့ကာညာတိမ်း ဖင်ဆုံလေး ဝှေ့ကာယိမ်းရတော့သည်။
ကုန်းရာမှကွ ခါးကြွကာ ကြွတတဆွတတ ဖြစ်ရ၏။ ဒါက ကိုယ့်စောက်ပက် ကိုယ်နှိုက် ကိုယ့်ဖင်ကို ကိုယ်ပြန်တို့ပွတ်မိရင်း လီးဆာလွန်းသည့် သဘော။
“အားးးးး ဟင့်......ကြောက်တယ်.....အရမ်းနာမှာ.....ငါ့ဖင်ပေါက်လေး သေးသေးလေး.....ဟင့်.....လီး ဝင်မှာလား.....အိုး... အ...မ...လေး........ ခံရ.ခက်မှာ အဟင့်..ဟင့်....”
ပတ်ဝန်းကျင်ကို မသိတော့....ဘာကိုမျှလည်း မကြားတော့။
လက်အ၀င်အထွက် အရှိန်မြန်လာသလို စောက်ပက်ကလည်း ညှစ်လို့ကောင်းလှသည်။စောက်ရည်တွေကလည်း တစွပ်စွပ်တစွိစွိ ထွက်လွန်းလှသည်။ စောက်ပက်တဝိုက် အိုင်ထွန်းနေသလို ပေါင်တစ်လျောက်ထိ စီးကျနေရ၏။ ထွက်လွန်းလှသော အရည်တို့ကြောင့် စောက်ပက်နှိုက်သံ တစွိစွိ တဇွပ်ဇွပ်ကြားရသည်ကိုက ပို၍ စိတ်ဇောထရသည်။
သို့အတွက် ပို၍ နှိုက်မိလေ....ပိုထွက်လေ....။ အဆုံးမရှိ သံသရာ ဆက်ကာလည်ရသည်။
“ဆွပ် ဇွီ...ဟင့် ..ဘွိအားးး ...စွိ ...အို အ အ.စွပ်....အင့်....စိစိ ”
“အားးး လိုးလိုးး...ဟင့် ကိုဥက္ကာ လီးနဲ့လိုး....အိုးဟင့်ဟင့်.... ဦးကြီး....ကြီး...ဦးကြီး လီးညိုထွားကြီးရော လိုးးအာ...လိုးးးး ဖြူလဲ့ကိုလိုး ဦး...ကြီး....”
“ဟင်....ရှီး.....လိုးပါ...လိုး..လိုးပေး...ကြ..ပါ....ဟင့် ဖြူလဲ့ ခံချင်လို.့.....ရှီး ကျစ်...”
အတွေးထဲတွင် ဥက္ကာဖြိုးသာမက ဦးအောင်ကျော် အလိုးခံရသည်ကိုပါ မှန်းဆမိသည်။ သည်တော့ ပို၍ ဆန္ဒရမ္မက်များ ထကြွရသည်။
“ဟင့်.... ဦး....ကြီး..... လီး....ညိုညို..ထွား..ထွား ကြီး... အာ့ စွပ်... စွိ အိ.အ. လိုး..လိုး...အင့်... လိုးပါ ဟင့်....”
သည်အချိန် ဖြူလဲ့အား မည်သူလိုးလိုး.... လီးဖြစ်ပြီးရော ခံမိမည်သာ။ မည်သူမည်ဝါအရေးမကြီး...။ လီးတန်ဖြင့် စောက်ပက်လေးအား ထိုးသွပ်ခံလိုလှသည်။ ထိုလီးတန်အား စောက်ပက်လေးမှ အားပါးတရ ညှစ်ပစ်လိုက်ချင်သည်။
လီးနှင့်စောက်ပက် ဂဟေဆက်ကာ ဆောင့်လိုး၊ ခွလိုး၊ ပင့်လိုး၊ ချုပ်လိုး အမျိုးမျိုးကို မရိုးအောင် ခံလိုက်ချင်တော့၏။
လီးထိုးဆောင့်ခံရ၍ ကုန်းကွကွ ခုန်ဆွဆွ ဖြစ်နေချင်သည်။ ငယ်သံပါအောင်အော်ကာ ဟစ်ကာ ပေါက်ကွဲလုလု ဖောင်းတင်းနေသော စောက်ပက်လေးအား ဖွင့်ထုတ်ပစ်လိုက်ချင်၏။ အနီးဆုံး လိုးပေးမည့်လီးရှိရာ ဥက္ကာဖြိုးဆီသို့သာ အပြေးကုန်း၍ အလိုးခံလိုက်ဖို့ အကြိမ်ကြိမ် တွေးမိသည်။
