 - အဆက်){kind=link}
ဆန္ဒ ( အခန်း ၂၆ မှ ၃၀ ) - ကပ်ကိုး
စာအုပ်
ရေးသားသူ - ( htunye )
အခန်း (၂၆)
“ဒီအချိန် စာသင်ကျောင်းဖက် ဘယ်သူမှ မလာပါဘူး ဖြူလေးရ၊ ကြောက်မနေနဲ့၊ ဦးကြီးက ဒါတွေသိပြီးသား…. လိုးရင်တောင် ဘယ်သူမှ သိတာမဟုတ်ဘူးရယ်…ဟို ဆရာမ အိမ်သာထဲသွားလိုးရင် ပိုတောင်ကောင်းသေး… ချောင်ကလည်းကျ… ခွေးတောင်မလာဘူးကွ”
ဦးအောင်ကျော်က ပြောရင်း ဖြူလဲ့သွယ် ဆံပင်တို့ကို လက်ဖြင့်အသာဆုပ်၍ နောက်သို့ဆွဲသည်။
“အ..ဟင့်..ဟင့်၊ ဦး…ဦး…ကြီး…ဆေး…ဆေး…စစ်ပြီး…မှ လိုးပါ…နော်..နော်” ဖြူလဲ့သွယ်မှာ တီးတိုးညည်းရင်း ခေါင်းလေးမော့လာရ၏။ ပျာပျာသလဲ ပြောရသည်။ သည်လူကြီး….သည်အချိန်….သည်စာသင်ကျောင်းအကြောင်း၊ ဆရာမ အိမ်သာ ချောင်ကျကျတွင် ရှိသည့်အကြောင်း ဘယ်လိုသိနေပါလိမ့်။ မေးမည်အပြုတွင်
“ပြွတ်…ပြွတ်…ပြိ…”
ဦးအောင်ကျော်ပါးစပ်က ဖြူလဲ့သွယ် ပါးစပ်လေးကို စုပ်၍ ငုံသည်။
ဖြူလဲ့သွယ် ပါးစပ်လေး ပွင့်လာရ၏။ မမေးနိုင်…တော့။ ဦးအောင်ကျော်ပြုသမျှ နုရ တော့၏။
ဖြူလဲ့သွယ်ပါးစပ်အတွင်းသို့ ဦးအောင်ကျော်၏လျှာကြီးက တိုးဝင်လာသည်။ ဖြူလဲ့သွယ် မှာ ဖင်အစုံကို လက်ကြမ်းကြီးဖြင့် ဆုပ်ညှစ်ခံရသည်။ အနယ်ခံရသည်။ ဝမ်းဗိုက် ချက် အပေါ်နားသို့ တုတ်ထွားသော လီးကြီးဖြင့် အထောက်ခံရသည်။
မျက်လုံးလေးကို မှိတ်၍ အနမ်းခံရင်း လူးလွန့်နေရသည်။
“ပြွတ်..ပြိ..ပလပ်….ဟင့်..အင့်…အ အာ့”
ညိုမောင်းသောပါးစပ်နှင့် ဖြူဖွေးသော ပါးစပ်နှစ်ခု ဂဟေဆက်သလို ပူးကပ်နေသည်။ လျှာဖျားခြင်းလည်း တိုးဝှေ့ထိုးပွတ်ကြသည်။ အငမ်းမရ စုပ်ယက် နမ်းကြသည်။
“ဟင်း…မော…မော တယ်…ဦး…ရယ်”
ပါးစပ်ခြင်းကွာသည့်ခဏ ဖြူလဲ့သွယ်မှာ အသက်ရှုရင်း ပြောရသည်။
“ပလပ်…ရွှတ်….”
သားရည်စတို့ တွဲခိုနေသော မေးဖျားလေးကို ဦးအောင်ကျော်က ပါးစပ်ဖြင့် ငုံသည်။ ဖြူလဲ့သွယ်မှာ တွန့်ကနဲ ဖြစ်ရပြန်သည်။ လက်နှစ်ဖက်က ဖြူလဲ့သွယ်ပုခုံးကို ကိုင်၍ တစ်ပတ်လှည့်၏။
ဦးအောင်ကျော်ကို ကျောပေး၍ ရပ်နေရပြန်သည်။ ပထမဦးစွာ ဦးအောင်ကျော် လီးကြီးက ဖင်ကိုထောက်သည်ကို ခံစားရသည်။
“အာ…..ဟင့်….အို….…”
ပထမ..အာ က ဖင်ကို လီးဖြင့် အထောက်ခံရ၍ ညည်းမိသည့်အသံ။
လီးထောက်ခံရခြင်းကြောင့် နောက်သို့ စောင်းငဲ့ကြည့်ရာမှ ပုဆိုးချွတ်၍ လီးအငေါသာကြီး ဖင်ကိုထောက်နေသည်ကို မြင့်ရ၍ ကြောက်လန့်ရမ္မက်နှင့်အတူ ဟင့်…အို…ဟု အော်မိသည့်အသံ။
“ဦးကြီး…ရယ်…ဒါ…ဒါ…ကြီးက…..အမြဲတောင်နေတာ လား ဟင်”
“အင်းပေါ့…ဦးကြီး လီးက ဖြူလေးကို လိုးချင်လို့ တောင်နေတာ”
ဖြူလဲ့သွယ် တွန့်တွန့်လေး ဖြစ်ရ၏။ ဦးအောင်ကျော်လက်နှစ်ဖက်က ဖြူလဲ့သွယ် ချိုင်း ကြားသို့ ထိုးဝင်သည်။
ဖြူလဲ့သွယ် ချိုင်းကိုဟမပေး တင်းခံသည်။
ဦးအောင်ကျော်က ဖြူလဲ့သွယ် နားရွက်ဖျားလေးကို လျှာဖြင့်ယက်သည်။
“ရှီး….အာ့….ဦးကြီးရယ်….အာ….ဟာ့…ယား…ယား…အင့်…တယ်…ဆို…အာ..”
ဖြူလဲ့သွယ် တင်းမခံနိုင်တော့….လက်နှစ်ဖက်ကို ဟပေးလိုက်ရသည်။ ချိုင်းကြားမှ ဦးအောင်ကျော် လက်ကြီးက နို့နှစ်လုံးကို အင်္ကျီပေါ်မှ ဖွဖွဆုပ်သည်။
“ဟင်း…ဦး…ကြီး ရယ်…ဟင့်….”
ဖြူလဲ့သွယ်မှာ ဒူးတွေမခိုင်ချင်။ ဦးအောင်ကျော်ရင်ခွင်ထဲတွင် ကျောကပ်က လူးတွန့်ရသည်။
ဂုတ်ပိုးလေးအား ပါးစပ်ဖြင့်ငုံ့ကာ သွားဖြင့် မနာတနာ အခဲခံရသည်။ လီးကြီးကလည်း ဖင်အစုံကို ကော့ထိုးသည်။
“ဟင့်…အာ့….ရှီး…”
ဖြူလဲ့သွယ် ကော့တတ်သွားရသည်။ ထိုစဉ်ခဏ အင်္ကျီပေါ်မှ နို့သီးခေါင်းကို ဖွဖွ အစမ်းခံရပြန်သည်။
“ဟား…ဦး… အ…ဦးကြီး…လို့ဆို…”
အားမလိုအားမရ…အသံလေး၊ နို့သီးတွေ ယားလှသည့် ဖြစ်ခြင်း။ နို့သီးတည့်တည့် စမ်းမိ စေရန် ရင်ကို ကော့ပေးမိသည်။ ဖင်ကိုထောက်သောလီးကြီး အထိအတွေ့ကိုလည်း မလွတ်စေရန် ဖင်ကို နောက်သို့ ကောတ်ပေးမိပြန်၏။
“ဦး..ကြီး..ဟင့်…ချွတ်…ချွတ်ပြီး….အင်္ကျီ ချွတ်ပြီး…ကိုင်လေ…နော်”
ဖြူလဲ့သွယ်မှာ ပြောပြောဆိုဆို လက်နှစ်ဖက်ကို မြှောက်ပေးသည်။ အိမ်နေရင်း တီရှပ်လေးမှာ စာသင်ခုံပေါ်သို့ ရောက်သွားရသည်။
ဦးအောင်ကျော် လက်ညိုးထိပ်က ဘရာစီယာထိပ်မှ စူနေသော နို့သီးခေါင်းထိပ် နေရာ သို့ ရွရွပွတ်ပြန်သည်။
“အာ့…ဦးရယ်…..”
နို့သီးအစုံမှ ယားယံမှုနှင့်အတူ ဖြူလဲ့သွယ်မှာ ဦးအောင်ကျော်ရင်ခွင်ထဲ ကျောမှီ၍ တွန့်လူးနေရသည်။
ဦးအောင်ကျော် လက်တစ်ဖက်က ဖြူလဲ့သွယ့် လက်ကို ဆုပ်ကိုင်သည်။ ဖင်ကိုထောက်နေ သော လီးတန်ပေါ်သို့ အသာတင်ပေး၏။ ဖြူလဲ့သွယ်မှာ လက်ထဲတွင် နွေးတင်း၍ မာ တောင်နေသော လီးတန်ကြီးအား လက်နောက်ပြန်လေး ဆုပ်ကိုင်၍ ဖွဖွသာသာ ကွင်း ထုပေးမိသည်။
“ထောက်…..အို…ဟင့်”
မာကြောသော လီး၏ အထိအတွေ့တွင် အာရုံစိုက်နေစဉ် ဘော်လီချိတ်ဖြုတ်ခံရသည်။ အို ကနဲ မြည်မိသည်။ နို့တင်းတင်းနှစ်လုံးက ဟာလာဟင်းလင်း ပွင့်ရသည်။ နို့သီးခေါင်းတွေ က စူကြွတင်းနေရသည်။
လည်ပင်းလေးကို နမ်းခံရပြန်သည်။ လက်ကြမ်းကြမ်းကြီးက နို့အုံကို အရင်းမှဆုပ်ကာ ဖွကာ ညှစ်၏။
“တောက်…လှ..လိုက်တဲ့နို့ကွာ…တင်းထွေးနေတာပဲ ဖြူလေးရာ…ရှီး…နို့သီးခေါင်းတွေ က စူတောင်နေ….တာပဲ…”
နို့နယ်ခံရသော ဖြူလဲ့သွယ်မှာ စကားမဆိုနိုင်။ ညည်းညူ၍သာနေရသည်။
လက်ညှိုးထိပ်က နို့သီးခေါင်းခြေရှိ အကွင်းအတိုင်း မထိတိတို့ပွတ်၏။ နို့သီးခေါင်းကို လည်းမထိ။ ဖြူလဲ့သွယ်မှာ နို့သီးခေါင်းမှ အဆမတန်ယားယံမှုကြောင့် ထိလိုထိငြား ဘယ် ညာယိမ်းကာ၊ နွဲ့ကာ လူးလွန့်မိသည်။
ဦးအောင်ကျော်က နို့အုံကို အသာအယာပင်ဆုပ်နယ်၏။ ပင့်မ၏။ လှုပ်ချေ၏။ အားရ အောင် ဆုပ်နယ်ကစားရင်းမှ
“ဖောက်…..”
“အာ့…အမလေး…ဦးကြီး ရဲ့…ဟင့်….ကျွတ်…ကျွတ်.”
ညာဘက်နို့သီးခေါင်းလေးအား ဇယ်တောက်သလို လက်ညှိုးဖြင့် တောက်လိုက်သည်။ ထင် မထားသော ဖြူလဲ့သွယ်မှာ အမလေးအော်ညည်းကာ တွန့်ထိုးရရှာသည်။ စုပ် သပ် မိသည်။
စူးခနဲကျဉ်တတ်သွားသော နို့သီးခေါင်းထိပ်မှ အရသာနှင့်အတူ ကာမစိတ်တွေက တရိပ် ရိပ်တတ်လာရ၏။ ဦးအောင်ကျော် လီးတံကြီးကို တင်းတင်းဆုပ်မိသည်။
“ကဲ…ဘယ်ဘက်လေး တောက်ရအောင် ဖြူလေး…ရင်လေးကော့ထားစမ်း”
ဘယ်ယက်နို့အုံလေးကို ဖွဖွလေးဆုပ်ရင်း ဦးအောင်ကျော် ပြောသည်။
ဖြူလဲ့သွယ် အံလေးကြိတ်ကာ ခေါင်းလေးငြိမ့်သည်။ မျက်လုံးလေးမှိတ်သည်။ ရင်ဘက် လေးကို ကော့ပေးသည်။ မကြုံစဖူး နို့သီးခေါင်းအား အတောက်ခံရသော ကာမအရသာ ထူးကို စိတ်ထက်သန်စွာ ခံစားရန် ပြင်ဆင်သည်။
ဘယ်နို့သီးခြေရှိ ပန်းနုညိုရောင် နို့ကွင်းအား ဖွဖွ တို့ပွတ်ခံရသည်။
“ဟင်း….ဦး…ကြီး…ရယ်….ယား…တယ်…ဖြူလေး..ယားတယ်…”
“ဖောက်……”
“အီး….ဦး…ဦး…ကြီး…ရဲ့..ဟင့်…ရှီး…ကျွတ်…ကျွတ်…”
ဖြူလဲ့သွယ်ကိုယ်လုံးလေးမှာ ဓာတ်လိုက်သကဲ့သို့ တုန်ခါသွားရပြန်သည်။
စူးရှကျိန်းကျဉ်သော အရသာထူးကား နို့သီးထိပ်မှတစ်ဆင့် တစ်ကိုယ်လုံးသို့ ပျံ့နှံ့သည်။
ညည်းညူတွန့်လိမ်ကာ စောက်ပက်လေးအား တဆစ်ဆစ်ညှစ်မိသည်။ စောက်ရည်တို့ လည်း စိုစိုစိစိ ထွက်စပြုတော့သည်။
“ဖြူလေး…..ကျွတ်….နို့လေးကွာ…ချွန်နေတာ…ပဲ…ကြိုက်လား…နို့တောက်ခံရတာ….ဟင်….အဲလို ခံဖူးလားကွ….”
ဦးအောင်ကျော်က နို့တင်းတင်းလေးနှစ်လုံးကို ဘေးမှတွန်း၍ နို့နှစ်လုံးပူးအောင်လုပ် ရင်း မေး၏။
“ကျစ်..အာ့…ဦး…ကြီး…ဟင့်…အင်း….မခံဖူးဘူး…..တစ်မျိုးကြီး…ပဲ….ကျိန်းတယ်… ခံရလည်းခက်တယ်….ဟင့်…ဒါပေမယ့်…ဖြူလေး…..ကြိုက်တယ်…..အာ့”
ဖြူလဲ့သွယ် စကားမဆုံးခင် ဦးအောင်ကျော်က နို့သီးခေါင်းနစ်ခုကို လက်ညှိုးလက်မကြား ညှပ်ကာ အထက်အောက် လှုပ်ခါသည်။
ဖြူလဲ့သွယ်မှာ အာ့ခနဲ အော်ညည်းရပြန်သည်။ နို့အုံတင်းတင်းလေးပင် အထက်အောက် လှုပ်တော့၏။
ဦးအောင်ကျော်ကာ နို့အုံကိုင်ရာတွင် အသာအယာ ဖွဖွသာသာ ကိုင်တွယ်သလောက် နို့သီးခေါင်းလေးအား ကိုင်တွယ်ညှစ်ရာတွင်မူ ထိထိမိမိ တစ်တစ်ခွခွပင် ကိုင်တွယ်သည်။
ဖြူလဲ့သွယ်နို့သီးခေါင်းလေးတွေပင် နီရဲစပြုလာတော့သည်။ ဦးအောင်ကျော် လက်ထိ သည်နှင့် အလိုလိုပင် တွန့်ရ၏။
“ဖြူလေး….နို့တောက်ခံဦးမလား…”
“ဟုတ်….”
ဆရာမလေး ဖြူလဲ့သွယ်မှာ မိမိစာသင်သော စာသင်ခန်းတွင်ပင် ဦးအောင်ကျော်၏ လက်ကြမ်းကြီးဖြင့် နို့သီးခေါင်းလေးအား တောက်ကစားခံရတော့သည်။
“ဖောက်…”
“အမေ့…..ဟူး……ကျစ်”
“ဖပ်..”
“အီး….ဦး..ကြီးရဲ့…”
“ဖျပ်….”
“အား…ကျစ်…ကျစ်….”
“ဖောက်…..”
“အ…မ….လေး…..လေး…ဟင့်”
“ထောက်”
“အီး…..ကျိန်းလို့ပါ ဦးကြီးရဲ့…ဟင့်…တော်…တော်…..ပါ…တော့….နော်…နော်”
ညည်းညူရသည်။ တွန့်လိမ်ရသည်။ ကော့ထိုးရသည်။ စူးရှကျိန်းကျဉ်သော နို့သီးတောက် ခံရသည့် အရသာတွင် မူးမူးမေ့မေ့ ခံစားရသည်။
ဦးအောင်ကျော် လီးကိုပင် ကွင်းထုမပေးနိုင်တော့။ နို့တစ်ခါတောက်ခံရတိုင်း လီးကို တင်းတင်းဆုပ်ကာ စုပ်သပ် ညည်းညူရ၏။ စောက်ပက်လေးပင် စိုရွှဲရတော့၏။ ဒူးတွေပင် မခိုင် ယိုင်ယိုင်နဲ့နဲ့ ဖြစ်ရ သည်။ ဦးအောင်ကျော်ကိုပင် အမှီပြုကာ ရပ်ရသည်။
“ဖောက်…”
“ဟီး….အီး…ဟင့်…. တော်…တော်….ပါ…တော့…နော်….ဖြူ….ဖြူလေး….အ…အ..ရမ်း….ကျိန်း…ကျိန်း…လွန်း…လို့…ပါ…နော်…သ…သ.နားပါ…နော်…ဦး…နော်…ဦး…..ရဲ့”
နို့သီးခေါင်းလေးများအား တစ်ဖက် ငါးချက်ခန့် အတောက်ခံရအပြီးတွင် ဖြူလဲ့သွယ်မှ နို့သီးခေါင်းအား အထိမခံနိုင်တော့။ နီရဲနေသော နို့သီးခေါင်းလေးမှာ စူချွန်ကာ အကျိန်း ကြီး ကျိန်းရတော့၏။ သနားစဖွယ် တောင်းပန်ရ၏။
“ဖွ…ဖွ…ဖြူလေး…အကျိန်းသက်သာအောင် လုပ်ပေးမယ်…”
ဖြူလဲ့သွယ်မှာ စွေ့ခနဲ ပွေ့ချီခံရသည်။ ကျောက်သင်ပုန်းရှေ့ ဖြူလဲ့သွယ်ထိုင်ရာ စားပွဲနှင့် ကုလားထိုင်ဆီ ပွေ့ခေါ်ခံရသည်။
အောက်ပိုင်းဗလာ လီးတယမ်းယမ်းကြီးဖြစ်နေသော ဦးအောင်ကျော်။
အပေါ်ပိုင်းဗလာ နို့တင်းတင်းလေးကိုမှ နို့သီးခေါင်း စူစူချွန်ချွန် ရဲရဲလေးဖြင့် ဖြူလဲ့သွယ်
ဦးအောင်ကျော်ကား ဖြူလဲ့သွယ် ထိုင်နေကြ စားပွဲတွင် ထိုင်သည်။ ဖြူလဲ့သွယ်ကို အသာချသည်။ မက်တပ်ကလေးရပ်နေရသော ဖြူလဲ့သွယ် နို့အစုံမှာ ဦးအောင်ကျော် မျက်နှာ ဖြင့် ကွက်တိ။
လျှာဖျားလေးက နီရဲနေသော နို့သီးခေါင်းလေးအား တို့ယက်သည်။
“အမလေး….ရှီး….ကျစ်..ကျစ်….”
အာငွေ့ပေးအစို့ခံရသည့်အခါ နို့သီးခေါင်းလေးမှာ စူးရှကျိန်းစပ်သောအရသာတို့ ကွယ် ပျောက်ကာ ခံလို့ကောင်းလှပေသည်။
“ပြွတ်…ပလပ်…ပလပ်ပြပ်…ပြပ်..ပြိ”
ဦးအောင်ကျော်က နို့သီးခေါင်းလေးအား နှုတ်ခမ်းဖြင့်ညှပ်ကာ လျှာဖျားဖြင့်ထိုး၍ ဖွဖွ ယက်သည်။ ကလေးနို့စို့သလို မြုံ့၍စို့သည်။
ဘယ်နို့စို့သည့်အခါ ညာနို့ကို ဆုပ်ချေသည်။ နို့အုံကို လက်ဖြင့် အပေါ်မှနေ၍ဖိချေသည်။ နို့တွဲအောင် လုပ်နေသည့်နှယ်။ နို့တင်းတင်းလေးမှာ ပယ်ပယ်နယ်နယ်ပင် အနယ်၊ အချေ၊ အဖိ အပွတ် ခံရတော့၏။
ညာနို့သီး စို့သည့်အခါတွင်လည်း ဘယ်နို့အုံအား ထိုနည်းတူစွာ ပြုကျင့်၏။
ဖြူလဲ့သွယ်မှာမူ မတားနိုင်။ စကားပင်မပြောနိုင်။ မိန်းမောကာ စုပ်တသပ်သပ် ညည်းညူရ၏။ နို့ကိုပယ်ပယ်နယ်နယ်တစ်တစ်ခွခွ ဆုပ်နယ်ညှစ်ချေခံရခြင်းကိုပင် အရသာထူးသဖွယ် ခံစားမိ၏။
“ဦး…ဦး…ကြီး…နည်း..နည်း….လောက်…ကိုက်…ကိုက်..ပေး..ပါလား…ဟင်”
နို့သီးကို မြုံ့၍ ဖွဖွစို့ခံရသည်ကို အားမလိုအားမရ ပြောရသည်။
ဦးအောင်ကျော်ကား ဘာမျှပြန်မပြော။ သွားရည်တို့ပြောင်လက်နေသော နို့သီးခေါင်း စူစူ လေးကို ပါးစပ်မှ လွှတ်ပေး၏။
ကပိုကယိုဖြစ်နေသော ထဘီကို ခါးပေါ်သို့ လိပ်တင်၏။ ဖြူလဲ့သွယ်မှာ နို့တုံးလုံးကိုမှ ပင်တီပေါ်သည်အထိ ထဘီလှန်ခံရ၏။
“စောက်ရည်တွေက စိုရွှဲနေတာပဲ ဖြူလေးရာ…”
ပင်တီခွကြားကို လက်ဖြင့်စမ်းရင်း ဦးအောင်ကျော်က ပြောသည်။
“ဦးကြီးပဲ နို့အရမ်းစို့တာကိုး….ဖြူလေးက နို့စို့ခံရရင် အရမ်းစိတ်ထတာ…”
“ပင်တီချွတ်လိုက်စမ်း ဖြူလေးရာ”
ဖြူလဲ့သွယ်မှာ မတုံ့မဆိုင်း ချက်ခြင်းလိုလိုပင် ခါးမှပင်တီကို ချွတ်ချသည်။
စောက်မွှေးရေးရေးနှင့် ညိုမဲသော စောက်မွှေးအုံတိုတိုစစတို့မှာ ဖြူဝင်းသော အသား အရေတွင် ထင်းရှင်းစွာ မြင်ရ၏။
လက်ကလေဖြင့် စောက်ပက်ကို အုပ်မိသည်။ ပေါင်လေးကို လိမ်မိသည်။ စောက်ပက်ကို လုံအောင်ကာမိသည်။ ရှက်၍မဟုတ်သော်ငြား မိန်းကလေးသဘာဝ ယောကျ်ားရင့်မာကြီး ရှေ့ စောက်ပက်ပြရသည့်အခါ လုပ်မိလုပ်ရာ..လုပ်မိခြင်း။
ပေါင်လိမ်သောအခါမှ စောက်ပက်လေးအား ညှစ်သကဲ့ဖြစ်ရသည်။ စွိစွိဟုပင် မြည်တော့၏။
“ရှက်မနေပါနဲ့ ဖြူလေးရ…နောက်…လိုးတော့မှာပဲကိုး”
“အာ…လိုးတာ..လိုးတာ…အဲလိုကြီး ကြည့်တော့ ဖြူလေးရှက်တာပေါ့..လို့”
မျက်စောင်းလေးထိုးရင်း စောက်ပက်လေးဖုံးရင်း ပြောမိသည်။ စကားပြောတိုင်း နို့လေးက တုန်တုန်သွားရသည်။
ဖြူလဲ့သွယ် ပေါင်ကြားသို့ ဒူးထိုးသွင်း၏။
ပေါင်ကြားဒူးထိုးထည့်ခံရသည့်အခါ ဖြူလဲ့သွယ်မှာ ကြာရှည်စွာ ပေါင်ကိုစေ့မထားနိုင် ချဲ ပေးရ၏။
“ဟင့်…ဟင့်…ဘာလပ်မလို့…လဲ…ကွာ…ကျစ်…”
စောက်ပက်ကို ခြေမဖြင့် ကလိတော့မည်လားဟု ဖြူလဲ့သွယ် ရင်ဖိုစွာတွေးမိသည်။
သို့သော် တွေးထင်သလို မဟုတ်။ ဖြူလဲ့သွယ်ကိုယ်လုံးလေး အမခံရသည်။
ဦးအောင်ကျော် ပေါင်ကြီးပေါ်အတင်ခံရသည်။
ဖြူလဲ့သွယ်အဖြစ်မှာ ဦးအောင်ကျော် ပေါင်ညိုညိုကြီးပေါ် ခွလျှက်သား။
ဆိုရလျှင် ဦးအောင်ကျော် ပေါင်ကြီးအား စောက်ပက်ဖြင့် ထိထိမိမိ ခွပွတ်နေရသကဲ့သို့။
“ဟင်း….ဦး…ကြီး….ရယ်….ထိ…ထိတယ်..…ကွာ…”
ဖြူလဲ့သွယ်မှာ ဖင်လေးလှုပ်ကာ ပေါင်ကြီးကိုပင် စောက်ပက်ဖြင့် ရှေ့တိုးနောက်ငင် ပွတ် မိသည်။ ကောင်းလွန်းလှသည်။ စောက်ပက်မှ စောက်ရည်တို့ တစွိစွိ ထွက်ရသည်။
ဦးအောင်ကျော်က ပေါင်ကို မြှင့်၏။
“အိုး……အမေ့..”
