Myanmar Apyar Books Only [အပြာစာအုပ်]

ကျွန်တော်တို့ ရပ်ကွက်ထဲက နာမည်ကြီးကောင်မလေး တစ်ယောက်ပါ။ တော်တော်လေး အထင်ကြီးသွားလား။ အဟီး။ ကြက်မလို့ ခေါ်မလား။ ဖာသည်မလို့ ခေါ်မလား။ အဲလို နာမည်ကြီးတာဗျ။ သူ့ကို နီနီ လို့ပဲ ခေါ်ကြတယ်။ အနီရောင်ဝတ်စုံကို ဝတ်တတ်လေ့ ရှိလို့လား။ နှုတ်ခမ်းနီကို အနီရောင်ဆိုးတတ်လို့လား။ သူ့နာမည် အရင်းလားဆိုတာကိုတော့ ကျွန်တော် ခုထိ မသိဘူးဗျ။ ကြက်မ ဒါမှမဟုတ် ဖာသည်မဆိုလို့ ခင်ဗျားတို့က ခင်ဗျားတို့ အရပ်ထဲက ကြက်မတို့ ဖာသည်မတို့ကို လှမ်းမြင်ယောင်ကြည့်နေသလား။ အသားမွဲခြောက်ခြောက် ပိန်ကပ်ကပ်အဲလိုလား။ မှားသွားမယ်။ နီနီက အဲလိုမဟုတ်ဘူးဗျ။ တကယ့်ဟော့ရှော့လေး။ သူဘယ်ကနေ ဘယ်လို အဲလိုဖြစ်သွားလဲဆိုတာကတော့ ရိုးတိုးရိပ်တိတ်ပဲ သိတယ်။ စိတ်တော့ မကောင်းစရာပဲ။ ဆင်းရဲတာလည်း ပါတာပေါ့လေ။ သူ့အကြောင်းက ဒီလို။ နီနီ …။ တစ်မိပေါက် တစ်ယောက်ထွန်းဆိုရမည်လား မသိ။ မွေးချင်း လေးယောက်ထဲတွင် နို့ညာဖြစ်သည့် နီနီသည် အစ်မဖြစ်သူများထက် ချော၏ လှ၏။ ရုပ်ရှင်မင်းသမီး ရှူံးလောက်အောင်ကို လှချင်းမျိုးဖြစ်၏။ အဖေဖြစ်သူက သူမငါးနှစ်အရွယ်တွင် ဆုံးသည်။ အမေက အကြော် ကြော်ရင်း သူမတို့ကို စောင့်ရှောက်ခဲ့သည်။ ဒီလိုနဲ့ ကိုးတန်းရောက်တော့ လူငယ်တို့ သဘာဝရည်းစားထား ဖြစ်သည်။ ဟိုချိန်း ဒီချိန်းလုပ်ပါသည်။ တစ်နေ့ သူတို့ ကျောင်းပြေးရင်း တော်တော်လှမ်းသည့် တောင်စွန်းတစ်နေရာတွင် ချစ်သူနှစ်ဦး ချိန်းတွေ့ခဲ့ကြသည်။ ထိုနေ့ သူမဘဝပျက်ခဲ့ရသည်။ သူမချစ်သူကြောင့် မဟုတ်ပါ။ သူမ၏ ကြမ္မာကြောင့် ဖြစ်မည်ဟု ထင်ပါသည်။ “မင်းတို့ ဒီမှာ ဘာလာလုပ်တာလဲ” လူကြီးငါးယောက်။ သူမတို့ကို ဝိုင်းထားသည်။ “ဖမ်းလိုက်စမ်း” “ကျွန်မ…. ကျွန်တော်…” သူမတို့ စကားမပြောနိုင်တော့ပါ။ သူမတို့ ပါးစပ်ကို ပိတ်ထားလိုက်ကြသည်။ ကောင်လေးကို စာအုပ်မှ စက္ကူများဖြဲကာ ပါးစပ်ထဲ သိပ်ထည့်ပြီး ပုဝါဖြင့် ပါးစပ်ကို ပိတ်လိုက်သည်။ လွယ်အိတ်ကြိုးဖြင့် လက်ကို နောက်ပြန်ချည်လိုက်သည်။ “သေသွားမယ်” ဟုခြိမ်းချောက်ကာ မှောက်အိပ်ခိုင်းပြီး လည်ပင်းကို နင်းထားသည်။ နီနီက ထိုအဖြစ်အပျက်ကို ကြည့်ရင်း ကြောက်နေသည်။ တစ်ယောက်က သူမကို လက်ပြန်ကိုင်ထားသည်။ တစ်ယောက်က သူမ မေးစေ့ကို ကိုင်ပြီး “အော်တာနဲ့ အသတ်ပဲ” ဟု ခြိမ်းခြောက်သည်။ “ခိုင်းတဲ့အတိုင်းလုပ်” တစ်ယောက်က ခါးပတ်ဖြုတ်ကာ ဘောင်းဘီကို ချွတ်နေသည်။ နီနီက မကြည့်ရဲသဖြင့် မျက်နှာလွဲနေသည်။ သူမကို မုဒိမ်းကျင့်ကြတော့မည်မှန်း သိလိုက်သည်။ “ဒူးထောက်လိုက်စမ်း” နောက်မှ လက်ကိုချုပ်ထားသူက ပြောလည်းပြော နိုက်လည်း နိုက်ချသဖြင့် နီနီတစ်ယောက် ဒူးအလိုလို ထောက်ပြီးသား ဖြစ်သွားသည်။ “စုပ်…” တစ်ခွန်းတည်း ပြောသည်။ နီနီ မိုက်ခနဲ ဖြစ်သွားသည်။ ခေါင်းကို ငိုက်စိုက်ချကာ ငိုသည်။ “ဟင့် အင့် ဟင့် မလုပ်ကြပါနဲ့ရှင်၊ မလုပ်ကြပါနဲ့၊ ကျွန်မတို့က ကျောင်း… ကျောင်းသူတွေပါ” နီနီခေါင်းကို ဆွဲမတ်ကာ ထိုလူက လီးကိုတေ့ပေးသည်။ နောက်မှ သိရသည်က ထိုသူနာမည်မှာ “ကျော်မင်း” ဟူ၍ ဖြစ်သည်။ ကျော်မင်းက သိပ်မတောင်သေးသော လီးဖြင့် နီနီ၏ မျက်နှာသို့ တေ့ကပ်လိုက်ပြီး မျက်နှာကို မော့အောင် လုပ်ထားသည်။ “စုပ်လို့ ပြောနေတယ်နော်” ခြိမ်းချောက်သံ ပါလာသည်။ လီးက နွေးနွေးအိအိကြီး နီနီနှုတ်ခမ်းတွင် ကပ်နေသည်။ နီနီကြောက်သဖြင့် တင်းတင်းစေ့ထားသော ပါးစပ်ကို ဟလိုက်သည်။ သိပ်မတောင်သေးသော လီးက သူမပါးစပ်ထဲ အခွေလိုက် ဝင်လာသည်။ “ကောင်းကောင်းစုပ်စမ်း စောက်ကောင်မ သေသွားမယ်” “ဟု ဝု အု အု ဟု အု ဝု” နီနီက ကြောက်လည်း ကြောက်နေသည်။ ငိုလည်းငိုနေသည်။ လီးက ပါးစပ်ပြည့်နေသည်။ ငုံနေရာမှ ကြီးလာသည်။ နံလာသည်။ နောက်မှ ချုပ်ကိုင်ထားသူက နီနီအကျႌကို ချွတ်သည်။ ဘော်လီကို မချွတ်သေးဘဲ ဘော်လီပေါ်မှ သူမနို့အစုံကို ကိုင်သည်။ ထိုသူအမည်မှာ “စိုးနိုင်”ဟု သိရသည်။ ကျော်မင်းက ကျောင်းသူလေး၏ ကြောက်လန့်နေသော အပြုအမူလေးကို သဘောကျရင်း လီးကို ထုတ်ကာ ပါးကိုပုတ်သည်။ နီနီပါးပြင်တွင် မျက်ရည်များ ရွဲနစ်နေသည်။ “လျှာထုတ်စမ်း” နီနီက လျှာကို မထုတ်ချင် ထုတ်ချင်ထုတ်ပေးသည်။ ကျော်မင်းက လီးထိပ်ဖြင့် လျှာကို ပုတ်သည်။ ခေါင်းကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့်ကိုင်ပြီး ဖြည်းဖြည်းချင်းလိုးသည်။ စိုးနိုင်က နောက်မှ ဘော်လီကို ဖြုတ်သည်။ “စောက်ကောင်မက လူသာငယ်တာ ပစ္စည်းကတော့ အပြည့်ပဲ” ဘေးမှ စောင့်ကြည့်နေသူက လှမ်းပြောသည်။ နီနီက ကြားဖြစ်အောင် ကြားလိုက်သေးသည်။ စိုးနိုင်က နို့ကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် စုံကိုင်ကစားသည်။ သူမလက်နှစ်ဖက်ကို မြှောက်ထားခိုင်းသည်။ ကျော်မင်းက ပါးစောင်ကို လီးဖြင့်ထိုးသည်။ နောက်လီးထုတ်ကာ ပါးကိုပုတ်ပြီး ပါးစပ်ကို ပြန်လိုးသည်။ ကျော်မင်းသည် နီနီ၏ မေးစေ့ကိုကိုင်ကာ ပါးစပ်ကို ငုံ့စုပ်ရင်း ကွင်းထုရင်း လီးရည်ကို ဘေးထုတ်ကာ ပြီးသည်။ “အိပ်လိုက်စမ်း” စိုးနိုင်က ပြောလည်းပြော သူမကို ပက်လက်လည်း တွန်းအိပ်လိုက်ပြီး ထမီကို ချွတ်လိုက်သည်။ ဘေးတွင် လာဒူးထောက်ကာ လီးကိုစုပ်ခိုင်းပြီး သူမစောက်ပတ်ကို အတွင်းခံမချွတ်ဘဲ အပြင်မှ ပွတ်ကစားသည်။ နီနီသည် ကြောက်လည်းကြောက် ရှက်လည်းရှက်ကာ လီးကို စုပ်နေသည်။ စိုးနိုင်က အတွင်းခံထဲ လက်လျှိုကာ အဖုတ်ကို လက်ချောင်းအပြည့်ဖြင့် ပွတ်သည်။ ထို့နောက် လီးထုတ်ကာ နို့သီးပေါ်လီးဖျားဖြင့် ဖိပြီး ပွတ်ရင်း ကွင်းထုသည်။ နောက်ငုံ့ကာ ပါးကို နမ်းသည်။ ပြီးတော့ နှုတ်ခမ်းစုပ်သည်။ နို့ကို ဆက်စုပ်သည်။ နီနီအတွင်းခံကို ချွတ်သည်။ လက်တစ်ဖက်ဖြင့် စောက်ပတ်ကို လက်ပြန်ပွတ်ပြီး တစ်ဖက်ဖြင့် ကွင်းထုကာ ပြီးသွားသည်။ နောက်တစ်ယောက် သူမမျက်နှာကို ခွသည်။ ဘောင်းဘီချွတ်ပြီးသား ဖြစ်နေသလို လီးကလည်း တောင်နေသည်။ နီနီခေါင်းကိုမကာ လီးကို ပါးစပ်ထဲသွင်းသည်။ နီနီက မထူးတော့ပြီမို့ အလိုက်သင့်ဟကာ ငုံပေးလိုက်သည်။ နီနီ ခဏစုပ်ပြီးနောက် ထိုလူက သူမကို အခွလိုက် အောက်ဆင်းသည်။ “သောင်းထိုက်” ဟုခေါ်ကြောင်း သိရသည်။ သောင်းထိုက်သည် ဝင်းအိစူပွင့်နေသော နီနီစောက်ဖုတ်ပေါ် လီးထောက်လိုက်သည်။ နီနီ ငိုသည်။ သူမ အပျိုစင်ဘဝ အဆုံးသတ်တော့မည်။ သည်မနက် သူမရေချိုးရင်း ခိုးကြည့်ခဲ့သေးသည်။ ဝင်းပြီး နုနေသည်။ စောက်စေ့ချွန်ချွန်လေးကို သူမ လက်ဖျားလေးနဲ့ ထိကြည့်ခဲ့ သေးသည်။ “အ..” သူမ စောက်ပတ်တွင် ကျင်ခနဲ တစ်ချက်ဖြစ်သွားသည်။ ပူတက်သွားသည်။ သူမ တစ်ကိုယ်လုံး စပ်ဖြင်းဖြင်း ဖြစ်သွားသည်။ လီးဖျားချွန်ချွန်က သူမစောက်ခေါင်းထဲ စိုက်ဝင်သွားသည်။ သူမ အကြောများ တောင့်သွားသည်။ သောင်းထိုက်က လီးကို ပြန်ထုတ်သည်။ ပြင်ပလေ အထိကြောင့် သူမစောက်ခေါင်းတွင်း အေးစက်သွားသည်။ သောင်းထိုက် ပြန်ထိုးထည့်သည်။ ဘေးမှ မြက်ပင်များကို နီနီက တင်းတင်းဆုတ်စွဲလိုက်သည်။ မြက်ပင်များ ပြတ်ပါလာသည်။ လီးက သူမစောက်ပတ်ထဲ ပိုဝင်လာသည်။ ပူကျစ်နေသည်။ သောင်းထိုက်က ကြပ်နေသဖြင့် အတင်းအဓမ္မထိုးသွင်းသည်။ နီနီက နာလွန်းသဖြင့် “အမေ့ မေ့ မေ့” ကယောင်ကယန်း အော်သည်။ သောင်းထိုက် တစ်ချက်ကော့ကာ တေ့ထည့်သည်။ လီးက နည်းနည်းပိုဝင်လာသည်။ နီနီမှာ တစ်ကိုယ်လုံး ပူသွားသည်။ “မလုပ်ပါနဲ့ဗျာ” နီနီက ကြောက်လန့်တကြား သူမချစ်သူကို လှမ်းကြည့်သည်။ သတ်လိုက်ပြီလား။ မဟုတ်ပါ။ မင်းမင်း ဆိုသူက ကောင်လေး၏ ဖင်ကို လိုးနေခြင်းသာ ဖြစ်သည်။ ကောင်လေးမှာ နဂိုရ်က မှောက်အိပ်နေရခြင်း ဖြစ်ရာ ပုဆိုးဆွဲချွတ်ပြီး အတွင်းခံချွတ်ကာ ဖင်ကို အလိုးခံနေရသည်။ နီနီမှာ ပိုငိုသည်။ စောက်ပတ်ကလည်းနာ။ ဘဝကလည်း နာလှသည်။ သောင်းထိုက် ဘယ်အချိန် ပြီးသွားသည်မသိ။ “သိန်းဝင်း” ဆိုသူ သူမကို တက်ခွသည်။ စောက်ပတ်ကို ချက်ချင်းလိုးသည်။ နီနီမှာ နာရမှန်း မသိတော့။ ငိုပဲ ငိုနေမိတော့သည်။ သိန်းဝင်းက နို့ကို ပူးကိုင်ပြီး စောက်ပတ်ကို ဆောင့်လိုးနေသည်။ သိန်းဝင်းလည်း ပြီးသွားသည်။ နောက်တော့ ထိုလူငါးယောက်က သူမတို့ကို အဝတ်များ ပြန်ဝတ်ခိုင်းသည်။ ပုံမပျက်အောင် ပြင်ပေးသည်။ “မနက်ဖန် ထပ်လာခဲ့ကြ၊ ဘယ်သူ့မှ မပြောနဲ့၊ ပြောလို့ကတော့ အသေဘဲ” သူမကောင်လေးကို ပိုက်ဆံငါးထောင်နှင့် သူမကို သုံးသောင်းပေးသည်။ ပုံမှန်အနေအထားအတိုင်း ဖြစ်အောင် မျက်နှာများကို ပြင်ပြီး ထိုချောင်ကျကျ နေရာမှ သူမတို့ ထွက်လာခဲ့ကြသည်။ ထိုလူများ မလှမ်းမကမ်းမှ လိုက်လာခဲ့ကြသည်။ သူမတို့ လိုင်းကားစီးတော့လည်း ထိုလူများ လိုင်းကားပေါ် ပါလာသည်။ ပိုက်ဆံသုံးသောင်းကို သူမ ပစ်ချခဲ့ချင်သော်လည်း မပစ်ချရဲ။ ထိုလူများ၏ ရန်ကိုလည်း ကြောက်သည်။ ပြီးတော့ သူမဘဝမှာ ပိုက်ဆံသုံးသောင်းဆိုတာ မမြင်ဖူး။ အမေ့ကို ဘယ်လို ပြောရမလဲဟုသာ စဉ်းစားနေရသည်။ အမေ အကြော်ရောင်းတာ တစ်ရက်မှ ငါးထောင်သာ ရသည် မဟုတ်ပါလား။ “မင်းတို့ လိမ္မာသားပဲ” နောက်တစ်နေ့ နီနီနဲ့ သူမကောင်လေးတို့ ထိုနေရာကို ပြန်ရောက်သွားသည်။ မင်းမင်းက ကောင်လေးကို ပါးနမ်းကာ ဖင်ကိုနှိုက်ရင်း ရင်ခွင်ထဲ ဖက်ထားသည်။ နီနီကို တစ်ယောက်ပြီးတစ်ယောက် အရင်ဝိုင်းနမ်းကြသည်။ ထိုနေ့တွင် အရင်နေ့ကထက် သူမပက်ပက်စက်စက် အလိုးခံရသည်။ တတိယမြောက်နေ့တွင် သူမတို့ကို ကားဖြင့် တိုက်တစ်လုံးသို့ ခေါ်သွားသည်။ တစ်ခါမှ အိပ်မက်ပင် မမက်ဖူးသည့် မွေ့ယာပေါ်တွင် သူမ အိပ်ခဲ့ရသည်။ ဖင်လိုးတတ်သော မင်းမင်းက ရောက်ရောက်ချင်း ကောင်လေးဖင်လိုးပြီး အဆုံးတွင် သူမဖင်ကို လိုးသည်။ ပဋိသန္ဓေတားဆေးထိုးပေးကာ လီးရည်များကို စမြိုချခိုင်းသည်။ သူမ လီးစုပ်တတ်ပြီ။ အပေးတတ်ခဲ့ပြီ ဖြစ်သည်။ ပိုက်ဆံကလည်း ရသည်။ နောက်တစ်ပတ်တွင် သူမကိုသာ ခေါ်တော့သည်။ ကောင်လေးကိုခေါ်တော့ ခေါ်သည်။ အခြားသို့ ခေါ်သွားသည်။ သူမရောက်သွားတော့ သောင်းထိုက်တစ်ယောက်သာ ရှိနေသည်။ ခါတိုင်း ပက်ပက်စက်စက် လိုးတတ်သော သောင်းထိုက်က သူမကို လက်ဖျားနဲ့ပင် မထိ။ အရက်ကိုသာ သောက်နေသည်။ “လူတစ်ယောက် လာလိမ့်မယ် မင်းကောင်းကောင်းပြုစု” ထိုနေ့တွင် လူကြီးတစ်ယောက် ရောက်လာသည်။ သူမကို ခြေဆုံး ခေါင်းဆုံးကြည့်သည်။ “ငယ်တော့ ငယ်သားပဲ” ဟု မှတ်ချက်ချသည်။ “အခန်းကကော” ဟု မေးသည်။ “သွား ကိုကြီးကို အခန်းလိုက်ပြပေးလိုက်” နီနီ ဘာမှ မတတ်နိုင်တော့။ သူမထတော့ လူကြီးက သူမပခုံးကိုဖက်ကာ အခန်းထဲ လိုက်ဝင်သည်။ “မင်း အပျိုစစ်ရဲ့လား” အခန်းထဲတွင် သူမပက်လက်အိပ်ပေးတော့ ထိုလူကြီးက ဘေးတွင် ဝင်အိပ်ရင်း နမ်းကာ မေးသည်။ နီနီမှာ ရှက်လည်းရှက် ကြောက်လည်းကြောက်သဖြင့် ငိုမိသည်။ “ဟား ဟား တစ်သိန်းတော့ တန်ပါတယ်ကွာ” ထိုနေ့ တကယ်တမ်း သူမ ပိုက်ဆံ သုံးသောင်းသာ ရသည်။ သည်လိုနဲ့ အိမ်လေးတစ်လုံးသို့ သူမနေ့စဉ် ရောက်ဖြစ်ခဲ့သည်။ လူလည်း စုံသလောက်ဖြစ်လာခဲ့သည်။ နှစ်နှစ်လောက်ကြာတော့ သူမနေရာသို့ အခြား ကောင်မလေးတစ်ယောက် ရောက်လာရာ သူမ ရာထူးပြုတ်သည်။ သူမရာထူးပြုတ်ချိန်၌ ပတ်ဝန်းကျင်က ရိပ်မိသွားပြီဖြစ်သည်။ သူမအိမ်ကို ပြင်လိုက်နိုင်သည်လေ။ အခြားအလုပ်လည်း မလုပ်လို။ ငွေကောင်းကောင်းရလျှင် လုပ်ဖြစ်သည်။ တစ်ခုကောင်းသည်မှာ သူမအလှ ပျက်မသွားခြင်းပင် ဖြစ်သည်။ “ဖာတန်းသွားရအောင်” ကျွန်တော်တို့ ပထမနှစ် ကျောင်းသားတစ်သိုက် ပိုက်ဆံတွေ တထောကြီးနဲ့ တိုင်ပင်ကြတယ်။ ဖာတန်းလို့သာ ပြောကြတာ။ ဖာတန်းက ဘယ်နားရှိမှန်း သိတဲ့ကောင်တွေ မဟုတ်ဘူး။ ဘယ်လို စုံစမ်းရမှန်းလည်း မသိဘူး။ စုံလည်း မစုံစမ်းရဲကြဘူး။ ဒါပေမယ့် နီနီဆိုတဲ့ ပထမနှစ်ကျောင်းသူလေးကို တချို့က ဖာလိုလို ဘာလိုလို ပြောနေကြသည်။ စုံစမ်းတာပေါ့လေ။ မရမက။ ဒါနဲ့ သိလိုက်ရတယ်။ အပေါင်းအသင်း မရှိတဲ့ အဲဒီကောင်မလေးကို ဘယ်ကနေ ဘယ်လို ပေါင်းရ စပြောရမှန်းလည်း မသိဘူး။ မပြေးတဲ့သူကို ကျွန်တော်က လိုက်နေတာပဲဗျာ။ နောက်ဆုံးရတာပေါ့။ ကျွန်တော်တို့က လေးယောက်။ နီနီက တစ်ယောက်တည်း။ အေးဆေးပဲ။ တောတစ်ခုထဲသွားတယ်။ နီနီလည်း အတူတူပါလာတာပဲ။ ဒါပေမယ့် တစ်ယောက်မှ နီနီအနား မကပ်ရဲကြဘူး။ ရယ်စရာကြီး။ “နင်တို့က မတွေ့ဖူးကြဘူးထင်တယ်” နီနီက ရယ်ရင်း ပြောတယ်။ ပြောပြီး ကျွန်တော့်ကို ရွေးလိုက်တယ်။ “နင်အရင်လာ” တဲ့။ ပြီးတော့ ကျွန်တော့် နှုတ်ခမ်းကို နမ်းတယ်။ ကျွန်တော့် နှုတ်ခမ်းက အေးစက်စက်ကြီး နေမှာပါ။ နီနီက ရယ်ပြီး ကျွန်တော့် ပုဆိုးကို ချွတ်လိုက်တယ်။ “ရိုးရိုးလေးပါဟာ” နီနီက အားပြန်ပေးနေရသေးတယ်။ ဘေးက ကောင်တွေကလည်း ဘာလုပ်ရမှန်းမသိဘူး ဖြစ်နေတယ်။ ရှောင်ရမလိုလို ကြည့်ရမလိုလိုပေါ့။ “နင်တို့ ကြည့်ထား၊ ခဏ ငါလုပ်မပေးတော့ဘူး” နီနီက ကျွန်တော့်လီးကို ကိုင်ပြီးကွင်းထုရင်း ဘေးက ကောင်တွေကို သတိပေးတယ်။ လီးက တစ်ခါမှ မိန်းကလေး ကိုင်တာ မခံရဖူးတော့ တောင်လိုက်တာ ချက်ချင်းပဲဗျာ။ နီနီက စကတ်ကိုချွတ်ပြီး ဘေးမှာချတယ်။ ပြီးတော့ လက်နောက်ပြန်ထောက်ပြီး ကားပေးတယ်။ ကျွန်တော်လည်း ရှက်ရှက်နဲ့ ဝင်တွယ်လိုက်တယ်။ လီးက ပြွတ်ဆို စောက်ပတ်ထဲ ဝင်သွားတယ်။ နီနီက “အ..” လို့ တစ်ချက်ညည်းတယ်။ ကျွန်တော် ခပ်မြန်မြန်လေး လိုးတယ်။ “အရည်ကို အထဲ မလွတ်ထည့်နဲ့နော် နောက်လူကျန်သေးတယ်” နီနီက သတိပေးတယ်။ ဒါပေမယ့် လီးရည်တွေ တစ်ဝက်လောက် အထဲဝင်ပြီး တစ်ဝက်လောက် အပြင်မှာ ပေကုန်တယ်။ လိုးမှ မလိုးတတ်တာ။ အချက် ၂၀ တောင် မပြည့်သေးဘူးထင်တယ်။ ပြီးသွားတယ်။ နီနီကတော့ အေးဆေးပဲ။ တစ်ရှူးနဲ့ လီးရည်တွေသုတ်ပြီး နောက်တစ်ယောက်လို့ ခေါ်တယ်။ ဘယ်သူလည်း မသိဘူး။ ဝင်ဆော်တာပဲ။ ကျွန်တော်တို့ လေးယောက်လုံး ဘယ်သူက ဘယ်လို ပြီးသွားမှန်း ဘယ်သူမှ မသိလိုက်ကြဘူး။ ဒါပေမယ့် နီနီကို ပိုက်ဆံပေးလိုးလို့ ရတယ်ဆိုတာကို သိလိုက်ကြတာ အမြတ်ပဲ။ ကျွန်တော်တို့ တစ်ယောက် နှစ်သောင်းစီ ပေးလိုက်တယ်။ နီနီက ဘာမှ မဖြစ်သလိုပဲ။ ကျွန်တော်တို့ကတော့ ပြောလို့ကို မပြီးဘူး။ “နို့တောင် မကိုင်ရဘူးကွာ” “အေးကွာ ပါးလည်း မနမ်းရဘူး” “နိုင်ငံခြားကားလို လိုးချင်တာ” စသဖြင့် စသဖြင့်ပေါ့ဗျာ။ ဒီလိုနဲ့ ပိုက်ဆံပြန်စုကြတယ်။ နီနီကို ဆက်သွယ်ကြတယ်။ နိုင်ငံခြားကားထဲကလို ခံပေးနိုင်လားလို့ မေးကြတယ်။ နီနီက “တစ်ယောက် သုံးသောင်းခွဲဆိုရင် ရမယ်” တဲ့။ အဟီး။ ဘာပြောကောင်းမတုန်း။ ပိုက်ဆံတွေ ဘယ်က ဘယ်လို ရလာကြမှန်း မသိကြဘူး။ နီနီက ကျွန်တော်တို့ကို ဦးဆောင်ပြီး အခန်းတစ်ခုကို ခေါ်သွားတယ်။ အဲဒီနေ့က သူငယ်ချင်းကားလည်း ပါလာတော့ အဆင်ပြေတယ်။ ကားပေါ်မှာ နီနီက အလည်မှာ ထိုင်တယ်။ ဘေးမှာ ကျွန်တော်ကျတယ်။ ဘာပြောကောင်း မလဲဗျ။ နီနီပါးကို တရွှတ်ရွှတ်နဲ့ကို နမ်းပစ်တယ်။ နီနီက ချစ်စရာကောင်းပါတယ်။ မေးလေးကိုင်လိုက်ရင် မျက်လုံးလေးပိတ်ပြီး ပါးကို အနမ်းခံတယ်။ နားကို မနားချင်ဘူး။ ဟိုဘက်ကကောင် ကဆွဲနမ်းလိုက်။ ကျွန်တော်က ဆွဲနမ်းလိုက်ပေါ့။ ကြာတော့ တစ်ဖက် ဘေးကကောင်က နမ်းချင်လာတယ်။ နီနီက ကျွန်တော့်ပေါ် တက်ထိုင်ပေးပြီး ဟိုကောင် အနမ်းခံတယ်။ နဂိုကတည်းက လိုးရမယ်လို့ သိပြီးသားမို့ လီးကတောင်နေတဲ့ကြားထဲ နီနီဖင်လုံးအိအိကြီးက ကားခုံတိုင်း ကျွန်တော့်လီးပေါ် တအိအိနဲ့ ဆိုတော့ မလိုးရသေးဘဲ တစ်ချီပြီးလိုက်ရတယ်။ နီနီက သိတယ်ဗျား။ ကျွန်တော့်ကို ရယ်ပြပြီး နှုတ်ခမ်းကို တစ်ချက်စုပ်ပေးတယ်။ ကျွန်တော် မေ့တောင် မေ့သွားတော့မလို့။ အဲ ပြီးတော့ ဘေးကကောင် တွေလည်း လီးတောင်နေကြတာကို သိတော့ နီနီက အပေါ်ယံကနေ တစ်ဖက်စီပွတ်ပေးတယ်။ ဟိုကောင်တွေက ငြိမ်ခံနေကြတာပေ့ါ။ ကျွန်တော်ကတော့ ပိုဖီးလ်ရှိတယ်။ နီနီက ကျွန်တော့်ပေါ်မှာလေ။ ကျွန်တော် ကိုင်ရမလိုလို မကိုင်ရမလိုလိုဖြစ်နေတော့ နီနီကပဲ ကျွန်တော့်လက်ယူပြီး သူ့နို့ကို ကိုင်ထားခိုင်းတယ်။ ဟား မိုက်လိုက်တဲ့ ဖြစ်ခြင်းဗျာ။ ဟိုကောင်တွေလည်း ပြီးကျတာပဲ။ ကားမောင်းတဲ့ကောင်ကတော့ မကျေနပ်ဘူးပေါ့လေ။ ဒါပေမယ့် နီနီက တော်တယ်။ ဆင်းဆင်းချင်း ကားမောင်းတဲ့ကောင် ရင်ခွင်ထဲနေတယ်။ ကားမောင်းတဲ့ကောင်လည်း ဆာဆာနဲ့ ပတ်ရမ်းပြီး နမ်းတော့တာပဲဗျို့။ နီနီက ဖင်တုံးအိအိကြီးနဲ့ လီးနားတေ့ထားတော့ ဒီကောင်လည်း မတတ်နိုင်ဘူး။ ပြီးရတာပဲ။ “လျက်ပေးရဲလား” နီနီက အကုန်ချွတ်ပြီးတော့ မေးတယ်။ ကျွန်တော်တို့ တစ်ယောက်မျက်နှာ တစ်ယောက်ကြည့်ကြပြီလေ။ နီနီက ကျွန်တော့်ရှေ့မှာ ရပ်ပြီး ကျွန်တော့်ပါးကိုင်ပြီးမေးတယ်။ နီနီက ပြောရင်း ကျွန်တော့်နှုတ်ခမ်းကို ငုံ့နမ်းတယ်။ ကျွန်တော့်လျှာကို သူ့လျှာနဲ့ထိုးတယ်။ ကျွန်တော် ဘယ်နေနိုင်တော့မှာတုန်းဗျ။ နီနီကိုယ်လုံးလေးကို ဆွဲဖက်ပြီး နို့ကိုစုပ်တော့တာပဲ။ ဖာသည်မသာ လုပ်စားတာ။ နို့က တင်းနေတာဗျ။ လုံးလည်း လုံးတယ်။ ကျစ်လည်းကျစ်တယ်။ စို့လို့ကောင်းလိုက်တာ။ နို့သီးခေါင်းကကို မည်းမည်းကြီး မဟုတ်ဘူး။ မည်းတယ် ဆိုရုံလေးပဲ။ “ဖြည်းဖြည်းပေါ့” နီနီက ကျွန်တော့် နှုတ်ခမ်းကို လက်ညိုးနဲ့ တားပြီးပြောတယ်။ ကျွန်တော် ဘာမှ မသိတော့ဘူး။ လက်ကို ဆွဲဖယ်ပြီး နို့ကို ဆက်စို့တော့တာပါပဲ။ နီနီက ကျွမ်းပြီးသားလေ။ စောက်ပတ်ကို လျက်အောင်ကို