ဧည့်ခန်းသို့အပြေးသွားကာ တူယှဥ်ပျော်မြူးလိုသည့် ထက်သန်လွန်းလှသည့် ကာမစိတ်အား ချစ်သူအားအသိမပေးဘဲ မသွားလိုသည့်စိတ်၊ လက်ကျန်အသိစိတ်တို့က မနိုင်မနင်း တွန်းလှန်ရသည်။ အင်အားကားမမျှ.....။ ခံကတုတ်က ကျိုးလုဆဲဆဲ တည်းတည်းသာ....။ မိမိဘာသာ ပြီးအောင် လုပ်မှရပေမည်။ မဟုတ်ပါက သွေးသားဆန္ဒအရ ဧည့်ခန်းဆီသွားကာ အလိုးခံ မိတော့မည်။
ဖွင့်ဖောက်ခံစားပစ်လိုသည့်စိတ်နှင့် ထိန်းချုပ်ထားရသည့်စိတ် အစွန်းနှစ်ဖက်ကြား ဗျာများရ၏။ ချစ်သူ၏ သဘောထားကြီးမှု၊ ချစ်ခင်မှုအပေါ် အခွင့်အရေးမယူလိုမှုနှင့် ခုတွေ့ ခုလိုးခံ အညှာလွယ်ရန်ကောဆိုသည့် စိတ်ကြောင့်သာ သွား၍အလိုးမခံမိသေးခြင်းဖြစ်သည်။ နှစ်ယောက်အတူအလိုးခံရန်ကလည်း အပြောလွယ်သလောက် အလုပ်တော့ခက်လှသည်။ မည်သို့ရင်းနှီးစေကာမူ ရှက်ရမည်သာ။
သည်အချိန်မှာ ဥက္ကာဖြိုးသာ တစ်ယောက်တည်း လာ၍လိုးပါမူ ကြည်ဖြူစွာ အလိုးခံမိမည်မှာ အမှန်။ ငြင်းဆန်နိုင်စွမ်းလည်းမရှိ၊ ငြင်းဆန်လိုစိတ်လည်းမရှိ။ လီးနှင့်ဆော်သမျှ အော်ကာခံမိမည်။ လီးနှင့်တီးသမျှ ညည်းညူရပေမည်။
မိမိဆီသို့သာ ဥက္ကာဖြိုး လာလိုးပါက ကို့အားမပြောဘဲလည်း အလိုးခံမိမှာ အသေအချာ။ ကိုကနားလည်ပေးမည်သာ။ ဖြူလဲ့သွယ်လည်း စိတ်လုံသည်။ ဖြူခဲ့သွယ်ကိုယ်တိုင် သွားအလိုးခံရမည်ဆိုခြင်းကိုသာ စိတ်မလုံ။ ဥက္ကာဖြိုး လာ၍ လိုးပါစေဟု ကြိတ်ကာဆုတောင်းမိရသည်။
ဆုတောင်းကချက်ခြင်းမပြည့်သော်လည်း စောင့်မျှော်မနေနိုင်အား။ မတွေးနိုင်အား...။ စောက်ပက်အတွင်းသားမှ ယားယံမှုက ခန္ဓာကိုယ်တစ်ခုလုံးဆီသို့။ ပြင်းပြင်းထန်ထန် ဆောင့်သွင်းခံရကာ ညည်းညူလိုခြင်း....။ အထွဋ်အထိပ်သို့ ရောက်လိုခြင်း။ မဖြစ်ချေတော့။ တစ်ခုခုကို သေချာလုပ်မှ ဖြစ်ပေတော့မည်။
⁹
နှုတ်ခမ်းလေးကို ကိုက်သည်။ လက်နှစ်ချောင်းပူးကာ ခါးကိုခွက်...စောက်ပက်လေး
..တရစပ်ညှစ်နေသော စောက်ပက်လေးထဲသို့ ခပ်ရမ်းရမ်း ထိုးသွင်းလိုက်သည်။ လက်နှစ်ချောင်းလုံး အဆုံးထိ.....ခပ်ကြမ်းကြမ်းသွင်း.....မွှေ ထိုး..... ဆွဲထုတ်.....။ သည်လို ကြမ်းမှ ရမ်းမှ အာသာပြေပေမည်။ တစ်ခါမှ မထိုးသွင်းဘူးသည့် လက်နှစ်ချောင်းပူးက
ကြပ်ကြပ်ထုပ်ထုပ် တစ်တစ်ရစ်ရစ်....စွိကနဲ ဇွစ်ကနဲ ဝင်သည်။
“အား…အမလေး....…..ကို အ..အ….ဟင့် အား…….”
တင်းကြပ်သောခံစားမှု…. သည်းကြိုးအူပြတ် အရသာ။ စောက်ပက် အတွင်းပိုင်းမှ တစ်စုံတစ်ရာ ညှစ်ထွက် ပန်းချချင်သလိုလို….။
ဒူးကိုကွေးသည်။ ကွသည်။ လက်နှစ်ချောင်းပူး ထိုးထစ်ထားသော စောက်ပက်လေးအား ညှစ်သည်။ လက်နှစ်ချောင်းအား ငါးမြားချိတ်သဖွယ် ကွေးကာ အရသာအစုစုတို့ ပေါင်းဆုံရာ စောက်ပက်အတွင်းဆီမှ ဂျီစပေါ့ဟုထင်သောနေရာအား ထိုးသည်။ မွှေသည်။ သွင်းသည်။ ထုတ်သည်။
လက်ဖမိုးက စောက်စေ့ငေါက်တောက်လေးအား ပွတ်မိ၏။ အားရလိုက်သည်ဖြစ်ခြင်း...။ ကောင်းလိုက်သည်ဖြစ်ခြင်း....။ ရေငတ်နေဆဲ ရေကြည်တစ်ပေါက် အဆာပြေသောက်လိုက်ရသလို။ အာဆွတ်ရုံမျှသာ...ပိုမို ခံစားလိုစိတ်က အငမ်းမရ...။
စောက်ပက်ရွရွ လေးက အယားပြေရုံ ထိုးနှိုက်လိုးခံရသော်လည်း တင်းတောင်နေသော နို့သီးထိပ်လေး တွေကား သနားစရာအတိ။ စို့မည်သူမရှိ...။
ကိုင်ညှစ်နယ်ဆုပ် နို့ချေလှုပ်ဆွဲမည့်သူမရှိ။ ဖြူလဲ့သွယ်ကိုယ်တိုင် လက်တစ်ဖက်က စောက်ပက်ကိုနှိုက် စောက်စေ့ကိုချေ၊ ဖင်ဝတို့ပွတ် လုပ်နေရသည်နှင့်မအား။
အခြား လက်တစ်ဖက်မှာ စားပွဲခုံပေါ် မှီထောက်ကုန်းနေရ၍ မလှုပ်အား။ သည်တော့ ဘော်လီပင်မချွတ်နိုင်အားဘဲသနားစဖွယ် ယားယံနေသောနို့လေးမှာ ဘောလီအောက်မှသာ လုံးလုံးတစ်တစ် နို့သီးတောင်တောင်လေး ဖြစ်နေရရှာတော့၏။
ဖြူလဲ့သွယ်အဖို့ရာ ကိုယ့်ဘာသာကိုယ် ဘယ်လိုပင် ပွတ်ပါစေ၊ နှိုက်ပါစေ အာသာကမပြေ။ ချစ်သူ၏ အလိုးကို ခံဖူးသည်ဖြစ်ရာ လီးအစစ်အရသာနှင့် ယောကျ်ားတစ်ဦး၏ ဆုပ်နယ် ထိတွေ့ ပွတ်သပ် နှုးဆွမှုနှင့် စောက်ပက်လေးအတွင်းသို့ လီးတိုး၀င်လာမှုကိုသာ ခံစားလိုသော ဆန္ဒ လွန်ကဲရသည်။
နို့ကို အလှည့်မပေးနိုင်သော်လည်း စောက်ပက်လေးကိုမူ စိတ်ခံစားချက်နှင့်လိုက်စွာ ခပ်ကြမ်းကြမ်းနှိုက်ကာ လိုးမိသည်။ မိမိစောက်ပက် မိမိပြန်လိုး၍ ကိုယ့်ဒုက္ခ ကိုယ်ရှာသည်ပဲဆိုဆို။ ထို ဒုက္ခသည်ကား ချိုမြိန်သောဒုက္ခ...၊ ပုထုဇဥ်မှန်သမျှ ခံစားလိုသောဒုက္ခပင်။
“စွီ….အား….စွပ်..အို...ဟင့် ပြိ စွပ်လအင့်..အအ..စွိ စွပ်......ရှီး...”
မရပ်နိုင် မနားနိုင်။ တညည်းညည်းတညူညူ။ တွန့်ဖယ်လိမ်ကာတမျိုး ကုန်းကာ ကွကာတစ်သွယ်။
“ရှီး…..အီး…ထွက်….ထွက် ကုန်..ပြီ… အားးးး…ဟင့်
ကောင်း..အ.မ..လေး…..အိုးးးးဟင့်… ရှီး….အမေ့…”
နားထင်ကြောတွေထောင်ထရသည်။ မေးကြောတွေ ထအောင် အံတွေ ကြိတ်ရသည်။မျက်နှာနုနုရဲရဲလေး ချွေးစတို့ သီနေသည်။ တစ်ကိုယ်လုံးတွင် ရှိသမျှ အားအင်တို့ကို စောက်ပက်ဆီသို့ စုပို့ကာ…… နွားသိုးကြိုးပြတ် ညှစ်သွန်ချလိုက်သည်။
တစ်ချက်ညှစ်…ဖြူနှစ်နှစ်အရည်တို့ သေးပေါက်သလို ပန်းထွက်သည်။
“အား……အို့……”
လည်ချောင်းမှ ညှစ်၍ ထွက်သော ညည်းညူသံ။
နှစ်ချက်ညှစ်….ထို့အတူ။
“ဟင့် ..အ…အာ့…..အီး…..”
သုံးချီအညှစ်…. ပြွတ်…. အရည်တချို့ စင်ထွက်သည်။
လေးချက်….
ငါးချက်….