ဖြူလဲ့သွယ်မှာ ခြေဖျားလေးထောက်ရက်ဖြင့် ဦးအောင်ကျော်ပေါင်ပေါ်တွင် လူးလွန့်နေရ၏။ ခြေဖျားလေးက မြေပြင်ကို မထိတထိ ထောက်ရ၏။ ခြေဖျားညောင်း သည့်အခါတွင်တော့…….
ဖြူလဲ့သွယ် ကိုယ်ခန္ဓာအလေးချိန်က ခါးပေါ်သို စု၏။ ခါးမှတစ်ဆင့် စောက်ပက်ဆီသို့ အလေးချိန်တို့စုကျပြန်သည်။ ထိုအခါ စောက်ပက်လေးအား အောက်မှပင့်ခံထိန်းထား သော ဦးအောင်ကျော်၏ ပေါင်ကြီးပေါ်တွင် ဖြူလဲ့သွယ်၏ စောက်ပက်ဖောင်းဖောင်း လေးမှာ ပြားကပ်၍ နေတော့၏။
“အ..အ...အာ့ ဟင့်..လုပ်..တတ်…လိုက်…တာ…ဦး….ကြီး…ရဲ့…အီး….ကျစ်…အား…”
ဖြူလဲ့သွယ်မှာ ဦးအောင်ကျော် ပုခုံးအား မြဲမြဲကိုင်ကာ စောက်ပက်ဆီမှ အထိအတွေ့ထူး အား ခံစားသည်။
“ပြွတ်…..ပြပ်…..ပြပ်….စွိ”
ပြုတ်မကျစေရန် ထိန်းကာ ကိုင်နေရရှာသော ဖြူလဲ့သွယ်မှာ ရုတ်တရတ် နို့ကို အစို့ခံရသည့် အခါ ခေါင်းတခါခါ..လည်တခါခါ..။
နို့ကို အစွမ်းကုန် ကော့ပေးသည်။ ခေါင်းကို မော့ကာ မျက်လုံးကိုမှိတ်၍ ညည်းသည်။
ခြေဖျားထောက်၍ ဦးအောင်ကျော်ပေါင်ကို စောက်ပက်ဖြင့် အားပါးတရပွတ်တော့သည်။
စောက်ပက်နှခမ်းသား နီညိုညိုလေးမှာ စောက်ရည်အစိုသားဖြင့် ဦးအောင်ကျော်ပေါင် နှင့်ပွတ်ရာမှ တစွိစွိ တပြိပြိ အသံတို့မြည်ရသည်။
ဦးအောင်ကျော် နို့ကိုစို့ရာမှလည်း တပြပ်ပြပ် ပလပ်ပလပ် မြည်သံတို့ကလည်း စည်းချက် ညီညီထွက်နေတော့သည်။
“အာ့…ဦးရဲ့….ကျစ်ကျစ်..”
နို့သီးထိပ်ကို သွားဖြင့် ကြိတ်ကိုက်ခံရချေပြီ။ ကြိတ်၍ ခေါင်းကို ဘယ်ညာယမ်းကာ ခါပေး သည်။ ဖြူလဲ့သွယ်မှာ အော်ဟစ်ညည်းတွားရင်း နို့သီးလေးမှာ ပို၍ ရှည်စူလာ သယောင်ယောင်…။
ဘယ်နို့အုံကိုညှစ်ခံရသည်။ နို့သီးခေါင်းကို ကြိတ်ကိုက်ခံရသည်။ တဇပ်ဇပ် သွားကြား တွင် လွှဆွဲသလို အဆွဲခံရသည်။ ထိုမှသည် ညာနို့အုံနှင့် ညာနို့သီးခေါင်း။
တလှည့်စီ တခါစီ။
ခံစားရသောအရသာတွင် ဖြူလဲ့သွယ်မှာ အော်ဟစ်လူးလွန့်ညည်းတွားနေရုံမှ တစ်ပါး..။
“ဦး..ဦး…ကြီး….လိုး….လိုး..ပေး….ပေး…ပါ…လား….ဟင်….၊ ဖြူ…ဖြူ…လေး… .လေ..အရမ်း….ခံ…ချင်နေပြီ….နော်…နော် လို့…ဦး…ကြီး..”
ဖြူလဲ့သွယ်မှာလည်း ခံချင်စိတ်တို့ ထကြွ ရသည်ဖြစ်ရာ လိုးပေးရန် ပူဆာမိ၏။
“ဖြူလေး….ကို နောင်တ…မရစေချင်ဘူး….ဆေးစစ်ပြီးမှ လိုးမယ်၊ ဟုတ်ပြီလား”
ဦးအောင်ကျော်က ခပ်ပြတ်ပြတ်ပင်ဆိုသည်။
ဖြူလဲ့သွယ် ငြိမ်သွားရသည်။ စကားမဆိုတော့။ ခံစားနေရသော ကာမအရသာတွင်ပင် စီးမျောခံစားမိ၏။
ဖြူနုသောနို့အစုံ၊ တင်းရင်းသောနို့အစုံမှာ ဦးအောင်ကျော် လက်ထဲတွင် ဖွတ်ဖွတ်ကြေမျှ ကိုင်တွယ်ခံရသည်။
ကိုင်တွယ်ဆုပ်ညှစ်သူကလည်း တော်သည်။ သာသာဖွဖွမှ အစပြုကာ မနာတနာ ညည်း ညူရုံမျှ ဆုပ်ညှစ်နယ်ဖက်သည်။ ထိုမှတဆင့် အားရပါးရ ဆုပ်နယ်နေသည်တွင် ဖြူလဲ့ သွယ်မှာ တအီးအီးညည်းတွား၍သာ နေရတော့သည်။
ယားယံမှု၊ ကျိန်းစပ်မှု နာကြင်စူးရှမှုတို့က အတိုင်းအစမရှိ ပျံ့လွင့်၏။ ခံလို့လည်း ကောင်း လှ၏။ နာကြင်မှု ရမ္မက်တွင် သာယာမှုကို တပ်မက်စွာ ခံစား၏။
ဖြူနုသော နို့အစုံမှာ ဦးအောင်ကျော်၏ လက်ရာ ထင်းထင်း နီနီ ရှိတော့၏။
တင်းရင်းသော နို့လေးမှာ အနည်းငယ်ပင် ပျော့တွဲသယောင် ဖြစ်ရ၏။
စူချွန်သောနို့သီးခေါင်းမှာ သွားကိုက်ရာ၊ ကြိတ်စို့ခြင်း၊ ခါယမ်းခြင်း၊ စုပ်ဆွဲခြင်းတို့ ကြောင့် အထိမခံနိုင် ကျိန်း၍နေရသလို ပို၍စူရှည်လာရသည်။
ပေါင်ကြားမှ စောက်ပက်ကလည်း အရည်တွေရွှဲထွက်ရသည်မှာ ဦးအောင်ကျော်၏ ပေါင် ပင် စိုစိုရွှဲတော့သည်။
“ဟင့်….အာ့…ဦး….ဦး…ကြီး…ကောင်း…လိုက်တာ…..ကျစ်…အ ….အ…..အာ့…. ..ဖြူ… ဖြူလေး… …ပြီး…ချင်….တယ်….ရှီး…”
ဖြူလဲ့သွယ် နို့နှစ်လုံးကို အားဖြင့်ဆုပ်သည်။ ပူးသည်။ ဖြူလဲ့သွယ်မှာ နို့အုံနီရဲ၍ပင် လာရသည်။
“အိ..အ..အီး….ဟင့်…အား….ကျွတ်…..အိုး..”
ဦးအောင်ကျော်ကား မလွတ်။ သွေးမလျှောက်နိုင်သည်အထိ တင်းကြပ်စွာ ဆုပ်ဖျစ်သည်။
“အ..မ…လေး….ဦး…ကြီး….ရဲ့….အား… ကြမ်း…ကြမ်း…လိုက်တာ…..နော်..အီး…”
ကြမ်းတမ်းသော နို့ညှစ်မှုကို ပက်ပက်စက်စက်ခံရသည့်တိုင် ညည်းတွားယုံမှအပ လွှတ် ပေးရန် မတောင်းဆိုမိ။
ပြင်းထန်စွာ ပြီးလိုက်ချင်သော စောက်ပက်ဆီမှ ယားယံရွစိထ နေခြင်းနှင့်အပြိုင် နို့နှစ်လုံး မှာ ဦးအောင်ကျော် လက်တွင် အပြူးသား ဖျစ်ညှစ်ခံရ၏။
“ပြွတ်……ပလွတ်…စွိ….ပြပ်…..ပြပ်”
နို့နှစ်လုံးကို အတင်းဖျစ်ကာ နို့အုံခြင်း ပွတ်သည်။ နို့သီးခေါင်းနှစ်ခုကို မရမက ပါးစပ်ဖြင့် စုပ်သည်။
“ဖူး…..စွပ်….ပြပ်…..စွိ…ပြပ်…..ပြွတ်…”
“အား…အ…အား….ဦး….ရဲ့..အ….အ…အား…ထွက်…ထွက်…ချင်…ပြီ”
ဖြူလဲ့သွယ် စောက်ပက်မှ စောက်ရည်တို့ တွင်တွင်ထွက်ချေပြီ။
စောက်ပက်ပေါက်လေးမှာ ဦးအောင်ကျော်ပေါင်ဖြင့်ဖိကပ်ပွတ်ထားရာ စောက်ရည်တို့ မှာ စိတ်ရှိ လက်ရှိ ပန်းမထွက်နိုင်။ စောက်ပက်အုံမှာ ထွက်မရသော စောက်ရည်တို့ကြောင့် ဖောင်းတင်းနေတော့သည်။
“ညှစ်…ညှစ်….အပြီး….ညှစ်…ဖြူလေး…စောက်ပက်ကြီးကို အားရ…ပါးရညှစ်…”
“အီး….အာ့ ဟီး….ညှစ်…ညှစ်…နေ တာ….ဟင့်….အီး…”
ဖြူလဲ့သွယ် အသံစုံအော်ညည်းသံလေးမှာ စာသင်ခန်းတွင် ပျံ့လွင့်နေတော့၏။
အပြင်သို့ စီးထွက်မရသော စောက်ရည်တို့ကြောင့် အနေခက်လှသည်။
“ဗွီ…ဘွီ..စွီ…ဘွတ်…ဘွီ”
ညှစ်လိုက်တိုင်းပင် စောက်ပက်တွင်းမှ စောက်ရည်တို့က ဦးအောင်ကျော် ပေါင်ပေါ်တွင် တဘွီဘွီမြည်ရသည်မှာ စိတ်ကြွစရာ။
မတတ်နိုင်…။ မခံစားနိုင်။ ပြီးအောင်ညှစ်ပါလျှက်ကယ်နှင့် စောက်ရည်တို့အပြင် မထွက်ရ သော ခံစားချက်ကို ပြေပျောက်စေရန် ဖြူလဲ့သွယ်မှာ ခြေဖျားထောက်ရသည်။ ခါးကို ကြွ ရသည်။ စောက်ပက်ကို ဦးအောင်ကျော် ပေါင်မှ ကွာစေရန် ပြုလုပ်ရသည်။
“ရှီး….အား…အို…အင့်…ဟင့်….ကျစ်.”
စောက်ပက်အုံ၊ ဦးအောင်ကျော်၏ပေါင်သား…စောက်ရည်နှစ်…..ဤသုံးခုတို့ သုံးပါးဂဟေ ဆက်ရာမှ ဖြူလဲ့သွယ် ခါးကြွ၍ ခွာရာတွင် စောက်ပက်တစ်ခုလုံး ဖြိုးဖြိုးဖျပ်ဖျပ် စူးစူးရှရှ ခံစားရသည်။ ဟာတာတာ ခံစားရသည်။
သို့သော်…ထို ခံစားချက်တို့ကို ကြာရှည်မခံစားနိုင်။ ခြေဖျားကွတတနှင့် ကုန်းကုန်းကွကွ ဖြစ်နေရာမှ အပိတ်အနှောင်မရှိသော စောက်ပက်ပေါက်လေးမှာ ဟစိဟစိဖြစ်ကာ စောက် ရည်တို့မှာ သေးပေါက်ချသလို ဒလဟော ထွက်တော့သည်။
“အီး….ဗြစ်…ရှီး…..ရှုး……အ…ကျစ်…ကောင်း….လိုက်…တာ..”
“အ..မေ့..ဟင့် ဦး…..ထွက်…ကျ…..ရှီး…..ဘွတ်….စွိ..”
“အ…မ….လေး…လေး…ဦး…ရဲ့..”
“ဟင်း..အ….အင့်..ကျစ်…ဦး..ကြီး….ရယ်..”
ဖြူလဲ့သွယ်မှာ ကုန်းကွကွဖြင့် နို့ထိပ်အကိုက်ခံရင်း အပြီးကြီးပြီး၍ အကောင်းကြီး ကောင်းရတော့သည်။
တစ်မျိုးနှင့်တစ်မျိုး မတူထူးသည့် ပြီးရခြင်းကာမသုခဝေဒနာအား မြိန်ရေယှက်ရေ ခံစား ရင်း ဦးအောင်ကျော် ရင်ခွင်ထဲ မျက်နှာအပ်ကျတော့သည်။ စောက်ရည်ဖြူဖြူတို့ စိုစို ရွှဲ သော ဦးအောင်ကျော်ပေါင်ပေါ်တွင် ခြေမခိုင် ခွေယိုင်ကျကာ လဲပြိုကြတော့၏။
နွေးထွေးကျယ်ပြန့်သော ရင်ခွင်တွင် မှီနွဲ့ကာ မျက်နှာအပ်၍နေသော ဖြူလဲ့သွယ်မှာ အတန်ကြာမှ လူးလွန့်လာရသည်။ လှုပ်ရှားမိသည်နှင့် တောင်မတ်နေသော ဦးအောင် ကျော် လီးကြီးကို သတိထားမိ၏။
မျက်နှာလေးမော့၍ ဦးအောင်ကျော်ကို ကြည့်ကာ
“ဦး…ကြီး…မပြီးသေးဘူးမလား….ဖြူလဲ့ ပြီးအောင် လုပ်ပေးမယ်လေ..နော်”
ဦးအောင်ကျော် ခေါင်းညိတ်အပြတွင် ဖြူလဲ့သွယ်မှာ ဦးအောင်ကျော်ပေါင်ကိုခွနေရာမှ အသာထ၏။ ကုလားထိုင်ပေါ်ထိုင်နေသော ဦးအောင်ကျော်ခြေထောက်ကြား ပုံ့ပုံ့ကလေး ထိုင်၏။ တောင်မတ်နေသော လီးတန်ကြီးကို လက်ဖြင့် ဖွဖွဆုပ်ကိုင်၏။ လျှာလေးထုတ် ကာ လီးဒစ်ကြီးအား တပြပ်ပြပ်ယက်ပေးသည်။
“ပြပ်…ပလပ်…ပြပ်…”
“အိုး…..ဖြူလေးရာ….ရှီး”
ယခင်က အတန်းထဲတွင် ပန်းသီးစားရင်း ဦးအောင်ကျော်လီးကြီးအား စုပ်ပေးသည်ဟု တွေးကား တဏှာထခဲ့၏။ ယခုတော့ ထိုအခြေအနေတွေက လက်တွေ့ ဖြစ်လာခဲ့ချေပြီ။
ဖြူလဲ့သွယ်မှာလည်း မိမိအား အကောင်းကြီးကောင်းအောင်လုပ်ပေးသူ ဦးအောင်ကျော် အား ကောင်းစေချင်သောစေတနာဖြင့် လီးတန်ကြီးအား မက်မက်မောမောစုပ်ပေးမိ သည်။ တင်းတောင့်လှသော လီးအား စုပ်ရသည့် အရသာကိုလည်း မသိစိတ်မှ စွဲလန်း မိ၏။
လီးဒစ်ကို ငုံသည်။ ပါးခွက်အောင်စုပ်သည်။
လီးထိပ်ကို လျှာဖျားလေးစုကာ ဖွဖွထိုး၏။
ပါးစပ်အတွင်း လီးဒစ်တစ်ခုလုံးငုံစုပ်ကာ လီးတန်ကိုလက်ဖြင့်စုပ်ကာ ကွင်းထု၏။ ပါးစပ် အတွင်း တင်းပြောင်သော လီးဒစ်လုံးကြီးကိုလည်း လျှာဖြင့် ထိုး၍တစ်ဖုံ၊ ပွတ်၍တစ်မျိုး မရိုးစေအောင် ပြုလုပ်ပေးသည်။
ဦးအောင်ကျော်မှာ ဝဋ်လည်တော့သည်။
တအီးအီးတအားအား၊ တရှီးရှီး တကျစ်ကျစ်ဖြင့် ဆရာမလေးဖြူလဲ့သွယ်၏ လီးစုပ်ခြင်းကို ခံစားနေရသည်။
ဖင်ကလည်းကြွသည်။
လီးက လည်းငေါ့သည်။ ပါးစပ်လေးအားညှောင့်သည်။
မည်သို့ဆိုစေကာမူ လီးစုပ်ခြင်းတွင် ယဉ်ပါးနေသော ဖြူလဲ့သွယ်အဖို့ လီးပျို့ခြင်းမရှိစေရန် စုပ်နေနိုင်ချေပြီ။
ဦးအောင်ကျော် လီးကော့အထိုးတွင် လက်လေးဖြင့်အလိုက်သင့်ဆုပ်ကိုင်ကာ ခေါင်းလေးကို မသိမသာနောက်သို့တိမ်း၏။ ပါးစပ်လိုးသော်လည်း လီးတန်တစ်ဝက်မရှိ တရှိသာ အလိုးခံရသည်။ ဦးအောင်ကျော် လီးအထုတ်တွင် နှုတ်ခမ်းကို တင်းတင်းစေ့ကာ လီးတန်ကြီးကို ဖိစုပ်ညှပ်သည်။
ဆိုတော့ ဦးအောင်ကျော်မှာ အီးကနဲ အသံထွက်၍ပင် ကောင်းလွန်သော အရသာကို ခံစားရသည်။
လီးတန်ကြီးမှာလည်း ဖြူလဲ့သွယ်ပါးစပ်စေ့စေ့ထော်ထော်လေးအတွင်းမှ မထွက်ချင် ထွက်ချင် တရစ်ချင်းထွက်ရသည်။
ထိုမျှမက လီးဥ နှစ်လုံးကိုလည်း စုပ်၍တခါ ဖစ်၍တဖုံ အကိုင်ခံရသည်။ လီးတန်ကြီးမှာ လီးရည်များ ဖြင့် တင်းပြောင်နေ၏။
“အီး……ကျစ်…ဖြူလေး…အား..အား.. ဘော…ဘောကို စုပ်စမ်းကွာ”
ဦးအောင်ကျော် အံကြိတ်ညည်းညူကာ ခိုင်းသည်။ ပက်ပက်စက်စက် ပြောသည်။
ဖြူလဲ့သွယ်လည်း မငြင်းဆိုမိ။ သူမ အသိတွင် ဦးအောင်ကျော်ပြောသလိုလုပ်ရမည်သာ စွဲနေတော့သည်ပင်။
အထွဋ်အထိပ်ရောက်ကာနီး ဦးအောင်ကျော်၏ မာန်တတ်သော စကားအတိုင်း လုပ်မိသည်။
ပထမဦးစွာ လီးတန်ကြီးကို လက်ဖြင့်ဆုပ်၍ ဆီးအုံသို့ ကပ်၏။ လီးဥမဲမဲကြီး နှစ်လုံးကို မရွံမရ ကြည့်မိသည်။
မိမိက ပြီးထားသည်မှာ မကြာသေး။ တဏှာစိတ်မတတ်သေးတော့ လီးစုပ်ရသည်က စုပ်နေကြဆိုတော့ အပန်းမကြီး။ လဥ စုပ်ရမည့်အရေးတော့ အနည်းငယ် ဝန်လေးမိသည်။
“အို…လီးစုပ်တုန်းကလည်း ဒီလိုပဲ…နောက်ကျင့်သားရသွားမှာပဲဟာ..”