လုပ်နိုင်တယ်။ ကျွန်တော့်ပခုံးပေါ် ပေါင်တစ်ဖက်တင်လိုက်တယ်။ နီရဲနေတဲ့ စောက်စေ့ကို ကျွန်တော် ဘယ်လိုလုပ်ပြီး လျက်ချင်စိတ်တွေ ပေါ်လာလည်း မသိတော့ဘူးဗျာ။ လျှာကို အပြားလိုက် ထားပြီး လျက်ပေးလိုက်တယ်။ “အား…” နီနီရဲ့ ညည်းသံက စိတ်ပိုကြွစေတယ်လေ။ စောက်မွေးက နုနေသေးတယ်။ ဘယ်သူတွေ ဘယ်လောက် လိုးထားမှန်း မသိပေမယ့် ကျွန်တော် လေးငါးချက်ကို လျက်ပစ်လိုက်တယ်။ နံသလိုလို မွှေးသလိုလိုပါပဲ။ “ယူ..” နီနီက ဘေးကကောင်ကို လက်ညိုးထိုးပြီး အဲကောင်မျက်နှာကို ပေါင်ကြားထဲ ဆွဲအပ်တော့တာပါပဲ။ အဲကောင်လည်း နီနီစောက်ပတ်ကို လျက်ပေးရတာပါပဲ။ “နိုင်ငံခြားကားထဲက အတိုင်းဆို၊ ပယ်ပယ်နယ်နယ်လေး လျက်စမ်းပါ၊ ရှင်တို့ကလည်း အကုန်လုံးချွတ်ထားကြလေ၊ ကျွန်မက ချွတ်ပြီးနေပြီ၊ ရှင်တို့က ဒီတိုင်းပဲလား၊ အား.. ကောင်းတယ် အဲလို စောက်စေ့လေးကို ဆွဲစုပ်ပေး အား တော်လိုက်တာ အားကျွတ်ကျွတ် ကောင်းလိုက်တာ” ကျွန်တော်တို့ အကုန်လုံး ချွတ်ကြတယ်။ တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက် သိပ်မကြည့်ရဲဘူး။ လီးတွေကလည်း တောင်နေကြတယ်။ နီနီက တော်ပါတယ်။ ကျွန်တော်တို့ကို ရပ်ခိုင်းတယ်။ ဘေးနှစ်ကောင်လီးကို လှမ်းကိုင်ပြီး ကွင်းထုပေးတယ်။ ကျွန်တော်နဲ့ ဟိုတစ်ယောက်လီးကို တစ်လှည့်စီစုပ်ပေးတယ်။ ဘေးနှစ်ကောင် လီးကိုလည်း နောက်စုပ်ပေးတယ်။ “ကောင်းလား” ပြောင်းပြန်ကြီး။ နီနီက မေးတာ။ “ကောင်းတယ်” တဲ့ ဝိုင်းဖြေကြပုံများ။ နီနီက ဒူးထောက်ထိုင်ရာကနေ ကုန်းပြီး လီးကိုစုပ်ပေးတယ်။ “လိုးတော့လေ” ဘေးကကောင်ကို နီနီက နောက်ကိုဆွဲပြီး လိုးခိုင်းတယ်။ ဘေးကကောင်က ချက်ချင်းဆော်တော့တာပဲ။ နီနီက နောက်ကကောင် ဆောင့်တာ နာလို့လားမသိဘူး။ “အ” လို့တစ်ချက်အော်တယ်။ ကျွန်တော့်လီးကို စုပ်ပေးနေချိန်ဆိုတော့ လီးက သူ့အာခေါင်ကို သွားထိတယ်။ ဆိမ့်နေတာပဲ။ ကျွန်တော် မနေနိုင်တော့ဘူး။ ခေါင်းကိုကိုင်ပြီး ပါးစပ်ကို လိုးလိုက်တယ်။ နောက်ကကောင်ကလည်း စောက်ပတ်ကို ဆောင့်လိုး။ ကျွန်တော်လည်း ပါးစပ်ကို ဆောင့်လိုးပေါ့။ နီနီက ဘေးနှစ်ကောင် လီးကို ကိုင်ထားရုံပဲ ကိုင်ထားနိုင်တော့တယ်။ နောက်ကကောင်က “ထွန်းထွန်း” တဲ့။ ထွန်းထွန်းက နီနီရဲ့ ပေါင်တစ်ဖက်ကို မချီလိုက်ပြီး ဆက်လိုးတယ်။ နီနီက ပါးစပ်လည်း အလိုးခံရ စောက်ပတ်ကိုလည်း ပေါင်တစ်ဖက် မချီပြီး အကားလိုက် အလိုးခံနေရပေမယ့် မဖြုံသလိုပါပဲ။ “အိပ်ရာပေါ် သွားရအောင်” နီနီက ပြောတာ။ ဒါနဲ့ အိပ်ရာပေါ် ရောက်သွားကြရော။ ဘေးနှစ်ကောင်နာမည်က “အောင်ချစ်” နှင့် “မျိုးကျော်” ပါ။ ကျွန်တော့်နာမည်က သိပြီးသားနော်။ “ကိုကိုလေး” လေ။ ကောင်မလေးတွေ မခေါ်ရဲအောင် အဖေက မှည့်ပေးထားတာ။ အဲဒါကြောင့်လားမသိဘူး။ ရည်းစားကို မရဘူး။ ရည်းစားမရတော့ လိုးဖို့ ရှာရတော့တာပေါ့။ ရှာတော့ ရတယ်လေ။ နီနီမာတဲ့ ။ နာမည်အပြည့်အစုံက။ နီနီမာက အောင်ချစ်လီးပေါ်ကို စောက်ပတ်နဲ့တေ့ပြီး ထိုင်ချတယ်။ အလကားကောင် အောင်ချစ်။ ကောင်မလေးက မအော်ရဘူး။ သူက အော်တယ်။ “အား” တဲ့။ အောင်ချစ်က နီနီမာရယ်တော့ နည်းနည်း ရှက်သွားတယ်။ အဲဒါကြောင့်လား ဘာလားတော့မသိဘူး။ အောင်ချစ် နောက်ပိုင်း နီနီကို မလိုးတော့ဘူး။ ပြီးတော့ ကျွန်တော်တို့နဲ့လည်း မတွဲတော့ဘူး။ နီနီမာက မျိုးကျော်ကို ဖင်လိုးခိုင်းတယ်။ မျိုးကျော်က ဖင်ကို နည်းနည်း ရွံနေပုံရတယ်။ ဒါနဲ့ ကျွန်တော်ကို လက်ညိုးထိုးပြတယ်။ ငိုချင်ရက် လက်တို့ပေ့ါဗျာ။ နီနီဖင်လုံးကြီးက ဖွေးဆွတ်နေတယ်။ တင်းအိနေတယ်။ စွင့်ကားနေတယ်။ ကျွန်တော်က တင်တစ်ခြမ်းကို တွန်းဖယ်လိုက်ပြီး မည်းမည်းနဲ့ စူစူလေးဖြစ်နေတဲ့ ဖင်ပေါက်လေးထဲကို လီးခေါင်းကို ဘေးတိုက် ထိုးထည့်လိုက်တယ်။ နီနီမာက တစ်ချက်ငြိမ်ခံတယ်။ ကျွန်တော်ဆက်ထိုးထည့်တယ်။ လီးကမြုပ်သွားပြီးတဲ့နောက် ဆောင့်လိုးတော့တာပဲ။ နီနီမာက မျိုးကျော်လီးကို စုပ်ပေးတယ်။ ငနဲက ဒီလိုကျတော့ ဖြီးလို့။ ထွန်းထွန်းကလည်း စုပ်ခိုင်းတယ်။ နီနီပါးကို လီးနဲ့ သွားသွားထိုးတယ်။ နီနီကလှည့်စုပ်ပေးတယ်။ အောင်ချစ်က အရင်ပြီးတယ်။ နီနီက မျိုးကျော်ကို စောက်ပတ်လိုးခိုင်းတယ်။ ထွန်းထွန်းကို ဖင်လိုးခိုင်းတယ်။ ထွန်းထွန်းပြီးသွားတော့ ကျွန်တော်က နီနီဖင်ကို ဆက်လိုးတယ်။ မျိုးကျော်လည်း ပြီးသွားတယ်။ ကျွန်တော်လည်း ပြီးခါနီးမို့ ပါးစပ်ကို လိုးတယ်။ သိပ်မကြာဘူး။ ပြီးသွားတယ်။ ဒါပေမယ့် ဘယ်သူမှ အားမရကြဘူးပေါ့။ နီနီက တစ်ယောက်သုံးသောင်းခွဲ ပြောထားပေမယ့် အဲဒီနေ့က နှစ်သောင်းစီပဲယူပြီး ကျန်တာအရက်တိုက်တယ်။ “နင်တို့လီးက သေးတယ်” “….” နီနီက မူးတော့ ပြောပြီ။ ကျွန်တော်တို့က ရှက်တာပေါ့။ ဒါပေမယ့် နီနီက လီးကြီးအောင် ဘယ်လိုလုပ်ရတယ် ဆိုတာကိုပြောပြတယ်။ မိန်းကလေး ဖီးလ်လာအောင် ခံချင်အောင် ဘယ်လိုလုပ်ရတယ် ဆိုတာကို ပြောပြတယ်။ ဒါနဲ့ ကျွန်တော်တို့ နီနီကို ခင်သွားတယ်။ နောက်ပိုင်း အောင်ချစ်ကတော့ မပါတော့ဘူးပေ့ါလေ။ ကံကောင်းချင်တော့ နီနီက ကျွန်တော့်ကို ကြွေနေတာပါပဲ။ အဲဒါက အခွင့်အရေးကောင်းကို ကျွန်တော် ပိုင်ဆိုင်ခဲ့တာပါပဲ။ “ဒီစနေ တနင်္ဂနွေ နင်နဲ့ငါ အခန်းတစ်ခု ငှါးရအောင်” “ငါ ပိုက်ဆံ မရှိဘူး နီနီရဲ့” “အားလုံး ငါ အကုန်အကျခံပါ့မယ်ဟယ် အရေးထဲ ကပ်စေးနှဲကြီးနဲ့ လာတွေ့နေတယ်” ကျွန်တော် နီနီခါးလေးကို အသာလေးဖက်ပြီး ပေါင်ရင်းနဲ့ ထိထားတယ်။ နီနီရဲ့ နှုတ်ခမ်းကို ခပ်ပြင်းပြင်းလေး စုပ်လိုက်တယ်။ လျှာချင်းထိကြတယ်။ သူ့လျှာကို ကျွန်တော်စုပ်သလို ကျွန်တော့်လျှာကိုလည်း သူက စုပ်တယ်။ လျှာအိအိစက်စက်လေးကို စုပ်ရတာ လီးကြောကို တင်းခနဲ တင်းခနဲပဲဗျာ။ ကျွန်တော့်လျှာကို ထိုးထည့်ပြီး အစုပ်ခံတော့လည်း ရှိန်းခနဲရှိန်းခနဲပဲဗျ။ ကျွန်တော် သူ့ခါးကိုဖက်ရင်း သူ့တင်ကြီးကို အားကုန်ဖိညစ်မိတာပေါ့ဗျာ။ ဖင်လုံးကြီးကလည်း တင်းအိနေတာပဲ။ ပေါင်ရင်းနားဆွဲကပ်ပြီး တေ့ထားကြတာပေါ့ဗျာ။ သူ့နို့ကို ခပ်အုပ်အုပ်လေးကိုင်ပြီး ဖိချေပစ်လိုက်တယ်။ နီနီက ဖီးလ်တက်လာတယ်။ တအင်းအင်းနဲ့ညည်းတယ်။ အပေါ်ယံကနေ သူ့နို့သီးကို လက်မနဲ့ညှပ်ပြီး ချေပစ်တယ်။ တင်လုံးကိုလည်း တစ်လုံးပြီးတစ်လုံးချေရင်း ပင့်ရင်းတေ့တေ့ထားတယ်။ ပိုပြီး ကပ်ကပ် နေကြတယ်။ နီနီက အကျႌချွတ်ချတယ်။ ခါတိုင်းအများနဲ့လိုးနေကြမို့ သေချာမကြည့်မိဘူး။ ရင့်ညွန့်သား တွေကလည်း ဖွေးစက်နေတာပဲ။ ကျွန်တော် နှုတ်ခမ်းနဲ့ ရင်ညွှန့်သားတွေ အကုန် လိုက်စုပ်တယ်။ ဘော်လီက မချွတ်ရဘဲ ဆွဲချလိုက်တယ်။ ဝင်းဝါပြီးအိနေတဲ့ နို့နှစ်လုံးကို ကျွန်တော် အားနဲ့ချေပြီး ပါးစပ်အပြည့်ကို စုပ်ပစ်တယ်။ တစ်ဖက်ကလည်း တင်ကို ဆုတ်ကိုင်ရင်းပေါ့။ ဝတ်ထားတာက စကတ်မို့လို့ ကျွန်တော် ပင့်တင်ဖိချေရင်း တင်သားအိအိကြီးကိုပဲ ကိုင်နေတာ။ နီနီက ဘော်လီချွတ်တယ်။ ပြီးတော့ စကတ်ကိုချွတ်လိုက်တယ်။ အနီရောင်အတွင်းခံလေးကိုလည်း ချွတ်လိုက်တယ်။ နီနီကတော့ နာမည်နဲ့လိုက်အောင် ဝတ်သမျှ အနီချည်းပဲ။ စောက်ပတ်ကလည်း ဖီးလ်တက်နေလို့လား တောင်နေလို့လား လီးဆာနေပြီမို့လားမသိဘူး။ နီရဲလေးနဲ့ စောက်စေ့က ဖူးအိနေတဲ့ စောက်အုံကြားမှာ စူးစူးချွန်ချွန်လေး။ ကျွန်တော် ထိုင်ချလိုက်ပြီး ပေါင်နှစ်ဖက်ကို ဆွဲကားလိုက်တယ်။ လူတွေစုံနေလောက်အောင် လိုးဖူးပေမယ့် ပင်ကိုယ်အတိုင်းလေး ဖြစ်နေတဲ့ နီနီစောက်ပတ်ကို မျက်တောင်မခတ်တမ်းကြည့်ပြီး လျှာကို အပြားလိုက် လျက်လိုက်တယ်။ “အင်း………” နီနီလည်း တော်တော်ဖီးလ်လာနေပုံရတယ်။ ညည်းသံက ပြင်းတယ်လေ။ စောက်ပတ်ကို လျက်ပြီး ဆီးခုံကို နှုတ်ခမ်းနဲ့ လိုက်စုပ်ပေးတယ်။ ချက်ကို လျှာဖျားနဲ့ ထိုးပေးတယ်။ အောက်ဖြည်းဖြည်းချင်းစီ စုပ်ဆင်းတယ်။ ပေါင်ကို သေချာကိုင်ထားပြီး စောက်ပတ်ဘေးကို လျက်တယ်။ နီနီက သူ့လက်ချောင်းသွယ်သွယ်လေးနဲ့ စောက်ပတ်အက်ကြောင်းကို ပွတ်ဆွဲတယ်။ ကျွန်တော် သူ့လက်ကိုဆွဲဖယ်ပြီး စောက်စေ့ချွန်ချွန်လေးကို နှုတ်ခမ်းဖျားနဲ့ ဆွဲစုပ်ပစ်လိုက်တယ်။ တော်တော်ကြာအောင် စုပ်ထားတာ။ နီနီက ကော့ရာကနေ ကုန်းသွားလို့ ကျွန်တော်က လိုက်ဆွဲပြီး စောက်စေ့ကို မရမကဆွဲစုပ်တယ်။ နီနီတစ်ချက် တုန်သွားတယ်။ စောက်ရည်တွေလည်း ထွက်လာတယ်။ ကျွန်တော်လည်း ရပ်လို့မရတာနဲ့ စောက်စေ့ကို လိုက်စုပ်တယ်။ စောက်ရည်တွေ တော်တော်များများ ကျွန်တော့် နှုတ်ခမ်းမှာ ပေကုန်တယ်။ ပါးစပ်ထဲ ဝင်သွားတဲ့ စောက်ရည်ကို ကျွန်တော် ထွေးထုတ်လိုက်တယ်။ နီနီပေါင်မှာလည်း စောက်ရည်စီးကြောင်းက တလက်လက်နဲ့ပါပဲ။ နီနီက ကျွန်တော့်ပါးစပ်နဲ့ မေးတွေမှာ ပေနေတဲ့ သူ့စောက်ရည်တွေကို လျက်ပေးတယ်။ လျက်ရင်း ကျွန်တော်လည်း ပြန်လျက်တယ်။ စောက်ရည်တွေ တချို့ မြိုချဖြစ်တယ် ထင်တာပဲ။ ငံသလိုလို ချိုသလိုလိုနဲ့ ပါးစပ်ထဲ ဝင်သွားတယ်။ “အဲလို မိန်းကလေးက ပြီးသွားရင် မိန်းကလေးတွေက စိတ်ကုန်သွားတတ်တယ်။ ဒီတော့ လာ ဒီလိုလုပ်” နီနီက ကျွန်တော့်ကို သင်တန်းသဘောမျိုးလည်း ပြတယ်။ စောက်ခေါင်းထိပ်ကို စုပ်ပေးပြီး စောက်ပတ်ထဲကို လက်ခလယ်နှင့် လက်သူကြွယ်နှစ်ချောင်းသွင်းတယ်။ ကုတ်တယ်။ ထိုးလိမ်တယ်။ ခပ်ဆတ်ဆတ်လေး မြန်မြန်ထိုးသွင်းတယ်။ စောက်ရည်အကျန်တွေက လက်မှာပေနေတယ်။ နီနီက ကျွန်တော့်လက်မှာ ပေနေတဲ့ စောက်ရည်အကျန်လေးကို စုပ်ပေးတယ်။ ကျွန်တော့်ကို ရပ်ခိုင်းပြီး နီနီက ဘောင်းဘီကို ချွတ်ပေးတယ်။ ကျွန်တော့်လီးက သူစားခိုင်းထားတဲ့ ဆေးနဲ့ နည်းနည်း ပိုကြီးလာသလို ရှိပေမယ့် သိပ်မကြီးသေးဘူး။ ဒါကြောင့် နီနီက ဆေးတစ်မျိုးလိမ်းပေးတယ်။ လီးက ပူလာတယ်။ ပွလာတယ်။ တော်တော်လေးကို အလုံးကြီးလာတယ်။ နီနီစမ်းငုံကြည့်တယ်။ လီးထိပ်နဲ့တင် ပါးစပ်ပြည့်နေတယ်။ နီနီက လက်မထောင်ပြတယ်။ “အိုကေ” ပြီဆိုတဲ့သဘော။ ဒီလိုနဲ့ နီနီက ကျွန်တော့်လီးကို ကြီးအောင်လုပ်ပေးပြီး ဘယ်လိုလိုးရတယ် ဘယ်လိုဖီးလ်လာအောင် လုပ်ရတယ်လို့ သင်ပေးခဲ့တယ်။ နီနီဟာ ကျွန်တော့်လက်ဦးဆရာပေ့ါလေ။ ကျန်တဲ့အချိန် ထွန်းထွန်း၊ မျိုးကျော်နဲ့ပေါင်းပြီး လိုးတယ်။ ပထမနှစ်ဟာ ပြီးတာ မြန်လိုက်တာလို့ ကျွန်တော်တို့ ထင်ရတယ်ဗျာ။ နီနီနဲ့ ဝေးခဲ့ရတယ်။ နယ်ပြန်တော့ ခဏခဏ နီနီကို မှန်းပြီး ကွင်းထုဖြေသိမ့်ရတယ်။ ဖူးစာအုပ်တွေ ဖတ်ရတယ်။ သိပ်မစောင့်လိုက်ရပါဘူး။ ………။ ပြီးပါပြီ။