ပြီးလွန်းသည့်ခံစားချက်ကိုပင် ကြောက်ရသည်။ အားယူညှစ်ချသောကြောင့် အူအသည်းတို့ စောက်ပက်ပေါက်လေးမှ ထွက်ကျမှာပင် စိုးရွံ့သလိုလို။ တစ်ကိုယ်လုံးက တုန်တုန်ယင်ယင်။ ဆိုရလျှင် စောက်ပက်အုံလေးသည်ပင် သူ့အလိုလို ဇိုးကနဲဇတ်ကနဲ တုန်တုန် နေရသည်။
ပေါင်အစုံကို လိမ်ကျစ်ကာ စောက်ပက်လေးမှ ထွက်သောအရည်များ ရပ်လို့ရပ်ငြား လုပ်မိသည်။ ပို၍သာဆိုးတော့သည်။ လိမ်ကျစ် ညှစ်ခံရသော စောက်ဖုတ်ကလေး အရည်တွေက စိတ်တိုင်းကျမထွက်ရသည့်အခါ ပူပေါင်းလေးပမာ ဖူးကာဖောင်းကာ တင်းပြောင်လာရသည်။
“အမလေး....နော်....ဟင့်...ဟင့် အိုး......”
သနားစဖွယ် ဖြူလဲ့သွယ်လေးမှာ ပြီးရ ညှစ်ရပြန်သည်။ ကုန်းကွ လိမ်ညှစ်နေသော ပေါင်ကို စောက်ရည်တွေ ထွက်စေရန် ကားပေးရပြန်၏။ တစ်ကိုယ်တည်း အရူးမီးဝိုင်း....။ စောက်ပက်မှ အရည်တ်ု့က ဗွက်ကနဲ အန်ထွက်လာပြန်သည်။
“အို....ဟင့်...ထွက်.....ထွက်...ပြန်ပြီ....အားးး အမေ့....အင့် အင့်”
တောင်ကျချောင်းရေပမာ ပေါင်တံတလျှောက် စီးကာကျသည်။
အတောမသတ်န်ူင်သောပြီးမြောက်ခြင်း။ ထိန်းချုပ်မှူမှ လွတ်ကင်းသော ပြီးမြောက်ခြင်း။
ဘယ်လောက်ညှစ်မိသည်မသိတော့… ညှစ်လိုက်တိုင်း ကျေနပ်အားရစိတ်နှင့်အတူ စောက်ပက်လေးကား ဟကာ ပြဲကာ စောက်ရည်တွေကာ စီးကာစိမ့်ကာ….။ ကြမ်းပြင်မှာ စိုစိုရွှဲ….ဟပြဲပြဲအဖုတ်လေးမှလည်း အဖြူနှစ်တို့က ညောင်စေးကျသလို တွဲရရွဲ အမျှက်မပြတ် စီးကျလျက်။ ဖင်ဝစုစုလေးက ရှုံ့လိုက် ပွလိုက်ဖြင့်....။
ဒူးတွေက မခိုင်..ယိုင်လဲလုလု… မျော့ကာ ပြော့ကာ ညည်းသံလေးက ယဲ့ယဲ့သာ။ တဆက်ဆက်တုန်နေသော ပေါင်အစုံနှင့် အဖြူနှစ်အရည်များ သွယ်တန်း စီးထွက်နေသော စောက်ပက်လေး…..
ခန္ဓာကိုယ်တခုလုံး လွင့်မျောနေသလိုလို…တွန့်ခါ ယိမ်းထိုးနေခြင်းကို မထိန်းနိုင်။ အားတွေပျော့ မျော့၍ စားပွဲပေါ်သို့ ခန္ဓာကိုယ်အပေါ်ပိုင်းအား ဝပ်ချလိုက်ရသည်။
“ဒုန်း……”
စားပွဲပေါ်မှ တခုခုပြုတ်ကျသံ။ ဖြူလဲ့သွယ် ဂရုမစိုက်နိုင်အား။ Squid ဆန်ဆန် အရည်များပန်းထွက်၍ မရပ်မနားနိုင် ပြီးမြောက်ခြင်းတွင် အကောင်းကြီးကောင်းကာ ယစ်မူးခံစားနေဆဲ။ မလှုပ်နိုင်အား….လှုပ်ရှားရန် အားလည်းမရှိ….. ကာမအာရုံ ဈာန်ဝင်စားမှုမှတပါး အခြားမသိ။
ထိုအချိန်တွင် ဧည့်ခန်း၌ဖင်လေးကုန်းနေသော ရီရီဦး…။
ဖင်နှစ်ခြမ်းအား အဖြဲခံ၊ တံတွေးအဆွတ်ခံ၍ ဖင်ပေါက် ညိုတိုတိုလေးအား လီးဒစ်အတေ့ခံကာ ဖင်လိုးခံရန် အစပျိုးနေသော ရီရီဦး….။ စောက်စေ့လေးအား ကိုယ်တိုင်ပွတ်ချေကာ ဖင်ချခံရခြင်း၏ အစပထမ နာကြင်မှုကဲသော တပ်မက်ဖွယ်ကာမအရသာကို ငံ့လင့်နေရှာသော ရီရီဦး…….။