မိမိကိုယ်ကိုအားပေးရင်း လျှာဖျားလေး ထုတ်လိုက်သည်။ လဥ မဲမဲကြီး နှစ်လုံးကို အသာ ထိုးသည်။
“အီး…ဖြူ..ဖြူလေး…အ..အ…ကျစ်”
ဦးအောင်ကျော်၏ အငမ်းမရ ညည်းညူမှုက ဖြူလဲ့သွယ်အဖို့ လဥစုပ်ရန် အားဖြစ်စေသည်။
အသက်အောင့်ကာ တွဲကျနေသော လဥနှစ်လုံးကို ပါးစပ်အတွင်းသို့ သွင်းလိုက်သည်။ လဥတွင်ပေါက်နေသော လီးမွှေးအချို့က နှုတ်ခမ်းတွင် ကပ်ကျန်သည်။ လီးတန်အနံ့နှင့် မတူသော အနံ့တစ်မျိုးကို ရှုရှိုက်မိသည်။ အနည်းငယ်ညှီစို့စို့….။
“အား…ကျစ်…ရှီး…. ဖြူ…ဖြူ…လေး…အား…လျှာနဲ့ ထိုး…ထိုး…အား”
အစပထမညှီစို့သည်ထင်သော်လည်း တစ်ခဏအတွင်း နေသားတကျဖြစ်သည်။ တအီးအီး ညည်းကာ ထိုင်မလို၊ ထမလို ရမ္မက်ထန်နေသော ဦးအောင်ကျော်ကို ကြည့်ကာ ကျေနပ် မိသည်။ မိမိအား အကောင်းကြီးကောင်းစေသူ။ လုပ်ချင်သလို လုပ်၍ ကာမစိတ်ကို ဖြေ ဖျောက်ပေးသူ ဆရာကြီး…..။ အနှီဆရာကြီးမှာ ယခုတော့ သူမပါးစပ်ဖျားတွင် လူးလွန့် ကော့ထိုး ကဏှာမငြိမ် ဖြစ်ချေပြီ။
ထိုအတွေးက ပါးစပ်အတွင်းမြုံ့ထား၊ ငုံ့ထားသော လဥ နှစ်လုံးကို လျှာဖြင့် ထိုးသည်။ ယက် သည်။ လဥ နှစ်လုံးကို ပြန်ထုတ်သည်။ လဥမဲမဲနှစ်လုံးတွင် ဖြူလဲ့သွယ် တံတွေး တို့ ပြောင်ပြောင်လတ်ကာ နေတော့သည်။
လက်က လဥနှစ်လုံးအခြေကို ဖွဖွဆုပ်၏။
ဦးအောင်ကျော် အားကနဲ ညည်းကာ တုန်သွားရ၏။
“ဟိ..ဟိ…သူ့မှ အဖြစ်သည်းနေ….သူများစောက်ပက်ကျ လုပ်ချင်တိုင်းလုပ်ပြီး…ဟွန့်”
ဖြူလဲ့သွယ် ရယ်ကျဲကျဲလေး ပြောရင်း တွဲကျနေသော လဥနှစ်လုံးကို ပါးစပ်အတွင်း စုပ်ယူသည်။
ဦးအောင်ကျော်မှာ စကားမပြောနိုင်။ ထိုင်ခုံမှ ထ၍ပင် မက်တပ်ရပ်ရသည်။
ဆိုတော့ ဖြူလဲ့သွယ်မှာ ဦးအောင်ကျော် ခြေနှစ်ခြောင်းကြား ထိုင်၍ ခေါင်းလေးမော့ကာ တွဲရရွဲကျနေသော လီးဥကြီးနှစ်လုံးကို ငုံ၍နေရသည့်ပုံစံလေး ဖြစ်ရတော့သည်။
သူမနို့သီးကိုပါးစပ်ဖြင့်စုပ်၍ ခေါင်းကိုဘယ်ညာယမ်းသော ဦးအောင်ကျော်ကဲ့သို့ပင်… .လဥနှစ်လုံးကို စုပ်ရင်း ပေါင်ကြားတွင်ပင် ခေါင်းကို ဘယ်ညာ တိုးဝှေ့ယမ်းတော့သည်။
“အ..အား….ကျစ်….ရှီး….ဖြူလေး..အ….အား…..မ…မရ…အာ့”
ဦးအောင်ကျော် ခုန်ဆွခုန်ဆွပင် ဖြစ်ချေတော့သည်။ ဖြူလဲ့သွယ် ခေါင်းလေးကို မလှုပ်စေရန် ပေါင်ဖြင့်ညှပ်သည်။ ပါးစပ်အတွင်းမှ လီးဥနှစ်လုံးကို အသာဆွဲထုတ်သည်။
ဖြူလဲ့သွယ်ကား အသက်ရှုပင်ကြပ်သော်ငြား နှုတ်ခမ်းကို တင်းတင်းစေ့ကာ ငုံ့ထားရာမှ လွှတ်မပေးသည့်အပြင် လျှာဖျားလေးစုက လျှာထိပ်လေးဖြင့် ပါးစပ်အတွင်းရှိ လီးဥ အား ထိုးမွှေသည်။
“အား……ဖြူ…လေး……”
ဦးအောင်ကျော် ထနေရာမှ ကုလားထိုင်ပေါ် ဗြုန်းခနဲပြန် ထိုင်ကျသည်။ ပေါင်ဖြင့် ညှပ်ထားသော ဖြူလဲ့သွယ်ခေါင်းလေးကို လွှတ်လိုက်ရသည်။
လီးဥနှစ်လုံးက ကျုံ့ကာ…ရှုံ့ကာ….ဖြစ်သည်ကို ဖြူလဲ့သွယ် ခံစားမိသည်။ လီးတန်ကြီး တယိမ်းယိမ်း တငေါ့ငေါ့ ဖြစ်နေသည်။
ပြီးချေတော့မည်…..လီးစုပ်ခြင်းတွင် ဆရာကြီး ဖြစ်နေသော ဖြူလဲ့သွယ် မသိစိတ်က စေ့စော်သည့်အတိုင်း လုပ်မိသည်။
ပါးစပ်အတွင်းစုပ်ယက်နေသော လီးဥနှစ်လုံးကို ထုတ်လိုက်သည်။
တင်းမာညိုမောင်းနေသော လီးဒစ်ကြီးကို ပြွတတ်ခနဲ ငုံစုပ်သည်။
လျှာဖျားဖြင့် လီးဒစ်အောက်ချေကို ကော့ထိုးမွှေသည်။ လက်တစ်ဖက်က လီးတန်ကို ဆုပ်၍ ကွင်းထုပေးသည်။ တခြားတစ်ဖက်က လဥနှစ်လုံးကို ဖွဖွဆုပ်ချေသည်။
ဦးအောင်ကျော်မရတော့…။
ဆရာမလေးဖြူလဲ့သွယ်၏ ခေါင်းကို စုံကိုင်သည်။ ခေါင်းကြီးမော့၊ မျက်လုံးမှိတ်၊ အံကြိတ်၍ ညည်းသည်။ ဖင်ကြီးကြွ၍ လီးကြီးကော့ထိုးသည်။
လီးကြီးတဆတ်ဆတ် တုန်ကာ သုတ်ရည်မိုးတို့ ဖြိုင်ဖြိုင်သွန်းဖြိုးသည်။
တစ်ခါလရည်ပန်းခံဖူးသော ဖြူလဲ့သွယ်မှာ သည်တစ်ခါတော့ အတွေ့အကြုံအရ သိချေပြီ။ လီးတန်ကို သွက်သွက်ထုပေးသည်။ ပါးစပ်မှ လီးဒစ်ကို မလွှတ်တမ်းငုံသည်။
ဗြစ်ကနဲ ဗြစ်ကနဲ လည်ချောင်းထိ ပန်ခံရသော ပူနွေးသော လရည်များအား ပါးစပ် ထောင့်အတွင်းမှ ထွေးချသည်။
ညှီစို့သင်းသော လရည်တစ်ချို့ကိုလည်း မျိုချမိ သည်။ လရည်သောက်ရသည်မှာ ဖြူလဲ့သွယ်အဖို့ အဆန်းမဟုတ်တော့။
ပထမတစ်ခါ လီးစုပ်စဉ်က လရည်တော် တော်များများ ပါးစပ်အတွင်း အပန်းခံ၍ သောက်ဖူးချေသည်။
ယခုတစ်ခါတော့ လိုသလောက် အနည်းငယ်သာ မျိုချ၍ များများထွေးချသည်ဖြစ်ရာ… မေးဖျားမှ စီးကျသော လရည်စီးချောင်းကား နို့ရဲရဲစူစူလေးပေါ်တွင် စိုရွှဲအောင် ကျတော့ သည်။
သုတ်ထွက်သန်လှသော ဦးအောင်ကျော်လီးတန်ကြီးမှာ ဖြူလဲ့သွယ်ပါးစပ်အတွင်း မာန်ကျသော မြွေကြီးနှယ်။
သို့သော် ပျော့ကားမကျ။ မတင်းမပျော့ ခပ်ငေါ့ငေါ့။
ဖြူလဲ့သွယ် ပါးစပ်အတွင်းငုံထားသော လီးဒစ်ကို ထုတ်သည်။
ဦးအောင်ကျော်၏ လီးကြီးမှာ ဖြူလဲ့သွယ်ပါးစပ်အတွင်းမှ လွတ်လပ်ရေးရသည့်အခါ တစ်ချက်နှစ်ချက် ငေါ့ကနဲဖြစ်သည်။ လက်ကျန် လီးရည်တို့ ညှစ်ထုတ်သည်။
ဖြူလဲ့သွယ် မေးဖျားသို့ လရည်တို့ စင်ထွက်သည်။
“အို…ဟင့်…သူ့ ဟာကြီးက ပြီး…မပြီး နိုင်ဘူး…ကွာ…ဟင့်…မာနေတုန်းပဲ…သန်လိုက် တာကွာ……”
ဖြူလဲ့သွယ် အံ့အားသင့်စွာ အမူပိုပိုလေးပြောမိသည်။ မပျော့မမာ ငေါနေသော လီးကို အားပါးတရ ဆုပ်မိသည်။ ပွတ်မိသည်။ ယုယမိသည်။
ဖြူလဲ့သွယ် ဟန်ပန်မှာ တန်ဖိုးရှိသော ရတနာချောင်းကြီး အား အပိုင်ရထား သောသူလိုပင်။
ဦးအောင်ကျော်က လီးကိုကိုင်ထားသော ဖြူလဲ့သွယ်လက်ပေါ်မှ အုပ်ကိုင်ကာ ဖြူလဲ့သွယ်မေးဖျားပေးနေသော လီးရည်တို့အား ဒစ်ဖြင့်ထိုးမွှေသည်။
လက်ဖယ်သည်။
ဖြူလဲ့သွယ်မှာ ဦးအောင်ကျော် လီးကို ဆုပ်ကိုင်၍ လီးရည်ပေသော မေးဖျားအား လီးဖြင့်ပင် ကိုယ်တိုင် ပွတ်နေရသည့်နှယ်။
ထိုမှတစ်ဆင့် ဖြူလဲ့သွယ်ပုခုံးလေးအားပင့်မက နို့အစုံပေါ်တွင် ပေနေသော သုတ်ရည်အနှစ်တို့အား လီးဖြင်းထိုးမွှေသည်။
ဖြူလဲ့သွယ်မှာ နို့အား လီးဖြင့် ထိုးခံရသည်။
စူစူကျိန်းသော နို့အား လီးဖြင့် ထိုးခံရသည့်အခါ။
“အ..မ..လေး…ဦး..ကြီး…ဟင့်..အ,….ကျစ်…”
သည်တစ်ခါညည်းရသူမှာ ဖြူလဲ့သွယ်….။
နို့အားလီးဖြင့်ထိုးသည်။ လီးရည်တို့အားလီးဖြင့်သုတ်သည်။ နို့အုံကို လီးဖြင့် တဘုတ်ဘုတ် ပုတ်သည်။ ဖြူလဲ့သွယ်မှာ ကျိန်းပင်ကျိန်းငြား နို့လေးကော့ကာ လီးထိုးခံ မိသည်။ လီးပုတ်ခံရသည်တွင် နို့လေးတတုန်တုန်ဖြစ်ရသည်။
နို့သီးခေါင်းတည့်တည့် လီးဒစ်ကြီးတေ့ဖိသည့်အခါ…..အားကနဲအော်ရသည်။ ကာမ စိတ်တွေပြန်ထပြန်သည်။ နို့ကို လီးထိုးခံရခြင်း။ လရည်နံ့တို့မွှန်ထူအောင် သုတ်လိမ်းခံ ရခြင်းတို့တွင် ထူးခြားသော ကာမဆန္ဒတို့ ထကြွရသည်။
“ကဲ…ရပြီ…ဖြူလေး….နောက်တစ်ချီက ညနေဘက်မှ ပြီးအောင်လုပ်တာပေါ့.. အခု ဘော်လီတွေ ပြန်ဝတ်တော့…၊ ခုံတွေ ဆက်ပြင်ရအောင်”
ဖြူလဲ့သွယ်ကိုဆွဲထူရင်း ဦးအောင်ကျော်က ပြောသည်။
ဆက်လုပ်ခံရလျှင် ထပ်ပြီးရမည်ဖြစ်သော်လည်း တစ်ချီတစ်မောင်း အားပါးတရ ပြီးထားသည် ဖြစ်ရာ ဖြူလဲ့သွယ် မတောင်းဆိုမိတော့။
“ဟင်…ဒီမှာပေနေတဲ့ အရည်တွေ သုတ်ဦးမယ်လေ…ဦးကြီးရဲ့”
သူမနို့ကို ညွှန်ပြရင်း ဖြူလဲ့သွယ် ပြော၏။
“မသုတ်ပါနဲ့ကွာ..ကျုပ် လီးရည်တွေကို ဖြူလေး နို့ပေါ်မှာ တစ်နေကုန်ရှိနေ စေချင်တာ…”
“ဟာ….ဦးကြီးက…သိပ်ဆိုးတာပဲ…..ကွာ…ဟွန့်….”
ဖြူလဲ့သွယ် ပါးစပ်ကသာ ပြောမိသည်။ လက်ကတော့ ဘော်လီကို ပြန်ဝတ်နေချေပြီ။ နို့သီးခေါင်းက ပုံမှန်ထက် ရှည်ကာ စူချွန်တော့သည်။ ဘော်လီဝတ်ရာတွင် ဘော်လီခွက် အတွင်း နို့သီးခေါင်းထောက်ကာ ဖြူလဲ့သွယ် ခပ်တိုးတိုးညည်းမိသည်။
လီးရည်အလူလူးနို့လေးကား တင်းတွဲတွဲဖြင့် ကျိန်းကျိန်းနာနာ ရှိရတော့၏။
“ကျိန်းတယ်…ဦး…ကြီး…ရယ်….ဖြူလေးကို အတင်း လုပ်ထားတာ… ဟင့်… .ဖြူလေး နို့မှာ ဦး…ကြီး အရည်တွေ ပေလူးနေတာလေ….၊ ဖြူလေးကို ဒီတိုင်းနေခိုင်းတာလားလို့……..ဟင့်…တစ်မျိုးကြီးပဲ….ဆို”
ဟုတ်ပေသည်။ ဆရာမလေးဖြူလဲ့သွယ်အဖို့ နို့လေးလည်း ကျိန်းနာရသည်။ လီးရည်တွေ ပေလူနေသဖြင့်လည်း အနေခက်လှသည်။
ထိုသို့ ကိုယ်ခန္ဓာမှ စူးရှနကျိန်းသော ကာမအရသာထက်၊ ညစ်ညစ်ပက်ပက် တစ်တစ်ခွခွ နေရမည်ဖြစ်သော။ နို့လှလှလေးပေါ်တွင် လီးရည်အလူးသား နေရမည်ဖြစ်သော စိတ်ခံ စားချက် ကာမအရသာက ပို၍ထန်ရတော့၏။
ထိုသို့ ညစ်တီးညစ်ပတ်ပြောဆို ပြုမူခံရသည့်အတိုင်း တစ်ဝေမသိမ်း လိုက်ပါလုပ် ဆောင်ရသော ခံစားချက်များကပင် ကာမဆန္ဒများ ထိန်းမရအောင် ထကြွစေရသည်။ လီးအရသာကို ခံစားလိုစိတ် ပြင်းပြစေသည်။
စောက်ပက်လေးက ရွရွယား၍ စောက်ရည်က တစိမ့်စိမ့်ကျ၊ လီးရည်လူးသော နို့တို့က စူးစူးဆစ်ဆစ်ယားကာ စူထွက်နေသော နို့သီးခေါင်းက ပြန်မကျုံ့တော့သည်က သက် သေပင်။
အခန်း (၂၇)
အညာနွေက ပူလှသော်လည်း ဖြူလဲ့သွယ်အိမ်ရှေ့ တမာပင်ရိပ်ကား အေးမြလှသည်။ ထို တမာပင်ရိပ်တွင် ဦးအောင်ကျော်ကား ဆေးပြင်းလိပ်ခဲရင်း စာသင်ခုံများပြင်နေသည်။
ထိုသို့ပြင်နေရင်းပင် အနားတွင်ထိုင်နေသော ဆရာမလေး ဖြူလဲ့သွယ်အား သူလိုးခဲ့သော အမျိုးသမီးများအကြောင်း ပြောပြသည်။ တစ်ခွသော၊ ပက်စက်သော တဏှာထစရာ၊ လိုးဆော်ခဲ့ပုံများကို ပြောပြသည်။ နံဘေးမှကြည့်လျှင်တော့ စာသင်ခုံပြင်ရင်း စကားစ မြည်ပြောဆိုနေဟန်။
ဖြူလဲ့သွယ်မှာ အင်္ကျီထဲတွင် လီးရည်အရွှဲသား၊ စောက်ပက်လေးမှ စောက်ရည်အရွှဲသား ဖြင့် လိုးခြင်း၊ ဆော်ခြင်း၊ လီးစုပ်ခြင်း များတွင် စိတ်ပါလက်ပါနားထောင်မိသည်။ သိလို သည်များကို ပြန်မေးသည်။
ပတ်ဝန်းကျင် အခြေအနေကိုလည်း ကြည့်ရသေးသည်။ လူရိပ်လူခြေမြင်က အိမ်ထဲသို့ ယောင်လည်လည် ပြန်ဝင်ရသေး၏။ သို့မဟုတ်က လီးရည်နံ့တွေ ရချေမည်။
လူသူပြတ်က ဦးအောင်ကျော် လက်ကမြင်းသည့်ဒဏ်ကို ခံရသေးသည်။ ရံဖန်ရံခါ ဖင်ကိုင်ခံရသည်။ နို့ဆွဲခံရသည်။ စောက်ပက်အနှိုက်ခံရသေး၏။
“ဖြူလေးကကွာ…စောက်ရည်တွေ စိုနစ်နေတာပဲ၊ ဦးကြီးလိုးခဲ့တဲ့ မိန်းမတွေအကြောင်း နားထောင်ရင်း လီးဆာနေတာလားကွ…ဟေ”
“ဟင်…ဟုတ်…ဟုတ်.တယ်…ဖြူလေး စိတ်တွေ အရမ်းဖြစ်နေတာ…ဦးကြီးက…အရမ်း စိတ်ထအောင် လုပ်တတ်တယ်ကွာ….ဖြူလေး မနေနိုင်တော့ဘူး..သိလား…”
“အင်း…ဖြူလေးရာ…ကျုပ်က အခုလိုးမယ်ဆို ဖြူလေးခံမယ်ဆိုတာ သိပါတယ်၊ ဒါပေ မယ့် ဖြူလေး စိတ်ရှင်းအောင် ဆေးစစ်ပြီးမှ လိုးကြတာပေါ့၊ အဲဒီကြ အသေလိုးပေး မယ်၊ ဖြူလေး ခံဖို့ရာသာ အားမွေးထား”
“ဟီး….အဲဒီခါကျ ညှာလိုးပေးပါ ဦးကြီးရယ်၊ ဖြူလေးကလေ လေပဲရှိတာ…ဦးကြီးဟာ ကြီးကို ကြောက်တယ်…သိလား”
“ဟား…ဟား…အင်းပါ ဖြူလေးရ၊ ဖြူလေးလည်း ရည်းစားက လိုးတာခံဖူးသားပဲ၊ မကြောက်ပါနဲ့ကွ”
“မတူဘူး ဦးကြီးရ….သူ့ဟာက သေးသေးလေး…ဦးကြီးဟာက….အကြီးကြီး..”
“ဟုတ်လား..အဲဒီ အကြီးကြီးနဲ့ ဖြူလေးကို အသေလိုးခွဲပစ်မယ်ကွာ”
“ဟာ…ကွာ….ကြောက်ပါတယ်ဆို….ဦးကြီးနော်”
“ကြောက်ပဲ ကြောက်တာလား…..မခံချင်ဘူးလားကွ”
“ဟိ….နှစ်မျိုးလုံးပဲ”
“ဟား…ဟား.. စိတ်ချ ကျုပ်လိုးပြီးရင် ဖြူလေး စောက်ပက်ကျယ်နေမှာ၊ ဖြူလေးရည်းစားလိုးရင် ချောင်နေမှာ၊ ဖြူလေး ခံရတာ အားရတော့မှာ မဟုတ်ဘူး.”
“အင်း…ဟုတ်တယ်နော်…ဦးကြီး…ဖြူလေး အလိုးခံထားတာ သိနေမှာပေါ့နော်”
“အင်းပေါ့….သိမှာပေါ့ကွ၊ အဆင်ပြေရဲ့လား ဖြူလေး၊ ကျုပ်အလိုးမခံချင်တော့ရင်လည်း ရပါတယ်၊ အဲ…အလိုးခံမယ်ဆိုရင်တော့ ကျုပ်က အားရပါးရ လိုးမှာပဲ၊ ဖြူလေး စောက်ပက်တွေပြဲ၊ နို့တွေကြီး ရွဲပြဲနေအောင် သမမှာ”
“ဟင်…ဦးကြီးပဲ ခံချင်အောင် အမျိုးမျိုးကလိထားပြီးမှ မလိုးဘဲတော့ မနေပါနဲ့၊ သူအဆင်ပြေအောင် ဖြူလေးကြည့်ပြောပါ့မယ်၊ အရမ်း သိသာနေရင်လည်း ဖြူလေး သူနဲ့မနေဘူးလေ…နော်”
ဖြူလဲ့သွယ်မှာ အလိုးမခံရမည့်အရေး စိုးရိမ်စိတ်လေးနှင့် ကပြာကယာပြောမိသည်။
“အင်းပါ… ကျုပ်လိုးလို့ ဖြူလေးတို့ အချင်းချင်း ကတောတ်ကဆ မဖြစ်စေချင်တာပါပဲ”
“ဟုတ်၊ စိတ်ချပါ…ဦးကြီးရဲ့၊ ဖြူလေး ရှုးပေါက်သွားဦးမယ်နော်…”
“အင်း…သွားလေ”
ဖြူလဲ့သွယ် ထသည်။ ဖင်နေရာတွင် ကွက်စိုနေသည် ဖြစ်ရာ ထဘီပြင်ဝတ်ရင်း အိမ်ထဲ သို့ သွား၏။
ဦးအောင်ကျော်က နောက်မှထ လိုက်လာသည်။
“ဟင်..ဘာလို လို့လည်း ဦးကြီး”
“မလိုပါဘူး၊ ဖြူလေး သေးပေါက်တာ လိုက်ကြည့်မလို့လေ”
“အာ…..”
ဖြူလဲ့သွယ် ခြေလှမ်းပင် မှားရသည်။
“အဲလိုကြီးကြည့်နေရင် ဖြူလေး မပေါက်တတ်ဘူးလေ…နော်”
ငြင်းသော်လည်းမရ။
ဆောင့်အောင့်အောင့်လေး လမ်းအလျှောက်
“ဖျန်း…”
ဖျန်းခနဲ ဖင်ရိုက်ခံရ၏။
“အား…..ဦးကြီးနော်….ဖြူလေး…အနိုင်ကျင့်တာ….”