ဒုန်း……ဆိုသည့်အသံနှင့်အတူ ညည်းညူသံတို့ ဖြူလဲ့သွယ်အခန်းဆီမှ ထွက်ပေါ်လာသောကြောင့်
ဝပ်နေသော ခေါင်းကိုငဲ့၍ ဖြူလဲ့သွယ်အခန်းသို့ ကြည့်သည်။
“အား……..ကို….ဟင့် အား…….” တိတ်ဆိတ်သောည….နှစ်ဦးလုံးငြိမ်ေသောကြောင့် ဖြူလဲ့သွယ် အသံတို့က တိုးညှင်းသော်လည်းပီပီသသ။
“မောင်…ခန ပြီးမှလိုး….ဖြူလဲ့ ဘာဖြစ်လဲမသိဘူး.. ရီသွားကြည့်လိုက်ဦးမယ်”
ဖြူလဲ့သွယ် တစ်ယောက် ချော်များလဲသလား။ ဒါမှမဟုတ် သည်ရွာလေးရောက်စက မိမိ မြွေကိုက်ခံရသကဲ့သို့
ဖြူလဲ့သွယ်များ မြွေကိုက်ခံရလေသလား။
စိုးရိမ်စိတ်ဖြင့် ဖင်ကုန်းနေရာမှ ထကာ ထဘီကိုရင်လျှား၍ ဖြူလဲ့သွယ် အခန်းသို့ ခပ်လောလော ဝင်လိုက်၏။
(ဆရာမလေး ရီရီဦး ဒီရွာလေးသို့ တာ၀န်ကျပြီး သိပ်မကြာ အိမ်ရှေ့စည်းရိုးနားတွင် မြွေကိုက်ခံရဖူးသည်။ မြွေမှာ ထန်းမြွေဖြစ်ပြီး အဆိပ်မရှိသော်လည်း… မြို့သူဖြစ်သော ဆရာမလေး ရီရီဦးအနေဖြင့် ဘာမှမသိဘဲ ကြောက်ရ လန့်ရ တုန်လှုပ်ရသည်သာပင်။ ထိုစဥ်က တ်ုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင် ဆရာမလေး ရီရီဦးအား အားတွေ့၍ မြွေကိုသတ်ပြီးနောက် အားပေးပြုစုပေးသူမှာ …………..။
ထို့နောက်တွင် ….ဆရာမလေး ရီရီဦးအနေဖြင့် ထန်းမြွေကြောင့် အနည်းငယ်သာ နာကျင် ခံစားခဲ့ရသော်လည်း….လူသားစင်စစ် ထိုလူကြီး၏မြွေကြီးလက်ချက်ဖြင့် ရက်ပေါင်းများစွာ နာကျင်ခံခက် တဏှရမ္မက် ကိုက်ခဲမှုကို ကြောက်အားလည်းသဲ ပျော်ရွှင်မှုလည်းကဲစွာ… သိုသိုသိပ်သိပ်……ကြိတ်၍ နှစ်ဦးသဘောတူ ယောကျ်ားမယူခင်ထိ ရူးရူးမူးမူး ခံစားခဲ့ဖူးသည်။ ထို့အတွက် ဖင်တွေနို့တွေ ကြီးလာရခြင်းမှာ လင်ဖြစ်သူ ဥက္ကာဖြိုး လက်ချက်မဟုတ်ဘဲ စစ်ကျန်ကားကြီး စီးမိလို့ ဟု ဖြူလဲ့သွယ်အား စသလိုလို ပြောခဲ့ဖူးခြင်း ဖြစ်သည်။ ဆရာမလေးရီရီဦး အကြောင်းအား နောင်အလျဥ်းသင့်သည့်အခါ ရေးသားဖော်ပြသွားပါမည်။)
ဖြူလဲ့သွယ်မှာ ဖင်တုံးလုံး အဖွေးသားလေးကိုမှ ကုန်းကွကွ၊ ဖင်ဖြူဖြူတစ်တစ်လေးနှစ်ခြမ်းကြားမှ စောက်ပက်လှလှလေးတွင်လည်း စောက်ရည်လေးတွေက ညောင်စေးကျသလို တွဲလဲခိုကာ အမျှင်မပြတ် စီးကျလျက်….။
ထဘီလေးခြေရင်းတွင်ပုံကာ ဖင်တုံးလုံးလေး မှောက်ရက်လေး သိမ့်သိမ့်တုန်နေသည့် ဖြူလဲ့သွယ်ပုံစံလေး။
ကြမ်းပြင်တွင် စောက်ပက်မှ ပန်းထွက်သောအရည်တွေက စိုစိုရွှဲကာ ရနံ့တို့က ကြိုင်ကြိုင် လှိုင်လှိုင်….။
အခြေအနေတွေက မေးစရာမလို။ အလိုလိုသိနိုင်သည့် အနေအထား။
“အို…ဖြူလဲ့ရယ်..”
ရီရီဦး ပါးစပ်မှ ရေရွတ်ရင်း စားပွဲခုံတွင် မှောက်ရက်လေး ဖြစ်နေသည့် ဖြူလဲ့သွယ် အနားသို့ သွားသည်။
ခြေသံကြားသော်ငြား ဖြူလဲ့သွယ်မှာ ခေါင်းမထောင်နိုင်အား။ အထွဋ်အထပ်ပြီးဆုံးခြင်း၏ နောက်ဆက် တွဲ မိန်းမောခံစားမှုတွင် ယစ်မူးမှိန်းဝေနေရသည်။ အားအင်တွေက စောက် ပက်လေးမှ ထွက်သောအဖြူနှစ်အရည်တို့နှင့်ပါသွားရသလို။ တစ်ကိုယ်လုံး အားအင်မရှိ။ ဖြူလျော့မျောခွေ နေသည်။ ရီရီဦး အသံကြားမှ အားတင်းကာ ခေါင်းလေးထောင်ကြည့် နိုင်ရှာ၏။
ရီရီဦးက ခြေရင်းမှ ထဘီလေးကို ကောတ်ယူကာ အသာဝတ်ပေးသည်။ ညင်သာစွာထွေး ပွေ့ရင်း ကုတင်ဆီသို့ခေါ်လာ၏။
“အဟင့်…ဟင့်…ရီ …ဟင့် …ဖြူ….လဲ့…လေ……ဖြူလဲ့…..”
ရီရီဦး၏ထွေးပွေ့ခေါ်ဆောင်မှုအောက်တွင် ဖြူလဲ့သွယ်မှာ ယုန်သူငယ်မလေးပမာ လိုက်ပါသွားရင်း တသိမ့်သိမ့်ရှိုက်ကာ ငိုမိသည်။
“တိတ်..တိတ်..ဖြူလဲ့..မငိုနဲ့..ဘာမှ မဖြစ်ဘူး..ရီရီ…နားလည်တယ်…နော် ဖြူလဲ့..တိတ်…တိတ်..နော် ဖြူလဲ့”
ဆရာမလေးနှစ်ဦးသား ခံစားချက်ကိုယ်စီ နားလည်စွာဖြင့် ထွေးပွေ့ဖက်မိကြသည်။ ရီရီ ဦးက မငိုပါနှင့်ပြောတော့ ဖြူလဲ့သွယ်မှာ ငိုချင်လျက် လက်တို့ ဖြစ်ရသည်။ တသိမ့်သိမ့်တုန်အောင် ရှိုက်ကာပင့်ကာ မျက်ရည်တွေတွေကျရင်း….
“ဟင့်…အင့်…အင့်… ဖြူလဲ့လေ….အရမ်းဖြစ်တယ်….ဟင့်….ရီ တို့ဆီ..လာ..ဟင့် ဟင့်.ချင်တာ……ကိုက ဖုန်းဆက်မရဘူး….ဟင့်….ရီ…”
“ဖြူလဲ့ရယ်..အဲလောက်ထိ စိတ်ထဲမထားပါနဲ့ကွယ်”
ရီရီဦးက ဖြူလဲ့သွယ်ကိုယ်လေးအား အိပ်ယာထက်အသာလှဲစေရင်း ပြော၏။
“ဖြူလဲ့ကလေ…..ဟင့်… ရီတို့ကို ကြည့်ရင်း…အရမ်းလေ…ပြီးသွားတာ…ဟင့်..လာချင် လိုက်တာလေ….ကိုမသိဘဲ ဘာမှမလုပ်ချင်တာ ဟင့်….ဖြူလဲ့ အရမ်း ခံစားရတယ်…အင့်..ဟင့် ဟင့်.”
ရီရီဦးတစ်ယောက် ဖြူလဲ့သွယ်အဖြစ်ကိုနားလည်ပါသည်။ ကိုယ်ချင်းလည်း စာမိပါသည်။ အချစ်ဆုံး ပြောမနာဆိုမနာ သူငယ်ချင်းနဖူးလေးကို ပွတ်သပ် ချွေးသုတ်ပေးရင်း
“ရီတို့မကောင်းတာပါကွာ..ဖြူလဲ့ကို ညှည်းဆဲသလို ဖြစ်မိတယ်၊ ရီက ဖြူလဲ့ကို သိပ်ချစ်တာ…ချစ်လို့လည်း မောင်နဲ့တောင် အတူပေးနေတာ… ဖြူလဲ့ စိတ်တွေရှိနေတာ လည်း သိတော့ကွာ…အဆင်ပြေမယ်ထင်လို့..ဧည့်ခန်းမှာ ကဲပြမိတာ…ရီ အပြစ်ပါကွာ”
“မဟုတ်ပါဘူး ရီရယ်…ဖြူလဲ့ကို နားလည်ပေးနော်…”
“စိတ်ချပါ ဖြူလဲ့ရာ… ဖြူလဲ့ဘာမှ မဖြစ်စေရဘူးနော်…အခု မောင့်ကို ရေခပ်ခိုင်းလိုက်မယ် ...မောင် ဘာမှမသိစေရဘူးနော် ဖြူလဲ့….”