ဖင်လေးလိမ်ကျစ်ရှုံ့ရသည်။ မျက်စောင်းလှည့်ထိုး ကာ စူပုတ်ပုတ်လေး ပြောမိသည်တွင် နို့နှစ်လုံးကို ဆွဲညှစ်ခံရသည်။
“အီး..ကျစ်..အင့်..အ..အ ဟင့်….နာတယ်ဆို…ရှီး…..အ..အာ့”
အနယ်ခံရသည်။ ဘော်လီနှင့်အင်္ကျီခံနေသည့်တိုင် နို့သီးထိပ်ကို အဆိတ်ခံရသည်။
“အင့်…အ..မေ့…အာ့…ဦး…ရယ်..ဟင့်…ကြည့်….ကြည့်….နော်”
ထိုသို့ပြောမှ နို့ညှစ်၊ နို့ဆိတ်ခံရခြင်းမှ လွတ်တော့သည်။ နို့အစုံက ကျိန်းစပ်နေသလို ကာမစိတ်ကလည်း ရှိန်းတိမ်းဖိန်းတိမ်း တတ်တော့သည်။
ဒီလူကြီးရှေ့ ထဘီလှန် သေးပေါက်ရမည့် အဖြစ်..က။
မတတ်နိုင်။ ကုန်စရာလည်း အရှက်ကမရှိတော့။ မိမိစောက်ပက်၊ နို့၊ ဖင် နေရာလပ်မကျန် ချွတ်ပြရ၊ အကိုင်ခံရ၊ အကြိမ်ကြိမ်ပြီးအောင် အနှိုက်ပွတ် ခံရပြီးချေပြီ။ မိမိမျက်နှာ၊ နို့ တွင် ပင် လီးရည်ဖျန်းခံရပြီးချေပြီ မဟုတ်ပါလား….။
ဖြူလဲ့သွယ် အိမ်သာထဲဝင်သည်။ ထဘီကိုမသည်။ ပင်တီကိုချွတ်သည်။ အိမ်သာတံခါးဝမှ ရပ်ကြည့် နေသော ဦးအောင်ကျော်ကို ရီဝေစွာကြည့်သည်။
ထိုင်ချသည်။ ဖောင်းတင်းနေသောစောက်ပက်က ပြူးထွက်သည်။
“ဟင့်..သူများ သေးပေါက်တာကို…ရှက်ပါတယ်ဆိုတာ…”
ဖြူလဲ့သွယ် တုန်တုန်ယင်ယင်လေးပြောမိသည်။ ရှက်စိတ်တစ်ဝက် ရမ္မက်စိတ်တစ်ဝက်။ မျက်နှာလေးကလည်း ရဲရဲလေး….။
“ဟင့်..အင့်”
ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်နေရသည်ဖြစ်ရာ ပေါင်နှစ်လုံးကြား စောက်ပက်လေးက အပြူးသား။ စောက်ပက်လေး လှုပ်ရွလာသည်။
“ရှီး…” သေးရည်လေးအချို့စောက်ပက်မှ စီးထွက်သည်။ စောက်ရည်ရောသော သေးနံ့ကား ခပ်စူးစူးလေး…။
“ရပ်….ရပ်လိုက် ဖြူလေး…”
ဦးအောင်ကျော်စကားအဆုံးတွင် ဖြူလဲ့သွယ် စောက်ပက်လေးကို တင်းအောင်ရှံ့ကာ သေးပေါက်ခြင်းကို ရပ်ရသည်။
“ဟင်…ဘာလို့လဲ….ဦး…ကြီး…ဟင်…မ…မ..ရ…ပေါက်….ရင်း တန်း….လန်း….ကြီး”
အချိန်အတော်ကြာအောင် ထိန်းထားရာမှ လွတ်လပ်စွာ သေးပေါက်ပြရခြင်းတွင် သာ ယာနေသော ဖြူလဲ့သွယ်မှာ မျက်လုံးလေး မှိတ်၍ သေးပေါက်ရာမှ မော်၍ ကြည့်ရင်း မေး သည်။
“ထ…ဖြူလေး”
“ဟုတ်…မြန်…မြန်…..ထွက်…တော့….မှာ”
“ခြေနှစ်ဖက်ပူးလိုက်….”
အိမ်သာခြေနင်းကြွေခုံတစ်ဖက်စီတွင် ကားကားလေးရပ်နေရာမှ ညာခြေနင်းခုံပေါ် သို့ ဖြူလဲ့သွယ် ခြေစုံရပ်နေရသည်။ ခြေသလုံးအလယ်တွင်တော့ ပင်တီအဖြူရောင် စိုစိုလေး က ကပိုကရို။
စောက်ပက်က ပေါင်နှစ်ဖက်ကြားညှပ်နေရ၏။
“ရပြီ…သေးပေါက်ချတော့”
ဖြူလဲ့သွယ် စကားပြန်မပြောနိုင်။ အောင့်တင်းနေသော ဆီးအိမ်ကိုလျှော့လိုက်သည်။ တင်းထားသော စောက်ပက်ကြွက်သားများကို လျှော့ချလိုက်သည်။
သေးရည်တွေက စောက်ပက်မှ တရှီးရှီးစီးထွက်သည်။ ပူနွေးစိုစွတ်သော ခံစားမှုက စောက်ပက်အုံအနှံ့၊ ပေါင်တစ်လျှောက်၊ ပင်တီလေးကို ဖြတ်ကျော်ကာ ခြေထောက် အစုံထိ… .။
“ဟင်း….ဦး….ကြီး…ရယ်..ကောင်း….တယ်….အင့်…အ.”
ဆရာမလေး ဖြူလဲ့သွယ်မှာ ဦးအောင်ကျော်နှင့်တွေ့မှ သေးပေါက်ရခြင်းကိုပင် ကာမအရသာတစ်ခုသဖွယ် ခံစားရတော့၏။
သေးနံ့စူးစူးက ထောင်းထောင်းထနေတော့သည်။
လွတ်လပ်စွာပေါက်ခွင့်မရဘဲ၊ စောက်ပက်လေးကို ပေါင်ဖြင့်ညှပ်ရင်း ပေါက်ရသည် ဖြစ်ရာ အချိန်အတော်ကြာ၏။ တစ်နည်းပြောရလျှင် ဦးအောင်ကျော်ရှေ့ ထဘီကို လက်နှစ် ဖက် ဖြင့်မ၍ စောက်ပက်လှန်ပြရင်း သေးတစိစိပေါက်ရသည်မှာ အတော်ပင်ကြာ၏။
“အင့်…အင့်..”
ဖြူလဲ့သွယ် ပါးစပ်မှ ညှစ်သံတိုးတိုးလေး ထွက်လာသည်။
ဆီးအိမ်လေး လှုပ်လှုပ်သွားရသည်။ ဝမ်းဗိုက်လေး လှုပ်သည်။ မျက်လုံးလေး ပွင့်လာသည်။
“သေးညှစ်လို့…ပြီးပြီလား ဖြူလေး”
အရာရာကို အသေးစိတ်ကျကျ သိနေသော ဦးအောင်ကျော်ပင် ဖြစ်တော့၏။
“ဟုတ်…”
“ပင်တီ ပြန်ဝတ်တော့…”
“ဟင်…ဆေး…ဆေး…ဦးမယ်လေ….ဖြူလေး….သေးတွေ ပေ…နေ…တာ…လေ”
ဖြူလဲ့သွယ် ကပျာကယာပြောသည်။
“ဖြူလေးရ… ဦးကြီးက .ဖြူလေးကို မလိုးခင်ကြားထဲမှာ ညစ်ပတ်မလေး ဖြစ်နေစေ ချင်တယ်ကွာ၊ ဖြူလေးသဘောပါ…ဖြူလေး မနေတတ်လို့ ဆေးချင်တယ်ဆို ဆေးလေ”
“ဖြူ…ဖြူလေး….သေးတွေပေပြီး…သေးနံ့တွေရနေမှာ…အဲလိုနေရမှာလား…ဟင်”
“အင်းပေါ့ကွ…အိမ်အပြင်တော့ မထွက်ရဘူးပေါ့ကွာ…အိမ်ထဲမှာပဲနေရမှာပါ၊ ဘယ်သူ မှ မသိပါဘူး ဖြူလေးရ၊ ..ခွေးမလေးလေ သေးလေးတွေ ပေပြီးတော့လေ… လိမ္မာသားနဲ့ကွာ”
ဦးအောင်ကျော်က အပျော့ဆွဲလေး ပြော၏။
“ဟင့်….ဖြူ…ဖြူလေးက….ခွေး…ခွေး…မလေး..မဟုတ်ပါ..ဘူးဆို…ဟွန့်...ဘယ်ချိန်ထိ နေရ…မှာလည်း..ဖြူလေးရှက်…တယ်၊ နေရမှာလား…ဟင်”
“အိုး….လိမ္မာလိုက်တာကွာ…. ဦးကြီးကကွာ ဖြူလေး နို့တွေပေါ် လရည်လူး…၊ သေးတွေ လူးပြီး တကယ့် ညစ်တီးညစ်ပတ်ဆန်ဆန်လေး၊ ဖာဆန်ဆန် အပျက်မဆန်ဆန်လေးခံ စားနေ စေချင်တယ်…ဖြူလေးက အဲလို မခံစားချင်ဘူးလားကွာ”
“ဦး…ကြီး..ရယ်….ဟင့် စိတ်တွေအရမ်းဖြစ်နေပြီကွာ….ဖြူ..ဖြူ…လေးက…ဖာ..ဖာ… ဖာသည် မ… လေး.. လို ဖြစ်နေတာ လား..ဟင်”
တုန်ရီလှိုက်မောစွာ ပြောနေသော ဖြူလဲ့သွယ်လေသံလေးမှာ အထစ်ထစ် အငေါ့ငေါ့။
“တူတာ မဟုတ်ဘူး ဖြူလေးရ…တကယ့်ဖာသည်မလေးဖြစ်နေတာ…ဖာသည်မ ဆရာမလေးပေါ့ ဖြူလေးရာ…”
“ဟင့်….ဦး ရယ်…စကားကြီးက ကြမ်း..လိုက်တာ”
“ဖာသည်မဆိုပေမယ့်… ကျုပ်တစ်ယောက်တည်းရဲ့ ဖာသည်မလေးပေါ့၊ ရွာက တစ်ခြားသူတွေ အတွက် ဆရာမလေး ဖြူလဲ့သွယ်၊ ဖြူလေးချစ်သူအတွက်တော့ ချစ်စရာ ဖြူလဲ့သွယ် လေးပေါ့၊ ကျုပ်အတွက်ကျတော့ ဖာသည်ဆရာမ ဖြူလေးပေါ့….ကွ… ဟုတ်..လား…”
“ဟင့်…ဟင့်……မ….မ…သိ တော့…ဘူး…..”
ဖြူလဲ့သွယ်မှာ စောက်ပက်လေးက အဆမတန်ယားယံရွထလာရ၏။ ထိုသို့ ဖာသည်မ လို တစ်မျိုး၊ ခွေးမလေးလို တစ်ဖုံ အမျိုးမျိုးအစုံစုံ ပြောဆိုခံရခြင်းကပင် သူမတူသော တဏှာ စိတ်ကို ထကြွစေသည်ပင်။
“ဟော..ဖြူလေးကရှက်နေတာလား…မရှက်ပါနဲ့ကွာ..ကဲ..ကဲ..ဦးကြီးရဲ့ ဖာသည်မလေး ဖြစ်ချင်ရင် ဟိုဘက်လှည့်ပြီး ဖင်ကုန်းစမ်း ဖြူလေးရာ..”
ဦးအောင်ကျော်က ပိုင်နိုင်စွာပြောသည်။
“ဟင်…ဟင့်….ဟင့်…”
အသိစိတ်က တတ်စွမ်းသမျှ ငြင်းဆန်သည်။ သို့သော်
မသိစိတ်က အနိုင်ယူသည်။
ထန်လွန်းသော ရမ္မက်က စေခိုင်းသည်။
ယားရွသော စောက်ပက်လေးက တွန်းအားပေးသည်။
ဆိုတော့ ဖြူလဲ့သွယ်မှာ အိမ်သာထဲတွင် ဦးအောင်ကျော်ကို ကျောပေးကာ ဖင်ကုန်းပြ မိတော့သည်။ ဆိုလိုသည်မှာ ဦးအောင်ကျော်၏ ဖာသည်မလေး ဖြစ်လိုပါသည့် သဘော။
စောက်ပက်က တဆစ်ဆစ်ယားသလို၊ စောက်ရည်တွေက တစိစိထွက်ရသည်။
“လိမ္မာလိုက်တဲ့ ဖာသည်မလေးကွာ…တော်.. လက်နှစ်ဖက်က ဖင်ကိုဖြဲပြီး ဖင်ပေါက်နဲ့ စောက်ပက် ကို သေချာမြင်အောင်ပြစမ်းကွာ”
“ဟင့်…ဦး..ဦး…ရာ….ထန်..လိုက်တာ…ကွာ…ကျစ်”
ဦးအောင်ကျော်စကား တသွေမသိမ်းလိုက်လုပ်နေရခြင်းကပင် အလိုးခံစိတ် ပြင်းပြင်းပြပြ ဖြစ်ရသည်။
ဆရာမလေး ဖြူလဲ့သွယ် မှာတော့ ထဘီလှန် ဖင်ကုန်း၍ ကိုယ့်ဖင်ကိုယ်ဖြဲ၊ ကိုယ့်စောက်ပက်ကိုဖြဲ ပြရသည့် ဖာသည်မလေးပမာ။
“တောတ်…ဖြူလေးရာ…ဖာသည်မလေးသာဆိုတယ်…လှလိုက်တဲ့ဖင်၊ ဖောင်းလိုက်တဲ့ စောက်ပက်လေး…ဖာလိုးလိုးပစ်ရမယ်…လီး…ကွာ…ဟင်း.”
ဦးအောင်ကျော် အသံကား ကြိတ်မနိုင်ခဲမရ၊ တောတ်တခေါက်ခေါက်ဖြင့် ကြုံးဝါးသည်။ ဖြူလဲ့သွယ်မှာတော့ အသည်းတင်မက ဖင်ပေါက်လည်းယားရသည်။ စောက်ပက် ကလည်း ရွရသည်မှာ ဖင်ဝလေးရှုံ့ပွပွ၊ စောက်ပက်လေးဟစိစိ …။
“ဟုတ်လား…ဖြူလေးက ဆရာမဖာသည်လေးမလား..ဟန်….”
“အ..ဟင့်..ဟုတ်…ဟုတ်…တယ်….ဖြူ…ဖြူလေးက…..ဖာ…ဖာသည်မလေး…ဆ..ဆ ရာမ…မ…ဖာသည်မလေးပါ ရှင့်…ဟင့်…ဦး….ကြီး….ရဲ့ ဖာသည်မလေးပါရှင့်. အာ့.. ဖြူ…လေး…က…ဖာသည်မလေး…..ပါ….”
မသိတော့…ဖြူလဲ့သွယ် မသိတော့….။ ဘာလို့များ ဖာသည်မလေးဟု ထပ်ကာတလဲလဲ ပြောဆိုမိသည် မသိတော့။ သေချာသိသည်ကတော့ ထိုသို့ ဖာသည်မလေးပါဟု ပြောလိုက်သည့်အခါတိုင်း စောက်ပက်လေးက တဆစ်ဆစ်ဖြစ်ကာ စောက်ရည်နှစ်တို့ တစိစိထွက်ရခြင်းပင်။
အရသာရှိလှသည်။ ပြောမပြတတ်အောင် ခံစား၍ကောင်းလှသည်။
ဖြစ်ပါစေတော့…။ ဖာသည်မလေး ဖြစ်ပါစေတော့။ ဖြစ်နိုင်လျှင် ချက်ခြင်းပင် ဖာသည် မလေး ဖြစ်ကာ ဦးအောင်ကျော်အလိုးကို ခံချင်နေရပြီ မဟုတ်ပါလား….။
အခန်း (၂၈)
နွားရိုင်းသွင်းချိန်။
ဖုန်တလုံးလုံး။
ကျေးငှက်တို့ အိပ်တန်းတတ်ချေတော့မည်။
လယ်ယာခွင်မှ၊ အလှူအိမ်မှ၊ ဟိုမှသည်မှ သွားသူလာသူ တစဲစဲ။
ဦးအောင်ကျော် စာသင်ခုံပြင်ခြင်းကို လက်စသပ်သည်။ ခေါင်းခါ၊ ခြေချိုး အညောင်းဆန့် သည်။ အနားရှိ ဆေးပြင်းလိပ်ကို မီးညှိ၍ ဖွာသည်။
“ပြန်တော့မယ် ဗျို့…..ဆရာမလေး…”
ခပ်ကျယ်ကျယ်လေး အသံပေးသည်။
အိပ်ယာထက်တွင် သေးအလူးလူး၊ လီးရည်အပေပေ၊ စောက်ရည်စိုစို၊ စောက်ပက်ယား ယား၊ နို့တင်းတင်းကားကားဖြင့် လှဲနေသူ ဆရာမလေး ဖြူလဲ့သွယ် လူးလဲထသည်။
တံခါးဝသို့ အပြေးသွားသည်။ ကပိုကရို အလှ…။
“ပြန်တော့မှာလား…ဦးကြီး…”
ဖြူလဲ့သွယ်..စကားပြောရင်း အိမ်ရှေ့လမ်းသို့ တစ်ချက်လှမ်းကြည့်သည်။ လူရှင်းသည် သေချာမှ
“ဖြူလေးရေချိုးလို့ ရပြီလားဟင်၊ ညလာဦးမှာမလား ဦးကြီး…ဖြူလေး ရေချိုးပြီး စောင့် နေမယ်လေ နော်…”
ဦးအောင်ကျော်လာလျှင် တစ်နေ့တစ်မျိုးမရိုးရသော ကာမအရသာကို လိုလား တပ်မက်စွာ လာစေချင်သောနိမိတ်ပြမေးခွန်းကို မေးမိ၏။
ဦးအောင်ကျော် ဆေးလိပ်ကို အားပါးတရဖွာသည်။ မီးခိုးများကို မှုတ်ထုတ်ရင်း
“ဒီည မလာတော့ဘူး…ဖြူလေး ရေမချိုးရသေးဘူး၊ ကျုပ်ရဲ့ ညစ်ပတ်မလေး ဖြစ်နေ စေချင်သေးတယ်”
“ဟုတ်…မချိုးပါဘူး….ဘာလို့လဲဟင်…အလှူက ပြီးသွားပြီ မဟုတ်လား”
ဖြူလဲ့သွယ် အားမလိုအားမရ မေးမိသည်။
“ဒီည ဟိုတစ်ယောက်ကို လိုးပေးမယ် ပြောထားတယ်…သွားလိုးပေးမလို့ကွ”
“ဟင်…ဦးကြီးကလည်း…ကွာ…ဖြူလေးစီကျ….မလာဘဲ”
“ဖြူလေးရ..သူ့လိုးပေးဖို့ အချိန်ကျပြီးကိုးကွ…ဒီလိုလုပ် ဖြူလေး ရည်းစားနဲ့ ဖုန်းပြောရင်း လိုးကြလား”
“ဟုတ်…ဖုန်းပြောရင်း လိုးကြတယ်”
“ဒီည ဖြူလေးရည်းစားနဲ့ဖုန်းပြောရင်းလိုးကွာ၊ ဒါပေမယ့် ကျုပ်လီးကြီးကိုမှန်းပြီး အလိုးခံတယ်လို့တွေး ဖြူလေး၊ ဒါပေမယ့် မပြီးစေနဲ့.. ဦးကြီး ဟိုတစ်ယောက်ကို စောစောလိုးပြီး လှည့်ဝင်လာခဲ့မယ်..ဟုတ်ပြီလား”
“ဟုတ်…လာခဲ့နော်.. …”
“အင်း စောင့်နေ၊ ဖြူလေးရည်းစားကို စောက်ပက်ယားအောင် လုပ်ခိုင်းထားကွာ…၊ ဦးကြီးလာရင် ဖြူလေးစောက်ပက် စောက်ရည်ရွှဲပြီး ထန်နေတာ မြင်ချင်တယ်..”
“ဟင့်…ဦး….ကြီးရယ်…တစ်မျိုးကြီးပဲကွာ… စိတ်ပါလိုက်တာ…ဖြူလေး စောင့်နေမယ် နော်…”
ဖြူလဲ့သွယ်မှာ ထမင်းကိုမှ ဖြောင့်ဖြောင့်မစားနိုင်။
ကာမအရည်အလူးလူးဖြင့် နေရ၊ ဖြစ် နေရသည်ကိုက သိမ်မွေ့သော တဏှာစိတ်ကို ဖြစ်စေသည်။
တခြားမိန်းမအား သွားလိုးနေသည့် လီးကြီးအား စောင့်နေရသည့် စိတ်ကလည်း ရိုးတိုးရွတ ဖြစ်ရပြန်သေး၏။
ထိုလီးကြီးအား စောင့်နေရင်း မိမိချစ်သူနှင့်ဖုန်းပြောကာ စောက်ပက်ယားစေ၊ ရွစေရန် ပြုလုပ်ထားရဦးမည်ဆိုသော အသိကပင် သိမ်ငယ်သော၊ အားရသော တဏှာစိတ်ကို ထန် ထန်ကြွစေသည်။
မှောင်စဦးအချိန်မှာပင် အိပ်ယာပေါ်လှဲကာ မင်းသူအား ဖုန်းခေါ်လိုက်၏။
“ကိုရေ….ဘာလုပ်နေလဲကွာ…..”
“သဲ..ဆီက ဖုန်းစောင့်နေတာ အရူးမလေးရ”
“ဟိဟိ….ချစ်တာ…ကို့ကို”
“အမယ် အူမြူးနေတယ်ပေါ့လေ…ပြောပါဦးကွ အခြေအနေ”
“သဲပဲလေကွာ….အေးဆေးပါ…ဆေးစစ်မယ်တဲ့…ကိုရ ဟီး…”
“ဟား..ဟား…ဆရာမကြီးပေါ့လေ…သဲက…ဟုတ်လားကွဟေ….ဒါနဲ့ သဲလူကြီးကို တော်တော်ပြောလိုက်ရသေးလား…”
“ဟိဟိ…သိချင်တယ်ပေါ့လေ ကိုက..”
“အင်းပေါ့….သဲရ…”
“ဒီလို…ကိုရာ…………………………………………………………..”
ဖြူလဲ့သွယ်က အတိုချုံး၍ ပြောပြသည်။ ထို့အပြင် တဏှာထန်ထန်ပြုမူဆက်ဆံ ကြသော သူမနှင့် ဦးအောင်ကျော်တို့အကြောင်း အသေးစိတ်ပြောရမည်ကိုလည်း ရှက်မိသည်။
မင်းသူတားဆီးမည်ကိုလည်း စိုးရွံ့မိသည်။
ထိုသို့တွက်ဆကာ အကြောင်းအရာ အလုံးစုံတော့ မပြောဖြစ်။ လူချင်းတွေ့မှ အေးအေး ဆေးဆေးပြောပြမည်ဟု တွေးမိသည်။ ထန်လာသည့်အခါမှ တစ်စွန်းတစ်စပြောမည်ဟု ဆုံးဖြတ်လိုက်၏။
“ကိုရေ…သိလား…အဲလူကြီးကလေ…အခု တစ်ခြားမိန်းမသွားလိုးနေတာကွာ…အပြန် သဲဆီဝင်လာမယ်တဲ့…သိလား…၊ သဲကိုလည်းပြောသွားတယ်….သဲရည်းစားနဲ့ဖုန်းပြော ရင်း စောက်ပက်ယားအောင် လုပ်ထားတဲ့ကိုရာ….ထန်လိုက်တာ…ကိုရယ်”
ဖြူလဲ့သွယ် စကားစသည်။ မင်းသူမနေနိုင်တော့..။
“အိုး….သဲရ…အဲလူကြီးက တစ်ကယ်လူပဲကွာ….တစ်ခြားမိန်းမလိုးနေတုန်း သဲကို စောက်ပက်ယားအောင် သူ့ရည်းစား ပြင်ခိုင်းထားတာလား….ကျစ်..သဲရာ….”
“ဟုတ်တယ်ဆို..ကိုရာ…သဲ အရမ်း စိတ်ပါတယ်…သိလား…”
“ဟိုတစ်ယောက် လိုးပြီး အပြန် သဲကိုများ လိုးမလို့လား…မသိဘူးနော်”
မင်းသူ တွေးတွေးဆဆပြော၏။
“လိုးတာတော့လိုးမှာ မဟုတ်လောက်ဘူးကိုရ၊ ဟိုကိုင်ဒီကိုင်၊ ဟိုနှိုက်ဒီနှိုက်လောက် တော့ လုပ်လောက်တယ်…”
“အမယ်…သဲက သေချာပြောနိုင်တယ်ပေါ့လေ…ဟုတ်လား”
“ဟိ…ဟိ…ဟုတ်တယ်..ဟိုတစ်ယောက်ကို သဲလို့သဘောထားပြီး အသေလိုးခဲ့မယ်တဲ့ ကိုရ၊ ကျောချမ်းစရာကြီး….၊ ပြောနိုင်တယ်ဆိုတာကလေ….နေ့ခင်းကလည်းကွာ….သဲ အမှန်ပြောရရင် အရမ်းခံချင်နေတာ…သူကလိုးရင် သဲခံမှာပဲ၊ လိုးမယ်ဆို လိုးလို့ရတယ် ကွာ…၊ သဲနောင်တမရအောင် ဆေးစစ်ပြီးမှပဲ လိုးမယ်ဆိုပြီး မလိုးပဲ နည်းနည်းပါးပါး ကိုင်နှိုက်ပေးတာကိုရဲ့…”
ဖြူလဲ့သွယ်က ရှည်လျားစွာ ရှင်းပြ၏။
“ဟေ…ဟုတ်လား….ဒီလိုဆိုတော့လည်း မဆိုးပါဘူး…ဘယ်လိုတွေ ကိုင်နှိုက်တာလဲ သဲ..ပြောပြ…ထန်လာပြီကွာ….ကျစ်”
“ဟော…ကို့လီးလေးတောင်လာပြီလား၊ ကို့မိန်းမ အကိုင်အနှိုက်ခံရတာနဲ့ တောင်လာ တာပဲကွာ….ဟိုဟို ဒီဒီပေါ့ ကိုရ…အဲလိုကြီးကြ….ပြောရမှာ ရှက်တယ်ကွ…ဟွန့်”
“အား…သဲ…ရှီး…ထုနေတာ…ကျစ်… သဲနို့တွေကိုင်သွားသေးလား…ဟင်”
“အင်း…ဆို”
“အား…သဲ..ရှီး…အအ..အသေကိုင်သွားတာလား..”
“ဟိ…အင်းဆို….ကိုရဲ့…၊ ကို့မယားလေးကလေ…အခုလေ….နို့တွေ အရမ်းကျိန်းနေ တာ သိရဲ့လား၊ ကိုင်ရုံတင်မကဘူး၊ နို့သီးကို တောက်သွားတယ်၊ စို့သွားတယ် သိလား၊ နောက်ပြီး နို့ကိုလည်းအသေနယ်ချေသွားတယ်ကွာ….သူလိုးတဲ့အချိန်ကျ နို့သီးခေါင်းရှည်စူပြီး နို့အိတွဲနေအောင် ကျင့်ပေးနေတာတဲ့ ကိုရယ်..ဟင့်…အခုလေ..သဲ လေ…သဲနို့လေးတွေလေ….ကိုဖွဖွလေး ကိုင်ပြီးစို့တဲ့နို့လေးတွေလေ……သူကလေ… အကြမ်းကြီးစို့ပြီး…အသေနယ်သွားတယ်ကိုရယ်….ဟင့်…သဲလေ…ခံရခက်လိုက်တာ ဆိုတာလေ….တွန့်လူးနေရတာပဲ .စောက်ပက်လေးကလေ…အရည်တွေကျတယ် ကိုရာ.. ကို….သဲလေ..အရမ်းကြိုက်တယ်…သိလား.. ကို ထုနေတာလား ထု..ထု…”
မင်းသူမှာ ဖြူလဲ့သွယ်စကားနားထောင်ရင်း လီးကို ခပ်မြန်မြန်ထုရသည်။ ကျဉ်စိမ့်နေ အောင် ခံစားရ၏။
“အား…ရှစ်….သဲ…အာ့…အား…ကွာ….”
“ကိုရယ်…သိလား…အဲဒါ သဲစာသင်တဲ့အခန်းထဲမှာလေ…သဲနို့တွေကို လုပ်ချင်သလို လုပ်သွားတာ…သိလား…ဟင့်၊ ကို့မြင်စေချင်လိုက်တာ….ကို့မယားလေး ဘယ်လောက် ထိ ခံရသလဲဆိုတာကွာ….”
“ရှီး…အား..သဲ…ကောင်း…နေ..အား…”
“ဟင့်….ကိုက ကောင်းနေ၊ ဒီမှာဖြင့် သဲက အလူးအလဲခံနေရတာ….နို့သီးတွေ အထိ မခံနိုင်ဘူးကိုရယ်….အတောတ်ခံရတာ ကျိန်းနေလို့လေ….သဲလေ…သူ့ လီးကြီး… ထုပေးရတယ်… သိလား…”
“အိူး……..သဲရာ…သူ့လီးတုတ်ကြီးလား..ကွာ….ထုပေးရတာ ကြိုက်လား”
“အင်း…အရမ်းကြိုက်တယ်ကွာ…လက်ထဲမှာ နွေးပြီး တင်းနေတာ”
“အအား…သဲ..ဟို…ဟို…လေ.. ဟို..”
“ဘာလဲ ကိုရ…တဟိုဟိုနဲ့လေ…ပြောလေ…ကို…ရဲ့”
“ဟို..ကွာ…စုပ်…စုပ်…ပေးရ…သေးလားလို့….”
မင်းသူက မရဲတရဲမေး၏။
“ဟိ…ဟိ…ကိုက ဘယ်လိုထင်လဲကွာ”
ဖြူလဲ့သွယ်က မဖြေ။ မေးခွန်းကို မေးခွန်းဖြင့်ပင် ပြန်မေးသည်။
“ရှစ်…ကိုကတော့…သဲလေး….သူ့လီးကြီး စုပ်ပေးရတယ်လို့ ထင်တာ…ဟင်… ဟုတ်လား သဲ”
“ဟိ…ဟိ…”
ဖြူလဲ့သွယ် မဖြေ….ရီ၍သာနေသည်။
“ဟာ…ပြောဦး.လေ သဲရ…ကျစ်”
“ကိုက…အရမ်းတော်တယ်လို့…..”
“အိုး…ရှီး…သဲရယ်….အား…..ကျစ်…ကျစ်”
ဖြူလဲ့သွယ် အဖြေတွင် မင်းသူလီးက ဖြိုဖြိုးဖျစ်ဖျစ် တုန်သည်။ ငေါ့သည်။ ခံစားရ ကောင်းလွန်ပေခြင်း။
“အား…သဲရယ်…ကို့လီးတောင် မစုပ်ပေးတာ….သူ့လီးကြီးကြ စုပ်ပေးရတာလားကွ”
မင်းသူလေသံမှာ ထန်ခြင်း၊ မနာလိုခြင်း ရောယှက်လျက်။
“အာ..မတူဘူးလေကွာ…သူက ဘူလ်းလေကွာ၊ သဲကဟော့ဝှိုက်လေကွာ…ဘူလ်းနဲ့ ဟော့ဝှိုက်ဆိုတာ အပေးအယူမျှမျှ လုပ်ကြမှာလေကွာ…အဲဒါတွေတော့ ရှိမှာပေါ့ ကိုကလည်း၊ ကိုက ကပ်ကိုးလေးလေကွာ….ဘူလ်းနဲ့ဟော့ဝှိုက် လိုးချင်သလိုလိုးတာကို ခွင့်ပြုထားမှတော့ ဒါမျိုးတွေကတော့ ရှိမှာပေါ့ ကိုရဲ့…ကဲ မထန်လို့လား ကိုက”
“ထန်တော့ ထန်တာပေါ့ သဲရ…၊ ဒါပေမယ့်….”
“ဒါပေမယ့်မနေနဲ့…သိလား၊ သဲပါးစပ်လေးက သူ့လီးကြီး စုပ်ပေးပြီးသွားပြီ ကိုရဲ့၊ သူ့လီးကြီး တုတ်လွန်းအားကြီးလို့ သဲဖြင့် ပါးစပ်အသေဟပေးရတာ၊ သူက သဲစုပ်တာ ကြိုက်တယ်တဲ့၊ ကောင်းတယ်တဲ့…သဲစုပ်ပေးတာ ထန်လို့ဆိုပြီး သဲပါးစပ်ကို ညှောင့် တောင်လိုးပေးသွားသေးတယ်ကိုရယ်….ဟင်…ကို….ကို့မယားလေး..ကလေ…ကို့လီး တောင် စုပ်မပေးတာ၊ သူက စုပ်ခိုင်းရုံအပြင် လိုးပါ လိုးသွားတာ ကိုရဲ့….ဟင့်…”
“အား..အာ့…သဲရယ်…ကျစ်…ထွက်…ထွက် တော့မယ်….အီး”
“အင်းဆို…ကိုလည်းကြိုက်ရဲ့သားနဲ့ကွာ…သဝန်တိုမနေနဲ့….သဲက ကို့ပဲချစ်တာ၊ သူနဲ့ ခံချင်တာက တဏှာသက်သက်ပဲ၊ သူကလည်း တဏှာသက်သက်လိုးမှာဆိုတော့ ကိုရယ်…တစ်တစ်ခွခွတော့ လိုးမှာပေါ့….ကိုသိလား….သဲအထင် မမှားရင် သူက ရီရီကို လည်း လိုးပြီးသွားပြီသိလား…”
“အား..သဲ…ရှီး….ဒီလူကြီးကကွာ……ပတ်လိုးနေတာပဲ….”
“အင်း….ဆို၊ သဲအထင် ရီရီက သုံးယောက်မြောက် သူ့ လိုးမယားနေမယ်၊ သဲကလေ…ဟိ….သဲကို ခေါ်တာ ဖြူလေးတဲ့ ကိုရ…”
“အင်း…သဲက ငယ်လို့ ခေါ်တာမလား…..ရှီး”
“ဟုတ်ဘူး….ကို၊ ဖြူဆိုတာ ဖြူလဲ့သွယ်၊ လေးဆိုတာ လေးယောက်မြောက် လိုးမယားတဲ့ ကိုရယ်….ဟင့်…သိလား…ကို့မယားလေးက သူ့လိုးမယားလေး ဖြစ်နေပြီ ကိုရဲ့”
“အိုး……ဟား……..”
မင်းသူမှာ လရည်တဖျောဖျော ထွက်ရတော့သည်။ အသက်ရှုပင်မှားရတော့သည်။ တစ်ကိုယ်လုံး နွမ်းနေအောင်ပင် လီးရည်တွေက အတစ်လိုက် ထွက်ရ၏။
“ဟီး…ကို…ကောင်းလား…ပြီးသွားပြီမလား”
“အင်း……အ…ရမ်း…ကောင်း…တယ်…သဲ…ရာ….မောချိသွားတာပဲ…”
“ပြီးရော…လူဆိုး…သွား….၊ ပေးတောင်လိုးခံထားပြီပဲ ကျန်တာအူတိုမနေနဲ့တော့ ဟုတ်ပြီလား…ဟွန့်…”
“ဟီး…အင်းပါ…ထန်တာက ထန်တာ၊ အူတိုတာက အူတိုတာ မတူဘူးလေ…ဟီး၊ အူတို လေ ပိုထန်လေပဲ၊ သဲပါးစပ်လေးထဲ သူ့လီးကြီးတစ်နေတာ မှန်းကြည့်ရုံနဲ့ကွာ… .အရမ်းဖီလ်းတယ်”
“အင်းပါ…ကဲ..နားဦး…ကို၊ သဲလည်း နားရင်း သူအလာ စောင့်လိုက်ဦးမယ်၊ အလိုးတော့ မခံပါဘူး….စိတ်ချနော်…စုပ်ခိုင်းရင်တော့ စုပ်ပေးလိုက်မယ်နော်ကို..သိလား”
“အင်းပါ…သဲ စိတ်ချပါ့.. ရရင်လေ…သူ့လီးပုံ ရိုက်ပြပါလားသဲ၊ ကို့မိန်းမလိုးမယ့် လီးကြီး ဘယ်လောက်ကြီးတယ် ဆိုတာ သိချင်တာ…”
“ဟီး…အင်းပါ…သဲ သူ့ပြောကြည့်ပါ့မယ်၊ ဖြူလေး ဘဲက ဖြူလေးစောက်ပက်လိုးမယ့် လီးကြီး ကြည့်ချင်လို့ ဆိုပြီးလေ…..”
“အာ……သဲကလည်း”
“ခစ်…ခစ်…စတာပါ ကိုရ….သဲယောကျ်ားကို အထင်သေးအောင်လုပ်မလားလို့….အိပ် တော့နော်….ဆက်မထုနဲ့တော့ သိလား..”
မင်းသူလည်း လီးကိုမှ သန့်ရှင်းရေးမလုပ်နိုင်ရှာ။ နွမ်းလျစွာ အိပ်ပျော်သွားရသည်။
ဖြူလဲ့သွယ်မှာလည်း ချစ်သူအား အကောင်းကြီးကောင်းအောင် လုပ်ပေးပြီးနောက် ဦးအောင်ကျော် အလာကိုစောင့်ရင်း မှေးကနဲ အိပ်ပျော်သွားရသည်။
...........
“ဒေါက်…..ဒေါက်….ဒေါက်…..”
အိပ်ပျော်နေသော ဖြူလဲ့သွယ်မှာ တံခါးခေါတ်သံကြောင့် ဆတ်ခနဲ နိုးထလာခဲ့သည်။ အိပ်ချင်မူးတူးဖြင့် ငူတူငိုင်တိုင် ဖြစ်နေသေး၏။
သုတ်ရည်နံ့တို့ကို ရှုရှိုက်မိမှ အသိက ဝင်လာခဲ့ရသည်။
သုတ်ရည်အလူးလူး၊ သေးနံ့တသင်းသင်းဖြင့် အိပ်ပျော်သွားခြင်း။
နာရီကို ကြည့်လိုက်တော့ ည ၁၀ နာရီခန့်။
“ဘယ်…သူ…..လဲ”
တံခါးစီသွား၍ တိုးတိုးမေးလိုက်၏။
“ဖြူလေး....ကျုပ်ပါ”
ဖြူလဲ့သွယ် တံခါးကို ဖြေးညှင်းစွာဖွင့်သည်။
ဦးအောင်ကျော် အိမ်ထဲ ရောက်လာ၏။ ဖိနပ်ကိုပင် အပြင်မချွတ်ဘဲ အိမ်ထဲသို့သွင်းလိုက် သည်။
ဖြူလဲ့သွယ် တံခါးကိုဖြေးညှင်းစွာပိတ်သည်။
အရာအားလုံးကား တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်လျက်။
“အိပ်ပျော်နေတာလား ဖြူလေး…”
ဦးအောင်ကျော်က ကပိုကရိုဖြင့် အလှကြီးလှနေသော ဖြူလဲ့သွယ်ကို နောက်မှ ပွေ့ဖက် ရင်း တိုးတိုးမေးသည်။
“အို..အမေ့…သွားပါ….သွား..သွား၊ ဖြူလေး လာမဖက်နဲ့…သွား၊ သူများကို လိုးလို့ ဝ မှ ဖြူလေးဆီ လာတာ..သွားကွာ….”
ရုတ်တရက် အဖက်ခံရ၍ ဖြူလဲ့သွယ် အာမေဋိတ်သံလေးထွက်သွားပြီးနောက် ဦးအောင် ကျော်ကို အမူပိုပိုပြောကာ ရုန်းထွက်သည်။
“ဟော….သူများလိုးလို့ ဝတာမဟုတ်ပါဘူးကွ၊ ဖြူလေးလို့ သဘောထားပြီး အသေလိုး ပေးနေတာ၊ ဟိုတစ်ယောက်ကတောင် ပြောသေး….၊ ဒီတစ်ခေါက် အရမ်းလိုးလို့တဲ့ကွ..”
ဦးအောင်ကျော် စကားက ဖြူလဲ့သွယ်ကို ကြက်သီးထစေ၏။
“ဟွန့်…သွားပါ…အပိုတွေ..”
ဦးအောင်ကျော်က ဖြူလဲ့သွယ်ကိုစွေ့ကနဲ ပွေ့ချီသည်။ အိပ်ခန်းဆီသို့ ပွေ့ခေါ်သည်။ လမ်း လျှောက်ရင်း ဖြူလဲ့သွယ် စောက်ပက်လေးကို နှိုက်၏။
“အင့်..အာ…ဟင့်..ဘာ…ဘာ…လုပ်နေတာလဲ….”
“သူများသွားလိုးလို့ မကျေမနပ် ဖြစ်နေတဲ့ ကောင်မလေးကို ချော့….မလို့”
“ဟွန်း…ခုမှ…သူ လိုးလို့ဝမှ…လာပြီးကွာ……အာ့”
စကားမဆုံးသေး။ အိပ်ယာပေါ် ပစ်ချခံရသည်။ ထဘီဆွဲချွတ်ခံရသည်။
စိုရွှဲနေသော ပင်တီဖြူဖြူလေးက စောက်ပက်ဖောင်းဖောင်းလေးကို မလုံ့တလုံ ဖုံးထားရှာ သည်။ သေးနံ့သင်းသင်း၊ စောက်ရည်နံ့ စူးစူးတို့ကို သိသိသာသာ ရှုရှိုက်မိသည်။
“လိမ္မာလိုက်တာ ဖြူလေးရာ၊ ညစ်ပတ်မလေး…စောက်ရည်တွေ၊ လီးရည်တွေပေလူး ပြီး အိပ်ပျော်သွားတာလားကွ…”
“ဟွင့်….သူပဲ မဆေးနဲ့ ဒီတိုင်းစောင့်နေဆို…..”
ဖြူလဲ့သွယ်က စိတ်ဆိုးမပြေသေးဘဲ စူပုတ်ပုတ်လေး ပြော၏။
“တော်လိုက်တာကွာ…ဘယ်လိုလဲ ကျုပ်သွားလိုးနေတုန်း ဖြူလေးရည်းစားနဲ့ဖုန်းပြော ရင်း စောက်ပက်ရွနေသေးလား…”
“ဟုတ်…..”
ဖြူလဲ့သွယ် ပက်လက်ကလေး ခေါင်းလေးညိတ်ရင်း ဖြေသည်။
ဦးအောင်ကျော်က ပုဆိုးကို ချွတ်ချသည်။ လိုးပြီးကာစ လီးကြီးက ခပ်ငေါငေါကြီး ယမ်း နေသည်။ လီးတွင်လည်း အဖြူရည်နှစ်တို့ ကပ်နေသေး၏။
“ဟင်…ဖြူ…ဖြူလေး….ကို လိုး….လိုး…မလို့လား……”
ဖြူလဲ့သွယ် ရွံ့တွန့်တွန့်လေး မေးမိသည်။
ဦးအောင်ကျော် မဖြေ။ ပင်တီကြား ပေါင်စုံကြားမှ လက်နှိုက်ကာ ဖြူလဲ့သွယ် စောက်ပက် ကို နှိုက်သည်။ စောက်စေ့လေးကို ချေသည်။ စောက်ပက်မြောင်းကြားအတိုင်း အစုန်အ ဆန် ပွတ်သည်။
“အာ့…..ဦး…ရယ်…”
ဖြူလဲ့သွယ် ကော့တတ်သွားရသည်။ မော့တတ် ကော့တတ်လာသော ရင်အစုံကား
ဦးအောင်ကျော် လက်ထဲတွင် တင်းတင်းဆုပ်နယ်ခံရပြန်၏။
“ရှီး….ဦး…ကြီး…ဟင့်…အ…အာ့…နာ….နာ….တယ် ဆို…”
ဦးအောင်ကျော်က ပက်လက်ဖြစ်နေသော ဖြူလဲ့သွယ်၏ ရင်ဘက်ပေါ် ခွထိုင်သည်။ တီရှပ်လေးကို ပုခုံးထိ လှန်တင်သည်။ ကျောအောက်သို့ လက်လျှိုကာ ဘော်လီချိတ်ကို ဖြုတ်သည်။ နို့နှစ်လုံးက မို့မောက်မောက်လေး ပေါ်လာရသည်။
နို့သီးထိပ်ကို လီးဒစ်ဖြင့် ပွတ်သည်။ ထိုးသည်။ ကလိသည်။ နို့အုံကို လီးဖြင့်ထိုး၏။ လီးတန်ကို ကိုင်ကာ နို့ကို လီးဖြင့် ပုတ်၏။ လီးတန်တွင် ကပ်နေသော အဖြူရည်တို့က နို့ပေါ်တွင် သွေ့ခြောက်စ သုတ်ရည်တို့ပေါ် ပေကျံ၏။
“ရှီး….ဦး..ရယ်…ဟင့်…ဘာ လုပ်နေ…တာ…လဲ…..လို့…ကွာ..အာ့ ဟ..”
လီးတန်ကြီးကို နို့နှစ်လုံးကြားညှပ်သည်။ နို့ကို ပူးသည်။ ရှေ့တိုးနောက်ငင်လိုးသည်။ ဖြူလဲ့သွယ်မှာ အပေါ်စီးမှ ခွ၍ နို့ကိုလိုးနေသော ဦးအောင်ကျော် လုပ်သမျှ ညည်းညူ နေရတော့သည်။
တချက်တချက် နို့ကြားမှာ ငေါထွက်လာသော လီးဒစ်ကြီးက မေးဖျားဆီသို့ပင် လာ၍ ထောက်၏။
“ဟ…ဖြူလေး…ဟထား…ပါးစပ်လေးဟ….လျှာလေးထုတ်….ဒစ်ကြီးရောက်ရင် လျှာနဲ့ လှမ်းလှမ်းယက်ပြီး စုပ်ကွာ…”
ဖြူလဲ့သွယ်မှာ နို့ကို လီးဖြင့်အလိုးခံရရင်း ကျော်ထွက်လာသော လီးဒစ်ကြီးကို လှမ်း၍ ယက်ရတော့သည်။
လျှာဖျားလေးက လီးဒစ်ကြီးကို လှမ်းယက်မိသည့် ခဏ ပုံမှန်ထက်ပြင်းသော အနံ့ကို ခံစားမိသည်။ အရသာကလည်း ခပ်ညှီညှီစို့စို့…။
“ဟင့်….ရှီး…ပြပ်….”
“အိုး…ကျစ်…စုပ်….စုပ် ဖြူလေး…တခြားစောက်ပက်လိုးထားတဲ့လီးကြီး….သေချာစုပ် စမ်းကွာ…..”
“အား…..ရှီး….ပြိ…ပြွပ်…ပလပ်…ပြပ်…စွိ..စွိ..အု…”
ဖြူလဲ့သွယ်မှာ အရသာခံ၍ မစုပ်နိုင်ရှာ။ လီးတန်ကြီးဖြင့်ပင် ပါးစပ်ကို ညှောင့်လိုးခံရ တော့သည်။
မျက်နှာကိုလီးဖြင့်ခွ၍ အထိုးခံရသည့်အခါ အသက်ရှုကားမဝ။ လီးမွှေးတို့ကလည်း နှာခေါင်းအတွင်း ကလူသည်။မြှူသည်။ ဝင်သည်။
လီးတန်ကြီး ပြွတ်ကနဲ စွတ်ကနဲ ဝင်သည့်အခါ ပါးစပ်အသားကုန်ဟရင်း လီးတန်ကြီးကို လက်ဖြင့် ထိန်း၍ ကိုင်ရသည်။ ထုရသည်။ လီးဒစ်ကို ငုံရသည်။
တခြားမိန်းမစောက်ပက်ကို လောလောလတ်လတ်လိုးထားသည့် လီးကြီးဖြင့် ပါးစပ်အလိုး ခံရခြင်းဟူသော အသိစိတ်က အဆုံးစွန်ရမ္မက်ကို တတ်ကြွစေသည်။
“အား…ကျစ်…ကျစ်…ကောင်းတယ် ဖြူလေးရာ….ရှီး….အီး…..”