အညာချည်စောင်လေးကို ဖြူလဲ့သွယ်အပေါ်လုံခြုံစွာ လွှမ်းခြုံပေးလိုက်ရင်း တစ်ပါး တည်း ဧည့်ခန်းသို့လှမ်းပြောလိုက်သည်။
“မောင်ရေ....သောက်ရေတစ်ခွက်လောက်.....ယူလာပေးနော် လုံလုံခြုံခြုံဝတ်ခဲ့ဦး” ဥက္ကာဖြိုးအား လှမ်းပြောကာ ဖြူလဲ့သွယ်ဆေးသေတ္တာလေးမှ အိပ်ဆေးတစ်လုံး ထုတ်ယူလိုက်သည်။
ခဏအကြာမှာပင် ဥက္ကာဖြိုးရောက်လာသည်။ ရီရီဦးက အိပ်ဆေးတစ်လုံးအား ဖြူလဲ့သွယ်အား တိုက်ကာ
“မောင်ရေ…ဖြူလဲ့နေမကောင်းဘူး အားနည်းပြီးလဲတာ.အဲဒါ ဖြူလဲ့ အေးအေးဆေးဆေး နားလို့ရအောင် အိပ်ဆေးလေးပေးတာ…”
“ဟာ…ဖြူလဲ့…ဆောရီးပါဗျာ….ကျွန်တော်တို့ အားနာစရာတွေဖြစ်ကုန်ပြီ…နားပါ..ဖြူလဲ့ အိပ်ပျော်အောင်အိပ်လိုက်ပါ….တောင်းပန်ပါတယ်ဗျာ….”
ရီရီဦးတို့လင်မယားမှာ ခေတ်ပညာတတ်လူငယ်များပီပီ အရာရာကို ချင့်ချိန်ဆုံးဖြတ် နားလည်မှုပေးနိုင်ကြသည်။ မရည်ရွယ်ဘဲ မြူဆွယ်မိသောအဖြစ်အတွက် ဖြူလဲ့သွယ် အား ပျာပျာသလဲတောင်းပန်၏။
ဖြူလဲ့သွယ် မှာ ရီးရီဦးအား ကျေးဇူးတင်မိသည်။ နောင်မှ သုတို့လင်မယားချင်း မိမိအကြောင်းပြောစေကာမူ ယခုအခြေအနေတွင်တော့ မျက်နှာပူရ သက်သာရ၏။ ထို့အပြင် မိမိ၏ စိတ်ခံစားချက်ကို နားလည်ပြီး အခြေအနေကို ထိန်းသိမ်းပေးသည့်အတွက်လည်း ရီရီဦးအပေါ် ပို၍ ချစ်ရ အားကိုးစိတ် ဖြစ်ရ၏။
“မဟုတ်တာ ကိုဥက္ကာရယ်…”
ဖြူလဲ့သွယ် တိုးညှင်းသာသာ ဆိုသည်။ ကိုဥက္ကာကိုတော့ ကို့အားအသိပေးခွင့်တောင်း၍ အတူနေမည်ဟု မပြောလိုပါ။ သိသာသိစေ၊ မမြင်စေနှင့်ဆိုသလို ချစ်သူ ကို့အားလည်း သိက္ခာမကျစေလိုပါ။
“ကဲ…မောင်…ဖြူလဲ့လည်း နားပါစေ၊ ရီတို့လည်း ပြန်ရအောင်”
ရီရီဦးက မဆုံးသေးသော ဇာတ်လမ်းကိုပြန်စရန် လောဆော်သည်။
“သွား…ပါ ရီရီတို့ သွားကြပါ၊ ဖြူလဲ့ ဘာမှ မဖြစ်ပါဘူး… ရီရော ကိုဥက္ကာ ရော. ကျေးဇူးပါနော်… ..”
ရီရီဦးတို့လင်မယား ပြန်သွားကြသည်။ နားထဲတွင် ရီရီဦး၏ အံကြိတ်ညည်းညူသံ၊ ဥက္ကာ ဖြိုး၏ မာန်သွင်းသံ၊ အသားချင်းပွတ်ရိုက်သံ၊ စွိ..စွိ.. ဘွိ..ဘွတ် ဆိုသည့် လိုးသံများကို သဲ့ သဲ့ကြားရသည်။ မဆီမဆိုင် ကို့ အား သတိရပြီး စိတ်တိုရသေး၏။ နွမ်းချိမောလျစွာ အသံတို့ကို နားထောင်ရင်း နားထောင်ရင်း
…..မျက်လုံးအစုံက…ဝါးတားတား….
အသံတွေကလည်း…ဝေး ဝေးသွားသလို….။
ပြင်းထန်ပေါက်ကွဲစွာ ပြီးဆုံးခြင်းနောက် ကာမလှိုင်းတို့ ခေတ္တငြိမ်သက်နေစဉ် အိပ်ဆေးအရှိန်ဖြင့် ဖြူလဲ့သွယ်မှာ နှစ်ခြိုက်စွာ အိပ်စက်ခြင်းသို့…။ ဖြူဖြူလှလှ သွယ်သွယ် နုနုငယ်သည့် ဆရာမလေး ဖြူလဲ့သွယ်အဖို့ ပူလောင်ပြင်းပြလှသော ရမ္မက်တို့မှ ခေတ္တခဏကင်းကွာစွာ အိပ်ပျော်နေချေပြီ။
နက်မှောင်ကျော့ကျော့ သော့သော့ဖြောင့်စင်းသည့် ဆံနွယ်တို့ကား ကပိုကရို…။ မူဟန်ကျော့သီ ဟန်ချီမို့မော့ ကော့သိမ်ခါးသွယ် နုနယ်ပျိုမြစ် အပြစ်ဆိုဖွယ်မရှိသော ခန္ဓာကိုယ်လေးသည်ကား ကနွဲ့ကလျှ….။ ဘယ်မှသည် ညာ၊ ညာမှသည်ဘယ်…နွဲ့နွဲ့နှောင်းနှောင်း ယိမ်းကာပြောင်းလျက်။
သည်လို အလှသည်ကား နတ်သတ်ကြွေဆင်း လူပြည့်နင်းသည့် နတ်သမီးလေးတစ်ပါး အိပ်စက် အနားယူသည့်အလား…။ လှရက်နိုင်လွန်းပါပေ့……။
(အမျိုးသမီးတစ်ဦး၏ ပင်ကိုသဘာ၀အလှကို သိလိုကြည့်လိုပါက အိပ်ယာထစ အချိန်တွင် ကြည့်ရမည်ဟု ဆိုစမှတ်ရှိကြသည်။ မဟုတ်ပါ၊ လုံးဝမဟုတ်ပါ။ ထိုသို့ပြောဆိုကြသူများမှာ ဆရာမလေး ဖြူလဲ့သွယ် နှစ်ခြိုက်စွာ အိပ်စက်အနားယူနေခြင်း၏အလှတရားကို မမြင်မတွေ့ဖူးသူများ (ဝါ) ထိုအလှတရားကို ပြီးပြည့်စုံစွာ ပုံဖော်ခြင်းငှာ မစွမ်းနိုင်သော်လည်း တတ်နိုင်သမျှ ရေးသားပုံဖော်ထားသည့် အထက်ပါ စာများကို မဖတ်ဖူးသူများသာ ဖြစ်ကြပါလိမ့်မည်။…..ဤကား စကားချပ်)
အပြစ်ကင်းစွာ လှပသော၊ ပျိုမြစ်နုငယ် ရွှေနှယ်အဆင်း ဖြူဝါဝင်းသည့် မျက်နှာဖြူဖြူနုနုလေးကား တစ်ချက်တစ်ချက် ပြုံးယောင်သန်းလာ၏။
တစ်ခါတစ်ခါ…အို..ဟင့်… ကို…ကိုရယ်…ဟု.. ယောင်ယမ်းမြည်တမ်းသံလေး သဲ့သဲ့ သာသာ ထွက်လာရှာသည်။
အိပ်မက်ကမ္ဘာဝယ် အဘယ်သို့များ တွေ့ကြုံခံစားရေပါလိမ့်……။
သိပ်ချစ်ကြသော ဖြူလဲ့သွယ်နှင့် မင်းသူတို့ ချစ်သူနှစ်ဦး
ရောင်စဉ်ခုနှစ်သွယ် သက်တံလယ်တွင်
ပျော်မြူးရွှင်ပျ ယုယကြင်နာ
ချစ်မိုးရွာနေကြခြင်းပေလား……။
ရောင်သွေးစုံလင် ပန်းဥယျာဥ်ကြားတွင်
ချစ်သူနှစ်ဦး
ချစ်ခွန်းပလီ
ချစ်သည်စကား
ချစ်များလွှမ်းခြုံ
ချစ်မကုန်နိုင်
ချစ်စိတ်ဖြိုင်စီး
ချစ်ခရီးကို
ချစ်များပွေ့လျက် ဖြတ်ကျော်နေလေရော့သလား….။
“ခစ်..ခစ်..ကို..ဟိ..ကို…အို…ကို နော်…အာ… ဟွင့်.......”
ဖြူလဲ့သွယ်ပါးစပ်မှ အသံတိုးတိုးလေးထွက်လာသလို မျက်နှာလေးကလည်း ကြည်ကြည်လင်လင် ပြုံးပြုံးရွှင်ရွှင်။
ဆရာမလေးဖြူလဲ့သွယ်ကား အိပ်မက်ကမ္ဘာဝယ် ချစ်သောမင်းသူနှင့် ကြည်ကြည်နူးနူး မူးမူးမေ့မေ့ ပျော်ပျော်မွေ့လျက်……။
...........
အခန်း (၁၆ မှ ၁၉ အထိ ဖတ်ရန် )
Post a Comment