“အွတ်…အိ..အု..ပြွတ်…ပြပ်…အု…ဝု ဝူး…. အီး”
ဖြူလဲ့သွယ်မှာ ပါးစပ်လီးသွပ်ခံရရင်း စောက်ပက်အနှိုက်ခံရသည့်အခါ……
လက်နှစ်ချောင်းအပူးလိုက် စောက်ပက်အတွင်း ဝက်အူရစ်သလို တရစ်ချင်းနှဲ့ အသွင်းခံ ရသည့်ခဏ စောက်ပက်လေး ရှံ့ပွပွဖြစ်ရသည်။ ထိုးသွင်းသောလက်ကို ညှစ်ရင်း ညှစ်ရင်း စောက်ရည်တွေ ဗွက်ကနဲ ထွက်ကာ တချီပြီးရသည်။
ဦးအောင်ကျော်မှာလည်း ဖြူလဲ့သွယ် ပါးစပ်ကိုလိုးရင်း စောက်ပက်နှိုက်ရာမှ ဖြူလဲ့သွယ် အပြီးတွင် ပါးစပ်တွင်း စိမ်ထားသော လီးကို ဆွဲထုတ်သည်။ ဖြူလဲ့သွယ်ကို ဖက်ကာ လှဲ သည်။
ဦးအောင်ကျော် လာသည်မှာလည်း ဖြူလဲ့သွယ်ကို လိုးရန်မဟုတ်။
တစ်ခြားမိန်းမစောက်ပက်လိုးနေစဉ် ဖြူလဲ့သွယ်အား စောက်ပက်ယားနေစေခြင်း။
တစ်ခြားမိန်းမလိုးထားသည့် လီးအား မက်မက်မောမောစုပ်စေလိုခြင်း။
တစ်နည်းဆိုရလျှင် ဖြူလဲ့သွယ်အား ညစ်တီးညစ်ပက်မလေးအဖြစ် ပုံသွင်းပြီးသည့် နောက်တွင်၊ ဘယ်အချိန်မဆို ၊ ဘယ်အနေအထားနှင့်မဆို သူ့လီးကြီးအား စုပ်စေရမည့် ဟူသော ခံစားချက်ကို သိစေလိုခြင်းကြောင့်ပင်။
ယခုလည်း ဖြူလဲ့သွယ်မှာ တစ်ခြားမိန်းမစောက်ပက်အား အသေလိုး၍ သုတ်ရည်စောက် ရည်လူးသော လီးတန်ကြီးအား မက်မက်မောမောစုပ်ကာလေပြီ။
ထိုလီးကြီးဖြင့်ပင် ပါးစပ်အလိုးခံရင်း စောက်ပက် နှိုက်ခံရ၍ တစ်ချီပြီးလေပြီ။
တစ်ခြားမိန်းမစောက်ပက်လိုးသောလီးဟူ၍ ရွံရှာခြင်းမရှိ၊ မကျေမနပ်မဖြစ်ပဲ ပါးစပ်ဟ ကာ လီးတန်ကြီးအား မက်မက်စက်စက်ပင် စုပ်နေ၍ ပါးစပ်အတွင်းမှပင် လီးအား အတင်းဆွဲထုတ်ရသည် မဟုတ်ပါလား။
“အိပ်တော့ ဖြူလေး….မနက်ဖြန် မနက်စောစော ရေချိုးလိုက်…ဟုတ်ပြီလား…”
ညကာလအမှောင်ကား မှောင်မိုက်တိတ်ဆိတ်နေတော့၏။ ဆရာမလေး ဖြူလဲ့သွယ်မှာ လည်း နို့ပေါ် ဖင်ပေါ် ဖြစ်လျက်သားပင် မလှုပ်ရှားနိုင်အားဘဲ ပက်လက်ကလေး အိပ်ပျော်ရတော့၏။ မင်းသူတောင်းသော ဦးအောင်ကျော်လီးကြီးကိုပင် ပုံမရိုက်လိုက် နိုင်။
အခန်း (၂၉)
ဆရာမလေး ဖြူလဲ့သွယ်တစ်ယောက် သီချင်းလေး တညည်းတညည်းဖြင့် အိမ်သန့်ရှင်း ရေးလုပ်နေ၏။ သန့်ရှင်ရေးဆိုသော်ငြား ပိတ်ရက်ကာလအတွင်း အလိုးမခံခင်စပ်ကြား ရှေ့ပြေးတဏှာပွဲတော်အဖြစ် ဦးအောင်ကျော်လုပ်ချင်တိုင်းလုပ်သွား၍ စောက်ရည်၊ သုတ် ရည်တို့ ပေကျံနေသော အိပ်ယာခင်း အဝတ်အစားတို့ကို လျှော်ဖွပ်သန့်စင်နေရ ခြင်းပင်။
နို့တွေလည်း တင်း၍ နာကျိန်းနေရသည်။
ဦးအောင်ကျော် နို့နယ်၊ နို့စို့၊ နို့တောတ်ခံရခြင်း အပြင် ရာသီလာသည့် ပထမရက် ဖြစ်သည့်အတွက် ပို၍ တင်းသယောင်၊ နာသယောင်ရှိရ၏။
ရာသီမလာခင်ရက်က စိတ်ရှိသလို အကိုင်အနှိုက်အပွတ်အထိုး ခံရသော စောက်ပက် လေးကလည်း အာတိအာတာဖြင့် သွေးဟောင်းသွန်ကာ သွေးသစ်တို့အစားထိုးချေတော့ မည်။
ထိုသွေးဟောင်းသွန်၍ ပြီးသည့်နောက်ရက်တွင် ခွင့်ယူ၍ အလိုးခံရမည်ဟု ဦးအောင် ကျော်က ပြောထားသည်။ သူလိုးနေကြ မိန်းမများအား ရာသီလာပြီး နောက်ရက်တွင် လိုးနေကြဟု ဆိုသည်။ ဖြူလဲ့သွယ်ကိုလည်း ရာသီလာပြီးလျှင် လိုးမည်ပြောသွားသည်။
ထို့အတွက် ဖြူလဲ့သွယ်မှာ မင်းသူနှင့် တိုင်ပင်ဆွေးနွေး၍ ဦးအောင်ကျော်နှင့် အလိုးခံရမည့်အရေး ချိန်းရပြုရသည်။
ဦးအောင်ကျော်က ဗုဒ္ဓဟူးနေ့၌ မန္တလေးတွင် ဆေးသွားစစ်မည်။ မန္တလေးရှိ မင်းသူမိတ်ဆွေ ဆရာဝန် တစ်ယောက်ထံတွင် ဖြူလဲ့သွယ်အမျိုးတစ်ယောက် General Checkup လုပ်မည်ဟု အကြောင်းပြကာ A၊B၊C ပါစစ်စေမည်။ ထို့နောက် ရွာမပြန်ဘဲ မန္တလေးတွင်ပင် နေစေမည်။
ဖြူလဲ့သွယ်နှင့် မင်းသူက ခွင့်ယူ၍ သောကြာနေ့၌ မန္တလေးတွင် ဆုံကြမည်။ ဦးအောင်ကျော် ၏ ဆေးစစ်အဖြေအပေါ်မူတည်၍ ဖြူလဲ့သွယ်တို့နေ၊ မနေ ဆုံးဖြတ်ကြမည်။
ဆေးစစ်အဖြေကောင်းမွန်ပါက ထိုနေ့ညနေ၊ သို့မဟုတ်ပါက စနေနေ့မနက်တွင်ပင် ဖြူလဲ့သွယ်နှင့် ဦးအောင်ကျော်တို့ တွေ့ဆုံကြမည်၊ နေကြမည်။
ဟိုတယ်အတွက် မင်းသူမှ ကြိုတင်၍ စီစဉ်ထားမည်။ သည်သို့ အချိန်းအချက်ပြု အစီအစဉ်ဆွဲထားသည်။
ဟာကွတ်မရှိစေရန် ချစ်သူနှစ်ဦးသား အကြိမ်ကြိမ်အဖန်ဖန် ပြောဆိုဆွေးနွေးကြရသည်။ ထိုသို့ ဆွေးနွေးတိုင်းလည်း နှစ်ဦးသားမှာ ရမ္မက်ဆန္ဒ အကြိမ်ကြိမ်ထရသည်။ အထူးသ ဖြင့် မင်းသူမှာ ချစ်သူအချောအလှ ဆရာမလေးအား မုဆိုးဖိုကြီးအား ပေးလိုးရမည့် အရေး အစစအရာရာ စီစဉ်ရသည်နှင့်ပင် တဏှာထရသည်။
ဖြူလဲ့သွယ်အား ပေးသိမထားသော အချို့အစီအစဉ်များအတွက်လည်း အလုပ်ရှုပ်ရ သေး၏။ မည်သို့ပင် ဖြစ်စေကာမူ သိပ်ချစ်ရသော ချစ်သူလေး၏ ရမ္မက်ဆန္ဒအား ဖြည့် ဆည်းပေးရသည့်အပေါ် ကျေနပ်ရသလို လီးလည်းတောင်ရ၏။
အစီအစဉ်ဆွဲရ၊ စီစဉ်ရနှင့်ပင် အလုပ်များရတော့သည်။
+++++++++++++++++++++
သည်ရက်ပိုင်း ဖြူလဲ့သွယ် ရွှင်ပြမြူးထူးနေ၍ ရီရီဦးပင် ပြောယူရသည်။
“ဟင်း…ဟင်း…ဖြူလဲ့တို့များ ကိုမင်းသူနဲ့တွေ့ရတော့မည်ဆိုပြီး ပျော်နေတာပေါ့လေ..”
ရီရီဦးကစ၏။ ခွင့်ယူ၍ ပြန်မည့်အပေါ် မင်းသူနှင့်တွေ့မည်ဟု ဖြူလဲ့သွယ်က ပြောထား သည် မဟုတ်ပါလား။
“အင်းပေါ့..ရီရဲ့…ပျော်တာပေါ့လို့…”
ဖြူလဲ့သွယ် ပြုံးပြုံးလေးပြန်ပြောသည်။ စိတ်အတွင်းကမူ
“ရီရေ….ကိုကခွင့်ပြုလို့ ဦးအောင်ကျော်ကြီးလိုးတာခံရမှာမလို့ ပျော်နေတာရီရဲ့”ဟုသာ တိတ်တိတ်ကလေးဆိုမိသည်။ မည်သို့ဆိုစေကာမူ ဖြူလဲ့သွယ်တစ်ယောက် မြူးထူးနေ ရသည်ကား အမှန်ပင်။
အစားအသောက်ဆိုလည်း ရှောင်ရသေး၏။
ခါတိုင်းဆို ရီရီဦးပါလာသော အကြော်၊ အလှော် စားစရာများကို ပလုတ်ပလောင်း စားနေ ကြ။ ခုတော့ သည်လိုမဟုတ်။
တို့ကနန်း၊ ဆိတ်ကနန်းသာ။ အပူအစပ်ဆိုလျှင် ထိပင်မထိ။ ဝမ်းချုပ်စာဆိုလျှင် မစား။
အရည်များများနှင့် ဟိုတို့တို့သည်တို့တို့သာစား၏။
ဦးအောင်ကျော်ကြီးက သည်သို့စားခိုင်းထား၏။ ဝမ်းချုပ်မခံနှင့် ဖင်လိုးဖြစ်ချင် လိုးဖြစ် မည်ဟု ဆိုထားသည် မဟုတ်ပါလား။
သည်လိုဆိုတော့ ရီရီဦးက မထိတထိ စပြန်သည်။
“ဖြူလဲ့တို့တော့ မရိုးတော့ဘူးဟေ့….ခွင့်ပြန်မှာနဲ့ အစားအသောက်ကအစ ရှောင်နေ…ဧကန္တတော့…… ”
“ဟာ…ရီရီကလည်းကွာ….ဖြူလဲ့က သွားရလာရနဲ့ ဝမ်းပျက်မှာဆိုးလို့ပါနော်…”
“ဟီး..ဟီး…ရီကဘာပြောလို့လည်း….ဖြူ…လဲ့…ရဲ့”
“တော်ပါ…ရီပြောချင်တာ ဖြူလဲ့သိပါ့…သွားကွာ”
အိုးမလုံ အုံပွင့်ရသော ဖြူလဲ့သွယ်မှာ ရှက်ရှက်နှင့်ပင် ရီရတော့၏။ ရီရီကလည်း မလွယ် အစအနောက်ကလည်းသန်သည့်အပြင် အကြောင်းသိ ပြောမနာဆိုမနာ ဖြစ်ရာ ဖြူလဲ့သွယ်မှာ စကားလမ်းကြောင်း အတင်းပြောင်းရတော့သည်။
ဖြူလဲ့သွယ်မှာ ခွင့်ပြန်မည့်ရက်ကို ရောက်စေချင်လွန်းလှလေပြီ။ ညညဆိုလျှင် စိုးထိတ်ရင်ဖိုရသည်။ အတွေးနှင့်ပင် ရှက်အားပိုကာ စောက်ပက်လေး အရည်စိုရတော့၏။
++++++++++++
ဖြူလဲ့သွယ် အမူအယာပျက်နေသည်ကို ရီရီဦး သိ၏။ သူမပြန်လာသည့်နောက် ဖြူလဲ့သွယ် နို့တွေကြီးလာသည်ထင်မိသည်။ တစ်ခါတစ်ရံ ကွတကွတပင် ဖြစ်နေသည်ဟု လည်းတွေးမိသည်။
ရီရင်းမောရင်း စနောက်ရင်း ဖြူလဲ့သွယ် နို့တွေကို ထိမိကိုင်မိတိုင်း ဖြူလဲ့သွယ် အထိမခံနိုင်။
“နာတယ်ရီရဲ့…မလုပ်ပါနဲ့ကွာ….”
ပြောလည်းပြော ရှောင်လည်းရှောင်သည်။ ယခင်ကနှင့်မတူ။
“ဖြူလဲ့ရ….နို့တွေများ ပိုကြီးလာသလားလို့ပါကွ…တင်းနေတာ၊ လက်ယောင်လိုက် တာများလို့ ခစ်…ခစ်”
“ဟာ….မဟုတ်တာ…ရာသီနဲ့မလို့ နာတာပါ ရီကလည်း”
ဖြူလဲ့သွယ်မှာ ပျာပျာသလဲပင် ပြောရသည်။
သည်ကြားထဲ ဦးအောင်ကျော်နှင့် ဖြူလဲ့သွယ်မှာ ရင်တဖိုဖို ကိစ္စလေးများ ဖြစ်ရသေး၏။
ဦးအောင်ကျော်ကတော့ ဆရာမလေးဟူ၍ လူရှေ့၊ သူရှေ့ ရိုရိုသေသေ ဆက်ဆံပါသည်။
အမူအယာမပျက်အောင် နေပေးပါသည်။ သို့သော် တစ်ရက်ပြီးတစ်ရက် ကုန်ဆုံးလာ လေလေ၊ မိမိအား လိုးတော့မည့် ဦးအောင်ကျော်ကြီးအား တွေ့ရသည်နှင့် ဖြူလဲ့သွယ် မှာ ရင်တုန်းပန်းတုန်ဖြစ်ရသည်။ အမူအယာပျက်၍ ကတုန်ကယင်ဖြစ်ရသည်။ တစ်နေ့ ကျောင်းသို့အသွား လမ်းတွင် ဦးအောင်ကျော်နှင့် ဆုံ၏။
“ဦး….ဦး…ကြီး….လယ်ထဲလား…”
ဖြူလဲ့သွယ် အထစ်ထစ်ငေါ့ငေါ့နှုတ်ဆတ်သည်ကို ရီရီဦး သတိထားမိသည်။
“ဟုတ်ပါ့..ဗျာ…ဆရာမလေးတို့ရော ကျောင်းလား….ဒါနဲ့ ဟို ခုံတွေရော အဆင်ပြေရဲ့လားဗျ…”
သည်တော့မှ ကျောင်းပိတ်ရက်အတွင်း ဦးအောင်ကျော်နှင့် ဖြူလဲ့သွယ်တို့ စာသင်ခုံတွေ အတူပြင်ကြသည်ကို သိရသည်။
ချက်ဆိုနားခွက်က မီးတောက်သော ရီရီဦးမှာ ဦးအောင်ကျော် အကြည့်တွေ မရိုးဟု ထင်မိသလို ဖြူလဲ့သွယ်လည်း လိုသည်ထက်ပို၍ ရှက်ရွံ့နေသည်ဟု မှတ်ချက်ချမိသည်။
ဗုဒ္ဓဟူးနေ့ မနက်က အဖြစ်ကိုကြည့်….။ မနက်အစောကြီးရှိသေး ဦးအောင်ကျော် နွားနို့ တွေလာပို့သည်။
“ဗျို့…ဆရာမလေးတို့…နွားနို့လာပို့တာပါ……ဒီကနေ့.မန္တလေး အလယ်သွားမှာ ဘာ တွေများ မှာဦးမလဲဗျ…”
နှစ်ဦးစလုံးအား ပြောသလိုလိုနှင့် ဖြူလဲ့သွယ်အား သွားတော့မည့်အကြောင်းပြောသည်။
ဦးအောင်ကျော်သွားတော့ ရီရီဦးက စသလိုလိုနှင့်ပြော၏။
“ဟော….ဖြူလဲ့ရေ….ဦးအောင်ကျော်လည်း မြို့ကိုအလယ်သွားမယ်ဆို…ဖြူလဲ့လည်း မန္တလေးရောက်ဦးမှာမလား….တွေ့နေဦးမယ်နော်….ဟင်း…..ဟင်း….”
ရီရီဦးက စသည်ဆိုသော်ငြား ဖြူလဲ့သွယ်မှာ ကတုန်ကယင်ဖြစ်ကာ မျက်နှာပျက်ရသည်။ အနာရှိတော့ စပ်ရသည်လေ။
+++++++++++++++
ကြာသာပတေးနေ့ တစ်နေ့လုံး ဖြူလဲ့သွယ်ပုံကြည့်ရသည်မှာ စိတ်နှင့်ကိုယ် ကပ်ပုံမပေါ်။ အယောင်ယောင်အမှားမှား။ ဖြူလဲ့သွယ် စိတ်လှုပ်ရှားရသည်။ ငိုချင်သလိုလို၊ ရီချင်သလိုလို ဖြစ်ရ၏။
အကြောင်းကား…..ဦးအောင်ကျော် ဆေးစစ်ရလဒ်များကို မင်းသူဆီမှတစ်ဆင့် သိရသည်။ အားလုံးအိုကေသည်။ အကုန်ကောင်းသည်။ A,B,C အားလုံးကင်းရှင်းသည်။
နှလုံးခုန်နှုန်းက လူငယ်များထက်ပင်ကောင်းသေးသည်။ ဆိုလိုသည်က အမောခံနိုင် သည့် သဘော။ သည်တော့ ဖြူလဲ့သွယ် အလိုးခံရဖို့ သေချာသလောက်ရှိချေပြီတည်း။
အဝတ်အစားပြင်ရသည်။ မနက်ဖြန်အတွက် စိတ်ဇောသန်သန်ဖြစ်ရသည်။ အယောင် ယောင် အမှားမှားဖြစ်ရသည်။
အရေးထဲ ရီရီဦးနှင့်စကားပြောနေစဉ် ဦးအောင်ကျော်မက်ဆေ့ဝင်လာသေးသည်။ ဦးအောင်ကျော်က မပို့စဖူး….။ ပို့သည့်အကြောင်းက ဆေးစစ်ပြီး အားလုံးကောင်းသည့် အကြောင်း။ ဖြူလဲ့သွယ်မှာ ရီရီဦးမသိအောင် ဟန်လုပ်ရသေး၏။ ခရီးသွားရမည်ကို အကြောင်းပြ၍ စောစောအိပ်ယာဝင်သည်။ အားရှိဖို့လိုသည်လေ…..။ စိတ်လှုပ်ရှားမှုကို ထိန်းကာ အိပ်ပျော်စေရန် ကြိုးစာ၍အိပ်ရသည်။
အိပ်ခန်းအပြင်မှ ရီရီဦးအဖြစ်ကို ဖြူလဲ့သွယ် မသိလိုက်။
++++++++++++++++++
သည်တစ်ပတ် ရီရီဦးပြန်လာသည်တွင် ဖြူလဲ့သွယ် အမူအယာတို့ ထူးခြားနေသည်ဟု ထင်မိသည်။ ပျော်မြူးရွှင်ပြနေခြင်း။ ရီမောပျော်ရွှင်နေခြင်း။ သီချင်းလေး တညည်းညည်း ဖြင့် လွတ်လပ်မြူးထူးနေခြင်း။
ဖုန်းပြောလျှင် တိုးတိုး တိုးတိုးဖြင့် တစ်စုံတစ်ရာကို စီစဉ်နေခြင်း။
ခွင့်ယူမည်ပြောသည့်အခါ ချစ်သူနှင့်တွေ့ရတော့မည်ဖြစ်၍ ပျော်ရွှင်နေခြင်း ဖြစ်သည်ဟု ထင်ခဲ့သည်။ စစနောက်နောက်ပင်ပြောနေသေး၏။ သို့သော်…. ထိုနေ့….ဗုဒ္ဓဟူးနေ့ည ဖြစ်မည် ထင်သည်။
ဖြူလဲ့သွယ်နှင့်စကားပြောနေစဉ် မင်းသူဖုန်းလာသည်။ ဖြူလဲ့သွယ် အခန်းထဲသို့ဝင်ကာ တိုးတိုး တိုးတိုးဖြင့် ပြောနေသည်။
ရီရီဦးလည်း ထမင်းစားခန်းအား တံမြတ်စည်းလှဲသည်။ အမှိုက်တောင်းအတွင်းမှ အမှိုက်များကို ပလက်စတစ်အိတ်အတွင်း သွန်ချသည်။ အနံ့တစ်ချို့ရသည်။ ညှီနံ့လိုလို။ စားကြွင်းစားကျန်များကြောင့် ဖြစ်ပေလိမ့်မည်။ အသက်ရှုအောင့်၍ သွန်ချသည်။
စက္ကူစတစ်ခုကား အမှိုက်တောင်းနှင့်ကပ်နေ၏။
ခါချသည်။ မကျ။
ထပ်၍ခါသည်။ ကျမလာ…။
အမှိုက်တောင်းကိုချကာ ထိုစက္ကူစကို လက်ဖြင့်ဆွဲယူ၍ အမှိုက်အိတ်အတွင်းထည့်သည်။
ရင်းနှီးနေသော အနံ့တစ်ချို့ကို ရှုရှိုက်မိသည်။
အမှိုက်အိတ်အတွင်းထည့်လိုက်သော ဝါကျင့်ကျင့် စာရွက်လေးကို ပြန်ထုတ်ယူလိုက် သည်။
ချေမွှထားသော စာရွက်ပိုင်လေး။
အချို့နေရာများတွင် ဝါကျင့်ကျင့် စွန်းပေလျက်။
ဖြန့်ကြည့်လိုက်သည်။ ဆုတ်ဖြဲထားသော အပိုင်းအစလေးများ…..လေးပိုင်း….။
စာရွက်အပိုင်းလေးများပေါ်တွင် စာလုံးများ………လဲ့…..နက်ဖြန်…… ….မယ်… …ကို… စသဖြင့်။ အဆက်စပ် မရှိ။ ပြန်၍ လွှင့်ပစ်လိုက်မည်ပြင်ကာမှ စာလုံးတစ်လုံး ကို သွားမြင်မိသည်။ လိုး……..ဆိုသောစာလုံး။
ရီရီဦး စာရွက်လေးပိုင်းကို ဆက်စပ်ကြည့်လိုက်သည်။
“မနက်ဖြန်…….ဖြူလဲ့……..စောက်ပက်ကို…….အသေလိုးမယ်”
“ဟင်….”
စာရွက်အပိုင်းအစလေးများကို သိမ်းရင်း ရီရီဦးမျက်လုံးထဲတွင် ဦးအောင်ကျော်နှင့်ဆုံ တိုင်း မသိမသာ အမူအယာပျက်နေရသော ဖြူလဲ့သွယ် ပုံစံလေးများကို မြင်ယောင်မိ သည်။
မြို့သို့သွားခဲလှသော ဦးအောင်ကျော်က မြို့သို့သွားသည်။ အနီးနား မြို့ဖြစ်သော မုံရွာ ပင် မဟုတ်။ မန္တလေးသွားမည် ဟုဆိုသည်။
ဖြူလဲ့သွယ်ကလည်း ခွင့်ယူထားသည်။ တိုက်ဆိုင်ခြင်းပဲ ထားပါတော့။
သူမ မရှိသည့် ရက်ပိုင်းအတွင်း ဖြူလဲ့သွယ် နို့တွေ ထွားလာသည်ကားအမှန်။ ရာသီလာ နေသည်ဟု ပြောသည်။ ဟုတ်သည် ဆိုပါစို့။
အစားအသောက်ရှောင်သည်။ ဝမ်းချုပ်မခံ။ ထို့အပြင် ဦးအောင်ကျော်နှင့်ဖြူလဲ့သွယ်ပုံက တစ်ခုခုကို လျို့ဝှက်ကြံစည်နေသလိုလို။
သူမကိုယ်တိုင်လည်း ဦးအောင်ကျော်နှင့်ဖြစ်ခဲ့ဖူးသည် ဖြစ်ရာ ဦးအောင်ကျော်၏ လက်ဆ လက်န၊ အကြံအစည် တွေကို သိနေသည်။
သုတ်ရည်နံ့တွေရနေဆဲ မနက်ဖြန်…….ဖြူလဲ့……..စောက်ပက်ကို…….အသေလိုးမယ် ဟူသော စာမှာ မည်သို့မည်ပုံ ရောက်နေရသလဲ…။
ဦးအောင်ကျော်မှလွဲ၍ တစ်ခြားမည်သူမျှ မဖြစ်နိုင်။ ပိတ်ရက်အတွင်း ဦးအောင်ကျော်နှင့် ဖြူလဲ့သွယ်တို့ စာသင်ခုံများကို အတူပြင်ကြသည်ဆို၏။
တိုက်ဆိုင်မှုများစွာ၊ သက်သေပစ္စည်းများကို စပ်ဆက်ကြည့်သည့်အခါ ဖြူလဲ့သွယ်နှင့် ဦးအောင်ကျော်တို့ မြို့တက်၍ လိုးကြ၊ ဆော်ကြမည် ဆိုသည့်အခြင်းအရာက ကွက်ကွက် ကွင်းကွင်း မြင်သာလာတော့၏။
“ဟိ…ဟိ…ဖြူလဲ့…ကတော့ကွာ…တွေ့မယ်..တွေ့မယ်”
တရားခံကွင်းဆက်ကို သေချာပေါက်မိသော စုံထောက်တစ်ဦးကဲ့သို့ ရီရီဦး ကျေကျေနပ် နပ်ပြုံးလိုက်သည်။ စာရွက်ပိုင်းစ လေးများကို ကိုင်၍ ဖြူလဲ့သွယ် အခန်းသို့သွားမည် ပြင် သည်။ မကျေမနပ်ဖြစ်၍ကားမဟုတ်။ စချင်သည့်စိတ်လည်းပါသည်။ နောက်တစ်ချက်က မိမိနှင့် အတူတူ….။
“အင်း…ဖြူလဲ့..ရှက်သွားပါမယ်…လွတ်လွတ်လပ်လပ် ပျော်ပါစေလေ…ပြန်လာမှ ငြင်း မယ်မကြံနဲ့ မိဖြူလဲ့ရေ…၊ အခုတော့ အားရပါးရ ခံပစေဦး…၊ ဟင်း…ဦးကြီးကလည်း ဆရာမလေးတွေ ပတ်လိုးနေတာ၊ တစ်ယောက်မှမချန်ဘူး…တွေ့မယ် ပြန်လာမှ ကောင်း ကောင်းကို စဦးမယ်”
လိုးမည့်သူက သူမနှင့်မီးကုန်ယမ်းကုန်း လိုးပွဲနွှဲခဲ့သူ။ ခံမည့်သူက ညီအစ်မလိုချစ်ကြသော သူငယ်ချင်း ဆရာမလေး။ မနာလိုခြင်း မဖြစ်သော်လည်း သူမအား ဖုံးကွယ်ထားသည်ကို တော့ မကျေမနပ်ဖြစ်မိသည်။
“ဟိ…သည်လိုဆို ငါနဲ့ဖြူလဲ့က လီးတစ်ချောင်းတည်းအတူအလိုးခံဖူးတဲ့သူတွေ ဖြစ်ပြီပေါ့….ဟီး..၊ အင်း…ဦးကြီးလိုးတဲ့ပုံနဲ့ဆို ဖြူလဲ့တော့ အီစိမ့်လန်ပျံနေမှာပဲကွာ…”
လွန်ခဲ့သောတစ်နှစ်ခန့်လောက်က သူမပင် အလူးအလဲခံခဲ့ရသော ဦးအောင်ကျော်လီးကြီး ၏ လိုးသွင်းချက်များတွင် လူးလှိမ့်နေမည့် ဖြူလဲ့သွယ်ပုံစံလေးကို မြင်ယောင်မိသည်။
မဆီမဆိုင် သူမစောက်ပက်လေးပင် ရှံ့ပွရှံ့ပွ ဖြစ်မိသည်။ ဖြူလဲ့သွယ်အား မစ တော့ဘဲ သူမအခန်းသို့ပြန်၍ အိပ်လိုက်သည်။ အိပ်၍ကားမပျော်ပါ။ သူမအား ပက်ပက်စက်စက် လိုးခဲ့သော ဦးအောင်ကျော်လီးကြီးကို သတိရရင်း စိုစွက်နေသော် ပြဲအာအာစောက်ပက် လေးကို ချော့မော့နှစ်သိမ့်ရသေး၏။
တစ်ဖက်ခန်းတွင်တော့ ဖြူလဲ့သွယ်ကား….။
အခန်း (၃၀)
ဖြူလဲ့သွယ် အစောကြီးထသည်။ ရေတဝကြီးချိုးသည်။ အလှပြင်သည်။ ရင်တသိမ့် သိမ့် တုန်ရသည်။ သည်ကနေ့ မန္တလေးသို့သွားမည်။ ကိုနှင့်တွေ့ရမည်။ အဆင်ပြေလျှင် ဦးအောင်ကျော်နှင့်ပါ…..။
မကြာမခင် ရင်ဆိုင်ရမည့် အဖြစ်အပျက်အတွက် တဏှာရမ္မက်က တတ်ကြွနေရသည်။ ထိုနည်းတူစွာ လက်တွေ့ကြုံတွေ့ရမည့်အရေးလည်း စိုးတထိတ်ထိတ်။
“ဖြူလဲ့ရေ…လာ…တော့..လာ… မနက်စာ…စားသွားဦး”
ရီရီဦးအသံကြားမှ အတွေးကိုရပ်ကာ ထမင်းစားပွဲစီသို့ သွားသည်။
“အမယ်…ဖြူလဲ့တို့ ဝိရီယကောင်းချက်ကွာ..အလှတွေတောင်ပြင်လို့ပါလား… …”
“.ဟီးဟီး ဒါပေါ့ ရီရဲ့…ဘဲ…ဘဲ…နဲ့တွေ့ရမှာလေကွာ….”
ဖြူလဲ့သွယ် အားကျမခံ ပြန်စ၏။
“ဟိ..ဘဲ..ဘဲလေးလား….ဘဲကြီးကြီးလားကွ…ဟေ…ဘဲကြီးကြီးဖို့ လှလှပြင်ထားတာနဲ့ တူပါရဲ့ကွာ….ခစ်…ခစ်…”
“ဟာ…မိရီမ….ပေါက်ကရ…သွား”
ရီရီ၏ အတည်ပေါက်နှင့် ပြောသောစကားတွင် ဖြူလဲ့သွယ် ရင်တုန်းပန်းတုန်ဖြစ်ရသည်။ ရီရီများ သိနေသလားအတွေးဖြင့် မသိမသာအကဲခပ်မိသည်။
“ကဲပါ..စတာပါ…ရော့ရော့…ဦးအောင်ကျော်ကြီးပေးသွားတဲ့ နွားနို့ ကျိုထားတာ ပူပူလေး၊ သောက်စေချင်လို့ပေးထားတော့ ကျိုပေးထားရတာပေါ့တော်….နွားနို့…နွားနို့ အား…ရှိတယ်မလား…အားရှိမှ…အကြာကြီးခံ….”
ရီရီဦးက ကြော်ငြာသီချင်းကိုဆို၍ စပြန်သည်။
“အာ….တကယ်ကွာ…ရီနော်….ဖြူလဲ့ ငိုလိုက်တော့မှာ စနေ…”
“ခစ်…ခစ်….ငိုတော့ မငိုပါနဲ့ ဒေါ်ဖြူလဲ့ရယ်…တော်ကြာ….”
“ဘာဖြစ်လည်း…တော်ကြာ…”
“ဟီး…ဟီး…ဟိုဘဲကြီးလုပ်လို့နာရင် ငိုစရာ မျက်ရည်မရှိဘဲ နေမစိုးလို့ပါကွ….ဟိ..”
တကယ့်အစအနောက် သန်သော ရီရီဦး ဖြစ်တော့သည်။
“ဟာ…တကယ်ကွာ…တော်ပြီကွာ…ရီမခေါ်တော့ဘူး…..သူများကို…အတင်းစနေ”
“ဟိ…ကဲပါ…ရီကချစ်လို့စတာကိုးကွာ…ကဲ..ကဲ မန္တလေးမယ် ကိုမင်းသူစောင့်နေ လိမ့်မယ်၊ မြန်မြန်စား…မြန်မြန်သွား ဖြူလဲ့ရ”
ရီရီဦးပြင်ပေးသော မနက်စာကိုစားသည်။ အထုပ်အပိုးများကိုယူ၍ ရွာထိပ်ကားလမ်းမသို့ ထွက်လာခဲ့သည်။
ရီရီဦးက လိုက်၍ ပို့သည်။
“ရီ…ဖြူလဲ့အတန်းက ကလေးတွေကို ဂရုစိုက်နော်… တစ်ခုခုဆို ဖြူလဲ့ဆီ ဖုန်းဆက် ပေး၊ မောင်သူရ ဆိုတဲ့ကလေးက နည်းနည်းဆိုးချင်တယ် သိလား”
ဖြူလဲ့သွယ်မှာ ကလေးများကို သံယောဇဉ်မပြတ်၊ စိတ်မချစွာ တတွက်တွက် မှာ၏။
“ကဲပါ…ဖြူလဲ့ရယ် စိတ်ချလက်ချသာသွား ဟုတ်ပြီလား…ဟော ဟိုမှာ ကားလာပြီ ဖြူလဲ့ရ….ဖြူလဲ့ကိုလည်း မှာရဦးမယ်…”
ရီရီဦးက ဖြူလဲ့နားနားသို့ ကပ်၍ တီးတိုးပြောသည်။
ဖြူလဲ့သွယ် မျက်နှာရဲ သွားရသည်။
“ရီ..ရီ..နော်…ဟွန့်….”
ရီရီလက်မောင်းလေးများကို ထု၍ ကားပေါ်သို့ ရှက်ကို့ရှက်ကန်းလေးတက်သွားရသည်။ ရီရီဦးပြောသောစကားများကို နားထဲတွင်ကြားယောင်ရင်း စိတ်တွေလှုပ်ရှားရ၏။ ရီရီဦး ပြောသော စကား မှာ…
“ဘဲကြီးက အရမ်းသန်တာ၊ ဖြူလဲ့တော့ သနားပါတယ်ကွာ၊ အနောက်ကိုချခံရရင် အစားတင်ရှောင်ရတာ မဟုတ်ဘူး ဖြူလဲ့ရ…ချောဆီသုံးပေး….ဟိ…ဟိ….”
ကားလေးကား မန္တလေးမြို့သို့ အရှိန်ဖြင့် မောင်းနှင်နေတော့သည်။ ထိုကားပေါ်တွင် လိုက်ပါလာသူ ဆရာမလေး ဖြူလဲ့သွယ်မှာမူ စိတ်အလျဉ်မှာ ကားထက်မြန်တော့သည်။
ရောက်ချင်လွန်းလှပြီ။ ကိုနှင့်တွေ့ချင်လှပြီ။
ထို့ထက်ပိုသည်ကား……။
ဦးအောင်ကျော် နှင့်………..။
“ဟင်း…….” ရှက်ပြုံးလေးတစ်ပွင့် ဖျပ်ခနဲပွင့်သည်။
ရှက်ပြုံးလေလား၊ ရမ္မက်ပြုံးလေလား၊ ကြောက်ပြုံးလေလား ဝေခွဲမရ….။
ဖုန်းလေးကိုထုတ်၍ မက်ဆေ့တစ်စောင်ပို့လိုက်သည်။
“ဦးကြီး……ဖြူလေး…မန္တလေး…လာနေပြီ…”
သိပ်မကြာ…..မက်ဆေ့ပြန်ရောက်လာ၏။
“ဖြူလေးရောက်တာနဲ့တွေ့ကြမယ်၊ နောက်ရက်စောင့်မနေချင်တော့ဘူး”
ဖြူလဲ့သွယ်မှာ မင်းသူဆီမက်ဆေ့ပို့ရပြန်သည်။
“ကိုရေ…သဲ ထွက်လာနေပြီနော်…သူက ဒီနေ့ပဲ တွေ့ကြမယ်တဲ့..သိလား..”
အတော်ကြာမှ မင်းသူဆီမှ စာဝင်လာ၏။
“အင်းပါ….ရောက်မှ ပြောကြမယ်လေ သဲ…”
ဖြူလဲ့သွယ်မှာ ကားပေါ်တွင် မျက်လုံးလေးမှိတ်လျက်။ အိပ်စက်မရသည်က အသေအချာ။ စိတ်လှုပ်ရှားမှုကို သက်သာလိုသက်သာငြား မျက်လုံးလေးမှတ်ထားခြင်း ဖြစ်တော့၏။
+++++++++++++++++++++
တစ်ကယ်တော့ မင်းသူ မန္တလေးရောက်နေသည်မှာ မနက်အစောကတည်းက။ သို့သော် ဟိုတယ်က နေ့ခင်း ၁၂ ကျော်မှ Checkin ဝင်၍ရသည်။
“…………….” ဟိုတယ်။ နာမည်ကြီးသည်။ ဈေးကြီးသည်။ ကျုံးနားနီးသည်။ အချက် အခြာကျသည့် နေရာ။ မန္တလေး၏ နာမည်ကြီးဟိုတယ်များထဲတွင် ထိပ်ဆုံးထဲပါလိမ့် မည်။
အခန်းတွေလည်း ကျယ်လှသည်။ လုံခြုံသည်။ ရေပူရေအေး၊ အဲကွန်း၊ Bathtub …အစစအရာရာ လိုလေသေးမရှိ။
မင်းသူ စိတ်ကြိုက်ရွေးချယ်ထားသည့် ဟိုတယ်။
လေးလွှာ အခန်းနံပတ် (---) အစွန်ဆုံးအခန်း။ မိမိချစ်သူလေးအား တစ်ခြားလီးဖြင့် ရက်ရက်ရောရော လိုးခွင့်ပြုမည့်အခန်းအား မင်းသူ စိတ်ကြိုက်တွေးကာ ရွေးထားခြင်း ဖြစ်သည်။ ကုတင်ကြီးကား King Size၊ Double Bed ကောင်းလှပေခြင်း၊ အိစက်ညက် ညောလှပေခြင်း။ သန့်ရှင်းတောက်ပြောင်၍ ကျယ်ဝန်းလှသည်။
ထိုအခန်းနှင့်ကပ်ရပ်အခန်းက (---)။ မင်းသူ နေမည့်အခန်း။
မင်းသူ ထိုဟိုတယ်တွင် စိတ်ကြိုက်အခန်းနှစ်ခန်းကိုယူသည်။ Checkin ဝင်သည်။
အခန်း (---) တွင် သေချာစိစစ်၍ ဈေးကြီးပေးဝယ်ထားသော Spy Camera သုံးလုံးကို နေရာချထားသည်။
တစ်လုံးကို အိပ်ယာခေါင်းရင်း ပန်းချီကားဘေးဘောင်နား မမြင်သာသောနေရာ….။
နောက်တစ်လုံးကား ကုတင်ခြေရင်း တီဗွီအောက်ခြေနား။
နောက်တစ်လုံးမှာမူ မျက်နှာကြပ်တွင်။ သေချာကြည့်သည့်တိုင် Smokey Alarm တစ်ခုကဲ့သို့ပင်။ အခန်းတစ်ခုလုံး အပေါ်စီးမှ မြင်ရသည့် မြင်ကွင်း။
ဓာတ်ခဲသုံး နိုင်ငံခြားဖြစ် Spy Camera အသေးစားလေးများ။
Tablet ကိုဖွင့်သည်။ ဟိုတယ်ဝိုင်ဖိုင်ကို မသုံးဘဲ၊ ဖုန်း Wifi ဖြင့် ချိတ်ဆက်သည်။
Tablet တွင် မြင်ကွင်းသုံးခုပေါ်လာသည်။
သေးငယ်သလောက် စွမ်းဆောင်ရည် ကောင်းလွန်းလှသည်။ ရုပ်ထွက်ကြည်လှသည်။ အပ်ကျသံကိုပင် ကြားရသည်။ လှုပ်ခြင်း၊ ထစ်ခြင်း၊ မှုန်ဝါးခြင်းမရှိ။ ဈေးကလည်း မနည်း ပေးရသည်ကိုး…။
နေရာကိုစိတ်တိုင်းကျချိန်သည်။ ဟိုဟိုသည်သည်ရွှေ့သည်။ Spy Camera များကို မမြင် သာစေရန် သေချာ နေရာပြန်ချသည်။ မြင်နိုင်၊ မမြင်နိုင် အထပ်ထပ်စစ်ဆေးသည်။
သည်လောက်ဆို မိမိချစ်သူလေးအား ဟိုလူကြီးလိုးခြင်းကို တစ်ဖက်ခန်းမှ သေချာကြည့် နိုင်၊ မြင်နိုင်၊ ကြားနိုင်ချေလေပြီ။
ကုတင်အိအိစက်စက်ကြီးပေါ်ထိုင်ကြည့်၏။ စိတ်လှုပ်ရှားလွန်း၍ လူက တုန်တုန်ယင်ယင် ပင် ဖြစ်ရ၏။
“အင်း…ဒီကုတင်ကြီးပေါ် သဲလေး…သူများလိုးတာခံရမှာပါလား….” အတွေးနှင့်ပင် ရင်က တဒိတ်ဒိတ်ခုန်ရ၏။ လီးကတောင်မတ်လာရ၏။ ထုလိုက်လျှင် ပြီးချေမည်။ မဖြစ် သေး သေချာအောင် လုပ်ရဦးမည်။
မိမိနေမည့်အခန်းသို့ပြန်၍ သေချာစေရန် ချိတ်ဆက်ကြည့်သည်။ မြင်ကွင်းက ကြည်လင်ပြတ်သားနေ၏။ အားလုံးအိုကေသည်။
ထိုသို့ မိမိချစ်သူအလိုးခံရသည်ကို စိစဉ်ပေးရခြင်း၊ ချောင်းကြည့်ခွင့်ရရန် စီမံနေရင်းက ပင် လီးကတောင်ရသေးသည်။ အစက ဖြူလဲ့သွယ်အား စပိုင်ကင်မရာများ တပ်၍ ကြည့် နေမည့်အကြောင်း ပြောမည်စိတ်ကူးသည်။
သို့သော်…မလွတ်မလပ် ရှက်နေမည်စိုးရိမ်သည်။ နောက်တစ်ချက်က သူ့မမြင်ကွယ်ရာ တွင် ဖြူလဲ့သွယ် မည်မျှစိတ်ထန်၍ စိတ်လွတ်လက်လွတ် အလိုးခံသည်ကို အမှန်အတိုင်း သိချင်သည်။ သည်လိုးပွဲပြီးမှ ဖြူလဲ့သွယ်ကို ပြောပြမည်စိတ်ကူးထား၏။
အားလုံးပြီးတော့ နှစ်နာထိုး လုလု။ ထိုစဉ် ဖြူလဲ့သွယ်ဆီမှ ဖုန်းဝင်လာသည်။
နောက် နာရီဝက် ဝန်းကျင် မန္တလေးရောက်လိမ့်မည်။ ကားဂိတ်ထိမလိုက်ခိုင်းဘဲ လမ်းမှာ ပင် ဆင်းခိုင်းလိုက်သည်။
ရေမိုးချိုးသည်။
Hotel Reception တွင် နှစ်ခန်းလုံးစာ သော့အပ်သည်။ အခန်း (---) အား သည်နေ့ညနေတွင်ပင် ဦးအောင် ကျော်နှင့်ဒေါ်ဖြူလဲ့သွယ် အမည်ဖြင့် Checkin ဝင်မည့် အကြောင်းပြောကာ ငွေရှင်းထားလိုက်သည်။ Tip Money များများ ပေးလိုက်သည်။ အားလုံးအဆင်ပြေသည်။ ကားလေးကို မောင်း၍ ဖြူလဲ့သွယ်နှင့် ချိန်းဆိုထားသောနေရာ သို့ ထွက်လာခဲ့၏။
“ဦးအောင်ကျော်ကြီး စို့စို့နေတာကိုရဲ့….ဟင့်…ကိုစို့တာကလေ…ဟိ…ကလေးလေး နို့ စို့သလိုပဲ…..သိလား…သူစို့တာကလေ….သဲမှာ တွန့်လူးအော်နေရတာ…ကိုက်လည်း ကိုက်တယ်ကွာ….စို့ခံရတာ အရမ်းဖီလ်းတတ်တာပဲ ကိုရယ်….နို့သီးခေါင်းတွေ ရှည်လာ တာပဲကြည့်တော့ ကိုရာ…”
ပြူးထွက်နေသော ဖြူဖြူဥဥ နို့နှစ်လုံးနှင့် နို့သီးစူစူ နှစ်လုံးကို ကိုင်ရန်လက်ရွယ်ရင်း မင်းသူပြောသည်။
“အို…နိုး..နိုး..မကိုင်နဲ့လေကိုရဲ့…ဒီနို့သီးတွေက ဒီနေ့အဖို့ရာ ဦးအောင်ကျော်ကြီး စို့ဖို့ကိုင်ဖို့လေကွာ…ကိုက ပိုင်ပေမယ့် ဒီနေ့အဖို့ မဆိုင်ဘူးလေ…ဟိဟိ..”
ဖြူလဲ့သွယ် အင်္ကျီကိုပြန်ဆွဲချရင်း မခို့တရို့လေးပြောသည်။ မင်းသူမနေနိုင်….
“အား…ကျစ်…သဲရာ….ထန်လာပြီကွာ”
“ဟိ…ဟိ…စိတ်တွေပါလာပြီလား…သဲရောပဲကွာ….ဟင့်”
“သဲနို့တွေ ပုံရိုက်ထားရမယ်…ဟိုလူကြီးလိုးပြီးရင် ဘယ်လောက်ထွားပြီးကြီးလာမလဲ သိရအောင်…သဲရ..”
“အင်း…ရိုက်ထားလေကို….အို…မထိပါနဲ့ဆို..သဲနို့တွေ ကို့လက်နဲ့မထိနဲ့လေကွာ၊ တစ်ခြား လူ ပေးလိုးပါတယ်ဆို ယောကျ်ားက မထိနဲ့လေ၊ သဲဘာသာချွတ်ပေးမယ်နော်”
“ဟား….သဲရယ်….”
မင်းသူမှာ လီးအတောင်ကြီး တောင်ရသည်။ တွေ့ကာစ နှမြောသလိုလို၊ ဘာလိုလိုနှင့် မတင်မကျဖြစ်နေရသော စိတ်ခံစားချက်တို့ ကွယ်ပျောက်ကာ တဏှာရမ္မက်တို့က အထ ကြီးထရ၏။
မင်းသူ စိတ်ကို ဖြူလဲ့သွယ်လည်းသိ၏။ ထိုနည်းတူစွာ ဖြူလဲ့သွယ်မှာလည်း မင်သူနှင့် ပြောရင်းကပင် ရှက်ရွံ့မှုတို့ကင်းကာ ဦးအောင်ကျော်နှင့် အလိုးခံရန် တတ်ကြွလာရသည်။ မင်းသူကို ပို၍ထန်အောင်လုပ်ပေးမည်ဟုလည်းတွေးကာ
“ကိုရဲ့…သဲ စောက်ပက်လေးပါ ရိုက်ထားလေ…သူ့လီးကြီးက အကြီးကြီးကိုရယ်၊ သဲကို လိုးရင် သဲစောက်ပက်လေးပြဲနေမှာ….အလိုးမခံခင်နဲ့ အလိုးခံပြီးပုံ ယှဉ်ကြည့်လို့ရ အောင်လေ…နော်..၊ သဲစောက်ပက်လေး ဘယ်လောက်တောင် ပြဲမလည်းနော်…ကို”
မင်းသူစကားမဆိုနိုင် ဘောင်းဘီမှ လီးကိုထုတ်သည်။ လီးကတောင်နေ၏။
“ဟိ…ကို့လီးလေး တောင်နေတာလားဟင်၊…ကိုတောင်နေတာကလေ သူ့လီးကြီး တွဲလဲ ပျော့နေသလောက်ပဲရှိတာ…ကိုရဲ့သိလား….”
“အား…သဲရယ်…ကျစ်….ထန်တယ်ကွာ”
မင်းသူပြောရင်းဆိုရင်း ဖြူလဲ့သွယ်အား ဖက်သည်။
“ဟိတ်….ကို..မရပါဘူးဆို..ဒီနေ့အဖို့ သဲတစ်ကိုယ်လုံး ဦးအောင်ကျော်အပိုင်လေ ကိုရဲ့..၊ နော် လိမ္မာသားနဲ့ကွာ…ကိုလည်း မထုနဲ့၊ သဲလည်းကို့ကိုမထုပေးချင်သေးဘူး၊ တစ်ခြားလီးနဲ့လိုးခံရခါနီး ကို့ကိုလည်းထန်နေစေချင်တယ် ကိုရဲ့….နော်၊ သဲအလိုးခံနေ တုန်းမှ ထုလေကိုရနော်.”
ဖြူလဲ့သွယ် ကားနောက်ခန်းသို့ ပြောင်း၍ ထိုင်သည်။ မင်းသူမှာ ကားမောင်းရင်း လီးတောင်ရ၏။ ကပ်ကိုးအရသာကို ထိထိမိမိခံစားရ၏။ ဖြူလဲ့သွယ်မှာလည်း ထို့နည်းတူစွာ….။
“ကို…သဲ အလိုးခံရမှာ ထန်လားဟင်…”
“အရမ်းထန်တယ်…သဲရာ…”
“သဲလေ…သူ့လီးကြီးနဲ့ခံရင်လေ…ကို့ထုနေ..နော်…သိလား…ကို့မယားလေး သူများလီးကြီးနဲ့ ခံရတော့မှာ ရင်ခုန်တယ် ကိုရယ်….”
“အား…သဲ..ကိုရောပဲကွာ…. အရမ်းထန်နေတာ..”
“ကို…ကို…ဟိုမှာရပ်….၊ အဲလူကြီးပဲ ဦးအောင်ကျော်လေ….ကို့မိန်းမကို ဒီညအသေလိုး မယ့်လူကြီးလေ ကိုရဲ့….”
ဖြူလဲ့သွယ်က ရှေ့မလှမ်းမကမ်းတွင် ရပ်စောင့်နေသော အသားညိုညို အသက်ကြီးကြီး လူကြီးအား ညွှန်ပြရင်းပြောသည်။ မင်းသူမှာ မိမိချစ်သူလေးအား လိုးတော့မည့်လူကြီး အားကြည့်ရင်း ရင်တုန်လှိုက်မောလာရသည်။ ထိုလူကြီးအနား မရောက်ခင် ကားရပ်လိုက် ၏။
“ကို…သဲ ခေါ်လိုက်တော့မယ်နော်”
မင်းသူခေါင်းညိတ်ပြသည်။ ပြတင်းမှန်လေးကို ဖွင့်ပေးလိုက်၏။
“ဦး..ဦးကြီး….ဖြူလေး….ဒီမှာ”
ဖြူလဲ့သွယ် ကားပြတင်းပေါက်မှ ခေါင်းလေးထုတ်ကာ အသံပေးရင်း လှမ်းခေါ်၏။
ဖြူလဲ့သွယ်အသံကြားတော့ ဦးအောင်ကျော် အနည်းငယ် အံ့အားသင့်ရင်း ကားအနား လျှောက်လာ၏။
“ဖြူလေး…ကားငှားလာတာ ဦးရဲ့…လာလေ….”
“အော်….”
ဦးအောင်ကျော်ပြုံးရင်း ဖြူလဲ့သွယ်ဖွင့်ပေးသော တံခါးမှနေ၍ ကားပေါ်တတ်ထိုင်၏။ ဖြူလဲ့သွယ်နှင့် ဦးအောင်ကျော်ကား နောက်ခန်းတွင် ပူးကပ်၍ထိုင်နေကြသည်။
မင်းသူ မှာ ကားမောင်းရင်း ရင်တွေ တဒိန်းဒိန်းခုန်နေရသည်။
“ကျုပ်က စောင့်နေတာ၊ ပေါ်မလာ မလာနဲ့လေ၊ ကားနဲ့ဆိုတော့ ဘယ်သူပါလိမ့်လို့ကွ”
ဖြူလဲ့သွယ်ဘေးနားကပ်ထိုင်ရင်း ကားမောင်းနေသော မင်းသူအား အကဲခပ်ရင်း ဦးအောင်ကျော်က ပြောသည်။
“ဟုတ်….ဖြူလေး…နည်းနည်းနောက်ကျနေတာနဲ့ ကားငှားလာလိုက်တာလေ ဦးကြီး… ဘာစားပြီးပြီလဲ…တစ်ခါတည်းသွားတော့မလား”
ဖြူလဲ့သွယ် ကားမှန်မှတစ်ဆင့် နောက်သို့ မသိမသာအကဲခပ်နေသော မင်းသူအား တစ်ချက် ပြုံးကြည့်ရင်း ဦးအောင်ကျော်ကို မေးသည်။
“အင်း…နောက်ကျရင် ဘာလုပ်မယ်ဆိုတာ သိတယ်နော်...ဖြူလေးကိုပဲ…စား…....”
“ဟာ…လူတွေနဲ့…….ကွာ..ဦး…ကြီးနော်”
ဦးအောင်ကျော်စကားမဆုံးခင် ပေါင်ကို လိမ်ဆွဲ၍ ဖြူလဲ့သွယ်ပြောသည်။ မင်းသူရှိနေ၍ ရှက်သလိုလိုဖြစ်ရသည်။ စိတ်ကလည်း ထန်ရသည်။ အနည်းငယ်လည်း ရှိုးတိုးရှန့်တန့် ဖြစ်ရသည်။
“ဟားဟား…ဘယ်သွားမလဲ၊ ရတယ်လေ…ဒီနား..နီး.နီးနားနား…နေရာပေါ့..”
မင်းသူ ရင်ထိတ်သွားသည်။ သူစီစဉ်ထားသော ဟိုတယ်မဟုတ်ပါက….။
“ဖြူလေး စီစဉ်ထားတယ်၊ အဲဒီပဲသွားမယ်….ကို…ကို…ဘယ်သူ ကားဆရာ… “……” ဟိုတယ်ကို မောင်းပေးပါ”
ဖြူလဲ့သွယ်ယောင်၍ ကိုဟု ခေါ်မိသလိုဖြစ်သွားသည်။ နာမည်မသိသလိုဖြင့် ကားဆရာ ဟုရောချလိုက်ရသည်။ လိုးချင်နေသူ ဦးအောင်ကျော် သတိမထားမိ၍ တော်ပေသေး၏။
“ဟုတ်….ဟုတ်….ရ…ရ..ပါတယ်”
မင်းသူကိုယ်တိုင်လည်း ရင်ခုန်လွန်း၍ ရူးများသွားနိုင်ပါသည်။ မိမိချစ်သူလေးနှင့် အညာသားမုဆိုးဖိုကြီးတို့ လိုးကြဆော်ကြရန် မိမိကိုယ်တိုင် ဟိုတယ်သို့ ကားမောင်းပို့ပေး နေရသည် မဟုတ်ပါလား။
ကားနောက်ခန်းတွင်တော့ ဦးအောင်ကျော်က ဖြူလဲ့သွယ် လက်ကလေးအား ဆုပ်ကိုင်လျက်။ တို့ထိ ကိုင်တွယ်လျက်။ မကြာခင် လိုးကြ၊ ခံကြ တော့မည်သူနှစ်ဦး။
တရားဝင်ပိုင်ရှင် ချစ်သူဖြစ်သော မင်းသူမှာ ကားမောင်းရင်း ချစ်သူနှင့် ချစ်သူအားလိုး မည့်လူကြီးအား လိုးမည့် ဟိုတယ်ဆီ ကားမောင်းပို့ပေးနေတော့၏။
“ဟို ကားဆရာ..မောင်ရင်လေး.. လမ်းမယ် ဆိုင်တစ်ခုခု ခဏရပ်ပြီး… .အရက်တစ်လုံးလောက် ဆင်းဝယ်ပေးစမ်းပါ…ရော့ ရော့ ပိုက်ဆံပါ ယူသွား”
ဦးအောင်ကျော် ပိုက်ဆံအချို့ကိုထုတ်၍ မင်းသူအားခိုင်းသည်။
မင်းသူမှာ အီလည်လည်ခံစားချက်ဖြင့် မိမိချစ်သူအားလိုးမည့် လူကြီးအတွက် အရက် ဆင်းဝယ်ပေးရသေး၏။
“ဦးကြီးကလည်းကွာ….ဘာလို့ အရက်တွေသောက်မှာလဲ….”
“အရက်လေးသောက်လိုက်၊ ဖြူလေးကို ဆော်လိုက်နဲ့…ဟား…ဟား…”
“အို…ကွာ….”
ဖြူလဲ့သွယ်တော့ မည်သို့နေမည်မသိ။ ကြားလိုက်ရသော မင်းသူအဖို့ကား ကယောင် ခြောက်ခြား…။
+++++++++++++
ဟိုတယ်နှင့်နီးလာလေလေ မင်းသူမှာ ကတုန်ကယင်ဖြစ်လာလေလေ။ နောက်သို့လည်း မသိမသာခိုးကြည့်မိ၏။
ဖြူလဲ့သွယ်မှာလည်း မျက်လုံးလေးအဝိုင်းသား။ ချစ်သူကိုယ်တိုင်က ကားမောင်း၍ အညာသာမုဆိုးဖိုကြီးန၏ အလိုးခံရရန် ဟိုတယ်ဆီ လိုက်ပို့ပေးခံရသောအဖြစ်။ စိတ်တွေ က ကယောင်ခြောက်ခြား။ တုန်တုန်ယင်ယင်။ ဦးအောင်ကျော်ကတော့ ဘာမှမသိရှာ။
အေးအေးလူလူပင်။ တစ်ချက်တစ်ချက် ဖင်ကို ခိုး၍ ညှစ်လိုက်သေး၏။ လက်လေးကို လည်း ဆွဲယူကာ ပုဆိုးပေါ်မှနေ၍ လီးကိုကိုင်ခိုင်းထားသေး၏။
နောက်ကြည့်မှန်မှ ခိုးခိုးကြည့်နေသော မင်းသူလည်း မသိမဟုတ် သိမည်သာ။
ချစ်သူရှေ့ တခြားလီးကြီးအား ဆုပ်ကိုင်နေရသည်ဆိုသော အသိကပင် စောက်ပက်လေး ကို တဆစ်ဆစ်ရွစေသည်။ ဆိုတော့ ဦးအောင်ကျော် လီးကြီးကို သေချာဆုပ်၍ လီးဒစ်လေးအား ညှစ်ပေးမိသည်။
ဖြူလဲ့သွယ်မှာ တဏှာစိတ်၊ ရှက်ရွံ့စိတ်၊ ကျေနပ်စိတ်များနှင့်အတူ လူက အိပ်မက်မက် နေသကဲ့သို့။
ဦးအောင်ကျော်ကတော့ ဖြူလဲ့သွယ် ဖင်အောက်လက်ကို မရမကထိုးထည့်သည်ဖြစ်ရာ ဖြူလဲ့သွယ်မှာ ဖင်ကြွပေးလိုက်ရသည်။
“အို ဟင့်….”
ဖြူလဲ့သွယ်ဆီမှ ညည်းညူသံက မင်းသူအား တွန့်ကနဲ ဖြစ်သွားစေသည်။ အကြောင်းရင်းက ဖြူလဲ့သွယ်ဖင်အောက်ရောက်သွားသောလက်က ဖင်ကိုဆုပ်ညှစ်ရုံမက ဖင်အကွဲကြားနှင့် စောက်ပက်လေးအား ထိုးကလိခြင်းကြောင့်။
ဖြူလဲ့သွယ်မှာ နှုတ်ခမ်းလေးကိုတ်၍ မညည်းစေရန် ထိန်းရသည်။ လက်ကလည်း လီးကို တင်းတင်းဆုပ်မိသည်။ ဦးအောင်ကျော်အား မျက်စောင်းလှမ်း၍ထိုး၏။
သို့သော် အနီဦးအောင်ကျော်ကား ခေါင်းကြီးမော့ မျက်လုံးကြီးမှိတ်ကာ ဖီလ်းခံနေတော့ ၏။ လီးကိုင်ခံရခြင်း၊ ဖင်ကိုင်၍ စောက်ပက်အားကလိခြင်းတို့ကိုမူ မရပ်ချေ။
ဖြူလဲ့သွယ်မှာကား ကနာမငြိမ်။ စောက်ပက်တယားယား အသည်းတဖိုဖို။ စောက်ရည် စိုစိုရွှဲတော့၏။
သည်အဖြစ်အပျက်တွေကို သိနေမြင်နေရသော မင်းသူမှာ ကားမောင်းရင်းပင် လီးကို မသိမသာ ဆုပ်ကိုင်ရသည်။ လီးကအဆမတန် တင်းတောင်း၍ ယားလွန်းလှသည် မဟုတ်ပါလား။
ကားလေးက ဟိုတယ်ရှေ့ ငြိမ့်ခနဲ ထိုးရပ်သည်။ ထိုအခါမှ ဖြူလဲ့သွယ်မှာ လီးကိုဆုပ်ကိုင်ရာမှ ကပျာကယာလွှတ်လိုက်ရ၏။
ထိုသည်မှဧည့်ကြိုလေးက ကားနောက်ခန်းတံခါး ကိုဖွင့်ပေးသည်။
တံခါးဖွင့်သံနှင့်အတူ မင်းသူရင်ထဲ ဒိန်းကနဲ မြည်သွား၏။
ဦးအောင်ကျော်ဆင်းသည်။
ဖြူလဲ့သွယ်ကား မဆင်းရဲ။ ထဘီက ဖင်တွင်အရည်ကွက်၍ စိုနေမည်မှာ အသေအချာ။
ဖြူလဲ့သွယ်အား ကားခပေးပြီးပြီလားမေး၏။
ဖြူလဲ့သွယ် စကားမပြောနိုင်ရှာ။ အယောင်ယောင်အမှားမှား ခေါင်းခါပြ၏။
“ဦးကြီး…ခဏ”
ဖြူလဲ့သွယ် ဦးအောင်ကျော်ကို အနားသို့ခေါ်သည်။ တိုးတိုးလေးကပ်ပြောလိုက်၏။
“ဟား..ဟား…အင်း…ဖြူလေး…”
ဦးအောင်ကျော်က ကားပေါ်မှ ဖြူလဲ့သွယ်အဝတ်ထုပ်ကို ယူ၍ Bell Boy လေးအားပေး လိုက်သည်။
“ရော့..ကလေး…ဒါယူသွားနှင့်….ဟို…ကားဆရာ..မောင်ရင်လည်း ခနဆင်းကွာ…ရော့ ကားခ..လာယူလိုက်”
တစ်သောင်းတန်တစ်ရွက်ကို မင်းသူအားကမ်းပေးသည်။ မင်းသူမှာ အူလည်လည်ဖြင့် ဆင်းလိုက်ရသည်။
“ရော့..ရော့…ငါတူလေး၊ ပြန်အမ်းမနေနဲ့တော့”
မင်းသူ အောင့်သက်သက်ဖြင့်ယူထားလိုက်ရသည်။
ဖြူလဲ့သွယ် ရီချင်လွန်း၍ နှုတ်ခမ်းကို ကိုက်ထားရသည်။ ရှက်ကိုးရှက်ကန်းခံစား ချက်များနေရာတွင် ရီချင်စိတ်လေးများဝင် ရောက်လာသည်ဖြစ်ရာ အနည်းငယ် နေသာထိုင်သာရှိလာရ၏။
ကားပေါ်တွင်ပင် ထဘီကို လှည့်၍ ဝတ်လိုက်ရသည်။
ဦးအောင်ကျော်က ဖြူလဲ့သွယ်လက်ကိုဆွဲ၍ ဧည့်ကြိုကောင်လေး ခေါ်ရာ Reception ဆီသို့ သွားသည်။ မင်းသူမှာ ရင်တွေတုန်ရသည်။ စိတ်တွေ လှုပ်ရှားရသည်။
မိမိချစ်သူအားလိုးရန် ပိုင်ပိုင်နိုင်နိုင် လက်ဆွဲ ခေါ်သွားသည့် ပုံရိပ်ကို ငေးကြည့်မိရင်း နှမြောသလိုလို၊ အူတိုသလိုလိုဖြင့် လီးကတောင်ရသည်။ လက်ဆွဲခေါ်ခြင်းက လိုးဖို့ရာ ခေါ်ဆောင်ခြင်း။ မိမိမယားအား၊ မိမိစီစဉ်ပေးသောအခန်းတွင်လိုးရန်၊ မိမိရှေ့တွင်ပင် လက်ဆွဲ၍ ခေါ်သွားခြင်း။
ဖြူလဲ့သွယ်၏ တင်းရင်းစွင့်ကားသော ဖင်လုံးနှစ်လုံးမှာ လမ်းလျှောက်လိုက်တိုင်း နိမ့်တစ်ခါ မြင့်တစ်လှည့်။ ယိမ်းကာတစ်မျိုး နွဲ့ကာတစ်ဖုံ။ အော်..ငါ့မိန်းမဖင်အိုးလေး ဟိုလူကြီးတက်ခွတော့မှာပါလား ဆိုသည့်အတွေးက မင်းသူရင်ထဲ မီးရှုးမီးပန်း ဖောက်သ ကဲ့သို့။
ဖြူလဲ့သွယ်မှာ ဦးအောင်ကျော်လက်ကို တင်းတင်းဆုပ်ထားရသည်။ လက်ကချွေးတွေ ပြန်ရသည်။ နောက်သို့ မသိမသာ ငဲ့ကြည့်တော့ မင်းသူ တွေတွေလေးစိုက်ကြည့်နေသည် ကိုတွေ့ရသည်။ စိတ်ထဲ ဝမ်းနည်းသလိုလို ခံစားမိ၍ ခြေလှမ်းက တုန့်ခနဲ ဖြစ်ရသည်။
မင်းသူက လက်ကိုဝိုင်း၍ အိုကေ ဟု အသံတိတ်ပြောမိသည်။
“ဖြူလေး ကားပေါ်ပစ္စည်းကျန်ခဲ့လို့လား”
“ဟင်….ဟင့်…အင်း… ဖုန်းကျန်သလားလို့ပါ….ဖုန်းကလက်ထဲမှာရယ်…ဟီး…မေ့လို့”
အယောင်ယောင်အမှားမှားဖြင့် ဖြူလဲ့သွယ် ကမန်းကတန်းပြောရသည်။
ဦးအောင်ကျော်က ဖြူလဲ့သွယ်လက်ကိုတင်းတင်းဆုပ်ကာ ဆွဲခေါ်၏။ ဖြူလဲ့သွယ် တွန့် ဆုတ်၊ တွန့်ဆုတ်ဖြင့် Reception ဆီသို့ ရောက်သွား၏။
Reception တွင် မတူညီသော လူနှစ်ဦး၏ ပုံပန်းသဏ္ဌန်၊ အသက်အရွယ်၊ အသွင်အပြင် တို့ကြောင့် ငေးမောကြည့်ခြင်းကို ခံရသည်။
ဦးအောင်ကျော်က မသိချေ။ ဖြူလဲ့သွယ်မှာတော့ မျက်နှာကလေးနီနီဖြင့်ပင် Checkin ဝင် ရသည်။ မှတ်ပုံတင်ပေးတော့လည်း လက်ကလေးကတုန်တုန်ရီရီ။
ရင်ထဲတွင်တော့ ငလျင်လှုပ်နေရသည်။ အခန်းသို့ရောက်လျှင် အလိုးခံရတော့မည်။ မင်းသူကလည်း မိမိအလိုးခံဖို့သွားသည်ကို နှမြောသလိုလိုဖြင့် တတ်ကြွစွာပင် ငေးကြည့် ကျန်ခဲ့သည်။
ချစ်သူ့သဘောတူညီချက်ဖြင့်ပင် တစ်ခြားလီးကြီးခေါ်လိုးရာ ပါလာရသည့် အဖြစ်။ ထိုအထဲ စူးစမ်းသလို ကြည့်သော ဟိုတယ်ဝန်ထမ်းများ၏ အကြည့်ကလည်း ရှက် အားပိုရသေး၏။ စူးစမ်းသည့်အကြည့်များကိုတော့ အပြစ်မဆိုချင်။
ဦးအောင်ကျော်က အသက်ကြီးကြီး အသားညိုညို တောသာကြီး။
မိမိက ဖြူဖြူသွယ်သွယ်၊ ငယ်ငယ် နုနု။
မဆိုင်….ဘာမှမဆိုင်။ ထိုသို့ဘာမှ မဆိုင်သည့်လူသားနှစ်ဦး လက်ချင်းတွဲ၍ ဟိုတယ်လာ သည်ဆိုတော့…….။ သူတို့အနေဖြင့် အတွေးများစရာပင်။ သားအဖလို့လည်း မဆိုနိုင်ရာ။ တစ်ခုသာရှိတော့သည်။ လိုးဖို့ဆော်ဖို့ လာကြခြင်း။
ဟိုတယ် ဝန်ထမ်းများအဖို့ ထိုအဖြစ်အပျက်များမှာ နေ့တဓူဝ ကြုံတွေ့နေရသည့် ကိစ္စရပ် များဖြစ်ရာ အထူးအဆန်းမဟုတ်လှ။ သို့သော် ဖြူလဲ့သွယ်နှင့်ဦးအောင်ကျော်တို့၏ ကွာခြားချက်ကြောင့် သတိထားမိစရာဖြစ်ရသည်။ ပြုံးချင်ချင် ဖြစ်ကြသည်။
ရှက်မျက်နှာ ဖြူနီရဲလေးနှင့် ဖြူလဲ့သွယ်မှာ မင်းသူကိုသာ စိတ်တိုချင်မိသည်။
“သူ့ကြောင့် ပေါ့…ဟွန့်…။ ဒီလိုဟိုတယ်ကြီးမှာ အလိုးခံခိုင်းစရာလား…။ ခုတော့ သူများတွေက ပြုံးစစနဲ့ ကြည့်နေကြပြီ……ဟွန့်…ကိုကကွာ…”
ဖြူလဲ့သွယ်မှာ အတွေးမဆုံးနိုင်ရှာ….
“ရပါပြီရှင်….၊ အခန်း……ပါ၊ဒီနေ့တစ်ရက်စာ အခန်းခ ရှင်းပြီးသားပါ၊ ရပ်ထပ်တိုးမယ်ဆိုရင်တော့ ကြိုပြောပေးပါရှင်၊ အခု အခန်းကို လိုက်ပို့ပါမယ်ရှင်၊ လိုအပ် တာ ရှိရင် Reception ဖုန်း ၀၀၀ ကို ဆက်နိုင်ပါတယ်ရှင်…”
Bell Boy မှ ဦးဆောင်၍ ခေါ်သွား၏။ သည်တော့မှ ဖြူလဲ့သွယ် သက်ပြင်းချရတော့ သည်။ ဒါတောင် Reception မှ တီးတိုးပြောသောအသံလေးများကား…..
“အသက်ကွာတယ်နော်…သားအဖတာ့ မဖြစ်နိုင်ဘူး..”
“ဟိဟိ..ဟိုဟာ..ပေါ့”
“ဟဲ့…ဧည့်သည်ကြားပါမယ်…တိုးတိုး”
ကြားပါသည်။ ဖြူလဲ့သွယ်ကြားပါသည်။ ဟိုဟာဆိုသည့် အပြောကိုလည်းသိပါသည်။ မိမိ အလိုးခံဖို့လာသည့် အဖြစ်ကို သူများတွေသိနေသည့် အဖြစ်က ရှက်စရာ။ တစ်ဖက်တွင် လည်း ရမ္မက်ထစရာ။
ဖြူလဲ့သွယ် မျက်နှာကလေး ရှက်သွေးနီနီလွှမ်းတော့၏။ စောက်ပက်ကလေး ရွရွစိစိ စိုစိုရွှဲတော့၏။
Post a Comment